Ο λόφος

[Kafka]

Όνομα Συγγραφέα: Κυριάκος Χαλκόπουλος

Είδος: Τρόμος

Βία; Ναι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 1727

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Κάτι διαφορετικό απο τα συνηθισμένα κείμενά μου. Λιγότερο διανοητικό ίσως, περισσότερο μυστικιστικό. Έχει τα προβλήματά του, και καθώς το έγραψα πρόσφατα δεν είμαι ακόμα σε θέση να καταλήξω σε μια γνώμη για την αξία του. Μπορείτε να βοηθήσετε σε αυτό με τα σχόλια σας.

 

 

 

Ο λόφος

 

 

 

Εγώ δεν πήγα στον στρατό, εκείνη την περίοδο της ζωής μου αντιμετώπιζα πολύ σοβαρά ψυχικά προβλήματα και όλα έδειχναν πως μία έλευσή μου σε ένα περιβάλλον όπου φαίνεται πως κατά κανόνα υπάρχουν αρκετές απειλές για ένα υπερευαίσθητο άτομο θα είχε πολύ κακό τέλος.

 

Ωστόσο πρόσφατα συναντήθηκα με έναν παλιό μου συμμαθητή, ο οποίος επιμένει ότι ένα βράδυ με είδε στον στρατώνα του.

 

 

 

Με αυτόν τον συμμαθητή ουσιαστικά ποτέ δεν είχα κάποια ιδιαίτερη σχέση. Γνώριζα την ύπαρξή του, καθώς φοιτούσε στο τμήμα μας, αν και όχι από την αρχή του Γυμνασίου παρά μόνο μεταφέρθηκε σε αυτό όταν στα επόμενα έτη έφτασαν και μαθητές από άλλα σχολεία, οπότε έγινε μία μικρή αναδιοργάνωση των τάξεων. Αυτή η κατάσταση είχε ως αποτέλεσμα να διατηρήσει σχέσεις κυρίως με τα άτομα της παλιάς του τάξης, και με λίγους από τη δική μου στους οποίους δε συγκαταλεγόμουν εγώ.

 

Αναμφίβολα έτσι δεν είχα κανέναν τρόπο να υπολογίσω τι εντύπωση του έκανα, και μόνο έπειτα από την ιστορία που μου διηγήθηκε διαμόρφωσα την αντίληψη ότι θα πρέπει, για κάποιο λόγο, να τον είχα σημαντικά απασχολήσει, ή έστω να αποτελώ (συνειδητά ή ασυνείδητα) κάποιον με σαφή σημασία για εκείνον.

 

 

 

Η ιστορία διαδραματίστηκε πριν από εφτά χρόνια, σε μία ορεινή περιοχή της χώρας όπου πέρασε ένα Χειμώνα ως στρατιώτης. Παρόλο που η δική μου εκτίμηση για εκείνον ήταν πως καθόλου δεν τον χαρακτήριζε κάποια ευαισθησία, είναι εξαιρετικά πιθανό είτε πως σε αυτό σφάλλω, είτε ότι παρά το γεγονός ότι γενικά αυτό ίσχυε συνέβη στο χρόνο της θητείας του να μεταβληθεί (έστω προσωρινά) ιδιαίτερα η ψυχική του ισορροπία.

 

Ένα βράδυ, ενώ το κρύο ήταν φρικτό, υπηρετούσε στη σκοπιά μόνος του. Είχε περάσει πάνω από μία ώρα από τότε που είδε τον τελευταίο άλλο άνθρωπο, και ήταν εντελώς μόνος με τις σκέψεις του, μια κατάσταση που ίσως γι αυτόν να ήταν ιδιαίτερα ασυνήθιστη. Ήταν η πρώτη σκοπιά που έκανε, και παρόλο που το λεπτό σώμα του ήταν χαμένο κάτω από πολλές στρώσεις βαριών ρούχων, το κρύο του έδινε την εντύπωση ότι ολοένα τρύπωνε μέσα από αυτά, δημιουργώντας ήδη μια ανυπόφορη αίσθηση παρόλο που ήταν φυσικά μονάχα η αρχή της σκοπιάς.

