Έξω από τα τείχη

[Mesmer]

Όνομα Συγγραφέα: Άγγελος

Είδος: Επιστημονική Φαντασία

Αριθμός Λέξεων: 3.850

Αυτοτελής; Ναι

 

Έξω από τα τείχη.pdf

 

 

Έξω από τα τείχη

 

Ο Ζερό σήκωσε τα μάτια του και κοίταξε το τεράστιο πέτρινο τείχος, που η κορυφή του χανόταν μέσα στο σκοτάδι εκείνης της ζεστής νύχτας. Έσιαξε τη ζώνη στη μέση του, όπου κρέμονταν οι λιγοστές προμήθειές του σε νερό και φαγητό, πέρασε τον αορτήρα του τυφεκίου στον ώμο του κι άρχισε να προχωρά παραπλεύρως του τείχους. Η σκοπιά του είχε ξεκινήσει λίγα λεπτά νωρίτερα και για τις επόμενες τρεις ώρες η δουλειά του θα ήταν να προσέχει μήπως συμβεί κάτι παράξενο και να ενημερώσει τους επικεφαλής ανωτέρους του. Αλλά ποτέ δεν συνέβαινε τίποτα. Ποτέ.

 

Ακόμη και οι Πρωτόγονοι είχαν σταματήσει να εμφανίζονται πριν από πολλά χρόνια, χωρίς ωστόσο, να αποτελούν πραγματική απειλή. Λεγόταν ότι είχαν κάνει την εμφάνισή τους περίπου τριακόσια χρόνια μετά την Κατάρρευση, όταν δεν υπήρχε άλλο σημάδι ανθρώπων. Κανείς δεν ήξερε από πού είχαν έρθει. Οι περισσότεροι πίστευαν πως ήταν κατάλοιπα ανθρώπινων κοινωνιών, απομεινάρια της αποξένωσης και της εξαθλίωσης. Άνθρωποι που, στερούμενοι κάθε ελπίδα για ζωή, μετατράπηκαν σε ζώα. Άγριοι, άλογοι, δεν μιλούσαν, ούτε σκέφτονταν, μόνο ζούσαν βάσει των ενστίκτων τους.

 

Ήταν μόνο μια σκέψη, όμως εκείνος πίστευε ότι ο λόγος που φυλούσαν το τείχος μέρα-νύχτα δεν είχε να κάνει με την προστασία τους, αλλά για να νομίζουν όλοι πως υπήρχε κάποια πραγματική απειλή. Ο Ζερό, βαθιά μέσα του, ήξερε πως αυτό δεν ίσχυε πια.

 

Ακούμπησε την πλάτη του στο τείχος κι έριξε μια ματιά τριγύρω. Είχε πλέον μάθει πολύ καλά την περιοχή του και μπορούσε να αναγνωρίσει κάθε σκιά που δημιουργούταν από τις μισογκρεμισμένες πολυκατοικίες, τα ψηλά αγριόχορτα που φύτρωναν μέσα από αποσαθρωμένους δρόμους και πεζοδρόμια, τα καλυμμένα με σκουριά οχήματα. Η ίδια εικόνα που αντίκριζε κάποιος αν κοιτούσε μακριά από τα τείχη. Μια κατεστραμμένη πόλη, που το όνομά της δεν το θυμόταν κανείς.

 

Ένας ήχος ακούστηκε κάπου στα αριστερά του και στράφηκε απότομα για να δει τι είναι. Ένα σύρσιμο, αμυδρό, σαν κάτι να προσπαθούσε να κρυφτεί και να διαφύγει. Κάποιο ζώο πιθανόν, σκέφτηκε ο Ζερό, μιας και συνέβαινε μερικές φορές να δέχονται επισκέψεις από την άγρια πανίδα της περιοχής. Η όρασή του είχε προσαρμοστεί στο σκοτάδι, αλλά και πάλι δεν μπορούσε να διακρίνει πολλές λεπτομέρειες.

 

Ο ήχος ξανακούστηκε, αυτήν τη φορά λίγο πιο μακριά του, αλλά τώρα ήταν σίγουρος ότι δεν επρόκειτο για ζώο. Ό,τι και να προκαλούσε εκείνον το θόρυβο, μελετούσε τις κινήσεις του, έστω και απρόσεχτα. Ήταν η πρώτη φορά που του συνέβαινε κάτι τέτοιο και ήταν σίγουρος ότι φοβόταν. Επιπλέον, ήταν μόνος του, αφού οι κοντινότερες σκοπιές βρίσκονταν πέντε χιλιόμετρα μακριά και προς τις δύο κατευθύνσεις.

 

Ακολούθησε τον ήχο. Απομακρυνόταν όλο και περισσότερο από το τείχος, χωρίς να δίνει σημασία. Άνοιξε το βήμα του μόλις κατάλαβε ότι είχε πλησιάσει αρκετά στην πηγή του. Και τότε, εντελώς αναπάντεχα, ένα πλάσμα πετάχτηκε όρθιο, λίγα μέτρα μπροστά του κι άρχισε να τρέχει μακριά από κείνον. Παρά την τρομάρα που πήρε, ταράχτηκε και για έναν άλλο λόγο. Ακόμη και στην σκοτεινιά της νύχτα μπόρεσε να δει τι ήταν αυτό που απομακρυνόταν μέσα στη μαυρίλα. Ένα ανθρώπινο πλάσμα, ντυμένο με δέρματα ζώων.

 

Ένας Πρωτόγονος, σκέφτηκε και ανατρίχιασε στη σκέψη. Ποτέ του δεν περίμενε ότι θα έβλεπε κάποιον, έστω και από μακριά.

 

«Σταμάτα», φώναξε. Δεν ήθελε να πυροβολήσει. Δεν είχε σκοτώσει τίποτα με το όπλο και δεν θα ήθελε να είναι ένας άνθρωπος το πρώτο του θύμα. Ο Πρωτόγονος τον αγνόησε και συνέχισε να τρέχει, προσπαθώντας να καλυφτεί μέσα στο σκοτάδι.

 

«Σταμάτα», έσκουξε ξανά ενώ τάχυνε το βήμα του και χωρίς να το καταλάβει, βρέθηκε μακρύτερα από το τείχος, απ’ όσο ποτέ άλλοτε.

 

Ο Πρωτόγονος ήταν πολύ σβέλτος και είχε μεγάλη ευκινησία. Οι απότομοι ελιγμοί του στις γωνίες των κτιρίων τον έκαναν να χάνεται από τα μάτια του Ζερό, αλλά ευτυχώς προλάβαινε να τον ακολουθήσει προτού κρυφτεί. Είχε μόλις στρίψει σε μια γωνία ενώ ο Ζερό ορμούσε σαν σίφουνας πίσω του. Αλλά όταν έστριψε κι εκείνος κάτι βαρύ ήρθε και έπεσε πάνω του, αρπάζοντάς τον απ’ τον λαιμό και ρίχνοντάς τον στο έδαφος. Ο Πρωτόγονος προσγειώθηκε με τα γόνατα στο στήθος του και με τα χέρια γύρω από τον λαιμό του. Ο Ζερό ένιωθε κουρασμένος, ζαλισμένος, ηττημένος και πάνω απ’ όλα φοβισμένος. Η πτώση τον έκανε να χάσει το όπλο από τα χέρια του και το μόνο που του απέμεινε ήταν η σωματική του δύναμη. Κοίταξε τον Πρωτόγονο που βαριανάσαινε από πάνω του, και έμεινε έκπληκτος. Ήταν ένα κορίτσι. Τα μαλλιά της ήταν μακριά και μπερδεμένα, ενώ το πρόσωπό της λερωμένο με χώματα. Τα μάτια της ήταν γεμάτα μίσος και του φάνηκε ότι έλαμπαν μέσα στο σκοτάδι. Κάτω από τα λεπτά της χείλη αποκάλυψε δυο σειρές απειλητικών δοντιών. Έμοιαζε νέα στην ηλικία, γύρω στα δεκαοχτώ με δεκαεννιά, αλλά μ’ αυτήν την εμφάνιση δεν μπορούσε να είναι σίγουρος.

 

Για πρώτη φορά, μετά την αρχική έκπληξη, ο Ζερό κατάλαβε πως η κοπέλα δεν ήταν πολύ βαριά, ούτε έσφιγγε τον λαιμό του ιδιαίτερα δυνατά. Θα μπορούσε να την πάρει από πάνω του με μια απλή περιστροφή του κορμιού του. Πρόσεξε, όμως, ότι τον κοιτούσε με ενδιαφέρον, παρά την αγριάδα στα μάτια της. Ο έλεγχος των κινήσεών της έδειχνε ότι δεν ήθελε να του κάνει κακό. Φρόντισε να παραμείνει ακίνητος, αφήνοντάς την να τον εξετάσει με τον τρόπο της. Ο φόβος του είχε σχεδόν εξαφανιστεί, αν και δεν ήταν σίγουρος αν υπήρχαν άλλοι Πρωτόγονοι μαζί της. Έχει χαθεί, σκεφτόταν.

 

Ένα γουργουρητό ακούστηκε από την κοιλιά της κοπέλας. Η Πρωτόγονη γρύλισε, για να μη φανεί το γουργούρισμα σαν σημάδι αδυναμίας.

