Innerspaceman Posted February 4, 2011 Share Posted February 4, 2011 (edited) Λέξεις: 1980 Σχόλια: Πάντα με τις κατηγορίες δεν τα πήγαινα και πολύ καλά και ούτε και για να πω την αλήθεια πολυκαταλαβαίνω αυτούς τους τεχνητούς διαχωρισμούς. Τελος πάντων, μην τα πολυλογώ, έβαλα το διήγημα μου τελικά στις ιστορίες τρόμου. Αν θεωρηθεί ότι δεν ταιριάζει ας μεταφερθεί. Καλή σας ανάγνωση. Σιωπή. Άχρονο. Μη αίσθηση. Απώλεια μνήμης. Μερικά γρήγορα βλεφαρίσματα και άρχισαν κάποιες φωνές να ξεπηδούν απ’ το βάθος της συνείδησης. Ο ψυχίατρος είπε πως δεν είναι κάτι το ανησυχητικό και του έδωσε μόνο μια συνταγή για μερικά φάρμακα. «Ίσως είναι απλά ένας ιδεοψυχαναγκασμός. Θα δούμε για την συνέχεια» τον καθησύχασε. «Έλα πάλι την Δευτέρα». Ίσως απλά και ο γιατρός του να ήταν τρελός. Ένα μικρό παιδί παίζει σχοινάκι έξω στο πεζοδρόμιο. Μια γάτα που έχασε τον δρόμο της. Δύο μελαγχολικά βλέμματα περαστικών αποφεύγουν την συνάντηση, αν και ψάχνουν απεγνωσμένα κάτι να πουν. Ο δρόμος γεμάτος με διάσπαρτες λιμνούλες να αντικατοπτρίζουν μέσα τους μια άλλη πόλη μέσα στην πόλη. Και ρόδες αυτοκινήτων να την καταστρέφουν. «Ξύπνα, η τεμπελιά σε κάνει μαλθακό» Υπέροχη που είναι η ζεστασιά του κρεβατιού. Να γυρίζεις στην λήθη από την παγωνιά της πραγματικότητας, να ψιθυρίζεις: Κάπου εδώ μέσα υπάρχει μια Αλήθεια. Μία μοναδική Φωνή. « Όλα είναι συγχυσμένα στο μυαλό μου. Αλήθεια και ψέμα». «Γαμώτο πέρασε η ώρα πάλι. Θα αργήσεις» είπε μια άλλη φωνή. Σηκώθηκε από τα γλυκά σκεπάσματα. Φόρεσε τις παντόφλες του και κατευθύνθηκε στο μπάνιο. Έβρεξε με κρύο νερό το πρόσωπό του καθώς θολά αντανακλώταν πάνω στον καθρέφτη. Ήπιε λίγο ζεστό καφέ. Άνοιξε το κλειδωμένο συρτάρι και έριξε μια ματιά στο όπλο του. Ήταν το έσχατο φάρμακο, μια παρηγοριά, η μεγάλη ευκαιρία για να σταματήσει όλες τις φωνές … Ίσως να ήταν καλύτερα να έμενε στο σπίτι του, με το βαθυπράσινο ρέμα και τα κόκκινα λουλούδια, αδιάφορος και ούτε καν στο ψυχιατρείο να πήγαινε, τελικά. «Δεν αντέχω αυτό το υποτιμητικό βλέμμα αυτού του μαλάκα. Καμιά μέρα θα γίνουμε μπίλιες». «Αηδιαστικοί είναι οι άνθρωποι. Ο Γιώργος και η Μαρία μου φαίνονται εντάξει άτομα». Κατέβηκε τα σκαλιά του διαμερίσματος γρήγορα, δένοντας βιαστικά την γραβάτα του. Μπήκε στο μετρό. «Τι κοιτάει αυτός τώρα; Ή μήπως δεν με κοιτάει; Πρέπει να δω» «Να δείχνεις φυσιολογικός. Κανονικός, σίγουρος». «Ωραίο γκομενάκι έτσι;». «Οι μαλάκες οι Αλβανοί, έχουν ένα