Sonya Posted January 26, 2011 Share Posted January 26, 2011 (edited) Όνομα συγγραφέα: Σόνια Είδος: Τρόμος (ή ό,τι κοντινότερο μπορούσα σ' αυτόν :Ρ) Βία: Ε, το κατιτίς του... Σεξ: Ε, δεν το λες και σεξ αυτό τώρα... Λέξεις: 2435 Αυτοτελής: ναι Σχόλια: Τιέσσα, μπορείς να το διαβάσεις ελεύθερα, ρε. :Ρ CAC «Ορίστε, κοίτα την.» Φωνή. Πόρτα. Τζάμι. Φαΐ. Φάω. «Γαμώ, ρε φίλε, αλήθεια έλεγες!» Άλλη. Φωνή. Άνθρωπος. Κρέας. Αίμα. Φαΐ. ΦΑΪ! «Τι λέει;» «Ιδέα δεν έχω. Δεν μπορεί να μιλήσει, μόνο μουγκρίζει. Ο δόκτωρ Μόρρις λέει πως έχει φάει την γλώσσα της, αλλά κανείς δεν τολμάει να μπει μέσα να δει.» Μ...Μόρρις. Γιατρός. Μόρρις. Φάρμακο. Φαΐ. «Τι θα την κάνετε, ρε μαλάκα;» «Τίποτα, μάλλον. Θα την αφήσουν εδώ μέχρι να ψοφήσει, ξέρω ‘γω...» «Ρε μαλάκα, δεν υπάρχει αυτό. Κοίτα πως έχει γίνει. Έχω τραβήξει ένα κάρο φορές μαλακία για την πάρτη της και τώρα μοιάζει με κάτι που περιμένεις να δεις σε μουσείο με τέρατα.» «Δεν είσαι ο μόνος. Αλλά μπέσα, αυτή είναι.» Αυτή. Εγώ. Εμένα. Όνομα. Όνομα; Ααααααααα, φαΐ. Μμμ, ζεστο. Πόνος. Λίγο. «΄Οχι, ρε μαλάκα, δεν παίζει να το κάνει αυτό! Κλείσε το παράθυρο, ρε φίλε, θα ξεράσω!» «Περίμενε, θα την σουτάρουν τώρα. Όταν αρχίζει να το κάνει αυτό, της ρίχνουν ενέσεις με βελάκια για να σταματήσει.» Φαΐ. Ζεστό. Αααααα, πόνος. ΠΟΝΟΣ! ΠΟΝΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣ! Ααααααααα! «Μαλάκα, κλείστο τώρα, θα ξεράσω, σου λέω!» «Οκέι, οκέι! Άντε, πάμε.» Σκοτάδι. Πιο λίγος πόνος τώρα. Πού; Ποια; Πρέπει, πρέπει να θυμηθώ τ’ όνομα. Τζέσυ. Τζέσυ, Τζέσυ, Τζέσυ. Τζέσυ Εστέμπαν. Εγώ. «Τζέσυ, παιδί μου, πέρασε μέσα.» Δεν είμαι καλά. Μέχρι κι αυτός ο κωλόγερος μου θυμίζει φρεσκοψημένο φραντζολάκι. «Καλημέρα, δόκτορα Μόρρις.» Αυτές οι καρέκλες είναι για πέταμα. Έλεος πια, ποιος βάζει κόκκινο δέρμα σε καρέκλα ιατρείου, μπουρδέλο είναι; «Δεν είχες καμία βελτίωση τελικά;» Προφανώς όχι, πανίβλακα, που με κοιτάς σα χάνος. Αν είχα, εδώ θα ήμουν; Θα έκανα την πασαρέλα μου και θα είχα ξεχάσει ότι υπάρχεις. Και θα είχα σταματήσει να θέλω να καταβροχθίσω τα πάντα. «Καμία, γιατρέ. Δεν αντέχω άλλο, ειλικρινά. Δεν βγαίνω απ’ το σπίτι για να μην φάω και μέσα στο ψυγείο έχω μόνο ζαρζαβατικά και σαλάτες. Δεν ξέρω τι να κάνω, δεν μπορώ να το καταπολεμήσω με τίποτα, καταλαβαίνετε το πρόβλημά μου;» Κι επίσης, καταλαβαίνεις ότι είμαι ΜΟΝΤΕΛΟ, μαλάκα, κι ότι με πληρώνουν για να έχω αυτό το σώμα που κάθε φορά προσπαθείς να χουφτώσεις με κάθε πιθανή δικαιολογία; «Τζέσυ, παιδί μου...» Δεν είμαι παιδί σου, παπάρα. Αν ήμουν, δεν θα ήθελες να με πηδήξεις. «Ναι, γιατρέ;» «Κοίτα, υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε, αλλά διστάζω να στο προτείνω. Είναι σε πολύ πειραματικά στάδια ακόμα, με αμφίβολα αποτελέσματα και χωρίς να γνωρίζουμε τις παρενέργειες που μπορεί να έχει.» Παρενέργειες. Δεν υπάρχουν παρενέργειες. Δεν υπάρχει τίποτα. Υπάρχει μόνο το φαγητό. Μόνο η πείνα, μόνο αυτό. Εδώ μέσα πεινάω διαρκώς. Είναι σκοτάδι, μυρίζει μόνο αίμα, κάτουρα και σκατά κι εγώ θέλω να τα φάω. Το αίμα και τα κάτουρα και τα σκατά.Πεινάω συνέχεια. Δεν... δε νιώθω τις άκρες απ’τα δάχτυλά μου. Γαμώτη σας, φέρτε μου να φάω! Γιατί δεν βγαίνουν οι γαμολέξεις; Γιατί βγαίνουν μόνο ουρλιαχτά; Γιατί αυτή η γαμημένη πόρτα δεν τρώγεται με τίποτα; Ανοίξτε μου! ΑΝΟΙΞΤΕ ΜΟΥ ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΤΕ ΝΑ ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ ΟΛΟΙ ΣΑΣ! Το τζαμάκι. Ααααα, φως! «Τζέσυ; Γιατί χτυπιέσαι έτσι, παιδί μου, τι έπαθες;» Γιατί ΠΕΙΝΑΩ, μαλάκα! Άνοιξέ μου! Άνοιξέ μου! Θα σπάσω τα χέρια μου πάνω στην κωλόπορτά σου,ΑΝΟΙΞΕ ΜΟΥ! «Γιατρέ, δε νομίζω ότι σας καταλαβαίνει. Προσπαθεί να δαγκώσει το τζάμι. Νοσοκόμα!» «΄Οχι, μην την φωνάζεις ακόμα. Τώρα που