Stanley Posted January 21, 2011 Share Posted January 21, 2011 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Stanley Είδος: Τρόμου Βία; Ναι Σεξ; Ναι! Αριθμός Λέξεων:3500 Αυτοτελής;Ναι Σχόλια: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις της πραγματικότητας είναι συμπτωματική. Η εικόνα είναι λεπτομέρεια από πίνακα του Bruegel. Το Ημερολόγιο ενός Λιμασμένου.pdf Edited August 1, 2011 by Mesmer Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lady Nina Posted January 27, 2011 Share Posted January 27, 2011 Ακόμα κι αν καταθέταμε τις ιστορίες μας ανυπόγραφα, σίγουρα θα καταλάβαινα ότι το έγραψες εσύ, Χρήστο. Σήμα κατατεθέν η τόσο λεπτομερής περιγραφή του φαγητού, τόσο που ανοίγει την όρεξη – μόνο πρόσεξε, πρέπει να μας προειδοποιείς στα σχόλια να μην υποκύψουμε και φάμε πριν ολοκληρώσουμε την ιστορία! :tongue: Απ’όλα είχε ο μπαξές (η ιστορία): χιούμορ που εναλλασσόταν με την αηδία και τη φρίκη, με αποκορύφωση την τελική πράξη του ήρωα. Ενός ήρωα που μου μιλούσε -κακά τα ψέματα- με τη δική σου φωνή. Γι’αυτό, προσοχή στα προσούτα! Μπλιαξ! Καλή επιτυχία, Χρήστο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted January 27, 2011 Share Posted January 27, 2011 Εγώ πάλι θα έλεγα οτι μονο κλασσικός Stanley δεν ήταν σε αυτην την ιστορία. Εντελώς διαφορετικό στυλ, διαφορετική γλώσσα, πιο άμεσος, πιο σίγουρος, χωρίς φιοριτούρες και περιττά φτιασιδώματα. Κατα την ταπεινη μου γνωμη πολύ καλύτερο στυλ γραφής απο αυτό που συνηθίζει και μια σιγουριά στο γραψιμο μεγαλύτερη απο οποιοδήποτε άλλο του έργο. Μια ευχάριστη έκπληξη για το δικο μου γούστο. Θα επανέλθω με αναλυτικη κριτική, απλώς το σκεφτόμουν απο την αρχή που ποσταριστηκε η ιστορία και με έναυσμα το παραπάνω ποστ (που δεν με βρισκει σύμφωνο στο σημείο που αναφέρω) είπα να ρίξω έναν μινι σχολιασμο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alkinem Posted January 27, 2011 Share Posted January 27, 2011 Ουάου, πραγματικά ωραίο. Χιούμορ, τρόμος, παράνοια... Όλα σε σωστές δόσεις και το μίγμα είναι άκρως απολαυστικό. Καλή δουλειά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Paradise Lost Posted January 28, 2011 Share Posted January 28, 2011 (edited) Μου αρεσε περισσοτερο απο ολα τα προηγουμενα σου,που εχω διαβασει.Ο λογος ηταν πιο λιτος,χωρις ομως να χανει τιποτα απο τον πλουτο της περιγραφης.Χειριστηκες αριστουργηματικα την βαθμιαια καθοδο του ηρωα στην τρελα και την σταδιακη ενταση του τρομου και της παρανοιας,μεχρι την κορυφωση του τελους-η οποια για μενα ηταν μια ανατροπη που δεν περιμενα...παλι.Εχεις γινει πολυ καλος στις ανατροπες κατι που ειναι νομιζω πραγματικα δυσκολο.Σε κανενα σημειο της ιστοριας δεν εχασα το ενδιαφερον μου ως αναγνωστρια,ισα ισα αντιθετως με καθηλωσε,μεχρι το τελος. Οι εσωτερικοι μονολογοι του ηρωα,καθως και η δομη του ημερολογιου πολυ πειστικα δοσμενα.