Μαύρες τρίχες

[Mesmer]

Όνομα Συγγραφέα: Άγγελος

Είδος: Τρόμου

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 3.310

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Επειδή μετά από ένα διαγωνισμό Τρόμου, χρειαζόμαστε ακόμη λίγο τρόμο... Κάποιες σκηνές από το πρώτο κομμάτι υπήρχαν στο μυαλό μου εδώ και καιρό. Τελικά έγιναν αυτή η ιστορία. Ελπίζω να σας αρέσει.

Μαύρες τρίχες.pdf

 

 

Μαύρες τρίχες

 

Άνοιξε τα μάτια της δυο λεπτά προτού χτυπήσει το ξυπνητήρι. Της είχε γίνει συνήθεια πλέον κι οι βιολογικοί της ρυθμοί είχαν σχεδόν συγχρονιστεί μ’ αυτούς του ψηφιακού ρολογιού, που βρισκόταν στο κομοδίνο δίπλα της. Έβγαλε απρόθυμα το χέρι της κάτω από την κουβέρτα και πάτησε το κουμπί που ακύρωνε την εκκίνηση εκείνου του ενοχλητικού θορύβου, όταν οι αριθμοί θα έδειχναν ότι ήταν οχτώ ακριβώς.

 

Άπλωσε τα χέρια και τα πόδια της και τεντώθηκε όσο βρισκόταν ακόμα στο κρεβάτι. Ένιωσε όλους τους μύες του κορμιού της σφιγμένους κι άφησε ένα μικρό αναστεναγμό ανακούφισης καθώς ξεπιανόταν. Μάλλον θα είχε στραβοκοιμηθεί, ήταν κάτι που το πάθαινε συχνά. Έσπρωξε την κουβέρτα λίγο παραπάνω με τα πόδια της κι εκείνη γλίστρησε κι έπεσε στο πάτωμα.

 

Έστριψε το σώμα της για να κατεβεί από το κρεβάτι κι αμέσως μια δυσάρεστη ζαλάδα γέμισε το κεφάλι της. Θαρρείς κι είχε ξυπνήσει από ένα φρικτό όνειρο που πιλάτευε το μυαλό της όλο το βράδυ. Αυτό της έλειπε, να ξεκινήσει τη μέρα της με πονοκέφαλο. Κι εκείνη η μέρα προμηνυόταν αρκετά κουραστική. Είχε μαθήματα στο πανεπιστήμιο μέχρι αργά το απόγευμα και δεν θα είχε χρόνο να επιστρέψει στο σπίτι πριν βραδιάσει. Αυτό σήμαινε, επίσης, ότι θα έπρεπε να φάει έξω και να περάσει μερικές ώρες σε κάποιο καφέ, με παρέα ή μόνη. Δεν ήταν μια από τις μέρες που χαιρόταν να έχει στο πρόγραμμά της.

 

Κάθισε για λίγη ώρα στην άκρη του κρεβατιού με τα μάτια κλειστά. Αυτό κάπως έδιωξε τη ζαλάδα και επανέφερε τη ζωντάνια στο σώμα της. Σκέφτηκε πως ήταν μόνο η πρωινή νύστα και το άγχος της ημέρας αυτά που είχαν στοιβαχτεί και φούσκωναν το μυαλό της. Λίγο κρύο νερό στο πρόσωπό της θα την έφερνε στα συγκαλά της.

 

Σηκώθηκε κι όπως ήταν ξυπόλητη, διέσχισε το δωμάτιό της και χώθηκε στην απέναντι πόρτα όπου ήταν το μπάνιο. Άνοιξε τη βρύση και γέμισε τις χούφτες της με κρύο νερό. Έσκυψε πάνω από το νιπτήρα και βούτηξε το πρόσωπό της μέσα στις παλάμες της. Η ευεργετική δράση του νερού άρχισε αμέσως να ενεργεί κι ένιωσε τη νύστα να την εγκαταλείπει, ενώ έτριβε με δύναμη τα μάτια και τα μηνίγγια της.

 

Ύψωσε το βλέμμα της και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Ένα ροδαλό χρώμα ζωντάνιας γέμισε τα μάγουλά της και τα μάτια της έλαμπαν από ενέργεια. Βούρτσισε τα δόντια της και στη συνέχεια τα ξέπλυνε με στοματικό διάλυμα, που έκανε την αναπνοή της να μυρίζει μέντα. Έπιασε τη βούρτσα που υπήρχε στο ραφάκι πάνω από το νιπτήρα για να χτενίσει τα μαλλιά της και τότε πρόσεξε κάτι παράξενο. Η βούρτσα ήταν γεμάτη από μακριές, μαύρες τρίχες, σ’ αντίθεση με τα δικά της μαλλιά που όχι μόνο ήταν σχετικά κοντά, αλλά και είχε βάψει το φυσικό, καστανό τους χρώμα σε μια πιο ανοιχτή ξανθή απόχρωση.

 

Κρατούσε τη βούρτσα κάπως μακριά της και την κοίταζε, προσπαθώντας να θυμηθεί αν είχε έρθει πρόσφατα κάποια μελαχρινή φίλη της στο σπίτι, η οποία θα μπορούσε να την είχε χρησιμοποιήσει. Αλλά δεν της ερχόταν καμιά τέτοια επίσκεψη στο μυαλό. Για κάποιο περίεργο λόγο ένιωσε μια αποστροφή και αηδία για εκείνες τις ξένες τρίχες που βρίσκονταν μπλεγμένες στη βούρτσα της. Άνοιξε το καλαθάκι απορριμμάτων του μπάνιου και την πέταξε μέσα. Έβγαλε τη σακούλα με τα σκουπίδια, την έδεσε και την άφησε έξω από την πόρτα του μπάνιου για να την πάρει μαζί της βγαίνοντας. Έψαξε τριγύρω για κάποια άλλη χτένα, αλλά, όπως συνήθως, τα πάντα εξαφανίζονται τη στιγμή που τα χρειάζεσαι. Ευτυχώς, τα μαλλιά της δεν απαιτούσαν κάποια ιδιαίτερη περιποίηση. Έτσι, το μόνο που έκανε ήταν αν περάσει μερικές φορές θα δάχτυλά της ανάμεσά τους και να τα τινάξει στον αέρα, κι ήταν έτοιμη, σαν καινούρια.

 

Επέστρεψε στο υπνοδωμάτιό της, έβγαλε τις πιτζάμες και στάθηκε μπροστά στην ανοιχτή ντουλάπα, επιλέγοντας τα ρούχα που θα φορούσε. Ενώ ντυνόταν, μια επίμονη σκέψη καρφώθηκε στο μυαλό της και δεν έλεγε να ξεκολλήσει από εκεί. Ήταν σίγουρη πως έπρεπε να θυμηθεί να κάνει κάτι. Κάτι που το σκεφτόταν την προηγούμενη μέρα, αλλά τώρα είχε σβηστεί από τη μνήμη της. Πόσες και πόσες φορές δεν είχε συμβεί το ίδιο πράγμα; Ό,τι κι αν ήταν, όμως, αυτό θα έπρεπε να περιμένει, αφού θα έλειπε όλη τη μέρα. Ίσως να της ερχόταν στο νου όσο θα ήταν έξω. Ή να το ξεχνούσε εντελώς και να μην την ξανααπασχολούσε. Η τελευταία σκέψη της άρεσε περισσότερο. Αν ήταν κάτι σημαντικό δεν θα το είχε ξεχάσει.

