Μυθιστόρημα ή Διήγημα

[kitsos]

Αγαπώ τα μακρινά ταξίδια.

Κι εγώ το ίδιο.

Υπάρχουν όμως διηγήματα που διαβάζονται ή γράφονται σε λίγα λεπτά και το ταξίδι τους κρατάει μια ζωή. Επίσης υπάρχουν ολοκληρωμένα διηγήματα στα οποία δεν υπάρχει λόγος να ειπωθεί ούτε λέξη παραπάνω ενώ υπάρχουν μυθιστορήματα που περιστρέφονται συνεχώς γύρω από γνωστές σκέψεις και πράξεις μόνο και μόνο για να πιάσουν ένα πλήθος λέξεων βασανίζοντας συγγραφέα και αναγνώστη.

Είχα διαβάσει πριν λίγο καιρό ένα αστυνομικό μυθιστόρημα γνωστού σκανδιναβού συγγραφέα. Η λεπτομέρεια και η ανάλυση της κάθε ημέρας ήταν τέτοια που έφτυσα αίμα να το τελειώσω. Ενώ ο ντετέκτιβ κάθε τρεις και λίγο σκεφτόταν όλα τα στοιχεία της υπόθεσης ξανά και ξανά κάθε μισό κεφάλαιο. Δεν λέω ότι αυτό δε γίνεται στην πραγματικότητα αλλά όταν έφτασα στο τέλος είχα κουραστεί τόσο πολύ που σίγουρα αδίκησα μια όμορφη ιδέα. Τι θέλω να πω: η ιδέα ήταν πάρα πολύ καλή για διήγημα άντε νουβέλα. Η προσπάθεια όμως να τεντωθεί, ώστε να πιάσει τις απαραίτητες εκατοντάδες χιλιάδες λέξεων, την τσάκισε.

[mariposa]

Μου έχουν τύχει διηγήματα που καταφέρνουν στο τόσο λίγο χώρο τους να χωρέσουν τόσες πολλές εικόνες και συναισθήματα που να σε συγκλονίζουν.

Νομίζω ότι μυθιστόρημα ή διήγημα, επιλογή έχει να κάνει με το ταλέντο του συγγραφέα

[Tiessa]

Οπωσδήποτε, έχεις απόλυτο δίκιο για το ότι υπάρχουν πολύ καλά διηγήματα που τα θυμάσαι για μια ζωή και ότι δεν είναι όλες οι ιδέες καλές για μυθιστόρημα.

 

Ενώ ο ντετέκτιβ κάθε τρεις και λίγο σκεφτόταν όλα τα στοιχεία της υπόθεσης ξανά και ξανά κάθε μισό κεφάλαιο. Δεν λέω ότι αυτό δε γίνεται στην πραγματικότητα αλλά όταν έφτασα στο τέλος είχα κουραστεί τόσο πολύ που σίγουρα αδίκησα μια όμορφη ιδέα.

 

Εγώ όταν μίλησα για μακρινό ταξίδι, εννοούσα ένα ταξίδι που να σε πηγαίνει κάπου. Αυτό που περιγράφεις παραπάνω είναι ένα στριφογύρισμα στον ίδιο τόπο...

[Blondbrained]

Προσωπικά, προτιμώ να γράφω μυθιστορήματα (ή νουβέλες), χάριν της σχέσης που αναπτύσσεται ανάμεσα σ'εμένα και το δημιούργημά μου. Όταν γράφω διήγημα είναι σαν ένα one night stand, μπορεί να είναι δυνατό, να πέρασα καλά όσο το έγραφα, αλλά όταν το ξαναδιαβάσω θα νιώσω λίγα πράγματα, ίσως και λίγο άβολα. Με το μυθιστόρημα 'δένομαι' (θετικά ή αρνητικά), χτίζεται μία σχέση, υπάρχουν τα πάνω και τα κάτω, μπορεί ΄να 'τσακωθούμε', να πληγωθώ μερικές φορές, αλλά θα περάσουμε και καλές στιγμές (αν η σχέση είναι η σωστή).

ΜΠορώ να ξαναδιαβάσω ένα μυθιστόρημά μου, μέχρι και 100 φορές και να νιώσω όλες τις φορές οικεία, γλυκά, νοσταλγικά (αν ήμασταν καλά μαζί όταν το έγραφα), ή θυμωμένη, απογοητευμένη (αν όχι)...

Σαν αναγνώστρια, μ'αρέσουν και τα δύο είδη σχεδόν το ίδιο... τώρα που το σκέφτομαι θυμάμαι έντονα περισσότερα διηγήματα (και με πολλές λεπτομέρειες), ακόμα κι αν έχουν περάσει πολλά χρόνια απο τότε που τα διάβασα, παρά μυθιστορήματα.

