Αντζέντα θανάτου

[anysias]

Όνομα Συγγραφέα: Βασίλης Χ.

Είδος: τρόμου

Βία; Ναι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 3.950

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια:

 

 

24 Μαρτίου 2011, 07:14 π. μ

 

Τα πνευμόνια μου είχαν αρπάξει φωτιά και η ανάσα μου έβγαινε βίαιη και στριγκή. Δεν σταμάτησα όμως να τρέχω παρόλο που πάλευα να κρατήσω σταθερή την κουρασμένη μου αναπνοή. Το στόμα μου είχε στεγνώσει σε τέτοιο βαθμό που αν κατάπινα θα πνιγόμουν. Αποδίωξα αυτή την σκέψη και συνέχισα να τρέχω μέσα στο πυκνό δάσος, αποφεύγοντας τα δέντρα. Προσπάθησα να μην κοιτάζω πίσω μου γιατί ήταν σίγουρο ότι με ακολουθούσε. Μπορούσα να ακούσω τα κλαδιά να σπάνε στο διάβα του και τα ξεραμένα φύλλα να θροΐζουν από την ταχύτητα με την οποία με καταδίωκε. Εισέπνεα από την μύτη και εξέπνεα από το στόμα αργά και τρεμουλιαστά, όπως έκανα στο γήπεδο καθημερινά –όταν κουραζόμουν- για να κρατήσω σταθερό ρυθμό. Παραδέχτηκα πώς είχε καλή αντοχή, για κάποιον που ανέπνεε μόνο από την μύτη, αφού άκουγα το έντονο ρουθούνισμά του όλο και πιο κοντά. Με την τελευταία εισπνοή ένιωσα μία σουβλιά στα νεφρά μου. Δεν ήταν στιγμιαίος πόνος αλλά συνεχής με αυξανόμενη ένταση. Εξοργίστηκα και μόνο στην σκέψη ότι ο πόνος θα με ανάγκαζε να εγκαταλείψω. Πάντα πίστευα ότι είχα την καλύτερη αντοχή αλλά εκείνος είχε κρατήσει την απόσταση ανάμεσά μας σταθερή. Δεν μπορούσα να τον δω αλλά ήταν στο κατόπι μου.

 

Ήταν καθαρά μια αντανακλαστική κίνηση, ή ίσως η ανάγκη για επιβεβαίωση ή ακόμα και το αίσθημα της επιβίωσης, όταν γύρισα το κεφάλι μου πίσω και τον εντόπισα κάμποσα μέτρα μακριά μου. Έστρεψα βιαστικά το βλέμμα μου μπροστά αλλά ήταν πολύ αργά. Συγκρούστηκα με ένα λεπτό κορμό και ένιωσα να μου κόβεται η ανάσα. Το πρόσωπό μου τραντάχθηκε κοπανώντας σε ένα χαμηλό κλαδί και το δεξί μάτι μου έτσουξε διαολεμένα. Αποπροσανατολίστηκα αμέσως. Έχασα την ισορροπία μου και έπεσα προς τα πίσω. Το στομάχι μου σφίχτηκε όσο αιωρούμουν στο κενό.

 

****

 

6 Ιουλίου 2008, 07:04 π. μ

 

«Μπέτυ έχω ανατριχιάσει ολόκληρη και δεν ξέρω αν είναι από το κρύο ή από τον φόβο! Αναρωτιέμαι αν το κάνεις αυτό και στην πόλη που σπουδάζεις. Μόνη σου μέσα στα δάση; Ολόκληρες εγκαταστάσεις υπάρχουν στην πόλη μας και εσύ με έφερες εδώ! Ωραίος τρόπος να με κάνεις να αρχίσω το τρέξιμο… Δεν πετυχαίνει! Είσαι εντελώς τρελή αδερφούλα. Εδώ μέσα είναι σκέτη ερημιά. Άσε που μπορεί να έχουμε χαθεί ήδη…»

 

«Ω σταμάτα να γκρινιάζεις! Εγώ τρέχω κάθε μέρα στην φύση. Απλά απόλαυσε το. Δεν θα χαθούμε αν ακολουθήσουμε το μονοπάτι. Να, δες… Υπάρχουν πολλές πατημασιές! Εδώ έρχονται όλοι όσοι θέλουν να τρέξουν στην φύση. Εξάλλου πρέπει να κοπιάσεις για να χάσεις τα ψωμάκια, δεν θα φύγουν από μόνα τους κυρία μου!» Συνέχισα να την ακολουθάω λαχανιασμένα αλλά τις έβγαλα την γλώσσα θιγμένη.