 

Φόρεσε το μπουφάν, πέρασε τη μεγάλη τσάντα της στον ώμο, αφού πρώτα τη γέμισε με τις σημειώσεις της, άρπαξε τη σακούλα με τα σκουπίδια και βγήκε από το διαμέρισμα.

 

Επέστρεψε στο σπίτι σχεδόν δέκα ώρες αργότερα, κουρασμένη και ταλαιπωρημένη. Τα πόδια της μετά βίας την συγκρατούσαν όρθια και τα μάτια της αργόκλειναν από τη νύστα. Μόλις πέρασε στο μικρό σαλόνι το στομάχι της γουργούρισε παραπονεμένα. Όλη τη μέρα δεν είχε φάει τίποτ΄ άλλο, παρά μόνο ένα τοστ νωρίς το μεσημέρι και είχε πιει τέσσερις καφέδες. Έπρεπε να βάλει κάτι στο στόμα της πριν πάει για ύπνο, αλλιώς η πείνα θα της έφερνε εφιάλτες.

 

Έβγαλε την τσάντα και το μπουφάν και τα πέταξε στην άκρη του καναπέ του σαλονιού. Άνοιξε την τσάντα κι έβγαλε από μέσα την καινούρια βούρτσα που είχε αγοράσει στο γυρισμό, από το φαρμακείο. Ενώ έστριβε δεξιά μετά το σαλόνι, στο διάδρομο που οδηγούσε στο μπάνιο και το υπνοδωμάτιο, έσκισε τη συσκευασία της βούρτσας και την έβγαλε από μέσα. Πέρασε την πόρτα τού μπάνιου και στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη, που βρισκόταν στον απέναντι τοίχο. Τα μαλλιά της ήταν σε μαύρο χάλι, ανακατεμένα από τον απογευματινό αέρα. Το θεώρησε σαν μια ευκαιρία για να χρησιμοποιήσει την καινούρια βούρτσα, έτσι για το «με ‘γειά». Έστρωσε τα μαλλιά της και χαμογέλασε στον εαυτό της ικανοποιημένη. Πριν φύγει για την κουζίνα έβγαλε τη γλώσσα της στο είδωλό της κι εκείνο της επέστρεψε το νάζι με το ίδιο παιχνιδιάρικο ύφος.

 

Έκοψε δυο χοντρές φέτες ψωμί, τις άλειψε με βούτυρο και μπόλικη μαρμελάδα και τις καταβρόχθισε με μεγάλες μπουκιές. Το στομάχι της άρχισε να ηρεμεί κι έπαψε να διαμαρτύρεται. Μετά απ’ αυτό έλπιζε για έναν βαθύ και ήρεμο ύπνο. Τον είχε απόλυτη ανάγκη.

 

Σκέφτηκε πως ένα ζεστό ντους θα ήταν ό,τι πρέπει για να χαλαρώσει το κορμί της πριν χωθεί κάτω από τα σκεπάσματα. Κατευθύνθηκε προς το μπάνιο για να ελέγξει τη θερμοκρασία του νερού, επειδή η αλήθεια ήταν ότι θα βαριόταν πολύ να περιμένει να ζεσταθεί, σε περίπτωση που δεν ήταν αρκετά ζεστό. Έσπρωξε την πόρτα τού μπάνιο κι αυτό που αντίκρισε έκανε το αίμα της να πετρώσει κι ένα παγωμένο ρίγος να διατρέξει κάθε σπιθαμή του σώματός της. Μια γυναίκα με μακριά, πυκνά, μαύρα μαλλιά στεκόταν μπροστά στον καθρέφτη, με την πλάτη της στραμμένη προς εκείνη. Φορούσε μια λευκή νυχτικιά που έφτανε μέχρι τους αστραγάλους της κι επάνω στις πτυχώσεις της διαγραφόταν η λιπόσαρκη σιλουέτα του κορμιού της.

 

Κράτησε την αναπνοή της για να μην αφήσει το ουρλιαχτό που γέμιζε τα πνευμόνια της να βγει από μέσα της. Ο τρόμος μπέρδευε το μυαλό της. Οι σκέψεις της είχαν κουβαριαστεί και το μόνο που μπόρεσε να κάνει ήταν δυο μικρά, αθόρυβα βήματα προς τα πίσω. Η γυναίκα δεν την είχε αντιληφθεί κι έπρεπε να φύγει από εκεί όσο είχε ακόμα την ευκαιρία.

 

Σαν να είχε διαβάσει τη σκέψη της για φυγή, η γυναίκα στράφηκε απότομα προς το μέρος της και την κοίταξε κατάματα με τις δυο μικροσκοπικές κουκίδες που βρίσκονταν βυθισμένες μέσα στις κόγχες των ματιών της. Η όψη της ήταν αποκρουστική. Το ωχροκίτρινο δέρμα του προσώπου της είχε κρεμάσει λόγω απουσίας κάθε υποψίας σάρκας, κάτι που το έκανε να μοιάζει σαν να έλιωνε πάνω στα κόκαλά της. Τα χείλη της λεπτά και λευκά, λες και δεν κυκλοφορούσε αίμα μέσα τους. Άπλωσε τα χέρια της μπροστά και όρμησε προς τα κείνη.

 

Τα πόδια της κινήθηκαν σβέλτα κι άρχισε να απομακρύνεται από τη γυναίκα που ερχόταν κατά πάνω της. Ήταν τόσο παράξενο πώς ο φόβος έθεσε τόσο άμεσα το σώμα της σε λειτουργία, ενώ οι σκέψεις της είχαν σχεδόν παραλύσει από τη φρίκη. Είχε φτάσει στην άκρη του μικρού διαδρόμου όταν το βήμα της γυναίκας τάχυνε για να την πιάσει. Το σαγόνι πάνω στο φρικτό πρόσωπο κρέμασε αποκαλύπτοντας μια κατάμαυρη άβυσσο. Καθώς προχωρούσε η σιαγόνα κινούταν δεξιά κι αριστερά, παραμορφώνοντας το τεράστιο στόμα της. Αμέσως ένα βουητό αντήχησε μέσα στ’ αφτιά της. Όπως αυτό που προέρχεται από το μπάσο ενός ηχείου, που χώνεται βαθιά μες στο μυαλό σου και θέλει να το κάνει να εκραγεί. Αλλά πάνω σε κείνο το βουητό μπορούσε να διακρίνει και κάτι άλλο. Κάτι που δεν την ένοιαζε, αλλά βρισκόταν εκεί, σίγουρα. Κάποιου είδους έκκληση.

 

Η γυναίκα τέντωσε το χέρι της και την άρπαξε. Ένιωσε το νερουλιασμένο δέρμα της να τυλίγεται γύρω από τον καρπό της. Η σιχασιά τού αγγίγματος την έκανε να τινάξει το χέρι της με δύναμη και να ελευθερωθεί. Έστριψε το σώμα της για να μπορέσει να τρέξει γρηγορότερα, αλλά εκείνη τη στιγμή σκόνταψε πάνω στην πολυθρόνα του σαλονιού. Τα βήματά της μπερδεύτηκαν, έχασε την ισορροπία της κι έπεσε με φόρα, χτυπώντας το κεφάλι της πάνω στο ξύλινο τραπεζάκι.

