Μυθιστόρημα ή Διήγημα

[Βάρδος]

Όπως συχνά λένε, ορισμένοι άνθρωποι είναι μυθιστορηματογράφοι, άλλοι διηγηματογράφοι. Εσείς πού θα εντάσσατε τον εαυτό σας και γιατί; Τι προτιμάτε να γράφετε, ένα μεγάλο έργο (μυθιστόρημα) ή μια σύντομη ιστορία (διηγήμα);

 

Προσωπικά, είμαι περισσότερο μυθιστορηματογράφος για δύο λόγους: (α) θέλω πάντα να έχω κάτι να γράφω και οι μεγάλες ιστορίες ενδείκνυνται γι'αυτό, ενώ με τα διηγήματα πρέπει κάθε φορά να σκέφτεσαι και μια καινούργια τελείως ιδέα' και (β) τα διηγήματα αισθάνομαι ότι με περιορίζουν από την αποψη του μεγέθους τους. Είναι, νομίζω, πιο δύσκολο από ό,τι φαίνεται να γραφτεί ένα σωστό, ολοκληρωμένο διήγημα.

[Iced-Archon]

me ayta pou exo ftiaxei sto mialo mou gia na katso na ta grapso tha elega gia mithistorima eimai. giati mou aresei na piano mia istoria kai na th sinexizo xezoumizontas th kai molis teliosei os ena shmeio na mou erthei mia nea idea kai tha thn kanei na parei nea troph.

 

alla prepei na bro xrono na katso na grapso tipota apo ayta pou exo skeftei

[Alestor]

Εγω παλι μπορει να μην γραφω αλλα διαβαζω. Πιστευω πως (για τον αναγνωστη τουλ/ον) δεν υπαρχει συγκριση μεταξυ μυθιστορηματος και διηγηματος. Το μυθιστορημα ειναι κλασεις ανωτερο.

Ειναι σαν να πρεπει να επιλεξεις μεταξυ μιας ωραιας κολωνιας και ενος, εξισου ωραιου, δειγματος κολωνιας. Προφανως επιλεγεις το πρωτο.....

[Μελδόκιος]

Προτιμώ τα διηγήματα. Γενικά πάντα είμαι περιεκτικός στα γραπτά μου (έτσι μου λέγανε και οι καθηγητές) Μου αρέσει να αναπτύσομαι στενά γύρω από μια κεντρική ιδέα χωρίς να ξεφεύγω πολύ από αυτή. Το διήγημα βοηθά προς αυτή την κατεύθυνση, γιατί αφού είναι μικρό σε έκταση, δεν σε ωθεί να ξεφύγεις.

 

Πιστευω πως (για τον αναγνωστη τουλ/ον) δεν υπαρχει συγκριση μεταξυ μυθιστορηματος και διηγηματος. Το μυθιστορημα ειναι κλασεις ανωτερο.

 

Διαφονώ στο έπακρο. Δεν τίθεται θέμα ανωτερώτητας, Αλέστορα. Το διήγημα και το μυθηστόρημα δεν είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα ούτε εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό, κατά την άποψή μου. Το μυθηστόρημα είναι μεγαλύτερο σε έκταση όχι μόνο σε σελίδες, αλλά και στον χρόνο ιστορίας που καλύπτει. Ο χαρακτήρας τους είναι περισσότερο αυτός της εξιστόρισης, ενώ τα διηγήματα είναι περισσότερο επικεντρωμένα όπως είπα γύρω από το θεματικό τους κέντρο. Γενικά δεν πιστεύω οτι τα μυθιστορήματα μπορούν να συγκρηθούν με τα διηγήματα, γιατί απλά δεν ταυτίζονται.

Επίσης τείνω να βλέπω τα διηγήματα περισσότερο ως "πεζα ποιήματα" όσο αντιφατική μπορεί να είναι η φράση αυτή. Ελπίζω όμως να καταλάβατε τι εννοώ.

[Drunk Elf]

Γενικά προτιμώ να γράφω μυθιστορήματα, γιατί πάντα σε μια ιστορία μου έρχονται ιδέες που δε μπορώ να τις βάλω σε διήγημα. Όμως έχω την κακιά συνήθεια (?) να μη τελειώνω σχεδόν ποτέ τίποτα από αυτά που γράφω. Οπότε γράφω και μερικά διηγήματα έτσι για να λέω ότι κάτι κάνω

[Eldikinquel]

Σαν αναγνώστρια μου αρέσουν και τα δύο είδη. Κάθε ένα έχει τη χάρη του. Π.χ. αν δεν έχω πολύ χρόνο μου αρέσει να διαβάζω διηγήματα ή το καλοκαίρι που με κουράζουν τα μεγάλα βιβλία, παίρνω ένα βιβλίο με μικρά διηγήματα για να χαλαρώνω.

Πιστεύω ότι αν δεν έχεις πολλά να γράψεις καλύτερα να μην το τραβάς για να βγάλεις σώνει και καλά μυθιστόρημα!!! Εγώ προτιμώ να γράφω διηγήματα γιατί συνήθως δεν έχω αρκετό χρόνο ή ιδέες. Παρ'όλα αυτά αν ασχοληθώ με κάποιο διήγημά μου ίσως και να καταφέρω να το κάνω μυθιστόρημα χωρίς να γίνει βαρετό!!!

[leste]

Απαντώντας και εγώ ως αναγνώστης, θα προτιμήσω μάλλον τα διηγήματα.

 

Ίσως να έχει σχέση και με το γεγονός ότι διαβάζω αργά, αλλά συνήθως προτιμώ να διαβάσω πολλά διηγήματα παρά ένα μυθιστόρημα διότι:

 

-Πολλά διηγήματα συνεπάγονται πολλές κεντρικές υποθέσεις από τις οποίες μπορείς είτε να απογοητευτείς είτε να γοητευτείς (το ρίσκο είναι μικρότερο).