είναι τόσο κοντά, θέλω να δω τι ζημιές έχει προκαλέσει στον εαυτό της. Σίγουρα έχουν σπάσει κάποια δόντια. Βλέπεις;» Γιατί με δείχνεις έτσι, μαλάκα; Φέρε μου φαΐ και σταμάτα να με δείχνεις, δεν είμαι τσίρκο! «Ναι, κάτι διακρίνω. Αν και έχει πολύ αίμα και δεν μπορώ να δω πόσα ακριβώς είναι σπασμένα.» «Και τελικά νομίζω πως όντως έχει φάει την γλώσσα της, ή τουλάχιστον μέρος της. Βλέπεις τις πληγές; Κι εκεί λείπει σίγουρα κομμάτι.» Να φάω. Φέρε μου να φάω, σε φάω, ΠΕΙΝΑΩ! «Γιατρέ, νομίζω πως είναι επικίνδυνο να στεκόμαστε εδώ. Κοιτάτε πώς μας κοιτάει, εγώ φοβάμαι. Δεν ξέρω πόση δύναμη έχει.» «Αν και δεν έχει καταφέρει ν’ανοίξει αυτή την πόρτα, δεν θα διαφωνήσω μαζί σου. Κι εμένα με τρομάζει.» Όχι. Μη. ΜΗ! ΦΑΪ!!! Μυρίζει. Φαΐ. Εδώ. Μμμμ... ζεστό. Φαΐ. Αααααααααααααα! Πόνος! Πάλι πόνος! «Ένα μόνο την ημέρα, Τζέσυ. Το CAC δεν είναι καραμέλα να κατεβάζεις το ένα μετά το άλλο. Πολλή προσοχή, παιδί μου. Μεγαλύτερη δόση και δεν ξέρω τι μπορεί να συμβεί. Ή θα σε σκοτώσει η υπερπαραγωγή ινσουλίνης, ή δεν ξέρω τι βλάβη μπορεί να σου προκαλέσει στον πλάγιο και μεσοκοιλιακό υποθάλαμο του εγκεφάλου. Σου είπα, είναι επικίνδυνο.» Μου έχεις πει ένα κάρο μαλακίες από τότε που με προσέλαβε αυτό το πρακτορείο κι αυτή είναι η μοναδική φορά που δε με νοιάζει τι μου λες. Μέχρι που σου καθόμουνα γι αυτό το κουτάκι. «Ναι, γιατρέ. Ένα μόνο την ημέρα, πριν το πρωινό. Θα είμαι πολύ προσεκτική.» Ένα μόνο χαπάκι, ένα τόσο δα πραγματάκι κι αντίο πείνα! Αντίο λιγούρα, αντίο βουλιμία! Αντίο γλυκά κι αναταραχές τις περιόδου, αντίο κρέμες και τα πάντα, άντιο! Θα τρώω το ελάχιστο και δεν θα πεινάσω ποτέ ποτέ ξανά. Δεν θα με ξανακάνει ρεζίλι αυτή η παλιαδέρφω να μου λέει ότι σε λίγο θα μου ράβει ρούχα για φώκιες ούτε η άλλη η σκύλα θ’απειλεί ότι θα με διώξει. Θα είμαι για πάντα η πανέμορφη και υπερσέξι Τζέσυ Εστέμπαν, με τα καλλίγραμμα πόδια και τη μέση δαχτυλίδι! «Κι εδώ βλέπετε το πρώτο ανθρώπινο πειραματόζωο.» Τζάμι. Φως. Κούραση. Πείνα. «Δόκτορα Μόρρις, υπάρχει τρόπος να την δούμε από πιο κοντά;» «Πολύ φοβάμαι πως όχι. Είναι πολύ επικίνδυνη κι ο οργανισμός της παράγει τόσες ενδορφίνες που η δύναμή της, μερικές φορές, είναι ανεξέλεγκτη. Και όλα αυτά είναι παρενέργειες του CAC, στην πρώτη του μορφή.» CAC. Χάπι. Ένα μόνο χάπι για να φύγει η πείνα. «Τζέσυ, ουάου! Πραγματικά άλλος άνθρωπος! Πες μου, σε παρακαλώ, πώς το κατάφερες; Εγώ δεν αντέχω μερικές φορές, θέλω να ρημάξω τα πάντα, αλλά κοίτα εσένα!» Ναι, κοίτα με, κοίτα με καλά. Φθόνησέ με, γιατί εσύ συνεχίζεις να πεινάς, αλλά η βουλιμική Τζέσυ περνάει δίπλα από κάθε είδους φαγητό ανενόχλητη. Δε με νοιάζει πια. Αλλά δεν πρόκειται να μάθεις το μυστικό μου, όχι. Να φας. Να βάλεις κιλά να κράζει εσένα μετά η παλιαδέρφω. «Τα πάντα είναι θέμα θέλησης. Αποφάσισα ότι πρέπει να επιβληθώ στον εαυτό μου και τα κατάφερα! Δεν είναι και τόσο δύσκολο, κι εσύ μπορείς να το κάνεις.» Κι εσύ μπορείς να πάρεις ένα υπέροχο CAC το πρωί και το στομάχι σου να σταματήσει πάραυτα να γουργουρίζει. Αλλά δεν θα το πάρεις. Είναι δικό μου. Όπως και η διαφήμιση για τα εσώρουχα είναι δική μου, γιατί εμένα διάλεξε η εταιρία, αλλά δεν στο λέω. Θέλω να το μάθεις απ’το πρακτορείο και να δω το μούτρο σου να πρασινίζει από ζήλεια που νόμιζες ότι θα μου φας τη δουλειά, σκρόφα. «Γιατρέ, είναι απάνθρωπο να την κρατάτε έτσι κλειδωμένη! Έτσι και μαθευτεί αυτό, θα γίνει σκάνδαλο! Δεν είναι καμιά αλήτισσα του δρόμου, μιλάμε για την Τζέσυ Εστέμπαν!» «Θα θέλατε στ’αλήθεια να μαθευτεί πως η φαρμακευτική σας έκανε πειράματα σε ανρθώπους πριν βεβαιωθεί ότι δεν θα υπήρχαν ολέθρια αποτελέσματα; Νομίζω πως όχι. Αυτή η μικρή συμφωνία σε ό,τι αφορά την Τζέσυ Εστέμπαν, ήταν για το καλό όλων. Μέχρι και το δικό της. Ούτως