 

Και μου διηγήθηκε πως, εκείνη την ώρα, διαρκώς ευχόταν να εμφανιστεί κάποιος, ο οποιοσδήποτε, από το στρατόπεδο, για να του κάνει μια επίσκεψη. Έφερνε στο μυαλό του πιθανές ή λιγότερο πιθανές εκδοχές για το ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός ο ποθητός επισκέπτης. Σκέφτηκε κάποιον χαμηλόβαθμο αξιωματούχο, έπειτα μερικούς άλλους απλούς στρατιώτες, παρόλο που εκείνοι ήταν βέβαιο πως αυτή την ώρα θα είχαν ξαπλώσει στα ζεστά τους κρεβάτια. Τέλος ομολόγησε ότι η σκέψη του στράφηκε σε τελείως άλλα θέματα, και άρχισε να θυμάται τις μέρες του σχολείου.

 

Όταν διέκρινε μια σκιά από μακριά ένοιωσε πως είχε εμφανιστεί αυτή την κατάλληλη στιγμή. Δεν τον ένοιαζε καθόλου σε ποιόν ανήκε. Δεν είχε κάποιον εχθρό στον κοιτώνα του, οπότε ο οποιοσδήποτε θα του ήταν ευπρόσδεκτος συνομιλητής εκείνη την ώρα. Ωστόσο όταν άρχισε να κατανοεί ποιος ακριβώς είχε παρουσιαστεί εκεί ένοιωσε ένα σύγκρυο.

 

Με αναγνώρισε αμέσως, αλλά επίσης με διαβεβαίωσε ότι δεν με είχε δει απλώς από μια απόσταση, αφού ισχυρίστηκε ότι πλησίασα αρκετά. Του χαμογέλασα, δίχως να του μιλήσω. Μετέφερα ένα βιβλίο. Θυμόταν πολύ καλά τα μακριά μαλλιά μου, διότι του είχαν κάνει εντύπωση καθώς δεν τα είχα στο σχολείο, αλλά κατά τα άλλα το σώμα μου ήταν ολόιδιο παρόλο που είχαν μεσολαβήσει από τη λήξη της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσής μας περισσότερα από εφτά χρόνια.

 

Κατά τα λεγόμενά του πλησίασα ως τρία μέτρα από τη σκοπιά, έπειτα στάθηκα για μια στιγμή, χαμογελαστός πάντα, και κατόπιν γύρισα προς ένα λόφο πίσω από το στρατόπεδο και κατευθύνθηκα εκεί.

 

 

 

Εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός ότι φάνηκε πολύ δύσκολο να τον πείσω για το λάθος του. Βέβαια πρέπει να σημειωθεί ότι όταν συναντηθήκαμε, πριν από λίγες μέρες, τα μαλλιά μου όντως ήταν μακριά, και κατά αυτόν ήταν εντελώς ίδια με εκείνα που είχε δει το βράδυ στη σκοπιά. Βέβαια του αποκρίθηκα ως προς αυτό πως πριν από εφτά χρόνια δεν τα είχα αφήσει να μακραίνουν. Η μορφή μου όμως, αν εξαιρεθούν τα ρούχα μου, που δεν ήταν τόσο βαριά όσο εκείνα με τα οποία με είδε εκείνο το βράδυ, ήταν τελείως όμοια. Σε αυτό του επεσήμανα ότι γενικά αποδεχόμουν και εγώ πως ελάχιστα είχε αλλάξει η εμφάνισή μου, όμως αυτό ήταν απλώς συμπτωματικό, και πως ήταν το πιθανότερο ότι στη φαντασίωσή του έτσι κι αλλιώς θα με έβλεπε ως κάποιον που είχε μια κτυπητή ομοιότητα με την περίοδο του σχολείου.

 

Δυστυχώς όταν με ρώτησε με τι ασχολούμαι έκανα το λάθος να του μιλήσω για τις λογοτεχνικές μου φιλοδοξίες. Εκείνη την περίοδο είχε δημοσιευθεί ένα βιβλίο μου ήδη, και αναζητούσα έναν καλύτερο εκδότη για ένα δεύτερο. Αυτό αμέσως του έκανε βαθιά εντύπωση, και μου υπενθύμισε το βιβλίο που κρατούσα όταν υποτίθεται πως με είχε δει.