-Κάθε (καλό)διήγημα αφοσιώνεται σε ένα σκοπό, παρουσιάζει συνήθως μία "κατάσταση" και προσπαθεί (ο συγγραφέας του δηλαδή) να περάσει κάποια (κοινωνικά, πολιτικά ή οτιδήποτε) μηνύματα σχετικά με αυτή. Ένα μυθιστόρημα μπορεί να παρουσιάσει πολλές τέτοιες "καταστάσεις" όμως δεν έχει την ίδια άνεση να ασχοληθεί με όλες γιατί δεσμεύεται από μία κεντρική υπόθεση και την πλοκή της.

 

Από την άλλη πιστεύω ότι και τα δύο είδη έχουν τη θέση τους, ένα διήγημα δεν μπορεί να "πιάσει" την πλοκή ενός μυθιστορήματος και σίγουρα δεν απορρίπτω κανένα από τα δύο.

 

Όπως είπα και παραπάνω παίζει ρόλο και η ταχύτητα ανάγνωσης του καθενός.

[Βάρδος]

Εννοείται πως δεν τίθεται θέμα ανωτερότητας/κατωτερότητας. Όπως και σε κάθε μορφή τέχνης, το καθετί έχει την αξία του.

 

Προσωπικά, θεωρώ ότι ένα διήγημα είναι πολύ πιο δύσκολο να γραφεί και να είναι εύστοχο και να με γεμίζει. (Δεν είναι τυχαίο που γράφω με' μιλάω προσωπικά.) Το ίδιο μου συμβαίνει και με την ποίηση. Αν και δε γράφω ποίηση (γιατί, απλά, δεν αισθάνομαι το κίνητρο), και τα ποιήματα όταν τα διαβάζω σπάνια νιώθω ότι με γεμίζουν απόλυτα, όπως και τα διηγήματα. Ίσως, βέβαια, να φταίει και η αναγνωστική ταχύτητα του καθενός, όπως είπε και ο leste -- εγώ, επειδή διαβάζω γρήγορα (όχι, όμως, υπερβολικά γρήγορα -- πχ, σπάνια να τελειώσω μυθιστόρημα μέσα σε μία εβδομάδα), θέλω να έχω κάτι που διαρκεί.

 

Πχ, διάβαζα τις προάλλες τα διηγήματα του R.E. Howard με τον Conan (Είναι δύο τόμοι τους οποίους διαβάζω αραιά και πού, έτσι για να μου φαίνονται πιο μεγάλοι.) και πολλές φορές σκεφτόμουν "Κοίτα να δεις τώρα, αν είχε γράψει μια συνεχόμενη σειρά με όλα αυτά τα γεγονότα, θα ήταν απόλυτη!"

 

Πάντως, γενικά μου αρέσει το διήγημα να έχει κάποιο "μπαμ" να δώσει στο τέλος, δηλαδή να υπάρχει κάτι το έντονο και mind-blowing, που θα σε κάνει να πεις "Κοίτα τι έκατσε και σκέφτηκε, ο πο*στης!" Ο Clark Ashton Smith με ικανοποιεί συνήθως από αυτή την άποψη.

[Eldikinquel]

Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ διαβάζω πολύ γρήγορα. τελειώνω βιβλία μέσα σε λίγες μέρες! Γι'αυτό αν έχω χρόνο θέλω μεγάλα βιβλία αλλιώς τελειώνουν γρήγορα και πρέπει να ψάχνω άλλα. Παρ'όλα αυτά σας έχει τύχει ποτέ να λέτε "Πότε θα τελειώσει το βιβλίο για να δω τι γίνεται στο τέλος" και από την άλλη όταν τελειώνει να λέτε "Τι κρίμα που τελείωσε..." Αυτό το θεωρω΄πετυχημένη υπόθεση και καλό βιβλίο για έναν συγγραφέα!!!!

 

 

ΑΣΧΕΤΟ: Αυτό το Forum μου αρέσει γιατί όλοι γράφετε πολλά (εννοώ μεγάλα post) και δεν νιώθω άσχημα που γράφω κι εγώ μεγάλα!!!!

[darky]

Εγώ θα συμφωνήσω ότι δεν υπάρχει πραγματικά κανένα μέτρο σύγκρισης ανάμεσα στα διηγήματα και στο μυθιστόρημα. Υπάρχει όμως ανάμεσα σε μυθιστόρημα και συλλογή διηγημάτων(δλδ. διηγήματα που τα έχουν μαζέψει μαζί σε ένα βιβλίο) .

 

Για ιστορίες μυστηρίου/τρόμου τότε συλλογή διηγημάτων δαγκωτό. Δύσκολο να διατηρήσεις το μυστήριο/τρόμο σε ένα ολόκληρο μυθιστόρημα, θα είναι σαφώς κατώτερο από μια συλλογή.

 

Στον τομέα του φανταστικού(Sword & Sorcery) θα έλεγα μυθιστόρημα δαγκωτό ή και χ-λογία δαγκωτό. Απλά ο κόμος είναι εντελώς ξένος/περίεργος/παράξενος/διαφορετικός σε σχέση με τον πραγματικό κόσμο και θέλει 'πολύ πράμα' και είναι και η τάση που επικρατεί.

 

Άφησα την επιστημονική φαντασία για το τέλος γιατί εδώ δεν έχω καταλήξει αν μια συλλογή είναι καλύτερη από ένα μυθιστόρημα. Αυτός ο κόσμος προβάλει ως εξέλιξη του παρόντος και δεν είναι εντελώς ξένος. Θα πω διπλωματικά ότι και τα δυο είναι εξίσου καλά.

 

Σημείωση:

Είναι δύσκολο να διακρίνεις τη διαφορά μεταξύ συλλογής διηγημάτων και μυθιστορήματος σε μερικές περιπτώσεις. Π.χ. αυτοτελείς ιστορίες -συνήθως με τους ίδιους ήρωες- που βρίσκονται σε μια ευθεία ακολουθία χρόνου στον ίδιο πραγματικό ή φανταστικό κόσμο είναι κάπου ανάμεσα.