[Glowleaf]

Blondrained, το να γραφεις μυθιστορημα χωρις εμπειρια ομως μπορει να σε ριξει και σε μια παγιδα. Μπορει να δουλευεις καιρο πανω σε κατι που δεν διαβαζεται. Εγω το εκανα, εφτασα τις 50 σελιδες (για αρχαριο ειναι παρα πολλη δουλεια) και ευτυχως ειχα το σθενος να το "σκοτωσω" και να το παρω απο την αρχη.

 

Τα διηγηματα και εμενα μου φαινονταν περιεργα στην αρχη, αλλα μετα απο 4-5 συλλογες τα εκτιμησα πραγματικα. Το μεγαλυτερο πλεονεκτημα που βρισκω ειναι οτι μπορεις να πεις αυτο που σε εκφραζει εκεινη την στιγμη οπως το ειπε ο Παρατηρητης, μια ψυχολογικη σφαλιαρα στον αναγνωστη. Ειναι σαν ενα αυτοτελες επεισοδιο μιας σειρας, απαιτει λιγο χρονο αλλα μπορει να κανει τον θεατη να ψαχνεται ολη μερα. Επισης μπορεις ανετα να πειραματιστεις χωρις πολλες απωλειες.

[Blondbrained]

Blondrained, το να γραφεις μυθιστορημα χωρις εμπειρια ομως μπορει να σε ριξει και σε μια παγιδα. Μπορει να δουλευεις καιρο πανω σε κατι που δεν διαβαζεται.

 

Μα παρομοίως μπορεί να γράψεις 100 διηγήματα που δεν θα διαβάζονται. Απο την στιγμή που θές να εξασκηθείς, θα εξασκηθείς, και θα είσαι έτοιμος να γράψεις κάτι που δεν θα διαβάζεται, αν και το καλύτερο είναι αυτό που διάβασα κάπου εδώ στο site, να γράψεις κεφάλαια- κεφάλαια, να μελετήσεις πάνω στην δομή ενός μυθιστορήματος, να διαβάζεις αυτό που γράφεις ξανά και ξανά, να το διορθώσεις, να το ξαναδιαβάσεις, και ξανά και ξανά, μέχρι να σου βγούν τα μάτια... Για τα πάντα χρειάζεται εξάσκηση (και στην περίπτωσή μας η εξάσκηση δεν έινια μόνο η συγγραφή, αλλά και η ανάγνωση), δεν γεννιέσαι με την εμπειρία.

Να σου πώ την αλήθεια, αυτό το βιβλίο μου που θα εκδοθεί είναι το πρώτο που ολοκλήρωσα, δεν είχα ξαναγράψει ποτέ στην ζωή μου μυθιστόρημα, για την ακρίβεια, είχα γράψει μόνο κάτι ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ ιστοριούλες, ή ιδέες (κεφάλαια θα έλεγα απο ...'ιδέες') και ΕΝΑ διήγημα ολοκληρωμένο (αυτό που διακρίθηκε στον διαγωνισμό).

κι όμως θεωρώ οτι αυτό μου το μυθιστόρημα στέκει πολύ καλύτερα και αξιοπρεπεστέρα απο άλλα που έχω γράψει...Το μόνο που έκανα ήταν να κάτσω να γράψω, να διαβάσω δύο τρία πράγματα για την δομή ενός μυθιστορήματος, και να το διαβάσω καμμιά 100 φορές... δεν έκανα και πολύ σοβαρές διορθώσεις, κάτι ψιλοπράγματα, θα μπορούσα όμως κάλλιστα να κάνω άπειρες και σοβαρότατες διορθώσεις. Θα μπορούσε να μην είχει πετύχει η συνταγή, και να έγραφα ένα πράγμα που σαν αναγνώστρια θα με δυσαρεστούσε. Σ'αυτή την περίπτωση, θα έβρισκα που χωλαίνει το πράγμα, και θα δούλευα πάνω στις προβληματικές περιοχές, είτε με την ίδια ιδέα, είτε με μία καινούργια...δεν υπάρχει άλλος τρόπος για μένα. το να εξασκηθείς δουλεύοντας πάνω σε άλλο 'είδος' συγγραφής είναι λάθος. Εξάσκηση θέλει και για το διήγημα, και εξάσκηση θέλει και για το μυθιστόρημα. Θα μπορούσε κάποιος να γράφει διηγήματα και να θέλει εξάσκηση και δουλειά πάνω στην τεχνική μυθιστορήματος, ή το αντίθετο. Όποιος έχει γράψει ας πούμε 50 διηγήματα πολύ καλά, είναι σίγουρο οτι μπορεί να γράψει ένα εξίσου καλό μυθιστόρημα, και τούμπαλιν?