 

Στην πραγματικότητα δεν μπορούσα να κατανοήσω κατά πόσο ήταν της γνώμης πως ήμουν αληθινά εγώ. Με αυτό δε θέλω να ισχυριστώ ότι εκτιμούσε ότι με είχε μπερδέψει με κάποιον άλλο, ή ακόμα πως με είχε απλά φανταστεί. Αυτό που εννοώ είναι πως φαινόταν πως είτε πίστευε αληθινά ότι εμένα είχε δει, είτε πως, σε μία διαφορετική περίπτωση, αυτό που είχε δει ακόμα και αν δεν ήταν η δική μου σάρκα ήταν σίγουρα κάτι που είχε βαθιά σύνδεση μαζί μου, ίσως μια οπτασία, που όμως η πηγή της αφορούσε και εμένα, και δεν περιοριζόταν στον δικό του εσωτερικό κόσμο.

 

 

 

Εκείνα τα χρόνια, όταν με είδε, ήμουν και εγώ εικοσιτεσσάρων ετών. Η μοναδική αληθινή σύνδεσή μου με το στρατό ήταν πως όντως τότε έκανα μεθοδικά βήματα για να πετύχω την οριστική απαλλαγή μου από τη στράτευση, κάτι που αν θυμάμαι καλά το πέτυχα ακριβώς εκείνη τη χρονιά, αφού πρώτα είχα πάρει δύο φορές αναβολή. Αυτή η πληροφορία, παρόλο που ειπώθηκε από την πλευρά μου με την πρόθεση να τον πείσω τελικά πως καμία σχέση δεν είχα με αυτόν που είχε τότε δει, σε εκείνον έκανε μία τελείως διαφορετική εντύπωση. Του φάνηκε πως ήταν σημαντική, κάτι που το εξήγησε με μια αναφορά στα στοιχεία της οπτασίας. Έτσι ισχυρίστηκε πως ήμουν τότε χαμογελαστός, κάτι που θα γινόταν να αποδοθεί στην επίτευξη της οριστικής απαλλαγής από τη θητεία, και επίσης ότι κατευθυνόμουν όχι στο στρατώνα, αλλά στο λόφο, κάτι που θα πρέπει να σήμαινε τη διαφορετική μου πορεία. Το ίδιο το γεγονός ότι κρατούσα ένα βιβλίο εύλογα ερμηνευόταν ως μια υπόδειξη των ασχολιών μου, που τελικά καρποφόρησαν.

 

Μια τέτοια ανάλυση οφείλω να πω ότι δεν την περίμενα. Ωστόσο του ισχυρίστηκα πως ακόμα και έτσι έμοιαζε περίεργο να είχε εμφανιστεί κάτι τέτοιο σε εκείνον. Αναφέρθηκα στις ανύπαρκτες μεταξύ μας σχέσεις, που θα έκαναν αδιανόητη μια ανάμνησή μου. Βέβαια ταυτόχρονα σκέφτηκα ότι έτσι αποδυνάμωνα το επιχείρημά μου, διότι φυσικά εγώ πίστευα ότι αποτελούσε αυτό που είδε μια απλή φαντασίωση, και κατά συνέπεια κάτι μέσα του θα έπρεπε να έκανε σημαντική την αναφορά σε εμένα.

 

Ωστόσο αυτό που μου αποκρίθηκε δεν το περίμενα καθόλου, και μου έκανε αληθινά μεγάλη εντύπωση.

 

Είπε ότι τον ίδιο δεν τον παραξένευε αυτό το συμβάν. Του φαινόταν ευνόητο ότι το είδε, αφού τελικά ήταν μια οπτασία και όχι μια πραγματικότητα- τούτο όμως το υποψιαζόταν από τότε ήδη- ακριβώς για να μου μιλήσει κάποτε γι αυτό, και αυτή η στιγμή είχε ήδη φτάσει. Και είπε πως το μοναδικό εντελώς παράξενο στοιχείο σε αυτή την οπτασία θα έπρεπε να είναι και το σημαντικότερο όσον αφορούσε την αναφορά του σε εμένα, και αυτό ήταν ακριβώς η πορεία μου ως το λόφο.

 

Μου συνέστησε- έπειτα από αυτό βρήκα κάποια δικαιολογία για να φύγω- να επισκεφτώ τώρα, όποτε το μπορούσα, εκείνον τον λόφο. Μάλιστα, χαμογελώντας, με έναν τρόπο που μου φάνηκε σχεδόν τρελός, υποστήριξε πως ίσως εκεί να με περίμενε κάποιος, ή κάτι.