 

Λοιπά σχόλια:

Τα μυθιστορήματα τα διαβάζω σε ταχύτητα δίνης και δεν νοιώθω την όρεξη να τα ξαναδιαβάσω παρά μετά από χρόνια ίσως. Είναι απλά στο μεγαλύτερο μήκος τους, οι περιγραφές είναι συνήθως χαλαρές και υπάρχουν και μεγάλα κομμάτια όπου κρεμμάνε -στις χ-λογίες ειναι ακόμα χειρότερα.

Τα διηγήματα από την άλλη μπορεί να είναι ιδιαίτερα πολύπλοκα και πολύ γεμάτα από τα πάντα. Και έχει δουλευτεί το κάθε τι στην εντέλεια -μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Τα διαβάζω αργά προσπαθώντας να σχηματίσω στο μυαλό μου την κάθε εικόνα και να απολαύσω κάθε ίχνος της πολύς δουλειάς που είχει ρίξει ο συγγραφέας. Και τα ξαναδιαβάζω πολλές φορές.

[Elsanor]

Προσωπικά γράφω σχεδόν αποκλειστικά διηγήματα γιατί δεν έχω χρόνο για να αναπτύξω μία πλήρη ιστορία, δυστυχώς. Βέβαια έχω αρκετές ιδέες για μυθιστόρημα, αλλά όλο λέω ότι θα το γράψω και ποτέ δεν αρχίζω...

 

Τώρα, μου αρέσει να διαβάζω μυθιστορήματα όπως και διηγήματα. Τα μυθιστορήματα είναι ευχάριστα στην ανάγνωση εφόσον μου κρατάνε συντροφιά αρκετές ώρες, ενώ τα διηγήματα είναι απολαυστικά στην ανάγνωση γιατί θέλει μαεστρία για να γράψει κάποιος ένα πραγματικά καλό διήγημα που να σε στέλνει μόλις το διαβάζεις!

 

Το πρόβλημα της ανάγνωσης υφίσταται πάντα. Τα καλοκαίρια που διαβάζω νουβέλες φαντασίας βγάζω περίπου μία την ημέρα, οπότε μου τελειώνουν σχεδόν αμέσως...

[Morgoth_dark_lord_of_Angbad]

Εγώ γενικά γράφω μυθιστορήματα, και συμφωνώ με το Βάρδο ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να γράψεις ένα ολοκληρωμένο διήγημα που να γεμίζει τον αναγνώστη.Επίσης, μου αρέσει περισσότερο να γράφω μυθιστορηματα επειδή συνήθως οι ιδέες που έχω είναι πολύ μεγάλες για διήγημα.

Σαν αναγνώστης τώρα, προτιμώ πάλι τα διηγήματα, πρώτον γιατι κρατάνε περισσότερο(διαβάζω πολύ γρήγορα), και δευτερον γιατί το μυθιστόρυμα εχει-συνήθως-καλύτερη πλοκή και ο συγγραφέας έχει περισσότερο χώρο να αναπτύξει αυτά που θέλει

[Isis]

Πολλά μικρά διηγήματα βασισμένα σε παρόμοιο θεματολογικό άξονα δημιουργούν μία μυθιστορηματική αφήγηση! Κάτι αντίστοιχο με εκείνο που έκανε ο Νίκος Τσιφόρος (βέβαια δεν έγραφε ιστορίες φαντασίας...)

 

Προτιμώ, προς το παρόν, τα διηγήματα γιατί μου "βγαίνουν" ευκολότερα. Και η αναζήτηση της ιδέας είναι ένα ευχάριστο παιχνίδι!

 

Επίσης, έχω το συνήθειο όταν ξεκινάω κάτι να θέλω να το τελειώσω την ίδια στιγμή αλλιώς ασχολούμαι μαζί του αιωνίως χωρίς να το τελειώσω ποτέ (κοινώς το διαιωνίζω και χάνει σε ποιότητα).

 

Αν ξεκινούσα ένα ολοκληρωμένο μυθιστόρημα πιστεύω πως δε θα έκανα τίποτε άλλο πέρα από αυτό και προς το παρόν κάνω κι άλλα πράγματα ταυτόχρονα...

 

Όμως είναι πρόκληση το μυθιστόρημα και θέλει υπομονή και επιμονή!

[Oberon]

Επίσης, έχω το συνήθειο όταν ξεκινάω κάτι να θέλω να το τελειώσω την ίδια στιγμή αλλιώς ασχολούμαι μαζί του αιωνίως χωρίς να το τελειώσω ποτέ (κοινώς το διαιωνίζω και χάνει σε ποιότητα).

 

Δυστυχώς αυτό είναι το μεγάλο μου πρόβλημα και μένα. Γι'αυτό τείνω προς τα μικρά διηγήματα με την ελπίδα να "δεθούν" κάποτε σε μυθιστόρημα.

[Vikar]

Teleutaia loipov, tnv exw dei dingnmatografoc. Oi logoi 8alega oti eivai kuriwc --av oxi movo-- texvikoi: dev exw oso xrovo 8a xreiazomouv gia va grayw kati megalo.

 

Sugkekrimeva, o tropoc me tov opoio douleuw tic istoriec mou, eivai tetoioc pou va apaitei apo meva ligo-polu adiakopn 'paratnrnsn', apo tn stigmn pou 8a exw tnv arxikn idea wpou va oloklnrwsw to prwtoleio. Omwc to programma mou dev epitrepei auto to 'adiakopo'.

 

Pio pera, dev viw8w kai etoimoc va piastw me kati poluploko. Edw treic selidec istoriac kai paleuw me to ru8mo sav kapetavioc se fourtouva, pou vagrafa kai kati makroskelec!...

