Το παιχνίδι

[Kelley]

Το καμπανάκι είχε ηχήσει πριν πέντε λεπτά, σίγουρη ένδειξη ότι το παιχνίδι φτάνει στο τέλος του και οι κριτές είχαν ήδη αποφασίσει τη μοίρα των νικητών και των ηττημένων. Ο φόβος την είχε στριμώξει σε μια γωνιά του δωματίου και τη σφυροκοπούσε ακατάπαυστα. «Μεγάλη βλακεία, μεγάλο λάθος», σιγοψιθύρισε στον εαυτό της. Ο πρώτος κανόνας του παιχνιδιού ήταν ότι πρέπει να αποφεύγεις πάση θυσία το στρίμωγμα στις γωνίες, σήμαινε σίγουρο θάνατο. Αν και δεν υπήρχε καμιά χειροπιαστή απειλή γύρω της, παρόλα αυτά ένιωθε την καρδιά της να χάνει χτύπους, τα μάγουλα της να καίνε και τα πόδια της να τρέμουν δίχως σταματημό, λες και η ζωή της έφτανε στο τέλος της. Δεν ήταν κανένας εκεί μαζί της, και όμως ένιωθε ότι πέφτει σε μια βαθιά, υγρή, σκοτεινή τρύπα και η πτώση δεν οφειλόταν σε δικό της στραβοπάτημα. Είδε καθαρά, πριν ξεκινήσει την ελεύθερη αυτή της πτώση, ότι δύο χέρια την έσπρωξαν δυνατά προς το σκοτάδι.

 

Σε αυτές τις ξαφνικές πτώσεις δεν έχεις και πολλές επιλογές, παρά να μιλάς με τον εαυτό σου. Η Βάσια δεν έμπαινε πλέον καν στον κόπο της κριτικής ανασκόπησης των γεγονότων, το είχε ζήσει αρκετές φορές, ώστε να αποφεύγει τα μελοδραματικά κομμάτια του συνειδητά. Ήξερε καλά ότι σε αυτό το παιχνίδι που είχε δηλώσει με τόση προθυμία συμμετοχή, οι πιθανότητες να βρεθεί εντός της σκοτεινής τρύπας ήταν περισσότερες από αυτές του φωτός και της ευτυχίας. Για την ακρίβεια, ήταν τόσο φανατική παίκτρια, που είχε αρχίσει από νωρίς να καταλαβαίνει τους κανόνες του παιχνιδιού και την πονηρία των διοργανωτών να διαστρεβλώνουν και να πλάθουν έτσι τους κανόνες, ώστε ακόμη και οι νικητές να πέφτουν τελικά μέσα στη μαύρη τρύπα της απελπισίας. Πάντα προσπαθούσε να μεταδώσει τη γνώση της στους συμπαίκτες της, αλλά δεν την άκουγαν ποτέ. Κάποιοι μάλιστα την κατηγόρησαν ότι προσπαθεί εσκεμμένα να τους αποθαρρύνει, για να μειώσει τον ανταγωνισμό.

 

«Τι μαλάκες!», σκέφτηκε η Βάσια, καθώς συνέχισε να πέφτει στα σωθικά της μαύρης τρύπας. «Αν με είχαν ακούσει, θα είχαμε από κοινού βρει έναν τρόπο να νικήσουμε σε αυτό το παιχνίδι, θα φτιάχναμε τους δικούς μας κανόνες», σκέφτηκε δυσαρεστημένη.

 

Η πτώση πάντως δεν έδειχνε να την ενοχλεί και τόσο, ήταν περισσότερο οικεία, παρά τρομαχτική τώρα πια. Κάθε μέτρο που διένυε, γέμιζε το κορμί της μελανιές από το απότομο χτύπημα των άκρων της πάνω στην επιφάνεια των στρογγυλών τοίχων. Αν και βετεράνος του παιχνιδιού, δεν είχε μάθει ακόμη πώς να τοποθετεί το σώμα της κατά τη διάρκεια της πτώσης, ώστε να υποστεί όσο λιγότερη ζημιά μπορούσε. Δεν την πείραζαν τόσο οι μελανιές. Αυτό που τώρα είχε αρχίσει να την ανησυχεί πιο πολύ ήταν ότι δεν έβλεπε τον πάτο της τρύπας. Κοινώς αυτή η πτώση δεν είχε τελειωμό. Σε κάθε μέτρο που διένυε προς τα κάτω, το σώμα της έπαιρνε και νέα φόρα, κάνοντας την προοπτική του πάτου να φαντάζει όλο και πιο επώδυνη. Οι κανόνες αυτού του παιχνιδιού ήταν αντίθετοι με αυτούς της βαρύτητας. Όσο μεγαλύτερη η πτώση, τόσο μεγαλύτερη η ζημιά όταν φτάσεις στον πάτο. Τα εμπόδια ενδιάμεσα, αντί να κόβουν τη φόρα του σώματος, ουσιαστικά την ενίσχυαν παραπάνω.