 

 

Όταν ξανάνοιξε τα μάτια της ήταν ξαπλωμένη στον καναπέ του σαλονιού. Αισθανόταν το χώρο γύρω της να περιστρέφεται και το κεφάλι της να την σουβλίζει σαν να υπήρχε μια σφήνα καρφωμένη βαθιά μέσα του. Μια ανατριχίλα ανέβηκε απ’ τη βάση της σπονδυλικής της στήλης στο σβέρκο της.

 

Δεν θυμόταν πότε είχε ξαπλώσει στον καναπέ και την πήρε ο ύπνος, αλλά θυμόταν κάθε λεπτομέρεια εκείνου του απαίσιου ονείρου. Ήταν τόσο ζωντανό, τόσο αληθινό που ακόμα και τώρα είχε την αίσθηση τού αηδιαστικού δέρματος πάνω στο χέρι της. Προσπάθησε να αποδιώξει τη σκέψη, ώστε να μπορέσει να συνεχίσει τον ύπνο της ήρεμη.

 

Μόλις σηκώθηκε κι έκανε δυο βήματα προς το δωμάτιο ένας ακόμη πιο οξύς πόνος διαπέρασε το κεφάλι της. Ενώ συνέχιζε να περπατά έτριψε το κεφάλι με το χέρι της. Και τότε το ένιωσε, μόνο για μια στιγμή, ίσως και να ήταν ιδέα της, αλλά εκεί, μέσα στα μαλλιά της, είχε αγγίξει ένα μικρό καρούμπαλο.

 

Τράβηξε ανήσυχα το χέρι της μέσα από τα μαλλιά της. Δεν ήξερε από πού είχε προέλθει εκείνο το εξόγκωμα, αλλά το υποσυνείδητό της φρόντισε να της δώσει μια καλή και καθόλα τρομακτική αιτιολογία.

 

Λίγο πριν στρίψει για το δωμάτιό της η άκρη τού ματιού της έπιασε μια ανεπαίσθητη κίνηση μέσα από την μισάνοιχτη πόρτα τού μπάνιου. Ήταν ο κυματισμός ενός υφάσματος.

 

Η κουρτίνα της ντουζιέρας, καθησύχασε τον εαυτό της, ενώ το μυαλό της την έσπρωχνε προς άλλου είδους σκέψεις.

 

Μπήκε στο υπνοδωμάτιο και βρόντηξε την πόρτα πίσω της. Ευχόταν να είχε και μια έξτρα, σιδερένια-καγκελόφραχτη πόρτα και να σφραγιστεί εκεί μέσα. Αλλά μετά από μια γρήγορη ματιά στο γύρω χώρο, ακόμη κι αυτή η σκέψη πέταξε. Δεν υπήρχε κάτι το αισθητά παράταιρο. Ήταν μια αναστάτωση, ίσως αδιάκριτη για τους άλλους, αλλά εμφανής στην ίδια, που γνώριζε το χώρο της. Ένα νεσεσέρ είχε κινηθεί μερικά εκατοστά πιο δεξιά. Μερικά μπουκαλάκια καλλυντικών είχαν μεταφερθεί στην άλλη άκρη τού ραφιού. Ένα συρτάρι ήταν αδικαιολόγητα μισάνοιχτο. Το βλέμμα της συνέχισε να περιφέρεται στο χώρο ανακαλύπτοντας κι άλλες τέτοιες μικρολεπτομέρειες. Μπορεί -μακάρι- να ήταν ιδέα της. Μπορεί -μακάρι- να τα είχε αφήσει εκείνη έτσι, πάνω στην πρωινή φούρια της.

 

Πρόσεξε ότι οι φωτεινοί αριθμοί τού ρολογιού της έδειχναν ότι η ώρα ήταν σχεδόν δύο. Τελικά είχε κοιμηθεί αρκετά στον καναπέ. Έπρεπε, όμως, να συνεχίσει τον ύπνο της, επειδή είχε αρκετά τρεξίματα για την επόμενη μέρα. Γδύθηκε, φόρεσε τις πιτζάμες της και μάζεψε την κουβέρτα που ήταν πεσμένη στο πάτωμα από το πρωί. Κάθισε στο κρεβάτι και με μεγάλη απροθυμία ρύθμισε το ξυπνητήρι για τις οχτώ της επομένης. Πόσο θα ήθελε να μπορούσε να κοιμηθεί λίγο παραπάνω αύριο. Αλλά ακόμη κι αν είχε το χρόνο, ήξερε ότι ρολόι τού σώματός της θα την ξυπνούσε τη συνηθισμένη ώρα. Πόσο μισούσε αυτήν τη ρουτίνα.

 

Έσβησε το φως, ξάπλωσε και τράβηξε την κουβέρτα μέχρι το λαιμό της. Η ηρεμία της νύχτας απλώθηκε αργά στο κορμί της, μαζί με τη ζεστασιά που μαζευόταν κάτω από τα σκεπάσματα. Της άρεσε αυτό, ήθελε να το αισθάνεται. Κι ο ύπνος για τον οποίο αδημονούσε δεν άργησε καθόλου να την πλησιάσει και να την βυθίσει μέσα του.

 

Την ξύπνησε το τράνταγμα του κρεβατιού και κάτι βαρύ που έπεσε πάνω της. Κι ύστερα κάτι που την άρπαξε από τους ώμους και άρχισε να την ταρακουνά βίαια. Άνοιξε τα μάτια της απότομα. Ακόμα και μέσα στο λιγοστό φως μπορούσε να διακρίνει το πελιδνό, άσχημο πρόσωπο της γυναίκας από το όνειρό της, λίγο πιο πάνω απ’ το κεφάλι της. Το δέρμα της κρεμόταν απειλητικά, έτοιμο να στάξει πάνω στο δικό της πρόσωπο.

 

Το μυαλό της γέμισε με ουρλιαχτά. Ήθελε να φέρει τα χέρια μπροστά της για να αμυνθεί. Ήθελε να κλωτσήσει τη γυναίκα από πάνω της. Αλλά για κάποιον λόγο δεν μπορούσε να κάνει τίποτα απ’ αυτά. Σαν να βρισκόταν μέσα σε έναν εφιάλτη που είχε πάρει τον έλεγχο.

 

Το στόμα της γυναίκας άνοιξε, πελώριο, όπως και την προηγούμενη φορά. Το σαγόνι της κινήθηκε στα πλάγια με τρόπους που είναι φυσιολογικά αδύνατοι. Κι εκείνο το δυσάρεστο βουητό άρχισε να σφυροκοπά και πάλι τ’ αφτιά της. Έπρεπε να το κάνει να φύγει, δεν το άντεχε. Αλλά όπως και πριν, υπήρχε κάτι κρυμμένο μέσα του. Μια προειδοποίηση.

 

Είναι μόνο η επανάληψη ενός παράξενου, τρομακτικού ονείρου, επιβεβαίωσε τον εαυτό της. Γι’ αυτό δεν μπορείς να κινηθείς και να φωνάξεις. Ηρέμησε και όλα θα τελειώσουν.