 

«Μπέτυ είμαι σίγουρη ότι εδώ έρχονται για τρέξιμο αλλά πιο φυσιολογικές ώρες. Με φώς και περισσότερο κόσμο…» Σχολίασα καγχάζοντας μέχρι που κατάπια μερικά μυγάκια και άρχισα να καθαρίζω τον λαιμό μου αηδιασμένη.

 

«Για μια φορά στην ζωή σου θα σταματήσεις; Πραγματικά Ειρήνη… Δεν ξέρω τι έχεις στο μυαλό σου μερικές φορές! Δεν είναι όλα εύκολα και βολικά στην ζωή. Σε λίγους μήνες θα φύγεις για τις σπουδές σου και αν θες την συμβουλή μου πρέπει να βγεις από το καβούκι σου. Να ρισκάρεις λιγάκι αλλιώς θα ζήσεις με την πίκρα για χρόνια και δεν θα μάθεις ποτέ να χειρίζεσαι καταστάσεις. Δεν θα είναι πάντα η μαμά και ο μπαμπάς δίπλα σου ξέρεις!» Σταμάτησα απότομα και απόμεινα να την κοιτάζω να απομακρύνεται. Πολλά από αυτά που είπε ήταν αλήθεια, άλλωστε όλοι ήξεραν πως είμαι καλομαθημένη και αν και αρνιόμουν να τα παραδεχτώ ένιωσα πληγωμένη. Είχα νευριάσει απίστευτα μαζί της. Πως μπόρεσε να ξεστομίσει κάτι τέτοιο; Σταμάτησε και εκείνη όταν το αντιλήφθηκε. Σήκωσε τα χέρια της αγανακτισμένη προς τον ουρανό αλληθωρίζοντας και μετά τα έβαλε στην μέση της κουνώντας αποδοκιμαστικά το κεφάλι της. Σαν να έλεγε στον εαυτό της. ‘ Πάλι τα ίδια! Τι έχω κάνει και τα τραβάω όλα αυτά;’ Σχεδόν μπορούσα να διαβάσω το μυαλό της.

 

«Γιατί με έφερες μαζί σου αφού με σιχαίνεσαι τόσο;» Με κοίταξε έκπληκτη. Έκανε μερικά βήματα κοντά μου και με κοίταξε σοβαρά.

 

«Ειρήνη σου είπα να έρθεις γιατί ήξερα ότι το θες. Ότι θες να περάσουμε χρόνο μαζί πριν φύγω. Μην είσαι καχύποπτη. Δεν σε σιχαίνομαι. Μπορεί να μου σπας τα νεύρα αλλά σε νοιάζομαι και σε αγαπάω όσο τίποτα στον κόσμο. Όλα αυτά σου τα λέω για αυτούς ακριβώς τους λόγους. Είσαι η αδερφή μου ανόητη. Ότι πιο πολύτιμο έχω! Ακόμα και η πιο απίστευτη παρέα εκεί που σπουδάζω δεν θα με κρατήσει μακριά σου…» Με κοίταξε απολογητικά. Δεν φτάνει που είχα φερθεί σαν σκύλα, είχε και τύψεις. Ένιωσα τα μάτια μου να βουρκώνουν. Πάντα με φρόντιζε. Απέφυγα την εξεταστική ματιά της. Προσπάθησα να εστιάσω κάπου αλλού. Μία φιγούρα πλησίασε από την αντίθετη μεριά. Ωραία, και άλλος τρελός που συνηθίζει να τρέχει τέτοιες ώρες. Έτρεχε σταθερά μέχρι που παραμέρισα την Μπέτυ για να δω καλύτερα. Ήταν άντρας σίγουρα. Το κατάλαβα από το περπάτημα. Είχε ανοιχτές πλάτες και κοντά μαλλιά. Όταν και η Μπέτυ γύρισε για δει τι μου είχε τραβήξει την προσοχή εκείνος- είχα πειστεί για το φύλλο- σταμάτησε απότομα. Χωρίς λόγο ζάρωσα δίπλα στην αδερφή μου. Μείναμε έτσι για λίγο.