 

«Πεινάς;», την ρώτησε χαμηλόφωνα κι εκείνη, αμέσως, έσκυψε πιο κοντά κι έστριψε το κεφάλι της, θαρρείς ψάχνοντας να βρει από πού προερχόταν ο ήχος. Με πολύ αργές κινήσεις, ο Ζερό έφερε το χέρι του στη ζώνη κι άνοιξε τη θήκη με το φαγητό. Η κοπέλα πίεσε τα νύχια της στο λαιμό του.

 

«Μη φοβάσαι», ψιθύρισε με καθησυχαστικό τόνο, ενώ η καρδιά του σφυροκοπούσε το στέρνο του. Έκοψε λίγο από το ψωμί που είχε μαζί κι επιφυλακτικά της το πρόσφερε. Εκείνη το κοίταξε με περιέργεια κι ύστερα τα μάτια της καρφώθηκαν ξανά στα δικά του. Η αγριάδα δεν είχε χαθεί από μέσα τους.

 

«Φάε». Κούνησε καταφατικά το κεφάλι του, ελπίζοντας πως θα τον καταλάβαινε.

 

Το πρόσωπο της Πρωτόγονης πλησίασε το χέρι του και μύρισε το ψωμί που κρατούσε. Το ένα της χέρι άφησε το λαιμό του, πήρε το ψωμί και το κράτησε ανάμεσα στα λερωμένα χείλη της. Όταν βεβαιώθηκε πως επρόκειτο για φαΐ, το έχωσε στο στόμα της και το χέρι της τυλίχτηκε ξανά γύρω από το λαιμό του. Ένας βουβός αναστεναγμός απόλαυσης βγήκε από μέσα της μόλις το άμυλο άρχισε να λιώνει και να γεμίζει το στόμα της. Η πρωτόγνωρη για εκείνη γεύση, που χόρταινε το σώμα της, την έκανε να χαλαρώσει. Όταν κατάπιε και τον ξανακοίταξε, το βλέμμα και το πρόσωπό της είχαν γλυκάνει.

 

«Θες κι άλλο;». Είχε ήδη κόψει ένα μεγαλύτερο κομμάτι ψωμί και της το έτεινε. Το άρπαξε αμέσως με τα δυο της χέρια και το έχωσε στο στόμα της. Όσο εκείνη μασούσε, ο Ζερό την έπιασε απαλά από τη λεπτή της μέση και την πήρε από πάνω του. Δεν έφερε καμία αντίσταση, μόνο συνέχισε να μασά. Την άφησε στο έδαφος κι εκείνος γονάτισε δίπλα της, παρατηρώντας το παράξενο πλάσμα που τον είχε επισκεφτεί εκείνο το βράδυ.

 

Έβγαλε ακόμη ένα κομμάτι ψωμί και της το δώσε. Εκείνη το πήρε και το κράτησε πριν ακόμα καταπιεί. Τα μάτια της στράφηκαν και κοίταξαν το όπλο που κειτόταν λίγο παραπέρα. Ο Ζερό έσκυψε και το μάζεψε.

 

«Είναι ένα τυφέκιο μαγνητικής προώθησης», της εξήγησε, κρατώντας το με τα δυο του χέρια. «Περιέχει μια ισχυρή μπαταρία και όταν πατάω την σκανδάλη μια πολύ υψηλή τάση διαπερνά την κάννη, η οποία δημιουργεί ένα μαγνητικό πεδίο που επιταχύνει το βόλι που βρίσκεται στη θαλάμη, με τρομακτική ταχύτητα». Η Πρωτόγονη τον κοίταζε με ανοιχτό το στόμα. «Δεν έχω σκοτώσει τίποτα», δικαιολογήθηκε.

 

Η κοπέλα κατάπιε την τελευταία μπουκιά, μόλις σταμάτησε να της μιλά. Κοίταξε τη θήκη που περιείχε το φαγητό. Ο Ζερό κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.

 

«Συγγνώμη, δεν έχω άλλο», της είπε. Κι ύστερα έμειναν κι οι δυο εκεί, ασάλευτοι κι αμίλητοι, απλά κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον.

 

Ο Ζερό άρχισε και πάλι να μιλά, χωρίς να σκέφτεται τι έλεγε. Ήθελε, απλά, να την κρατήσει εκεί και του είχε φανεί πως η ομιλία, με κάποιον τρόπο, την μάγευε. Της είπε για τις σκοπιές που έκανε τα βράδια, αλλά και για τις περιπολίες στην κορυφή του τείχους, όσο υπήρχε φως. Από εκεί έβλεπαν πιο μακριά και μπορούσαν να προσέχουν καλύτερα τη Μητρόπολη. Δεν υπήρχε, όμως, τίποτα που να τους ανησυχεί.

 

Το βλέμμα της κοπέλας πηγαινοερχόταν από τα μάτια στα χείλη του και πάλι πίσω. Σαν να πάσχιζε να κατανοήσει έστω και κάτι ελάχιστο απ' όσα έλεγε.

 

Η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβει και σύντομα θα ερχόταν κάποιος για να τον αλλάξει. Όσο πλησίαζε εκείνη η στιγμή, τόσο δεν ήθελε να αποχωριστεί την κοπέλα που είχε δίπλα του. Σήκωσε τέσσερα δάχτυλα, έδειξε το πρώτο και μετά το φεγγάρι, και μετά τα υπόλοιπα δάχτυλα. Τέλος έδειξε τον εαυτό του και το μέρος όπου κάθονταν.

 

«Σε τέσσερις μέρες, την ίδια ώρα, θα είμαι εδώ. Να προσέχεις», της είπε κι ύστερα έφυγε βιαστικά προς την σκοπιά του.

 

 

~*~*~*~*~*~

 

Λίγη ώρα αργότερα ξάπλωνε στο στενό κρεβάτι του μικρού, τετράγωνου διαμερίσματός του. Ο ύπνος δεν ερχόταν, αλλά δεν τον ένοιαζε, μιας και λόγω της βραδινής του υπηρεσίας θα είχε το πρωινό ελεύθερο. Το μυαλό του γέμιζε εκείνη η Πρωτόγονη κοπέλα, που μπέρδευε τις σκέψεις του. Δεν έμοιαζε καθόλου με όσα είχε ακούσει για τους Πρωτόγονους. Μπορεί να ήταν άγρια, αλλά είχε διαπιστώσει ότι δεν ήθελε να γίνει βίαιη. Αυτό που ήξερε με βεβαιότητα ήταν πως έπρεπε να την ξαναδεί.

 

Γι' αυτό, ίσως να έφταιγε το ότι ήταν η μοναδική κοπέλα με την οποία είχε περάσει τόσο χρόνο μαζί, εκτός από τη μητέρα του φυσικά. Το σύστημα διαχωρισμού της Μητρόπολης όριζε πως άντρες, γυναίκες και ζευγάρια θα διέμεναν σε διαφορετικούς Τομείς, που καθένας ήταν ανάλογα διαμορφωμένος για να εξυπηρετεί τις ανάγκες των κατοίκων του. Σχολεία για τον Τομέα των ζευγαριών, χώροι εκγύμνασης γι' αυτόν των αντρών. Χωρίς να το έχει συζητήσει με κανέναν, ο Ζερό πίστευε πως ο λόγος του διαχωρισμού ήταν ο έλεγχος των γεννήσεων, επειδή κάθε ζευγάρι ήταν υποχρεωμένο να έχει ένα τουλάχιστον παιδί. Ήξερε, επίσης, ότι σ' όλη του τη ζωή είχε δει λιγότερες από δέκα γυναίκες και μέχρι πρόσφατα, είχε μιλήσει μόνο με μία.

 

Η ζωή του Ζερό δεν τον ικανοποιούσε. Γνώριζε ότι ήταν παρόμοια με όλων των υπολοίπων, άλλα έμοιαζε σαν να έλειπε κάτι που θα την γέμιζε και θα της έδινε νόημα. Μέχρι τα δεκατέσσερά του ακολούθησε τη βασική εκπαίδευση στο σχολείο αρρένων. Μετά ξεκίνησε η στρατιωτική του εκπαίδευση, επειδή αυτός ήταν ο τομέας τον οποίο είχε επιλεγεί να ακολουθήσει. Θα μπορούσε να είχε γίνει αγρότης, τεχνίτης ή επιστήμονας, αλλά η ασχολία ως στρατιωτικός τού άρεσε περισσότερο, επειδή του επέτρεπε να έχει μια μικρή επαφή με τον έξω κόσμο. Στα δεκαεφτά του τον πήραν από τους γονείς του και τον έβαλαν στο διαμέρισμα όπου έμενε τα τελευταία οχτώ χρόνια. Και δεν θα έφευγε από εκεί εκτός αν τον επέλεγαν να γίνει ζευγάρι.

 

Το επόμενο πρωί ξύπνησε λίγο αργότερα απ' ό,τι συνήθως. Από το κυτίο έξω από την πόρτα του παρέλαβε τις καθημερινές του προμήθειες σε φαγητό, που κατέφθαναν τις πρώτες πρωινές ώρες και συνήθως περιείχαν ψωμί, ένα κουτί με μαγειρεμένα φασόλια, φακές ή καλαμπόκι και μερικές φορές κάποιο φρούτο. Τα τοποθέτησε στο χώρο συντήρησης κι έφυγε από το διαμέρισμα.