ύφος αχαριστίας και υπεροψίας». «Μπάσταρδοι!» «Με τρώει το χέρι μου. Μια μαύρη τσάντα» «Γυαλιστερή είναι, θυμίζει λέπια ψαριού». Ο διαπεραστικός θόρυβος του συρμού πάνω στις ράγες, πολλά βλέμματα ίδια με τα δικά σου και κάποια άλλα για τα οποία απορείς. «Σήμερα αυτού του μαλάκα του Γιάννη, θα του την πω. Πολύ τον έξυπνο κάνει αυτός ο τύπος» «Δεν είχε και άδικο όμως την άλλη φορά!» «Να πάει να γαμηθεί που θα μου κάνει εμένα παρατηρήσεις με υφάκι! Ποιος; Ο Γιάννης!» «Εσύ να κάνεις την δουλειά σου. Μην ασχολείσαι μαζί του. Δεν βλέπεις που του δίνεις τροφή και αξία;» Κατέβηκε απ’ το μετρό ενώ νέα μπουλούκια ανθρώπων διασκορπίζονταν ή στριμώχνονταν για να χωρέσουν. Ένα νέο βλέμμα από μια όμορφη παρουσία. Δεν είναι η παρουσία ούτε το πρόσωπο. Είναι να ψάχνεις κάπου να κρατηθείς. Πάνω σε κάτι αρμονικό και γνώριμο για μία έστω στιγμή μέσα στο απόλυτο χάος. Δεν ήταν παρά άλλη μία βαρετή και υποκριτική μέρα στην δουλειά του. Το απόγευμα θα πήγαινε στο ψυχιατρείο. Αυτός να είναι πραγματικά κάποιος άλλος που δεν ξέρει και να δείχνει κάποιος άλλος που ούτε και εκείνον ξέρει. Ναι, υπάρχουν και τα χαμόγελα και οι χαρές μαζί με πολλές δόσεις φιλαυτίας όμως και της ανάγκης να μας αγαπάνε ή να μας αποδεχτούν. Η αποδοχή αυτή είναι η απόδειξη στον εαυτό μας και στους άλλους ότι αξίζουμε. Να πιο το μυστικό, η συνεκτική δύναμη της αγάπης μας! Έστω και με το σκιάχτρο που στήνουμε: «Μην τα βάλεις μαζί μου όμως. Σε άλλο χωράφι αυτά». Η φιγούρα της Μαρίας από μακριά, με μια άσπρη μπλούζα και κολλητό τζιν παντελόνι, λικνιζόταν με χάρη. Πάντα κομψή. Κάτι ένιωσε ο Κώστας, να σκιρτάει για λίγο μέσα του αλλά και έξω του. « Καλημέρα» είπε. Ζωγράφισε ένα ευγενικό χαμόγελο και ανταπέδωσε «Καλημέρα Μαρία». «Έτσι, να χαμογελάς, να δείχνεις ευγενικός και κεφάτος» είπε μια φωνή μέσα του. «Ακούς ; Ακούς;» είπε μια άλλη, συνωμοτικά βραχνή, τώρα «Κανένας δεν θέλεις να μάθει τι κρύβεις μέσα σου. Όλες τις σκέψεις σου, όλες τις φωνές σου. Τι κρύβεις στο σακάκι σου! Ω! Θα ήταν αποκαρδιωτικό αυτό!» και γέλασε μακρόσυρτα και χαιρέκακα. «Δεν είμαι κακός ή τρελός. Απλά, μπερδεμένος». «Σε πιστεύω» του είπε. «Ηρέμησε τώρα» και τον πλησίασε. «Κρύψου … Κρύψου ….