Στη σκοπιά

[Kafka]

Όνομα Συγγραφέα: Κυριάκος Χαλκόπουλος

Είδος: Τρόμος

Βία; Ναι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 885

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Μια δεύτερη ιστορία τοποθετημένη στο στρατό. Θα αναμένω με ενδιαφέρον να διαβάσω πώς σας φάνηκε.

 

Στη σκοπιά

 

 

 

Μιλούσαμε για αξιοπερίεργα γεγονότα και εμπειρίες, όταν κάποιος γνωστός μου από το σχολείο, πλέον πτυχιούχος της νομικής, πήρε το λόγο.

 

«Φίλοι, άκουσα με ενδιαφέρον τις αφηγήσεις σας. Έγινε πολύ συζήτηση για παράξενα περιστατικά, όμως ως τώρα δεν νομίζω ότι άκουσα πουθενά τη λέξη ‘φόβος’. Η δική μου αφήγηση όμως αφορά ακριβώς αυτό το στοιχείο.

 

Ήταν πριν από τρία χρόνια, όταν ακόμα «εξέτια την ποινή μου», με άλλα λόγια υπηρετούσα τη χώρα μας στον στρατό. Το στρατόπεδο ήταν ψηλά, στα βόρια σύνορα, σε ένα μέρος όπου χιόνιζε ακόμα και σε πολύ χαμηλότερο υψόμετρο συχνότατα. Εκείνο το βράδυ ήμουν εντεταλμένος να φυλάξω σκοπιά, και φυσικά παρά τον εξαιρετικά βαρύ ρουχισμό μου ένοιωθα το κρύο να εισχωρεί με όλη του σχεδόν τη δύναμη, ιδίως στο κάθε απότομο φύσημα του ανέμου. Ωστόσο δεν πτοούμουν, είχα κατά νου πως σε λίγες μέρες θα έπαιρνα μια ευνοϊκότατη μετάθεση, και οπωσδήποτε πως αυτή ήταν η τελευταία φορά που φυλούσα στη σκοπιά σε αυτό το κρύο του θανάτου.

 

Επιπρόσθετα η ώρα είχε περάσει, σε λιγότερο από ένα τέταρτο θα έφτανε ο αντικαταστάτης μου, και, όπως ήταν φυσικό, ήδη ονειρευόμουν τη ζεστασιά κάτω από τις κουβέρτες στον κοιτώνα, που παρά τη φτωχική του θέρμανση θα έμοιαζε σίγουρα με καμίνι σε σύγκριση με την κατάσταση εκεί όπου ήμουν.

 

Και καθώς δεν είχα τίποτα άλλο να κάνω, παρατηρούσα σταθερά μπροστά μου, το χώρο από όπου θα ανέβαιναν σε ένα δρομάκι που δε φαινόταν καθόλου από το χιόνι, οι άλλοι στρατιώτες. Όταν, μάλιστα, είδα εκεί μια σκιά η χαρά μου έγινε αμέσως πολύ μεγάλη, παρόλο που είχε εμφανιστεί νωρίτερα απ ό,τι περίμενα.

 

Έτσι χαμογελούσα κοιτώντας, ώσπου όμως είδα ότι αυτό που ερχόταν προς το μέρος μου, πατώντας στα δυό του πόδια, ήταν όχι ένας άνθρωπος αλλά ένα μεγάλο μαύρο σκυλί!

 

Φυσικά το θέαμα με έκανε να τρομάξω. Τρόμαξα για δύο λόγους εξάλλου, ο ένας ήταν πως φοβήθηκα ότι βλέπω κάποια παραίσθηση, κάτι που ως τότε δε θυμόμουν να μου είχε ξανασυμβεί και που όμως αν όντως είχε τώρα γίνει σίγουρα δε θα προμήνυε κάτι καλό για το μέλλον μου. Ο δεύτερος ήταν πως συνέβαινε κάτι ακόμα πιο ανήκουστο.

 

Δεν πιστεύω σε μεταφυσικά πράγματα. Είμαι γερά δεμένος στη λογική, ωστόσο πρέπει να σας ομολογήσω πως όσο έβλεπα εκείνο το σκυλί να με πλησιάζει στα δυό του πόδια, αργά-αργά, με τα χέρια απλωμένα μπροστά και λυγισμένα στις άκρες τους, αισθανόμουν ότι ίσως να με είχε πάρει ο ύπνος στην σκοπιά, παρόλο που δε θυμόμουν καθόλου κάτι τέτοιο, ίσως μάλιστα να είχα ξαφνικά γκρεμιστεί, κτυπημένος από το κρύο, και τώρα να κινδύνευα αληθινά να παγώσω αν δε με έβρισκαν εγκαίρως!