 

Περνώντας ανάμεσα από τα άχρωμα κτίρια, τα βήματά του τον μετέφεραν στο τείχος. Ανέβηκε τις σκάλες κι έφτασε στην κορυφή του, είκοσι μέτρα ψηλότερα. Εκεί, το τείχος είχε πλάτος σχεδόν τρία μέτρα. Στο βάθος διέκρινε ένα περίπολο δύο αντρών, που απομακρυνόταν από εκείνον.

 

Κοίταξε προς το εσωτερικό της Μητρόπολης. Στο κέντρο της μπορούσε να διακρίνει τα δώδεκα εργοστάσια παραγωγής γεωθερμικής ενέργειας, που παρείχαν στην πόλη το απαραίτητο ηλεκτρικό ρεύμα. Στη νότια πλευρά υπήρχε μια τεράστια έκταση καλυμμένη με θερμοκήπια, όπου καλλιεργούνταν κυρίως σιτάρι, καλαμπόκι, φασόλια και σόγια, αλλά και διάφορα άλλα είδη γεωργικών προϊόντων. Το υπόλοιπο μέρος της πόλης αποτελούταν από μεγάλα τσιμεντένια κτίρια, όλα βαμμένα με ένα μουντό γκρίζο χρώμα. Κτίρια που μπορεί να ήταν διαμερίσματα, βιοτεχνίες, μαγειρεία ή σχολεία, αλλά ήταν ίδια μεταξύ τους.

 

Το εξωτερικό της πόλης ήταν εντελώς διαφορετικό. Ερείπια ως εκεί που έφτανε το μάτι, βρισκόμενα μέσα σε χόρτα που λες και φύτρωναν πάνω σε δρόμους και τοίχους. Όμως ο Ζερό δεν κοιτούσε αυτά. Έψαχνε να βρει εκείνη, μήπως την έβλεπε, έστω και φευγαλέα. Απόδιωξε γρήγορα αυτήν την επιθυμία. Αν την έβλεπε εκείνος ίσως να την έβλεπε και κάποιος άλλος, κι ίσως να της έκαναν κακό.

 

Η προσμονή του να ξαναδεί την Πρωτόγονη έκανε εκείνες τις τέσσερις μέρες να περάσουν πολύ πιο αργά απ' όσο περίμενε. Κι όσο πλησίαζε ο καιρός, τόσο η ανησυχία του μεγάλωνε μήπως κι εκείνη δεν εμφανιστεί, τελικά. Το βράδυ της σκοπιάς του, αφού ανέλαβε υπηρεσία, περίμενε πέντε λεπτά και μετά έτρεξε στο σημείο που την είχε αφήσει την προηγούμενη φορά. Δεν υπήρχε κανείς εκεί. Η καρδιά του σκίρτησε όταν άκουσε έναν απαλό θόρυβο ανάμεσα στα χόρτα και είδε μια αδύνατη φιγούρα να ξεπροβάλει από μέσα τους. Η Πρωτόγονη βγήκε από τις σκιές, τον πλησίασε και κάθισε στο έδαφος. Έκανε κι εκείνος το ίδιο, με μια απροσδιόριστη χαρά να τον κατακλύζει.

 

Την φίλεψε με το φαγητό του κι ενώ έτρωγε, άρχισε να της μιλά.

 

Εκείνο το βράδυ τής είπε για την Κατάρρευση. Όλα είχαν ξεκινήσει πριν από πολλά χρόνια, κανείς δεν ήξερα πόσα. Ήταν η στιγμή που σημάδεψε και άλλαξε τον κόσμο για πάντα. Η μεγαλύτερη πετρελαιοπαραγωγός εταιρεία ανακοίνωσε πως η άντληση πετρελαίου είχε σταματήσει, επειδή τα κοιτάσματα στέρεψαν. Παρόμοιες ανακοινώσεις ακολούθησαν, από μικρότερες εταιρείες, και σύντομα έγινε αντιληπτό πως ο κόσμος ξέμεινε από πετρέλαιο, τη δύναμη που κινούσε τα πάντα. Η συνέχεια αποτελούταν από ταραχές, αναρχία και χάος. Κάθε μορφή παραγωγής, εμπορίου και μετακινήσεων σταμάτησε σε μια νύχτα. Τα εργοστάσια ηλεκτροπαραγωγής έπαψαν να λειτουργούν βυθίζοντας τους ανθρώπους στο σκοτάδι και το ψύχος. Οι επαναστάσεις ακολουθούσαν η μία την άλλη και κανείς δεν μπορούσε να τις σταματήσει. Κυβερνήσεις έπεφταν, ιθύνοντες εγκατέλειπαν τις θέσεις τους κι εξαφανίζονταν, κι οι άνθρωποι μάχονταν και λεηλατούσαν για λίγο φαΐ. Ώσπου τελικά, τα πράγματα ξέφυγαν τελείως. Οι άνθρωποι απομονώθηκαν, κρύφτηκαν και δεν δίσταζαν να σκοτώσουν για να βρουν κάτι να φάνε. Σε λίγα χρόνια, όλες οι κοινωνίες είχαν διαλυθεί.

 

Μέσα σ' εκείνη την αναταραχή, μια οργανωμένη ομάδα ικανών και έξυπνων ανθρώπων έκανε τη διαφορά. Με τα ελάχιστα αποθέματα σε πετρέλαιο που είχαν καταφέρει να συλλέξουν έφτιαξαν ένα προηγμένο εργοστάσιο παραγωγής γεωθερμικής ενέργειας. Ο ηλεκτρισμός που παρήγαγαν τους επέτρεψε να επεκτείνουν τις δραστηριότητές τους και να κατασκευάσουν και δεύτερο εργοστάσιο γεωθερμίας. Αρκετοί ήταν αυτοί που αντιλήφθηκαν τα πλεονεκτήματα αυτής της προσπάθειας και ενώθηκαν με κείνους. Έγινε, όμως, φανερό πως δεν υπήρχε αρκετή ενέργεια για όλους. Άρχισαν να διώχνουν τους επόμενους που έρχονταν, πολλές φορές με βία. Για το λόγο αυτό δημιουργήθηκε ένας μικρός, άτακτος στρατός, που για εκείνο το διάστημα έκανε καλά τη δουλειά του. Αλλά οι προσπάθειες των απ' έξω να διεισδύσουν γίνονταν όλο και εντονότερες. Ο στρατός δεν ήταν αρκετός. Κι έτσι ξεκίνησε η κατασκευή του τείχους, το οποίο κατέληξε να έχει μήκος πάνω από εκατόν πενήντα χιλιόμετρα. Τα εργοστάσια γεωθερμίας πλήθυναν κι από δύο έγιναν δώδεκα, παρέχοντας ηλεκτρική ενέργεια σε πεντακόσιες χιλιάδες άτομα. Ήταν η δημιουργία της Μητρόπολης.

 

Πόσο του άρεσε ο τρόπος που τον κοίταζε με τα μάτια ορθάνοιχτα όσο μιλούσε. Αυτή τη νύχτα ο χωρισμός ήταν ευκολότερος, αφού ήξερε ότι την επόμενη φορά θα ήταν εκεί και θα τον περίμενε.

 

Ο καιρός, πλέον, περνούσε όμορφα, γρήγορα και ήταν γεμάτος από συναισθήματα που δεν είχε ξανανιώσει. Σε κάθε βραδινή του υπηρεσία η Πρωτόγονη ήταν εκεί, μοιραζόταν το φαγητό του μαζί της και της έλεγε τις ιστορίες του. Εκείνη έδειχνε να το απολαμβάνει όσο και ο ίδιος. Κι οι μήνες έφευγαν χωρίς να το καταλαβαίνει.

 

 

~*~*~*~*~*~

 

Εκείνο το βράδυ ένιωθε ένα παράξενο άγχος ενώ ετοιμαζόταν για να πάει στη σκοπιά. Ήταν επειδή την προηγούμενη φορά που συνάντησε την κοπέλα είχε κάνει κάτι παράξενο, κάτι που απλά βγήκε από μέσα του, χωρίς να γνωρίζει το λόγο. Λίγο πριν τελειώσει η υπηρεσία του της είχε πει:

 

«Έχω ένα νέο. Με επέλεξαν να γίνω ζευγάρι. Είμαι χαρούμενος γι' αυτό και πολύ ανυπόμονος να γνωρίσω τη γυναίκα μου. Αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν θα είναι σαν κι εσένα. Εκείνη θα μου μιλάει και λίγο», της χαμογέλασε. Προσπάθησε κι εκείνη να ανταποδώσει με ένα αδέξιο χαμόγελο και στράφηκε για να φύγει.

 

Με μια γρήγορη κίνηση τής έπιασε το χέρι. Εκείνη ξαφνιάστηκε και τραβήχτηκε, όμως τα ακροδάχτυλά της έμειναν μέσα στο χέρι του. Κοίταξε τα ενωμένα χέρια τους, σαν να την παραξένευε εκείνη η αίσθηση, και μετά τον Ζερό.

 

«Είσαι πολύ όμορφη», της είπε με μια γλυκιά ζεστασιά να αναδεύεται στο κορμί του. Κάτι στον τόνο της φωνής του, κάτι στο βλέμμα του την έκανε να χαμηλώσει ντροπαλά τα μάτια της. Πήρε το χέρι της μέσα από το δικό του και απομακρύνθηκε.