 

Wstoso n arxikn mou filodo3ia --8alega, apo paidi-- ntav va grafw mu8istornmata kai, av kai to apotelesma ntav oiktro mia fora pou prospa8nsa, vomizw oti 8a 8elnsw va to 3avadokimasw.

 

 

Apo tnv alln, wc avagvwstnc protimousa ta mu8istornmata. Mareze va diabazw uperogka biblia, opou boutousa mesa gia bdomadec kai bdomadec. Ta dingnmata ta ektimnsa polu argotera. Gia vamai eilikrivnc, ta ektimw oso ta ektimw, movo afou suveidntopoinsa oti grafw kiegw dingnmata. Alla telika, poia eivai staln8eia n fusn tnc epilognc avamesa se mu8istornma kai dingnma, pou zntaei o Bardoc;

 

Opwc kai kapoioi prograyavtec, aresei kai se meva va 'diarkei' n istoria. Omwc edw ac pai3oume ligo: pote pragmatika 'diarkei' mia istoria; Pera bebaia apo tnv ka8autn diarkeia tnc avagvwsnc prepei va suvupologisoume kai tn diarkeia tou metais8nmatoc. Dev 8a isxuristw oti ta dingnmata exouv diarkestero metais8nma apo ta mu8istornmata, alla opwsdnpote stoxeuouv se eva metais8nma diaforetiknc poiotntac:

 

To periorismevo mnkoc tou dingnmatoc epiballei tnv afosiwsn stnv idea. o,ti uparxei sto keimevo ofeilei va e3upnretei tnv idea. Auto to sxnma, stnv aplotnta tou, odngei se mia amesotern kai epikoivwviakotern grafn. 8a elega oti, av uparxei ovtwc kapoio 8ema va avazntn8ei se mia istoria, auto 8a koivwvn8ei kata kavova ka8arotera se eva dingnma.

 

Apo tnv alln, to mu8istornma eivai mia pln8wristikn forma. To aperioristo mnkoc tou parexei sto suggrafea tn duvatotnta va stnri3ei to 8ema me pollouc kai polu rafivarismevouc (uynlnc avalusnc) tropouc. Auto me tn seira tou epitrepei eukolotera va uparxei poluplokotnta kai sto idio to 8ema.

 

Twra, av uperterei se kati o mivimalistikoc xaraktnrac tou dingnmatoc evavti stov pln8wristiko tou mu8istornmatoc, eivai oti ek fusewc apotrepei to suggrafea apo to va plateiazei. Kai ti eivai o plateiasmoc; Eivai n xrnsimopoinsn perissoterwv meswv apo osa xreiazetai, prokeimevou va stnrixtei n idea, to 8ema.

 

Otav diabazw eva kalo dingnma loipov, snmaivei oti katafere o suggrafeac va me ferei se epafn me tn gumvn idea, xwric va xrnsimopoinsei e3avtlntika to favtastiko tou kosmo. eivai mia diadikasia pio metaforikn, pio afnrnmevn apo tn diadikasia munsnc se eva mu8istornmatika dosmevo kosmo. Nomizw auto viw8ei kai o Meldokioc otav grafei

 

[...] τείνω να βλέπω τα διηγήματα περισσότερο ως "πεζα ποιήματα" [...]

 

Pragmatika, sta poinmata blepeic sto megisto autnv tn lussalea epidiw3n va surrikvw8ei n forma toso oso va favei ka8aro, ektuflwtiko kai sokaristiko stnv amesotnta tou, to 8ema.

 

To metais8nma loipov sto dingnma, exei mia poiotnta sok, pou to mu8istornma, apo tn fusn tou, duskola tnv proseggizei wc suvolo. Auto to leei ndn o Bardoc parapavw:

 

[...] μου αρέσει το διήγημα να έχει κάποιο "μπαμ" να δώσει στο τέλος, δηλαδή να υπάρχει κάτι το έντονο και mind-blowing, που θα σε κάνει να πεις "Κοίτα τι έκατσε και σκέφτηκε, ο πο*στης!"

 

 

Mola auta ta logia (tosa polla, pou 8alege kaveic oti 8aprepe va grafw mu8istornmata), vomizw oti eivai favero ligo-polu to e3nc: epilegovtac mu8istornma, epilegeic mia asfalestern* diadikasia munsnc sto favtastiko kosmo, me pi8avo timnma tnv avoikovomia kai tnv emmesotnta, evw epilegovtac dingnma, epilegeic mia oikovomikn kai amesotern diadikasia munsnc, opou omwc oi pi8avotntec va apotuxei eivai megaluterec.

 

To diapistwvei proswpika kai o Bardoc:**

 

[...] θεωρώ ότι ένα διήγημα είναι πολύ πιο δύσκολο να γραφεί και να είναι εύστοχο και να με γεμίζει. [...] Το ίδιο μου συμβαίνει και με την ποίηση. [...]

 

 

 

H parapavw mikrn avalusn fusika dev e3avtlei tic diaforec mu8istornmatoc-dingnmatoc. Apla mour8e kieipa va tn moirastw.

 

_______________________

* Oi mnxavikoi 8a legave "eurwstn" (robust).

 

** Auta pou eipe o Bardoc se duo aplec protaseic, ta eipa egw se ekato poluplokec, oxi gia tipotallo, alla gia va sac kavw va katalabete poso pragmatika sobaro atomo eimai, me to ba8oc pou divw sta pragmata. E;

Edited June 28, 2005 by Vikar

[heiron]

Διηγηματα γιατι ειμαι τεμπελης και δεν ολοκληρωνω ευκολα μια τοσο μεγαλη-οργανωμενη εργασια οπς τη συγγραφη ενος μυθιστορηματος.

Παντως προτιμω τα μυθιστορηματα απο τα διηγηματα γενικως.Οχι οτι με χαλουν αλλα σε απασχολουν περισσοτερο και βυθιζεσαι στην ιστορια ενω τα διηγηματα ειναι σαν ξεπετα.

