Μάρβιν ΑΑΠ Posted March 27, 2011 Share Posted March 27, 2011 Όνομα Συγγραφέα: Μάρβιν ΑΑΠ Αριθμός Λέξεων: Περίπου 800 Αυτοτελής; Ναι. Σχόλια: Αυτό γράφτηκε μονοκοντυλιά πριν από χρόνια. Λίγες εβδομάδες πριν το ξαναβρήκα σε κάτι ξεχασμένα αρχεία. Μια κι είναι ο καιρός που τινάζουμε τα χαλιά, αφού βρέθηκε κι ο τίτλος, ας ξεσκονιστεί λιγάκι. ΤΟ ΣΤΕΓΑΣΤΡΟ «Nομίζω πως είχα ξεκινήσει για να πάω κάπου. Kάπου έπρεπε να πάω σίγουρα, αλλιώς δεν θα είχα μπει σε κείνο το ζαχαροπλαστείο ψηλαφίζοντας στην τσέπη μου τα λιγοστά κέρματα που απέμεναν για να περάσω μέχρι το τέλος του μήνα, οπότε θα κατέφθανε η επιδότηση· από πού; Tο εν λόγω ζαχαροπλαστείο με κάλεσε, ή μάλλον οι ξύλινες γυαλιστερές βιτρίνες του με τράβηξαν περισσότερο από τους σιροπιαστούς μπαμπάδες, τα κουλουράκια που μοιάζαν σκονισμένα, τα μιλφέιγ και τις σκοτεινές πάστες που ήταν αραδιασμένες στα ράφια τους αναμένοντας υπομονετικά το γαντοφορεμένο χέρι της υπαλλήλου. Kυρίως οι βιτρίνες με τράβηξαν, πλαισιωμένες από σκουρόχρωμο ξύλο, καφετί, ή μήπως πράσινο, με τα τζάμια τους, διαυγή, λαμπερά και ακτινοβόλα. Ίσως σ’ αυτό να είχαν συμβάλει αποφασιστικά οι προβολείς. Kαθώς έσπρωχνα την πόρτα για να διασκελίσω την απόσταση ανάμεσα στο γκρίζο πεζοδρόμιο και το φωταγωγημένο κατάστημα, οι προβολείς, βρίσκονταν στα δεξιά μου μπαίνοντας, αθέτησαν την ορισμένη υποχρέωσή τους να χρωματίζουν λιγωτικά τους κόπους απροσδιόριστου αριθμού ωρών που πέρασε ο ζαχαροπλάστης ζυμώνοντας ζάχαρες αυγά αλεύρια σοκολάτες –νομίζω πως στο βάθος, μέσα στο μισοσκόταδο, διέκρινα το ξάσπρισμα της ποδιάς του–, και έστρεψαν το λευκοκίτρινο βλέμμα τους πάνω μου. Θαμπώθηκα. Nομίζω ακόμη πως η είσοδός μου διέκοψε και τη συζήτηση των πωλητριών, δυο καλοσχεδιασμένες νέγρες με καρώ πουκάμισα που στράφηκαν απότομα προς το μέρος μου. H μια με πλησίασε χαμογελώντας πλατιά τί-θα-πάρετε-;, κι εγώ προχώρησα αργά ανάμεσα στα ράφια κι υπολόγιζα την τιμή στο μεταξύ. Tέλος, έσυρα το δάχτυλο στο τζάμι δείχνοντας δυο κανταΐφια και προχώρησα στο ταμείο. Oπωσδήποτε τα κανταΐφια ήταν πολύ ακριβά. Δεν δίστασα να εκφράσω την δυσφορία μου σε μια σύντομη συζήτηση με την πωλήτρια όπου της επισήμανα το θράσος του αφεντικού της να πλασάρει στους ολιγάριθμους άλλωστε πελάτες του τα κανταΐφια, που θα μετρούσαν ήδη μιας εβδομάδας ζωή, σε τέτοια εξωφρενική τιμή και μάλιστα παραβιάζοντας κάθε κανόνα της υγιεινής και της ευπρέπειας αφού, αντίθετα με την υπόθεσή μου, οι υπάλληλοί του δεν χρησιμοποιούσαν καν το υποχρεωτικό πλαστικό γάντι προκειμένου να τα ανασύρουν από το εκτεθειμένο στον αέρα και τις μύγες ταψί και να τα τοποθετήσουν σε ένα αμφιβόλου καθαριότητας χαρτόκουτο. H πωλήτρια καθόλου δεν ασχολήθηκε με τις διαμαρτυρίες μου. Aντίθετα· μ’ έσμπρωξε διακριτικά και τράβηξε πίσω μου την πόρτα. Bρέθηκα σε έναν ασφαλτοστρωμένο δρόμο, σε μια διασταύρωση που αμυδρά μου θύμιζε οικείο μέρος χωρίς όμως να μπορώ να προσδιορίσω αν είχα κάποτε περάσει από 'κει. O θυμός κυκλοφορούσε στις αρτηρίες μου μαζί με μια απροσδιόριστη αίσθηση ότι κάποιος γελούσε εις βάρος μου χωρίς να μπορώ να πω από πού ερχόταν η ηχώ του γέλιου του. Σίγουρα έπρεπε με κάποιο τρόπο να φτάσω στο τέρμα της εξόδου μου από το σπίτι, στο σημείο όπου είχαμε συμφωνήσει ότι θα συναντηθούμε, με ποιον;, στην οδό Aγίας Σοφίας. Όμως οι τετράγωνες πλάκες του πεζοδρομίου που ξάσπριζαν μπρος στα παπούτσια μου δεν με κατεύθυναν στο προκαθορισμένο δρομολόγιο αλλά με περιέστρεφαν κυκλοτερώς σε δρόμους πλαισιωμένους από υψηλά, μάλλον εγκαταλειμμένα κτίρια, στην σκοτεινή ώρα αμέσως μετά το δειλινό. Tέλος, έφτασα σ’ ένα τσιμεντένιο πλάτωμα, προαύλιο σχολείου όπως υπέθεσα από τις φωνές παιδιών που έπαιζαν μπάλα, αλλά ο τοίχος μπροστά μου με εμπόδιζε να τα δω. O τοίχος αυτός, στο χρώμα ώχρας, ήταν παράδοξα χτισμένος. Aν έφτανα στο πλατύσκαλο όπου οδηγούσε η μικρή σκάλα στην οποία κατέληγε το πεζοδρόμιο που ακολουθούσα, θα μπορούσα να αγγίξω την ρίζα του. Ωστόσο, η σκάλα δεν κατέληγε σε μια πόρτα, έστω κλειστή, αλλά σε ένα τυφλό σημείο όπου στο ύψος του κεφαλιού μου περίπου ο τοίχος είχε μια φαρδιά προεξοχή. Σχηματιζόταν έτσι στο τέλος της σκάλας ένα είδος στέγαστρου που ήταν αρκετό για να χωρέσει τρία άτομα το ένα δίπλα στο άλλο. Παρότι ο δρόμος έκλεινε μ’ αυτόν τον τρόπο και επιπλέον, δεν υπήρχε καμιά ένδειξη που θα μου επέτρεπε να ελπίζω πως αν περνούσα τον τοίχο υπήρχε τρόπος να φτάσω στην οδό Aγίας Σοφίας για την οποία είχα ξεκινήσει, αποφάσισα πως το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να σκαρφαλώσω και να εξακολουθήσω ευθύγραμμα την πορεία μου. Όμως φαίνεται πως η αρχιτεκτονική του παρουσίαζε αυτήν την ιδιομορφία ακριβώς για να αποθαρρύνει τους επίδοξους ακροβάτες. Aκόμη και αν πηδούσα για να πιαστώ από την άκρη του, τα πόδια μου δεν θα είχαν πουθενά στήριγμα που θα μου επέτρεπε να ανασηκωθώ, να καθήσω στο κράσπεδό του, να περάσω ολόκληρο το σώμα μου από την άλλη πλευρά και να το αφήσω να πέσει κάτω. Πάντως το επιχείρησα. Γραπώθηκα με τα δάχτυλα από την άκρη και βρέθηκα με τα πόδια στον αέρα προσπαθώντας να σηκώσω με τα χέρια το βάρος μου, ώστε το βλέμμα μου να περάσει πάνω από τον τοίχο. Έτσι πρόλαβα με την άκρη του ματιού μου να διακρίνω το υγρό τοπίο από την άλλη μεριά. Aνάμεσα σε λοφίσκους που υψώνονταν λίγα μέτρα πιο πέρα, για την ακρίβεια σε ένα κοίλωμα στ’ αριστερά μου, χαμηλά, στους πρόποδες, συμπλέκονταν δυο ολοκαίνουριες εντούρο μηχανές, δυο απαστράπτουσες μεταλλικές ακρίδες αγκαλιασμένες, συστρέφονταν, σαν σε ικετήρια παράκληση, και εφορμούσαν προς τον ήλιο. Kαθώς η δύναμη της βαρύτητας νίκησε την αντοχή των χεριών μου και γλιστρούσα προς το έδαφος, με κάλυψε η οσμή του νοτισμένου χώματος». Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
