Drake Ramore Posted March 20, 2011 Share Posted March 20, 2011 (edited) Εχω πετύχει πολλές φορές σε διαγωνισμούς, σε σχολιασμούς αλλά και σε παρουσιάσεις νέων βιβλίων τρόμου εδω, το "παράπονο" οτι στερούνται υπόθεσης. Στερούνται δηλαδή ένα επεξηγηματικό; φινάλε. Αυτό τουλάχιστον καταλαβαίνω εγώ διαβάζοντας κάποια σχόλια. Οτι ορισμένα έργα τρόμου δεν έχουν το απαιτούμενο closure για κάποιους και οτι επιθυμούν κάτι περισσότερο που θα τους εξηγήσει τι ήταν αυτό που διάβασαν. Τελικά όμως χρειάζεται κάτι τέτοιο σε μια ιστορία τρόμου; Εννοώ, πρέπει η υπόθεση να εξυπηρετεί το διήγημα ή το διήγημα την υπόθεση; Ή τιποτα απο τα δυο; Ή μηπως -τέλος- το σημαντικό σε μια ιστορία τρόμου είναι απλά να σε τρομάξει και να σε κάνει να ανατριχιάσεις αφήνοντας κάποια πράγματα (την συνέχεια δηλαδή) στην φαντασία σου. Για πείτε... Edited March 20, 2011 by Drake Ramore Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted March 20, 2011 Share Posted March 20, 2011 Το ερώτημα είναι πολύπλοκο. Το τέλος πρέπει να τρομάζει συνήθως, αλλά επειδή ο τρόμος είναι περισσότερο συναίσθημα παρά genre υπάρχουν πολλές εκδοχές. Συνήθως το σχόλιο αυτό πάει στους πολλούς συγγραφείς δεύτερης διαλογής που γράφουν βία και τρόμο για να φοβίσουν, χωρίς όμως να προσέχουν πολύ την πλοκή τους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tattoman Posted March 20, 2011 Share Posted March 20, 2011 (edited) λοιπόν...εγώ θα πω γενικά για ιστορίες και μυθιστορήματα. Συνήθως το τέλος είναι που θέλω να με εκπλήξει και να πω..."τώρα μάλιστα!" Αλλά ώρες ώρες όταν γίνεται κάτι που δεν στέκει με την πλοκή ή που αφήνει ερωτηματικά, νευριάζω λέγοντας πως δεν το δούλεψε καλά. Το θέμα λογικά θα είναι κάπου στην μεση. Χημεία πλοκής και ενός ωραίου, ανατρεπτικού τέλους. Edited March 21, 2011 by Tattoman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted March 20, 2011 Author Share Posted March 20, 2011 Το ερώτημα είναι πολύπλοκο. Το τέλος πρέπει να τρομάζει συνήθως, αλλά επειδή ο τρόμος είναι περισσότερο συναίσθημα παρά genre υπάρχουν πολλές εκδοχές. Συνήθως το σχόλιο αυτό πάει στους πολλούς συγγραφείς δεύτερης διαλογής που γράφουν βία και τρόμο για να φοβίσουν, χωρίς όμως να προσέχουν πολύ την πλοκή τους. Πρώτον δεν μιλάω για πλοκή. Τα διηγήματα στα οποία έχω συναντήσει τέτοια σχόλια έχουν μια χαρά πλοκή. Μέχρι το τέλος. Μετά ισως αφήνουν τον αναγνώστη να φανταστεί τι έγινε/τι θα γἰνει. Δευτερον δεν μιλάω για συγγραφείς δεύτερης διαλογής. Τα σχόλια τα έχω συναντήσει σε αρκετές ιστορίες, (αποδεδειγμένα) καλών συγγραφέων που βρίσκονται στο φόρουμ ή και έξω απο αυτό. Αναρωτιέμαι αν τελικά το αισθητήριο κάποιων αναγνωστών έχει να κάνει και με τα είδη που τους αρέσει να διαβάζουν (και μπορούν να διαβάσουν μέσα απο τις γραμμές), ή αν αυτό λειτουργεί αρνητικά κάνοντας τους ίδιους ανθρώπους θιασώτες της ίδια τους της