Tiessa Posted March 3, 2011 Author Share Posted March 3, 2011 Οι μονομάχοι είναι έτοιμοι εγκαίρως. Δεν είδα ακόμα τι έχουν γράψει, αλλά εκ των προτέρων συγχαρητήρια και στους δυο που κατάφεραν να συνδέσουν τις δυο παραγράφους. Κανονίζουμε κάποια στιγμή να μπει το poll και αρχίζουμε να ψηφίζουμε και να σχολιάζουμε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted March 3, 2011 Share Posted March 3, 2011 Αυτό το βαγόνι με τους γάντζους όντως είναι τραβηγμένο concept, τόσο τραβηγμένο που θέλει λίγη έξτρα διαστροφή για να το βάλεις σε μια αποδεκτή λογική. Και οι δύο συγγραφείς έφεραν μια κάποια αμήχανη, τραβηγμένη από τα μαλλιά λύση για να τους δικαιολογήσουν. Ήταν το πιο προβληματικό σημείο, και σχεδόν καμία από τις δύο ιστορίες δεν με κάλυψε ικανοποιητικά. Η αμηχανία λίγο-πολύ επηρέασε και τα πέριξ, ήταν όμως της Cassandra Gotha που με μπέρδεψε περισσότερο. Τόσο, που πολλά από αυτά που μου περιέγραφε αδυνατούσα να τα δω με το βλέμμα της φαντασίας μου. Από την ιστορία του Mesmer μου άρεσε κυρίως η ατμόσφαιρα. Κατά τα άλλα δεν με έπεισε ο μύθος. Έχεις τρένο, έχεις ράγιες, αλλά χρειάζεσαι ΚΑΙ γάντζους για να κομματιάσεις ένα θύμα; Και γιατί δεν κουνήθηκε η μηχανή την πρώτη φορά; Γιατί κουνήθηκε τώρα; Και με μια ματιά σε παλιά φωτογραφία όπου κάποιος μοιάζει με τον τύπο που γνώρισαν, οδηγεί αμέσως σε βιαστικό αλλά σωστό συμπέρασμα;! Πολύ τρέχεις. Θα μπορούσες να πεις πιο ευφάνταστα την ίδια περίπου ιστορία… αν μπορούσαμε μόνο να εξηγήσουμε εκείνους τους γάντζους. Ψήφισα του Mesmer. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted March 4, 2011 Share Posted March 4, 2011 Μου άρεσαν πάρα πολύ και οι δύο ιστορίες. Με δεδομένες τις παραγράφους, και οι δύο μονομάχοι κατάφεραν να δέσουν σε τελείως διαφορετικά σκηνικά τις ιστορίες τους. Το πλέγμα ανάμεσα στο παραμύθι και την πραγματικότητα, την ιστορία των γονιών και των παιδιών, την αλήθεια μέσα κι έξω απ' το μενταγιόν, έδωσε μια σχεδόν μαγική χροιά στην ιστορία της Άννας. Δεν χόρταινα να διαβάζω! Ναι, οι γάντζοι είχαν ένα μικρό θέμα γενικά, αλλά to hell! το υπόλοιπο ήταν μια πολύ συγκινητική αναδρομή στα παιχνίδια της παιδικής ηλικίας και το πόσο αληθινά φαίνονταν τότε. Στην ιστορία του Άγγελου μου άρεσε ο τοπικός θρύλος, αλλά παρά την υπέροχη ατμόσφαιρα, θεωρώ ότι του έλειπαν κάποια κομμάτια αληθοφάνειας. Μικρά, αλλά μ' έκαναν να ρωτήσω "και γιατί δεν τους προειδοποιεί κανείς;" "και γιατί κανείς δεν ήξερε για έναν τέτοιο θρύλο που θα ήταν τίγκα τουριστική ατραξιόν, κυρίως με την ψόφια αμαξοστοιχία;" "και γιατί όλες οι γκόμενες στα διηγήματα τρόμου είναι τόσο ηλίθιες;" κλπ και μ' έβγαλαν για λίγο απ' την πραγματικά όμορφη ιστορία. Κι επειδή από σήμερα δηλώνω ετωών τριανταδύο, αλλά ποτέ δεν κατάφερα στην πραγματικότητα να ξεπεράσω την ηλικία των εννέα, θα ψηφίσω Κασσάνδρα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted March 4, 2011 Share Posted March 4, 2011 "Παράλληλη σφφάδικη πραγματικότητα" vs "νεαροπαρέα σε παράξενο χωριό". Από Κασσάνδρα μ' άρεσε η γραφή με τις κοφτές προτάσεις και το κάπως αποστασιοποιημένο ύφος. Ένιωσα μια ταύτιση με τη μαμά του Λέο (μονίμως στην κοσμάρα μου, καθότι) και γενικότερα ήταν μια γλύκα το διάβασμα. Για την Εκδρομή έχω τις ίδιες περίπου