 

Η ώρα πλησίαζε για το πιο επώδυνο κομμάτι της πτώσης και η Βάσια πήρε μια βαθιά ανάσα για να προετοιμάσει τον εαυτό της. Ήξερε καλά πως όλα ήταν στο κεφάλι της, αλλά το κομμάτι του καθρέπτη πάντα την έβρισκε απροετοίμαστη, πάντα τη χτυπούσε κατάστηθα και έτρωγε τα σωθικά της. Ήταν το κομμάτι που το σώμα της θα σταματούσε για δευτερόλεπτα την πτώση του και θα περιστρεφόταν με ιλιγγιώδη ταχύτητα γύρω από τον άξονα του, καθώς τα μάτια της θα υποχρεώνονταν να εξερευνήσουν το είδωλο του στο καθρέπτη. Αυτό που θα έβλεπε όμως δεν θα ήταν το πρόσωπο της, όπως η ίδια το γνώριζε, αλλά όπως το αντιλαμβάνονταν ο αντίπαλος της. «Σκατά», σκέφτηκε, καθώς με την άκρη του ματιού της έπιασε μια φευγαλέα λάμψη να λαμπυρίζει λίγο πιο κάτω. Ο τελευταίος της αντίπαλος ήταν και ο πιο δύσκολος στην πορεία της στο παιχνίδι. Τα λόγια του την είχαν βγάλει νοκ-ούτ ήδη τρεις φορές πριν την τελική της πτώση. Αυτό θα ήταν και το τελειωτικό του χτύπημα και θα ήταν ισοπεδωτικό.

 

Ήξερε ήδη τι θα δει στον καθρέπτη και η ιδέα και μόνο ότι θα το ξαναζήσει απ’ την αρχή, την έκανε να προβεί σε μια πράξη καθαρής απελπισίας. Λίγο πριν φτάσει στους καθρέπτες, άπλωσε τα γδαρμένα της χέρια προς τα έξω και προσπάθησε να συγκρατηθεί από τους τοίχους γύρω της. Ο πόνος την διαπέρασε σαν ξίφος ανάμεσα στα πλευρά της. Η ανάσα της κόπηκε με μια πονεμένη κραυγή, όταν το δέρμα των χεριών της άρχισε να υποχωρεί και τα ματωμένα δάχτυλά της άρχισαν να ξεσκίζουν τις φλέβες και τα μικροσκοπικά αγγεία του χεριού της, καθώς σέρνονταν απελπισμένα πάνω στην τραχιά επιφάνεια του τοίχου.

 

Πριν προλάβει να σιχτιρίσει τον εαυτό της για τις κακές επιλογές της, η πτώση της σταμάτησε και το σώμα της επανήλθε στην όρθια στάση του. Η ώρα της περιστροφής είχε έρθει, παρά τις προσπάθειες της να την αποφύγει. Έκλεισε σφιχτά τα μάτια της και τα δάκρυα ανέβηκαν μέχρι το λαιμό και της έκοψαν την ανάσα. Ένιωσε ένα αόρατο χέρι να ανοίγει το θώρακα της και να ξεριζώνει από μέσα του την καρδιά της. Το στόματα της γέμισε με ζεστό, ζεματιστό αίμα. Το μυαλό της άρχισε να γεμίζει δηλητήριο, από αυτό που κανένα αντίδοτο δεν νικά, κανένα φάρμακο δεν θεραπεύει, παρά μόνο η λήθη. Το δηλητήριο πέρασε γρήγορα στις φλέβες της και κατέλαβε κάθε γωνιά του κορμιού της.