 

Όταν έφτασε στο γνωστό σημείο συνάντησης τον περίμενε μία έκπληξη. Η Πρωτόγονη στεκόταν εκεί, όπως πολλές άλλες φορές, αλλά πρόσεξε κάτι περίεργο πάνω της. Το πρόσωπό της ήταν καθαρό, αν και υπήρχαν πολλές μουτζούρες μισοσβησμένων λεκέδων. Τα μαλλιά της, ακόμα υγρά, έπεφταν ίσια πίσω από τα αφτιά της. Τον κοίταξε στα μάτια.

 

«Όμορφη;», ψιθύρισε με την αδούλευτη φωνή της. Ένας λυγμός ανέβηκε στο στήθος του Ζερό κι έπνιξε την αναπνοή του. Την πλησίασε κι έπιασε τα χέρια της.

 

«Μακάρι να μπορούσα να σου πω πόσο», της είπε με τα μάτια βουρκωμένα.

 

«Μαζί;», είπε εκείνη. Έκανε ένα βήμα προς τα πίσω και τον τράβηξε.

 

«Θέλεις να έρθω μαζί σου;»

 

«Μαζί», επανέλαβε.

 

«Εντάξει», είπε χωρίς να το σκεφτεί. Παράτησε κάτω το όπλο του και την ακολούθησε.

 

Ξεκίνησαν ένα επίπονο ταξίδι μέσα από μια άγνωστη, διαλυμένη πόλη. Ερείπια και συντρίμμια βρίσκονταν γύρω τους σε κάθε βήμα, φράζοντας πολλές φορές το δρόμο τους. Πυκνά χόρτα μπλέκονταν συνεχώς στα πόδια τους, δυσκολεύοντας τη μετακίνησή τους. Το φαγητό ήταν ελάχιστο, μικρά ζώα και πουλιά που κυνηγούσαν οι ίδιοι κι έψηνε ο Ζερό στη φωτιά, ενώ αφηγούταν ιστορίες.

 

Η διαδρομή τους έμοιαζε ατελείωτη, αλλά η Πρωτόγονη έδειχνε βέβαιη για το πού πήγαιναν. Μετά από οχτώ μέρες, τα γκρεμισμένα κτίρια της πόλης μένανε πίσω τους. Μπήκαν σε μια πιο τραχιά και άγρια περιοχή, με χέρσες εκτάσεις που απλώνονταν προς κάθε κατεύθυνση. Το ταξίδι τους έγινε πιο κοπιαστικό, σχεδόν ανυπόφορο, αλλά δεν σταμάτησαν εκεί. Χρειάστηκαν άλλες δυο βδομάδες περπάτημα ώσπου να αλλάξει το τοπίο. Διέκριναν δέντρα στον ορίζοντα τώρα. Τις απαρχές ενός τεράστιου δάσους. Όσο πλησίαζαν το δάσος η διάθεση της κοπέλας γινόταν ολοένα και καλύτερη. Κι όταν μπήκαν μέσα, ο Ζερό κατάλαβε γιατί.

 

Είδε κίνηση ανάμεσα και πάνω στα δέντρα. Κι όσο πιο κοντά έφταναν τόσο μεγάλωνε η δραστηριότητα. Είδε Πρωτόγονους, εκατοντάδες από αυτούς, να ανεβοκατεβαίνουν στα δέντρα συλλέγοντας καρπούς, να γυρνάνε από εδώ κι από κει μαζεύοντας ξύλα. Είδε μητέρες με μωρά στην αγκαλιά. Είδε παιδιά να τρέχουν γελώντας. Μια μικρή, άγνωστη κοινωνία. Η συγκίνησή του ήταν τεράστια. Κοίταζε ολόγυρα χωρίς να μπορεί να το πιστέψει.

 

Έψαξε να βρει την κοπέλα που τον είχε οδηγήσει στον τόπο της. Την είδε να έρχεται προς το μέρος του, κρατώντας μερικά φρούτα και χαμογελώντας. Ένα θρόισμα ακούστηκε στα αριστερά του, μαζί με έναν δυσοίωνο συριστικό ήχο. Η κοπέλα έμεινε ακίνητη, το χαμόγελο σβήστηκε και τα φρούτα έπεσαν από τα χέρια της. Μια μάσκα πόνου σκέπασε το πρόσωπό της κι έναν κόκκινος λεκές άρχισε να απλώνεται στο στήθος της.

 

«Όχι!», ούρλιαξε ο Ζερό και όρμησε προς το μέρος της. Την έπιασε πριν σωριαστεί στο έδαφος και το τελευταίο πράγμα που είδε στα μάτια της ήταν η ζωή που την εγκατέλειπε. Γονάτισε κρατώντας την στην αγκαλιά του. Ξέσπασε σε κλάματα και δάκρυα χύθηκαν στα μάγουλά του. Γύρω του, δεκάδες πάνοπλοι στρατιώτες της Μητρόπολης ξεχύνονταν μέσα στο δάσος, σκοτώνοντας κάθε Πρωτόγονο που συναντούσαν. Κανένας τους δεν προσπάθησε να αντισταθεί. Όλοι έτρεχαν τρομοκρατημένοι για να ξεφύγουν. Ανέβαιναν στα δέντρα για να γλιτώσουν, όπου γίνονταν ευκολότεροι στόχοι. Κραυγές απελπισίας ακούγονταν από παντού. Οι στρατιώτες πυροβολούσαν ανηλεώς ό,τι κινούταν.

 

Δεν είχε ξαναντικρίσει βία στη ζωή του κι η ωμότητα που εκτυλισσόταν γύρω του, του τρέλαινε τη λογική. Μια κίνηση ακριβής και μεθοδευμένη, ξεπαστρεύοντας αρχικά, όσους επιχείρησαν να διαφύγουν, αφήνοντας τελευταίους τους αδύναμους –μάνες, παιδιά και γέροντες– οι οποίοι έμειναν πίσω. Κανένας στρατιώτης δεν χρειάστηκε δεύτερη σκέψη για να πατήσει τη σκανδάλη.

 

Η σφαγή δεν κράτησε περισσότερες από δύο ώρες, αλλά τα θύματα που άφησε ήταν πάνω από χίλια. Ματωμένα ανθρώπινα κουφάρια βρίσκονταν σπαρμένα παντού. Ελάχιστοι είχαν ξεφύγει. Ο Ζερό όλη αυτήν την ώρα έκλαιγε, κρατώντας σφιχτά την κοπέλα πάνω του. Εκείνη που τον είχε μάθει να αισθάνεται με τόσους διαφορετικούς τρόπους. Το μίσος και η οργή που ξεχείλιζαν από μέσα του ήταν αφάνταστα.

 

Ένας άντρας στάθηκε από πάνω του. Ο Ζερό σήκωσε τα μάτια και τον κοίταξε. Φορούσε τα διακριτικά του Διοικητή Τάγματος. Στο βλέμμα του υπήρχε αυστηρότητα, αλλά και συμπόνια. Τον απεχθανόταν, χωρίς καν να τον ξέρει.

 

«Γιατί;», είπε με τρεμάμενη φωνή.

 

«Θα σε ρωτούσα το ίδιο», είπε ο Διοικητής σαν να τον επέπληττε, ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στη νεκρή κοπέλα που κρατούσε. «Όλοι θα την σκότωναν εν ψυχρώ. Εσύ, όμως, όχι. Εσύ δεν αντιστάθηκες στην περιέργειά σου, δεν φοβήθηκες το άγνωστο, δεν γύρισες την πλάτη σ' αυτά που ένιωσες. Αυτού του είδους η διαφορετικότητα, στον κόσμο που ζούμε, είναι αρετή». Σταμάτησε να μιλάει δίνοντας χρόνο στον Ζερό να καταλάβει αυτά που έλεγε. «Όλοι είναι ίδιοι, Ζερό, κι ίσως είναι κάτι που γίνεται εσκεμμένα. Μεγαλώνουν με τον ίδιο τρόπο, διδάσκονται με τον ίδιο τρόπο, μαθαίνουν να σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο. Ίδια μυαλά σε διαφορετικά σώματα. Εσύ, όμως, είσαι ξεχωριστός. Άτομα σαν κι εσένα επιλέγονται για να τεθούν επικεφαλής φρουράς, να γίνουν Επόπτες Τομέων, Διοικητές»

 

Ο Ζερό καταλάβαινε πως αυτά που του έλεγε τον αφορούσαν και ήταν σημαντικά, αλλά δεν έδινε σημασία.

 

«Γιατί;», ξαναρώτησε.

 

«Γνωρίζεις πόσα χρόνια έχουν περάσει από την Κατάρρευση;», τον ρώτησε ο Διοικητής.

