Το ελάττωμα

[Kafka]

Όνομα Συγγραφέα: Κυριάκος Χαλκόπουλος

Είδος: Τρόμος

Βία; Ναι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 2373

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Ολόκληρη η ιστορία. Κάποτε είχα ανεβάσει ένα μέρος της. Θεωρώ οτι έχει κάποια καλά σημεία, και προβλήματα επίσης. Θα περιμένω με αδημονία να διαβάσω πώς σας φάνηκε.

 

 

 

Το ελάττωμα

 

 

 

Το έργο έχει ολοκληρωθεί. Το πορτραίτο είναι τέλειο, για πρώτη φορά ένας πίνακάς μου αποδίδει τόσο πιστά την πραγματικότητα. Τώρα δε με νοιάζει τι θα συμβεί, αν και λυπάμαι μονάχα που δε θα κατανοήσουν τη σημασία που είχε για εμένα αυτή η εξέλιξη.

 

Από τότε που εκδιώχτηκα από τη σχολή καλών τεχνών του Αριστοτελείου, λόγω του ελαττώματος που παρουσίαζαν μόνιμα οι πίνακες μου, από τότε που ζω, σαν ερημίτης, στην κορυφή ενός εκ των κτιρίων με τα φθηνά δωμάτια στην πλατεία Ναυαρίνου, οραματίζομαι την επιστροφή μου στις σπουδές, την επιστροφή στον σωστό δρόμο, διότι το ξέρω πως για εμένα η μόνη προοπτική στη ζωή είναι να παράγω ζωγραφική.

 

Από τεχνικής πλευράς ακόμα και αυτοί οι καταραμένοι καθηγητές στο πανεπιστήμιο παραδέχονταν την ανωτερότητά μου. Ήταν μόνο το ελάττωμα, το κακό ελάττωμα που σκίαζε τη σταδιοδρομία μου. Δίχως αυτό θα είχα αποφοιτήσει με έπαινο. Με αυτό με πέταξαν έξω.

 

Έξω! Αληθινά δεν σκέφτηκαν τι σήμαινε αυτό για εμένα. Και μου κόστισε όντως πολύ. Για έναν ολόκληρο χρόνο έζησα σαν σκιά εδώ, αποτελώντας ένα δυσβάσταχτο σχεδόν οικονομικό πλήγμα για τη μητέρα μου και το πενιχρό της εισόδημα. Όμως δε μπορούσα να ζήσω μαζί της, εκτός φυσικά αν εγκατέλειπα τη ζωγραφική. Ή εκτός, βέβαια, αν με εγκατέλειπε το ελάττωμα. Αλλά τίποτε από τα δύο δεν γινόταν: το πρώτο θα με σκότωνε, το δεύτερο δεν ήταν υπό την έλεγχό μου.

 

Έτσι γέμισα σιγά σιγά με πίνακες το μικρό δωμάτιό μου ψηλά πάνω από την πολύβουη πλατεία, αν και όλοι τους είχαν την ίδια ατέλεια.

 

Προσπάθησα να ζωγραφίσω ένα σωρό διαφορετικά θέματα. Σχεδίασα βάζα με λουλούδια, σχεδίασα το κρεβάτι μου και τον λευκό τοίχο πίσω του, σχεδίασα την αυτοπροσωπογραφία μου (το τόλμησα και αυτό, και μάλλον με έβλαψε), μόνο τη μητέρα δε θέλησα να σχεδιάσω, και ούτε θα το κάνω. Άλλωστε τώρα δεν έχει σημασία, διότι η ατέλεια έφυγε, το ξέρω αυτό, το νοιώθω.

 

Ήταν μία αλλόκοτη ατέλεια. Άρχιζε πάντα ως ένα μικρό στίγμα, σχεδόν αγνώριστο ως προς τις διαφορές του από μία ανώδυνη στραβοπινελιά. Όμως σύντομα, ω πάντα πολύ σύντομα, αποδεικνυόταν πως δεν ήταν κάτι τέτοιο, αλλά η αρχή για μία μεταβολή στον πίνακα, μία μεταβολή που θα διέστρεφε την κάθε εικόνα, το κάθε χρώμα, το κάθε νόημα!

 

Έτσι στα πέταλα ενός άνθους αχνά σχηματιζόταν κάποιο εξόγκωμα. Φυσικά αμέσως τραβούσε την προσοχή μου. Γνώριζα τι θα επακολουθούσε, όμως πάντοτε πίστευα ότι αυτή τη φορά τουλάχιστον θα γινόταν να το αποτρέψω. Εις μάτην όμως. Σύντομα το εξόγκωμα έπαιρνε πιο προσδιορισμένη μορφή. Οι πινελιές με τις οποίες επιδίωξα να το αφανίσω, αντίθετα- σαν το χέρι μου να μην με υπάκουε- το προσδιόριζαν όλο και περισσότερο, ώσπου, σε λιγάκι, είχα μπροστά μου όχι ένα άσπιλο λευκό πέταλο λουλουδιού, μα ένα ακρωτηριασμένο αυτί, ή κάποιο κομμένο ή λιωμένο στην άκρη του δάκτυλο.