 

Αυτήν την τελευταία σκέψη την έκανε ενώ η γυναίκα συνέχιζε να την ταρακουνά. Μυστηριωδώς, όμως, έφερε αποτελέσματα. Τα μάτια της έκλεισαν, σαν να μην ήθελαν να βλέπουν άλλο εκείνο το αηδιαστικό πρόσωπο. Το σώμα της χαλάρωσε, σαν να αδιαφορούσε για το ταρακούνημα. Κι ύστερα όλα ησύχασαν.

 

 

Ήταν ακόμα βράδυ όταν τα μάτια της άνοιξαν ξανά. Δεν είχε ιδέα τι ήταν αυτό που ενόχλησε τον ύπνο της, απλά θέλησε να ξυπνήσει. Τουλάχιστον, όμως, τώρα ήταν μόνη της.

 

Παρά τον ελάχιστο φωτισμό κατάλαβε ότι η όρασή της ήταν λίγο θολή, ενώ ένιωθε ζεστή και το στόμα της στεγνό. Σαν να είχε αρρωστήσει μέσα σ’ εκείνη τη λίγη ώρα που είχε κοιμηθεί. Αν και δεν το ήθελε αποφάσισε να σηκωθεί για να πιει λίγο νερό, ίσως και να μετρήσει τη θερμοκρασία της για να έβλεπε αν όντως ήταν άρρωστη.

 

Κατέβηκε απ’ το κρεβάτι κι άρχισε να περπατά προς το μπάνιο. Ένιωθε τα κόκαλά της να πονάνε, σίγουρα είχε αρρωστήσει. Συνέχιζε να τα βλέπει όλα λίγο θολά, σαν μια παράξενη αχλή να είχε απλωθεί στο χώρο. Κι ήταν κι εκείνη η αλλόκοτη αίσθηση πως περπατούσε για ώρες μέχρι να φτάσει στο μπάνιο. Ήταν πραγματική ανακούφιση όταν έφτασε έξω από την πόρτα.

 

Άναψε το φως, μπήκε μέσα κι έσπρωξε την πόρτα πίσω της. Στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη και είδε την απαίσια γυναίκα απ’ τα όνειρά της να την κοιτά από απέναντι. Ένας απόκοσμος φόβος την κατέλαβε. Κοίταξε προς τα κάτω και είδε ότι φορούσε μια λευκή νυχτικιά. Κοίταξε τα χέρια της και είδε το δέρμα της να πάλλεται πάνω στα άσαρκα δάχτυλά της. Άγγιξε μ’ αυτά το δέρμα που χυνόταν απ’ το πρόσωπό της. Το ίδιο έκανε και το αποκρουστικό είδωλό της. Είχε γίνει η γυναίκα με τα πυκνά μαύρα μαλλιά, με τα μικροσκοπικά και χωμένα στις κόγχες μάτια, με το σακουλιασμένο, αρρωστιάρικο δέρμα.

 

Ήταν τρομοκρατημένη. Ήθελε να ουρλιάξει, να κλάψει, να ξυπνήσει, να πεθάνει. Ήθελε κάτι που θα την έβγαζε απ’ αυτόν τον τρόμο.

 

Κάτι της τράβηξε την προσοχή και την έκανε να ξεχαστεί από τις σκέψεις της. Ήταν μια αίσθηση, ένα απαλό θρόισμα στον αέρα. Στράφηκε προς τα πίσω κι έξω από την πόρτα τού μπάνιου αντίκρισε μια κοπέλα να την κοιτάζει έντρομη. Δεν ήταν μια κοπέλα. Ήταν εκείνη, η ίδια, αυτή που ήταν. Ένα από τα πολλά που περνούσαν από το μυαλό της ήταν πως εκείνη θα την καταλάβαινε, θα την άκουγε, θα μπορούσε να βρει μια εξήγηση. Άπλωσε τα χέρια της παρακλητικά προς εκείνη κι έκανε να την πλησιάσει.

 

Με απογοήτευση και τρόμο είδε ότι η κοπέλα άρχισε να βηματίζει προς τα πίσω. Δεν ήθελε το κακό της, γιατί το έκανε αυτό; Κινήθηκε πιο γρήγορα για να την προλάβει. Το ίδιο έκανε κι εκείνη, ενώ ο φόβος χάραζε όλο και βαθύτερα το πρόσωπό της. Θέλησε να της μιλήσει, να της εξηγήσει. Το σαγόνι της έπεσε κι ένιωσε λες και ήταν έτοιμο να σκίσει το δέρμα και να πέσει απ’ το κεφάλι της. Αλλά η φωνή της βγήκε.

 

«Τι συμβαίνει;», ρώτησε, «Τι είναι αυτό που μου συμβαίνει; Σώσε με»

 

Ήταν πλέον πολύ κοντά στην κοπέλα. Τέντωσε το χέρι της και την έπιασε από τον καρπό για να της δείξει πόσο πολλή ανάγκη την είχε. Εκείνη το τίναξε με αποστροφή από πάνω της και προσπάθησε να γυρίσει προς την άλλη μεριά για να της ξεφύγει. Τότε σκόνταψε κάπου, παραπάτησε κι όπως έπεφτε χτύπησε το πίσω μέρος τού κεφαλιού της στο τραπεζάκι κι έχασε τις αισθήσεις της. Την ίδια στιγμή που χτύπησε η κοπέλα, ένιωσε ένα διαπεραστικό πόνο να δημιουργείται απ’ το τίποτα μέσα στο δικό της κεφάλι. Στάθηκε ακίνητη πάνω από τη λιπόθυμη κοπέλα. Εκείνος ο πόνος της έλεγε ότι εκείνη κι αυτή είχαν κάτι κοινό, ήταν ακόμα ένα. Κάτι περίεργο συνέβη μέσα της κι όλη της η προσοχή στράφηκε προς την κοπέλα. Για να είναι αυτή καλά, πρέπει να είναι κι εκείνη καλά.

 

Την έπιασε κάτω από τις μασχάλες και την τράβηξε μέχρι τον καναπέ. Με αρκετό κόπο μπόρεσε να την ανεβάσει και να την βάλει να ξαπλώσει. Πήγε μέχρι την κουζίνα, έβρεξε μια πετσέτα και σκούπισε απαλά το πρόσωπό της. Αφού βεβαιώθηκε ότι η κοπέλα απλά κοιμόταν και πως ανέπνεε ομαλά, πέταξε την πετσέτα στο νιπτήρα κι οι σκέψεις της άρχισαν να απασχολούν την ίδια. Κι ο τρόμος επέστρεψε. Έπρεπε να βρει τι ήταν αυτό που της συνέβη. Τι ήταν αυτό που την έκανε έτσι. Κάπου εκεί πρέπει να υπήρχε η εξήγηση.

 

Πήγε στο υπνοδωμάτιο και κοίταξε τριγύρω. Θα έψαχνε μέχρι να έβρισκε μια απάντηση γι’ αυτό που είχε γίνει. Έπεσε στο πάτωμα και το σάρωσε σπιθαμή προς σπιθαμή. Κοίταξε μέσα σ’ ένα μικρό τσαντάκι που υπήρχε πάνω στο γραφείο και το πέταξε όπως-όπως όταν δεν βρήκε τίποτα. Έψαξε ανάμεσα σε μικρά αρωματικά μπουκαλάκια. Άνοιξε τα συρτάρια και αναμόχλευσε τα περιεχόμενά τους. Κι όταν τέλειωσε με όλα άρχισε ξανά από την αρχή. Και μετά ξανά. Και ξανά.