 

****

 

Ποιος ξέρει σε πια θανατερή πλαγιά κατρακυλούσα; Προσγειωνόμουν ανώμαλα με την πλάτη, τους ώμους και τα γόνατα. Στην τελευταία βουτιά καρφώθηκα σε ένα δέντρο με την πλάτη και νόμιζα ότι έχασα το πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Άνοιξα τα μάτια διάπλατα αλλά ήμουν ακόμα τόσο ζαλισμένη. Μπορούσα να διακρίνω την απότομη πλαγιά που είχα ‘κατέβει’. Ένας πονεμένο βογκητό ξέφυγε από το λαιμό μου και σφίχτηκα για να μην ουρλιάξω από το σοκ. Η αδρεναλίνη μου είχε ανέβει στα ύψη -αναγκάζοντας με να παίρνω γρήγορες και κοφτές ανάσες από το στόμα- θολώνοντας κάθε λογική μου σκέψη. Το κορμί μου ζεματούσε και ο πόνος στα νεφρά δεν είχε περάσει. Από το δεξί μου μάτι έβλεπα θολά καθώς κάτι ζεστό και πηχτό κάλυπτε αυτή την μεριά του προσώπου μου. Έφερα το αριστερό χέρι στο πρόσωπό μου και όταν το κοίταξα ήταν γεμάτο αίμα. Το δικό μου αίμα! Κατέβασα το χέρι στο στομάχι μου. Ήταν σκληρό σαν πέτρα και όταν έφτασα κοντά στον αφαλό έσκουξα από τον πόνο, τόσο που ένιωσα το λαιμό μου να γδέρνεται και να ζαλίζομαι.

 

****

 

«Τι κάνει;» Αναρωτήθηκε η αδερφή μου.

 

«Είναι λες και μας παρακολουθεί…»

 

«Έλα… Πάμε να συνεχίσουμε.» Δήλωσε η Μπέτυ σθεναρά και με τράβηξε απότομα. Εγώ ένιωσα να παγώνω στην θέση μου. Γύρισε και με κοίταξε θυμωμένα.

 

«Μπέτυ φοβάμαι! Και αν είναι κανένας ψυχάκιας; Γιατί κάθεται εκεί και μας κοιτάζει; Γιατί δεν προχωράει; Πάμε πίσω… Ναι, ας γυρίσουμε!» Την παρακάλεσα ικετευτικά. Ήξερα ότι αυτή ήταν η ατρόμητη. Πάντα την ακολουθούσα σε ότι και αν μου πρότεινε αλλά για αυτό είχε ένα απαίσιο προαίσθημα.

 

«Όχι πρέπει να συνεχίσουμε γιατί είναι πιο κοντά το γυμναστήριο από το να γυρίσουμε σπίτι! Ξέρω πολύ καλά αυτό το δάσος. Εξάλλου αν μας ακολουθήσει μέχρι εκεί ο φρουρός θα τον τρομάξει και θα φύγει.» Έκανα μερικά δειλά βήματα μαζί της.

 

«Γιατί δεν προχωράει;» Κοκάλωσα πεισματικά στην θέση μου.

 

«Δεν ξέρω. Έλα πάμε…» Τελικά την ακολούθησα διστακτικά και την ίδια στιγμή ξεκίνησε και εκείνος να προχωράει αργά.

 

«Μπέτυ;» Έσφιξα το χέρι της.

 

«Το είδα!» Μου ανταπέδωσε το σφίξιμο.

 

«Φοβάμαι…» Δεν απάντησε αλλά μου έσφιξε το χέρι λίγο περισσότερο. Συμμεριζόταν την ανησυχία μου. Σε λίγο ίσως θα μπορούσαμε να δούμε το πρόσωπό του. Το δεξί του χέρι πήγε στην πλάτη του και ξαναήρθε μπροστά του γρήγορα. Σταμάτησε απότομα και ακούστηκε ένα απότομο φύσημα. Τη επόμενη στιγμή ένιωσα ένα τσίμπημα στο λαιμό. Τινάχτηκα και η Μπέτυ με κοίταξε μπερδεμένη. Κατέβασα το χέρι μου και στην παλάμη μου βρίσκονταν ένα βελάκι.