 

Ωστόσο, παρόλο που σκέφτηκα να πυροβολήσω το σκυλί, εκτίμησα ότι αυτό θα ήταν ίσως ακόμα πιο παράλογο και από το θέαμα που παρουσίαζε. Θα ήταν ίσως σχεδόν το ίδιο λογικό με αυτό να πυροβολήσω αντί για εκείνο, το πόδι μου, αν όντως πίστευα ότι βρισκόμουν σε ένα όνειρο. Αλλά αν δεν ονειρευόμουν τότε φυσικά ένας πυροβολισμός θα σήμαινε συναγερμό στο στρατόπεδο, και αυτό ήθελα να το αποφύγω.

 

Στο κάτω-κάτω, σκέφτηκα, ήταν μονάχα ένα σκυλί, παρά το ανθρώπινο βάδισμα του. Οπότε συνέχισα να το παρατηρώ- όλες εκείνες οι ανάκατες σκέψεις που σας περιέγραψα έλαβαν χώρα μέσα σε μια στιγμή- και όταν τελικά σταμάτησε μπροστά μου, παραμένοντας όμως όρθιο, ένοιωσα αληθινή ηρεμία! Δε διήρκεσε όμως, διότι το σκυλί ακολούθως άρχισε να γυρίζει γύρω από τον εαυτό του, κάνοντας το θέαμα ακόμα πιο αφύσικο!

 

«Τι σημαίνει αυτό;» αναρωτιόμουν. Αν δεν ήταν όνειρο τότε μάλλον δε κινδύνευα, τουλάχιστον όχι σωματικά. Αλλά αν ήταν μια παραίσθηση τότε γιατί είχε εμφανιστεί; Και βάλθηκα να κοιτάζω το σκυλί, προσπαθώντας να διακρίνω αν έφερε κανένα παράξενο σημάδι, τραύμα, ή άλλου είδους σημείο πάνω του, κάτι που θα μπορούσε να το κατατάξει πιο εύλογα στην τάξη των φαντασιώσεων. Αλλά και όλες αυτές οι σκέψεις μου διακόπηκαν απότομα, όταν ξαφνικά το σκυλί άνοιξε το στόμα του.

 

Περίμενα, αληθινά, ότι τώρα θα μιλούσε! Γι αυτό και έκλεισα τα μάτια μου, διότι εκτιμούσα ότι δε θα μπορούσα να υποφέρω μια τέτοια εξέλιξη, αν και βέβαια μου είχα επισημάνει ότι αυτή μου η κίνηση καθόλου βέβαιο δεν ήταν ότι θα την αποσοβούσε.

 

Και όταν, τελικά, ακούστηκε η φωνή, δεν άντεξα άλλο και ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια μου. Είχα λοιπόν τρελαθεί. Έπρεπε να το αποδεχτώ. Η φωνή συνεχιζόταν, αλλά δε διέκρινα το νόημά της, δεν το είχα καν παρατηρήσει ούτε στην αρχή διότι το κατέπνιξα συνειδητά.

 

Τελικά όμως αναγκάστηκα να βγω από την κατάσταση της υποτονικής μου αντίδρασης, διότι κάτι με άγγιξε! Και άνοιξα τα μάτια μου έντρομος, έτοιμος αυτή τη φορά να τρέξω μακριά, ή στην ανάγκη να συντρίψω το κρανίο του σκυλιού με το τουφέκι μου. Αλλά όταν τα άνοιξα είδα μπροστά μου έναν άλλο στρατιώτη, εκείνον που είχε έρθει για να με αντικαταστήσει στη σκοπιά.

 

 

 

Και, έπειτα από μια σύντομη συζήτηση μαζί του, έγινε φανερό πως εκείνος μου μιλούσε όλη αυτή την ώρα. Μάλιστα αναφερόταν στο σκυλί, που ήταν λοιπόν πραγματικό, και τώρα μου ανέφερε ότι το είχε εκπαιδεύσει κάποιος άλλος στρατιώτης που πριν τη θητεία του δούλευε σε ένα μικρό τσίρκο.