Επομένως (για μένα πάντα): γράφουμε αυτό που μας έρχεται οτι πρέπει να γράψουμε...αν είναι διήγημα, γράφουμε διήγημα, αν είναι μυθιστόρημα, γράφουμε μυθιστόρημα, κι αν είναι η πρώτη μας φορά γενικώς, απλά το κάνουμε διαβάζοντας ό,τι γράφουμε ξανά και ξανά.... αν ένας συγγραφέας δεν είναι καν καλός αναγνώστης (να μπορεί να 'βρίσκει' προβλήματα σε ένα γραπτό), τί συγγραφέας να γίνει...

Τέλος πάντων είπα πολλά πάλι, συγγνώμη. Πάντως έγινε κατανοητή η γνώμη μου εεεε;

[wordsmith]

Εγώ συμφωνώ με όσους από τους παραπάνω λένε ότι εξαρτάται από την ιδέα. Μερικές ιδέες για να αναπτυχθούν πλήρως θέλουν μυθιστόρημα, ενώ για άλλες φτάνει ένα διήγημα, που, αν προσπαθήσει ο συγγραφέας να το ξεχειλώσει σε μυθιστόρημα, φαίνεται ακριβώς έτσι: ξεχειλωμένο.

Εγώ θέλω αυτά που γράφω να είναι πυκνά σε ιδέες, οπότε καμιά ιδέα μου δε μου φαίνεται αρκετά ζουμερή για να χρειάζεται μυθιστόρημα για να ξεζουμιστεί πλήρως. Οπότε γράφω συνήθως διηγήματα. Έχω τελειώσει ένα μυθιστόρημα (60 χιλ. λέξεις), αλλά εκεί υπήρχαν πολλές ιδέες που συνδέονταν μεταξύ τους, πολλοί χαρακτήρες και δευτερεύουσες πλοκές. Το έδωσα σε φίλο για επιμέλεια και μου είπε ότι οι μικρές ιδέες είναι καλές, η μεγάλη που τα συνδέει έχει πρόβλημα, "μπάζει", κατά το κοινώς λεγόμενο...

Δε νομίζω ότι μου έχει τύχει, ως αναγνώστρια, να μη με ικανοποιεί ένα διήγημα λόγω έκτασης και να θέλω να το δω σε μυθιστόρημα. Ενώ μου έχει τύχει να διαβάσω μυθιστορήματα με το ζόρι ξεχειλωμένα σε έκταση, τη στιγμή που οι ιδέες τους θα αναπτύσσονταν μια χαρά και σε διήγημα. Δε γίνεται πάντα αυτό, βέβαια. Η συγγραφέας Diana Gabaldon (Οutlander series, αν έχετε ακούσει) γράφει πάντα περισσότερα από όσα πρέπει, χωρίς να είναι κάποια για πέταμα. Της ζητάνε διήγημα και της βγαίνει νουβέλα. Της ζητάνε μυθιστόρημα και της βγαίνει τούβλο των 1100 σελίδων. Έχει γράψει μια 7λογία τούβλων, από τα οποία έχω διαβάσει τα 4, και δε νομίζω ότι πρόκειται για ξεχείλωμα. Είναι σίγουρα πολυλογού και δίνει ένα κάρο λεπτομέρειες και περιγραφές, αλλά δε με κουράζουν. Ένα άλλο παράδειγμα διηγήματος που έγινε νουβέλα με επιτυχία είναι το Good Bye Mr Chips του James Hilton. Έχω διαβάσει μόνο τη νουβέλα και είναι εξαιρετική. Δεν έχει κεντρική ιδέα, δε μπορείς να πεις με δυο λόγια ποια είναι η υπόθεση, αλλά έχει πολλές μικρές πολύ συγκινητικές σκηνές, που συμβαίνουν όλες στον ίδιο άνθρωπο και έτσι συνδέονται. Ίσως γι'αυτό το ξεκίνησε σαν διήγημα ο συγγραφέας, επειδή δεν υπήρχε δυνατή κεντρική ιδέα. Αλλά μερικά μυθιστορήματα στέκονται και έτσι, με πολλές μικρές.

Πάρτε και ένα άρθρο σχετικό από το abebooks.co.uk

 

 

Best Short Stories

by Beth Carswell

 

I find myself taking a lot of ferry trips. Between the gorgeous scenery, the urge to nap, and the siren's call of a crossword puzzle, I don't always have the attention span for a novel. And when I'm out of town, the days can be jam-packed, making it hard for me to read. Over those few days, the tendrils of a novel can unravel a bit in my brain, and when I revisit the book, I have to backpedal a bit to reacquaint myself with the narrative.