ή άλλως, δεν είναι σε θέση ν’αντιληφθεί το οτιδήποτε. Δεν αναγνωρίζει κανέναν.» Αναγνωρίζω. Εσένα. Εμένα. Τζέσυ, Τζέσυ, Τζέσυ! Καταλαβαίνω. Αλλά δεν βγαίνει φωνή. Τίποτα. Μόνο πείνα. Αλλά δεν μπορώ να κουνηθώ. Καθόλου δεν μπορώ. Οκέι. Πρέπει να του το πω. Αλλά ήρεμα και πολιτισμένα. «Γιατρέ, νομίζω πως το χάπι έχει αρχίσει να μην έχει επίδραση πια.» «Δηλαδή;» Δηλαδή το αυτονόητο, μαλάκα! Έχω αρχίσει να πεινάω και πάλι. Αύξησα τη δόση και συνέχισα να πεινάω. Την τριπλασίασα και πεινούσα περισσότερο! «Δηλαδή πεινάω και πάλι, γιατρέ. Η παλιά, κακή και βουλιμική Τζέσυ απειλεί και πάλι να με μετατρέψει σε αγελάδα.» «Μμμ... Θα κάνουμε κάποιες εξετάσεις, Τζέσυ. Μέχρι να ολοκληρωθούν, καλό θα ήταν να σταματήσεις το CAC.» «Ν... να το... σταματήσω; Μα δεν μπορώ! Δεν γίνεται! Εδω πεινάω παίρνοντας το χάπι, τι θα γίνει αν το σταματήσω κιόλας;» «Πρέπει να καταλάβεις κάτι πολύ σημαντικό, Τζέσυ. Το CAC είναι ακόμα σε πειραματικό στάδιο. Μια τέτοια παρενέργεια σημαίνει πως θα πρέπει να δουλευτούν κάποια πράγματα απ’ την αρχή. Δεν μπορείς να συνεχίσεις να το παίρνεις μέχρι να δούμε τι ακριβώς έχει προκαλέσει στον οργανισμό σου, παιδί μου. Τα πράγματα μπορεί να είναι πιο σοβαρά από μια απή λιγούρα.» Δεν καταλαβαίνεις. ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι πιο σοβαρό απ’ την πείνα. Δεν καταλαβαίνεις, γιατρέ, δεν καταλαβαίνεις πως αν μου κόψεις το CAC την πούτσισα. Άσχημα. Το μάτι μου γυαλίζει και χθες κατέβασα μια τούρτα σοκολάτας μόνη μου. Εύκολα και με συνοπτικές διαδικασίες. Και δεν χόρτασα. Δεν λίγωσα. Έτρωγα κι άλλη άνετα και χρειάστηκε να κοπανήσω το χέρι μου στην πόρτα για να πονέσω και να σταματήσω. «Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να γίνουν οι εξετάσεις ενώ παίρνω παράλληλα το χάπι;» «Πολύ φοβάμαι πως όχι. Δώσε μου το κουτί με τα χάπια, Τζέσυ.» Ωχ. «Ὁρίστε.» Τα μετράει, γαμώτη μου, τα μετράει... «Τζέσυ, εδώ έπρεπε να είναι τουλάχιστον 15 ακόμα χάπια. Τι συνέβη;» «Ε... μου έπεσαν! Στη λεκάνη της τουαλέτας, ένα πρωί που έπαιρνα το χάπι. Έγειρε το κουτί και χύθηκαν μερικά.» Στο στομάχι μου. «Μάλιστα. Άρα δεν πήρες περισσότερα από ένα την ημέρα, ε; Την αλήθεια! Εδώ δε μιλάμε για τα μπισκότα της γιαγιάς σου, Τζέσυ, μιλάμε για την υγεία σου και την ίδια σου τη ζωή!» Δεν έχω άλλη ζωή. Αν μου πάρεις το σώμα μου, δεν έχω ζωή! Άλλοι έχουν μυαλά, διαβάσματα, πτυχία κι εγώ ένα ζευγάρι ωραία πόδια. Γι αυτό άντε και γαμήσου, δόκτορα Μόρρις. «Ναι, οκέι, πήρα κι άλλα! Τι θες τώρα; Πεινούσα. ΠΕΙΝΟΥΣΑ, λέμε. Το στομάχι μου μ’ είχε διπλώσει στα δύο απ’την πείνα.» Μη με κοιτάς έτσι, σα να σου ψόφησε το καναρίνι. «Αύριο θα μπεις στο νοσομοκείο. Ακύρωσε ό,τι δουλειές έχεις και μπαίνεις, Τζέσυ. Μπορεί να έχουν προκληθεί σημαντικές βλάβες στο στομάχι σου, ακόμα και στον εγκέφαλό σου.» «Αύριο είναι αδύνατον. Έχω φωτογράφιση και θα είμαι στη Νέα Υόρκη για μια εβδομάδα. Θα μπω όταν γυρίσω. Οκέι; Δε νομίζω να διαφωνήσει το πρακτορείο με τα φράγκα που έχει σκάσει η εταιρία για τα εσώρουχα.» Το μόνο που σου ζητώ είναι να με πιστέψεις. Δώσε μου μια γαμημένη εβδομάδα να εξαφανιστώ μαζί με την ντροπή μου. «Γιατρέ, μπορείτε να την δείτε λίγο, σας παρακαλώ; Είναι σαν αυτιστικό, απλά κουνιέται πέρα δώθε όλη μέρα.» «Μμμμ...» Κοίτα με... κοίτα πώς με κατάντησες. Να μου ρίχνουν ενέσεις με βελάκια για να μην μπορώ να κουνηθώ. Αλλά έχω κάτι λίγο ακόμα μέσα μου. Έχω και την ΠΕΙΝΑ να τρώει το εσωτερικό μου σα σκουλίκι. Κοίτα με, γιατί έχω ακόμα ένα ψήγμα θέλησης. Τόσο δα, αλλά υπάρχει. «Τζέσυ, σταμάτα, για όνομα του Θεού!» «΄Ελα, παράτα με, πεινάω λέμε!» «Μα είναι το τέταρτο πιάτο που παίρνεις, κορίτσι μου!» Δεν είμαι το κορίτσι σου. Είμαι απλά η διαφήμισή σου γι αυτή την εβδομάδα και μερικά