αντιρρήσεις που έχει και η Σόνια. Και το ότι αναγνώρισαν σε μια φωτογραφία του 1910 τον Λέο ήταν μάλλον παρατραβηγμένο. ΥΓ το Άσχετον: στα νειάτα μου όργωνα τας Ευρώπας με ιντερέιλ, οπότε στην αρχή της Εκδρομής κατενθουσιάστηκα, έχοντας αναγνωρίσει πολλά πράγματα: το να κατεβαίνεις αυθόρμητα σε ένα κ***χώρι που σε γυάλισε και να το μετανοιώνεις ακριβώς ένα νανοσεκόντ αφού φύγει το τραίνο. Το επόμενο τραίνο να είναι την άλλη μέρα στις οχτώ. Να θες να πνίξεις την παρέα σου στο Ρήνο. Να παίρνεις το νυχτερινό για να φτάσεις το πρωί ξεκούραστος, ξεχνώντας κάθε φορά πως, αν κοιμηθείς στο τραίνο, φτάνεις το πρωί σα σκεβρωμένος γκασμάς. Ααααχχχ... δόουζ γουέρ δε ντέιζ... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WILLIAM Posted March 4, 2011 Share Posted March 4, 2011 (edited) Ωραίες ιστορίες και οι δυο, με διαφορετικό είδος φαντασίας. Λίγες εξηγήσεις παραπάνω θα χρειάζονταν ίσως στην ιστορία της Κασσάνδρας αλλά μου άρεσε η ιδέα του κόσμου που το μενταγιόν περικλείει. Όσον αφορά τη μηχανή αν κατάλαβα καλά και τώρα δεν κινήθηκε, κινήθηκε το αντικείμενο πάνω στο οποίο ήταν δεμένη η Ράισα. Για τους γάντζους μια πιθανή εξήγηση, στο διήγημα του Mesmer θα ήταν ότι μιας και από τύχη θα μπορούσε το τραίνο αυτό καθαυτό να μην την χτυπήσει όντας ξαπλωμένη θα το έκαναν οι γάντζοι. ακόμα δεν αποφάσισα ποια ιστορία να ψηφίσω, είναι το ίδιο καλές. Edited March 4, 2011 by WILLIAM Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alkinem Posted March 4, 2011 Share Posted March 4, 2011 Πραγματι, καλογραμμένες ιστορίες και οι δύο. Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύτηκα αρκετά ώσπου να αποφασίσω ποια θα ψηφίσω. Του Mesmer είναι σαφώς καλύτερα δομημένη ως ιστορία. Ο αναγνώστης καταλαβαίενει εύκολα το τι συμβαίνει, μα ακόμα κι έτσι, κάτι δεν πηγαίνει σωστά. Οι αδυναμίες έχουν ήδη αναφερθεί, αλλά θα πω κι εγώ την απορία μου. Τόσα χρόνια έχουν περάσει και ο Λέο δε βρήκε νωρίτερα κάποια να θυσιάσει; Της Cassandra ήταν πιο χαώδης κι αυτό δεν το μετράω σαν αρνητικό. Η ιστορία είχε μια έντονη ονειρική χροιά, τα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας ήταν τελείως θολά(όχι μόνο στο μυαλό του αναγνώστη, μα κυρίως σε αυτό των ηρώων) και η μυστηριώδης εισχώρηση σε ένα φανταστικό κόσμο ήταν κάτι το οποίο πάντα με συνάρπαζε. Βεβαίως όλα τα παραπάνω μπορούν να κουράσουν και να μπερδέψουν κάποιον(εμένα προσωπικά μόνο το τέλος μου άφησε πολλά ερωτηματικά). Λοιπόν, αν και μεγάλος φαν του τρόμου, αυτή τη φορά θα προτιμήσω την απλή φαντασία. Η ψήφος μου πάει στην Cassandra. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted March 5, 2011 Share Posted March 5, 2011 Ευχαριστούμε πολύ που διαβάζετε και σχολιάζετε! Συμπαίκτη, ισσοπαλία είμαστε μέχρι στιγμής. (Το emoticon ξέρω, είναι άσχετο. Αλλά μου άρεσε.) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Big Fat Pig Posted March 5, 2011 Share Posted March 5, 2011 (edited) Και οι δύο ιστορίες θεωρώ ότι αξιοποιούν ικανοποιητικά τις παραγράφους αν και η Cassandra δίνει το κάτι παραπάνω πιστεύω. Cassandra Gotha Η αντιπαράθεση ονειρικού/πραγματικότητας δίνει μία αρκούντως μαγική ατμόσφαιρα, ενώ μου άρεσε πάρα πολύ ο τρόπος που χρησιμοποιήθηκαν τα παιχνίδια όπως μου άρεσε/ήταν επιτυχημένη η ιδέα του μενταγιόν. Μου άρεσε αυτό που πιστεύω ότι θέλησε να πει η ιστορία (στο πρώτο κομμάτι). Τα προβλήματα όμως για μένα είναι πιο πολλά: Επενδύει τόσο πολύ στην πρώτη παράγραφο, που περιμένω να διαβάσω κάτι σχετικό. Στη συνέχεια το κέντρο βάρους μεταφέρεται στη μητέρα, ενώ αργότερα στον πατέρα. Στο τέλος, μπερδεύομαι σχετικά με τα συναισθήματα του ήρωα, ενώ δεν κατάλαβα. Όπως είναι το βρίσκω μάλλον μπερδεμένο, ανοίγει πολλά μέτωπα (το πρωταγωνιστικό δίδυμο και η σχέση τους, μητέρα, πατέρας, παρελθόν, ενοχές) και δεν κλείνει κανένα ικανοποιητικά. Βλέπω εδώ την ιδέα και όμορφο υλικό για μία πολύ μεγαλύτερη ιστορία -που θα ήθελα να διαβάσω- αλλά δεν βλέπω ιστορία, με αποτέλεσμα, το συναίσθημα στο οποίο ποντάρει η αφήγηση να βγαίνει εκβιαστικά. Μην ξεχάσω: πολύ-πολύ ωραία η ιδέα της ιστορίας του πατέρα. Mesmer Άνισοι ρυθμοί, και απουσία χαρακτήρων. Εμένα ο μύθος και με έπεισε και μου άρεσε, ήταν το καλύτερο σημείο (όπως και το setting) αλλά η εξιστόρηση είχε λογικά προβλήματα (π.χ. φωτό, γιαγιά) ενώ από ένα σημείο και μετά έτρεχε υπερβολικά γρήγορα εκεί που έπρεπε να γίνει πιο αναλυτική και να ολοκληρώσει ικανοποιητικά. Δεν έχω πολλά άλλα να πω εδώ. Αν και θα ψήφιζα μια πλήρη εκδοχή (ή έστω τις προθέσεις) της ιστορίας της Cassandra, ψηφίζω Mesmer (καλώς ή κακώς), γιατί παρ' όλα τα σημαντικά προβλήματα, το διήγημα άρχισε και τέλειωσε. Edit: Αν και ίσως, μιας και την είχε έτοιμη τόσες μέρες, να έπρεπε να τον "τιμωρήσω", που δεν την δούλεψε όσο θα έπρεπε. Edit, τέλος. Αννα, θέλεις να την δουλέψεις παραπάνω; Να την κάνεις πιο μεγάλη; π.χ. μία ωραία νουβέλα ή μυθιστόρημα; Θέλω παρ' όλ' αυτά να μας εξηγήσεις για το τέλος. Και αν θες, να μας/μου πεις ποια είναι η κεντρική ιδέα της. Η ερώτησή μου είναι απολύτως σοβαρή και ειλικρινής (για να μην παρεξηγηθώ δηλαδής). O.T. ΥΓ το Άσχετον: στα νειάτα μου όργωνα τας Ευρώπας με ιντερέιλ, οπότε στην αρχή της Εκδρομής κατενθουσιάστηκα, έχοντας αναγνωρίσει πολλά πράγματα: το να κατεβαίνεις αυθόρμητα σε ένα κ***χώρι που σε γυάλισε και να το μετανοιώνεις ακριβώς ένα νανοσεκόντ αφού φύγει το τραίνο. Το επόμενο τραίνο να είναι την άλλη μέρα στις οχτώ. Να θες να πνίξεις την παρέα σου στο Ρήνο. Να παίρνεις το νυχτερινό για να φτάσεις το πρωί ξεκούραστος, ξεχνώντας κάθε φορά πως, αν κοιμηθείς στο τραίνο, φτάνεις το πρωί σα σκεβρωμένος γκασμάς. Ααααχχχ... δόουζ γουέρ δε ντέιζ... Εντάξει, φτάνει, τα κατάφερες. Μ' έπιασε κατάθλιψη. Edited March 5, 2011 by Big Fat Pig Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted March 5, 2011 Share Posted March 5, 2011 (edited) Big Fat Pig, τι να παρεξηγήσω από όσα είπες; Απεναντίας, χαίρομαι που ασχολήθηκες τόσο με την ιστορία μου. Αν και το σκέφτηκα κι εγώ να την ολοκληρώσω, δεν ξέρω αν θα το κάνω (δεν λέω όχι, λέω ότι δεν ξέρω). Για απαντήσεις, θα επανέλθω μετά τη λήξη του poll. Ευχαριστώ. edit μια μέρα μετά, για να βγάλω ένα Β και να βάλω στη θέση του ένα Ρ. Edited March 6, 2011 by Cassandra Gotha Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted March 6, 2011 Share Posted March 6, 2011 Λοιπόν, μου άρεσαν και οι δύο ιστορίες αρκετά. Πριν τις διαβάσω, είδα ότι η μία ήταν φαντασυ και η άλλη τρόμου και θεώρησα πως το φάντασυ θα μου αρέσει περισσότερο, αλλά