 

Short stories are ideal for travellers and busy people. I recently enjoyed Jhumpa Lahiri's collection An Interpreter of Maladies. I read two stories on the ferry going, and two coming back. Perfect. My favorite was called Mrs. Sen's, about a woman trying and failing to adjust to an unfamiliar life.

 

Writing a short story is no mean feat: within its constraints, the author must use the same literary devices as a novel, but in a much more limited format. How do you create fear, elation, excitement, suspense, sorrow, in the span of so few pages? It's an art that takes practice, skill and restraint.

 

There is some dissent about what defines a short story. It's widely agreed to be longer than flash fiction, but shorter than a novella. The maximum length is said to be anywhere from 7,000 to 20,000 words.

 

Some authors don't need that many. In his story Reunion, John Cheever creates a character so complete in The Father that the reader can imagine his whole life before and his whole life to come, his interactions with others, and more. To accomplish such an intense dislike of a character in such a small space is impressive. A complete portrait, in the neighborhood of 1,000 words.

 

Some need even fewer. Annie Proulx's Close Range: Wyoming Stories contains a story called 55 Miles to the Gas Pump, which in fewer than 300 words manages to make the reader shudder in horror at the grotesqueness of a loathsome rancher, and the grisly discovery he leaves behind when he commits suicide.

 

In the same collection, The Blood Bay is clever and witty enough to elicit real grins from its readers, while Brokeback Mountain is bitter, unjust and heartbreaking. A short story, done well, takes little time to bring the reader right into the narrative.

 

I first appreciated a short story for what it was in my 8th grade English class. I was 12. Our teacher read us a story called 'Uneasy Homecoming' by Will F. Jenkins. A young woman's husband is away on a business trip. The woman, Connie, is uneasy about coming home alone to the empty house, especially after learning of the recent rash of burglaries nearby. Theirs is the first house built across the lake, and is remote and isolated. Connie arrives home and soon discovers she isn't alone.

 

The author lets us, the readers, in on details even before Connie herself realizes them, foreshadowing, dropping hints that Connie is missing the telltale signs of someone being in her home. The author builds the suspense masterfully, and I acutely remember gripping the edges of my desk as the teacher read, painfully slowly. It was beautifully done, and I've never forgotten it.

 

Raymond Carver's What We Talk About When We Talk About Love consists of 17 stories, each with unique, crystal insight into the way people work and interact with each other. The eighth story in the book, Tell the Women We're Going is unforgettably shocking and upsetting.

 

Shirley Jackson's The Lottery is another chilling piece, in which a small American community sets about preparing for their annual lottery; children gather stones, everyone talks excitedly about who will be selected this year, and finally, it is revealed that the town ritualistically observes an annual sacrifice to ensure a plentiful harvest for the year, and the lottery winner will be stoned to death by their peers and neighbors.

 

One of the finest examples of an ironic, twist ending would be found in The Necklace by French author Guy de Maupassant, in which a woman learns a valuable lesson - the hard way - about greed and what it means to be rich.

 

In a cynical world, and without the luxury of whole chapters of character development, history and background, a short story has its work cut out when it tries to be moving, to make the reader genuinely care about the outcome for the characters. Two stories in particular have achieved that for me. One is Back Pain, from Bronwen Wallace's collection People You'd Trust Your Life To, which, in under 18 pages seems to encapsulate all of the complexities, fury and love in the mother-daughter relationship. The other is Blueprints from the Barbara Kingsolver compilation Homeland and Other Stories, in which David and Lydia, a couple struggling with the disintegration of their relationship, come together in a crisis to remember why they love each other in the first place. Both are written with painful honesty, the characters clumsily trying to make sense of unfamiliar territory while struggling to hang onto the familiar people they hold most dear.

 

edit:Πάρτε και το link για περισσότερα και προτάσεις.

Edited September 12, 2010 by wordsmith

[TheHunter-Writer]

Δεν γράφω καλά διηγήματα. 'Ισως επειδή δεν έχω διαβάσει αρκετά. Όπως και να έχει προτιμώ τα μυθιστορήματα. Έχω ιδέες και μυνήματα που θέλω να εκφράσω και να μοιραστώ με τους άλλους, που ένα διήγημα δεν μου αρκεί, τόσο απλά.

[Stanley]

Συνονόματε,κάθε πράμα στον καιρό του και τον Αύγουστο ο κολιός...

[Lady Nina]

Καλησπέρα και καλώς σας βρήκα!! Είναι το πρώτο μου post στο forum, μα ήδη νιώθω σαν στο σπίτι μου!!