 

Ο Τζο Χαντελμαν παντως προτεινει στους φοιτητες του να γραφουν κεφαλαια μυθιστορηματος στις ασκησεις του κι οχι διηγηματα.Κι αυτο γιατι συμφωνει με τον Βαρδο οτι η συγγραφη ενος καλου διηγηματος ειναι ουσιαστικα πιο δυσκολη αφου πρεπει να ειναι μια πληρης ιστορια και πολλα διηγηματα χωλαινουν στην αναπτυξη τους και το τελειωμα τους.Ενω ενα κεφαλαιο μυθιστορηματος δεν εχει συνηθως τετοια προβληματα.

 

Ελπιζω να ξεβαρεθω και να τελειωσω κανα μυθιστορημα...

[month]

Το να γράψεις ένα μυθιστόρημα, θέλει μεγάλα @@. Γιατί πρέπει να συντονίσεις πάνω απο είκοσι σελίδες ιστορίας, χωρίς να γίνεται βαρετό, κουραστικό ή ανούσιο. Προς το παρών δεν το έχω καταφέρει, αν και προσπαθώ... Που θα μου πάει, θα το γράψω!

[King_Volsung]

Οπωσδήποτε διήγημα!

 

Τα μυθιστορήματα με κουράζουν... είτε να τα διαβάζω είτε να γράφω. Επίσης για να γράψεις μυθιστόρημα θέλει οργανωμένη δουλειά και εγώ δε αντέχω ούτε τη δουλειά (επειδή είμαι λίγο τεμπέλης γενικά), ούτε την οργάνωση (επειδή είμαι λίγο χύμα-στο-κύμα γενικά) και βαριέμαι έυκολα. Οπότε το ιδανικό για μένα είναι τα διηγήματα. Απλά κάθομαι και περιμένω να μου έρθει κάποια καλή ιδέα, και μόλις έρθει την αρπάζω και κάθομαι και τη γράφω τσακ-μπαμ. Μάλιστα, περισσότερο και από τα διηγήματα μ'αρέσουν τα flash fiction, γιατί είναι σα σφηνάκια. Είναι ακόμη πιο σύντομα και περιεκτικά, ακόμη πιο γεμάτα εικόνες και συναισθήματα και ακόμη πιο άμεσα στον αναγνώστη.

[Nihilio]

Εγώ μάλλον γράφω νουβέλες. Συνήθως γράφω μικρές ιστορίες και αραιά και πού πιάνω να γράψω κάτι μεγαλύτερο. Συνήθως όμως οι ιδέες μου δεν βγαίνουν αρκετές για κάτι παραπάνω από 30-50 χιλιάδες λέξεις, αφήστε που τα γράφω όποτε θυμάμαι, με αποτέλεσμα να μου τρώει πολύ χρόνο να τελειώσω τα μεγαλύτερα κείμενά μου και να μην είμαι ιδιαίτερα παραγωγικός. Αν κάποια στιγμή το πάρω απόφαση και γράφω καθημερινά ίσως καταφέρω να ολοκληρώσω κάποιο μυθιστόρημα.

[mman]

Από τη μεριά του συγγραφέα έχουμε:

Μυθιστόρημα:

+ Άνεση να αναπτύξεις καλά την ιδέα και αληθοφανώς τον κόσμο.

+ Ο αναγνώστης έχει όλο τον «χρόνο» να δεσμευτεί και να ταυτιστεί με τον ήρωα.

+ Δυνατότητα να φτιάξεις βοηθητικά subplots ακόμα κι αν είναι ψιλοάσχετα με την κεντρική ιδέα.

+ Δυνατότητα για περίπλοκη πλοκή.

- Υποχρέωση να μην παραλείψεις καμία από τις σημαντικές επιπτώσεις της ιδέας.

- Κίνδυνος δημιουργίας «κοιλιών».

- Υποχρέωση ανάπτυξης ενός ελκυστικού συγγραφικού ύφους/στυλ που θα αντισταθμίζει τα βαρετά ή όχι και τόσο σημαντικά αλλά απαραίτητα ενδιάμεσα επεισόδια/γεγονότα.

- Κίνδυνος να τα φτύσει ο συγγραφέας στην προσπάθεια.

 

Διήγημα:

+ Ο ήρωας παρουσιάζεται στην κορυφαία στιγμή του.

+ Η ιστορία είναι γεμάτη σημαντικά γεγονότα.

+ Αποφεύγονται ευκολότερα οι συγγραφικές «κοιλιές».

+ Ο συγγραφέας ολοκληρώνει εύκολα την προσπάθεια.

- Δεν υπάρχει έκταση ικανή να φιλοξενήσει όλες τις βασικές σημαντικές επιπτώσεις και λεπτομέρειες της ιδέας.

- Δυσκολία στο να συμπτυχθούν σε μικρή έκταση όλα τα απαραίτητα στοιχεία αληθοφάνειας. Ο αναγνώστης καλείται να συμπληρώσει σε σημαντικό βαθμό την εικόνα.

- Δυσκολία ταύτισης του αναγνώστη με τον ήρωα.

- Περιορισμένη σε επεισόδια πλοκή.

 

Τα παραπάνω δεν σημαίνουν φυσικά ότι το ένα είναι καλύτερο ή δυσκολότερο από το άλλο, αλλά ότι ο συγγραφέας πρέπει να διαλέξει ανάλογα με το πώς θέλει να προσεγγίσει την ιδέα του.