 

 

 

Δε σας κρύβω όμως ότι εγώ, αφού ηρέμησα, και βρέθηκα πίσω στον κοιτώνα, σκέφτηκα κάτι άλλο. Πως όλο αυτό το θέαμα, παρά την τελείως φυσιολογική του εξήγηση, είχε ξυπνήσει μέσα μου άλλα ερωτήματα, ερωτήματα για τον εαυτό μου, ερωτήματα που ως τώρα ποτέ δε με εγκατέλειψαν και που δεν πρόκειται ούτε να με αφήσουν ποτέ».

Edited March 8, 2011 by Iwannhs

[Big Fat Pig]

Χα, καλό! Ως παιδί της πόλης και έχοντας κάμποσα "γερμανικά" (το δημοφιλές 2-4) στο ενεργητικό μου φυλώντας λαγκάδια κι ερημιές στο πουθενά, μπορώ πολύ εύκολα να μπω στο πετσί του ήρωά σου. Ειδικά όταν την ώρα του "καθήκοντος" αρχίζεις να θυμάσαι τις διάφορες αλλοπρόσαλλες ιστορίες των συναδέλφων φαντάρων για στοιχειωμένες σκοπιές, σκοπιές που έκλεισαν γιατί κάποιος φαντάρος κάποτε σκοτώθηκε (ή αυτοκτόνησε) εκεί και άλλα τέτοια ωραία. Απίθανες ιστορίες έχουν ειπωθεί στο στρατό και όλοι νομίζω λίγο πολύ τις έχουμε ακούσει.

Οπότε, ίσως θα βοηθούσε να βάλεις πρώτα στο κλίμα και τον αναγνώστη που δεν έχει τις αντίστοιχες εμπειρίες. Χτίσε λίγο ατμόσφαιρα, σκιαγράφησε λίγο τον γραπωμένο στην πραγματικότητα αφηγητή. Κατά τα άλλα, ίσως παραήταν ψύχραιμος ο ήρωας τη στιγμή που είδε αυτό που είδε και ίσως να προτιμούσα κάτι λιγότερο γενικόλογο στο κλείσιμο.

Μου άρεσε όμως. Μου άρεσε, και χαίρομαι που τη διάβασα.

Α, και κάτι ακόμα. Ίσως αντί για "πλέον πτυχιούχος της νομικής" να ταίριαζε καλύτερα "γνωστός πλέον δικηγόρος της <πόλης>". Ο τρόπος που αφηγείται, παραπέμπει αρκετά και πιστεύω θα βοηθούσε λίγο και στο κλείσιμο που κάνεις. Λοιπόν, ναι, πιστεύω με λίγη ανάπτυξη ακόμα θα γινόταν ακόμα καλύτερο. Για μένα αξίζει, θα το ΄κανα. Μπράβο!

[Kafka]

Χάρηκα που σου άρεσε, Γιάννη

 

 

 

 

Ναι, οι επισημάνσεις σου φαίνονται σωστές. Αληθινά δεν σκέφτηκα να τονίσω τη διαφορά ανάμεσα στην πόλη και την ερημιά τόσο πολύ. Κυρίως το διήγημα δονούταν απο την μυστική εξάρτηση του ήρωα απο παράξενες ιδέες, τη στιγμή που ο ίδιος συνειδητά θεωρούσε τον εαυτό του ολότελα λογικό

 

 

 

 

 

[Mesmer]

Ωραία ιστορία, διαβάζεται εύκολα και γρήγορα. Σε βάζει από νωρίς στο κλίμα της και γίνεται τρομακτική εκεί που πρέπει και με τη δόση που πρέπει.

 

Κάτι που βρήκα λίγο παράταιρο είναι το ύφος της αφήγησης. Δηλαδή, ο τρόπος που μιλάει ο αφηγητής παραείναι επίσημος για μια κουβέντα με φίλους, με θέμα το στρατό. Ίσως θα ήταν πιο καλά αν δινόταν σε πραγματικό χρόνο. Το ύφος θα ταίριαζε περισσότερο και δεν θα χανόταν καθόλου η ατμόσφαιρα. Γνώμη μου.

 

Από εδώ και πέρα θα προσέχω περισσότερο όταν θα βγαίνω για βραδινές εφόδους.