αγάπης για τέτοια έργα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted March 20, 2011 Share Posted March 20, 2011 Εγώ δεν καταλαβαίνω, κατ΄αρχήν,το ερώτημα:γιατί ταυτίζεται το φινάλε με την υπόθεση; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted March 20, 2011 Author Share Posted March 20, 2011 (edited) Εγώ δεν καταλαβαίνω, κατ΄αρχήν,το ερώτημα:γιατί ταυτίζεται το φινάλε με την υπόθεση; Αυτό ακριβώς όμως είναι και το ερώτημα. Η σωστή ερώτηση θα αφορούσε την πλοκή, όμως εκεί δεν υπάρχουν ενστάσεις -και πως θα μπορούσε άλλωστε- μιας και τα έργα για το οποία μιλάμε έχουν απο την στοιχειώδη βασική πλοκή εως κάποια πολύπλοκη με πολλές ανατροπές. Ταυτίζεται το φιναλε με την υπόθεση γιατί όσοι επιζητούν την υπόθεση (που επίτηδες έβαλα στον τίτλο σε εισαγωγικά), επιζητούν μια επεξήγηση συνήθως για το φινάλε, ενώ μερικές φορές επιζητούν μια εξήγηση για την αρχή. Συνήθως δηλαδή (και μπορώ να φέρω και παραδειγματα αν χρειαστεί, αλλά δεν το θέλω μιας και είναι γενικό το φαινόμενο) έχουμε κάποιον να σχολιάζει: Ναι, αλλά δεν μας λες τι έγινε μετα. Για ποιον λόγο βγήκαν όλοι αυτοί απο τον τάφο... ή Οκ, ωραία ιστορία, αλλά γιατί ο χαρακτήρας να παθαίνει όλα αυτά; Κάτι πρέπει να έχει κάνει στο παρελθόν το οποίο δεν μας το λες ή το παραλείπεις Οι παραπάνω τυχαίοι σχολιασμοί επικεντρώνουν στο γεγονός οτι δεν υπάρχει υπόθεση κατα την γνώμη τους. Εκει στηρίζεται και το ερώτημα μου. Edited March 20, 2011 by Drake Ramore Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted March 20, 2011 Share Posted March 20, 2011 Αν μιλάμε για διηγήματα και μάλιστα στο φόρουμ τότε αλλάζει το θέμα. Στο διήγημα η "υπόθεση" πολλές φορές είναι κάτι το δευτερεύον και όχι μόνο στον τρόμο, λόγω μεγέθους. Μπορεί άνετα να δωθεί έμφαση και στους χαρακτήρες ή την ατμόσφαιρα. Και φυσικά δεν είναι απαραίτητο να δωθούν (ρητές) εξηγήσεις και όχι μόνο στον τρόμο, αλλά και σε κάθε άλλο genre Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted March 20, 2011 Share Posted March 20, 2011 Νομίζω ότι, γενικά, εξαρτάται από το είδος τού διηγήματος και τον τρόπο με τον οποίο θέλει να σε «τρομάξει». Πολλές φορές οι εξηγήσεις μπορεί να έχουν αρνητικές επιπτώσεις στο διήγημα και να χαλάνε την ατμόσφαιρα που θέλει να δημιουργήσει ο συγγραφέας. Άλλες φορές πάλι, η εξήγηση του γιατί συμβαίνουν κάποια πράγματα μπορεί να τρομακτικότερη από τις ίδιες τις πράξεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted March 20, 2011 Share Posted March 20, 2011 Τι μου θυμίζει αυτό.. μισό να βρώ το πόστ...