έκανα λάθος. Cassandra Gotha: Πολύ ωραίες οι ιδέες για παράλληλους κόσμους και για μαγικά αντικείμενα που μεταφέρουν τους πρωταγωνιστές από τον ένα κόσμο στον άλλο. Επίσης ωραίο twist το να για φαίνονται και στην πραγματικότητα οι συνέπειες των όσων συμβαίνουν σε άλλους κόσμους(γενικά μου αρέσουν όλα όσα ερμηνεύονται με πάνω από έναν τρόπους). Όχι πρωτότυπα όλα αυτά, αλλά οκ, πετυχημένος τρόπος να συνδέσεις τις παραγράφους και μπράβο για τη φαντασία σου. Αλλά ο Λέο μού γίνεται από την πρώτη στιγμή αντιπαθητικός, αν και δίνεις δικαιολογίες για τη συμπεριφορά του. Και επίσης στο τέλος μπερδεύομαι και δεν καταλαβαίνω τι γίνεται. Υπάρχουν πάνω από ένας παράλληλοι κόσμοι, εκτός από τον πραγματικό; Ένας με το γίγαντα και ένας με το τρένο; Και το τέλος δε μοιάζει για τέλος. Μπορώ να φανταστώ τι υπονοείς πως πρέπει να υποθέσει ο αναγνώστης ότι συμβαίνει μετά την τελευταία φράση, αλλά, πέρα από αυτό, εγώ ως αναγνώστρια έμεινα με πολλά ερωτηματικά. Το οποία περίμενα να απαντηθούν πριν το τέλος και δεν απαντήθηκαν. Mesmer: Τα αρνητικά εδώ είναι καταρχάς η γλώσσα, που προδίδει τον κάπως αρχάριο ακόμα συγγραφέα: πολλά "ήταν" και "υπάρχουν", που μπορούσες να τα αντικαταστήσεις με πλουσιότερο λεξιλόγιο ή να τα κόψεις τελείως. Επίσης, σε πολύ μικρό βαθμό, είχα την εντύπωση σε κάποια σημεία ότι δεν εμπιστεύεσαι τον αναγνώστη ότι θα καταλάβει τι γίνεται με τις ελάχιστες απαραίτητες πληροφορίες και βάζεις και κάποιες λέξεις που δε χρειάζονται. Μου περνάει από το μυαλό ότι αυτή η ιστορία θα έστεκε και με έναν μόνο χαρακτήρα στη θέση των τριών, μία κοπέλα, η οποία θα κατέληγε κλπ κλπ. Είναι φανερό ότι έγιναν τρεις για τις ανάγκες του ρακόρ, αλλά τουλάχιστον μπορούσες να αφηγηθείς την ιστορία με την οπτική γωνία κάποιας κοπέλας από την αρχή (μια που τελικά οι κοπέλες πρωταγωνιστούν) και όχι να αρχίζεις με το Ντάνι και να αλλάζεις μετά. Κατά τα άλλα μεγάλο πλεονέκτημα η πολύ κατανοητή δομή, το σαφές αν και "ανοιχτό" τέλος, η πειστική, αν και κλισέ, ατμόσφαιρα "έρημο χωριό με γέρους παράξενους" και κυρίως, huge pro επίσης για μένα, το ότι ο τρόμος έχει, ως ένα σημείο, εξήγηση, φτιάχνεις από πίσω έναν ολόκληρο θρύλο, δεν είναι του στυλ "μια άγνωστη δύναμη βγαίνει από το πουθενά και τους τρώει όλους για μυστήριους λόγους". Μπράβο που κατέβασες ιδέες για να καλύψεις αυτό το κενό! Ως προς την απορία του John82, εγώ κατάλαβα ότι δεν υπήρχε εκεί καμιά κοπέλα επειδή ο Λέο σκότωνε όποια και αν ερχόταν, όπως σκότωσε και αυτές τις δύο, τη Γκουέν και τη Ράισα. Ως προς τους γάντζους, ήταν πολύ δύσκολο να βρουν οι δυο μονομάχοι μας μια καλή εξήγηση και, όταν αποκαλυφθεί από ποιο βιβλίο είναι η πρώτη παράγραφος, να μας πει ο ιδιοκτήτης του βιβλίου πώς δικαιολογεί ο συγγραφέας εκείνος τους γάντζους, είμαι περίεργη. Εγώ θα τους παρέλειπα τελείως. Ψηφίζω τον Mesmer. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted March 6, 2011 Author Share Posted March 6, 2011 Μια που ο συνδέτης του ρακόρ δεν παίζει τον ίδιο ρόλο με τον εισηγητή του write-off, μάλλον δεν πειράζει να σχολιάσω τώρα. Στο μεταξύ, συγχωρήστε μου αυτό αλλά δεν άντεξα: O.T. Όταν πήρα τις παραγράφους, η πρώτη ιστορία που ήρθε στο μυαλό μου ήταν πως ένας γίγαντας έχει εξαπολυθεί -όχι ακριβώς παραμυθογίγαντας αλλά κάτι σαν μεταλλαγμένος- και κάνει φονικά και μια παρέα τον κυνηγάει, καταλήγοντας σε ένα τρένο με γάντζους.