 

«Άλλοι λένε πεντακόσια, άλλοι χίλια. Τι σημασία έχει;»

 

«Εσύ τι πιστεύεις;»

 

«Εγώ πιστεύω ότι έχουν περάσει πολλά παραπάνω»

 

Ο άντρας χαμογέλασε. «Έχουν περάσει πάνω από δυόμιση χιλιάδες χρόνια». Ο Ζερό δεν εντυπωσιάστηκε καθόλου. «Μέσα σε αυτό το διάστημα η Μητρόπολη έχει δεχτεί τουλάχιστον είκοσι επιθέσεις Πρωτόγονων και αρκετές φορές κατάφεραν να εισέλθουν στην πόλη. Γι' αυτό πρέπει να κρατάμε τη γειτονιά μας καθαρή. Είναι κι αυτοί άνθρωποι, Ζερό, σαν κι εμάς. Έχουν την ανάγκη να συγκεντρώνονται σε κοινωνίες και να κάνουν το καλύτερο δυνατό γι' αυτές. Εμείς είμαστε το καλύτερο δυνατό και το αναγνωρίζουν. Είναι μια εν δυνάμει απειλή και πρέπει να αντιμετωπιστούν. Είναι η δουλειά αυτού του Τάγματος. Αλλά δεν θέλουμε να τους εξαφανίσουμε, θέλουμε μόνο να τους απομακρύνουμε»

 

Ο Διοικητής έκανε μια παύση, σαν να σκεφτόταν αν θα έπρεπε να συνεχίσει. Τελικά είπε:

 

«Υπάρχει κι ένας άλλος λόγος που οι Αρχηγέτες της Μητρόπολης δεν επιθυμούν την εξόντωση των Πρωτόγονων. Ένας λόγος πιο συναισθηματικός»

 

Ο Ζερό τον κοίταξε με απορία. «Τι εννοείς;»

 

«Η κοινωνία που ζούμε είναι πολύ εύθραυστη και διέπεται από ορισμένες ευαίσθητες ισορροπίες. Δεν μπορούμε να συντηρήσουμε πάνω από έναν ορισμένο αριθμό κατοίκων. Και για να το κατανοήσεις καλύτερα· πρόσφατα επιλέχτηκες να γίνεις ζευγάρι. Αν το παιδί σου γεννιόταν τώρα και ήταν κορίτσι, θα προοριζόταν για αναπαραγωγή. Αν έκανες αγόρι, θα γινόταν Πρωτόγονος»

 

Ο Διοικητής είχε απομακρυνθεί, ακολουθώντας τους στρατιώτες που είχαν ήδη αρχίσει την πορεία της επιστροφής τους προς την Μητρόπολη. Τον είχε αφήσει μόνο, μέσα σε έναν αγρό από πτώματα, με το κεφάλι του να κουδουνίζει από τις τελευταίες λέξεις που του είχε πει:

 

«Οι Πρωτόγονοι είναι παιδιά μας κι εγγόνια μας»

 

 

ΤΕΛΟΣ

Αγίασμα, 9 Μαρτίου 2011

[Salonikia]

πολύ όμορφη ιστορία χωρίς υπερβολές,αν καί σε αλλη εποχή.

την διάβασα από την αρχή μέχρι το τέλος της με ενδιαφέρον.

καλή επιτυχία.

[Ad Noctum]

Μπράβο Άγγελε! Υπέροχο διήγημα.

Επειδή δυσκολεύτηκα να γράψω κάτι γι αυτό, χρησιμοποιώ την πρώταση του Nihilio από το "Εργαστήρι Συγγραφέων" περί κριτικής:

Τί μου άρεσε;

 

Μου άρεσε πολύ η ιδέα του τείχους το οποίο χωρίζει την "πολιτισμένη" με την "απολίτιστη" πλευρά (να το θέσω έτσι).

Μου άρεσε που ο ήρωας σου είχε την τόλμη όχι μόνο να ταίσει και να μιλήσει με την νεαρή πρωτόγονη, αλλά και να την ακολουθήσει!

 

 

Τι δε μου άρεσε;

Με μπέρδεψε στο σημείο όπου ο ήρωας φαινόταν χαρούμενος όταν επιλέχθηκε για να γίνει "ζευγάρι", ενώ ήταν φανερό ότι έτρεφε αισθήματα για την πρωτόγονη...

 

Τι θα έκανα εγώ αν το έγραφα;

Εγώ θα πήγαινα εντελώς αλλού το τέλος και θα έμπαινε στις ιστορίες τρόμου

Υ.Γ. Όταν είδα "τείχος" μου πήγε το μυαλό στο διήγημα σου του προηγούμενου διαγωνισμού

Edited March 31, 2011 by Deus Misereatur

[deadend]

+Ωραίο τέλος

 

+Καλός ο κεντρικός χακτήρας

 

+Το κείμενο κυλάει άνετα.

 

+Καλά κρυμμένα υπονοούμενα που αποκαλύπτονται στο τέλος

 

 

- Δεν μου άρεσε η άρχη, νομίζω ότι αν ξεκίναγε από το «Η σκοπιά του είχε ξεκινήσει….» Θα με τραβούσε περισσότερο, γιατί όταν το ξεκίνησα και είδα ο τάδε κοίταξε είπα ουφ. Πιστεύω ότι αυτή η αρχή με το ο τάδε έκανε πρέπει να έχει ένα τελείως ακατανόητο όνομα ή μια τελείως ακατανόητη ενέργεια που έχουν σημασία στην τρίτη πρόταση ( υποκειμενικό), αλλά ο μηδέν , σήκωσε το μάτια του και κοίταξε το τεράστιο δεν μου αρέσει.

 

- Αυτό το «ακόμη», στην επόμενη, αχ βγάλε το παρακαλώ. Και μετά κάνε «Μια σκέψη μόνο» και πήγαινε στην επόμενη παράγραφο και χώσε το κάπου. Να σε χαρώ κάνε λίγο πιο δυνατή την αρχή.

 

 

Τώρα ο τίτλος έχει και τα καλά και τα κακά του. Τα καλά ότι ξέρουμε τι θα διαβάσουμε, τα κακά ότι είμαστε σίγουροι τι θα διαβάσουμε και το έχουμε ξαναδιαβάσει. Σε πολλούς θα αρέσει, ίσως πρέπει να αρέσει, αλλά λέω με το μυαλό μου :«Κοίτα τι ωραίοι υπαινιγμοί που υπήρχαν για να μαντέψω το τέλος, γιατί όμως να μην με παραπλανήσει ο συγγραφέας και στον τίτλο ώστε να έχω το στοιχείο της συγκίνησης;» Θα τολμούσα να προτείνω κάτι που να παραπέμπει σε ιστορία αγάπης, κάτι που να αντιμάχεται τον κλειστοφοβικό περιβάλλον και να δημιουργεί ελπίδες που καταρρέουν… πχ κορίτσι έξω απ’ τα τείχη…

 

 

 

Σημείωση: Σκέφτηκα το τείχος της frontex, μου άρεσε που έκανα την σύνδεση με ένα επίκαιρο πρόβλημα και που η πόλη σου έχει έναν κοινωνικό προβληματισμό.

 

 

 

[TheSea IsBurned]

Νομίζω ότι το δικό σου ήταν το αγαπημένο μου Το λάτρεψα, ίσως επειδή είχε κάτι σαν love story και εγώ είμαι αθεράπευτα ρομαντική. Στο τέλος έκλαψα (σοβαρά) και μου την έδωσε η αντίδραση του Ζερό. Εγώ στη θέση του θα έπαιρνα μέρος στη μάχη, θα πολεμούσα όμως δίπλα στους πρωτόγονους. Αλλά δεν έχει σημασία τι θα έκανα εγώ, σωστά; Χι, χι. Τέλος πάντων, το μεγάλο μου ερωτηματικό - δίχως να περιμένω απάντηση - είναι το πώς μπορούσαν και τους σκότωναν αφού ήταν παιδιά τους; Μην απαντήσεις, είναι ρητορική απορία, θα τη βρω μέσα μου την απάντηση.

 

Καλή επιτυχία, τη λάτρεψα την ιστορία σου (όπως κατάλαβες!)

[Tiessa]

Η κλασική περίπτωση του διαχωρισμού του μέσα από το έξω, που έχει πάντα μα πάντα γοητεία, όσες εκδοχές και να έχει διαβάσει ή δει κανείς.

Η Πόλη που τίποτα δεν θα πρέπει να διαταράξει την ισορροπία της, σωστά εντός θέματος.

Μου άρεσε και η εξέλιξη της ιστορίας, ναι, στενοχωρήθηκα κιόλας, πολύ έξυπνη και συνταρακτική η αποκάλυψη, μόνο που με χάλασαν κάποια στοιχεία εκεί κοντά στο τέλος:

π.χ.

 

 

Λες:

Μετά από οχτώ μέρες, τα γκρεμισμένα κτίρια της πόλης μένανε πίσω τους. Μπήκαν σε μια πιο τραχιά και άγρια περιοχή, με χέρσες εκτάσεις που απλώνονταν προς κάθε κατεύθυνση. Το ταξίδι τους έγινε πιο κοπιαστικό, σχεδόν ανυπόφορο, αλλά δεν σταμάτησαν εκεί. Χρειάστηκαν άλλες δυο βδομάδες περπάτημα ώσπου να αλλάξει το τοπίο.

 

Καλά, τι στο καλό πια; Πόσο μεγάλη ήταν αυτή τη πόλη; Και αν απείχαν τόσο πολύ οι πρωτόγονοι και το χωριό τους και όλα, πού βρέθηκε η κοπέλα τόσο μακριά; Και όλο αυτό το διάστημα τούς ακολουθούσαν για να τους σκοτώσουν τόσο μακριά; Το πρόβλημα, όπως το κατάλαβα, ήταν ότι δεν ήθελαν να μπουν οι πρωτόγονοι μέσα στην πόλη, όχι να εξοντωθούν.

Λέει ο διοικητής "Να τους απομακρύνουμε". Μα δεν ήταν ήδη πολύ μακριά; Και δεν σκότωσαν πάρα πολλούς για να είναι μόνο επιχείρηση απομάκρυνσης;

Θα το καταλάβαινα, αν το περιστατικό συνέβαινε πολύ κοντά στην πόλη ή αν ο Ζερό έφερνε μαζί του μια ομάδα ή αν σκότωναν την κοπέλα όταν έβλεπαν να απομακρύνεται ο στρατώτης μαζί της.