Ιδού. Με σκίαση και υπογραμμισμένα τα σημεία που απαντούν νομίζω στην ερώτηση (;) και σε σπόιλερ τα περι μυθιστορήματος που δεν παίζουν μάλλον σημαντικό ρόλο. Μυθιστόρημα: + Άνεση να αναπτύξεις καλά την ιδέα και αληθοφανώς τον κόσμο. + Ο αναγνώστης έχει όλο τον «χρόνο» να δεσμευτεί και να ταυτιστεί με τον ήρωα. + Δυνατότητα να φτιάξεις βοηθητικά subplots ακόμα κι αν είναι ψιλοάσχετα με την κεντρική ιδέα. + Δυνατότητα για περίπλοκη πλοκή. - Υποχρέωση να μην παραλείψεις καμία από τις σημαντικές επιπτώσεις της ιδέας. - Κίνδυνος δημιουργίας «κοιλιών». - Υποχρέωση ανάπτυξης ενός ελκυστικού συγγραφικού ύφους/στυλ που θα αντισταθμίζει τα βαρετά ή όχι και τόσο σημαντικά αλλά απαραίτητα ενδιάμεσα επεισόδια/γεγονότα. - Κίνδυνος να τα φτύσει ο συγγραφέας στην προσπάθεια. Διήγημα: + Ο ήρωας παρουσιάζεται στην κορυφαία στιγμή του. + Η ιστορία είναι γεμάτη σημαντικά γεγονότα. + Αποφεύγονται ευκολότερα οι συγγραφικές «κοιλιές». + Ο συγγραφέας ολοκληρώνει εύκολα την προσπάθεια. - Δεν υπάρχει έκταση ικανή να φιλοξενήσει όλες τις βασικές σημαντικές επιπτώσεις και λεπτομέρειες της ιδέας. - Δυσκολία στο να συμπτυχθούν σε μικρή έκταση όλα τα απαραίτητα στοιχεία αληθοφάνειας. Ο αναγνώστης καλείται να συμπληρώσει σε σημαντικό βαθμό την εικόνα. - Δυσκολία ταύτισης του αναγνώστη με τον ήρωα. - Περιορισμένη σε επεισόδια πλοκή. Απαντάει αυτό κάτι; Επίσης, μπορείς να δώσεις παραδείγματα ιστοριών (μέσα από το φόρουμ αν έχεις εύκαιρες ή κι απ' έξω) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted March 20, 2011 Author Share Posted March 20, 2011 Τι παραδείγματα να δώσω; Παραδείγματα ιστοριών που υπάρχουν σχόλια "παραπόνων" για την υπόθεση στις βάσεις αυτού που περιέγραψα παραπάνω ή παραδειγματα ιστοριών που όντως έχουν πρόβλημα με την υπόθεση. Στην πρώτη περίπτωση θα πρέπει να απομονώσω σχόλια (κατι που δεν θέλω), ενω η δευτερη περιπτωση δεν εμπίπτει στην κατηγορία των διηγημάτων για το οποία μιλάω. Ξαναλέω το ερώτημα αφορά την έλλειψη "υπόθεσης" απο αναγνώστες, σε ιστορίες που στέκουν πολύ καλά (ως προς την υπόθεση ) απο μόνες τους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted March 20, 2011 Share Posted March 20, 2011 ο τρόμος είναι περισσότερο συναίσθημα παρά genre +1 Ωραιο θεμα,Δρ Ραμορε. Βασικα απο μια παραπλησια συζητηση που ειχα καποτε γεννηθηκε και ενα διηγημα μου στη βιβλιοθηκη του σουφουφου.Ξεπερνωντας το θεμα του διηγηματος και μιλωντας γενικα για ιστοριες τρομου νομιζω οι καπως κατωτερες πασχουν στο τελος γιατι συνηθως η εξηγηση χαλαει τη συνταγη.Ο τρομος συνηθως προερχεται απο το ανγωστο,ετσι οταν εξηγησεις στο τελος οτι ο κακος της υποθεσης ηταν ενας εξωγηινος,ενας τυπος που κολλησε εναν γενετικα κατασκευασμενο ιο της ζομπιτιδας/βαμπιριτιδας κτλ οι αναγνωστες θα ξενερωσουν.Κλασικο παραδειγμα(απο ταινια,στο ομωνυμο βιβλιο δεν ξερω τι γινεται) εχουμε στο Αυτο(Κινγκ).Οι περισοτεροι γνωστοι μου που το ειχαν δει μικροι μεχρι ενος σημειου το θεωρουσαν υπερτατο τρομο ενω οσοι το ειδαν πλεον ως το τελος ξενερωσαν.Περα απο το τελος δε νομιζω να πασχουνε ιδιατερα απο πλοκη σε σχεση με αλλα ειδη.Καθε αλλο μαλιστα,η πλοκη συνηθως ειναι απο τα δυνατα σημεια εργων τρομου.