 

Απαντώντας στην ερώτηση αυτού του θέματος, από τη σκοπιά του αναγνώστη, γιατί πριν και πάνω απ'όλα αυτό είναι ο κάθε συγγραφέας, θα έλεγα ότι προτιμώ τα μυθιστορήματα, καθώς μου αρέσει να έχω μια ολοκληρωμένη και εκτενή εικόνα για τους χαρακτήρες, τα γεγονότα, την ιστορία. Από μικρή είχα μια ιδιαίτερη προτίμηση προς αυτά. Τελευταία, ωστόσο, με ερέθισμα ένα διαγωνισμό διηγήματος, διάβασα κάποια διηγήματα και ομολογουμένως κατάλαβα πως είχα βιαστεί να τα κρίνω. Γενικώς, μου αρέσει να έχω πάντα ένα βιβλίο, είτε είναι μυθιστότημα είτε συλλογή διηγημάτων, να με περιμένει σπίτι γυρνώντας από τη σχολή ή τη βόλτα, αν και με το ρυθμό που τα διαβάζω κάτι τέτοιο είναι απλώς αδύνατο!

 

Όσον αφορά το τί μου αρέσει να γράφω και τί με εκφράζει περισσότερο, θα έλεγα πως και τα δύο είδη έχουν τη χάρη τους. Αν με ρωτούσε κάποιος ένα χρόνο πριν, θα έλεγα πως είμαι αμιγώς "συγγραφέας" μυθιστορήματος, καθώς μου αρέσει να αναλύω την υπόθεση, να εμβαθύνω στους χαρακτήρες, να εισάγω μυστικά και ανατροπές σε κάθε "γωνιά" της ιστορίας. Πλέον, όμως, έχοντας δοκιμάσει τις δυνάμεις μου και στο διήγημα (τις δοκιμάζω ακόμα, εννοείται) και επειδή ποτέ δεν είχα τον χρόνο, ή μάλλον την υπομονή, να ολοκληρώσω κάποιο μυθιστόρημα από τα πολλά που έχω ξεκινήσει, έχω αρχίσει να βλέπω τα διηγήματα με άλλο μάτι.

 

Επομένως, συνοπτικά και ξεκάθαρα, θα επιλέξω να διαβάσω ή να γράψω κάποιο από τα δύο είδη ανάλογα με τη διάθεση που έχω εκείνη τη στιγμή, μέρα, περίοδο.

[phaethon]

Σίγουρα προτιμώ τα μυθιστορήματα όσον αφορά το γράψιμο, στα οποία όμως αφιερώνω πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα

στο κομμάτι της έρευνας. Στα διηγήματα αυτό δε συμβαίνει εφόσον αυτό επικεντρώνεται σε μια ιδέα που δεν απαιτεί

πολλές σελίδες για να αναπτυχθεί.

Είναι λοιπόν, και συμφωνώ με όσους το ανέφεραν, θέμα ιδέας και συνάμα ικανότητας του κάθε ατόμου να αναπτύσσει

την ιδέα του και αν μπορεί και είναι δυνατό, να δομεί πάνω σε αυτήν το μυθιστόρημα του.

[BladeRunner]

Θέλω να γράψω ένα μυθιστόρημα, έστω 150 σελίδων, αλλά δεν βλέπω να μου βγαίνει. Ιδέες έχω πολλές, και περίεργες, αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να τις αναπτύξω σε πολλές σελίδες... Ενώ, μπορώ να γράψω ένα διήγημα, αλλά και πάλι δεν νοιώθω "γεμάτος". Σαν αναγνώστης, προτιμώ τα μυθιστορήματα.

[dagoncult]

-Σεπτέμβριος

 

91. Μάικλ Μάρσαλ, "Αχυράνθρωποι:Η συνωμοσία του αίματος", εκδόσεις Οξύ, 2007, σελ. 439

92. Νόρμαν Σπίνραντ, "Τα χρόνια της αρρώστιας", εκδόσεις Παρά Πέντε, 1991, σελ. 112

93. Michael Moorcock, "Behold the Man", εκδόσεις Orion, 1999, σελ. 124

94. Ρίτσαρντ Μόργκαν, "Θνητοί Θεοί", εκδόσεις Anubis, 2005, σελ. 532

95. Ρότζερ Ζελάζνυ, "Ο Κύριος του φωτός", εκδόσεις Αίολος, 1993, σελ. 355

96. Ρόμπερτ Χάινλαϊν, "Ο δρόμος της δόξας", εκδόσεις Ροές, 1987, σελ. 367

97. Αλεξάντερ Μπέσερ, "RIM: Ο τροχός της ζωής", εκδόσεις Aquarius, 1995, σελ. 400

98. Γουίλιαμ Γκίμπσον, "Ο Μνημονικός Τζόνυ & άλλα διηγήματα", εκδόσεις Παρά Πέντε, 1996, σελ. 207

99. Γουίλιαμ Γκίμπσον, "Νευρομάντης", εκδόσεις Αίολος, 1998, σελ. 290

 

 

 

Σαν αναγνώστης, προτιμώ τα μυθιστορήματα.

