Big Fat Pig Posted February 3, 2011 Share Posted February 3, 2011 Μ' έχεις. Πείνα και των γονέων, γραφή εγκεφαλική αλλά κατανοητή και ρέουσα και πάνω απ' όλα αντάξια του εξωφρενικού χαρακτήρα. Μας πήρες απ' το χεράκι και μας έδειξες ξεκάθαρα όλα τα στάδια της καθόδου. Αφοσιώθηκες τόσο όσο έπρεπε στον παραλογισμό ώστε όλο το σχόλιο (γιατί ως σχόλιο διαβάζω τελικά αυτή την ιστορία) να καμουφλαριστεί πονηρά. Πιστεύω ότι πέτυχες το σκοπό σου, επικοινώνησες αυτό που ήθελες, με τον τρόπο που επέλεξες. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Μας έδειξες ότι είσαι και διαβασμένος και πρέπει να παραδεχτώ ότι οι πολλές αναφορές δε λειτούργησαν εις βάρος του κειμένου. Κάποιες (πολύ λίγες) εκφράσεις μπορεί να ήταν υπερβολικές και ελαφρώς άστοχες αλλά πάντως δε θα σου κοστίσει πολύ Μπράβο! Καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Soul_walker Posted February 5, 2011 Share Posted February 5, 2011 Μου αρέσει από την αρχή. Ζωντανό γράψιμο που όχι μόνο τραβάει αλλά περιγράφει τέλεια τον ήρωα. Τέλειο, ζωντανό, με έναν χαρακτήρα τόσο μπερδεμένο και χαμένο που τον νιώθεις, τον συμπονάς, τον σιχαίνεσαι. Το λάτρεψα. Πείνα στο άπειρο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted February 5, 2011 Share Posted February 5, 2011 Ωραίο κείμενο, ρέει αλλά όσο και να προσπάθησα, με χάλασε πόσο πολύ υπάρχεις εσύ στο κείμενο. Αν το έγραφε άγνωστος, ίσως να μου ήταν πιο εύκολο. Πάρα πολλά cameo και easter eggs "δικών σου" θεμάτων, και όσο και να 'θελα (και τη 2η φορά που το διάβασα) δεν ξεκόλλησε ποτέ το μυαλό μου από τη σκέψη αυτή. Δεν ευχαριστήθηκα το διήγημα έτσι. Sad but true και δεύτερη φορά που συμβαίνει σε αυτό το διαγωνισμό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted February 7, 2011 Share Posted February 7, 2011 Γενικά: Πολύ ενδιαφέρον, πραγματικά εντυπωσιακές οι περιγραφές των γευμάτων. Μου άρεσε: Η βήμα το βήμα πορεία του προς την καταστροφή. Η γλώσσα που χρησιμοποιείς. Δε μου άρεσε: Το ότι τελικά δε μας λες τι είναι αυτό που του προκαλεί αυτήν την κατάσταση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Solonor Posted February 8, 2011 Share Posted February 8, 2011 Stanley. Το ημερολόγιο ενός λιμασμένου. Διασκεδαστική πρωτοπρόσωπη γραφή που κρατά το ενδιαφέρον. Απλή ιδέα, αλλά ωραία εκτέλεση. Μου θύμισε τις ιστορίες του Anime Overlord. Το τέλος μου άρεσε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted February 10, 2011 Author Share Posted February 10, 2011 (edited) Ένα σύντομο, αυτήν την φορά, σχόλιο( πού είναι οι ένδοξες μέρες των 70 και βάλε σχολίων στο Κιβούρι; ). Ευχαριστώ για τα σχόλια και για την θέση, ο διαγωνισμός αυτός ήταν ιδιαίτερος για μένα, τόσο λόγω