Απο την αλλη αν θες να γραψεις μια ιστορια με λιγη εως εντελως ανυπαρκτη πλοκη ο τρομος ειναι ιδανικο ειδος.Χμ,λιγο οξυμωρο αυτο... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted March 20, 2011 Share Posted March 20, 2011 (edited) [Περα απο το τελος δε νομιζω να πασχουνε ιδιατερα απο πλοκη σε σχεση με αλλα ειδη.Καθε αλλο μαλιστα,η πλοκη συνηθως ειναι απο τα δυνατα σημεια εργων τρομου.Απο την αλλη αν θες να γραψεις μια ιστορια με λιγη εως εντελως ανυπαρκτη πλοκη ο τρομος ειναι ιδανικο ειδος.Χμ,λιγο οξυμωρο αυτο... Δεν είναι οξύμωρο. Μπορείς να κάνεις φοβερές ιστορίες τρόμου, όπου η πλοκή προσφέρει, αλλά και φοβερές ιστορίες τρόμου δίχως να έχεις ανάγκη την πλοκή. Κατά τη γνώμη μου, απαραίτητη προϋπόθεση είναι... αυτό που λέει η υπογραφή μου, κάτω. Αν πεις απλά, "ε, δεν έχω πλοκή, ας ξεκινήσω να γράφω τρόμο" δεν ξέρω πού θα βγάλει κι αν θα έχει επιτυχία το εγχείρημα. Edited March 20, 2011 by DinMacXanthi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted March 20, 2011 Share Posted March 20, 2011 Βάλε ένα παράδειγμα που θεωρείς πως ταιριάζει γάντι, από γνωστό συγγραφέα. Π.χ, μιλάς για κάποιον σαν τον Ligotti? Που γενικά είναι surreal και πολλές φορές έχει μόνο στοιχειώδη πλοκή? Μιλάς για τον Μπάρκερ, που για εμένα τουλάχιστον γράφει ψιλοχαζά finale? Γιατί μπορώ να δω τον εαυτό μου να κρίνει έναν συγγραφέα για ένα ''ανοιχτό'' τέλος, αλλά μπορώ να με δω να υποστηρίζω έναν άλλον για το ίδιο αμάρτημα. Ανάλογα πως το έδωσε... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted March 20, 2011 Share Posted March 20, 2011 Εμένα με πειράζει η έλλειψη υπόθεσης/πλοκής όταν διαβάζω οτιδήποτε λογοτεχνικό. Και η εξήγηση, σε κάποιο βαθμό, στο τέλος. Όχι σε σημείο εξαντλητικό, τόσο που να ξενερώνει, αλλά ούτε και "βγήκε ένα τέρας από το πουθενά και τους έφαγε όλους - the end". Νιώθω εξαπατημένη, σαν ο συγγραφέας να το ξεπέταξε στα γρήγορα, αντί να κάτσει να κατεβάσει ιδέες που θα με χορτάσουν. Αυτή είναι η ισορροπία: οι εξηγήσεις και η υπόθεση πρέπει να είναι τόσες και τέτοιες ώστε να σε χορταίνουν, αλλά να μη σε βαρυστομαχιάζουν. Και βεβαίως το να επιλέγεις να γράψεις τρόμο επειδή θεωρείς ότι εκεί δε χρειάζεται υπόθεση και άρα είναι πιο εύκολο, νομίζω ότι υποτιμά τη λογοτεχνία τρόμου γενικά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted March 20, 2011 Author Share Posted March 20, 2011 Βάλε ένα παράδειγμα που θεωρείς πως ταιριάζει γάντι, από γνωστό συγγραφέα. Π.