 

 

 

Αυτές τις σελίδες, που μονάχα γενικά περιγράφουν την εξέλιξη των γεγονότων, τις σημειώνω από το τρένο της επιστροφής στην πόλη μου. Θα πρέπει πραγματικά να μπερδεύτηκα από όλα αυτά για να αποφασίσω αληθινά να φτάσω σε εκείνο το μέρος, πλάι στο παλιό στρατόπεδο εκείνου του ανθρώπου. Ήμουν όμως ενθουσιασμένος, διότι πριν από λίγες μέρες έλαβα το νέο ότι ένας αξιόλογος εκδοτικός οίκος δέχτηκε να δημοσιεύσει το δεύτερο βιβλίο μου, και ήθελα με αφορμή αυτό να κάνω ένα ταξίδι, για να μου επισημάνω και πρακτικά ότι τώρα άρχιζε μια νέα περίοδος στη ζωή μου. Επέλεξα αυτόν τον προορισμό σίγουρα από μια αρκετά παιδαριώδη διάθεση, όμως στο τρένο, καθώς πλησίαζα στο σταθμό της μοναδικής μικρής πόλης που βρισκόταν κοντά σε εκείνο το λόφο, με πήρε ο ύπνος, και το όνειρό μου, αυτό το παράξενο όνειρο, με έκανε τελικά, έπειτα από μια στιγμή τεράστιου φόβου, να αποφασίσω ενάντια στην προοπτική να αποβιβαστώ από το τρένο παρά μόνο για να ανέβω αμέσως σε εκείνο που πραγματοποιούσε την αντίθετη πορεία, πίσω στη δική μου πόλη.

 

Σε εκείνο το όνειρο είχα όντως βρεθεί στο στρατόπεδο. Πέρασα, χαμογελώντας, μπροστά από τη σκοπιά. Έφτασα στο λόφο, που ήταν έρημος, ήταν ήδη σκοτεινά, και μόνο οι εύθυμες φωνές από το στρατόπεδο με διατηρούσαν σε μία ήρεμη κατάσταση μέσα σε εκείνο το νύχτωμα. Αλλά ενώ ετοιμαζόμουν να φύγω, έχοντας επισημάνει στον εαυτό μου πως δεν υπήρχε τίποτε εκεί, όπως ακριβώς το περίμενα, άρχισα να παρατηρώ μια άσπρη επιφάνεια, μερικά δεκάδες μέτρα μπροστά μου. Και θα πρέπει να την κοιτούσα σαν υπνωτισμένος, όταν, ξαφνικά, αυτή άρχισε να σηκώνεται.

 

 

 

Δε θέλω να σημειώσω τίποτα περισσότερο γι αυτό που είδα σε εκείνο το όνειρο. Σίγουρα δεν πιστεύω ούτε και τώρα ότι έχει σχέση ούτε με τον αληθινό λόφο, ούτε με τα λεγόμενα του παλιού συμμαθητή. Όμως ήταν μια μορφή τόσο φοβερή που αρκετά με τάραξε και έτσι, και θα ήταν ίσως αδύνατο να μη την επαναφέρω στη μνήμη μου αν όντως βρισκόμουν, μέσα στο αληθινό σκοτάδι, τότε σε εκείνο το σημείο. Πίσω, πίσω στην πόλη πρέπει να βρεθώ, μακριά από όλα αυτά, πέρα από κάθε προσπάθεια να επισημάνω την ορθότητα ή την πλάνη των λεγομένων άλλων. Μόνο εκεί, ούτε καν απλώς στους μεγάλους δρόμους της, αλλά ψηλά, στο δωμάτιό μου, κάτω από τα ζεστά στρώματα στο κρεβάτι μου, θα αναζητήσω την απαλλαγή από την εικόνα εκείνου του εφιάλτη. Και αν οι συνδέσεις όλων αυτών των πραγμάτων μου μοιάζουν ήδη περίπλοκες, αν φαίνεται απρόσμενη η εξέλιξή τους, αλλά υπό μία άλλη έννοια σαν κάποια που υπακούει σε μια μυστική αλληλουχία της εσωτερικής μου ζωής, το σίγουρο είναι ότι ο τρόμος μου ήταν αληθινός στο τρένο, όταν, ανοίγοντας τα μάτια μου, κοιτώντας με ένα τεράστιο παράπονο γύρω μου, αντίκρισα το τοπίο έξω να περνάει με όλο και μεγαλύτερη βραδύτητα, και τελικά αναγνώρισα στο σταθμό το όνομα εκείνης της πόλης κοντά στο στρατόπεδο.