Πιστεύω πάντως πώς όλα τα καλά διηγήματα μπορούν να αναπτυχθούν σε ικανοποιητικά μυθιστορήματα αλλά όχι το αντίθετο και εξηγούμαι:

Ένα διήγημα μπορεί να "ξεχειλωθεί" ή να "φουσκώσει" σε μυθιστόρημα "απλώς" αναπτύσσοντας τις επιμέρους πτυχές της κεντρικής ιδέας και εμπλουτίζοντας την πλοκή με περισσότερα επεισόδια (τα εισαγωγικά γιατί στην πράξη είναι πολύ πιο δύσκολο απ' ότι ακούγεται...). Σχεδόν πάντα όμως, τα μυθιστορήματα που προκύπτουν έτσι είναι, κατά την άποψή μου, αναλογικά σαφώς κατώτερα των διηγημάτων από τα οποία προέρχονται. Διαβάστε για παράδειγμα τις μυθιστορηματικές εκδοχές του Nightfall ή του Flowers for Algernon. Είναι καλά βιβλία, αλλά μάλλον απογοητευτικά σε σχέση με τα εκρηκτικά και ιστορικά διαμάντια από τα οποία προέρχονται - ιδιαίτερα το Nightfall. Ίσως επειδή οι αρχική ιδέα τους συνελήφθη για μικρότερο μέγεθος και το ξεχείλωμά της δεν είναι στην πραγματικότητα παρά μείωση της αναγνωστικής πυκνότητας του διηγήματος.

Αντίθετα, ένα καλό μυθιστόρημα είναι εξαιρετικά δύσκολο να συμπτυχθεί σε ένα έστω και αξιοπρεπές διήγημα, αφού οι αρετές του έγκειται συνήθως στην ίδια του την έκταση που την χρησιμοποιεί για να δώσει τον ανάλογο (συχνά όχι και τόσο γρήγορο) ρυθμό εξοικείωσης του αναγνώστη με τον κόσμο και τους ήρωες. Επίσης, το πιο πιθανο είναι ότι η κεντρική ιδέα του μυθιστορήματος και οι απαραίτητες επεξηγήσεις της απλώς δεν χωράνε στις λίγες χιλιάδες λέξεις ενός διηγήματος. Προσπαθείστε να φανταστείτε "Το Όνομα του Ρόδου" σε διήγημα... Θα ήταν άσχημα ακρωτηριασμένο. Απλώς δεν γίνεται. (Και τώρα που το σκέφτομαι δεν έχω διαβάσει και δεν έχω ακούσει για καμία τέτοια περίπτωση από μυθιστόρημα σε διήγημα.)

 

Όσον αφορά την αφεντιά μου, έχω γράψει περίπου πενήντα διηγήματα, (αρκετά από τα οποία έχουν δημοσιευτεί) δύο νουβέλες και ένα μυθιστόρημα (κανένα από τα οποία δεν έχει δημοσιευτεί). Το μυθιστόρημα συγγραφικά σχεδόν με εξόντωσε - κι ακόμα δεν έχει τελειώσει μαζί μου... Αναγνωστικά, μου αρέσουν και οι δύο φόρμες με τη διαφορά ότι ένα κακό μυθιστόρημα είναι πιο απογοητευτικό λόγω του χρόνου που επένδυσα σαν αναγνώστης, ενώ ένα καλό μυθιστόρημα με γεμίζει περισσότερο για τον ίδιο λόγο. Φυσικά τα διηγήματα παραμένουν κορυφαία στον "και-τώρα-τινάζουμε-το-μυαλό-του-αναγνώστη-στον-αέρα" τομέα.

 

Τέλος, για όποιον θέλει να τα έχει και τα δύο σε ένα δεν έχει παρά να διαβάσει Alfred Bester: Στα μυθιστορήματά του "Tiger, tiger" και "The Demolished Man" υπάρχουν τόσες καταπλητικές ιδέες που θα γέμιζαν ολόκληρες συλλογές διηγημάτων άλλων συγγραφέων.

Δεν υποκλίθηκα απλώς.

Προσκύνησα.

Edited November 7, 2008 by mman

[Παρατηρητής]

Να προσθέσω κι εγώ μερικά

 

Μυθιστόρημα

+ το προτιμούν οι αναγνώστες που θέλλουν να διαβάσουν κάτι για περισσότερο χρόνο

+ έχει προοπτικές συνέχειας αν είναι αρεστό στον κόσμο

+ φυσικά εκδίδεται πολύ πιο εύκολα από ότι ένα διηγήμα το οποίο το πολύ να δημοσιευτεί κάπου και για περιορισμένο χρονικό διάστημα

- απορρίπτεται εύκολα από τον αναγνώστη, συνήθως επειδή η αρχή ή η μέση είναι κουραστική

- το τέλος αν δεν είναι αυτό που περιμένει ο καημένος ο αναγνώστης, μπορεί να το θάψει μια για πάντα

- κρατάει δέσμιο το συγγραφέα ο οποίος πρέπει να αφιερωεθί εξ ολοκλήρου σε αυτό. Πρέπει να τον κρατά συντονισμένο στο ρυθμό των χαρακτήρων, των γεγονότων, της ίσης μοιρασιάς πλοκής και δράσης κ.α.π.

- μπορεί και να τρελάνει το συγγραφέα στην πορεία (σε ένα μικρό βαθμό έστω).

 

Διηγήμα

+ μπορεί και να γραφτεί μέσα σε 10 λεπτά, ολόφρεσκο και δυνατό, κατευθείαν από την έμπνευση της στιγμής. Αντίθετα στο μυθιστόρημα οι ιδέες διατηρούντε στο ψυγείο

+ ο λόγος κυλά πιο εύκολα

+ ο συγγραφέας βρίσκει το συγγραφικό υφος που του ταιριάζει αλλά και πειραματίζεται με νέα

+ ο αναγνώστης το διαβάζει με περισσότερη ευκολία

- ο εκδότης δεν το κοιτάζει καν

- υπάρχει κίνδυνος υπερανάπτυξης ενός σημείου της ιστορίας

- το διήγημα μπορεί να καταδικάσει μια ιδέα που θα ήταν περισσότερο χρήσιμη ή απολαυστική σε ένα μυθιστόρημα

+ ο συγγραφέας βγαζει αυτό που θέλει να πει τη στιγμή που το αισθάνεται. Σαν βρισιά που έχει ανάγκη να ξεστομίσει. Εκείνη τη στιγμή είναι που τη ρίχνεις τη βρισιά, δεν περιμένεις να την πεις αργότερα, όταν σου έχει περάσει

[DinoHajiyorgi]

Πριν καιρό, είχα στείλει την αγγλική εκδοχή του «Συγκοινωνούντα Κάτοπτρα» (“Worlds Connected”) στον Michael Iwoleit, editor του ηλεκτρονικού περιοδικού Nova (www.nova-sf.de).