 

Ένιωθε απελπισμένη. Δεν υπήρχε κάτι που θα της έδειχνε πώς να έκανε τα πράγματα όπως πριν. Ή δεν ήταν κάτι που μπορούσε να καταλάβει. Χωρίς πλέον να ελπίζει σε κάτι έσυρε το σώμα της ως το μπάνιο, μήπως και βρει εκεί κάτι που θα της έδινε μια λύση. Βάλθηκε να ψάχνει ανάμεσα στα διάφορα πράγματα που υπήρχαν εκεί. Κι ενώ είχε απορροφηθεί στο ψάξιμό της, ένας δυνατός κρότος την έκανε να πεταχτεί. Η πόρτα του υπνοδωματίου. Η κοπέλα είχε σηκωθεί και πήγε στο δωμάτιό της. Αυτό την έκανε να αισθανθεί κάπως καλύτερα και να ξεχάσει τη δική της μιζέρια.

 

Μετά από δυο στιγμές αδράνειας συνέχισε την έρευνα της στο μπάνιο. Λίγο αργότερα το βλέμμα της έπεσε σε κάτι που βρισκόταν στο ράφι πάνω απ’ το νιπτήρα. Κάτι που δεν είχε προσέξει νωρίτερα. Ήταν μια βούρτσα. Μια ανάμνηση από ένα παρελθόν που δεν θυμόταν αν είναι δικό της αναδύθηκε στο μυαλό της. Η βούρτσα που εκείνη είχε πετάξει. Η βούρτσα που εκείνη είχε αγοράσει. Από μια παράξενη σύμπτωση ήταν ολόιδιες. Άπλωσε το χέρι της κι έκανε την πιάσει. Μόλις την ακούμπησε παρατήρησε κάτι περίεργο. Μπλεγμένες μέσα στο δόντια της βούρτσας υπήρχαν μερικές σπασμένες ξανθές τρίχες, που άρχισαν να αλλάζουν χρώμα και μήκος. Κι όταν τέλειωσε η αλλαγή ήταν κατάμαυρες και μακριές, σαν τις δικές της. Μια λάμψη άστραψε μες στο μυαλό της και τότε τα κατάλαβε όλα.

 

Έπρεπε να μιλήσει σ’ εκείνη, να την προειδοποιήσει. Πριν να είναι και πάλι αργά. Βιαστικά, μπήκε στο υπνοδωμάτιο και είδε ότι η κοπέλα ήδη κοιμόταν. Πήδηξε πάνω στο κρεβάτι και στην κοπέλα, την άρπαξε από τους ώμους και την ταρακούνησε δυνατά για να την ξυπνήσει. Τα μάτια της κοπέλας άνοιξαν γρήγορα, αλλά το κορμί της δεν αντιδρούσε. Το σαγόνι της κρέμασε και ταλαντεύτηκε, τεντώνοντας το μαλακό της δέρμα. Κι άρχισε να της φωνάζει. Δεν ήταν σίγουρη αν την άκουγε και κάποια στιγμή τα μάτια της πήραν να κλείνουν. Παρόλ’ αυτά συνέχιζε να την ταρακουνά και να επαναλαμβάνει συνέχεια το ίδιο:

 

«Μη χτενιστείς. Είναι κύκλος»

 

 

ΤΕΛΟΣ

Ορεστιάδα, 10 Φεβρουαρίου 2011

Edited February 12, 2011 by Mesmer

[Innerspaceman]

Moυ σηκώθηκαν οι τρίχες!

 

Οκ, σοβαρά τώρα: Ωραίο! Δεν μπορώ να πω κάτι το ιδιαίτερο αρνητικό. Ίσως μόνο κάποιες σκηνές να μπορούσαν να είναι πιο δουλεμένες ως προς την ατμόσφαιρα και το παιχνίδι της αμφιβολίας μεταξύ πραγματικότητας και εφιάλτη. Αλλά και πάλι σαν υπόθεση το λέω, καλό το βρίσκω και έτσι. Και κάτι άλλο, ότι σε μερικά σημεία είναι λίγο περισσότερο προβλέψιμη η εξέλιξη απ' όσο ίσως θα έπρεπε (σχετικό βέβαια και αυτό).

 

Γενικά, μου άρεσε αρκετά και την διάβασα χωρίς να κουράζει. Μια πολύ αξιόλογη ιστορία μεταφυσικού τρόμου που άξιζε την ανάγνωση της!

 

 

Τα συγχαρητήρια μου!

 

( πάω τώρα να χτενιστώ)

Edited February 12, 2011 by Innerspaceman

[Mesmer]

Ευχαριστώ για το σχόλιο και για τα καλά λόγια, Νίκο! Χάρηκα που σ' άρεσε.

[wordsmith]

Πολύ καλό! Γιατί αυτές οι καλές ιδέες σού έρχονται μετά το διαγωνισμό; Πολύ ζωντανό και προσγειωμένο, μεταφέρθηκα εκεί, σαν να ήταν δικές μου οι σκέψεις της κοπέλας, έτσι θα αντιδρούσα και θα εκφραζόμουν κι εγώ. (Είδες πόσο χρησιμεύει να έχεις αδέρφια του αντίθετου φύλου; ) Η αφήγηση ρέει και δεν κουράζει στο διάβασμα, η ιδέα είναι ένας από τους μικροεφιάλτες του σύγχρονου ανθρώπου, νομίζω, να γίνει ξαφνικά κάποιος άλλος, άγνωστος, και να βλέπει τον εαυτό του να φρικάρει στη θέα του...

Στα αρνητικά:

-Δεν είναι και ό,τι πιο τρομαχτικό θα περίμενε κανείς (=ακόμα δε σου πάει η καρδιά να βάλεις κάποιον να παθαίνει κάτι κακό, όπως σου είπε η Sonya).

-Δε δίνεις εξήγηση. Σε τι είχε φταίξει η κοπέλα; Ήταν μαγική η βούρτσα ή κάτι τέτοιο; Ήταν εκείνη άρρωστη; Το σπίτι στοιχειωμένο; Κάποιος την είχε καταραστεί;

-Δεν περιγράφεις καθόλου το περιβάλλον, το σπίτι. Αυτή η περιγραφή θα μας έδινε περισσότερες πληροφορίες για την κοπέλα: τι χόμπι έχει, αν είναι ρομαντική ή χεβιμεταλλού, γιατί ζει μόνη της (; ) κλπ κλπ.

 

Γενικά μπράβο, πολύ καλογραμμένο, στη σωστή γλώσσα. Γέμισέ το λίγο ακόμα με ιδέες και περιγραφές, μη διηγείσαι μόνο την κεντρική ιστορία, θέλει και λίγο λίπος το σουβλάκι.

Edited February 13, 2011 by wordsmith

[Drake Ramore]

Εξαιρετικό!

Μου σηκώθηκαν οι τρίχες τουλάχιστον σε 5 περιγραφές. τις ένιωθα να γαργαλάνε σιγά σιγά την σπονδυλική μου στήλη και να φτάνουν μέχρι τον σβέρκο μου. Κι έλεγα απο μέσα μου «Τι λες τώρα!»