Θα προσθετα ως θετικο τις συχνες,λεπτομερεις και απολαυστικες αναφορες στο φαγητο,που υπερτονιζουν την εμμονη του ηρωα με το φαγητο-αλλα αυτο ειναι χαρακτηριστικο σου ετσι κι αλλιως.. Μακαρι και τα επομενα σου γραπτα να ειναι τοσο καλα οσο και αυτο. (Ο τιτλος μου θυμισε το ημερολογιο ενος τρελου του Γκογκολ ) Edited January 28, 2011 by Dimitraaa Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lady Nina Posted January 28, 2011 Share Posted January 28, 2011 Εγώ πάλι θα έλεγα οτι μονο κλασσικός Stanley δεν ήταν σε αυτην την ιστορία. Εντελώς διαφορετικό στυλ, διαφορετική γλώσσα, πιο άμεσος, πιο σίγουρος, χωρίς φιοριτούρες και περιττά φτιασιδώματα. Κατα την ταπεινη μου γνωμη πολύ καλύτερο στυλ γραφής απο αυτό που συνηθίζει και μια σιγουριά στο γραψιμο μεγαλύτερη απο οποιοδήποτε άλλο του έργο. Μια ευχάριστη έκπληξη για το δικο μου γούστο. Θα επανέλθω με αναλυτικη κριτική, απλώς το σκεφτόμουν απο την αρχή που ποσταριστηκε η ιστορία και με έναυσμα το παραπάνω ποστ (που δεν με βρισκει σύμφωνο στο σημείο που αναφέρω) είπα να ρίξω έναν μινι σχολιασμο. Drake, σε καμιά περίπτωση δεν είπα πως ήταν κλασσικός Stanley. Απλά έχει κάποια χαρακτηριστικά, κοινά σε όλες τις ιστορίες του που έχω διαβάσει - ή έστω, στις περισσότερες. Χώρια που αναφέρει και μια ιστορία του μέσα στο κείμενο. Γι'αυτόν και μόνο αυτόν τον λόγο είπα το εξής: Ακόμα κι αν καταθέταμε τις ιστορίες μας ανυπόγραφα, σίγουρα θα καταλάβαινα ότι το έγραψες εσύ, Χρήστο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ορφέας Κάππα Posted January 28, 2011 Share Posted January 28, 2011 Έπαθα πλάκα, είναι ακριβώς απο το είδος που μ'αρέσει να διαβάζω. Γρήγορος λόγος, δεν κάνει κοιλιές (χα! χα! χα!), κυλάει σαν ποτάμι, δεν μπορούσα να χορτάσω (χα! χα! χα!) διαβάζοντάς το. Κρύβει μια ατόφια παράνοια, τι κρύβει δηλαδή, μέσα στη μούρη μας τη ρίχνει σαν χιονόμπαλα! Μου θύμισε Tom Robins, έναν κοκάκια Tom Robins. Ίσως όχι και τόσο αλλά αυτό σκέφτηκα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted January 28, 2011 Share Posted January 28, 2011 Ο απόλυτος τρόμος: Τελείως αναπάντεχα και Καφκικά να αρχίσεις μια μέρα να μεταμορφώνεσαι σε… σαλάμι, και να είσαι συγκάτοικος του Stanley. Κατά την άποψη μου, από τα κορυφαία διηγήματα του διαγωνισμού. Πείνα, λύσσα, μανία, καφρίλα, χιούμορ, όλα τα έχει. Και παρά την φρίκη, με έκανε και πείναγα ενώ το διάβαζα. Αρρωστημένα πετυχημένο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Bonanza Jellybean Posted January 28, 2011 Share Posted January 28, 2011 Λοιπόν Χρήστο, αν και η ιστορία σου μου προκάλεσε ένα κύμα σιχαμάρας ήταν σαφώς αυτή που έμεινε πιο ζωντανή στο μυαλό μου! Στα θετικά απόλαυσα πολύ το χιούμορ σου που με έκανε σε σημεία να γελάσω δυνατά, οι τίτλοι στις καταχωρήσεις του ημερολογίου ήταν γαμάτοι! Η ιστορία σου είναι αυτό που περιμένει κάποιος όταν διαβάζει διηγήματα τρόμου και για το θέμα του διαγωνισμού ήταν ταμάμ! Το αρνητικό είναι ότι καθαρά υποκειμενικά ήταν πολύ γραφική για τα γούστα μου. Σου εύχομαι καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
