Ομιχλη διασπαρτη στη φαντασια

[Maxakos]

Καλως σας βρηκα..μιας και διαβασα αρκετα ποιηματα απο το φορουμ..ειπα να "δωσω" και γω ενα

Καθε αποψη σεβαστη..ευχαριστω! Αυτα..

 

Τερπνη ορεξη ειχε ο αγερας

αν και φαινοταν λιγακι οργιλος

αφου κουνουσε τη πηγη της φωτιας.

 

Ετσι ηταν που εμενα αγρυπνος

με τα ματια τελειως κατακλειστα,

μια που της νυχτας ημουν ενδοτικος.

 

Οταν ξυπνουσα ηταν χαραματα,

βρισκομουν πανω στο κρυο μιας σκιας

κατωθεν απο μια αρμυρηθρα.

 

Ωριος ο υδατινος οριζοντας

κρυβοταν απο μια πυκνη ομιχλη

που σκεπαζε τ'απειρο της θαλασσας.

 

Δε φανερωνοταν κανενα νησι

μητε καποιο οκνο ιστιοφορο

στης ορασης μου τη σκουρα βυθιση.

 

Κι οσο επινα περισσοτερο

και ο ηλιος ανετελλε συνεχως

φανταζομουν ενα μερος θεικο.

 

Ο κοσμος μου εκει ηταν αβλαπτος

καπως διακεκριμενος στις μερες μας,

δηλαδη ολωσδιολου ανθρωπινος.

 

Ηταν επικουρικος για ολους Μας

διχως καμια κουτη υπερβολη,

λογο της τεραστιας συναφειας.

 

Κοντευε σιγανα το μεσημερι

καθως περιπλανιομουν μεθυσμενος

γιαλο γιαλο,χωρις μεγαλη σκεψη.

 

Να η καταχνια: ενας μισανθρωπος,

δειτε πως βιαζεται να φυγει σβελτα.

Ανουσια σα προσωπο μ΄ερεβος.

 

Δεν μου κανε θολη τη φαντασια,

ανυπαρκτη στου Νου μου τις εκτασεις.

Απομακρυνθηκε μ'ενα αγγιγμα.