 

Νομίζω ότι αν κάπως άλλαζε αυτό θα είχαμε μια πολύ καλή ιστορία.

 

 

[aScannerDarkly]

Καλή και άνετη γραφή, χωρίς λάθη. Όμορφες και γεμάτες συναίσθημα οι σκηνές της γνωριμίας με τη γυναίκα. Οι παρατηρήσεις που έχω να κάνω είναι ψιλοπράγματα. Κάπου λες ότι ήταν υποχρεωμένοι να κάνουν τουλάχιστον ένα παιδί. Δεδομένου ότι υπάρχει πρόβλημα υπερπληθυσμού, μήπως θα έπρεπε να κάνουν το πολύ ένα παιδί; Ο διαχωρισμός αντρών από γυναίκες φοβάμαι ότι μπορεί να είχε αρνητικές επιπτώσεις στη συμπεριφορά των κατοίκων και συνεπώς στην διατήρηση της τάξης στην πόλη. Αυτό που σίγουρα θέλει κάποια αλλαγή, είναι το πώς βρεθήκαμε ξαφνικά σε αυτή την κατάσταση. Δε γίνεται μια ωραία μέρα ο κόσμος να πει “το πετρέλαιο τέρμα” και να μην ξέρουν τι να κάνουν, και το αποτέλεσμα να είναι ένα τέτοιο χάος. Δεν μπορεί να μην έχει προετοιμαστεί μια διάδοχη κατάσταση. Τέλος, και το πιο σημαντικό, δε με έπεισαν καθόλου τα λόγια του ταγματάρχη στο τέλος. Προσπαθεί να πείσει ότι δεν επιθυμούν την εξόντωση των πρωτόγονων, ενώ μόλις έχει καθαρίσει εν ψυχρώ έναν ολόκληρο οικισμό; Και μάλιστα επικαλούμενος συναισθηματικούς λόγους; Ίσως να λέει ψέμματα, αλλά έτσι όπως είναι τα λόγια του, δε μου δείχνει ότι στόχευες εκεί.

 

Είναι συνολικά μια αρκετά καλή ιστορία, με καλό λόγο, το μόνο κακό είναι ότι χρησιμοποιείς ένα θέμα που σε διάφορες παραλλαγές έχει ξαναχρησιμοποιηθεί. Το χειρίζεσαι καλά, αλλά δεν του προσθέτεις κάτι καινούργιο, μια οπτική διαφορετική.

 

Έχω να πω και κάτι τελευταίο, εντελώς ασήμαντο, που όμως το έχω δει και σε ταινίες και πάντα μου κάνει εντύπωση: Όσο και να πεινάς, δε γίνεται να πιάσεις ένα κομμάτι ψωμί με τα δυο χέρια! Γιατί όποιος πεινάει πρέπει να τρώει άγαρμπα, και μάλιστα αφύσικα άγαρμπα;

 

 

[anysias]

Η γνώμη μου είναι ότι ο Ζέρο είναι ένας ήρωας πειστικός. Η ιστορία είναι γεμάτη αντιθέσεις που καθορίζουν το χαρακτήρα του Ζέρο. Πράγματα που συνέχεια τροφοδοτούν μια πάλη μέσα στο μυαλό του, χωρίς να το συνειδητοποιεί, παρά όταν είναι αργά. Οι μικρές αυτές επαναστάσεις ( ότι επιλέγει για συγκεκριμένο λόγο τον στρατό, ότι δεν φοβάται την άγρια, ότι την ξανασυναντά) δείχνουν ότι δεν μπαίνει στο καλούπι, ότι βασανίζεται και αμφιβάλλει πια για το σκοπό του, τον οποίο τον διάλεξε ανάμεσα σε άλλες επιλογές επίσης άχρωμες. Ψάχνει να βρει την θέση του και ποιος είναι. Δείχνει να νιώθει ότι υπάρχει κάτι άλλο που λείπει από την ζωή του. Κάτι σημαντικό. Δεν είναι κενός. Δεν είναι απλά ένας ήρωας που εξυπηρετεί μια ιστορία αλλά είναι ένας ήρωας που εξιστορεί την ιστορία!

 

Αυτή η πάλη και η ευτυχία που τον γεμίζει όταν επιτέλους βρίσκει ποια πρέπει να είναι η θέση του στο κόσμο, είναι τα πιο δυνατά σημεία. Και η κορύφωση όταν χάσει αυτό που ονειρευόταν πραγματικά πριν καν το ζήσει.

 

Η συνειδητοποίηση ότι το τείχος δεν ήταν εκεί για να προστατεύει αλλά για να απομακρύνει είναι καλή ανατροπή και καλός λόγος για να θέλω και εγώ να ζω … ‘’έξω από τα τείχη’’. Θα προτιμούσα ο στρατιωτικός όμως, στο τέλος, να ήταν πιο σκληρός και να μην χρυσώνει το χάπι. Ένα βλέμμα και κάποια κακία θα αρκούσε αφού η πράξη του τα έλεγε όλα. Ο τίτλος για εμένα ήταν καλός και όχι spoiler αφού το τέλος μας δείχνει την πραγματική λειτουργία του τείχους.

Η αντίθεση των δυο πολιτισμών είναι λειτουργική και εξυπηρετεί την ιστορία καλά. Η ιστορία του πως έφτασαν να καταστραφούν δεν είναι τόσο πολύ απίστευτη… Άλλωστε είναι μια ιστορία φαντασίας. Ωραία η ιδέα του ότι έχουμε παραμελήσει τη ευτυχία και την αγάπη για τα υλικά αγαθά και την πρόοδο χωρίς να υπολογίζουμε τις συνέπειες για την κοινωνία και τον ίδιο μας τον εαυτό. Ο καθένας θα έχανε τον εαυτό του σε ένα τέτοιο περιβάλλον και σίγουρα θα έψαχνε να τον βρει, έστω και αργά... Καλή επιτυχία εύχομαι

 

 

 

 

Edited April 1, 2011 by anysias

[David1778]

Απο τα πιο αξιόπιστα κείμενα του διαγωνισμού. Αν και μου θύμισε σε κάτι το Άβαταρ. Δεν έχω πολλά να πω, με καλύπτει ο Scanner (πάντα αναλυτικοτατος!). Ένα τυχαίο σημείο που μου έκατσε περίεργα είναι εκείνο που ο πρωταγωνιστής περιγράφει στην απολίτιστη κοπέλα πως λειτουργεί το υπερσύγχρονο όπλο του, με όρους επιστημονικούς. Ήταν αχρείαστο πιστεύω. Καλή επιτυχία!

[wordsmith]

Πάρα πολύ ενδιαφέρον και οπωσδήποτε καλογραμμένο, αν και εγώ θα άλλαζα μερικούς χρόνους ρημάτων. Εδώ έχουμε ένα πολύ χορταστικό world building, με όλες του τις λεπτομέρειες, τα μέσα, τα έξω και τις αιτίες που οδήγησαν εκεί. Δε με πείραξε η επιστημονική περιγραφή του όπλου, ούτε το ότι καταρρέουν τα πάντα όταν τελειώνει το πετρέλαιο(οκ, είναι λίγο απλοϊκό, αλλά έχει αρκετά στοιχεία πραγματικότητας). Αυτό με τα παιδιά και τα εγγόνια και τον έλεγχο του πληθυσμού μού θύμισε τις Αμαζόνες, που κρατούσαν τα παιδιά τους μόνο αν ήταν κορίτσια, αλλιώς τα παρατούσαν. Έτσι φέρεται μια κοινωνία αυστηρή, ολοκληρωτική, υποχρεωμένη να έχει στρατιωτικό καθεστώς και να καταπνίγει τις ελευθερίες του ατόμου, ακόμα και στην επιλογή συντρόφου ή στη γέννηση παιδιών. Ίσως έπρεπε να δείξεις λίγο περισσότερο το ότι και οι μέσα και οι έξω ζουν σκληρά και είναι καταπιεσμένοι - δεν είναι σαφές αν εσύ συμφωνείς με τους μέσα.

Πολλά μπράβο που με κάθε σου καινούρια ιστορία βελτιώνεσαι αισθητά. Λίγη ακόμα άνεση στη γλώσσα θα πρότεινα, να γίνει πιο ζωντανή.

Ένα από τα καλύτερα.

[Mindtwisted]

Πολύ καλή ιστορία και αρκετά καλά γραμμένη. Αρχίζει λίγο αργά, αλλά μετά παίρνει φόρα.

 

 

Έχω κι εγώ την ένσταση οτι τα λόγια του ταγματάρχη δεν υποστηρίζονται από τις πράξεις του, αλλά γενικά μου φαίνεται υποκριτική ως κοινωνία η πόλη γενικά.

Επίσης μου φαίνεται παράξενο πώς βρέθηκε στη σκοπιά η πρωτόγονη όταν μένει τόσο μακριά.

 

Γενικά πάντως το διήγημα βρίσκεται σε πολύ καλά επίπεδα.

Καλή επιτυχία!

[DimitrisX]

Εξαιρετική η χρήση της γλώσσας, των διαλόγων και της περιγραφής.