 

Περίεργο ελάττωμα, αλήθεια, να μην μπορώ να ελέγξω το χέρι μου, να ακολουθεί μία δική του πορεία, να είμαι καθηλωμένος να κοιτάζω αυτό που δημιουργούσε, σαν από δική του ζωή, θλιμμένος, ανίκανος να το αποτρέψω.

 

Φυσικά όλους αυτούς τους πίνακες μετά τους κατέστρεφα. Ήταν άχρηστοι. Κανείς δε θα δεχόταν να τους αγοράσει, και εξάλλου δεν είχα χώρο να τους κρύβω από τη μητέρα, οπότε τους έκαιγα.

 

 

 

Τώρα όμως έχω θεραπευτεί από αυτό! Το δείχνουν όλα πως έγινε. Κυρίως, ίσως- με την εξαίρεση ενός άλλου στοιχείου- το δείχνει το γεγονός ότι κατάφερα, νομίζω, ακόμα και να θυμηθώ πώς άρχισαν όλα αυτά. Έτσι πιστεύω ότι δεν κατασκεύασα εγώ απλώς μία αληθοφανή εξήγηση, αλλά πως βρέθηκα μπροστά σε κάποια εντυπωσιακή περίπτωση ανάκλησης της αρχαίας μνήμης στο παρών, μίας υπερμνησίας στιγμιαίας. Θυμήθηκα πως άλλοτε, όταν ήμουν στο δημοτικό και έκανα τα πρώτα μου βήματα στη ζωγραφική που γρήγορα έγινε η αγαπημένη μου ασχολία, είχα σκεφτεί, με την παιδική εφευρετικότητα, πως θα έπρεπε να υπήρχε κάποιος τρόπος να κάνω πιο εύκολο το σχεδίασμα, το καθαυτό σχεδίασμα, ώστε να μπορώ παράλληλα να σκέφτομαι την εξέλιξη του έργου δίχως να παιδεύομαι με το πρακτικό κομμάτι αυτής της τέχνης. Τούτη η αναζήτηση πρέπει να με οδήγησε στην ανάπτυξη μίας παράξενης, βαθιάς ιδιότητας να ζωγραφίζω κατά κάποιον τρόπο αυτόματα. Βέβαια διατηρούσα και τη κανονική δυνατότητα να σχεδιάζω συνειδητά, όμως πειραματιζόμουν και με αυτή τη νέα μέθοδο, τη δική μου μέθοδο. Και έτσι άρχισαν όλα. Ως παιδί δεν ήμουν σε θέση να κάνω κάτι άλλο παρά μόνο να θριαμβολογώ για την ευφυΐα μου που μου επέτρεψε να προβώ σε μία τέτοια ανακάλυψη μίας νέας τεχνικής στη ζωγραφική, ως δεκαεννιάχρονος τώρα νέος καταλαβαίνω όμως πολύ καλά πόσο εφιαλτικές ήταν οι επιπτώσεις από εκείνη την νεοεισαχθείσα τότε ευρεσιτεχνία.

 

 

 

Όμως τώρα, όπως ήδη σημείωσα, τελείωσαν αυτά. Τώρα είμαι ελεύθερος. Και έγινε αυτό κατά τρόπο παράδοξο. Και έγινε με την ολοκλήρωση ενός πίνακα, με τη μορφή στο κάδρο να αντιστοιχεί ολότελα στο απεικονιζόμενο μοντέλο.

 

 

 

Ήταν ένας γέρος που έμενε σε ένα άλλο σπίτι στο μεγάλο κτίσμα. Μία ύπαρξη που την είχα προσπεράσει πάμπολλες φορές ως τότε, χαιρετώντας τυπικά, και αποδεχόμενος τον απαντητικό χαιρετισμό της. Κάποτε με είχε δει, πριν από λίγο καιρό, να μεταφέρω καμβάδες, και τότε με είχε ρωτήσει αν ήμουν ζωγράφος. Λαμβάνοντας τη θετική απόκριση χαμογέλασε, και τότε ακόμα υποστήριξε, σχεδόν μισο-αστεία, πως θα ήθελε κάποτε να ποζάρει για το πορτραίτο του.