 

****

 

Κοντά στον αφαλό μου προεξείχε ένα σπασμένο κλαδί και γύρω του σχηματίζονταν μια υγρή κηλίδα αίματος. Προσπάθησα να σηκωθώ αλλά ο πόνος γιγαντώθηκε. Ένας απροσδιόριστος πόνος αφού ολόκληρο το σώμα μου πολεμούσε το σοκ από τα χτυπήματα και τις πληγές. Γλίστρησα ξανά κάτω εξουθενωμένη, με κάθε μυ του κορμιού μου να σφίγγεται. Άρπαξα το κλαδί που προεξείχε από το στομάχι μου και σκέφτηκα να το τραβήξω έξω. Προετοιμάστηκα παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. Το μυαλό μου καθάρισε με μιας και τράβηξα το χέρι μου μακριά από το κλαδί. «Το κλαδί λειτουργεί σαν αιμοστατικό αυτή την στιγμή. Το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να σηκωθώ… Πρέπει να συνεχίσεις Ειρήνη γιατί θα σε βρει. Που είμαι; Σκέψου… Σκέψου τι σου θυμίζει αυτό το μέρος του δάσους;» Σκέφτηκα φωναχτά. Φυσικά όλα έμοιαζαν ίδια. Θα μπορούσα να βρίσκομαι οπουδήποτε μέσα στο δάσος! Τίποτα δεν ήταν γνώριμο. Άρχισα να χαλαρώνω και ένιωσα την κούραση σε όλο μου το σώμα. Παραδινόμουν; Το ότι μιλούσα μόνη μου ήταν σημάδι ότι το είχα χάσει; Προσπάθησα να ανασυγκροτηθώ αλλά έμοιαζε αδύνατο. Μια σκοτοδίνη σκέπαζε τα μάτια μου. Όλα θόλωναν και το σώμα μου μούδιαζε περίεργα. Δεν πήρα το βλέμμα μου από την κορυφή ακόμα και όταν μια φιγούρα πρόβαλε στο χείλος…

 

****

 

Ένιωσα το λαιμό μου να κρυώνει. Κοιτάξαμε έντρομες το βελάκι για λίγα δευτερόλεπτα προσπαθώντας να εξηγήσουμε την σημασία του. Όταν συνήλθαμε από την έκπληξη και καταλάβαμε τις προθέσεις του ξένου αρχίσαμε να τρέχουμε προς τα πίσω. Ο άντρας μας ακολουθούσε και μάλιστα γρήγορα. Η Μπέτυ με τράβηξε μέσα στο δάσος.

 

«Μείνε κοντά μου.»Διέταξε. Δε θα έφερνα καμία αντίρρηση. Το μυαλό μου ήταν συγχυσμένο για να μπορέσω να σκεφτώ καθαρά. Βρισκόμουν σε άρνηση.

 

« Θα χαθούμε όμως εδώ μέσα… Δεν υπάρχει μονοπάτι!»

 

«Και εκείνος το ίδιο. Εμπιστέψου με Ειρήνη.» Ενώ ο διώκτης μας φαινόταν να καθυστερεί και να χάνει έδαφος, είχα αρχίσει να σκουντουφλάω και να νιώθω μουδιασμένη παντού. Τελικά έπεσα πάνω σε ένα δέντρο με φόρα και μετά με την πλάτη σε ένα βουναλάκι από πέτρες. Τώρα κατάλαβα τι γινόταν. Είχα αρχίσει να παραλύω! Η Μπέτυ ήρθε από πάνω μου και προσπάθησε να με σηκώσει.

 

****

 