Είχα παρα πολύ καιρό να διαβάσω κάτι που θα με ανατριχιάσει συνεχόμενα κατα τέτοιο τρόπο.

Χρησιμοποιείς πολύ καλά διάφορες σκηνές απο γνώριμα μοτίβα και τα πλέκεις πολύ όμορφα με δυνατές περιγραφές.

Σαν μειονέκτημα θα βάλω μονο οτι επιμέρους θυμίζει πολλά γνωστα εργα και χρησιμοποιεί γνωστούς θρύλους (απο το The Ring και την Καταρα, μέχρι τον θρύλο του βραχνά και της μέρας της Μαρμότας, σε τρομακτική version βεβαια). Βέβαια ακόμη και το πετυχημένο πλέξιμο τέτοιων έργων και δοξασιών είναι επίτευγμα απο μονο του.

 

Γενικώς, πολύ καλή δουλεια!

Edited February 13, 2011 by Drake Ramore

[Mesmer]

Κέλλυ, Απόστολε, ευχαριστώ πολύ! Χαίρομαι που σας άρεσε και χαίρομαι περισσότερο για τις ανατριχίλες του Απόστολου.

 

Κέλλυ, για να απαντήσω στα αρνητικά σου:

-Γιατί σώνει και καλά πρέπει να πάθει κάποιος κάτι κακό; Δηλαδή δεν της έφτασαν αυτά που πέρασε της κοπέλας; Αν με το «να πάθει κακό» εννοείς κάποιο είδος βίας, νομίζω ότι δεν θα ταίριαζε στην συγκεκριμένη ιστορία. Γνώμη μου. Αν πάντως μου έρθει στο μυαλό κάποια ιστορία που να απαιτεί βία υπόσχομαι να μην λυπηθώ κανέναν. :tongue:

-Για το δεύτερο θα σου απαντήσω με κάτι που είπε ο Στίβεν Κινγκ, αν και δεν θυμάμαι ακριβώς τα λόγια του: «Αν κάτι απεχθάνομαι στη συγγραφή, αυτό είναι οι εξηγήσεις». Κάποια πράγματα συμβαίνουν επειδή συμβαίνουν. Νομίζω ότι αν προσπαθούσα να εξηγήσω τι συνέβαινε θα έμπλεκε σε λεπτομέρειες και θα έχανε σε ατμόσφαιρα.

-Έχεις πολύ δίκιο. Αρκέστηκα στο να δώσω την εντύπωση ότι ήταν μια τυπική φοιτήτρια που έμενε μόνη κι άφησα τα άλλα απ' έξω. Θα μπορούσαν να μπουν κι άλλες λεπτομέρειες μέσα στο κείμενο που θα το έκαναν πιο ζωντανό.

 

Απόστολε, έχεις δίκιο για

 

τη γνωστή φυσιογνωμία της γυναίκας απ' το The Ring και την Κατάρα, γι' αυτό προσπάθησα να της δώσω μια λιγάκι διαφορετική όψη. Ίσως θα έπρεπε να της αλλάξω και χρώμα στη νυχτικιά :tongue:

 

Όσο για τη Μαρμότα, ήθελα να γράψω κάτι «κυκλικό». Πίστευα ότι θα μου έβγαινε σε μια ιστορία ΕΦ, αλλά δεν με χάλασε καθόλου που βγήκε σε τρόμο.

 

 

Και πάλι ευχαριστώ για τα καλά λόγια.

[KoNH]

Μπράβο Αγγελάκο!!! Πολύ καλό! Ανατρίχιασα!

 

Αν πάντως μου έρθει στο μυαλό κάποια ιστορία που να απαιτεί βία υπόσχομαι να μην λυπηθώ κανέναν. :tongue:

 

 

Βέβαια... Μην πάθει κανένας άλλος κακό..... Μόνο εμένα σκότωσες...

 

[Mesmer]

 

Βέβαια... Μην πάθει κανένας άλλος κακό..... Μόνο εμένα σκότωσες...

 

 

Ξέρεις τι λένε: «Γράψε αυτό που αισθάνεσαι»

[Cassandra Gotha]

Το διάβασα κι εγώ, αλλά δεν σου έγραψα τίποτα. Ας το κάνω τώρα.

Λοιπόν, ήταν ανατριχιαστικό, αλλά σαν κάτι να του έλειπε. Δεν ξέρω τι, όμως δεν με έπεισε. Και πιο πολύ μιλάω για τις στιγμές δράσης. Δεν μου μετέδωσαν αρκετή αγωνία, παγωμάρα. Όμως το ίδιο το θέμα, μου άρεσε πάρα πολύ. Οι ατέρμονες καταδίκες πάντα με ανατρίχιαζαν, με έκαναν να νιώθω μια φρικτή απελπισία, και αυτό είναι το δυνατότερο στοιχείο αυτής της ιστορίας. Και το πιο αδύναμο; Αυτό το "γιατί", που δεν υπάρχει πουθενά. Γιατί καταδικάστηκε έτσι αυτή η γυναίκα; Δεν μπορεί να ήταν τυχαίο. Χωρίς αυτό, η ιστορία είναι ημιτελής.

[Mesmer]

Ευχαριστώ που διάβασες την ιστορία και που άφησες το σχόλιό σου, Άννα.

 

Για τις σκηνές δράσης που αναφέρεις, τις είδα περισσότερο ως σκηνές φρίκης και προσπάθησα να μεταδώσω αυτό. Ναι, μάλλον θα μπορούσαν να είναι πιο έντονες όσον αφορά το στοιχείο της δράσης. Απλά εγώ το αμέλησα, ίσως εσκεμμένα.

Για το «γιατί», ισχύουν τα ίδια που είπα και στην Κέλλυ. Η μόνη εξήγηση που θα μπορούσα να δώσω είναι η: «Κάποια την πάτησε!» :tongue:

 

Κι επειδή όλοι έχουμε τις επιρροές μας, να πω κι αυτό. Ως γενικό κόνσεπτ η ιστορία βασίζεται στο διήγημα του Στίβεν Κίνγκ Αυτή η αίσθηση που μόνο στα γαλλικά μπορείς να την πεις (γαμάτος τίτλος! -ελπίζω να τον θυμάμαι σωστά), όπου:

 

μια γυναίκα καταλαβαίνει ότι ζει συνεχώς το ίδιο και το ίδιο. Κι εξήγηση που δίνεται είναι πως για μερικούς η κόλαση είναι η επανάληψη.

 

[Drake Ramore]

Η μόνη εξήγηση που θα μπορούσα να δώσω είναι η: «Κάποια την πάτησε!» :tongue:

 

 

 

Μα...είναι αρκετό νομίζω σε τέτοιου είδους ιστορία. Δηλαδή τι άλλη εξήγηση να δώσεις; Η ιστορία έχει αρχή, μέση και τέλος. Θα μπορούσες να δώσεις και ένα υπόβαθρο απο πίσω αν ήθελες να πλατειάσεις και να μεγαλώσεις την ιστορία, αλλά εκεί πλέον φεύγεις απο το διήγημα. Περνάς σε μια ιστορία χαρακτήρων στην οποία όλόκληρο το κείμενο που έγραψες θα ήταν απλά το τελικό punchline (τρόπος του λέγειν). Για το μέγεθος της η ιστορία δεν είναι καθόλου λειψή ή ημιτελής.