καλά γαμήσια. Γι αυτό παράτα με ήσυχη. «Κοίτα, έχω μιλήσει με τον γιατρό μου. Παίρνω αγωγή για τον μεταβολισμό μου, μου έχει πει να μην στερούμαι τίποτα και να τρώω όσο μου γουστάρει, οκέι; Φάε το φαγάκι σου κι άσε με εμένα.» «Μα έχεις γίνει χάλια, τρέχουν σάλτες στα ρούχα σου, θα σε δει κανας δημοσιογράφος και δεν θα σε ξεπλένει ούτε ο Νιαγάρας μετά.» «Τι ζόρι τραβάς, ρε φίλε; Σήκω φύγε, αν δε θες να είσαι μαζί μου.» Έτσι μπράβο, σκάσε. Δε σε παίρνει να φύγεις. «Να σου πω, τι θα έλεγες να πάμε στο δωμάτιο; Παραγγέλνουμε ό,τι θέλεις να φας εκεί.» «Ναι, οκέι, πάμε.» «΄Ασε κάτω το μπούτι του κοτόπουλου, Τζέσυ, έλεος! Θα ‘λεγε κανείς ότι σ’ έχουν νηστικιά από πέρσι!» Μια ζωή. Από τότε που ήμουν κοριτσάκι δεν θυμάμαι να έχω χορτάσει ποτέ. Ποτέ. Μην τρως αυτό και μη το άλλο, θα παχύνεις, θα κάνεις κυτταρίτιδα, θα χαλάσεις το σώμα σου. Δεν ξέρω τι γεύση έχουν τα γαμημένα τα πακοτίνια που τρώγανε όλα τ’άλλα παιδάκια. Δεν ξέρω πώς νιώθει κάποιος όταν λέει ‘πω, ρε μαλάκα, έχω σκάσει, μπουκιά δεν κατεβαίνει!’ «Υπερβολές. Ορίστε, δες, το άφησα. Εντάξει; Θα βάλω και το παλτό μου κι ούτε που θα φαίνεται ο λεκές. Άντε, πάμε τώρα.» «Είναι η δεύτερη μέρα που είναι έτσι. Ορκίζομαι, γιατρέ, δεν την έχουμε σε καταστολή. Και δεν μπορώ να δω καθαρά τι κάνει, βλέπετε πώς έχει κολλήσει στη γωνία και μένει σχεδόν ακίνητη.» Τρώω. Φύγε. «Ααααααααααααα! Γαμώτο, τρελή είσαι, κοπέλα μου;» Τι έκανα; Τι συνέβη; «Τι έπαθες, παιδί μου, παλάβωσες;» «Εγώ παλάβωσα; Με δάγκωσες!» «Ε, και; Πηδιόμασταν!» «Βρυκόλακας είσαι; Κόντεψες να μου κόψεις κομμάτι!» Χριστέ μου, του τρέχει αίμα, έχει δίκιο! Κι εγώ έχω αίμα στο στόμα μου, νιώθω τη γεύση. Τι... νόστιμο που είναι... για όνομα του Θεού, θέλω να τον δαγκώσω πάλι. Θέλω να γευτώ την σάρκα του, θέλω... ΘΕΛΩ! «Τζέσυ, γιατί με κοιτάς έτσι;» «Σε θέλω. Δεν φαντάζεσαι πόσο σε θέλω αυτή την στιγμή.» «Κάνε πίσω, γυαλίζουν τα μάτια σου!» «Σε παρακαλώ, έλα, σε θέλω, σε χρειάζομαι!» Να σε γευτώ, να σε δαγκώσω, έλα, πρέπει, ΠΡΕΠΕΙ, πεινάω τόσο πολύ. «Κάνε πίσω Τζέσυ! Κατέβα από πάνω μου! Βοήθεια!» Σκάσε τώρα, τρώω, ναι, ναι, ναι, αχ, υπέροχο, φαγάκι, να χορτάσω την πείνα μου, νόστιμο, αίμα, τέλειο, όχι μη! Πού πας; Πού πας; «Μη με κυνηγάς, ανώμαλη! Βοήθεια! Πιάστε την, μου ‘κοψε κομμάτι ολόκληρο!» Μη! Αφήστε με. Όχι, μη μ’ αφήνετε. Κρέας. Αχ, κι άλλο κρέας! Σάρκα! Φάω! Αχ ναι, τι υπέροχο που είναι! «Ρε μαλάκα, με δάγκωσε κι εμένα! Την σκρόφα, κομμάτι πήγε να μου κόψει! Κράτα την. Μακριά απ’το στόμα της, δαγκώνει!» «Ρε, αυτή είναι το μοντέλο, η Εστέμπαν!» «Στ’αρχίδια μου ποια είναι. Με δάγκωσε!» Όχι, μη μου παίρνεις το κρέας μου, φέρτο πίσω. Δώστο πίσω! Το πάρω πίσω! «Κράτα την, μαλάκα, σου ‘φυγε! Πἀρ’την από πάνω μου!» Αχ, νόστιμο, κι άλλο, κι άλλο! «Δεν μπορώ να την τραβήξω, δεν ξεκολλάει!» «Με τρώει, μαλάκα, κάνε κάτι, τράβα την!» Φαΐ, φαγάκι, πεινάω, αχ ναι, λαχταριστό. «Χριστέ μου, δεν μπορώ να την τραβήξω, βοήθεια κάποιος! Καλέστε ασθενοφόρο, νοσοκομείο, αστυνομία! Τον τρώει ζωντανό! Ξεκόλλα από πάνω του, μωρή!» Αχ, ζεστό, πολύ, υπέροχο, κι άλλο, θέλω, κι άλλο ΚΙ ΑΛΛΟ ΚΙ ΑΛΛΟ! Όχι, μη με παίρνετε, ποιος με παίρνει απ’το φαΐ μου, αφήστε με! «Για όνομα της Παναγίας, τι δύναμη έχει; Φέρτε αναισθητικό, τέσσερις δεν μπορούν να την κάνουν καλά!» «Ρε μαλάκα, κοίτα τι έκανε στον άλλο!» «Σταμάτα να χάσκεις και φέρε το αναισθτικό, μην κάνει τα ίδια και σε σένα! Κοίτα την πώς είναι, δεν μπορούμε να την κρατήσουμε!» Αφήστε με. ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ! Το φαΐ μου είναι εδώ, αυτό, το νόστιμο, το ζεστό! Ααααααα, αααααα, πόνος! ΠΟΝΟΣ! Πόνος... «Λοιπόν; Τρίτη μέρα είναι έτσι, θα μπείτε;» «Νομίζω πως πρέπει να μπει κάποιος. Αν μη τι άλλο, δείχνει εντελώς ήρεμη.» Φαγάκι... «Μήπως να την ναρκώναμε πρώτα;» Φαγάκι... «Θα μπω. Δεν μ’αρέσει έτσι όπως κάθεται.» Φαγάκι... «Θα πω να έχουν έτοιμες ενέσεις, γιατρέ.» Φαγάκι... «Χριστέ μου... Αδελφή, δεν θα χρειαστεί. Ελάτε να δείτε.» «Δεν μπορεί να το έχει κάνει αυτό και να ζει ακόμα!» Φαγάκι... «Κι όμως, ζει. Πηγαίνετε να φέρετε ένα φορείο.» Ήρθε καινούργιο φαγάκι. Ναι...Μυρίζει φρεσκοψημένο φραντζολάκι. Edited January 26, 2011 by Sonya 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lady Nina Posted January 26, 2011 Share Posted January 26, 2011 Ωραίες οι εναλλαγές στην αφήγηση, αν και στην αρχή μπερδεύουν λίγο. Πετυχημένοι οι χιουμοριστικοί διάλογοι, το ίδιο και η καυστική αντιμετώπιση της βιομηχανίας της μόδας, των μοντέλων. Τη λυπήθηκε η ψυχή μου την κακόμοιρη. Το μόνο που δεν στέκει ιδιαίτερα είναι το ότι την άφησαν τόσες μέρες χωρίς να την ελέγχουν, ιδιαίτερα από τη στιγμή που είχαν την υποψία πως είχε φάει τη γλώσσα της. Ικανοποιητικότατη και φρικιαστική η απόδοση του θέματος σε μια ιστορία που έρρεε. Καλή επιτυχία, Χριστινιώ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted January 27, 2011 Share Posted January 27, 2011 Σχόλια: Τιέσσα, μπορείς να το διαβάσεις ελεύθερα, ρε. :Ρ Ω, σας ευχαριστώ πολύ που με σκεφτήκατε, καλή μου κυρία. Τα σχόλιά μου έπονται, με σειρά και τάξη, όταν ολοκληρώσω τις αναγνώσεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oceanborn Posted January 27, 2011 Share Posted January 27, 2011 Όταν το πρωτοείδα σε επίπεδο δομής νόμιζα θα είναι βασικό μείον η απουσία μιας αναπτυγμένης μορφής διήγησης. Τελικά με κέρδισε όλη αυτή η αρρώστια της πείνας. Το βρήκα ευριματικότατο. Άσε που το διασκέδασα απίστευτα. Καλή επιτυχία Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted January 27, 2011 Share Posted January 27, 2011 Το διάβασα μόλις τώρα, τρώγοντας (αυγά μελάτα, τυρί, ελιές, συμμαζεμένα πράγματα). Τα σχόλια αυθόρμητα και ατάκτως ερριμένα: Και βέβαια είναι τρόμου! Με ανατρίχιασες! Γιατί να μην είναι τρόμου; Επειδή δεν υπάρχει περιγραφή της; Επειδή δεν είναι σαφές στο τέλος ΤΙ είναι αυτό που "δε μπορεί να το έχει κάνει και να ζει ακόμη"; Με αυτή τη φράση μού πήρες ...το φαΐ απ' το στόμα, ήθελα να μάθω πού καταλήγει λίγο πιο σαφώς και να μη χρειαστεί να το μαντέψω μετά από επόμενες αναγνώσεις. Θέλω κι άλλο! Εξαιρετικοί οι διάλογοι, πολύ φυσικοί, εκτός από το σημείο στην αρχή που λέει "μοιάζει με κάτι που περιμένεις να δεις σε μουσείο με τέρατα". Εδώ έπρεπε να έχεις βάλει κάτι με λιγότερες λέξεις, δεν κολλάει με τις άλλες εκφράσεις αυτού του τύπου. Μου άρεσε που ήταν πάρα πολύ κοφτός και ζωντανός ο λόγος της και όχι μόνο στους διαλόγους. Όχι, εγώ δεν τη λυπήθηκα καθόλου, μου ήρθε να της δώσω ένα χαστούκι που θυσιάζει τόσο εύκολα την υγεία της για την εμφάνιση. ΜΠΡΑΒΟ και ΖΗΤΩ για τον κοινωνικό προβληματισμό, σε ποιο σημείο ωθούν τον κόσμο τα πρότυπα ομορφιάς σήμερα! Το είχα σκεφτεί όταν άκουσα το θέμα ότι μπορεί να έχει και προεκτάσεις κοινωνικές-σατιρικές, αλλά εγώ το πήγα στο "τόσα-παιδάκια-πεινάνε-στην-Αφρική". Ευτυχώς που δε συμμετείχα κι εγώ, γιατί θα με έκανες σκόνη... Χμμμ... Τι θα μπορούσες να διορθώσεις: ίσως σε κάποια σημεία παρατραβάει ο διάλογος των "άσχετων", ενώ ο αναγνώστης θέλει κυρίως να μάθει για το χαρακτήρα της Τζέσυ, τη ζωή της, τη σχέση της με το φαγητό κλπ και γι' αυτά λες πολύ λίγα. Είχες αρκετές εκατοντάδες λέξεις ακομα για να τα καλύψεις κι αυτά, ακόμα και χωρίς να κόψεις από τους άλλους διαλόγους. Επίσης κάποιος ψείρας μπορεί να σου επισημάνει τα εξής: αφού ήταν τόσο διάσημο μοντέλο ώστε να την αναγνωρίζουν στο δρόμο, γιατί τόσο άγχος για το βάρος της; Μήπως να έδειχνες ότι χάνει δουλειές τελευταία και φοβάται κλπ; Και έτσι φέρονται