Κρύψου …. Να είσαι φυσιολογικός. Κανονικός. Σίγουρος και έτσι … ξεχωριστός. Αυτό είναι όλο. Τέτοιες ιδέες που σκέφτεσαι δεν οδηγούν πουθενά. Άκουσε με... » είπε πάλι η φωνή και χάθηκε αχνά στο βάθος. Και ναι την άκουσε. Πολλές φορές την άκουγε. Ποιος ήταν; Εκείνος τελικά πάντα νόμιζε ότι άκουγε μία φωνή ή δύο. Ποτέ, πολλές. Μέχρι που το αντιλήφθηκε και άρχισαν και άλλες φωνές πάνω σε φωνές, δίπλα σε φωνές, ακόμη πιο ευκρινέστερες. Μια ακατάσχετη φλυαρία. Ίσως να ήταν και σχιζοφρένεια. Ίσως ήταν τρελός στο θάλαμο ενός ψυχιατρείου και δεν το γνώριζε. Αλλά η συνειδητοποίηση της πιθανότητας αυτού του γεγονότος, δεν τον έβγαζε από την τρέλα. Ακόμη χειρότερα, η πιθανότητα ότι δεν ήταν τρελός … Του είπε ο γιατρός: «Σε καταλαβαίνω. Αυτή είναι η τρέλα: την ώρα που συνειδητοποιείς ότι είσαι εντελώς μόνος σου. Αβοήθητος, σε έναν παράξενο κόσμο που τίποτα δεν έχει νόημα. Και εσύ να ζεις για ένα νόημα. Αλλά τελικά, στ’ αλήθεια δεν ξέρεις ποιο είναι. Το αναζητούμε και μετά απλά αρχίζουμε να προσποιούμαστε πως όλα είναι φυσιολογικά. Πως όλα έχουν τάχα, τελικά, τον σκοπό τους και το νόημα τους και ας ασχοληθούμε με κάτι άλλο τώρα. Πως είμαστε κάποιος. Ο ίδιος τώρα και ο ίδιος μετά. Φτιάχνουμε μια πραγματικότητα όπως την θέλουν οι φωνές μέσα μας. Βυθιζόμαστε στο ψέμα. Αυτό κάνουμε όλοι μας. Σε καταλαβαίνω». Σταμάτησε για λίγο και μετά πήρε ένα ακόμη πιο στοχαστικό ύφος: «Μετά όμως μπορεί να έρθει μία αναπάντεχη μέρα όπου βίαια να ξυπνήσεις από αυτήν την ψευδαίσθηση. Καταλαβαίνω τι σου συνέβη. Δεν είσαι τρελός. Μόνο άκουσε με σε παρακαλώ. Δεν πρέπει να παραδοθείς, να πυροβολήσεις… ». Ο Γιάννης ήταν ψηλός με φαρδιές πλάτες που προμήνυαν πως θα ήταν καλύτερα να μην τα βάλεις μαζί του. Σουβλερή μύτη και ελαφρώς γκρίζα μαλλιά. Πλησίασε τον Κώστα με το ίδιο πάντα βλέμμα ανωτερότητας. «Έρχεται ο μαλάκας» είπε από μέσα του ο Κώστας. «Έλα ρε Κώστα που είσαι;» είπε ο Γιάννης. «Που θέλεις να είμαι; Εδώ, όπως και κάθε μέρα» απάντησε χαμηλόφωνα και αδιάφορα ο Κώστας. «Με θέλεις κάτι;» «Όχι εγώ. Ο Διευθυντής … ». «Ο μπάσταρδος!» σκέφτηκε «πήγε και με κάρφωσε, κοίτα θράσος». Κοκκίνισε ολόκληρος αλλά προσπαθούσε να το πνίξει. Ήταν νέος στην δουλειά και ο Γιάννης πιο παλιός. Ήταν μια υπόθεση γραφειοκρατίας και είχε πράξει όπως τον είχε διατάξει, σαν πιο παλιός. Προφανώς όμως τον είχε συμβουλέψει λάθος και τώρα θα πήγε και θα τον κατηγόρησε από πάνω, ώστε να εκτεθεί. Τουλάχιστον έτσι υπέθετε. «Θα του σπάσω τα μούτρα αν αυτό είναι» σιγομουρμούρισε. Το φως από τα στόρια στα παράθυρα τρεμόπαιζε. Κινήσεις χεριών μηχανικές πίσω από γραφεία. Μηχανές και δακτυλογραφήσεις. Ακανόνιστες φωνές η μία