Η πλοκή και η κατάληξη του διηγήματος με άφησαν πλήρως ικανοποιημένο.

 

Εύγε!

Edited April 3, 2011 by DimitrisX

[TheSea IsBurned]

Καλή και άνετη γραφή, χωρίς λάθη. Όμορφες και γεμάτες συναίσθημα οι σκηνές της γνωριμίας με τη γυναίκα. Οι παρατηρήσεις που έχω να κάνω είναι ψιλοπράγματα. Κάπου λες ότι ήταν υποχρεωμένοι να κάνουν τουλάχιστον ένα παιδί. Δεδομένου ότι υπάρχει πρόβλημα υπερπληθυσμού, μήπως θα έπρεπε να κάνουν το πολύ ένα παιδί; Ο διαχωρισμός αντρών από γυναίκες φοβάμαι ότι μπορεί να είχε αρνητικές επιπτώσεις στη συμπεριφορά των κατοίκων και συνεπώς στην διατήρηση της τάξης στην πόλη. Αυτό που σίγουρα θέλει κάποια αλλαγή, είναι το πώς βρεθήκαμε ξαφνικά σε αυτή την κατάσταση. Δε γίνεται μια ωραία μέρα ο κόσμος να πει “το πετρέλαιο τέρμα” και να μην ξέρουν τι να κάνουν, και το αποτέλεσμα να είναι ένα τέτοιο χάος. Δεν μπορεί να μην έχει προετοιμαστεί μια διάδοχη κατάσταση. Τέλος, και το πιο σημαντικό, δε με έπεισαν καθόλου τα λόγια του ταγματάρχη στο τέλος. Προσπαθεί να πείσει ότι δεν επιθυμούν την εξόντωση των πρωτόγονων, ενώ μόλις έχει καθαρίσει εν ψυχρώ έναν ολόκληρο οικισμό; Και μάλιστα επικαλούμενος συναισθηματικούς λόγους; Ίσως να λέει ψέμματα, αλλά έτσι όπως είναι τα λόγια του, δε μου δείχνει ότι στόχευες εκεί.

 

Είναι συνολικά μια αρκετά καλή ιστορία, με καλό λόγο, το μόνο κακό είναι ότι χρησιμοποιείς ένα θέμα που σε διάφορες παραλλαγές έχει ξαναχρησιμοποιηθεί. Το χειρίζεσαι καλά, αλλά δεν του προσθέτεις κάτι καινούργιο, μια οπτική διαφορετική.

 

Έχω να πω και κάτι τελευταίο, εντελώς ασήμαντο, που όμως το έχω δει και σε ταινίες και πάντα μου κάνει εντύπωση: Όσο και να πεινάς, δε γίνεται να πιάσεις ένα κομμάτι ψωμί με τα δυο χέρια! Γιατί όποιος πεινάει πρέπει να τρώει άγαρμπα, και μάλιστα αφύσικα άγαρμπα;

 

 

 

Σοβαρά, έχεις πεινάσει ποτέ τόσο για να ξέρεις πώς θα έπιανες το ψωμί;;; Χα, χα

[DinoHajiyorgi]

Από την στιγμή που ο Ζερό και η Πρωτόγονη φεύγουν μαζί, η μέχρι εκείνη την στιγμή ισορροπία της γραφής μοιάζει να χαλάει, καθώς τώρα η αφήγηση τρέχει να καλύψει το πέρασμα ημερών. Αυτό θα διορθονώταν αν το ταξίδι ήταν συντομότερο, αν δηλαδή οι πρωτόγονοι ήταν πιο κοντά στην πόλη, και άρα αποτελούσαν μεγαλύτερη απειλή για την πόλη.

 

Αυτό όμως είναι κάτι το ελάχιστο που σου αναφέρω. Η κανονική μου αντίδραση για το διήγημα σου είναι "Μπράβο"! Μου άρεσε πολύ. Επιτέλους δηλαδή, μια ολοκληρωμένη ιστορία, με χορταστική κοσμοπλασία, παρελθόν-μυθοπλαστικό φόντο, πλοκή που σε κρατάει ως το τέλος, τραγικότητα, και κόντρα στα κλισέ, με "κακούς" που δεν μπορούν να πράξουν αλλιώς.

 

Up to the top mister!

[alkinem]

Ενδιαφέρουσα ιστορία, πολυ καλογραμμένη και δοσμένη με σωστό τρόπο, τέτοιον που δεν αφήνει σκοτεινά κι αδιευκρίνηστα σημεία. Πολύ καλή προσπάθεια και το λίγο βιαστικό τέλος δεν είναι ικανό να τη χαλάσει.

Μπράβο και καλή επιτυχία.

[month]

Κατάρα! Δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω το φτυάρι μου όσο θα ήθελα σε αυτή την ιστορία.

 

Πολύ καλός, μπράβο.

[NIKANTHI]

Όσο ωραίο ήταν άλλο και τόσο λυπητερό ήταν, το να απαξιώνουν έτσι τα παιδιά τους πολύ κρίμα πολύ σκληρό τόσο κρίμα όσο και ίσως υπερβολικό. Επίσης στο τέλος η εξηγήσεις που δίνει ο διοικητής του Ζερό στον ίδιο, θεωρώ ότι είναι λίγο άτοπες ,τόσα χρόνια ήταν στην άγνοια και τώρα που έχασε το κορίτσι του είπαν τα πάντα. Μέσα στην σφαγή ένας διοικητής ποτέ δεν θα έδινε εξηγήσεις στον οπίων τυχόντα . Αλλά αυτό δεν παύει να είναι προσωπική μου γνώμη.

 

 

[Stanley]

Όταν ξεκινάω να διαβάσω μια ιστορία σου, ξέρω ότι θα την διαβάσω ευχάριστα και θα περάσω καλά, κυλάει πάντα νεράκι . Ωραία ιστορία, προσεγμένη, με σωστή εξέλιξη και κλιμάκωση, ωραίο και το τέλος, όλα τα θετικά τα ανέφεραν παραπάνω, ιδιαίτερα μπράβο για την κοσμοπλασία και την γραφή. Τώρα, ένα αρκετά σημαντικό αρνητικό είναι η σχετική κοινοτοπία του θέματος. Θυμήθηκα ένα κάρο ταινίες (Άβαταρ, Escaping L.A/N.Y, Planet Terror, πολλές) και γενικότερα το θέμα είναι αρκετά συχνό, τόσο από την άποψη της πόλης, όσο και του ρομάντσου που αναπτύσσεται. Άλλη παρατήρηση δεν έχω να κάνω, μόνο αυτό. Καλή επιτυχία, Άγγελε.

 

 

Έχω να πω και κάτι τελευταίο, εντελώς ασήμαντο, που όμως το έχω δει και σε ταινίες και πάντα μου κάνει εντύπωση: Όσο και να πεινάς, δε γίνεται να πιάσεις ένα κομμάτι ψωμί με τα δυο χέρια! Γιατί όποιος πεινάει πρέπει να τρώει άγαρμπα, και μάλιστα αφύσικα άγαρμπα;

 

 

 

Έλα,πες την αλήθεια, όταν το έγραφες αυτό ανυπομονούσες για την απάντησή μου, έτσι;

[Tattoman]

Φανταστικό διήγημα...είμουν σε κάθε στηγμή μέσα στον πανέμορφο κόσμο σου. Οι περιγραφές σου όμορφες και τα στοιχεία του κόσμου σου δείνονται μέσα από την προσωπικότητα της κοπέλας ή μέσα από άλλους τρόπους και όχι σκέτες. Δεν ξέρω τι να πω...σωστά δομημένο, με ωραίο τέλος και μια πρωτότυπη ιδέα...Μπρα΄βο!

[Lady Nina]

Άγγελε, μου άρεσε πολύ η ιστορία σου. Η γραφή σου ωραία, όπως πάντα. Κατάλληλη η δοσολογία πληροφοριών σε κάθε σημείο και το τέλος ανατρεπτικό –για μένα, τουλάχιστον. Δεν έχεις αφήσει τρύπες και είναι ωραίος ο τρόπος που περιγράφεις τα συναισθήματα του άντρα, σε όλα τους τα στάδια. Δεν παύω, όμως, να αναρωτιέμαι: πώς είναι δυνατό να τους ακολουθούσε από κοντά ολόκληρος στρατός κι εκείνοι να μην το είχαν καταλάβει τόσες μέρες; Καλή επιτυχία!

[Αλχημιστής]

Πολυ καλη γραφη στην ιστορια σου και πολυ ομορφη η περιγραφη της γνωριμιας του πρωταγωνιστη με την πρωτογονη. Οπως λει και ο τιτλος η ιστορια περιγραφει τι συμβαινει εξω απο τα τειχη κυριως και οχι μεσα σαυτα δηλαδη στην πολη. Παντως μου αρεσε το τελος και η αντιθεση της οργανωμενης μητροπολης και της ριμαγμενης πολης εξω απο τα τειχη.

[Mesmer]

Όσα ευχαριστώ και να πω σε όλους εσάς που σπρώξατε την ιστορία μου μέχρι την κορυφή θα είναι λίγα. Σ' αυτό, βέβαια, βοήθησε και το ίδιο το φόρουμ, που συνεχώς μου μαθαίνει καινούρια πράγματα για τη συγγραφή. Επίσης, φαίνεται πόσο σημαντικές μπορούν να είναι κάποιες ιδέες μας, που για κάποιο λόγο, τις έχουμε καταχωνιάσει μέσα σε κάποιο ξεχασμένο φάκελο. Η εμπειρία του διαγωνισμού ήταν για ακόμη μία φορά εξαιρετική.