χ, μιλάς για κάποιον σαν τον Ligotti? Που γενικά είναι surreal και πολλές φορές έχει μόνο στοιχειώδη πλοκή? Μιλάς για τον Μπάρκερ, που για εμένα τουλάχιστον γράφει ψιλοχαζά finale? Γιατί μπορώ να δω τον εαυτό μου να κρίνει έναν συγγραφέα για ένα ''ανοιχτό'' τέλος, αλλά μπορώ να με δω να υποστηρίζω έναν άλλον για το ίδιο αμάρτημα. Ανάλογα πως το έδωσε... Υποθέτω οτι στην βάση του ερωτήματος που θέτω θα ταίριαζε περισσότερο η γραφή του Ligotti. Είναι και στην ουσία του ερωτήματος, μιας και θεωρώ οτι οι αναγνώστες στους οποίους αναφέρομαι θα είχαν ακριβώς τις ίδιες αντιδράσεις διαβάζοντας τον. Θα έμεναν δηλαδή κάπως μετέωροι στα πως, και τα γιατί της ιστορίας. Ο Μπάρκερ εμπίπτει σε άλλη κατηγορία. Τα ψιλοχαζά φινάλε δεν παύουν να είναι φινάλε. Εγώ μιλάω για το ανοικτό τέλος της υπόθεσης και όχι για το κακό ή χαζό τέλος. Πάντως δεν μιλάω τόσο για παραδείγματα σχολιασμού διηγημάτων γνωστών συγγραφέων, όσο για σχολιασμούς εδω (που είναι και περισσότεροι). Και βεβαίως το να επιλέγεις να γράψεις τρόμο επειδή θεωρείς ότι εκεί δε χρειάζεται υπόθεση και άρα είναι πιο εύκολο, νομίζω ότι υποτιμά τη λογοτεχνία τρόμου γενικά. Νομίζω οτι όποιος το κάνει αυτό είναι χαμένος απο χέρι σαν συγγραφέας. Πιστευω οτι ο συγγραφέας δεν διαλέγει το είδος, αλλά τα βιώματα του, οι εμπειριές του και η φαντασία του τον σπρώχνουν προς το είδος που θέλουν. Αν συνέβαινε το αντίθετο όλοι θα γράφαμε θέματα απο τα γνωστα Ελληνικά βιβλία που μέσα σε μια χρονιά πουλάνε 20000-30000 αντίτυπα και κάνουν τις συγγραφείς τους (ναι...γυναίκες είναι κυρίως) πλούσιες και αναγνωρίσιμες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted March 20, 2011 Share Posted March 20, 2011 Γενικά δεν με ενοχλεί, αν και ο Ligotti είναι δύσκολος συγγραφέας γι' αυτόν τον λόγο. Τώρα για κριτικές διηγημάτων, νομίζω καταλαβαίνω που το πας. Δεν ξέρω αν αυτό το πρόβλημα είναι υπαρκτό όμως. Νομίζω σε μεγάλο βαθμό έχει να κάνει και με την όρεξη/βαρεμάρα του καθενός. Όταν σε έναν διαγωνισμό διαβάζεις 15 διηγήματα και θες να προσφέρεις κριτική, μερικές φορές δεν διαβάζεις όσο προσεκτικά θα έπρεπε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ad Noctum Posted March 20, 2011 Share Posted March 20, 2011 Το ανοιχτό τέλος είναι κάτι που ταιριάζει στον τρόμο. Ακόμα και στις ταινίες τρόμου πάντα αφήνουν κάτι στο τέλος για να πιστεύει ο θεατής ότι το "κακό" δεν τελείωσε εκεί. Πιστεύω πως οι εξηγήσεις λειτουργούν λίγο αντίστροφα στον τρόμο. Αν είναι υπερβολικά πολλές, χαλάνε την ιστορία... Εγώ προσωπικά όταν διαβάζω κάτι, το οποίο έχει καταφέρει να με τρομάξει, μου αρέσει να μένω με το τέλος ανοιχτό και να σκεφτώ "βρε λες;". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted May 30, 2011 Share Posted May 30, 2011 Στις ταινίες τρόμου αφήνουν κάτι στο τέλος για να βγει το sequel... Ο Κινγκ έχει κάνει καριέρα με τα airtight endings του. Βασικά τελικά ίσως προτιμώ μια μίξη, οπού έχουμε ξεκάθαρο τέλος για τους πρωταγωνιστές αλλά όχι για τον υπόλοιπο κόσμο (ala King). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted May 30, 2011 Share Posted May 30, 2011 Ξεπερνωντας το θεμα του διηγηματος και μιλωντας γενικα για ιστοριες τρομου νομιζω οι καπως κατωτερες πασχουν στο τελος γιατι συνηθως η εξηγηση χαλαει τη συνταγη.