Χαίρομαι που κανένας δεν έγραψε αυτό αλλά μας προσφέρατε κάτι πιο ευφάνταστο. Στο θέμα μας: Βρήκα περισσότερο γοητευτική την ιστορία της Cassandra. Αισθάνθηκα ωστόσο ότι μου έλλειπε ένα πιο σαφές τέλος. Δεν θα πρωτοτυπήσω γιατί ήδη αναφέρθηκε, μεγάλο μέρος των λέξεων ξοδεύτηκε στον χαρακτήρα του ήρωα και στις σχέσεις του με τη μητέρα του και την κοπέλα του και πολύ λιγότερο εκεί που χρειαζόταν, στο ονειρικό ταξίδι, στους παράλληλους κόσμους και σε όλα τα σχετικά. Αν η ιστορία γίνει μεγαλύτερη, θα πάρουν όλα μια καλύτερη θέση και νομίζω τους αξίζει επειδή έχουμε μια πολύ καλή ιδέα και πολλές ονειρικές σκηνές. Πολύ έξυπνο και το πώς επηρεάζει ο ένας κόσμος τον άλλον. Ο Mesmer με έβαλε στο θέμα άμεσα. Με το που είδα να κατεβαίνουν σε σταθμό σκέφτηκα ότι το τρένο το έχουμε κιόλας στην τσέπη. Από κει και πέρα, ενώ έχουμε μια πολύ ομαλά γραμμένη ιστορία, όπου όλα γίνονται κατανοητά, μου λείπουν κάποια στοιχεία για να την απογειώσουν. Έχουμε την αλλαγή οπτικής γωνίας από τον Ντάνι στη Ράισα στην Γκουέν και πάλι πίσω και αυτό στον περιορισμένο χώρο της ιστορίας δεν μας επιτρέπει να ταυτιστούμε με κανέναν. Ο μύθος πάλι μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Δυστυχώς με βασανίζουν οι απορίες: Καλά μια παρεούλα φοιτητών και ο άλλος έχει το πιστόλι στην τσάντα; Δεν θα έπρεπε να υπάρχει έστω μια δικαιολογία εν είδει προοινομίας γι αυτό; Και από το 1909 -άντε και λίγα χρόνια μετά- έναν αιώνα δηλαδή δεν έχει γίνει τίποτα σ' αυτό το χωριό; Δρόμοι; Πόλεμος; Δε θα έχουν πεθάνει οι παλιοί κάτοικοι; Ή μήπως είναι φαντάσματα; Ή μήπως η ιστορία διαδραματίζεται πολύ νωρίτερα; Αλλά δεν θα έπρεπε να το ξέρουμε; Προβληματίστηκα αρκετά και με τις δυο. Τελικά, οριακά, η ψήφος μου πάει στην Cassandra. Α, και Άννα, δώσε μια υπόσχεση ότι θα συνεχίσεις την ιστορία, πριν την πάρω πίσω . Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted March 6, 2011 Share Posted March 6, 2011 Ψηφίζω την Εκδρομή. Χωρίς να με εντυπωσιάσει, άρπαξε ωστόσο από την αρχή το ενδιαφέρον μου και δεν το άφησε. Πολύ μεγάλος για τα παραμύθια της μαμάς: Δεν κατάλαβα πολλά ρε γμτ, ένιωθα τα άλματα πολύ μεγάλα για να τα παρακολουθήσω. Η σύνδεση των παραγράφων επίσης με ψιλοχάοσε. Ο λόγος και η φυσικότητα των διαλόγων ήταν για ‘μένα κομπλέ. Στο τέλος δεν είμαι σίγουρος τι παίζει. Η εκδρομή: Δεν είχε γίγαντα, αλλά χαλάλι. Όχι και πολύ ανάπτυξη στους χαρακτήρες (big fat pig). Δύο σημεία που με κόλλησαν: 1)Η εξήγηση της καταρας από τον Λέο και 2)το τέλος. Για το πρώτο, μου παραφάνηκε ότι προσπαθείς να δώσεις εξηγήσεις. Για το τέλος, δεν κατάλαβα τι συμβαίνει, τι είναι αυτό που κινήθηκε... Ο Λέο τραβάει με την υπερφυσική του δύναμη τις ράγες ή είναι κάτι σαν την μετακίνηση του πλάσματος στον Άδειο Κόσμο; Ειδικά αυτη η πρόταση με μπέρδεψε: ‘’το αντικείμενο πάνω στο οποίο ήταν δεμένη κινήθηκε απότομα’’ (WILLIAM). Κάτι ακόμα που δεν μου πολυέκατσε ήταν μερικές βολικές ευκολίες που αισθάνθηκα ότι δίνεις στην πλοκή. Θα έλεγα πως τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα ήταν η κίνηση της Ραΐσα να χωθεί κάτω από το τρένο, το πιστόλι (Tiessa) και η