πάνω στην άλλη. Ακαλαίσθητα πρασινωπά γραφεία, μαστιγωμένα απ’ τον χρόνο και την χρήση, σε μια σειρά, το ένα δίπλα στο άλλο. Με λίγο χώρο. Ίσα να χωράς. Όπως και οι τάφοι μας. Δυό πουλιά προσγειώθηκαν σε μία στέγη. Η Φωνή είπε: «Μόνος στην ερημιά, χαμένος μες στα δάση ο άνθρωπος ψάχνει, όλο ψάχνει. Ορμητικά νερά, βουνά απόμακρα και στράτες δίχως τέλος. Εξαντλημένος και θλιμμένος. Που να πάει; Ακούει μόνο τα τζιτζίκια του βραδιού Να τραγουδούν μέσα στο δάσος των σφενδάμων» * Ο Γιάννης κατευθύνθηκε προς το γραφείο του, ενώ ο Κώστας ένιωθε ένα υποτιμητικό και χαιρέκακο βλέμμα ακόμη στην πλάτη του. «Αυτός ο άνθρωπος είναι αστείος» σκέφτηκε ο Γιάννης. «Υπερβολικά καχύποπτος. Τον λυπάμαι κάπου» «Όχι να μην τον λυπάσαι. Είναι επικίνδυνος» «Νομίζει, ότι έχεις όρεξη να ασχολείσαι μαζί του επειδή είναι ανίκανος να κάνει μια δουλειά, που του υπόδειξες, σωστά. Ένας τεμπέλης είναι» « Το κάνει επίτηδες. Του αρέσει να ασχολείσαι μαζί του. Δεν βλέπεις την υποτίμηση που υποβόσκει;» «Μαλάκας είναι!» «Μαλάκας είναι!» είπε και η φωνή στον Κώστα. Χτύπησε διστακτικά μερικές φορές την πόρτα του γραφείου του Διευθυντή. Ο Γιάννης παρακολουθεί από το γραφείο του την πόρτα να κλείνει. Οι μηχανικές κινήσεις και τα βήματα απ’ έξω δεν σταματούσαν. Τώρα όμως κανένας δεν περνάει μπροστά από την πόρτα του διευθυντή. Περιμένει να βγει. Να δει το πρόσωπο του Κώστα στα κρυφά. Την έκφραση του. Τι θα του έλεγε άραγε; Τι θα γινόταν; Ποια θα ήταν η εξέλιξη; Η αλήθεια όμως ήταν αρκετά διαφορετική. Η συμπαθητική Μαρία τον είχε «δώσει» στον διευθυντή για την παρατυπία του και όχι ο Γιάννης. Η αληθινή κόντρα τους κατά βάθος, προερχόταν από την αντιζηλία τους για εκείνη. Βέβαια, αυτή απλά έκανε το γυναικείο παιχνίδι της, όπως σχεδόν και κάθε γυναίκα άλλωστε, όχι για κάποιο πιο ειδικό σκοπό, ούτε για το κρεβάτι. Έφτανε ο θαυμασμός τους και αυτή η κόντρα ανάμεσα τους για να την κάνει να υγραίνεται, να ικανοποιείται. Αλλά τι να περιμένεις από ανθρώπους που οι μεν, σκέφτονται με το σάρκινο κάτω κεφάλι τους, ενώ οι δε, με το εγκεφαλικό μουνί; Η πόρτα του γραφείου του διευθυντή άνοιξε πάλι. Το βλέμμα του Γιάννη στυλώθηκε κρυφά πάνω στον Κώστα. Έμοιαζε θυμωμένος. Το πρόσωπο του σκυθρωπό με μια δόση ξινίλας. Πλησίαζε… όλο και πλησίαζε. «Αυτός, ο πούστης, κάτι θα σφύριξε» «Ο Διευθυντής όμως, άλλο σου είπε» Πληκτρολόγια χτυπάνε. Βλέμματα αδιάφορα ή και τρομαγμένα. «Είσαι ζόμπι. Είναι ήδη