 

Αυτή την παλιά ρήση τη θυμήθηκα το αποψινό απόγευμα, και πήγα να του κτυπήσω την πόρτα, με την ερώτηση αν θα του ήταν βολικό να εκπληρωθεί εκείνη του η επιθυμία το αποψινό βράδυ. Και παρά τις αμφιβολίες μου εκείνος δέχτηκε.

 

Το ίδιο το πορτραίτο δε θα μπορούσε να παρουσιάσει κάποια ιδιαίτερη δυσκολία. Ο γέρος αυτός περιφερόταν παντού με ένα κομψό μαύρο μπαστούνι, με επίχρυση ή ψεύδο-επίχρυση μυτερή άκρη, φανερά ένα έργο παλιότερων καιρών που έμοιαζε να είναι κάποια νότα πολυτέλειας στην κατά τα άλλα μάλλον φτωχική του εμφάνιση. Ακούγοντας το να ηχεί έξω από την πόρτα μου, πριν από δύο ώρες, σχεδόν μετάνιωσα για την πρόσκληση του, τόσο ενοχλητικό μου ήταν. Όμως τελικά κατανίκησα αυτό το συναίσθημα, και τον κάλεσα μέσα.

 

Στάθηκε υπάκουος στις προτροπές μου. Γυρνούσε το πρόσωπό του όποτε το απαιτούσε η περίσταση, και δεν διαμαρτυρήθηκε όταν του ζήτησα να πάρει διάφορες πόζες πριν να αποφασίσω ποια ήταν η κατάλληλη να σχεδιαστεί.

 

Ακολούθως ξεκίνησα τη δουλειά, εγώ στεκούμενος ανάμεσα στο κρεβάτι μου και τον καμβά στον τρίποδα, εκείνος σε μία καρέκλα του τραπεζιού, που την έστρεψε προς το μέρος μου. Το μπαστούνι, βέβαια, θα ήταν στον πίνακα, σε αυτό θα έγερνε, ακουμπώντας σχεδόν ακόμα και το κεφάλι του πάνω του, πάνω από τα χέρια.

 

 

 

Αρχικά η ζωγραφιά εξελισσόταν αβίαστα. Σχεδίασα δίχως προβλήματα τις γενικές γραμμές, και έπειτα με πιο τολμηρές πινελιές τα πρώτα χρώματα, μετά τις σκιές, και τελικά τον εσωτερικό χώρο, πέρα από τα περιγράμματα. Όλα πήγαιναν καλά, και κυρίως πουθενά δε φαινόταν το απαίσιο ελάττωμά μου! Μόνο οι προτροπές του γέρου να δει κάθε τόσο τον πίνακα, και οι δικές μου αρνήσεις διότι το θεωρούσα κακοτυχία να γίνει αυτό πριν την ολοκλήρωσή του, διέκοπταν στιγμιαία την πρόοδο της εργασίας, που κατά τα άλλα ήταν πολύ ικανοποιητική.

 

Τότε όμως, ξαφνικά, δίχως προειδοποίηση, ενώ σήκωσα το χέρι μου με την πρόθεση να χαράξω μία πιο καθαρή γραμμή στο μέτωπό του, αυτό αντίθετα δε με ακολούθησε και χαμηλώνοντας αρκετά πέρασε την ίδια γραμμή όχι εκεί, αλλά στο μπαστούνι, που το είχα σχεδόν ολοκληρωμένα σχεδιάσει. Τώρα, αντίθετα, ένα στίγμα σε χρώμα του σώματος παρουσιάστηκε σε εκείνο το μπαστούνι, και θα έπρεπε να το σβήσω. Αλλά όσο και αν προσπάθησα, όσο και αν κατεύθυνα το χέρι μου εκεί, δε με υπάκουε! Ναι, δε με υπάκουσε καν όταν του ζήτησα να βυθίσει το πινέλο στο διορθωτικό μαύρο χρώμα. Πάλι πήγε σε εκείνο της ανθρώπινης σάρκας, και ακολούθως χάραξε πιο βαθιά τώρα εκείνο το μπαστούνι, έτσι που η επίχρυση άκρη έμοιασε να έχει αλλοιωθεί από ένα σάρκινο τμήμα.

 

Με πολύ προσπάθεια- και ενώ όλη αυτή την ώρα αναγκαζόμουν να υπερνικήσω και την ενοχλητική αίσθηση ότι ο γέρος θα γινόταν να αδημονεί να δει τον πίνακα- κατάφερα τελικά να βάλω ένα άλλο χρώμα στην τρίχινη άκρη του πινέλου, αυτή τη φορά ένα χρυσαφί, με το σαφή στόχο να επανασχεδιάσω την άκρη εκείνης της βακτηρίας. Αλλά ενώ είχα αρχίσει με τόση ελπίδα, τελικά το χρυσαφί χρώμα κατέληξε όχι εκεί, αλλά στο μέτωπο του απεικονιζόμενου.

