Η ζωη των ποταμων

[Maxakos]

Ω καθως διαβαινα τον Αχεροντα παλαια

εφτασα καποια στιγμη και στις πηγες του.

Ημουν πολυ μικρος γι αυτο φοβομουν αρκετα

ακομη και τα ηρεμα,μοναχικα ρυακια.

Που να ξερα πως ειχα φτασει

στο Νεκρομαντειο του Αδη.

Ειδα το χαρο να μαζευει τις ψυχες,

να προχωραει με το καραβι για την τελετη.

Ολο χαρα,περηφανος για τη δουλεια του.

Ειχα μεινει στασιμος,κρυμμενος πισω απ'ενα δεντρο

μα οταν με αντικρυσε μ΄ενα βλεμμα αυστηρο

με ρωτησε αν θα θελα να παω μαζι τους.

Αυτο θα μπορουσε να γινει,

μονο αν του προσεφερα τη ψυχη μου.

Αυτη τη σκοτεινη ψυχη που χα νεαρος

που διεφερε φανταζομαι απ'των αλλονων παιδιων.

Οι μολυσμενες ψυχες,δουλοι του σκοτους

μου προτειναν να παω μαζι τους.

 

Ω ημουνα ετοιμος να αφεθω στο θεοσκοτεινο

μερος της ζωης,εν αγνοια μου.

Τοτε ηταν ξαφνικα που τα νερα γιναν ορμητικα

και το καραβι σκεπαστηκε απ τα κυματα.

Χαθηκε,αορατο γοργα μπηκε στη Πυλη.

Μια ανωτερη τυχη μου δειξε

το λαθος που πηγα να κανω.

Απο τοτε αντικρυζω σ'ολους τους ποταμους

τις πιο περηφανες και λαμπερες πετρες.

Οταν ο ηλιος φωτιζει τα καταπρασινα νερα

βλεπω τα ματια μου να φεγγουν με τ'ιδιο χρωμα.

Σαν Υιος των ποταμων,

βαδιζω αταραχος απανω τους στο Αγνωστο.

Κι ειναι σα να μου φωναζουν

να γινω τρεχουμενος σαν κι αυτα,

να αφεθω στη φυση,την Ελευθερια

και να γραψω για τις αντιπερες οχθες

οσο θα βρισκομαι αναμεσα τους.

[laas7]

Τωρα θα με πιασουν οι γκρινιες μου... μα γιατι κακα παιδια δεν σχολιαζετε ενδιαφεροντα ποιηματα σαν και τουτο?

Σαν ποιημα οπως ανεφερα και παραπανω το βρισκω ενδιαφερον. Μου αρεσε το παντρεμα με την αρχαια ελληνικη μυθολογια, αλλα πιστευω πως θελει δουλιτσα. Το Ω στην αρχη θα ηθελα να μην υπαρχει, δεν μου πολυταιριαζει. Αν ομως επιμενεις θα ηθελα να εχει ενα θαυμαστικο. Στον στιχο "ημουν πολυ μικρος γι αυτο φοβομουν αρκετα ακομη και τα ηρεμα μοναχικα ρυακια" θα μου αρεσε χωρις το αρκετα και μιας και ο Αχεροντας δεν ειναι ηρεμο ρυακι να το δικαιολογουσες, πως φαντασου ποσο πολυ φοβηθηκες τον ποταμο αυτο. Μετα μιλας για νεκρομαντειο του Αδη. Ο αχεροντας ηταν οι πυλες του αδη και οχι καποιο νεκρομαντειο, αλλα μπορουμε να δεχτουμε την ποιητικη αδεια.

Ο στιχος πως ο χαρος προχωραει "ολο χαρα περηφανος για την δουλεια του" δεν μου αρεσε για πολλους λογους. Πρωτον στην αρχαια ελλαδα ο Αδης δεν ειχε την εννοια της κολασης που μετα χριστιανισμου του αποδωθηκε. Ναι μεν ηταν ο τοπος κατοικιας των νεκρων, αλλα δεν ηταν με αρνητικη εννοια και δευτερον την λεξη δουλεια θα ηθελα να την ειχες αποφυγει. Εκτος του οτι δεν την βρισκω "ποιητικη" η λεξη προερχεται απο τη λεξη δουλια, οχι απο την λεξη εργασια που στην αρχαια ελλλαδα, αλλα και σημερα ακομα εχουν διαφορετικη εννοια. Γενικα στο ποιημα παρουσιαζεις τον Χαρο σαν το σκοτεινο αρπαχτικο των ψυχων που χαιρεται με αυτο-δεν μπορω να πω πως μου αρεσει σαν λογικη αλλα στο ποιημα ειναι αρκετα ταιριαστο. Μια αλλη μικρη διορθωση που θα ηθελα ειναι στο σημειο"των αλλονων παιδιων".

Το τελος του ποιηματος μου αρεσε,με την θετικη του καταληξη και την ωραια επιλογη λεξεων και εικονων, ειδικα το σημειο με τα ματια που φεγγουν στο ιδιο χρωμα με τα νερα των ποταμων.

Νομιζω πως μιλας για μια αποπειρα αυτοκτονιας η μια σκεψη για κατι τετοιο και πως τελικα ο πρωταγωνιστης αλλαξε γνωμη με καποιο καπριτσιο της τυχης, του πεπρωμενου.

Πιστευω πως αν το ξαναεγραφες θα μπορουσε να γινει πολυ πολυ καλυτερο.