Tattoman Posted February 18, 2011 Share Posted February 18, 2011 Το μονοπάτι Τα ροζιασμένα δάχτυλα βυθίστηκαν μέσα στο πυκνό τρίχωμα των μαλλιών της. Χάιδευαν τις χρυσόξανθες μπούκλες και έτριβαν απαλά το παιδικό σβέρκο. Το χέρι έδειχνε αρκετά νωθρό, σκουριασμένο από την μάστιγα του χρόνου. Εύρισκε γαλήνη μέσα στην τριχωτή θάλασσα, ανακουφίζονταν από το άγγιγμα αυτό. Ο καμπούρης γέρος ξεκουράζονταν στο ξύλινο παγκάκι πλάι στην μικρή, γεμάτη ζωντάνια εγγονή του. Τα βλέμματα τους χάνονταν στο βάθος. Ατενίζοντας τα πορφυρά χρώματα του δειλινού, βιγλίζοντας τα σύννεφα που ταξίδευαν με το φύσημα του καλοκαιρινού αγέρα, χαϊδεύοντας από μακριά την ρυτιδιασμένη υφή της θάλασσας που ρέμβαζε. Τα πάντα φάνταζαν ανόμοια στα δύο διαφορετικά βλέμματα. Τα μάτια από το κοριτσάκι λαμπύριζαν στην θέα αυτής την σκηνής, έτοιμα να αρπάξουν το κάθε τι. Τα γέρικα μάτια του παππού ανοιγόκλειναν νωχελικά, χορτασμένα από αρώματα και εικόνες, έτοιμα να κλειδώσουν τα παραθυρόφυλλα. «Παππού…να σε ρωτήσω κάτι;» είπε βγάζοντας μια γλυκιά φωνούλα το κοριτσάκι. «Ό,τι θέλεις καρδιά μου» Η μικρή μάζεψε τα ποδαράκια της επάνω στο παγκάκι. «Μια φορά, ενώ περπατούσα, είδα στο πεζοδρόμιο ένα πληγωμένο περιστέρι. Προσπαθούσε να σηκωθεί όμως έπεφτε πάλι χτυπώντας το κεφάλι του. Τελικά έπαψε να κουνιέται και πέθανε εκεί, σε μια άκρη από τσιμέντο, μακριά από την οικογένειά του.» Το κοριτσάκι έκανε μια παύση. Όση ώρα μιλούσε, ο παππούς της άκουγε προσεχτικά μαγεμένος από τον τρόπο που εκφράζονταν. Το κοριτσάκι συνέχισε. «Δεν είναι κρίμα παππού να πεθάνει έτσι άδικα ένα περιστέρι; Μετά δεν θα ξαναδεί ποτέ την οικογένεια του, και θα σταματήσει να χτυπά η καρδούλα του» το κοριτσάκι έβγαλε έναν θλιμμένο ήχο. Ο παππούς σχημάτισε ένα χαμόγελο στα χείλη του. « Λοιπόν καρδιά μου…χαίρομαι που με ρωτάς κάτι τέτοιο, και μου δίνεις την ευκαιρία να σου μιλήσω για αυτό το θέμα. Ο άνθρωπος, όπως και τα περιστέρια, και όλα τα ζώα του κόσμου, κάποια στιγμή πεθαίνει. Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί με πολλούς τρόπους. Εμείς, κάθε φορά τον βλέπουμε να κλείνει τα μάτια του για πάντα και μην ξαναξυπνάει. Όμως αυτός ταξιδεύει μέρες πολλές, ως που φτάνει σε έναν μεγάλο κήπο με φανταχτερά λουλούδια και πανέμορφα ζωάκια.» Το κοριτσάκι κρέμονταν από τα σκασμένα χείλη του παππού της σαν να άκουγε το καλύτερο παραμύθι της ζωής της. Τα κρυστάλλινα ματάκια της πετάριζαν, προσηλωμένα στην ιστορία του γέρου, έτοιμα να μάθουν την συνέχεια. «Εκεί θα πιει νερό και θα ξεκουραστεί από το μακρύ ταξίδι του. Θα ξαπλώσει επάνω στο τριφερό γρασίδι και θα ατενίσει τον καθαρό ουρανό. Δεν θα τον βιάζει τίποτα και θα απολαμβάνει το αεράκι που θα παρασέρνει μαζί του τις σταγόνες της βροχής. Θα πέφτουν στο πρόσωπό του φέρνοντας την ανεμελιά του τόπου.» Ο παππούς είχε αρχίσει πλέον να χρωματίζει ευχάριστα την φωνή του συνοδεύοντας κάθε φράση με ένα κούνημα του χεριού του. Εκείνη την στιγμή τίποτα απολύτως δεν θα μπορούσε να αποσπάσει την προσοχή της μικρής, που