 

Αυτό με σάστισε σχεδόν, και δυστυχώς μου ξέφυγε- σίγουρα σε αντίδραση της βαθύτερης, αλλά απρόσεκτης επιθυμίας να απελευθερώσω το θυμό μου για όλα αυτά- ένα γέλιο, αρκετά δυσοίωνο, που το πρόσεξε και το μοντέλο μου. Οπότε έπρεπε να του δικαιολογηθώ γι αυτό! Αποφάσισα σε μια στιγμή να βαδίσω προς το μέρος του, και να του πω ότι θα χρειαζόταν να αλλάξει λίγο την πόζα του. Μου είχε έρθει μια ιδέα:

 

Καθώς ήταν φανερό πλέον ότι δε θα κατόρθωνα να σχεδιάσω σωστά το μπαστούνι, σκέφτηκα μήπως ήταν δυνατό αυτό να αφαιρεθεί ολότελα από τον πίνακα, μια εξέλιξη που μου φαινόταν ίσως πιο εύκολο να εξασφαλιστεί παρά να επανέλθει ολότελα το σχεδίασμά του στο σωστό δρόμο. Ταυτόχρονα αυτή μου η προτροπή προς τον γέρο, να ακουμπήσει κάπου δίπλα του το μπαστούνι, θα ηχούσε ίσως αρκετά ικανοποιητικά ως μία εξήγηση για το γεγονός ότι τώρα εγκατέλειψα τη θέση μου και άρχισα να βαδίζω προς το μέρος του, κάτι που το έκανα κυρίως με την ελπίδα ότι θα ξεμούδιαζα λιγάκι από αυτό το βάδισμα, και ίσως να ήταν αυτό αρκετό για να κυριαρχήσω ξανά έπειτα στο ατίθασο χέρι, αλλά επίσης και διότι φοβόμουν πως ίσως να είχε υποψιαστεί πως κάτι συνέβαινε, και έτσι σκόπευα να τον καθησυχάσω, ακουμπώντας τον στον ώμο, και βοηθώντας τον με τα χέρια μου να πάρει τη σωστή στάση σώματος, που θα έπρεπε να μη διαφέρει ιδιαίτερα από την προηγούμενη, παρά την αφαίρεση του μπαστουνιού.

 

Έτσι πήγα ως το τραπέζι, και του ζήτησα να μου δώσει το αντικείμενο εκείνο.

 

Δυστυχώς όμως έμοιαζε να αντιδρά αρκετά άσκημα σε αυτή μου την παρότρυνση. Επέδειξε μια στάση αρκετά ενοχλητική, καθώς επέμενε να μου υποδεικνύει ότι η πόζα έτσι όπως ακριβώς ήταν για τόση ώρα ήταν η προτιμότερη, και του άρεσε πολύ προσωπικά, ενώ η νέα του έμοιαζε αφύσικη. Προσπάθησα να τα ανασκευάσω όλα αυτά υποστηρίζοντας πως δεν είχε δίκιο. Σκέφτηκα, για μια στιγμή, αναγνωρίζοντας πόσο αδύναμος ήταν αυτός ο ισχυρισμός από μόνος του, να του αποκριθώ ότι το χρυσαφί χρώμα μου είχε τελειώσει, ελπίζοντας ότι αυτός ο αμόρφωτος και αδαής από την τέχνη άνθρωπος δε θα γνώριζε τίποτε για τις βασικές αρχές της σύνθεσης των χρωμάτων. Ωστόσο αμέσως σκέφτηκα πως μια τέτοια ρήση θα είχε μάλλον ως πιθανότερη συνέπεια ο γέρος να αποφασίσει να εγκαταλείψει τη θέση του, αναβάλλοντας τη συνέχεια της δημιουργίας του πορτραίτου για μία άλλη φορά. Αυτό δε το ήθελα. Έπρεπε πάση θυσία να ολοκληρωθεί αυτό απόψε, καθώς για εμένα σήμαινε τα πάντα. Σκόπευα να στείλω το έργο στο πανεπιστήμιο, με την ελπίδα ότι θα ήταν αρκετό, τόσο καλοσχηματισμένο που ήταν, για να μου κάνουν την πρόταση να επιστρέψω στη σχολή. Όχι, δε θα δεχόμουν καμία αναβολή σε αυτό.

 

Και ήταν ευτυχές ότι τελικά, παρά τις διαμαρτυρίες του, ο άνθρωπος εκείνος δέχτηκε να μου δώσει το μπαστούνι.