deadend Posted January 28, 2011 Share Posted January 28, 2011 Το γυρίζω στο μυαλό μου και κοντεύω να σκάσω! Γενικά δεν μου αρέσουν τα κείμενα που έχουν αναφορές αλλά εδώ θα κάνω μια ΕΞΑΙΡΕΣΗ για πρώτη φορά στη ζωή μου. +ξεκινάς με κυνικό γαλλικό χιούμορ και δεν μένεις εκεί δεν μας αποκαλύπτεις ότι σκοπεύεις να φας όλη την παγκόσμια λογοτεχνία μονοκοπανιά! Κύριε Χρήστο έπρεπε να το είχα καταλάβει όταν έβαλες πρώτη την ημερομηνία του διαγωνισμού. +μας λες ότι είσαι μισάνθρωπος και δεν μας λες ότι θα τρομάξετε με αυτό που καταβροχθίζουμε, το κρύβεις επιμελώς όπως έκανε ο Πόε παραμονεύοντας σουρεαλιστικά. +χρειάστηκε να διαβάσω 4 φορές το κείμενο για νικήσω την αναγούλα μου, δεν είσαι για ευαίσθητες καρδιές και στομάχια. +διαλέγεις να αφανίσεις ένα ναυάγιο της ζωής για να μας πεις ότι πράγματι είναι ο δάσκαλος σου ο Πόε και μάλιστα απροκάλυπτα ονομάζεις την επόμενη μέρα Άρθουρ Πυμ! +δεν αναφέρεις πουθενά τον Αβελάρδο και ονομάζεις την μέρα Φοίερμπαχ για να φανερώσεις ότι δεν έχει ιερό και όσιο. Χωρίς θρησκεία καταφέρνεις να δώσεις την βδελυγμία. +κατεβάζεις τον εαυτό σου στο επίπεδο του μετακτήνους και μας θυμίζεις ένα παραμύθι εγκατάλειψης !!!! Χανς και Γκρέτελ. +νίπτεις την ψυχή σου σε ένα όργιο αδηφαγίας και κάνεις μπάνιο για να ζευγαρώσεις. +φτύνεις την φιλία στο όνομα της ανάγκης και αποποιείσαι κάθε συναίσθημα περά από το ένστικτο. Τι να πω και τι να μην πω! Που να τρέξω και που να μην τρέξω! Από τις καλύτερες στιγμές σου κράτα την! Θα πω ότι είπες στον διοργανωτή «Σ’ αγαπώ», αλλά μην περιμένεις να σε σκοτώσω κι όλας, πρέπει να γράψεις κι άλλο για να με πείσεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted January 28, 2011 Share Posted January 28, 2011 (edited) Ας ξεκινήσω τα σχόλιά μου από εδώ... Διάβασα την ιστορία μετά το φαγητό και το μετάνιωσα. Καθώς προχωρούσε η ιστορία το ανακάτεμα στο στομάχι γινόταν όλο και εντονότερο. Έπρεπε να το περιμένω από εσένα… μετά τον Αμοντιγιάδο (Φυσικά και πρόσεξα την αναφορά μέσα στο κείμενο. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι καλές τέτοιου είδους αυτοαναφορές, αλλά εγώ την ευχαριστήθηκα). Μ’ άρεσε το πώς χάνει σταδιακά ο άντρας την ψυχική του ισορροπία καθώς μεγαλώνει η πείνα του. Ήταν σαν να έμπλεκε κάτι πραγματικό και κάτι απόκοσμο. Ωραίες οι περιγραφές, ταιριάζουν απόλυτα με την ιστορία, με εύστοχες δόσεις χιούμορ και σαρκασμού. Ελάχιστα μού φάνηκαν υπερβολικά, γι’ αυτό και την διάβασα εύκολα. Υπήρχε κάτι που δεν μου καθόταν καλά σε όλη την έκταση του διηγήματος. Τελικά, κατάλαβα ότι ήταν το ότι σε ορισμένα σημεία χανόταν η αίσθηση του ημερολογίου. Δηλαδή, καταλαβαίνουμε ότι ο τύπος τα χάνει σιγά-σιγά, πχ για ημερομηνίες γράφει άλλα αντ’ άλλων (το σχόλιο της deadend μού εξηγεί κάπως αυτό που φαίνεται σε μένα άλλα αντ’ άλλων), όμως, παρόλ’ αυτά, ο τρόπος που γράφει (παρα)είναι συγκροτημένος. Απ’ την άλλη, γιατί όχι. Ίσως να μη μου φαινόταν έτσι αν ήταν γραμμένο σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, αλλά ίσως έτσι να έχανε κάπου αλλού, δεν είμαι σίγουρος. Γενικά, απ’ τις ιστορίες που μου έμειναν και με τράβηξαν περισσότερο. Καλή επιστυχία! Edited January 28, 2011 by Mesmer Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted January 28, 2011 Author Share Posted January 28, 2011 Θα σπάσω λίγο τη σιωπή μου για να σταθώ στιγμιαία στο σχόλιο της Αρετής, όχι τόσο για τα εγκωμιαστικά λόγια, αλλά περισσότερο για τις παρατηρήσεις της. Πολύ χαίρομαι, ειδικά για αυτές Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
deadend Posted January 28, 2011 Share Posted January 28, 2011 Θα σπάσω λίγο τη σιωπή μου για να σταθώ στιγμιαία στο σχόλιο της Αρετής, όχι τόσο για τα εγκωμιαστικά λόγια, αλλά περισσότερο για τις παρατηρήσεις της. Πολύ χαίρομαι, ειδικά για αυτές σουτ, ρε, κι εγώ θα ήθελα να πω διάφορα άλλα δεν λέω, κράτα την πείνα σου για αργότερα και υπάρχουν και pm , μη σε αφαλοκόψω άτιμο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted January 28, 2011 Share Posted January 28, 2011 Θα σπάσω λίγο τη σιωπή μου για να σταθώ στιγμιαία στο σχόλιο της Αρετής, όχι τόσο για τα εγκωμιαστικά λόγια, αλλά περισσότερο για τις παρατηρήσεις της. Πολύ χαίρομαι, ειδικά για αυτές σουτ, ρε, κι εγώ θα ήθελα να πω διάφορα άλλα δεν λέω, κράτα την πείνα σου για αργότερα και υπάρχουν και pm , μη σε αφαλοκόψω άτιμο! Να ακους την τσαούσα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oceanborn Posted January 29, 2011 Share Posted January 29, 2011 Ενδιαφέρουσα προοπτική δε λέω... Ωστόσο νιώθω ότι η γλώσσα που χρησιμοποίησες δεν μου άρεσε αρκετά... Δε μιλώ για τις βρισιές απλά τη μια πετάς θεσσαλονικιώτικο ιδίωμα "να σε γράψω" την άλλη πιο σοβαρή και αναβαθμισμένη γλώσσα... Σαν βασικό concept το βρήκα ενδιαφέρον... Καλή επιτυχία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted January 29, 2011 Share Posted January 29, 2011 Ναι! Ναι! Το ήξερα ότι μπορείς! Από τότε με κείνον τον ασφόδελο, το ήξερα! "Αυτό το παιδί" είχα πει "το έχει". Τώρα, τί ακριβώς έχει, δεν ξέρω, πάντως έχει. Δείγμα γραφής πιο άμεσο, πιο προσιτό, πιο πάρτα, πιο άιντα, πιο άρπα και τούτη, πιο χαβαλεδοχύμα να το πω; ας το πω. Χωρίς όλα κείνα τα (σόρρυ κιόλας...) μικρομέγαλα επιτηδευμένα καλλιλογικά να πήζουν το κείμενό σου. Αλλά δεν είναι όλα ρόδινα, έχω και ένα θεματάκι. Ήδη επισημάνθηκε ότι ο τίτλος παραπέμπει στο ημερολόγιο ενός τρελού του Γκόγκολ. Δυστυχώς, όχι μόνο ο τίτλος, ολόκληρο το διήγημα είναι φανερά επηρρεασμένο(?), μέχρι τις ημερομηνίες-τίτλους των παραγράφων. Γιατί; Αν δεν υπήρχε αυτή η διάχυτη αίσθηση του διαγωνισμού "όποιος βρει τα