Ο τρομος συνηθως προερχεται απο το ανγωστο,ετσι οταν εξηγησεις στο τελος οτι ο κακος της υποθεσης ηταν ενας εξωγηινος,ενας τυπος που κολλησε εναν γενετικα κατασκευασμενο ιο της ζομπιτιδας/βαμπιριτιδας κτλ οι αναγνωστες θα ξενερωσουν. Εντάξει, η εξήγηση μπορεί να χαλάσει τη συνταγή, αλλά και τη συνταγή κάποιος την φτιάχνει. Εννοώ ότι αν ο συγγραφέας την δώσει με τον κατάλληλο τρόπο, πιθανότητα η εξήγηση να μην είναι ξενέρωμα. Ωραίο τόπικ, δεν το είχα δει. Εγώ είμαι στη μέση σχετικά με το ανοιχτό/ακαταλαβίστικο τέλος σε μια ιστορία τρόμου. Άλλες φορές δεν έχω πρόβλημα κι άλλες πάλι έχω (ανάλογα και με την ιστορία φυσικά). Από την άλλη, καταλαβαίνω το να υπάρχουν αναγνώστες που έχουν έντονο πρόβλημα με τα ομιχλώδη φινάλε. Για να επαναλάβω κάτι που διαπιστώνεται συχνότατα από τα σχόλια σε πλήθος ιστοριών εδώ μέσα, το γεγονός ότι ο συγγραφέας έχει τις εξηγήσεις στο κεφάλι του δεν σημαίνει ότι τις έχουν κι οι αναγνώστες (εκτός αν ο συγγραφέας δεν έχει ούτε αυτός τις εξηγήσεις, οπότε βρωμάει λίγο περισσότερο το πράγμα). Πάντως, εγώ όταν δω μαζεμένα σχόλια που να λένε ότι είναι ακαταλαβίστικο το φινάλε σε μια ιστορία μου, σκέφτομαι δύο πράγματα: 1)κάτι δεν έκανα καλά την ώρα που την έγραφα 2)κάτι δεν έκανα καλά την ώρα που την έφτιαχνα στο κεφάλι μου. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο πέρα απο αυτά τα δύο, αφού, αν με ρωτήσεις (πριν ξεκινήσω να γράφω μια ιστορία), δεν υπάρχει περίπτωση να σου πω ότι θέλω να γράψω μια ιστορία της οποίας το φινάλε δεν θα καταλαβαίνουν οι αναγνώστες. Πάντως, πρέπει να πω ότι συμφωνώ με τη wordsmith σχετικά με την πλοκή. Πολύ χονδρικά το βλέπω κάπως έτσι: Ο ίδιος συγγραφέας γράφει -μία τρομαχτική ιστορία στην οποία ο ήρωας ανεβαίνει σκαλιά επί 2000 λέξεις. -μια τρομαχτική ιστορία στην οποία ο ήρωας ανεβαίνει σκαλιά σ' έναν πύργο επί 2000 λέξεις, ενώ ταυτόχρονα τον κυνηγούν τέρατα και σε κάθε σκαλί υπάρχουν εκπλήξεις και στην κορυφή του πύργου τον περιμένει η σωτηρία. Ε... συνήθως θα τσιμπήσω με τη δεύτερη εκδοχή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted May 31, 2011 Share Posted May 31, 2011 Η ιδιαιτερότητα του τρόμου σαν είδος, έγκειται στο ότι απευθύνεται κυρίως (τί κυρίως, ολοκληρωτικά θα έλεγα) στο συναίσθημα. Το ζητούμενο είναι ο εγκέφαλος σε ρελαντί και ο αναγνώστης με την τρίχα κάγκελο, εντελώς βουλιαγμένος στην ατμόσφαιρα του κειμένου. Αν το κείμενο χάνει κάτι από ατμόσφαιρα/πειστικότητα/sod/γουατέβερ, αν ο αναγνώστης σταματήσει για να αναρρωτηθεί "επ, για μισό λεπτό, αυτό που χαρχάλευε κάτω από τη σκάλα ήταν ή δεν ήταν το πτώμα της κουνιάδας;", τότε μάλλον ψιλοχάθηκε το παιχνίδι. Δηλαδή, μιλάω για μια πολύ καλή ισορροπία μεταξύ ατμόσφαιρας και πληροφοριών σε κατάλληλες δόσεις. Όπου κατάλληλες = αρκετές για να μη πει ο αναγνώστης "επ, για μισό λεπτό". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.