 

Όταν όμως το πήρα στα χέρια μου, και το σήκωσα πίσω από το κεφάλι του, σκέφτηκα κάτι άλλο. Θυμήθηκα τη χαρακιά στην άκρη του, στο χρώμα του σώματος. Θυμήθηκα και μια άλλη χαρακιά, πολύ ψηλότερα. Μήπως, αλήθεια, ζούσα σε μια πλάνη; Μήπως ακόμα και αυτό το τέχνασμα, που το ομολογούσα τώρα στον εαυτό μου πως ήταν πολύ φθηνό, δε θα στεκόταν αρκετό για να μου επιτρέψει να ολοκληρώσω τον πίνακα όπως το ήθελα; Μακριά από το τραπέζι και εμάς, πίσω στο βάθος του χώρου, μπροστά από το κρεβάτι, έστεκε ο πίνακας, σχεδόν ολοκληρωμένος, αλλά με τις δύο αλλοιώσεις. Και αισθάνθηκα μία μεγάλη αποθάρρυνση. Σκέφτηκα ότι δεν προμηνυόταν τίποτε άλλο παρά η εξακολούθηση της αλλοίωσης εκείνων των δύο σημείων. Και τη φαντάστηκα εκείνη. Σε μια στιγμή την είδα στη φαντασία μου. Το ελάττωμα, αυτή η απαίσια κατάσταση, θα επέστρεφε, δε θα ήμουν ικανός να την ελέγξω, και σταθερά αλλά με βέβαιο ρυθμό όλα θα χαλούσαν!

 

Και τότε σκέφτηκα το άλλο. Σκέφτηκα κάτι τόσο παράδοξο αλήθεια! Μήπως, αντίθετα, θα μπορούσα αντί να πάω ενάντια σε αυτή την αλλοίωση, να δράσω διαφορετικά; Να την εντάξω στον πίνακα; Να αποδίδει όμως, και αυτή ακόμα, την πραγματικότητα; Και τότε, θεέ μου, στο δεξί μου χέρι, ενώ τα δάκτυλα ήταν κλειστά, άνοιξαν εκεί από μόνα τους, σα να ήθελαν με αυτό τον τρόπο να μου υποδείξουν την ορθότητα αυτής της τόσο ασυνήθιστης ιδέας μου!

 

Αντιστάθηκα για λίγο σε αυτήν. Μου έμοιαζε κάπως δύσκολο να πραγματοποιηθεί. Από την άλλη, όμως, σκεφτόμουν τη σχολή, και πως τελικά θα υποχρεώνονταν να αναγνωρίσουν και εκεί το ταλέντο μου, με την ολοκλήρωση του τόσο πιστού πίνακα. Και, κλείνοντας πρώτα τα μάτια μου, για να φανταστώ εκεί αποσπασμένος ολότελα την τελική εικόνα στον καμβά, ένοιωσα ικανός, ω ολότελα ικανός να την σχεδιάσω, δίχως καμία αντίσταση, αφού φυσικά θα είχα ενδώσει στο ελάττωμα αντί να το πολεμώ. Και, σηκώνοντας το μπαστούνι, γυρνώντας το, το κάρφωσα στο κεφάλι του γέρου, με τη μυτερή άκρη να σκίζει αμέσως τη σάρκα, κάνοντας τα χέρια του να σηκωθούν αυτόματα, σαν σε βοήθεια, μέσα στο ξάφνιασμα και την απόγνωσή του. Όμως εγώ τότε ξανακατέβασα, πολλές φορές, το μπαστούνι πάνω στο κεφάλι του, ώσπου εκεί ανοίχτηκε μια πραγματικά μεγάλη πληγή, διανθισμένη με το χρυσαφί χρώμα που είχε αρχίσει στον πίνακα να υπάρχει στο μέτωπό του. Ώσπου τελικά έμεινε τελείως ακίνητος. Δεν είχε βγάλει, ίσως- ή εγώ δεν τον άκουσα- ούτε μία αδύναμη κραυγή, και τώρα ήταν νεκρός, με θρυμματισμένο το κρανίο.

 