περισσότερα κρυμμένα κλασικά λογοτεχνικά έργα κερδίζει" ετούτο δω θα ήταν άψογο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted January 29, 2011 Share Posted January 29, 2011 Από πού ν' αρχίσω τώρα; Σ' αυτό το διαγωνισμό είχα αποφασίσει να σχολιάζω με συν και πλην, αλλά εδώ, περιέργως, όλα σμίγουν αξεδιάλυτα. Κι αυτό επειδή το Ημερολόγιο ενός Λιμασμένου είναι από αυτά τα διηγήματα που τα αναγνωστικά μου γούστα κανονικά θα έβρισκαν αηδιαστικό και θα το απόφευγαν πολύ μα πολύ προσεκτικά. Το βρήκα όντως αηδιαστικό. Τόσο που ταράχτηκα. (Όχι, δεν αναγούλιασα πάντως. Πολύ λίγα πράγματα μού κόβουν πραγματική την όρεξη -συνάδελφε ) Εδώ λοιπόν έχουμε διαγωνισμό τρόμου με θέμα την πείνα. Και αυτή την πείνα, την ένιωσα τόσο δυνατά μέσα από το συγκεκριμένο διήγημα που δεν μπορώ παρά να σου βγάλω το καπέλο και να ομολογήσω πως το διήγημά σου είναι από τα καλύτερα του διαγωνισμού. Τόσο εντός θέματος που δεν θα μπορούσε να πάει περισσότερο, τόσο γεμάτο φρίκη και απελπισία όσο περιμένει κανείς από ένα διήγημα τρόμου, τόσο δυνατά γραμμένο που είναι το μόνο μέχρι στιγμής από τα κείμενα που μπορώ άνετα να θυμάμαι με λεπτομέρειες τόσες μέρες μετά την πρώτη ανάγνωση. Και να ομολογήσω και κάτι: Είμαι σίγουρη ότι θα το απολάμβανα ακόμη περισσότερο αν ήμουνα και λίγο πιο διαβασμένη κι έπιανα και τις λεπτές αποχρώσεις που παίζουν στις αναφορές σου, αλλά και χωρίς αυτή τη γνώση, δεν τρέχει τίποτα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mors Planch Posted January 29, 2011 Share Posted January 29, 2011 Από πού ν' αρχίσω τώρα; Σ' αυτό το διαγωνισμό είχα αποφασίσει να σχολιάζω με συν και πλην, αλλά εδώ, περιέργως, όλα σμίγουν αξεδιάλυτα. Κι αυτό επειδή το Ημερολόγιο ενός Λιμασμένου είναι από αυτά τα διηγήματα που τα αναγνωστικά μου γούστα κανονικά θα έβρισκαν αηδιαστικό και θα το απόφευγαν πολύ μα πολύ προσεκτικά. Το βρήκα όντως αηδιαστικό. Τόσο που ταράχτηκα. (Όχι, δεν αναγούλιασα πάντως. Πολύ λίγα πράγματα μού κόβουν πραγματική την όρεξη -συνάδελφε ) Ότι λέει η κυρία παραπάνω. Είναι πολύ καλά γραμμένο... και υποθέτω πολύ κοντά στο mainstream του είδους. Τώρα για μένα που διαβάζω πολύ λίγο και πολύ επιλεκτικά (πες με Cthulu) τρόμο o ήρωας της ιστορίας απλά βγαίνει απλά ένας αηδιαστικός τύπος. Αλλά η ιστορία είναι γραμμένη για κανονικούς αναγνώστες του είδους και είναι πάρα πολύ καλά γραμμένη.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted January 30, 2011 Share Posted January 30, 2011 -Ο τρόπος που γράφεις μου αρέσει (κι αυτό δεν είναι τωρινή διαπίστωση), έχει κάτι τραβηχτικό που δεν μπορώ να εξηγήσω. Καλή φάση αυτό. -Η ιστορία είναι άνιση κατά τη γνώμη μου. Θα έλεγα ότι το πρώτο μισό δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Πιο συγκεκριμένα (ίσως λόγω της ημερολογιακής μορφής) δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια ιδιαίτερη πλοκή. Φυσικά, συμβαίνουν