genre, τόσο λόγω θέματος Στα της ιστορίας, κάτι που θέλω να ξεκαθαρίσω ότι οι "λογοτεχνικές αναφορές" που αναφέρθηκαν από αρκετούς, δεν έγιναν επί τούτω, ξέρω γω για να εντυπωσιάσουν. Άρθουρ Πυμ-->κανιβαλισμός Χάνσελ και Γκρέτελ-->το γνωστό παραμύθι, μόνο που αντί να φάει το σπίτι έφαγε εκείνη Φόιερμπαχ-->υλιστής φιλόσοφος που είχε πει το περίφημο "ο άνθρωπος είναι αυτό που τρώει". Η σύνδεση που του έκανε η deadend ήταν εξωπραγματική! Το Υπόγειο--> του Ντοστογιέφσκι, και η φράση που αναφέρεται στο κείμενο είναι από τις αγαπημένες μου. Η αιτία της παραφοράς του είναι -ίσως- κάπου στην παιδική ηλικία, επειδή έτσι γεννήθηκε, επειδή το φαγητό πάντα του άρεσε, επειδή... Αλλά έτσι κι αλλιώς η τρέλα πολλές φορές δεν έχει διακριτή ρίζα. Χειροτερεύει στην παρούσα φάση, μάλλον επειδή αποσύρεται από τα εγκόσμια και όλη αυτή η επιβολή στον εαυτό του να ζήσει στην συμβατική κοινωνία συσσωρεύτηκε και δεν πήγαινε άλλο. Σχετικά με ένα σχόλιο του Σκάνερ για την σεξουαλική του επιθυμία αυτή στην αρχή (όπου έχει ακόμα έλεγχο της κατάστασης) εκδηλώνεται ως αναπόφευκτο ένστικτο, που συναγωνίζεται αυτό της πείνας του, και στην συνέχεια ως προσπάθεια από τον ίδιον να ξεφύγει από την εμμονή του, χωρίς όμως να το πετυχαίνει. Για τον τίτλο, ομολογώ ότι διάβασα πρόσφατα τον Γκόγκολ... Δεν είναι σε καμία περίπτωση πρωτότυπος, εξάλλου υπάρχουν αμέτρητες ιστορίες και βιβλία με τίτλους "Το Ημερολόγιο ενός Κάτι" (Μάγου, Σπασίκλα, Ταπεινωμένου). Τον βρήκα, ωστόσο, πολύ απλό, εύγλωττο και εύστοχο για την ιστορία. Και για τους τίτλους-ημερομηνίες μάλλον επηρρεάστηκα, περισσότερο υποσυνείδητα όμως, γιατί είχα ξεχάσει τελείως ότι ήταν έτσι και στο "...ενός τρελού". Εχει διαφορά πάντως, γιατί εκεί άλλαζε μόνο τις ημερομηνίες. Αν ήταν επιτηδευμένο αυτό, δεν νομίζω ότι θα συμφωνήσω, γιατί ο πρωταγωνιστής φαίνεται ότι είχε την συγκεκριμένη πετριά για κάτι αντίστοιχο. Για το τέλος, αυτό που συμβαίνει είναι ότι μπουκάρουν στο σπίτι οι όποιοι εναπομείναντες γνωστοί του για να τον μαζέψουν. Αυτός έχει την ψευδαίσθηση ότι θα προλάβει να φάει τον εαυτό του, αλλά στην ουσία θα τον σύρουν στο τρελάδικο. Πιστεύω πως αν τον άφηνα με την ιδέα ότι πράγματι θα έτρωγε τον εαυτό του, θα γινόταν πιο τραγικό μεν, πολύ (πιο; ) γκροτέσκο και ακραίο δε Ευχαριστώ και πάλι όσους με ψήφισαν τόσο ψηλά και χαίρομαι που σας άρεσε η ιστορία. Τα λέμε στον επόμενο. Μέχρι τότε, καλό προσούτο σε όλους. ΥΓ: Ευχαριστώ και τον διοργανωτή για το θέμα, μην ξεχνιόμαστε. Συγχαρητήρια σε αυτόν για τη διοργάνωση, καθώς και στον νικητή. edit: Κάποιες προσθήκες, μετά από επανανάγνωση των σχολίων. Edited February 10, 2011 by Stanley Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted February 10, 2011 Share Posted February 10, 2011 μπορούμε να τα πούμε κι αλλού αυτά (βλ. Το Ημερολόγιο ενός Λιμασμένου, όπου ΑΚΟΜΑ δεν έχεις σχολιάσει) Τι να σχολιάσω άλλο; Τα περισσοτερα που είχα να πω τα είπα.