οι διάσημοι μόδιστροι στα διάσημα μοντέλα; Ο Γκαλιάνο υπάρχει περίπτωση να πει στη Ναόμι "σε λίγο θα σου ράβω ρούχα για φώκιες"; Επίσης αφού είναι αρκετά συνειδητοποιημένη ώστε να καταλαβαίνει ότι το μόνο της ατού είναι η εμφάνιση τη στιγμή που άλλοι έχουν "μυαλά, διαβάσματα, μεταπτυχιακά", πώς είναι ταυτόχρονα και τόσο ψώνιο ώστε να κάνει τέτοιες θυσίες για την εμφάνιση; Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες. Εγώ, αν δεν το κατάλαβες από τη λεπτομερή κριτική, είμαι ενθουσιασμένη με αυτό το διήγημα και θα σου απονείμω τρέχοντας αυτό που, απ' ό,τι έχω διαβάσει σε άλλα τόπικ, θεωρείται το υπέρτατο σουφουφίτικο κομπλιμάν: Θα το αγόραζα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted January 28, 2011 Share Posted January 28, 2011 Φαγάκι… Δέσποινα μου αξιολάτρευτη, προσκυνώ. Το λάτρεψα. Είναι τέλειο. Είναι στο θέμα. Είναι τρόμος. Είναι φρίκη. Προκαλεί οίκτο για την πρωταγωνίστρια σου και απέχθεια μαζί. Με κέρδισε. Διευκόλυνε την επιλογή μου για την πρώτη θέση. Κατά τα άλλα… Το βγάλαμε το άχτι μας για τις μοντέλες; Το βγάλαμε; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alkinem Posted January 28, 2011 Share Posted January 28, 2011 Παράξενη περίπτωση.... Η ιστορία δεν είχε τίποτα στραβό κι όμως με απώθησε. Μάλλον είναι ζήτημα προσωπικού γούστου, αλλά πραγματικά δε με ενθουσίασε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ορφέας Κάππα Posted January 28, 2011 Share Posted January 28, 2011 (edited) Ευφυέστατο! Πνευματώδες, επίκαιρο, ρεαλιστικό (ε, όσο 'νά ναι...) με μια λέξη: γαμάτο! Η αλήθεια είναι οτι μου φάνηκε περισσότερο αστείο παρά τρομακτικό, οι σκέψεις που κάνει το μοντελάκι είναι fuck yeah! Μόνο μια γυναίκα θα μπορούσε να γράψει κάτι τέτοιο! Edited January 28, 2011 by Ορφέας Κάππα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted January 28, 2011 Share Posted January 28, 2011 Πολύ σχιζοφρενικό διήγημα! Γρήγορο, έξυπνο, αστείο, τα λέει χύμα και το κάνει πολύ καλά. Μ’ άρεσε ο τρόπος που είναι γραμμένο. Αυτές οι εναλλαγές του πραγματικού χαρακτήρα της κοπέλας μ’ αυτόν που πασάρει προς τους έξω, κι οι σκέψεις της ενώ είναι ήδη σαλταρισμένη, με κράτησαν κολλημένο στην οθόνη. Μπορεί να είναι ελλιπές σε περιγραφές και πληροφορίες, αλλά οι διάλογοι μιλούν από μόνοι τους κι αυτά που λένε είναι αρκετά. Την καταευχαριστήθηκα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
deadend Posted January 28, 2011 Share Posted January 28, 2011 Ωραίο, αλλά όχι για νε κερδίσει τον διαγωνισμό γιατί αν το κερδίσει πρέπει να διοργανώσεις τον επόμενο και δεν το θέλεις! Πως μπορείς να είσαι κορυφή και να το καταφέρνεις αυτό; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted January 29, 2011 Share Posted January 29, 2011 Μαλάκαααα τέλειοοοο και θα μπορούσα να γεμίσω ένα κατεβατό διθυράμβους αλλά δεν. Το έχω ξαναματαπεί, αλλά ας το ξαναπώ: ιστορίες που "τρέχουν" με μόνο διάλογο είναι η αδυναμία μου. Φτου σκόρδα μαρή, δε λέω τίποτ' άλλο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mors Planch Posted January 29, 2011 Share Posted January 29, 2011 Πάρα πολύ καλό και...τι άλλο να πώ; Εξαιρετικό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Bonanza Jellybean Posted January 31, 2011 Share Posted January 31, 2011 Λοιπόν, μου άρεσαν οι εναλλαγές από παρόν σε παρελθόν καθώς και όλη η δομή του διηγήματος. Κατά τα άλλα δεν μπορώ να πω ότι μοιράζομαι τον ενθουσιασμό των υπολοίπων. Δεν ξετρελάθηκα με την ιστορία, αλλά σίγουρα έχεις δικό σου στυλ να γράφεις. Καλή επιτυχία Χριστίνα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted February 1, 2011 Share Posted February 1, 2011 Όσο ανέβαιναν οι ιστορίες του διαγωνισμού αναρωτιόμουνα: "Μα δε θα