 

 

Αχά... ώστε έτσι λοιπόν...

 

 

 

 

 

 

[BladeRunner]

Ε, ναι. Αυτή η μικρή συλλογή του Γκίμπσον που διάβασα, είναι ένα από τα ελάχιστα βιβλία με διηγήματα που έχω διαβάσει. Ας πούμε στα 200-250 βιβλία που έχω διαβάσει συνολικά τα τελευταία χρόνια, ζήτημα 2-3 να είναι που περιέχουν διηγήματα... Έχω περίπου 6-7 συλλογές διηγημάτων, με διαβασμένες τις 2-3! Όταν λέω ότι προτιμώ να διαβάζω μυθιστορήματα αντί για διηγήματα, δεν σημαίνει ότι δεν έχω διαβάσει διηγήματα

[wordsmith]

Και... η γνώμη ενός εξωφορουμικού για το διήγημα ίσως βοηθήσει μερικούς να αποφασίσουν τι από τα δύο προτιμούν.

Πηγή εδώ.

 

1. Τὸ μι­κρὸ δι­ή­γη­μα αἰχ­μα­λω­τί­ζει τὴ στιγ­μή. Ἔμ­φα­ση δί­νε­ται σὲ με­μο­νω­μέ­να πρό­σω­πα, πράγ­μα­τα ἢ κα­τα­στά­σεις, ἐ­νῶ ἰ­δι­αί­τε­ρη ση­μα­σί­α κα­τέ­χουν με­μο­νω­μέ­νες λέ­ξεις καὶ με­μο­νω­μέ­νες κι­νή­σεις.

 

2. Στὸ μι­κρὸ δι­ή­γη­μα ἡ δι­α­φο­ρὰ με­τα­ξὺ τοῦ οὐ­σι­ώ­δους καὶ τοῦ μὴ οὐ­σι­ώ­δους εἶ­ναι θο­λή. Κά­τι τὸ ἀ­σή­μαν­το μπο­ρεῖ ξαφ­νι­κὰ νὰ με­τα­τρα­πεῖ σὲ κά­τι οὐ­σι­ῶ­δες, ἐ­νῶ ἀν­τί­στρο­φα τὸ πα­ρα­δο­σια­κὰ οὐ­σι­ῶ­δες μπο­ρεῖ νὰ ἀ­πο­κτή­σει δευ­τε­ρεύ­ου­σα ση­μα­σί­α.

 

3. Στὸ μι­κρὸ δι­ή­γη­μα ἡ ἐ­ξι­στό­ρη­ση εἶ­ναι συ­χνὰ ὑ­παι­νι­κτι­κή, καὶ συ­νε­πῶς τὰ γε­γο­νό­τα φαν­τά­ζουν δι­φο­ρού­με­να καὶ χα­ο­τι­κά.

 

4. Στὸ μι­κρὸ δι­ή­γη­μα τὸ ὑ­πο­κεί­με­νο καὶ τὸ ἀν­τι­κεί­με­νο (πρό­σω­πα καὶ πράγ­μα­τα) προ­σεγ­γί­ζουν τὸ ἕ­να τὸ ἄλ­λο. Σὲ πολ­λὲς μά­λι­στα πε­ρι­πτώ­σεις ἡ ἀ­πό­στα­ση με­τα­ξὺ ὑ­πο­κει­μέ­νου καὶ ἀν­τι­κει­μέ­νου ἐ­ξα­λεί­φε­ται παν­τε­λῶς.

 

5. Στὸ μι­κρὸ δι­ή­γη­μα ἡ πλο­κὴ ἐ­κτυ­λίσ­σε­ται σὲ με­μο­νω­μέ­νες πα­ρα­γρά­φους.

 

6. Στὸ μι­κρὸ δι­ή­γη­μα ὁ ἀ­φη­γη­τὴς δὲν προ­σπα­θεῖ νὰ κρύ­ψει τὸ γε­γο­νὸς πὼς ἀ­φη­γεῖ­ται – τὸ ἀ­φή­νει ἀν­τι­θέ­τως νὰ φα­νεῖ ἀ­νοι­χτὰ καὶ εἶ­ναι αἰ­σθη­τὰ πα­ρὼν στὸ κεί­με­νο ὡς ἀ­φη­γη­τής.