Edited February 10, 2011 by Iwannhs

[Innerspaceman]

Θα σε απογοητεύσω αυτή την φορά.

 

Δεν ξέρω, με μπέρδεψε αρκετά αυτή η ιστορία σου. Την διάβασα άλλη μία φορά μήπως και σε διάβασα απρόσεκτα αλλά ... πάλι τα ίδια. Πέρα απο το "σουρεαλιστικό" ή ονειρικό του πράγματος που είναι και επιθυμητό, η γλώσσα δεν με βοήθησε (σκαλώνει σε μερικά σημεία) και τα στοιχεία όπως δίνονται δεν βοηθάνε στην κατανόηση κάποιων πραγμάτων αλλά και στην παρακολούθηση με ευκρίνεια των σκέψεων του ήρωα (κάτι που αντιμετώπισα ως πρόβλημα και σε προηγούμενη ιστορία σου). Νομίζω ότι πρέπει να γραφτεί πάλι απο την αρχή. Λίγο βιαστικά γραμμένη μου φάνηκε. Φαίνεται αυτό και από κάποια εκφραστικά ή συντακτικά λάθη. Μετά, δεν κατάλαβα και πολλά για το τέλος. Κάτι παίζει με dopelganger - "σωσίας διπλό" (σε στυλ των εμπειριών του mapausant) αλλά και με τον χρόνο (εκεί που τονίζεις και τα 7 χρόνια αλλά και τελικό προορισμό πίσω στην πόλη) αλλά δεν μου έγινε ξεκάθαρο κάτι πιο συγκεκριμένο και ούτε είναι σωστό θεωρώ να μπω στην λογική του ντεντεκτιβ - αναγνώστης απο την στιγμή που το σενάριο μου δείχνει ότι είναι κάπως πρόχειρα δομημένο. Το διαβάζω και το κρίνω όπως θα διάβαζα ένα διήγημα οποιούδηποτε φτασμένου συγγραφέα. Όταν θα βγει "εκει έξω" μια ιστορία σε ενα απλό αναγνώστη δεν θα σκεφτεί καθόλου ότι είναι μια διαδικασία κριτικής όπως κάνουμε εδώ. Αν κάτι δεν είναι δουλεμένο και φαίνεται, θα το βάλει στο ράφι με τα αζήτητα μονομιάς. Οι αναγνώστες είναι αδυσώπητοι. Και έτσι πρέπει.

 

 

Και νομίζω πως αργείς να μπεις στο "ψητό". Τουλάχιστον για μια ιστορία τέτοιου μικρού μεγέθους το θεωρώ λίγο "φάουλ". Μέχρι την μέση περίπου μου φαινόταν αδιάφορα όλα αυτά που γράφεις. Δώσε μερικά στοιχεία που θα κεντρίσουν και θα ιντριγκάρουν , να "πιαστει" ο αναγνώστης. Και μετά μπαίνεις και σε άλλες λεπτομέρειες σιγά σιγά. Θέλει δηλαδή δουλειά νομίζω και απο άποψη δομής αλλά και τεχνικής όσο αφορά το κατά πόσο καταφέρνει να παρακολουθήσει ή να χειριστεί τις σκέψεις του αναγνώστη. Αυτό πιστεύω ότι είναι καλό μόνο σαν ενα πρωτόλειο κείμενο που απαιτεί όμως περεταίρω επεξεργασία.

Υπερβολικά "αιωρούμενο" και απαιτητικό μου φάνηκε. Κάτι καλό σαν ιδέα είχες στο μυαλό σου, είναι σίγουρο, αλλά δεν μου το πέρασες. Ούτε και το "μυστικιστικό" του πράγματος έτσι όπως γράφτηκε η ιστορία το υποστηρίζει.

 

Συγνώμη αν γίνομαι αυστηρός και κακός. Απλά η γνώμη μου. Πιστεύω ότι έχεις πολύ περισσότερες δυνατότητες απο αυτό. Νομίζω ότι βιάστηκες να τελειώσεις μια αρχικά καλή ιδέα. Δώσε λίγο χρόνο να ωριμάσει η ιστορία μέσα σου.