νεκροί» Η αίσθηση του κρύου σιδερικού στο χέρι. «Ήταν ξεκάρφωμα. Για αυτό δεν μου είπε για αυτό ακριβώς το θέμα. Είμαι σίγουρος». «Πως μπορείς να είσαι σίγουρος; Μην κάνεις καμία μαλακία» «Θα τον γράψω… οκ». Ο Γιάννης ήταν περίεργος. Για μια στιγμή ένιωσε μια συμπάθεια ή ίσως να ήταν και μια ακαθόριστη ανασφάλεια μαζί. Καθώς πλησίαζε ακόμη πιο κοντά, τον ρώτησε: «Τι έγινε ; Τι σε ήθελε;». «Σε περιπαίζει και από πάνω» είπε μια άλλη φωνή στον Κώστα. «Ηρέμησε, μπορεί να πρόκειται περί παρεξηγήσεως» Βήματα από τακούνια. Γκριζωποί τοίχοι. Ξεθωριασμένα πρόσωπα και γραφεία. «Είσαι μεγάλη κότα. Είσαι ένας ηλίθιος και αυτό δεν είναι το χειρότερο. Το χειρότερο είναι που είσαι και δειλός!» «Δείξ’ του ρε του μαλάκα που θα παίζει μαζί σου! Άναψέ του την!» Ακανόνιστες φλύαρες φωνές. «Όχι δεν κάνω τίποτα» «Είσαι μπερδεμένος» «Είσαι δειλός» «Βγάλε το τώρα!» «Κώστα μην το κάνεις!» «Είμαι καλός» «Είσαι μαλάκας!» «Τον μισώ!» «Είσαι τρελός!» «Δείξε ανωτερότητα» Ψεύτικα χαμόγελα. «Κώστα; Κώστα;» Σαν μουγκρητό ακούστηκε, ανάμεσα στις φωνές μέσα στο κεφάλι του, η φωνή του Γιάννη. «Τι έγινε;» ρώτησε πάλι ο Γιάννης με υποκριτική ανυπομονησία. «Τι έγινε; Είσαι καλά;» Ακούστηκε μια άλλη φωνή, αλλά, στο κεφάλι του Γιάννη τώρα: «Μην τον ρωτάς ρε τον μαλάκα. Του δείχνεις και ενδιαφέρον» «Γάμησέ τον, τον πούστη! » είπε η φωνή στον Κώστα. «Δώσ’ του μια μπουνιά να μάθει να μην παίζει μαζί σου» επέμεινε. Όλα πρέπει να σταματήσουν. «Να μην παίζει μαζί σου» Η αναπνοή του γρήγορη. «Μην κάνεις καμία χαζομάρα» Ενοχλητικοί αδιάφοροι ήχοι. «Μπάσταρδος! Μαλάκας!». «Κώστα! Όχι!» Κράτησε το κεφάλι του σφιχτά με τα δυό του χέρια. «Γάμησέ τον» Οι φωνές του τρυπάνε τώρα τα μηλίγγια. «Δεν είσαι αυτός. Δεν είσαι τίποτα» Τρέμει. Μια βαθιά ανάσα πήρε μόνο και … φώναξε: «ΣΚΑΣΜΟΣ ΟΛΟΙ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ ……..» Όλοι σταμάτησαν. Σιωπή απλώθηκε. Μπορούσε να σταματήσει για πάντα όλες τις φωνές. Ήταν μια ευκαιρία που δεν έπρεπε να χάσει. Μόνο άνοιξαν το στόμα τους και έκαναν να κρυφτούν. Έβγαλε το όπλο. Τους γάζωσε όλους. Έναν – έναν, δίχως οίκτο. Κραυγές. Τους καθάρισε όλους. Έπεσε στο πάτωμα με λυγμούς … Μπορούσε να σταματήσει για πάντα όλες τις φωνές. Όλες αυτές τις προσωπικότητες. Ήταν μια ευκαιρία που δεν έπρεπε να χάσει. Αυτοπυροβολήθηκε … Απόλυτη σιωπή. Οι θόρυβοι σταμάτησαν. Οι φωνές σταμάτησαν. Όλα σταμάτησαν … Όλα κοίταζαν. Σαν κάτι να τα ξύπνησε