Έπειτα επέστρεψα μπροστά από τον καμβά μου. Με λίγες βέβαιες πινελιές, σχεδόν δίχως καν να προσπαθώ, όλα επανασχεδιάστηκαν, το μπαστούνι σβήστηκε τελείως από τη θέση του, και το κεφάλι του γέρου παρουσιάστηκε στη μορφή που είχε πάρει στ αλήθεια. Πρώτα τον σχεδίασα έτσι εκεί, και έπειτα, ικανοποιημένος με το έργο μου, και χαμογελώντας, επέστρεψα στο μοντέλο, και το σήκωσα από το πάτωμα για να το τοποθετήσω όσο πιο πιστά γινόταν στη ζωγραφιά στην καρέκλα. Με λίγες διορθωτικές κινήσεις θα κατόρθωνα να αποτελεί την πλέον πιστή απεικόνιση της κατάστασής του ο πίνακας μου! Έτσι, φρικτό ελάττωμα, σε νίκησα, σε ενέταξα στις υπηρεσίες μου, τώρα εσύ δουλεύεις για εμένα αντί να διαστρέφεις το έργο μου! Και πίσω, στη σχολή, αυτοί οι κύριοι θα υποχρεωθούν να παραδεχτούν τούτη τη φορά το ταλέντο μου. Όλοι θα το παραδεχτούν, όλοι, και πρώτα απ όλους οι πρώτοι άνθρωποι που θα μπουν στο δωμάτιο, αντικρίζοντας το θέαμα, αφ ενός του πίνακα, αφ ετέρου του μοντέλου. Είθε αυτή να είναι η σημαντική μου επιτυχία, αυτή η κρίσιμη νίκη, μετά από την οποία όλα θα πηγαίνουν για πάντα καλά!

Edited April 9, 2011 by Iwannhs

[Mesmer]

Είχα διαβάσει το πρώτο κομμάτι του Ελαττώματος και θυμάμαι ότι μου είχε αρέσει. Ειδικά το ίδιο το ελάττωμα είναι πολύ ενδιαφέρον και τραβάει την προσοχή. Εξίσου καλή είναι και η συνέχεια της ιστορίας. Πολύ καλογραμμένη, διαβάζεται πολύ εύκολα.

 

 

Μ' άρεσε ο τρόπος που στοιχειώνεται ο ήρωας από το ελάττωμά του. Το αναγνωρίζει, καθώς και το κακό που του προκαλεί, αλλά δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει.

 

Ίσως να μην μου έκατσε πολύ καλά η επιλογή του γέρου ως «μοντέλο», ειδικά στα σημεία όπου ο γέρος πρέπει να υπομένει το ζωγράφο, αλλά κι εκεί που κάνει ο ίδιος υποδείξεις. Απ' τη μία καταλαβαίνω γιατί επιλέγεις αυτόν ως θύμα, από την άλλη δεν θα με πείραζε να ήταν στη θέση του ένα μοντέλο επαγγελματίας. Πιο γενικά, οι γέροι έχουν και τις ιδιοτροπίες τους καμιά φορά, οπότε, γιατί όχι;

 

Μπορώ να πω ότι από την αρχή της δημιουργίας του πίνακα ψυλλιάστηκα την τροπή που θα έπαιρνε η ιστορία, χωρίς αυτό να είναι αρνητικό. Τουλάχιστον ο τρόπος που ασπάστηκε ο ήρωας το ελάττωμα ήταν πολύ ικανοποιητικός.

 

Σ' ένα σημείο -που μου κόπηκε η ανάσα- εντόπισα μια πολύ μεγάλη πρόταση, με κάπως μπλεγμένα νοήματα.

Ταυτόχρονα αυτή μου η προτροπή προς τον γέρο, να ακουμπήσει κάπου δίπλα του το μπαστούνι, θα ηχούσε ίσως αρκετά ικανοποιητικά ως μία εξήγηση για το γεγονός ότι τώρα εγκατέλειψα τη θέση μου και άρχισα να βαδίζω προς το μέρος του, κάτι που το έκανα κυρίως με την ελπίδα ότι θα ξεμούδιαζα λιγάκι από αυτό το βάδισμα, και ίσως να ήταν αυτό αρκετό για να κυριαρχήσω ξανά έπειτα στο ατίθασο χέρι, αλλά επίσης και διότι φοβόμουν πως ίσως να είχε υποψιαστεί πως κάτι συνέβαινε, και έτσι σκόπευα να τον καθησυχάσω, ακουμπώντας τον στον ώμο, και βοηθώντας τον με τα χέρια μου να πάρει τη σωστή στάση σώματος, που θα έπρεπε να μη διαφέρει ιδιαίτερα από την προηγούμενη, παρά την αφαίρεση του μπαστουνιού.

 

 

 

Γενικά, ως ύφος ήταν αρκετά διαφορετική από άλλες ιστορίες σου, πιο ψυχολογικού/μεταφυσικού τρόμου, και όσον αφορά τα προσωπικά γούστα, μου άρεσε περισσότερο. Θα ήθελα να διαβάσω κι άλλα τέτοια από εσένα.

Edited April 9, 2011 by Mesmer

[Kafka]

Χάρηκα που σου άρεσε, Άγγελε

 

 

 

 

Είναι λίγο διαφορετική, όντως, απο τις περισσότερες άλλες ιστορίες μου, υπό την έννοια πως όπως είπες υπάρχει ως ένα βαθμό συνείδηση του ελαττώματος που τελικά οδηγεί στην καταστροφή. Αλλά αυτή συνυπάρχει με την πλήρη ανικανότητα να το αλλάξει αυτό ο κύριος χαρακτήρας.