 

Επώδυνοι σπασμοί άρχισαν να την ταλανίζουν. Το πρόσωπο της μεταμορφώνονταν σε κάθε περιστροφή, πότε αυτό του αγγέλου, πότε αυτό του διαβόλου. Πόνος, ζήλια, οργή, όλα μαζί παραμόρφωναν την εικόνα της, την έπλαθαν με τρόπους που δεν είχε ούτε καν φανταστεί. Άγρια λόγια, κατηγόριες, ανακατεμένες ιαχές γέμισαν τα αυτιά της. Όλος ο εκκωφαντικός θόρυβος μετατράπηκε με μιας σε ένα παρατεταμένο γέλιο αποδοκιμασίας και εξευτελισμού. Δάχτυλα, λεπτά και καλοσχηματισμένα, απλώνονταν προς το σώμα της, το χάιδευαν ηδονικά, μα τα νύχια τους ξέσκιζαν τις σάρκες της. Ήθελε να τσιρίξει, μα στη δίνη της περιστροφής, η φωνή της χανόταν, την απορροφούσαν οι τοίχοι της μαύρης τρύπας στην οποία είχε πέσει.

 

«Αρκετά!» σκέφτηκε κουρασμένη και η περιστροφή σταμάτησε το ίδιο απότομα, όσο άρχισε. Πριν προλάβει να συνειδητοποιήσει την αλλαγή, η πτώση ξεκίνησε ξανά, με μεγαλύτερη φόρα. Η Βάσια δεν προλάβαινε να σκεφτεί πια, τα μακριά της μαλλιά ανέμιζαν σαν μαστίγια από την ταχύτητα με την οποία έπεφτε, χτυπούσαν ακανόνιστα τα μάτια και τα μάγουλα της, έμπαιναν στο στόμα της και έφραζαν το λαιμό της. «Ο πάτος», σκέφτηκε στιγμιαία και το ήδη τσακισμένο της κορμί χτύπησε το πάτωμα, αφήνοντας έναν ανατριχιαστικό γδούπο, καθώς κάθε κόκκαλο στην πλάτη, τη μέση και τη λεκάνη της μετατράπηκε σε σκόνη.

 

Τα λεπτά έγιναν ώρες. Οι ώρες έγιναν μέρες. Οι μέρες έγιναν μήνες. Η ηλεκτρονική φωνή της εκφωνήτριας του παιχνιδιού αντήχησε ήρεμα στα μεγάφωνα. «Ο χρόνος επούλωσης τελείωσε. Το σκορ σας παραμένει 0-5 και σας κατατάσσει στις τελευταίες θέσεις του πίνακα μας. Ο αντίπαλος σας διατηρεί το δικαίωμα να σας εξευτελίσει δημοσίως, να σας εκμεταλλευτεί ποικιλοτρόπως και φυσικά να σας βιάσει ψυχικά και πνευματικά. Σας ευχαριστούμε που παίξατε μαζί μας το «Παιχνίδι του έρωτα» και ελπίζουμε να μας προτιμήσετε ξανά. Καληνύχτα».

[Mesmer]

Κατάλαβα ότι αναφέρεται κάπου αλληγορικά επειδή την έβαλες στις Διάφορες Ιστορίες. Αν ήταν στις ΕΦ, θα τα έχαφτα όλα χωρίς ερωτήσεις.

 

Είναι καλογραμμένη, διαβάζεται εύκολα και δίνει μια ωραία αντιστοιχία, με τον τρόπο που τη δίνει. Ζόρικο «παιχνίδι».

 

Καλό βράδυ.

[Big Fat Pig]

Το ωραίο εδώ, είναι ότι στήνεται ένα αληθοφανές σκηνικό γύρω από ένα παιχνίδι, το οποίο καταγράφεις από κοντά και μόνο στο τέλος ο φακός ανοίγει και μας δείχνει τι ακριβώς είναι αυτό που περιγράφεται. Πολύ ωραία οπτική, μου άρεσε.

 

Έφτασα πολύ κοντά στο να παρεξηγήσω το τέλος κυρίως από αυτό

 

Η ηλεκτρονική φωνή της εκφωνήτριας του παιχνιδιού αντήχησε ήρεμα στα μεγάφωνα. «Ο χρόνος επούλωσης τελείωσε. Το σκορ σας παραμένει 0-5 και σας κατατάσσει στις τελευταίες θέσεις του πίνακα μας.