 

Η απάντηση του υπήρξε καυστική. Βρήκε το διήγημα μια υπέροχη περίληψη ενός μυθιστορήματος που θα ήθελε πάρα πολύ να διαβάσει. Αλλιώς, σαν διήγημα…δεν το έβλεπε. Διαφώνησα μαζί του, βρήκε την άποψη μου σεβαστή, αλλά η τελική του κουβέντα ήταν «ως editor του Nova το απορρίπτω». Πολύ ορθά, δεν είχε διάθεση να ανοίξει κουβέντα μαζί μου. Δεν ήταν αυτή η δουλειά του.

 

Η θέση μου: Το «Συγκοινωνούντα Κάτοπτρα» διαδραματίζεται μέσα σε ένα δωμάτιο όπου συναντιούνται δύο κόσμοι, ένας γήινος και ένας εξωγήινος. Αριανοί ανακαλύπτουν ένα απολίθωμα ανθρώπου, και με μια μέθοδο που μοιάζει κλωνοποίηση τον ζωντανεύουν για να μάθουν από αυτόν. Με την μέθοδο της τηλεπάθειας, ο Αριανός μαθαίνει τα πάντα για την Γη και τους ανθρώπους. Στην ανταλλαγή μνημών, και ο γήινος μαθαίνει την ιστορία του Άρη.

 

Ταυτόχρονα ο γήινος μαθαίνει πως η Γη είναι πλέον ένας νεκρός πλανήτης και αντιλαμβάνεται όλα αυτά που έχει χάσει. Κατά εμένα, αυτό το συναίσθημα είναι πολύ πιο δυνατό, και δραματικό, στην συμπυκνωμένη μορφή της ιστορίας. Επίσης, μια έκπληξη του διηγήματος, εκείνη της φυσιολογίας των Αριανών, δεν θα μπορούσε να διατηρηθεί κρυφή σε ένα ολόκληρο μυθιστόρημα όπως γίνεται στο διήγημα, στην έκθεση της ιστορίας του Άρη.

 

Στο διήγημα λοιπόν, έχουμε δύο χαρακτήρες σε ένα δωμάτιο. Έδωσα και για τους δύο από ένα back-story, για το πώς βρέθηκε ο καθένας τους εκεί. Αυτό το back-story βρήκε ο κύριος Iwoleit ενδιαφέρον για να οραματίζεται βιβλίο. Εμένα δεν με ενδιέφερε. Και αν φούσκωνα το back-story για να γίνει μυθιστόρημα, θα νέρωνα ανεπανόρθωτα τη συνάντηση των δύο πρωταγωνιστών της ιστορίας μου. Θα χανόταν η συγκίνηση.

 

Αυτή είναι τουλάχιστον η γνώμη μου.

[Guest roriconfan]

Άντε, τα κατάφερα να ξεθάψω κι άλλο θέμα.

 

διάβαζα τις προάλλες τα διηγήματα του R.E. Howard με τον Conan (Είναι δύο τόμοι τους οποίους διαβάζω αραιά και πού, έτσι για να μου φαίνονται πιο μεγάλοι.) και πολλές φορές σκεφτόμουν "Κοίτα να δεις τώρα, αν είχε γράψει μια συνεχόμενη σειρά με όλα αυτά τα γεγονότα, θα ήταν απόλυτη!"

 

Πάντως, γενικά μου αρέσει το διήγημα να έχει κάποιο "μπαμ" να δώσει στο τέλος, δηλαδή να υπάρχει κάτι το έντονο και mind-blowing, που θα σε κάνει να πεις "Κοίτα τι έκατσε και σκέφτηκε, ο πο*στης!" Ο Clark Ashton Smith με ικανοποιεί συνήθως από αυτή την άποψη.

 

Είναι δύσκολο να διακρίνεις τη διαφορά μεταξύ συλλογής διηγημάτων και μυθιστορήματος σε μερικές περιπτώσεις. Π.χ. αυτοτελείς ιστορίες -συνήθως με τους ίδιους ήρωες- που βρίσκονται σε μια ευθεία ακολουθία χρόνου στον ίδιο πραγματικό ή φανταστικό κόσμο είναι κάπου ανάμεσα.

 

Ναι, ναι, αυτό ακριβώς πιστεύω κι εγώ. Για παράδειγμα, τα χρονικά τηε Αισώπειας μου αν δεν έχουνε απαραίτητα άμεση συνέχεια ή συσχέτιση, διεξάγονται όλα στον ίδιο κόσμο και επαναλαμβάνω κατά καιρούς διάφορους όρους για να δίνω μια οικεία συσχέτιση. Έτσι όποτε θέλω μπορώ και να αιτιολογώ διάφορα αντί να σκαρφίζομαι κάθε φορά και νούρια και να πρέπει μάλιστα να τα περιγράφω κάθε φορά στον αναγνώστη. Δηλαδή όσο προχωράνε τα κεφάλαια τόσο λιγότερο είναι αναγκαίο να εξηγώ λιγότερα και να κάνω τον αναγνώστη να νοιώθει ότι διαβάζει κάτι συνεχόμενο (χωρίς απαραίτητα να είναι).