helena Posted March 27, 2011 Share Posted March 27, 2011 Λατρευω τα γλυκα, αυτο για αρχη. ααλλα το τελος δεν το περιμενα, με ξαφνιασε. αυτη η καταραμενη δυναμη που μαγνητιζε τον ηρωα να φτασει προς τα εκει, να κανει αυτο που εκανε... Να ηταν αραγε πολυ δυσαρεστο το τελος η να υπερισχυσε η δυναμη της επιλογης και του γλιστρηματος προς το πεπρωμενο; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
deadend Posted March 27, 2011 Share Posted March 27, 2011 Πολύ καλή αρχή και έντονη ατμόσφαιρα. Η μηχανές με χάλασαν λίγο ήρθαν απότομα, φωνές παιδιών και μετά μηχανές, θέλει σύνδεση. Κλίσε τα μάτια και θυμήσου … και πες μας που ήθελες να καταλήξεις. Αλλιώς γρήγορα πάρε την ξεσκονίστρα και γράφε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
helena Posted March 27, 2011 Share Posted March 27, 2011 Γιατι; εχει και συνεχεια; δεν ηταν αυτοτελης; Κριμα και δε μαθαμε ουτε με ποιον ειχε ραντεβου, ουτε τι εχασε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted March 27, 2011 Share Posted March 27, 2011 Το κλίμα χτίζεται επιδέξια, αλλά ομολογώ ότι δε βλέπω κάποιον σκοπό (=τέλος) σε αυτή την ιστορία. Κι αν υπήρχε κάποιος συμβολισμός, μάλλον απέτυχα να τον καταλάβω. Πάντως, δεν έχω ξαναδεί γραπτό σου και θα με ενδιέφερε να διαβάσω και κάτι παραπάνω. Αν θυμάσαι με τι στόχο το είχες γράψει, διαφώτισέ μας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μάρβιν ΑΑΠ Posted March 28, 2011 Author Share Posted March 28, 2011 Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που το διαβάσατε και σχολιάσατε. Είναι μεγάλη χαρά και χτυποκάρδι Τώρα, αυτό το πράγμα, γιατί όντως δεν το λες ακριβώς ιστορία, είναι αυτοτελές και δεν έχει τίποτε παραπάνω από ό,τι λέει. Δεν έχει συμβολισμούς. Θυμάμαι πώς το έγραψα: για να απαλλαγώ από τη συγκεκριμένη αλληλουχία εικόνων, που είχε μαζί τις φωνές παιδιών και τις μηχανές, έτσι, ασύνδετα. Το βασικό που με παρακίνησε ήταν το σχήμα του τοίχου. Τώρα το βλέπω, ότι αυτό κανονικά θα έπρεπε να είχε τονιστεί, να είχε αναπτυχθεί περισσότερο. Ίσως έτσι να είχε βρεθεί τρόπος να γλιτώσει από την αμηχανία και την ευκολία της τελευταίας πρότασης. Όπως και να 'χει, αυτό ήταν. Ελπίζω στο εξής να καταφέρνω να χτυπάω το πληκτρολόγιο πιο συχνά απ' όσο πιάνω το ξεσκονόπανο. Θα δείξει Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SpirosK Posted April 1, 2011 Share Posted April 1, 2011 Lynch. 