 

7. Στὸ μι­κρὸ δι­ή­γη­μα ἡ πλο­κὴ δὲν πε­ρι­ο­ρί­ζε­ται στὸ σῶ­μα τοῦ κει­μέ­νου καὶ δὲν ὁ­λο­κλη­ρώ­νε­ται μὲ τὸ τέ­λος τοῦ κει­μέ­νου – εἶ­ναι ἀ­κα­τά­λη­κτη. Τὸ μι­κρὸ δι­ή­γη­μα ἔ­χει συ­χνὰ ἀ­νοι­χτὴ ἀρ­χὴ καὶ ἀ­νοι­χτὸ τέ­λος.

[SpirosK]

Πολυτονικό;; Πού το θυμήθηκαν;;

[Cassandra Gotha]

Αγαπώ το διήγημα, και σαν αναγνώστρια και σαν (λέμε τώρα) συγγραφέας. Είναι μικρό, δεν κουράζει, πρέπει να είσαι περιεκτικός όταν γράφεις και απόλυτα συγκεντρωμένος όταν διαβάζεις. Κάθε γραμμή έχει σημασία.

[Ioannis]

Προτιμώ το μυθιστόρημα και ως αναγνώστης αλλά και ως συγγραφέας. Πιστεύω ότι ένα διήγημα σε περιορίζει με το μέγεθος του.

[Tattoman]

Και... η γνώμη ενός εξωφορουμικού για το διήγημα ίσως βοηθήσει μερικούς να αποφασίσουν τι από τα δύο προτιμούν.

Πηγή εδώ.

 

1. Τὸ μι­κρὸ δι­ή­γη­μα αἰχ­μα­λω­τί­ζει τὴ στιγ­μή. Ἔμ­φα­ση δί­νε­ται σὲ με­μο­νω­μέ­να πρό­σω­πα, πράγ­μα­τα ἢ κα­τα­στά­σεις, ἐ­νῶ ἰ­δι­αί­τε­ρη ση­μα­σί­α κα­τέ­χουν με­μο­νω­μέ­νες λέ­ξεις καὶ με­μο­νω­μέ­νες κι­νή­σεις.

 

2. Στὸ μι­κρὸ δι­ή­γη­μα ἡ δι­α­φο­ρὰ με­τα­ξὺ τοῦ οὐ­σι­ώ­δους καὶ τοῦ μὴ οὐ­σι­ώ­δους εἶ­ναι θο­λή. Κά­τι τὸ ἀ­σή­μαν­το μπο­ρεῖ ξαφ­νι­κὰ νὰ με­τα­τρα­πεῖ σὲ κά­τι οὐ­σι­ῶ­δες, ἐ­νῶ ἀν­τί­στρο­φα τὸ πα­ρα­δο­σια­κὰ οὐ­σι­ῶ­δες μπο­ρεῖ νὰ ἀ­πο­κτή­σει δευ­τε­ρεύ­ου­σα ση­μα­σί­α.

 

3. Στὸ μι­κρὸ δι­ή­γη­μα ἡ ἐ­ξι­στό­ρη­ση εἶ­ναι συ­χνὰ ὑ­παι­νι­κτι­κή, καὶ συ­νε­πῶς τὰ γε­γο­νό­τα φαν­τά­ζουν δι­φο­ρού­με­να καὶ χα­ο­τι­κά.

 

4. Στὸ μι­κρὸ δι­ή­γη­μα τὸ ὑ­πο­κεί­με­νο καὶ τὸ ἀν­τι­κεί­με­νο (πρό­σω­πα καὶ πράγ­μα­τα) προ­σεγ­γί­ζουν τὸ ἕ­να τὸ ἄλ­λο. Σὲ πολ­λὲς μά­λι­στα πε­ρι­πτώ­σεις ἡ ἀ­πό­στα­ση με­τα­ξὺ ὑ­πο­κει­μέ­νου καὶ ἀν­τι­κει­μέ­νου ἐ­ξα­λεί­φε­ται παν­τε­λῶς.

 

5. Στὸ μι­κρὸ δι­ή­γη­μα ἡ πλο­κὴ ἐ­κτυ­λίσ­σε­ται σὲ με­μο­νω­μέ­νες πα­ρα­γρά­φους.