γράψει κάποιος και για κάτι τέτοιο"; Αλλά, ναι, φυσικά. Δεν θα ήταν κάποιος, θα ήταν κάποια. Στα συν Η ιδέα. Οι σκέψεις και οι χαρακτήρες -έστω και αν τους βλέπουμε πολύ βιαστικά. Η ΠΕΙΝΑ. Κραυγάζει. Από τις πιο ισχυρές πείνες του διαγωνισμού και ακόμα πιο οδυνηρή επειδή έχει όλες αυτές τις κοινωνικές προεκτάσεις με τις γυναίκες να είναι θύματα. Ακόμα πιο οδυνηρή επειδή είναι πραγματική, δεν έχει σχέση ούτε με υπερφυσικά πλάσματα, ούτε με κατάρες, ούτε με στοιχειωμένα σπίτια. Τη ζούμε γύρω μας και την ενισχύουμε με την καθημερινή μας ανοησία -γυναίκες και άντρες μαζί. Στα πλην Λίγα πράγματα, έτσι για να παραπονεθούμε και λιγάκι. Ήταν λίγο ασουλούπωτη η ιστορία από πλευράς παρουσίασης, ειδικά σε κάποια σημεία που δυσκολευόμουνα να καταλάβω ποιος μιλάει. Θα ήθελα ίσως κάτι παραπάνω από ένα χάπι για να προκαλέσει το κακό, επειδή χάπια κυκλοφορούν πολλά γι αυτό το σκοπό. Αλλά πάλι -δεν πειράζει. Το δέχομαι πολύ απλά σαν ένα πείραμα που πήγε στραβά μέσα στην όλη μανία για το ιδανικό σώμα. Υ.Γ. Να ξέρεις πάντως, ότι όταν έφτασα εκεί που έλεγε ότι δεν ήξερε τι γεύση είχαν τα πακοτίνια, σκέφτηκα πως και μόνο γι αυτό θα το βάλω στην πρώτη τριάδα μου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted February 2, 2011 Share Posted February 2, 2011 Οι διάλογοι έδιναν ζωντάνια και ταχύτητα. Προσωπικά είχα ανάγκη (ειδικά σε κάποιες σκηνές στο τέλος) κι από εικόνες, νομίζω θα έφτιαχναν μια πιο έντονη ατμόσφαιρα. Από την άλλη, οι διάλογοι λειτουργούν και σ’ ένα ακόμα πλαίσιο. Φέρνουν τον τρόμο σχεδόν μπροστά στον αναγνώστη, από μια σχετικά απροσδόκητη γωνία. Καλό αυτό, μπόνους πρωτοτυπίας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted February 2, 2011 Share Posted February 2, 2011 Τρομερό, τρόμος, τρόμος, ΤΡΟΜΟΣ! Αυτές οι λέξεις/φράσεις που πετάς κοφτά, όπως "φαγάκι", "Κι άλλο, θέλω κι άλλο", είναι που το κάνουν τόσο ζωντανό και απειλητικό. Όταν ανακοινώθηκε το θέμα του διαγωνισμού, παρακαλούσα κάποια να γράψει γι' αυτό (γιατί εγώ βαριόμουν ). Ευχαριστώ που το έκανες. Μια φίλη μου κάποτε, που ξαφνικά άλλαξε/σώθηκε η ζωή της από έναν κεραυνοβόλο έρωτα και μία αναπάντεχη εγκυμοσύνη, μου είπε: "Άννα, έφαγα και στάνιαρα". (Μέχρι τότε στερούσε πεισματικά την τροφή απ' τον εαυτό της, και το μόνο σημαντικό πράγμα/επιτυχία στη ζωή της ήταν να μην έχει σάρκα πάνω στα κόκκαλά της). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 2, 2011 Share Posted February 2, 2011 Μια φίλη μου κάποτε, που ξαφνικά άλλαξε/σώθηκε η ζωή της από έναν κεραυνοβόλο έρωτα και μία αναπάντεχη εγκυμοσύνη, μου είπε: "Άννα, έφαγα και στάνιαρα". (Μέχρι τότε στερούσε πεισματικά την τροφή απ' τον εαυτό της, και το μόνο σημαντικό πράγμα/επιτυχία στη ζωή της ήταν να μην έχει σάρκα πάνω στα κόκκαλά της). Και ο καημένος ο σύζυγος, ο απόλυτα ξεγελασμένος! Ερωτεύτηκε μοντέλα ο φουκαράς και τώρα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted February 2, 2011 Share Posted February 2, 2011 (edited) Καλέ μου Ντίνο, το ξέρω ότι κάνεις πλάκα, αλλά δεν ερωτεύτηκε μοντέλλο. Μοντέλλο έχει τώρα. Edited February 2, 2011 by Cassandra Gotha Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted February 2, 2011 Share Posted February 2, 2011 Μια φίλη μου κάποτε, που ξαφνικά άλλαξε/σώθηκε η ζωή της από έναν κεραυνοβόλο έρωτα και μία αναπάντεχη εγκυμοσύνη, μου είπε: "Άννα, έφαγα και στάνιαρα". (Μέχρι τότε στερούσε πεισματικά την τροφή απ' τον εαυτό της, και το μόνο σημαντικό πράγμα/επιτυχία στη ζωή της ήταν να μην έχει σάρκα πάνω στα κόκκαλά της). Και ο καημένος ο σύζυγος, ο απόλυτα ξεγελασμένος! Ερωτεύτηκε μοντέλα ο φουκαράς και τώρα... Άκου τι λέει ο μίστερ Τριγλυκερίδια! Οι άντρες είναι ελεύθεροι να περιδρομιάζουν και να