Edited November 7, 2008 by roriconfan

[lizbeth_covenant]

Εγώ σαν αναγνώστρια προτιμώ τα μυθιστορήματα αν και διαβάζω και τα δύο είδη. Μου αρέσουν πολύ τα διηγήματα, ειδικά ορισμένα από εδώ μέσα είναι καταπληκτικά. Αλλά με το μυθιστόρημα είναι διαφορετικά. Έχει μεγάλη έκταση κι αυτό βοηθάει να γνωρίσεις καλά τους χαρακτήρες και τον κόσμο στον οποίο ζούνε, πωρώνεσαι με την ιστορία και τα γεγονότα, αγωνιείς για το τι θα ακολουθήσει...Αν είναι και σειρά, για μένα, ακόμη καλύτερα! Γενικά μ' αρέσει να διαβάζω μεγάλες ιστορίες.

 

Τώρα για γράψιμο, δεν έχω γράψει ποτέ διήγημα γιατί ποτέ δεν είχα την ιδέα για ένα διήγημα. Δηλαδή μια μικρή ιστορία... Το θεωρώ μάλιστα δύσκολο να γράψεις διήγημα, με τις λέξεις να σε περιορίζουν και να προσέχεις μην πλατιάζεις... Ενώ στο μυθιστόρημα, λίγο το παρελθόν των ηρώων, λίγο τα συναισθήματα... έχεις χώρο για γράψιμο τέλος πάντων! Βέβαια η αλήθεια είναι ότι ζαλίζεσαι μετά από κάποια φάση. Πρέπει να σκέφτεσαι τους ίδιους χαρακτήρες και την ίδια ιστορία για πολύ καιρό, κοιμάσαι και ξυπνάς με αυτούς ένα πράγμα. Εγώ δηλαδή έτσι κάνω. Στο λεωφορείο είμαι, στο μάθημα είμαι, στο δρόμο ή και όταν βλέπω τηλεόραση ακόμα, σκέφτομαι πάντα τη συγκεκριμένη ιστορία.

[Tiessa]

Ενδιαφέροντα και καλά συνοψισμένα όσα αναφέρουν παραπάνω ο mman και ο Παρατηρητής. Συμφωνώ με τα περισσότερα, ως προς την εμπορική/εκδοτική πλευρά του θέματος, αλλά εκτός απ' αυτήν, υπάρχει και η καθαρά δημιουργική, για την οποία θα ήθελα να μιλήσω λίγο ρομαντικά.

 

Αρχίζω λίγο παράξενα, αλλά δε σκοπεύω να βγω off-topic. Τουλάχιστον όχι για πολύ.

Θα πω λοιπόν ότι ως άτομο λατρεύω τους χάρτες που συμπληρώνουν σιγά-σιγά έναν κόσμο και κατ΄ επέκταση τη γεωγραφία του. Και μια ιδέα μάς φτιάχνει πάντα έναν νέο κόσμο. Μαντεύετε πού το πάω;

 

Ένα μυθιστόρημα ξεκινάει από ένα σημείο και σιγά-σιγά, όσο το επιθυμεί ο συγγραφέας, ρίχνει γύρω του φως και μας αποκαλύπτει τον κόσμο του. Πολλές φορές, όχι μόνο φωτίζουμε απαλά το κόσμο μας, συμπληρώνοντας λεπτομέρειες, αλλά ανακαλύπτουμε και 'λιμένες προωτοειδωμένους, πράγματα που δεν υπήρχαν καν στο μυαλό μας όταν συλλάβαμε την αρχική ιδέα, αλλά ταιριάζουν τόσο καλά εκεί, που μας δίνουν μια τρελή ώθηση να συνεχίσουμε, νιώθοντας ότι βρισκόμαστε σε καλό δρόμο. Ο κόσμος αποκτά τη δυναμική του, η γεωγραφία του σμίγει με την ιστορία του, το δημιούργημα εξελίσσεται, κι αν στην πορεία αποκτήσουν και οι ήρωες προσωπικότητες και αντισταθούν, τότε ο κόσμος έχει ζωντανέψει πραγματικά. Κι αυτό κατά τη γνώμη μου είναι κορυφαία στιγμή δημιουργίας.

 

Ένα διήγημα, από την άλλη, μοιάζει με μια σκοτεινή σκηνή όπου πέφτει πάνω ένας προβολέας. Χωρίς αμφιβολία ένας προβολέας φωτίζει λαμπρά αυτόν που πρωταγωνιστεί, αλλά γύρω του το σκοτάδι είναι πυκνό και δαγκώνει τις άκρες. Αυτό γιατί είναι έτσι; Ποιος είναι ο ήρωας; Τι του έχει συμβεί; Τι έχει συμβεί στον κόσμο και πότε; Και αν δεν είναι δυνατό, μα πολύ δυνατό το διήγημα, σύντομα το καταπίνει το σκοτάδι που υπάρχει γύρω του. Και εξακολουθώ να μην εννοώ εκδοτικά, αλλά μέσα στην καρδιά του δημιουργού του.

 

Άρχισα να γράφω (ή έστω να σκέφτομαι υποθέσεις μυθιστορημάτων) όταν ήμουνα 11 χρονών. Ολοκλήρωσα το πρώτο μου μυθιστόρημα στα 14 (δεν έχει σημασία που δε βλέπεται φυσικά). Έφτασα 29 για να μπορέσω μετά από πολλή και έντονη και ενσυνείδητη προσπάθεια να γράψω το πρώτο μου διήγημα. Και παρόλο που τώρα πια έχω αρκετά διηγήματα στο ενεργητικό μου (ή ίσως στο παθητικό μου), εξακολουθώ να γυροφέρνω τις καλύτερες ιδέες απ' αυτά και να συλλογίζομαι και άλλους τρόπους να τις χρησιμοποιήσω, να τις εντάξω στους κόσμους μου ή να φτιάξω συλλογές με την ίδια βασική κεντρική ιδέα. Το απόσπασμα του χάρτη δεν αρκεί. Θέλω ολόκληρο τον κόσμο απλωμένο γύρω μου. Αγαπώ τα μακρινά ταξίδια.