[Kafka]

Ευχαριστώ Άγγελε

 

 

 

 

Το ύφος είναι το γνωστό μου, και όντως προσπάθησα να κάνω το κείμενο να κυλάει κάπως πιο γρήγορα, αν και δεν αφανίστηκαν οι κάπως "επίσημες" προτάσεις.

 

 

 

 

Κάτι που εμένα με ανησυχεί είναι αν λόγω των λίγων σελίδων η κορύφωση έρχεται κάπως απότομα.

 

 

[tomi78]

Πολύ καλή ιστορία. Έχεις ωραίο στυλ και η ιδέα μιλάει κατευθίαν στο

υποσυνείδητο! Θα διαβάσω και άλλες ιστορίες σου. Συνέχισε έτσι!

[Kafka]

Ευχαριστώ πολύ Θωμά, χάρηκα που σου άρεσε

 

 

[dagoncult]

Εμένα να σου πω την αλήθεια οι ιδέες σου μου αρέσουν, νομίζω λειτουργούν για το χτίσιμο μιας ιστορίας τρόμου. Αλλά

 

1) Δώσε καμιά ζωντανή σκηνή βρε αδερφέ, κάνα διάλογο, κάτι που να σπάει λίγο την αφήγηση.

 

2) Ο λόγος που χρησιμοποιείς βρίσκεται σε συνεχή διαμάχη με τον αναγνώστη μέσα μου. Είναι περίπλοκος κι έχει συχνά μεγάλες προτάσεις ανακατεμένες με τρόπο που αντί να με βοηθάει με μπερδεύει και με αποσυντονίζει βγάζοντάς με έξω από την ιστορία.

πχ

 

 

 

'Τρόμαξα για δύο λόγους εξάλλου, ο ένας ήταν πως φοβήθηκα ότι βλέπω κάποια παραίσθηση, κάτι που ως τότε δε θυμόμουν να μου είχε ξανασυμβεί και που όμως αν όντως είχε τώρα γίνει σίγουρα δε θα προμήνυε κάτι καλό για το μέλλον μου.'

-εδώ ας πούμε έπαιξε μπέρδεμα. Ένα κόμμα μετά το 'γίνει' ίσως να με βοηθούσε κάπως, αλλά γενικώς είναι μπέρδεμα. Επιπλέον, το 'όντως' δεν λειτούργησε καθόλου. Βασικά, νομίζω ότι αν το 'ξανασυμβεί' ήταν η τελευταία λέξη της πρότασης, θα ήταν πιο οκ η κατάσταση. Από εκεί και μετά δεν μου λες κάτι σημαντικό, κάτι που δεν ξέρω. Ναι, αν βλέπει παραισθήσεις δεν προμηνύεται λογικά τίποτα καλό για το μέλλον του. (ή είναι απλά ουάν λάκι μπάσταρντ )

 

'Δεν πιστεύω σε μεταφυσικά πράγματα. Είμαι γερά δεμένος στη λογική, ωστόσο πρέπει να σας ομολογήσω πως όσο έβλεπα εκείνο το σκυλί να με πλησιάζει στα δυό του πόδια, αργά-αργά, με τα χέρια απλωμένα μπροστά και λυγισμένα στις άκρες τους, αισθανόμουν ότι ίσως να με είχε πάρει ο ύπνος στην σκοπιά, παρόλο που δε θυμόμουν καθόλου κάτι τέτοιο, ίσως μάλιστα να είχα ξαφνικά γκρεμιστεί, κτυπημένος από το κρύο, και τώρα να κινδύνευα αληθινά να παγώσω αν δε με έβρισκαν εγκαίρως!'

-μεγάλη πρόταση.

 

'Ωστόσο, παρόλο που σκέφτηκα να πυροβολήσω το σκυλί, εκτίμησα ότι αυτό θα ήταν ίσως ακόμα πιο παράλογο και από το θέαμα που παρουσίαζε. Θα ήταν ίσως σχεδόν το ίδιο λογικό με αυτό να πυροβολήσω αντί για εκείνο, το πόδι μου, αν όντως πίστευα ότι βρισκόμουν σε ένα όνειρο.'