κατεβάζουν τις μπύρες με το βαρέλι, ενώ οι γυναίκες αλίμονό τους αν πάψουν να μοιάζουν με μοντέλα, εεε; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 2, 2011 Share Posted February 2, 2011 Άκου τι λέει ο μίστερ Τριγλυκερίδια! Οι άντρες είναι ελεύθεροι να περιδρομιάζουν και να κατεβάζουν τις μπύρες με το βαρέλι, ενώ οι γυναίκες αλίμονό τους αν πάψουν να μοιάζουν με μοντέλα, εεε; Ααχ... Φαγάκι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SpirosK Posted February 2, 2011 Share Posted February 2, 2011 Η παρολίγο νικήτριά μου! Ρεαλιστικός ΕΦ τρόμος, ωραίοι οι μονόλογοι, ωραίο το κλίμα, ωραίο (αν και λίγο ασαφές μερικές φορές) το μπρος-πίσω. Me likes. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Big Fat Pig Posted February 3, 2011 Share Posted February 3, 2011 Δε ξέρω τι να πω παρά ότι αυτή η ιστορία πέτυχε το σκοπό της. Γέλασα. (Πες μας τώρα ότι ήθελες να τρομάξουμε!) Ζωντανό, πεινασμένο, γρήγορο. Ό,τι έπρεπε. Εντυπωσιακό ότι έστησες την ιστορία (που δεν ήταν λίγη σε πληροφορία) αποκλειστικά μέσα από διαλόγους (ok και σκέψεις). Δε βρήκα να λείπει τίποτα. Εντάξει, νομίζω ότι ο γιατρός δεν έπρεπε να ακολουθεί τους χιουμοριστικούς διαλόγους αλλά και πάλι αυτό μπορεί να είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα. Πιο έξυπνο απ' όλα πάντως το γεγονός ότι αντιστρέφεται το σύνηθες σύνδρομο των μοντέλων σχετικά με το φαϊ. Καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted February 3, 2011 Author Share Posted February 3, 2011 Σόρυ που παρεμβαίνω, αλλά ο πειρασμός είναι μεγάλος, γιατί σε παρακαλώ, σβήσε αυτό με το γέλιο, ο Drake έχει απειλήσει να με ανασκολοπίσει με κορόμηλα, αν βγει η ιστορία μου σαν παρωδία!! :Ρ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted February 3, 2011 Share Posted February 3, 2011 Εφόσον σε εμένα δεν φάνηκε η ιστορία αστεία έχεις γλυτώσει τον ανασκολοπισμό. Πάντα για τα δικά μου κριτήρια μιλάω. Ο καθένας μπορεί φυσικά να έχει διαφορετική γνώμη. Αυτη είναι η ομορφιά της ανάγνωσης. Για εμένα λοιπόν αυτή η ιστορία αποτελεί μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Ωραίο θέμα, παραστατικός τρόμος και γεμάτο περιεχόμενο αν και περιεκτικό σε γραφή. Τις παρατηρησεις μου στις είπα και κατ’ιδίαν! Well done overall για μια ιστορία που διαγωνίζεται με αξιώσεις , και μάλιστα σε ένα είδος έξω απο τα συνηθισμένα σου γραφόμενα. Υ.Γ Τα υπόλοιπα με το πέρας του διαγωνισμου Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted February 3, 2011 Share Posted February 3, 2011 (edited) Εγώ θα το πω ότι γέλασα. Για παράδειγμα, η ατάκα Μη με κοιτάς έτσι, σα να σου ψόφησε το καναρίνι. . Εντάξει, τι να πω! Πέρα από την πλάκα, εγώ προσωπικά τρόμου δεν θα την έλεγα αυτήν την ιστορία, αν και μου άρεσε πολύ. Τα κοινωνικά θέματα που αγγίζει είναι ευρεία και σχετίζονται με τον καθένα μας, όχι μόνο με τα ανορεξικά μοντέλα, αλλά και με την φαρμακοβιομηχανία και τις προσωπικές σχέσεις. Αγαπημένη ατάκα Αν μου πάρεις το σώμα μου, δεν έχω ζωή! Άλλοι έχουν μυαλά, διαβάσματα, πτυχία κι εγώ ένα ζευγάρι ωραία πόδια. Πολύ γρήγορο, φρέσκο, οι σπαστή χρονικά "αφήγηση" δούλεψε πολύ καλά, οι ενδιάμεσες ατάκες της μοντέλας πολύ πετυχημένες, αλλά για τρόμο δεν θα το έλεγα. Ενιωσα μια κάποια αμηχανία στη σκηνή που πήγε να φάει τον γκόμενο. Μου φάνηκε πολύ τραβηγμένη. Από τις καλύτερες ιστορίες του διαγωνισμού, και μερικές τελευταίες παρατηρήσεις: Δεν είμαι παιδί σου, παπάρα. Αν ήμουν, δεν θα ήθελες να με πηδήξεις. Μπα, ποιος το είπε;Ειδήσεις δεν βλέπεις εσύ; χθες κατέβασα μια τούρτα σοκολάτας μόνη μου. Ναι, οκ...Θες να πεις ότι αυτό είναι πολύ; Καλή επιτυχία, συνονόματη! Edited February 3, 2011 by Stanley Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.