Νόμισα ότι πρόκειται για βιντεοπαιχνίδι. Τελικά κατάλαβα ότι έκανα λάθος. Ελπίζω δηλαδή να έκανα λάθος.

 

 

Πιστεύω ότι αυτό το σημείο πρέπει να γίνει λίγο πιο ξεκάθαρο, ώστε να αναδειχτεί καλύτερα αυτό που θες να πεις. Ότι η κατάσταση αυτή είναι κάτι που όλοι θα βιώσουν, ξανά και ξανά και αυτό που τελικά μένει είναι το γκρεμοτσάκισμα και η ανάρρωση που μερικές φορές (εδώ λειτουργεί ωραία η βαθμολογία -καλό!- αλλά κάν' το 2-5, όλοι το ζουν αυτό) δεν έρχεται ποτέ.

 

 

 

Κατά τα λοιπά, δυσκολεύτηκα λίγο να οπτικοποιήσω τα εμπόδια και την περιστροφή και νομίζω ότι γι' αυτό φταίει λίγο η γλώσσα που δεν ήταν και πολύ συνεπής. Είχε σημεία που ήθελε να είναι λυρική, σημεία που ήθελε να ακουστεί κυνική, σημεία που ήθελε να είναι πιο καθημερινή. Επίσης κάποιες επαναλήψεις και αντιφατικές εικόνες (Πώς γίνεται να χαϊδεύεις και τα νύχια σου να ξεσκίζουν; ) Πιστεύω ότι ένα πρώτο βήμα είναι η απλοποίηση της γλώσσας ώστε να τονιστούν οι διαδικασίες και τα στάδια του παιχνιδιού. Στοχεύεις στο συναίσθημα, ναι, αλλά το εργαλείο σου δε μπορεί σε αυτή την σουρεαλιστική κατάσταση να είναι η συναισθηματικά φορτισμένη αφήγηση. Δώσε χεροπιαστές λεπτομέρειες (μελανιές, σπασίματα, κοψίματα που τσούζουν και πονάνε) και ρεαλιστικές αντιδράσεις της παίκτριας. Μείνε στην περιγραφή όσων συμβαίνουν και άσε το τέλος να πει αυτό που θες να πεις.

 

Ελπίζω να μη σε μπέρδεψα με όλο αυτό το μπλα-μπλα και τις -πολύ πιθανόν- υποκειμενικές "συμβουλές".

Καλή συνέχεια!

Edited February 15, 2011 by Big Fat Pig

[Kelley]

Mesmer σ’ ευχαριστώ για το σχόλιο σου. Ναι, η αλήθεια είναι ότι έχει παραπάνω φαντασία απ’ ότι θα έπρεπε να έχει μια ιστορία που ποστάρετε στις «διάφορες ιστορίες», αλλά για κάποιο λόγο (πιθανώς ψυχολογικό) δεν μπορούσα να την αναρτήσω στις ιστορίες Ε.Φ. Ίσως επειδή δεν είναι επιστημονική φαντασία, αλλά αλήθεια πέρα για πέρα.

 

Big Fat Pig. Κατ’ αρχάς, ακόμη δυσκολεύομαι να συνηθίσω το νικ σου χαχαχαχα. Λοιπόν, ναι, είναι χρήσιμες οι συμβουλές σου, σε ότι αφορά τη γραφή και, ναι, όντως σε κάποια σημεία επικρατεί «συναισθηματική φόρτιση». Χρειάζεται δουλειά για να σταθεί καλύτερα λογοτεχνικά. Όμως, σε ότι αφορά τις αντιφατικές εικόνες, είναι εκεί επίτηδες. Καμιά φορά, αυτό που μας φαίνεται τόσο όμορφο, αισθησιακό και τρυφερό καταλήγει να γίνει πληγή στη μνήμη μας, καταλήγει να γίνει κάτι που πρέπει να ξεχάσουμε και να ξεπεράσουμε. Κοινώς, βγάζει νύχια και μας πληγώνει, παρά μας χαϊδεύει. Αυτό τουλάχιστον προσπάθησα να πω, μάλλον ανεπιτυχώς.