αποφασιστικότητα του Ντάνι να ‘καθαρίσει’ με πιστολίδι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted March 7, 2011 Share Posted March 7, 2011 Έχει τις δυσκολίες του και το ρακόρ. Πράγματι, η σκηνή με τους γάντζους είναι αρκετά over the top και ωθεί σε αντίστοιχη χρήση της μέσα στην κάθε ιστορία. Τώρα: Πολύ μεγάλος για τα παραμύθια της μαμάς: Ωραία η νοσταλγία και η αναφορά στα παιδικά χρόνια, αλλά το μενταγιόν εδώ παίρνει τη θέση ενός μαγικού πασπαρτού. Δηλαδή, μοιάζει ένα ιδανικό εργαλείο, πολύ βολικό, για να εξυπηρετήσει κάθε μαγική μετάβαση και κάθε πιθανή χρήση της εισαγωγής. Η μαγική αίσθηση που δημιουργείται από όλο αυτό είναι αρκετά φορτωμένη για τα δικά μου γούστα, θα την ήθελα σε πιο μετρημένες δόσεις. Η σκηνή με τους γάντζους, που τελικά ήταν η πιο δύσκολη πρόκληση και για τους δυο σας, είναι πιο συνετή από την άλλη ιστορία, όμως, όπως είπα, γίνεται βολικά με τη χρήση του μενταγιόν. Το τέλος ήταν πολύ απότομο, κάνοντάς σε να πιστεύεις ότι κάτι έχεις χάσει, χωρίς να είσαι και σίγουρος ότι πράγματι ήταν έτσι. Γενικά, μου θύμισε μια ταινία με τον Σβαρτσενέγκερ κι ένα πιτσιρίκι, αν θυμάστε, όπου πηγαινοερχόταν στον πραγματικό κόσμο και τον κινηματογραφικό, κάνοντας ανάλογα άλματα μέσω ενός μαγικού εισιτηρίου. Εκδρομή: Συγγνώμη, Άγγελε, αλλά η ιστορία μου φάνηκε γεμάτη από κλισέ. Ένιωσα να διαβάζω το σενάριο μιας από τις άπειρες ταινίες τρόμου που βγαίνουν τα καλοκαίρια: μια παρέα νέων, με ξανθές γκόμενες και διάθεση για αχαλίνωτο σεξ και μπίρες, που συναντά τον παρανοϊκο δολοφόνο και όλα πάνε στραβά. Η ιστορία σου, βεβαίως, ήταν δουλεμένη και σωστά διαρθρωμένη, πιο μαζεμένη σε σχέση με την αντίπαλό σου, και την διάβασα εύκολα και απόλαυσα και κάποιες στιγμές πιο ανάλαφρες που υπήρχαν. Η ατμόσφαιρα επίσης ήταν καλή,αλλά ο τρόπος που έβαλες τους γάντζους στην ιστορία μου φάνηκε "πολύς". Έτσι όπως το έδωσες στο τέλος, ωστόσο, δούλεψε καλά και δημιούργησε μια ένταση. Ο θρύλος πάλι, δεν ξέρω, χτύπησε πολύ, έκανε μπαμ, που λέμε, και συμφωνώ με τα θέματα αληθοφάνειας που έθιξαν οι προηγούμενοι. Ψήφισα Μέσμερ, γιατί ήταν πιο ολοκληρωμένη ιστορία και πιο πιστή σε αυτό που ήθελε να περάσει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tattoman Posted March 8, 2011 Share Posted March 8, 2011 Μπορώ να πω για την παράγραφο στο βιβλίο του συγγραφέα και την χρήση της? @wordsmith, ή δεν κάνει? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted March 8, 2011 Share Posted March 8, 2011 Να της πεις, Γιώργο, δεν υπάρχει πρόβλημα, αλλά σε πμ. Εδώ θα φανερωθεί στο τέλος τού διαγωνισμού. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lady Nina Posted March 9, 2011 Share Posted March 9, 2011 Στο διαγωνισμό αυτό μπορώ να πω πως η επιλογή μου είναι πολύ πιο εύκολη απ'ότι στο τελευταίο write-off. Αρχικά, διάβασα την ιστορία της Κασσάνδρας. Ονειρική, νοσταλγική, χρησιμοποιεί διάφορα στοιχεία από τα δύο κείμενα, αλλά εισάγει και την πανέμορφη ιδέα του μενταγιόν. Από ένα σημείο και ύστερα, όμως, μου φάνηκαν πολύ ασύνδετα τα κομμάτια μεταξύ τους, δοσμένα πολύ φευγαλέα, ενώ το τέλος παραήταν απότομο και άφηνε πολλά ερωτηματικά. Από την άλλη, η ιστορία του Mesmer, που τη διάβασα τελευταία, ήταν πολύ πιο στρωτή και δεμένη, αποδίδοντας