 

6. Στὸ μι­κρὸ δι­ή­γη­μα ὁ ἀ­φη­γη­τὴς δὲν προ­σπα­θεῖ νὰ κρύ­ψει τὸ γε­γο­νὸς πὼς ἀ­φη­γεῖ­ται – τὸ ἀ­φή­νει ἀν­τι­θέ­τως νὰ φα­νεῖ ἀ­νοι­χτὰ καὶ εἶ­ναι αἰ­σθη­τὰ πα­ρὼν στὸ κεί­με­νο ὡς ἀ­φη­γη­τής.

 

7. Στὸ μι­κρὸ δι­ή­γη­μα ἡ πλο­κὴ δὲν πε­ρι­ο­ρί­ζε­ται στὸ σῶ­μα τοῦ κει­μέ­νου καὶ δὲν ὁ­λο­κλη­ρώ­νε­ται μὲ τὸ τέ­λος τοῦ κει­μέ­νου – εἶ­ναι ἀ­κα­τά­λη­κτη. Τὸ μι­κρὸ δι­ή­γη­μα ἔ­χει συ­χνὰ ἀ­νοι­χτὴ ἀρ­χὴ καὶ ἀ­νοι­χτὸ τέ­λος.

 

 

τώρα μου θήμισες τα Κείμενα στο σχολείο που κάναμε πέρσι και γράφαμε διαγώνισμα, μια άσκηση είχε και τις διαφορές μεταξύ διηγήματος και μυθιστορίματος...μου είχε βγει η παναγία...τι μου τα θή

μισες...

[Stanley]

Ένα διήγημα μπορεί να περικλείει μια ολόκληρη ουσία.Ο ίδιος ο Πόε το θεωρούσε την τελειότερη μορφή πρόζας,γιατί έχει συγκεκριμένη φιλοσοφία και αφοσιώνεται,πιστά, σε ένα γεγονός. Είπαμε,κάθε πράμα στην ώρα του.

 

Πρέπει να μοιραστώ μαζί σας, ωστόσο,ότι τα συναισθήματα που ένιωσα όταν ολοκλήρωσα το μυθιστόρημά μου, ήταν μοναδικά. Δεν είναι μόνο ότι δάκρυσα,αλλά και το βράδυ δυσκολεύτηκα να κοιμηθώ. Είναι λογικό ο αντίκτυπος να είναι μεγαλύτερος.

[wordsmith]

Και άλλη μία σχετική ατάκα που τώρα τη θυμήθηκα (και ελπίζω να μην την έχω ήδη γράψει):

 

"Στο διήγημα κερδίζεις με νοκ άουτ, ενώ στο μυθιστόρημα κερδίζεις στα σημεία" Julio Cortazar

 

Αλλά γιατί να μην κερδίζεις και στο διήγημα στα σημεία; Δεν έχουν, ούτε είναι ανάγκη να έχουν, όλα τα διηγήματα μια ανατροπή στο τέλος. Μπορεί να είναι απλώς ατμοσφαιρικά...oh well

[Stanley]

Και για να παραφράσω κάτι που είχα πει σχετικά με την συγγραφή και το διάβασμα...Το διήγημα είναι φάσωμα,το μυθιστόρημα σεξ!

[lizbeth_covenant]

Και για να παραφράσω κάτι που είχα πει σχετικά με την συγγραφή και το διάβασμα...Το διήγημα είναι φάσωμα,το μυθιστόρημα σεξ!

 

Άλλος ένας καλός λόγος να προτιμώ τα μυθιστορήματα :tongue:

 

Αλλά νομίζω πως τα μειώνεις πολύ τα καημενα τα διηγήματα έτσι. Θα προτιμούσα να λέγαμε ότι τα διηγήματα είναι σεξ μιας βραδιάς ενώ τα μυθιστορήματα σεξ σε σχέση... εε;;B)

[Sonya]

Για μια ακόμα φορά αποδεικνύουμε ότι το φόρουμ είναι, πάνω απ' όλα, λογοτεχνικό. :Ρ

[Stanley]

Και για να παραφράσω κάτι που είχα πει σχετικά με την συγγραφή και το διάβασμα...Το διήγημα είναι φάσωμα,το μυθιστόρημα σεξ!

 

Άλλος ένας καλός λόγος να προτιμώ τα μυθιστορήματα :tongue:

 

Αλλά νομίζω πως τα μειώνεις πολύ τα καημενα τα διηγήματα έτσι. Θα προτιμούσα να λέγαμε ότι τα διηγήματα είναι σεξ μιας βραδιάς ενώ τα μυθιστορήματα σεξ σε σχέση... εε;;B)

 

Λίνα,θα παραλλήλιζα το διήγημα με τα...προκαταρκτικά,αλλά είπα να μην το παρακάνω!Πάντως,με την δική σου εκδοχή(σεξ μιας βραδιάς) είναι σαν να υποβιβάζεις το μυθιστόρημα!!