«Όχι!» Ούρλιαξα πιέζοντας τον εαυτό μου να συνέλθει. Ο διώκτης μου κατέβαινε την πλαγιά προσεκτικά αλλά με είχε ακούσει και επιτάχυνε την προσπάθειά του! Έπρεπε να σηκωθώ. Έφερα τα γόνατά κοντά στο σώμα μου ξεφωνίζοντας. Υπέφερα από τα τραύματά μου και ήμουν ένα βήμα πριν την λιποθυμία. Έσπρωξα με δύναμη μέχρι που σηκώθηκα όρθια. Στηριζόμουν στο δέντρο και προσπαθούσα να αντλήσω και την τελευταία ικμάδα δύναμης που είχε απομείνει στο σώμα μου. Έσκαψα βαθιά μέσα μου για να προκαλέσω την θέλησή μου. Η ανάγκη για επιβίωση καθάρισε το μυαλό μου. Οι αναμνήσεις μου άρχισαν να αποκτάνε νόημα. Δεν ήμουν σε παραλήρημα αλλά όλα συνδέονταν μεταξύ τους σε αυτή την στιγμή. Το δάσος δεν φάνταζε τόσο μπερδεμένο πια. Αυτή η συνειδητοποίηση με όπλισε με κουράγιο για να συνεχίσω. Έψαξα για ένα συγκεκριμένο σημείο. Δεν ήταν μακριά! Πήρα μια βαθιά ανάσα και ανασυγκρότησα τον εαυτό μου, προσπαθώντας να αγνοήσω τον πόνο και την αδυναμία που εξαπλωνόταν σε κάθε σπιθαμή του κορμιού μου.

 

****

 

«Το βελάκι… Παραλύω! Παραλύω Μπέτυ, δεν έχω έλεγχο…» Ένιωθα λες και δε μπορούσα να ανασάνω. Η Μπέτυ συγκράτησε τα χέρια μου στο στήθος μου και έφερε το κεφάλι της πάνω στο δικό μου.

 

«Ησύχασε. Θα μας ακούσει.» Κοίταξε γύρω της πανικόβλητη. Και μετά με κοίταξε αποφασιστικά.«Θα σε κρύψω… Προσπάθησε να μείνεις σιωπηλή. Θα γυρίσω να σε πάρω.» Ήθελα να αρνηθώ και να αρχίσω να ουρλιάζω αλλά δεν μπορούσα. Με έσυρε μέχρι το σωρό με τις πέτρες. Ένωσε τα πόδια μου και άρχισε να με σπρώχνει μέσα σε μια εσοχή. Χώρεσα εύκολα ολόκληρη μέσα. Αυτή η τρύπα θα γινόταν ο τάφος μου σκέφτηκα απελπισμένη. Έπειτα εκείνη γύρισε πίσω και με το πόδι της άρχισε να σπρώχνει φύλλα πάνω στο ίχνος που είχε αφήσει το σώμα μου. Γύρισε ξανά και έφερε ένα πουρνάρι μπροστά στο άνοιγμα για να μην φαίνεται το κεφάλι μου.«Μείνε εδώ ότι και αν συμβεί. Θα επιστρέψω σύντομα.» Ήθελα να την σταματήσω. Να της φωνάξω να μη με εγκαταλείψει αλλά το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να κοιτάζω με γουρλωμένα τα μάτια το δρόμο από όπου είχε φύγει.

 

****

 

Ο ‘κυνηγός’ είχε φτάσει στην μέση της απόστασης από εμένα. Έσπρωξα με δύναμη τον εαυτό μου μακριά από το δέντρο και άρχισα να περπατάω κουτσαίνοντας. Διάχυτοι πόνοι στην κοιλιά και το δεξί μου πόδι συντάραζαν το κορμί μου. Πίεσα όμως περισσότερο πριν με προφτάσει, πριν φτάσει σε ομαλό έδαφος. Δεν άντεχα άλλο. Το σώμα μου με πρόδιδε. Βημάτιζα μέχρι να λιποθυμήσω. Πήγαινα από δέντρο σε δέντρο, σπρώχνοντας τον εαυτό μου στο επόμενο. Όταν έφτασα σε μία κουφάλα δίπλα από μία ντάνα από χώμα και πέτρες αφέθηκα να ξεκουραστώ πάνω στο άψυχο δέντρο αποκαμωμένη. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και με παρακολουθούσε αλλά και ότι δεν υπήρχε διέξοδος. Γνώριζε ότι δεν θα μπορούσα να συνεχίσω.