 

Ξαναδούλεψε την, χωρίς να βιάζεσαι και πιστεύω ότι θα βγεί κάτι πολύ καλό.

Edited February 10, 2011 by Innerspaceman

[Kafka]

Ευχαριστώ για τα σχόλια, Νίκο.

 

Όχι, δε με απογοήτευσες. Είχα λίγο καιρό να γράψω, και αυτό το δημιούργησα προσπαθώντας να "ξεμουδιάσω". Επίσης είναι εμφανή τα στοιχεία πειραματισμού στην ιστορία, που δε μοιάζει πολύ με άλλες μου.

 

Και εγώ θεωρώ οτι θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως ένα προσχέδιο για κάτι καλύτερο.

 

 

[Innerspaceman]

Πάντως επειδή τόνισα τα περισσότερο αρνητικά στοιχεία (για εμένα) πριν, να πω πάλι ότι :

 

Διαφένεται κάτι πολύ καλό αλλά αν μπορέσεις να σταθείς στην λεπτή γραμμή όπου να είσαι σαφής χωρίς να είναι απαραίτητο ότι πρέπει να "ορθολογοποιήσεις" και το νόημα, θα βγει θεωρώ σίγουρα κάτι ιδιαίτερο.

 

Αν την ξανα ποστάρεις πιο δουλεμένη εδώ θα είμαι πάλι, να ξανασχολιάσω

[Mesmer]

Να πω, αρχικά, ότι όντως ήταν γραμμένη λίγο διαφορετικά από προηγούμενες ιστορίες σου κι αυτή η αλλαγή με βοήθησε να διαβάσω την ιστορία πιο εύκολα.

 

Η ιδέα της ιστορίας μού άρεσε, καθώς κι ο τρόπος που έρχεται η εξέλιξη, αν και η αλήθεια είναι ότι σε μερικά σημεία καθυστερεί.

 

Το τέλος θα το ήθελα κι εγώ λίγο πιο δυνατό, να υπάρχει μια μεγαλύτερη αποκάλυψη. Δηλαδή, έχεις σαν υποκινητή ένα όραμα και σαν απάντηση σε αυτό ένα όνειρο. Νομίζω ότι έπρεπε να το ζωντανέψεις λίγο παραπάνω, να το κάνεις πιο αληθινό.

 

Αυτά τα λίγα από μένα.

 

 

[Kafka]

Ευχαριστώ για το σχόλιο Άγγελε,

 

 

 

 

Αφορμή για την ιστορία πήρα απο κάτι που διάβασα σε ένα άλλο forum για κάποια "περίεργη" εμπειρία ενός μέλους του.

 

Ωστόσο νομίζω οτι σε αυτή την ιστορία έκανα το λάθος να μην καθοδηγούμαι κυρίως απο τη δική μου σκέψη, αλλά απο κάποια επιρροή απο την φαντασίωση για το πώς θα γινόταν κάποιος άλλος να βιώσει κάτι. Αυτό όμως δε το συνηθίζω καθόλου (ακόμα και αν δεν είναι για όλους ένα λάθος) και αντίθετα οι ιστορίες μου πάντα έχουν έναν πυρήνα που είναι δικός μου, αν και σχεδόν πάντα υπάρχει και αλλοίωσή του.

 

 

 

 

Όσον αφορά την επισήμανση για το όραμα και το όνειρο, έχεις δίκιο, αλλά ήθελα ακριβώς να δείξω τη φύση του κύριου χαρακτήρα, που δεν έχει καμία διάθεση να παρατηρήσει κάτι τρομακτικό, και τον φοβίζει αυτό ακόμα και απο μακριά. Είναι αυτό ένα συχνό μοτίβο μου στις ιστορίες, αν και δεν είναι υπαρκτό σε όλες

Edited February 10, 2011 by Iwannhs

[Kafka]

Το ξαναδιάβασα πριν απο λίγο. Δε μου φαίνεται κακό, και το έστειλα σε ένα περιοδικό. Σίγουρα δεν είναι το καλύτερο έργο μου, και ίσως να μπορούσε όντως να βελτιωθεί απο μία ριζική μεταβολή του, αξιοποιώντας την ίδια ιδέα, όμως θεωρώ οτι και έτσι με εκφράζει σε ένα βαθμό