πράγματα που δείχνουν ότι η τρέλα του ήρωα μεγαλώνει, όμως αυτά δεν είναι παρά επεισόδια χαλαρά ενωμένα μεταξύ τους, χωρίς να σχηματίζουν συνέχεια. Αντίθετα, το τμήμα από το αραβικό σύμβολο (και κυρίως από τη Μουτζούρα) και μετά κατάφερε να με τραβήξει, ίσως επειδή έγινε πιο ‘τρύπια’ κι εσωτερική η κατάσταση (κι έτσι η απουσία πλοκής χάθηκε εντελώς από την προσοχή μου). -Το στυλ με το οποίο ο ήρωας μιλάει σε κάποιες φάσεις στο ημερολόγιο, δεν με έφτιαξε και πολύ. Μοιάζει σαν να γράφει παιδάκι. - Η ατάκα που λέει στη γκόμενα (και τρώει το χαστούκι) ήταν λίγο υπερβολική ή ψιλοξεκάρφωτη ή κάτι τέτοιο. Καταλαβαίνω ότι ίσως μπήκε για να δείξει ακριβώς ότι το πρόβλημα του πρωταγωνιστή μεγαλώνει, όμως δεν μου έκατσε καλά. -Νομίζω πως το φινάλε (τελευταία παράγραφος) θα μπορούσε να είναι πιο ξεκάθαρο. Θέλω να πω, αφήνεις (μόλις στην προηγούμενη παράγραφο) την (γαμάτη) εντύπωση ότι ο τύπος θα φάει την πάρτη του, αλλά τελικά γκρεμίζεται η πόρτα. Οπότε… τι; Κατά τη γνώμη μου αυτή η τελευταία παράγραφος θα μπορούσε να ξαναγραφτεί. -Το πρώτο πρόσωπο που χρησιμοποιείς (και ειδικά ο τρόπος με τον οποίον το κάνεις) δίνει στο κείμενο φρεσκάδα και ζωηράδα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ad Noctum Posted January 31, 2011 Share Posted January 31, 2011 Και εγώ μπορώ να πω ότι το πρώτο μισό με κούρασε. Αλλά αποζημιώθηκα αρκετά στο δεύτερο μισό. Ξετρελάθηκα με τις "ιδιαίτερες στιγμές" που είχε ο τύπος με τη κοπέλα τόσο στο εστιατόριο, όσο και στο σπίτι της. Πολύ καλή ιδέα και αποτυπωνόταν άψογα στο χαρτί (well στο pdf έστω ). Καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
NIKANTHI Posted January 31, 2011 Share Posted January 31, 2011 Μου άρεσε η φωτογραφία που έβαλες ως εξώφυλλο στην ιστορία σου. Τα ονόματα που τα αναφέρεις με το αρχικό τους μόνο γράμμα . Έχεις απίστευτες ατάκες όπως εκφράζεται σήμερα η γένια μας. Ωραία ιστορία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted January 31, 2011 Share Posted January 31, 2011 Κατ' αρχάς, αυτή είναι με διαφορά η καλύτερη ιστορία σου που έχω διαβάσει και με την πιο επιτυχημένη χρήση της γλώσσας (δηλαδή, όπως κατάλαβες, χωρίς περιττά φιογκάκια). Εντόπισα βέβαια κι εδώ μια αστοχία – η παρομοίωση του σουφλέ με ψυχή τρίχρονου κοριτσιού. Ευαίσθητο σουφλέ; Νομίζω πως είναι από τα πολύ δυνατά διηγήματα του διαγωνισμού, θέλω όμως να κάνω κάποιες παρατηρήσεις που πιστεύω πως θα ήταν χρήσιμες. Στην αρχή ο χαρακτήρας υπερασπίζεται σθεναρά τον τρόπο ζωής που έχει επιλέξει και την ανωτερότητα της απόλαυσης του φαγητού σε σχέση με οτιδήποτε άλλο. Γι' αυτό δεν είναι πειστική η μεταστροφή του, όταν αρχίζει να απεχθάνεται τον εαυτό του. Γίνεται εντελώς ξαφνικά. Επίσης, οι ατάκες του τύπου “έχω ένα πουλί να συντηρήσω”, έρχονται σε αντίθεση με τα όσα λέει ο ίδιος, καθώς δε δείχνει να ενδιαφέρεται καθόλου για το σεξ. Βρίσκω επίσης