Οταν μου αρέσει κάτι δεν το ψειρίζω για να βρω ψεγάδια. Σαν ένα τελευταίο σχόλιο θα γράψω οτι η ιστορία μου άρεσε τόσο, που την ψήφισα στην δεύτερη θέση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vinegrete Posted May 12, 2011 Share Posted May 12, 2011 Ευανάγνωστο (αυτο ειναι και το πρωτο που κοιταζω παντα..). Ενας γρηγορος λογος με ενα μειγμα απο χιουμορ, τρελα, τρομο, αηδια και ορεξη για φαγητο (που η αηδια να γινεται ορεξη και το αντιθετο, συνεχεια), ηταν αυτα που τριγυριζαν στο μυαλο μου, οσο το διαβαζα. Στα σχολια με καλυψαν οι προηγουμενοι Το καλυτερο κειμενο σου που εχω διαβασει μεχρι στιγμης Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted May 12, 2011 Author Share Posted May 12, 2011 Σε ευχαριστώ που διάβασες και ξέθαψες την ιστορία μου, έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου η συγκεκριμένη Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted June 22, 2011 Share Posted June 22, 2011 Τελικά δεν ανήκω στο κοινό σου. Τα ίδια πράγματα που βρήκα βαρετά στον Τυμβο βρήκα βαρετά και εδώ. Ένα descend into madness που του λείπει ο ρεαλισμός, ένας μισάνθρωπος χαρακτήρας που θέλω να του ρίξω μια σφαλιάρα και να πω ''σύνελθε ρε άνθρωπε, μας έπρηξες με τις βλακείες σου'' και γενικά μια πλοκή που δεν οδηγεί πουθενά. Μέχρι την μέση. Το διήγημα αρχίζει να παίρνει τα πάνω του όταν και ο χαρακτήρας παύει πια να έχει επαφή με την πραγματικότητα και από εκεί και πέρα δεν έχω παράπονα. Γνώμη μου, κόψε 1000 λέξεις από την αρχή (δημιουργικά, κράτα τα καλά μέρη) και έχεις κάτι δυνατό. Εν το μεταξύ αυτό με την κλειτορίδα λίγο απίθανο το βλέπω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted June 22, 2011 Author Share Posted June 22, 2011 Σε ευχαριστώ, κατ'αρχάς, που κάθισες και το διάβασες, παρόλο που δεν σου άρεσε το "Ρέκβιεμ για έναν τύμβο". Από εκεί και πέρα, πρέπει να σου πω ότι στην ιστορία έχω ήδη προσθέσει 1000 λέξεις που δένουν την πλοκή (ιδίως όσον αφορά την γκόμενα). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BlackCatGirl Posted July 28, 2011 Share Posted July 28, 2011 Χρηστο, μολις διαβασα το κειμενο που μου ειχες προτεινει για αρχη.. Καταρχην να σου δωσω τα συγχαρητηρια μου και να σου πω οτι το κειμενο δε με κουρασε καθολου. Απεναντιας, προχωραει ευκολα και ευχαριστα (το "ευχαριστα" ειναι τροπος του λεγειν με αυτα που περιγραφεις ).. Εκει που ισως εχω μια μικρη ενσταση, ειναι που ο τροπος γραφης σου μου δινει την ενυπωση οτι θα ταιριαζε καλυτερα σε εναν μονολογο, ή εστω σε ενα κειμενο που αποτυπωνει τις σκεψεις ενος ηρωα..