 

 

 

 

Συνήθως αντίθετα στα κείμενά μου κανείς ανακαλύπτει την κρίσιμη στιγμή πως φέρει μέσα του κάτι κακό, και τρομάζει απο αυτό. Εδώ υπάρχει συναίσθηση του κακού πολύ πριν να φτάσει η ώρα να προκαλέσει αυτό μια φρικτή εξέλιξη...

 

 

 

Είναι λιγάκι προβλέψιμο σε ένα σημείο, έχεις δίκιο, αυτό είχα κατά νου όταν αναφέρθηκα σε προβλήματα του κειμένου.

 

 

 

 

Η πρόταση που επισήμανες είναι όντως μεγάλη. Κάποτε έγραφα πολλαπλάσια μεγαλύτερες, αλλά τελικά πρέπει να είναι μικρές και κατανοητές, αλλιώς κουράζουν.

 

 

Edited April 9, 2011 by Iwannhs

[alkinem]

Πραγματικά πάρα πολύ ωραίο.

Αυτό το είδος τρόμου, δηλαδή ο συνδυασμός ψυχολογικού με μεταφυσικού τρόμου, είναι το αγαπημένο μου και διάβασα την ιστορία σου πάρα πολύ άνετα και δε με κούρασε καθόλου.

 

Μάλλον το γεγονός αυτό, πως δηλαδή η ιστορία άνηκε στο αγαπημένο μου είδος τρόμου, με έκανε να μαντέψω και το τι θα έκανε στο τέλος ο ήρωας,

 

 

 

Αρνητικά σημεία δε μπορώ να πω πως εντόπισα. Ίσως μόνο να περιορίσεις τη χρήση μεγάλων προτάσεων, αυτών που μέσα σε λίγες γραμμές προσπαθείς να δώσεις πολλές και διαφορετικές πληροφορίες.

 

Μεταξύ μας, αυτό είναι και δικό μου ελάττωμα.

 

[Kafka]

Ευχαριστώ πολύ Γιάννη

 

 

 

 

Αληθινά με ενδιαφέρει πάντως να μάθω γιατί και οι δύο το χαρακτηρίσατε εν μέρη μεταφυσικό. Κατά τη γνώμη μου είναι τελείως ψυχολογικό, νομίζω οτι θα μπορούσε να συμβεί, αν κανείς είχε ιδιαίτερη ψυχική δομή βέβαια, αλλόκοτη.

 

 

 

 

Αν και καμιά φορά έχω και μεταφυσικά στοιχεία στα κείμενά μου

 

 

[Mesmer]

Η δική μου ανάφορα στο μεταφυσικό δεν ήταν για αυτό το διήγημά σου, αλλά για προηγούμενά σου που έχω διαβάσει. Εννοούσα ότι είναι διαφορετικό από κάποια άλλα, που είναι πιο μεταφυσικά.

[alkinem]

Όταν είπα "μεταφυσικό", δεν είχα στο μυαλό μου την κλασική έννοια του όρου. Απλώς ο ήρωας κινείται ανάμεσα σε δύο επίπεδα. Το φυσικο-φυσιολογικό(αυτό της κοινώς αποδεκτής συμπεριφοράς) και το παράλογο-μεταφυσικό(δηλαδή την πραγματικότητα όπως ο ίδιος την έχει διαμορφώσει στο μυαλό του).

Αλλά βεβαίως, και πέρα από αυτήν την οπτική, το διήγημα δεν έχει καμία σχέση με το "κλασικό μεταφυσικό".

 

Αυτά και πάλι μπράβο για την προσπάθειά σου.

[Kafka]

Κατατοπιστικές οι εξηγήσεις

 

 

 

 

Ναι, συνήθως οι χαρακτήρες μου είναι αρκετά εσωστρεφείς, και σε αυτό το κείμενο η εσωτερική ζωή περιγραφόταν κάπως περισσότερο. Θεωρώ ενδιαφέρουσα την παρουσίαση χαρακτήρων με προφανώς διαστρεβλωμένες αντιλήψεις, αν και άλλες φορές έχω πιο φυσιολογικούς. Και τα δύο μάλλον έχουν πλεονεκτήματα και ελαττώματα, τους πιο περίεργους χαρακτήρες δε μπορεί ο αναγνώστης συνήθως να τους ταυτίσει με τον εαυτό του, αλλά μπορούν απο μόνοι τους να κινήσουν το ενδιαφέρον νομίζω.

 

 

[Andkand]

Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία και ευρηματικό το σενάριο – ειδικά το «ελάττωμα» του καλλιτέχνη.

 

Από όσα δικά σου διάβασα αυτό είναι πραγματικά το καλύτερο!

