iraklisv Posted April 9, 2011 Share Posted April 9, 2011 Οι θάλασσες που μαίνονται ακράτητες Πάνω στους τοίχους του μυαλού μου Να τους γδέρνει Η λογική να αρμενίζει σαπιοκάραβο Για μιαν ακτή ευδαιμονίας να προσμένει Την άμμο το σκαρί της να φιλήσει Λόγο να βρει στης μοναξιάς της το απάνεμο Να κτίσει αλήθεια που ο κόσμος δεν τη θέλει Τώρα το στόμα σιωπηλά να προξενεύει Αυτό που άνθρωπο χρειάζεται να ζήσει Το μέσα λόγο με τα χέρια να παντρεύει Να κτίσουν κόσμο σταθερό για ότι μείνει Από το λάγνο των καιρών το παραστράτημα όπως το λάθος με το πάθος γίναν φίλοι μες του θολού μυαλού μας το ατόπημα μαύροι να λάμπουν ψευδοκράτορες σαν ήλιοι Χόρτασα πια να αναπνέω την παραίσθηση Που μου χαρίζουν κάτι διάολοι για προίκα Κλείνω το φόβο της ζωής σε μαύρη τρύπα λόγους μαρμάρινους που ρίζωσαν στη Πνύκα θά΄χω προσάναμμα για τούτη την αφύπνιση Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.