μια ασυνέχεια, όταν ο ίδιος αναρωτιέται πώς γίνεται να μην παχαίνει, αλλά από την άλλη βλέπει την κοιλιά του έτοιμη να σκιστεί. Τέλος, οι “τίτλοι” που παίρνουν τη θέση των ημερομηνιών, ίσως να ήταν πετυχημένο τέχνασμα για κάποιου άλλου τύπου αφήγηση, αλλά σε ένα ημερολόγιο μοιάζουν επιτηδευμένοι, ενώ η πόρτα που ανοίγει στο τέλος μάλλον μπερδεύει, παρά προσθέτει κάτι ουσιαστικό στο φινάλε. Από την άλλη, ήταν μια πραγματικά φρικιαστική ιστορία, περιγραφή μιας πολύ άρρωστης ψυχοσύνθεσης και με σκηνές πολύ δυνατές – έως και απωθητικές (“αγαπημένη” μου, ή μάλλον αυτή που με σόκαρε περισσότερο, ήταν αυτή που δαγκώνει την κοπέλα, και κυρίως ο τρόπος που περιγράφει την αντίδρασή της – πραγματικά δυσκολεύτηκα να την χωνέψω . Δεν έχω διαβάσει πολλές ιστορίες ακόμα, αλλά αυτή θα είναι σίγουρα στις πρώτες θέσεις για μένα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted February 1, 2011 Share Posted February 1, 2011 (edited) Πολύ καλό! Επιτέλους ο μικρός βιαστικός ξανθούλης έμαθε να μη γεμίζει σάλτσες άνευ λόγου τα κείμενά του! Μου άρεσε πολύ η άνεση και η σιγουριά στη γλώσσα και ακόμα περισσότερο οι περιγραφές του πώς αρχίζει και βλέπει τους πάντες σαν μαγειρεμένα κρέατα! Εκεί πραγματικά μεταφέρθηκα στη θέση του, είδα από την οπτική του γωνία! Μπράβο! Στα αρνητικά οι πολλές και υπερβολικά άμεσες λογοτεχνικές αναφορές σε βιβλία που δεν έχω διαβάσει και με μπέρδεψαν... Επίσης θα ήθελα περισσότερες πληροφορίες. Όπως λέει και ο dagoncult, το τέλος (τουλάχιστον) δεν είναι ξεκάθαρο. Για μένα υπήρχαν κι άλλα σημεία που δεν ήταν ξεκάθαρα: -Τόπος και χρόνος - Η μάνα του πού είναι, τελικά; - Πώς γίνεται να τρώει τόσο και να μη σκάει ή τουλάχιστον να μην παχαίνει; Από πού ξεκίνησε αυτή η πείνα και για ποιο λόγο επιδεινώνεται ειδικά κατά τη χρονική περίοδο που παρακολουθούμε στο διήγημα; Γενικά θα έλεγα ότι δεν υπάρχουν γεγονότα, αλλά μόνο ένας χαρακτήρας του οποίου παρακολουθούμε τα στάδια της... να το πούμε "αποκτήνωσης"; Μια διαδικασία τρομερά ενδιαφέρουσα και πολύ ζωντανά δοσμένη. Λίγο περισσότερο να μπογιατίσεις το σκηνικό μόνο χρειάζεται. Ένας χαρακτήρας φαίνεται από τις αντιδράσεις του στα γύρω, στο περιβάλλον. Γι' αυτό χρειάζεται το περιβάλλον. Ένα από τα πιο δυνατά και ενδιαφέροντα διηγήματα του διαγωνισμού. Έκανες και το Χατζηγιώργη να πεινάσει... Edit: Άκου προσούτο!! Edited February 1, 2011 by wordsmith Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SpirosK Posted February 2, 2011 Share Posted February 2, 2011 Αηδιαστικό πλην πολύ καλογραμμένο. Well done. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted February 2, 2011 Share Posted February 2, 2011 Χρήστο, είναι φανταστικό αυτό το κείμενο! Πραγματικά δεν έχω λόγια. Δεν υπάρχει σκηνή ή ατάκα που να μην μου άρεσε όταν το διάβαζα. Πάντα τέτοια, παμφάγο κτήνος! :Ρ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.