από την κρυπτότητά τους. Από το βύθισμα τους στο ψέμα. Τα δύο πουλιά στην σκεπή φτερούγησαν και πέταξαν. Κάποιοι φανερώθηκαν κάτω από τα λευκά γραφεία τους. «Ένα ασθενοφόρο γρήγορα, ρε παιδιά!» είπε ένας απ’ τους ψυχίατρους. Το αίμα κύλησε στο πάτωμα. Και μετά. Κενό …. Η Φωνή είπε: «Μου πήρε βήματα πολλά, η επιστροφή στην ρίζα μου Και στην πηγή μου. Καλύτερα τυφλός να ήμουν και κουφός απ’ την αρχή. Καλύτερα να έμενα στο σπίτι μου αδιάφορος. Το ρέμα και τα κόκκινα λουλούδια ήταν πάντα εδώ»* *Απόσπασμα από ποίημα του Κινέζου Βουδιστή Κ’ ούο Αν Σίχ Γιουάν (12ος αιώνας). To ποίημα πλαισιώνει 10 ζωγραφιές του ιδίου με τίτλο "Οι Δέκα ζωγραφιές με το Βόδι" βασιζόμενος σε παρόμοιες αρχαίες Ταοϊστικές εργασίες. Edited February 4, 2011 by Innerspaceman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alearg Posted February 5, 2011 Share Posted February 5, 2011 Πολύ ωραίο! Ό,τι πρέπει για να ξεκινήσει κανείς την μέρα του, Σάββατο πρωί. Μετά, γραμμή στο σούπερμάρκετ... Πολύ ωραίο, πολύ συγκινητικό. Ελπίζω να την καθάρισε και την κωλο-Μαρία και τον κερατά τον Γιάννη, αν υπήρχαν. Για το συγκεκριμένο στυλ θα προσπαθούσα ακόμα πιο δραματικά, σαν να έπαιζα πιάνο με κάθε λέξη. Αλλά, προπαντός, τώρα που είδα ότι μπορώ να παίξω, θα δοκίμαζα για κάτι πιο μεγάλο. Μια σύνθεση που να έχει πολλές κορυφώσεις σαν αυτή που μας έπαιξες. Αλλά και κοιλάδες. Πώς θα συνδυαστούν; Με ποιούς στόχους; Προς ποιό αποτέλεσμα; Αυτά είναι ερωτήματα με τα οποία αξίζει ν αναμετρηθεί κανείς. Καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Innerspaceman Posted February 9, 2011 Author Share Posted February 9, 2011 Eυχαριστώ Αλέξη για τα σχόλια και την ανάγνωση. Χαίρομαι που σου άρεσε. Ωραίος ο παραλληλισμός που κάνεις. Μουσική και συγγραφική θεωρώ πως έχουν πολλά κοινά στοιχεία έχοντας εμπειρία ως μουσικός και συνθέτης. Αλλά μέχρι στιγμής δεν έχω επιχειρήσει να γράψω κάτι πιο μεγάλο (ένα μυθιστόρημα πχ ) . Θεωρώ πως δεν είμαι ακόμη έτοιμος για κάτι τέτοιο, παρ' όλο που η σκέψη είναι όντως δελεαστική. Μετά, πέρα απο τον όποιο ερασιτεχνισμό, είναι και πολλοί άλλοι ίσως και πιο σοβαροί λόγοι που με απασχολούν σε σχέση με αυτό. Ευχαριστώ πάντως για την όμορφη και θερμή παρότρυνσή σου. Με έβαλες σε σκέψεις .... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alearg Posted February 10, 2011 Share Posted February 10, 2011 Πράγματι, τα μεγάλα κείμενα έχουν (άλλες) δυσκολίες -- όχι πως τα μικρά είναι εύκολα, κάθε άλλο! Αν μπεις στον πειρασμό να το επιχειρήσεις (ή προκειμένου να...), ρίξε μια ματιά εδώ: http://thedarksalon.blogspot.com/2009/08/screenwriting-tricks-for-authors-table.html Μιλάει για σενάρια, αλλά δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, το ίδιο κάνει -- με κάποιες σημαντικές διαφορές βέβαια, που ο επίδοξος συγγραφέας χρήσιμο είναι να τις ανακαλύψει μόνος του. Είναι λίγο "αμερικάνικό" το ύφος της, αλλά δεν χρειάζεται να τα πάρει κανείς όλα τοις μετρητοίς... Και βέβαια, όλα βασίζονται σε αυτό εδώ: http://en.wikipedia.org/wiki/Monomyth Και πάλι, τίποτα απ' όλα αυτά δεν είναι "κανόνας". Όλα βοηθήματα είναι τα οποία καλό είναι να τα γνωρίζει κανείς και να τα μεταχειρίζεται όσο και όπου νομίζει. Εκτός κι' αν είναι Μότσαρτ, οπότε δεν έχει ανάγκη τίποτα. Χαιρετώ Αλ. Eυχαριστώ Αλέξη για τα σχόλια και την ανάγνωση. Χαίρομαι που σου άρεσε. Ωραίος ο παραλληλισμός που κάνεις. Μουσική και συγγραφική θεωρώ πως έχουν πολλά κοινά στοιχεία έχοντας εμπειρία ως μουσικός και συνθέτης. Αλλά μέχρι στιγμής δεν έχω επιχειρήσει να γράψω κάτι πιο μεγάλο (ένα μυθιστόρημα πχ ) . Θεωρώ πως δεν είμαι ακόμη έτοιμος για κάτι τέτοιο, παρ' όλο που η σκέψη είναι όντως δελεαστική. Μετά, πέρα απο τον όποιο ερασιτεχνισμό, είναι και πολλοί άλλοι ίσως και πιο σοβαροί λόγοι που με απασχολούν σε σχέση με αυτό. Ευχαριστώ πάντως για την όμορφη και θερμή παρότρυνσή σου. Με έβαλες σε σκέψεις .... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted February 10, 2011 Share Posted February 10, 2011 (edited) Ωραία ιστορία, βαλμένη μέσα σε ένα σκηνικό από «παρανοϊκούς» ανθρώπους που κατατρέχονται από τις σκέψεις τους. Είναι όμως παρανοϊκοί; Πόσοι από μας δεν έχουν παρόμοιες σκέψεις να ταλαιπωρούν το μυαλό τους; Μια ιστορία φαντασίας που θα μπορούσε να συμβεί αύριο... Edited February 10, 2011 by Mesmer Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Innerspaceman Posted February 12, 2011 Author Share Posted February 12, 2011 Mesmer Είναι όμως παρανοϊκοί; Πόσοι από μας δεν έχουν παρόμοιες σκέψεις να ταλαιπωρούν το μυαλό τους; Μια ιστορία φαντασίας που θα μπορούσε να συμβεί αύριο... Nαι σωστή παρατήρηση, περίπου αυτό είναι ένα απο τα κεντρικά νήματα (μαζί με μερικά ακόμη ίσως και πιο κεντρικά) που δομείται γύρω του το κείμενο του διηγήματος. Ευχαριστώ για την ανάγνωση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.