-κι εδώ έφαγα βραχυκύκλωμα. Το 'ίσως σχεδόν' δεν λειτούργησε, ενώ θα ήθελα και μια στάση μετά το 'με αυτό'. Το κόμμα πριν το 'το πόδι μου' με μπέρδεψε, όπως και η λέξη 'λογικό' (μου φαίνεται πως πάλι η λέξη 'παράλογο' πρέπει να μπει εκεί). Σαν αναγνώστης θα προτιμούσα κάτι σαν: ''Το να πυροβολούσα το σκυλί θα ήταν το ίδιο παράλογο όσο και το να πυροβολούσα το πόδι μου'' ;

 

Σε σχέση με το (1): Ανέβασε καμιά ιστορία (τρόμου) με διαφορετικό στυλ ανάπτυξης από την πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Ακόμα κι αν δεν είναι το στυλ που επιλέγεις, μπορεί να υπάρξει κάτι στο φίντμπακ που θα πάρεις το οποίο να σου φανεί ενδιαφέρον/χρήσιμο.

[Keuthonymos]

Ωραία ατμόσφαιρα! Όσοι έχουμε υπηρετήσει σίγουρα νιώσαμε το κρύο!!! Επειδή λοιπόν έχω κι εγώ ακούσει πολλές παράξενες ιστορίες(έζησα και κάποιες),

 

δε μου πολυάρεσε η όλη ιδέα του σκύλου (ειδικά εκεί που περιστρέφεται)

. Θα προτιμούσα κάτι πιο κλισέ που θα ήταν πιο κοντά στις "φανταρίστικες ιστορίες".

Κατα τα άλλα η ιστορία μου άρεσε και μου θύμησε τις ατελείωτες ώρες σκοπιάς και πως είναι να περιμένεις να σε αλλάξουν...

ΑΛΤ!!! ΤΙΣ ΕΙ;

[Stanley]

Δεν ξέρω αν είναι επειδή δεν έχω πάει ακόμα φαντάρος,αλλά δεν ένιωσα κάτι ιδιαίτερο. Όχι άσχημη ιστορία, αλλά μπορώ να κάνω μερικές παρατηρήσεις:

 

1)10 Ιστορίες του Μωπασσάν έχω διαβάσει και μπορώ ήδη να πω ότι σε επηρεάζει πολύ,και αρνητικά. Από την αρχή μέχρι το τέλος,και στη μέση ακόμα,το ύφος, η γλώσσα, είναι όλα πολύ όμοια, σε σημείο να γίνεται μιμητισμός. Όλοι έχουμε τις επιρροές μας,φυσικά,αλλά θέλει και το προσωπικό μας ύφος.

 

2) Η γλώσσα,λοιπόν,μου άρεσε,οι προτάσεις και τα συναφή εμένα δεν με χαλάνε,καθόλου.

 

3)Ούτε το ύφος με χαλάει,αλλά εδώ είναι ασύμβατο με την ιστορία. Δηλαδή, έτσι όπως μιλάει ο τύπος θα ταίριαζε σε έναν δανδή σε μια δεξίωση σε κάστρο στην Ουαλία ή στις όχθες του Ρήνου,όχι σε έναν φαντάρο στο δοσμένο αφηγηματικό πλαίσιο.

Edited March 15, 2011 by Stanley

[Kafka]

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια

 

 

 

 

Θα έλεγα οτι είναι η ιστορία μου όπου το ύφος είναι περισσότερο απ όλες επηρεασμένο απο τον Μωπασάν. Ωστόσο θεωρώ υπερβολικό το σχόλιο πως έτσι θα μιλούσε κάποιος ευγενής σε ένα κάστρο, νομίζω οτι αυτό οφείλεται ως εντύπωση σε μια ιδιαίτερη σύνδεση στοιχείων ύφους με περιπτώσεις συγκεκριμένες, σύνδεση που δεν είναι όμως βασισμένη σε κάτι πραγματικό.

 

 

 

 

Όντως δεν είναι μια συνηθισμένη ιστορία φαντάρου, προσπάθησα να φτιάξω κάτι πιο συμβολικό, παρόλο που τα σύμβολα δεν ερμηνεύονται. Και παρόλο που στο τέλος παρουσιάζεται ως φυσιολογική η σκηνή, απο την άλλη ο κύριος χαρακτήρας ήταν βέβαιος οτι ήταν ένα όραμα, και έτσι την παρακολουθούσε απο αυτή τη σκοπιά.

 

 

 

 

Όσον αφορά το διάλογο, σπάνια υπάρχει σε κείμενά μου.