Δυσκολα με επεισε δηλαδη οτι αυτη η ροη βρισκοταν σε γραπτο λογο και ιδιαιτερα σε ενα ημερολογιο, οπου ο αλλος (κατα τη γνωμη μου) δεν εχει τετοιο ειρμο οταν γραφει.. Κατα τα αλλα, ελπιζω να συνεχισεις την αξιολογη προσπαθεια σου! Χαιρομαστε να σε διαβαζουμε Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted July 29, 2011 Author Share Posted July 29, 2011 Σε ευχαριστώ που το διάβασες και για το σχόλιο Ενδιαφέρουσα η παρατήρηση που κάνεις. Ίσως έχεις και δίκιο, αλλά θέλω να πιστεύω ότι μπορεί κάποιος, μέσα στην τρέλα του, να κάθεται να τρυπήσει το χαρτί με το μολύβι του, σαν για να ανακουφιστεί. Επίσης, δεν βρήκε κανείς το ημερολόγιο, οπότε πού ξέρουμε ότι όλα αυτά δεν τα έλεγε μονολογώντας; Σας ευχαριστώ (απάντηση σε αντιστοιχεία με το "χαιρόμαστε") Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ayu Posted October 29, 2011 Share Posted October 29, 2011 Άι στο καλό σας σήμερα (για σένα λέω, DinMacXanthi) μου κόψατε την όρεξη για πάντα. Ew. Σίχαμα η ιστορία, με την πολύ καλή έννοια. Το Ο μπαμπάς γιατί πέθανε; δεν είναι τόσο υπαινικτικό σε σύγκριση με τις άλλες αντίστοιχες ρωγμές που έχει το κείμενο και νομίζω ότι το αποδυναμώνει (κι ότι είτε δεν το χρειάζεσαι στην πραγματικότητα, είτε θα μπορούσε να μπει κάπου αλλού ή αλλιώς διατυπωμένο;). Το τέλος μου άρεσε πάρα πολύ, ειδικά το τέλος τέλος: "Κέρδισα. Αρχίζω." Τελειώνει βέβαια με τον ακριβώς ίδιο τρόπο που τελειώνει και το Survivor Type του Κινγκ, το έχεις διαβάσει; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted October 29, 2011 Author Share Posted October 29, 2011 Το Ο μπαμπάς γιατί πέθανε; δεν είναι τόσο υπαινικτικό σε σύγκριση με τις άλλες αντίστοιχες ρωγμές που έχει το κείμενο και νομίζω ότι το αποδυναμώνει (κι ότι είτε δεν το χρειάζεσαι στην πραγματικότητα, είτε θα μπορούσε να μπει κάπου αλλού ή αλλιώς διατυπωμένο;). Τελειώνει βέβαια με τον ακριβώς ίδιο τρόπο που τελειώνει και το Survivor Type του Κινγκ, το έχεις διαβάσει; Να σου πω την αλήθεια, δεν το θυμάμαι αυτό με τον μπαμπά Πού το είδες; Την ιστορία του Κινγκ τη διάβασα αφού είχα γράψει αυτό εδώ. Πράγματι, υπάρχει μια ομοιότητα, αλλά και πολύ σημαντικές διαφορές, με τη σημαντικότερη ότι ο λιμασμένος δεν φτάνει σε αυτό το σημείο από την πάλη του για επιβίωση, αλλά καθαρά λόγω παράνοιας και ψυχολογίας- ο πυρήνας της ιστορίας δηλαδή είναι σε άλλη βάση.Επίσης, στο τέλος ο δικός μου (μάλλον) δεν κάνει τίποτα στην πραγματικότητα - ο άλλος όμως πράγματι θα φάει το πόδι του ( αν θυμάμαι καλά) για να μην πεθάνει της πείνας. Σε ευχαριστώ και για αυτό το σχόλιο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.