100% Lynch Εμένα μου άρεσε. Αλλά πολύ μεγάλες προτάσεις. Πρώτη φορά είδα κάποιον να γράφει πιο μεγάλες προτάσεις από τις δικές μου (με διπλές παρενθέσεις κιόλας ). ΥΓ: Κυκλοτερώς;; Τι θα πει αυτό;;; Υπάρχει υποθέτω (κάτι παραπάνω ξέρεις λόγω επαγγέλματος) αλλά σκέψου και τους απλούς αναγνώστες που δεν ξέρουν περίεργες ελληνικές λέξεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μάρβιν ΑΑΠ Posted April 1, 2011 Author Share Posted April 1, 2011 (edited) Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο Τώρα, αυτό για τον Λιντς, σαν θετικό το παίρνω μάλλον, αλλά ταυτόχρονα μου προκαλεί απορία. Γράφτηκε σίγουρα προτού δω τη Χαμένη λεωφόρο, την οποία κατάλαβα ελάχιστα, παρόλο που μου έχουν εντυπωθεί αρκετές σκηνές της. Άλλες ταινίες του Λιντς δεν έχω δει (αυτή είναι η σκληρή αλήθεια, και μη βαράτε, πλιιιζ). Οπότε δυσκολεύομαι να καταλάβω τι ακριβώς εννοείς. Κάτι σαν το κυκλοτερώς, ένα πράγμα: φαίνεται από το γύρω γύρω τι πάει να πει, αλλά μάλλον θα πρέπει ν' ανοίξω και κανένα λεξικό Έντιτ και υστερόγραφο: εννοείται ότι χάρηκα που σ' άρεσε, ε; Edited April 2, 2011 by Μάρβιν ΑΑΠ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cyrano Posted April 21, 2011 Share Posted April 21, 2011 Από τα ελάχιστα κείμενα που με ωθούν να τα ξαναδιαβάσω πέραν της πρώτης επανάληψης. Από τα ελάχιστα κείμενα όπου δεν έχω απαιτήσεις 'νοήματος'. Είναι τόσο ζωντανό που σχεδόν προκαλεί αμηχανία μετά την ανάγνωσή του, ένα είδος υπερδιέγερσης που προσωπικά με δελέασε ν' αναζητήσω ένα παρόμοιο ενεργητικό βλέμμα (ανοικείωσης, όπως ίσως θα έλεγαν κι οι Ρώσοι φορμαλιστές). Θα ήθελα πραγματικά να διαβάσω κι άλλα κείμενά σου. Ας μείνει το ξεσκονόπανο λίγο παραπάνω στην άκρη... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Andkand Posted April 23, 2011 Share Posted April 23, 2011 Μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα… Άρχισες καλά αλλά όπως έγραψε και κάποιος πιο πάνω, σαν να μην ήξερες που θέλεις να καταλήξεις… Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μάρβιν ΑΑΠ Posted April 29, 2011 Author Share Posted April 29, 2011 Σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Pooka Posted August 21, 2013 Share Posted August 21, 2013 Μου άρεσε πολύ. Στην πρώτη ανάγνωση δεν το κατάλαβα, αλλά με μια δεύτερη, πιο αργή, να το απολαύσω, βυθίστηκα μέσα. Συμφωνώ με το Σπύρο για τη Λυντσική ατμόσφαιρα, είναι τόσο ζωντανό, ήμουν τόσο μέσα στην ιστορία, που απλά άφησα να με πάει μόνη της. Δε χρειαζόταν να βγάλει "νόημα" με τη συμβατική του όρου έννοια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μάρβιν ΑΑΠ Posted August 22, 2013 Author Share Posted August 22, 2013 ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια : )) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.