προκειμένου να μην χάσει ούτε ένα απόσπασμα από την συνέχεια, δεν κουνούσε κανένα μέλος του σώματός της. Ήξερε πως ο παππούς της έλεγε απίθανες ιστορίες, όμως αυτή είχε κάτι το ξεχωριστό. «Έτσι ο άνθρωπος θα συνεχίσει το ταξίδι του, διαβαίνοντας ένα και μοναδικό μονοπάτι που θα τον οδηγεί σε διάφορα μέρη. Θα ανεβεί απότομες βουνοκορφές, θα παίξει με το μαλακό χιόνι και θα νιώσει τις απαλές νιφάδες του χιονιού να του χαιδεύουν το πρόσωπο. Θα περπατήσει πλάι στην θάλασσα, ακούγοντας τα πουλιά να τραγουδούν, και βρέχοντας τα πόδια του μέσα στο νερό, βυθίζοντας τα δάχτυλά του στην μαλακή άμμο. Θα νιώσει την ελευθερία μέσα στα σπλάχνα του, την μαγική αυτή αίσθηση να διαπερνάει το κορμί του.» Ο γέρος κόμπιασε, έκανε να συνεχίσει όμως ένας έντονος πόνος τον διαπέρασε. Κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια για να συνεχίσει και τελικά τα κατάφερε. «Κάποια μέρα, όταν θα έχει γευτεί όλες τις οσμές και τις γεύσεις του κόσμου, όταν το σώμα του θα έχει τραφεί από ιδέες και εικόνες, θα βρεθεί μπροστά στο ίδιο μονοπάτι που ακολουθούσε κατά την διάρκεια του ταξιδιού του. Τριγύρω του δεν θα υπάρχει τίποτα, πέρα από χρυσαφιά στάχυα που θα κυματίζουν ρυθμικά από το φύσημα του ανέμου. Ο ουρανός θα είναι καλυμμένος με λευκά σύννεφα. Θα περπατάει ατέλειωτες ώρες, δίχως να βρίσκει μπροστά του ούτε γαλάζιες θάλασσες, ούτε χιονισμένα βουνά, ούτε πράσινα λιβάδια. Η φωνή του γέρου είχε αρχίσει να γίνεται όλο και πιο ασθενική, σιγοσβήνοντας σαν φλόγα από καντήλι και τρεμοπαίζοντας έτοιμη να χαθεί. « Θα περπατά μέρες ολόκληρες και θα κουραστεί από το εξουθενωτικό περπάτημα. Όμως θα συνεχίσει, ως που μια μέρα το χωμάτινο μονοπάτι, ο δρόμος που μέχρι την στιγμή εκείνη αποτελούσε τον οδηγό του, θα χαθεί ανάμεσα στα στάχυα αφήνοντάς τον να χαράξει αυτός την συνέχεια του.» Τα μελανιασμένα χείλη απελευθέρωσαν αυτές τις τελευταίες λέξεις θαρρείς έπρεπε να τις μεταδώσουν σε κάποιον προτού παγώσουν για πάντα. Προτού σφραγίσουν. Το κοριτσάκι, είχε ακουμπήσει το κεφάλι της στον ώμο του παππού της και είχε ζαρώσει δίπλα του, έτοιμη να αποκοιμηθεί. «Και μετά;» Σήκωσε το κεφάλι της και αντίκρισε τα σφαλισμένα μάτια του στραμμένα προς τον ουρανό. Αναζητώντας την γαλήνη. Δεν αντέδρασε, απλά έμεινε ακίνητη κοιτάζοντάς τον. Τότε, ένα δροσερό αεράκι χάιδεψε τα μάγουλα της και έκανε τα δέντρα να θροΐσουν. «Κάποια μέρα θα ταξιδέψω κι εγώ παππού» του είπε ψιθυριστά στο αυτί. «σαν και εσένα…» και αποκοιμήθηκε πλάι του μέχρι να τους βρει το βράδυ… Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted February 22, 2011 Share Posted February 22, 2011 Αθώο, όμορφο και συγκινητικό. Έχει μια απλότητα που σε τραβάει και σου προκαλεί ένα ρίγος στο τέλος. Όμορφα τα λόγια του παππού. Μελαγχολικός ο τρόπος που περιμένει το «ταξίδι» του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tattoman Posted February 23, 2011 Author Share Posted February 23, 2011 σε ευχαριστώ για τα καλά λόγια... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.