πολύ καλά τα διάφορα στοιχεία από τις δύο παραγράφους. Μου άρεσε η ατμόσφαιρα που το διήγημα εκπέμπει και ο θρύλος που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας (το έχω ξαναπεί ότι μ'αρέσουν οι θρύλοι, ε;). Αν μάλιστα αποκάλυπτες με κάποιο τρόπο ότι η Ράισα είναι απόγονος εκείνης της κοπέλας του θρύλου, θα την απογείωνες την ιστορία! Σκέψου το! Mesmer για μένα, λοιπόν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted March 10, 2011 Author Share Posted March 10, 2011 Για ρίξτε καμιά ψήφο κι από δω! Τόσο κόπο κάνανε οι διαγωνιζόμενοι να συνδέσουν τον γίγαντα με το τρένο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tattoman Posted March 13, 2011 Share Posted March 13, 2011 Λοιπόν...ο συγγραφέας χρησιμοποιεί τους γάντζους ως τρόπο προκειμένου να μην δραπετεύσουν οι ήρωες μας Λέο και Ράισα. Οι ίδιοι είναι εγλωβησμένοι μέσα σε ένα τρένο και σκοπεύουν να διαφύγουν από κάτω του. Τους γάντζους τους έχουν βάλει οι άνθρωποι της κυβέρνησης για να εμποδίζουν τους ανθρώπους να διαφεύγουν από κάτω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted March 13, 2011 Author Share Posted March 13, 2011 Τώρα, θεωρητικά το χρονικό διάστημα της ψηφοφορίας έχει τελειώσει, ο ένας από τους συνεισφέροντες εξήγησε και το ρόλο των γάντζων στο τρένο, οπότε μπορούμε να ανακοινώσουμε τις πηγές των παραγράφων. Η παράγραφος που μας έδωσε ο Ντίνος ήταν από το βιβλίο: "Rawhead Rex – Books of Blood 3" του Clive Barker ενώ το 'ζόρικο' τρένο του Tattoman είναι από το: "Παιδί 44" του Τομ Ρομπ Σμιθ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted March 13, 2011 Share Posted March 13, 2011 Ευχαριστούμε πολύ όσους διάβασαν, σχολίασαν και ψήφισαν. Για την ιστορία της Cassandra έχω να πω ότι μου άρεσε πολύ ο κόσμος που δημιουργούσε το μενταγιόν και το πώς σχετιζόταν αυτός ο κόσμος με τα αντικείμενα τού πραγματικού κόσμου. Μ’ άρεσε επίσης, η σχέση των δύο κόσμων και το πώς ο ένας επηρέαζε τον άλλον. Βέβαια, αυτό αφήνει κάπως ασύνδετες τις δύο παραγράφους, όπως είπαν κι άλλοι, σαν να αποτελούν δυο ξεχωριστές ιστορίες ενός φανταστικού κόσμου. Πολύ καλοί και πιστευτοί χαρακτήρες, ωραίοι διάλογοι και όμορφες περιγραφές. Πιστεύω πως αν δουλευόταν η ιστορία λίγο παραπάνω, ο ίδιος κόσμος, χωρίς τους περιορισμούς τού διαγωνισμού, το αποτέλεσμα θα ήταν ακόμη καλύτερο. Το τέλος το βρήκα κι εγώ λίγο (ίσως, εσκεμμένα) ασαφές. Οπότε, Cassandra, περιμένουμε να μας πεις τι έγινε. Να πω και δυο πράγματα για τη δική μου ιστορία. Για το τέλος, που άφησε σε κάποιους ερωτηματικά, συνέβη αυτό που είπε ο WILLIAM. Η Ράισα ήταν δεμένη πάνω σε μια πλάκα ή ξύλο ή κάτι τέτοιο, το οποίο το τραβούσε ο Λέο με δύναμη, οδηγώντας την προς τους γάντζους. Ξεκίνησα να γράφω την ιστορία έχοντας αρκετά στο μυαλό μου. Όταν έφτασα στις 1.500 λέξεις κατάλαβα ότι ήδη είχα γράψει πολλά και δεν είχα μπει ακόμα στο ζουμί της υπόθεσης, έτσι άρχισα να «τρέχω». Αυτό για τους άνισους ρυθμούς που αναφέρει ο Big Fat Pig κι έχει απόλυτο δίκιο. Ήθελα να πω πολλά περισσότερα για το χωριό και τον θρύλο του και δεν μου πήγαινε η καρδιά να κόψω από τα προηγούμενα. Κρατάω το σχόλιο της wordsmith για τα πολλά «ήταν» και «υπάρχουν». Η αλήθεια είναι πως στις τελευταίες ιστορίες μου προσπαθώ να περιορίσω