 

Μοναδικό ίσως μειονέκτημά του το γεγονός ότι ο αναγνώστης υποψιάζεται σχετικά νωρίς το τέλος του γέρου…

 

 

[Kafka]

Ευχαριστώ πολύ,

 

 

 

 

Ναι, αυτό είναι το ελάττωμα του

[Oceanborn]

Εμβάθυνες πολύ ψυχολογικά και αυτό με συνέρπασε... Το σημείο με τον μονόλογο τις ρητορικές ερωτήσεις, την άρρωστη κατάληξη "όλοι όλοι...θα αναγνωρίσουν το ταλέντο μου" αλλά και το αρχέτυπο του φόνου πάνω στο οποίο χτίζεται μια νέα αρχή ζωής ήταν τα πιο δυνατά σου σημεία. Έχω κολλήσει λίγο με τον εσωτερικό μονόλογο. Μου θύμισε Virginia Woolf και μαστούρωσα Όπως και να χει συγχαρητήρια.

Edited April 21, 2011 by Virginia Woolf

[Kafka]

Ευχαριστώ πολύ Virginia

 

 

 

 

Αλήθεια η συνονόματη σου έχει γράψει μικρά διηγήματα, και αν ναι ποιο θα μου συνιστούσες να διαβάσω;

 

 

[Tiessa]

Μια που σου είπα αλλού ότι αυτό το διήγημά σου μού άρεσε περισσότερο -ας είναι και προβλέψιμο- να πω ότι το σημείο που με τράβηξε περισσότερο ήταν εκεί που αρχίζει να περιγράφει γενικά το ελάττωμα:

 

Ήταν μία αλλόκοτη ατέλεια. Άρχιζε πάντα ως ένα μικρό στίγμα, σχεδόν αγνώριστο ως προς τις διαφορές του από μία ανώδυνη στραβοπινελιά. Όμως σύντομα, ω πάντα πολύ σύντομα, αποδεικνυόταν πως δεν ήταν κάτι τέτοιο, αλλά η αρχή για μία μεταβολή στον πίνακα, μία μεταβολή που θα διέστρεφε την κάθε εικόνα, το κάθε χρώμα, το κάθε νόημα!

 

Έτσι στα πέταλα ενός άνθους αχνά σχηματιζόταν κάποιο εξόγκωμα. Φυσικά αμέσως τραβούσε την προσοχή μου. Γνώριζα τι θα επακολουθούσε, όμως πάντοτε πίστευα ότι αυτή τη φορά τουλάχιστον θα γινόταν να το αποτρέψω. Εις μάτην όμως. Σύντομα το εξόγκωμα έπαιρνε πιο προσδιορισμένη μορφή. Οι πινελιές με τις οποίες επιδίωξα να το αφανίσω, αντίθετα- σαν το χέρι μου να μην με υπάκουε- το προσδιόριζαν όλο και περισσότερο, ώσπου, σε λιγάκι, είχα μπροστά μου όχι ένα άσπιλο λευκό πέταλο λουλουδιού, μα ένα ακρωτηριασμένο αυτί, ή κάποιο κομμένο ή λιωμένο στην άκρη του δάκτυλο.

 

Αυτό μου φάνηκε πολύ ανατριχιαστικό, γιατί δεν είναι μόνο ψυχολογικός ο τρόμος αλλά έχει και μια αίσθηση μεταφυσικού, ότι δηλαδή σαν να προβλέπει στο πίνακά του κάτι κακό που εισβάλει. Η αίσθηση αυτή ενισχύθηκε όσο καταλάβαινα τι πήγαινε να γίνει με τον γέρο και θυμόμουνα ότι ο ζωγράφος σου έχει αυτή την περίεργη "ικανότητα".

 

Και φυσικά μου άρεσε πολύ ο ψύχραιμος τρόπος που αντιμετωπίζει την πράξη του στο τέλος. Ήταν πολύ καλά δοσμένος.

[Kafka]

Χάρηκα που σου άρεσε

 

 

 

 

Και εγώ το θεωρούσα καλό, αλλά δεν έκανε μεγάλη εντύπωση στους συνήθεις αναγνώστες που διαβάζουν τα κείμενά μου, έξω απο το sff. Και όλοι τόνισαν το γεγονός οτι είναι ακριβώς προβλέψιμο το τέλος, κάτι που μου άφησε μια δυσάρεστη γεύση για το κείμενο. Ωστόσο σκοπεύω να γράψω και άλλα με ψυχολογικά στοιχεία, διότι αυτού του είδους τα διηγήματα μου είναι πιο ικανοποιητικό να δημιουργώ.

 

Και συμφωνώ γι αυτό το σημείο, είναι μάλλον το κυριότερο του διηγήματος.