 

 

 

 

 

Κι επειδή όλοι έχουμε τις επιρροές μας, να πω κι αυτό. Ως γενικό κόνσεπτ η ιστορία βασίζεται στο διήγημα του Στίβεν Κίνγκ Αυτή η αίσθηση που μόνο στα γαλλικά μπορείς να την πεις (γαμάτος τίτλος! -ελπίζω να τον θυμάμαι σωστά), όπου:

 

μια γυναίκα καταλαβαίνει ότι ζει συνεχώς το ίδιο και το ίδιο. Κι εξήγηση που δίνεται είναι πως για μερικούς η κόλαση είναι η επανάληψη.

 

 

Σωστα τον θυμάσαι τον τίτλο , αλλά και το θέμα του. Είναι απο την συλλογή διηγημάτων του Κινγκ Ολα Είναι Δυνατα

[Big Fat Pig]

Πολλές μέρες θέλω να πω πόσο εφιαλτική είναι αυτή η ιστορία. Ανατριχιαστική στ' αλήθεια. Πραγματικά είσαι σε πολύ καλό δρόμο πιστεύω. Ωραία ιδέα, πιστευτή πρωταγωνίστρια και η αφήγησή σου παραμένει νομίζω αισθητά βελτιωμένη.

 

Να, ένα πολύ μικρό παράδειγμα από ένα σημείο που δεν λειτουργεί καλά για μένα.

Επέστρεψε στο σπίτι σχεδόν δέκα ώρες αργότερα

Δέκα ώρες; Που ήταν; Γιατί έλειπε τόσο; Τι σημασία έχει αν ήταν δέκα ή εννιά; Και τι σημαίνει σχεδόν; Λίγο παραπάνω από δέκα ή λίγο παρακάτω από δέκα;

Εντάξει, το τραβάω απ' τα μαλλιά, το ξέρω, αλλά:

α) Δε θα ήταν καλύτερα να έλεγες λ.χ., Το βράδυ επέστρεψε κουρέλι ή Όταν επέστρεψε είχε κιόλας νυχτώσει ή Επέστρεψε το βράδυ κλπ κλπ

β) Όλα είναι εύκολα όταν σχολιάζεις αραχτός στην καρέκλα.

γ) Τα λέω για να τ' ακούω κι εγώ. Ένα είδος αυτο-εθελοντισμού αν το θέλεις.

 

Νομίζω ότι κάθε πρόταση και κάθε λέξη μετράει στο διήγημα (γενικά).

 

 

-Δεν είναι και ό,τι πιο τρομαχτικό θα περίμενε κανείς (=ακόμα δε σου πάει η καρδιά να βάλεις κάποιον να παθαίνει κάτι κακό, όπως σου είπε η Sonya).

Κάτσε καλέ! Τι πιο φριχτό να πάθαινε η ηρωίδα δηλαδή;

 

Γέμισέ το λίγο ακόμα με ιδέες και περιγραφές, μη διηγείσαι μόνο την κεντρική ιστορία, θέλει και λίγο λίπος το σουβλάκι.

Μόνο, ψήσε το σουβλάκι σε σχάρα, να φύγουν τα περιττά λίπια γιατί να: η χοληστερίνη στη γωνία μας περιμένει.

 

Όσο για το γιατί της ιστορίας, συμφωνώ απόλυτα με Drake.

[Mesmer]

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια, Γιάννη!

 

Σωστή η παρατήρηση για τις «δέκα ώρες». Δεν είχε καμία σημασία πού ήταν και τι έκανε, αν και αναφέρθηκα σ' αυτό. Το μόνο που ήθελα να πω ήταν πως πέρασε η ώρα.

Έχεις δίκιο που λες ότι κάθε λέξη και κάθε πρόταση μετράει.

[dagoncult]

Και τι σημαίνει σχεδόν; Λίγο παραπάνω από δέκα ή λίγο παρακάτω από δέκα;

 

 

Κι εγώ κολλάω με κάτι τέτοια και προσπαθώ να τα αποφεύγω. Όπως το βλέπω, αυτά τα 'σχεδόν' και τα 'περίπου' βγάζουν μια γενική αίσθηση που δεν έχει αξία, δεν λέει το κάτι παραπάνω, ενώ χάνεται κι η αμεσότητα.

Νομίζω πως γι' αυτήν μου τη γνώμη μεγάλο ρόλο έχουν παίξει οι ιστορίες που έχω γράψει με συγκεκριμένο όριο λέξεων.

Σαν μέτρο μου φαίνεται καλό γενικώς.

[Tiessa]

Η κεντρική ιδέα της ιστορίας μού άρεσε. ΟΙ επανάληψη που έκανε τον κύκλο ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα.

Μ' αρέσουν εξάλλου και αυτές οι κυκλικές καταστάσεις. Πολύ καλά έδεσε το τέλος με την αρχή. Θα έλεγα ότι είναι μια εξαιρετική ιστορία τρόμου, με πολύ καλή βασική ιδέα.

Εφόσον έχουμε να κάνουμε με υπερφυσικό τρόμο, δεν το θεωρώ και αναγκαίο να ξέρω γιατί έγινε. Πράγματι "κάποια την πάτησε" μπρρ!

 

Αν κάτι με χάλασε, θα έλεγα ότι σε κάποια σημεία δεν ρέει όπως πρέπει ο λόγος. Νομίζω ότι η ιστορία θα κέρδιζε πολύ περισσότερα αν είχε ένα λίγο πιο κοφτό ύφος, με λιγότερες λεπτομέρειες γι αυτά που έφαγε ή για να το τι φόρεσε. (Ή πάλι ίσως χρειαζόταν παραπάνω για να χτίσει αλλιώς την ατμόσφαιρα).

 

 

 

 

[dagoncult]

Ίσως να θέλει ένα ξαναχτένισμα. Γενικώς, η ηρωίδα ίσως σκέφτεται λίγο παραπάνω απ’ ότι θα ήθελα. Από τη στιγμή που τα πράγματα αρχίζουν να ‘αντιστρέφονται’, η ιστορία απέκτησε σίγουρα μεγαλύτερο ενδιαφέρον στα μάτια μου. Η ίδια η ‘αντιστροφή’ έρχεται κατά τη γνώμη μου ομαλά και μπράβο γι’ αυτό. Θα έλεγα ότι το πρώτο μισό (ίσως και παραπάνω) ήταν κάπως αργό. Για το προηγούμενο νομίζω πως ευθύνονται η αργή αφήγηση και κάποια σκαμπανεβάσματα στο λόγο, τουλάχιστον έτσι το είδα εγώ το πράγμα. Το καλύτερο και πιο τρομαχτικό σημείο ήταν για ‘μένα εκεί που η πρωταγωνίστρια περνάει απ’ το μπάνιο για να πάει στην κρεβατοκάμαρά της και βλέπει

με την άκρη του ματιού το κομμάτι ύφασμα που ανεμίζει . Πάνω σ’ αυτό, και σε σχέση με τις πολλές σκέψεις της ηρωίδας που έλεγα πιο πριν, μου φαίνεται ότι πχ σ’ αυτό το σημείο θα μπορούσες να δώσεις μια σωματική αντίδραση, αντί για σκέψεις. Εννοώ ότι αν η πρωταγωνίστρια ανατριχιάσει (ή κάτι άλλο που να δείχνει το φόβο της) κι ύστερα πάει στην κρεβατοκάμαρά της, εγώ έχω καταλάβει τι παίζει στο κεφάλι της, δεν μου είναι απαραίτητες οι σκέψεις της.