 

 

 

 

Να προσπαθήσω να δώσω κάποιες εξηγήσεις για το διήγημά μου, καθώς και να απαντήσω σε μερικές ερωτήσεις.

 

Καταρχάς, χάρηκα που δεν βρήκατε κενά στην ιστορία, επειδή ο τρόπος που την είχα εγώ φτιαγμένη στο μυαλό μου χωρούσε πολύ παραπάνω ανάπτυξη και με δυσκόλεψε να πω με λίγα λόγια αυτά που ήθελα χωρίς να φαίνεται λειψή.

 

Για τα αίτια της Κατάρρευσης, που έγινε λόγος. Διάβασα κάπου ότι τα μεγαλύτερα κοιτάσματα πετρελαίου, που βρίσκονται στη Σαουδική Αραβία και περιέχουν σχεδόν το 80% του παγκόσμια εκμεταλλεύσιμου πετρελαίου, έχουν φτάσει στην κορυφή της παραγωγικότητάς τους. Αυτό σημαίνει πως σε 35 με 40 χρόνια, βάσει των ολοένα αυξανόμενων ρυθμών ανάπτυξης, η άντληση του πετρελαίου θα πάψει να είναι συμφέρουσα. Ο λόγος που δεν αναφέρεται αυτό επίσημα είναι επειδή αν γίνει γνωστό, οι άνθρωποι θα στραφούν σε άλλες πηγές ενέργειας, αφήνοντας τους πετρελαιοβιομήχανους με το «πετρέλαιο στα χέρια». Το στέρεμα, λοιπόν, θα έρθει κάπως απότομα. Ίσως είναι αλήθεια, ίσως είναι συνωμοσιολογίες, αλλά σε όρους χρήματος ακούγεται πολύ λογικό κι εξυπηρετούσε μια χαρά την ιστορία μου.

 

Για το χωριό των Πρωτογόνων, ήθελα να βρίσκεται μακριά για τον εξής λόγο: Το Τάγμα που αναφέρεται στο διήγημα αρκείται στο να κάνει περιπολίες μέσα στην πόλη κι αν τύχει και συναντήσει κάποια ομάδα Πρωτογόνων την απομακρύνει κυρίως τρομάζοντάς την και όσο είναι δυνατό χωρίς βία. Αυτό επειδή δεν ήξεραν σε ποια μέρη βρίσκονταν οι Πρωτόγονοι και πόσο μακριά. Όταν ανακάλυψαν την Πρωτόγονη και κατάλαβαν ότι μπορούσε να τους οδηγήσει στον τόπο της, άλλαξαν τακτική έτσι ώστε να ελαττώσουν το πρόβλημα της απειλής από αυτούς. Η Πρωτόγονη ήταν κάτι σαν ανιχνευτής που έψαχνε κάτι καλύτερο για τους ανθρώπους της. Αυτός ήταν ο λόγος που βρέθηκε τόσο μακριά. Lady Nina, μπορεί να ακολουθούσε το ζευγάρι μόνο ένας στρατιώτης, αφήνοντας σημάδια στους υπόλοιπους που ακολουθούσαν πολύ πιο πίσω. Θα μπορούσα να σου αναφέρω τακτικές παρακολούθησης, αλλά είναι απόρρητες .

 

Τα λόγια του Διοικητή ίσως να ακούστηκαν κάπως στημένα, αλλά ήταν ό,τι καλύτερο μπόρεσα να κάνω με τον χώρο που είχα, για να πω αυτά που ήθελα. Την πρώτη φορά που έγραψα το τελευταίο κομμάτι ο Ζερό μεταφέρθηκε στη Μητρόπολη και τον οδήγησαν στους Αρχηγέτες, όπου υπήρχε ένας παρόμοιος διάλογος. Στο τέλος φαινόταν ότι του αφήνανε να επιλέξει ανάμεσα στο αν θα έμενε στην πόλη για να διεκδικήσει αυτά που μπορούσε, ή στο να φύγει και να γίνει εχθρός. Μου έβγαινε, όμως, πολύ παραπάνω σε χώρο, οπότε κατέφυγα σ' αυτό το τέλος, όπου και ήθελα να φανεί ότι δίνεται η ίδια επιλογή.

 

Οι Αρχηγέτες της Μητρόπολης δεν ήταν άνθρωποι σκληροί που το μόνο που αποζητούσαν ήταν η εξουσία και ο έλεγχος. Απ' όσο ήξεραν η Μητρόπολη ήταν η μόνη ανθρώπινη πολιτισμένη κοινωνία και πάλευαν για την επιβίωσή της, περιορισμένοι από μια τεχνογνωσία δύομιση χιλιάδων χρόνων παλιά. Αυτός ήταν ο λόγος που ήθελαν οι κάτοικοι να μεγαλώνουν με τον ίδιο τρόπο, κάνοντάς τους «ρομποτάκια», για να λειτουργεί πιο ομαλά η πόλη. Όμως, όταν έβλεπαν ότι κάποιος ήταν ξεχωριστός κοιτούσαν να εκμεταλλευτούν τις ικανότητές του.

 

aScannerDarkly, ο λόγος που ζευγάρωναν τους κατοίκους ήταν η γέννηση παιδιών που θα χρησιμοποιούνταν αργότερα στις διάφορες δραστηριότητες της πόλης. Γι' αυτό έπρεπε να έχουν «τουλάχιστον ένα παιδί». Αν έγραφα «το πολύ ένα», θα σήμαινε και κανένα, κάτι που δεν ήταν επιθυμητό.

 

Deus Misereatur, ο λόγος που ο Ζερό είναι χαρούμενος που επιλέγεται να γίνει ζευγάρι έχει να κάνει με το ότι τον επέλεξαν για ένα θεσμό της Μητρόπολης που θεωρούταν από τους πιο σημαντικούς. Υποσυνείδητα, όμως, κατάλαβε ότι αυτό θα επηρέαζε και τη σχέση του με την Πρωτόγονη, μιας και δεν είχε γνώσεις για τις σχέσεις ανδρών-γυναικών. Αυτό ήταν που τον οδήγησε στο να την πέσει στην κοπέλα εκείνο το βράδυ.

 

David1778, κάθε άντρας όταν πρωτογνωρίζει μια όμορφη κοπέλα θέλει, με κάποιον τρόπο, να την εντυπωσιάσει. Αυτό έκανε κι ο Ζερό όταν περιέγραφε τον τρόπο λειτουργίας του τυφεκίου. Επιδείκνυε τις γνώσεις του.

 

Σας ευχαριστώ όλους γι' αυτήν την πολύ σημαντική διάκριση.

Θα τα πούμε σύντομα σε επόμενους διαγωνισμούς.

Edited April 11, 2011 by Mesmer

[Cassandra Gotha]

Μια πολύ καλή ιστορία, με σωστή εξέλιξη και κορύφωση. Νομίζω πως είναι ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει από 'σένα. Δεν έχω απορίες, όλα είναι κατανοητά. Μόνο ένα πράγμα μου έλειψε από την ιστορία σου: ένα όνομα για την κοπέλα.

Την πρώτη φορά που την είδε, σίγουρα σκέφτηκε "Πρωτόγονη", αλλά μετά κάπως αλλιώς θα τη σκεφτόταν, σύμφωνα πάντα με τα θετικά συναισθήματά του προς αυτήν, ή κάτι χαρακτηριστικό της. Για παράδειγμα, εγώ έναν παππούλη τον σκέφτομαι πάντα ως Ο Κεράσιας, κι ας έχω μάθει πια το όνομά του (που ποτέ δεν το θυμάμαι), γιατί μου δίνει κεράσια (Κάνε έτσι την μπλούζα σου να σου δώσω κεράσια, τι καλός).

Δηλαδή, εδώ βλέπουμε την ιστορία από τη δική σου ματιά, αυτή του αφηγητή. Με κάτι τόσο απλό, όπως ένα όνομα που θα της είχε δώσει μέσα του, θα βλέπαμε τα πράγματα απ' την πλευρά του.

[Mesmer]

Ευχαριστώ για το σχόλιο και τα καλά λόγια, Άννα!

Έχεις δίκιο για την παρατήρησή σου. Το είχα σκεφτεί κι εγώ αυτό για το όνομα, αλλά πιο πολύ τύπου: «Εγώ Ταρζάν, εσύ Τζέιν», και δεν μου καθόταν πολύ καλά. Γι' αυτό και το παρέλειψα. Βέβαια, ο τρόπος που το λες εσύ είναι πολύ καλύτερος, δεν μου πέρασε από το μυαλό.

 

O.T.	Θέλω κι εγώ μια μπλουζιά κεράσια!

[Kafka]

Μου άρεσε το τέλος, δεν ήταν προβλέψιμο. Επίσης μου άρεσε η ιδέα της μοναχικής, τεράστιας πόλης σε μία απεραντοσύνη αγριότητας.

 

Αναρωτιέμαι όμως κατά πόσο είναι πρωτότυπο, καθώς δεν έχω διαβάσει ιστορίες επιστημονικής φαντασίας αλλά απο ταινίες έχω δει ήδη τέτοιες πόλεις στην ερημιά.

 

Συγχαρητήρια για τη νίκη σου