κάποιες λέξεις που χρησιμοποιούσα πολύ, όπως το «άρχισαν» και το «βρίσκονταν». Βάζω και τις παραπάνω στα υπόψη. Αυτό για την «ταύτιση με τον χαρακτήρα» που αναφέρει η Tiessa, μου το έχουν ξαναπεί (νομίζω στην Ακαταμάχητη, όπου κι εκεί αλλά αρκετές φορές η οπτική γωνία), πού θα πάει, κάποια στιγμή θα το χωνέψω . Εδώ, απλά, σκέφτηκα ότι θα είχε ενδιαφέρον να βλέπαμε την ιστορία απ’ τη μεριά και των τριών, εφόσον ήταν παρέα. Λάθος, μάλλον. Dagoncult, η Ράισα χώθηκε κάτω από το τρένο επειδή αυτός ήταν ο σκοπός που πήγαν εκεί εξαρχής, για να δούνε τους γάντζους από κάτω. Όσο για το όπλο του Ντάνι, όντως ήταν λιγάκι ξεκάρφωτο, αλλά το έβαλα για να χρησιμοποιήσω ακόμη ένα στοιχείο των παραγράφων. Σε μια πιο μεγάλη εκδοχή του διηγήματος, θα περιέγραφα περισσότερο το χωριό και τους κατοίκους του, και τη σχέση που είχαν με τον θρύλο. Ήθελα ο Λέο να «ζει» μαζί τους σε μια λανθάνουσα μορφή ανθρώπου, χωρίς να θυμάται ποιος είναι. Οι κάτοικοι θα το γνώριζαν αυτό, γι’ αυτό και θα έδιωχναν τους νεότερους από το χωριό έτσι ώστε να μην τους βλάψει. Κάποιοι, όμως, θα επέστρεφαν πολλά χρόνια μετά ώστε να συνεχίσουν να προσέχουν το χωριό και τον ιδιαίτερο κάτοικό του. Η αναφορά τού θρύλου δεν θα γινόταν από τον Λέο, αλλά από κάποιον από τους γέροντες κατοίκους. Η αναγνώριση του Λέο δεν θα γινόταν από μία φωτογραφία, αλλά σταδιακά, μέσω άλλων λεπτομερειών. Επίσης, ο Λέο θα θυμόταν ποιος πραγματικά είναι μετά από έναν «έρωτα» από τη μεριά του, και μια «απόρριψη» από τη μεριά της Ράισα. Εδώ το φλερτ δόθηκε κάπως βιαστικά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WILLIAM Posted March 13, 2011 Share Posted March 13, 2011 Ίσως θα ήταν λοιπόν μια καλή ιδέα, να την αναπτύξεις την ιδέα σε μια πιο μεγάλη μορφη χωρις περιορισμό λέξεων. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted March 14, 2011 Share Posted March 14, 2011 Στ' αλήθεια ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι. Άγγελε, αυτό που έγραψες ήταν καλό, ευχάριστο και ανάλαφρο. Χωρίς να ξετρελαθώ, γιατί έχω διαβάσει πολύ καλύτερα πράγματα από 'σένα (ναι, πάντα συγκρίνουμε κάποιον με τα "καλύτερά" του, κι εκεί έρχεται η έμμεση πίεση ), πέρασα ευχάριστα με την ιστορία σου. Έχεις δέσει τις δύο παραγράφους πολύ καλύτερα από 'μένα, και όταν διάβασα το διήγημά σου σκέφτηκα "επιτέλους, κάτι ολοκληρωμένο". Δεν μπερδεύτηκες, δεν αγχώθηκες, δεν έγινε το "έλα να δεις" μέσα στο κείμενο. ... Και ερχόμαστε στο δικό μου. Αυτό που ήθελα να πω, (μακάρι κι εγώ νά 'ξερα δηλαδή), ήταν ότι ο Λέο διάλεξε να μείνει εκεί, στον κόσμο του μενταγιόν, γιατί εκεί μπορούσε. Το τι θα γινόταν το σώμα του, ο "πραγματικός" Λέο πίσω, δεν ξέρω και δεν μ' ενδιαφέρει. Ο τύπος διάλεξε να ανοιχτεί επιτέλους στην κοπέλα του, να πιστέψει τα παραμύθια της μαμάς, να μαλακώσει και να δεχτεί όλες τις συγκινήσεις που έδιωχνε, και όλα αυτά θα τα έκανε στον κόσμο του μενταγιόν. Στην τελευταία πρόταση δείχνω (θέλω να δείξω, τέλος πάντων), ότι το φοράει ακόμα. Και αυτή ήταν η κεντρική ιδέα. Η ψυχή του Λέο. Ευχαριστώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Posted by Mesmer,
Νικήτρια ιστορία στο Ρακόρ #4
Recommended by Φάντασμα
0 reactions
Go to this post
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.