[Mesmer]

Βάσω, Δάγων, ευχαριστώ για τα σχόλια.

 

Συμφωνώ μαζί σας, «ξοδεύτηκε» λίγος παραπάνω χώρος στο πρώτο μισό της ιστορίας, ώσπου να μπει στο ζουμί. Αυτό το έκανα για να δώσω κάποια στοιχεία που ενώνουν το τέλος με την αρχή, αλλά και για να δώσω την αίσθηση της συνέχειας, επειδή η ιστορία πάει σχεδόν live. Ίσως το δεύτερο να μην ήταν και τόσο απαραίτητο.

 

 

 

 

[Stanley]

Λοιπόν, καλή ιστορία που θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη.

 

Εξηγήσεις:Οκ,δεν θέλουμε να τα ξέρουμε όλα, αλλά ένα τσίμπιμα, ένα υπονοούμενο, κάτι, θα μπορούσε να μας κάνει να αισθανθούμε περισσότερα.

Πολλή περιγραφή στην αρχή, μόνο πόσες σταγόνες έβγαλε στην τουαλέτα δεν μας είπες!

 

Ξεκάθαρα, δεν είναι του γούστου μου τέτοιες ιστορίες. Μου θύμισε πολλές ταινίες που έχω δει από το είδος (π.χ Ring, πολύ έντονα) αλλά μου θύμισε και το Στοίχειωμα του Addicto! Μιλάω ως γενικότερος αναγνώστης (που είμαι) κι όχι σαν αναγνώστης τρόμου (που δεν είμαι) οπότε αυτό που σου λέω μετάφρασέ το όπως θες

 

Το τέλος ήταν πολύ καλό,αν και θα το έλεγα προβλέψιμο(στα πλαίσια του προηγούμενου σχολίου).

 

Ωραία η γραφή σου, όμως, καθαρή και ρέουσα, μου άρεσαν κάποιες στιγμές πολύ εικονοπλαστικές, και γενικά ήταν σαν να είχα μια κάμερα και να παρακολουθούσα την ιστορία, κάτι πολύ θετικό.

[Mesmer]

Ευχαριστώ για το σχόλιο, Χρήστο!

 

Για τις περιγραφές στην αρχή έχεις δίκιο, το είπαν και προηγούμενοι. Επίσης, ο dagoncult μού έστειλε pm με κάποιες υποδείξεις πάνω σε αυτό το θέμα, που οφείλω να λάβω υπόψη μου.

 

Όσο για το Ring, το ανέφερε και ο Drake πιο πάνω, ναι, χρησιμοποίησα τη γνωστή αυτή φιγούρα. Ίσως επειδή προκαλεί τρόμο από μόνη της... :tongue:

 

 

[Stanley]

Όσο για το Ring, το ανέφερε και ο Drake πιο πάνω, ναι, χρησιμοποίησα τη γνωστή αυτή φιγούρα. Ίσως επειδή προκαλεί τρόμο από μόνη της... :tongue:

 

 

 

χαχαχαχαχαχαχαχα!!Δεν το πιστεύω αυτό που είδα!!!

[Lady Nina]

Εμένα μου άρεσε πολύ όπως ήταν, Άγγελε!

 

Με έσυρε από την αρχή ως το τέλος. Χωρίς να μπορώ να σταματήσω το διάβασμα, χωρίς να μπορώ να φανταστώ τη συνέχεια. Ίσως παίζει ρόλο και που δεν έχω δει τις ταινίες που αναφέρατε στα προηγούμενα σχόλια.

 

Μπορεί στην αρχή να είχε λίγο περισσότερες λεπτομέρειες απ'ότι έπρεπε, αλλά ήταν -κατά τη γνώμη μου- απαραίτητες, ώστε να πειστούμε πως αυτό που συνέβη στην κοπέλα, θα μπορούσε να συμβεί σε όλους μας. Και θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες που είπαν πως στον τρόμο ΔΕ χρειάζεται αιτιολογία γι'αυτά που συμβαίνουν. Απλά συμβαίνουν. Γιατί, οι κατά συρροήν δολοφόνοι επιλέγουν πάντα σκόπιμα ποιά θα είναι τα θύματά τους; I don't think so.

 

It's horror, (wo)man! (Αυτά προς τις φίλτατες Κέλλυ και Άννα, κι ας μην είμαι οπαδός του τρόμου myself...)

 

Πέρα από τα παραπάνω, να σημειώσω πως όλο αυτό το κυκλικό της υπόθεσης είναι που την κάνει τόσο εφιαλτική. Θα μου άρεσε κι εμένα να το χρησιμοποιήσω κάπου, αλλά όχι με τον τρόπο ή την κλίμακα που εφαρμόζεται εδώ.

 

Τα συγχαρητήριά μου, Άγγελε!

[Mesmer]

Ευχαριστώ πολύ, Έλενα! Χάρηκα που σου άρεσε.

 

Οι ταινίες που αναφέρθηκαν είναι, κατά τη γνώμη μου, από τις καλύτερες σύγχρονες ταινίες τρόμου. Ακόμη κι αν δεν είσαι οπαδός τού τρόμου «πρέπει» να τις δεις, προτιμότερο με παρέα. :tongue:

 

 

[Lady Nina]

Μια αποσαφήνιση: δεν είμαι (ακριβώς) οπαδός του τρόμου, όταν επιλέγω να διαβάσω κάτι. (Αν και φέτος η χρονιά προμηνύει κάποιες αλλαγές στον τομέα αυτό, από τη στιγμή που ξεκίνησε με Stephen King και "Pet Sematary"...)

 

Αλλά θρίλερ και τέτοια βλέπω. Ανέκαθεν έβλεπα. Αν και δεν πρόκειται ποτέ να δω ό,τι έχει να κάνει με τον "Εξορκιστή"! Είμαι ορκισμένη "μη τηλεθεάτριά" του! Όσον αφορά το "The Ring" συγκεκριμένα, δεν το έχω δει μέχρι τώρα, μετά από παρακίνηση μιας γνωστής μου στην πρώτη λυκείου να μην το δω. Κάποια στιγμή, όμως, θα το κάνω -και όντως, προτιμότερο με παρέα!

 

 

[Drake Ramore]

Το The Ring και το The Grunge δεν είναι ταινίες για να τις δεις μονη σου αν δεν είσαι εξοικειωμένη με τον τρόμο.

Μιλάω βέβαια για τα original Ju-On και Ringu και όχι για τις Αμερικάνικες απομιμήσεις που έχουν χάσει πολύ σε ατμόσφαιρα κατα την μεταφορα.

[Lady Nina]

Εθελοντίζεται κανένας να τα δει μαζί μου; Όσο μεγαλύτερη παρέα, τόσο το καλύτερο!

 

Συγγνώμη, Άγγελε, αυτό ήταν !