 

****

 

Άκουγα το τρεχαλητό της μέχρι που χάθηκε απότομα. Είχε φύγει! Πέρασαν κάμποσα λεπτά ώσπου συρτά βήματα πλησίασαν. Αναγνώρισα τα παπούτσια της με ανακούφιση. Γιατί στεκόταν όμως έτσι τόσο εκτεθειμένη; Γιατί είχε γυρίσει πίσω τόσο γρήγορα; Είχε σταματήσει λίγα μέτρα πιο πέρα. Έκανε άλλο ένα βήμα και σωριάστηκε στο έδαφος. Παρακολούθησα το γυάλινο βλέμμα της να κοιτάζει προς το μέρος μου. Αίμα έρεε από το στόμα της κάνοντας τα δόντια της να φαίνονται σάπια. Ένα χέρι την άρπαξε από τα μαλλιά. Με κοίταξε συγκλονισμένη. Για μια στιγμή νόμιζα ότι μου χαμογελούσε. Πόσο τρελό ήταν αυτό; Η Μπέτυ έφερε το χέρι της στο δικό του. Εκείνος την σήκωσε λίγο πιο ψηλά και μετά χτύπησε επανειλημμένα το πρόσωπό της στο έδαφος. Δάκρυα κυλούσαν από το μάτια μου. Η καρδιά μου χτυπούσε αργά αλλά νόμιζα ότι θα εκραγεί. Το χέρι της είχε πέσει κάτω από την ζάλη. Είχε παραδοθεί ολόκληρο το σώμα της.

 

Της έσκισε το παντελόνι και την μπλούζα με γυμνά χέρια, αφήνοντας μουγκρητά ευχαρίστησης. Με ένα χέρι έφερε τα χέρια της πίσω από την πλάτη και της τα έδεσε με λωρίδες από τα ρούχα της. Πλάκωσε τα πόδια της με τα δικά του και ξάπλωσε πάνω της. Κατέβασε το παντελόνι του και έφτυσε στην παλάμη του.

 

Ευχήθηκα να μπορούσα να κλείσω τα μάτια μου αλλά δυστυχώς ο θεός ήθελε να παρακολουθήσω τον βιασμό της αδερφή μου μέχρι τέλους. Όταν η αδερφή μου άρχισε να μουγκρίζει και να συνέρχεται έμπηξε ένα μαχαίρι στην πλάτη της τέσσερις φορές πάνω στα ζωτικά της όργανα. Το στόμα της αδερφής μου άνοιξε διάπλατα σε μια σιωπηλή κραυγή πόνου. Ένιωθα πως θα κάνω εμετό. Όταν ο άντρας τελείωσε η Μπέτυ άρχισε να ουρλιάζει. Με σβέλτες κινήσεις τράβηξε το μαχαίρι από την πλάτη της και το έφερε κάτω από το λαιμό της. Το αίμα της στράγγιζε από το λαιμό της σα ζώο, όπως και η ζωή της.

 

Ο άντρας σηκώθηκε όρθιος. Παρακαλούσα να μπορέσω να δω το πρόσωπό του. Παρακαλούσα το Θεό, τους αγίους και την Παναγία! Το μυαλό μου δούλευε πυρετωδώς και πιεζόμουν να σκεφτώ μια λύση για να καταλάβω την ταυτότητά του. Σαν από θαύμα οι προσευχές μου εισακούστηκαν. Επειδή ήταν θρασύδειλος, και ήθελε να νιώσει ισχυρότερος, την στιγμή που είχε νικήσει την πλησίασε ξανά. Έκανε το γύρω του άψυχου κορμιού της και έσκυψε κοντά στο πρόσωπό της. Προσπάθησα να αποτυπώσω κάθε σπιθαμή της εικόνας του στο μυαλό μου. Ήταν νέος, όμορφος, άνθρωπος της διπλανής πόρτας και άτομο που θα μπορούσες να εμπιστευτείς. Καστανά μαλλιά, πράσινα μάτια, γένια και λευκό, καθαρό δέρμα. Προσπαθούσε να ακούσει αν είχε σφυγμό. Όταν βεβαιώθηκε γύρισε και κοίταξε τα σοκαρισμένα, νεκρά μάτια της. Έμεινε έτσι κάμποσο και μετά την έφτυσε κατάμουτρα. Εκείνη την στιγμή σταμάτησα να αναπνέω. Σταμάτησα να φοβάμαι. Σταμάτησα να εκλιπαρώ των θεό να με σώσει. Μέσα μου κάτι είχε πεθάνει. Σε αυτή την τρύπα η Ειρήνη είχε πεθάνει μαζί με τη αδερφή μου και μια άλλη είχε καταλάβει το σώμα μου. Η ανούσια ζωή μου είχε αποκτήσει ένα στόχο και όσο κοιτούσα το μισητό πρόσωπο αυτού του άντρα τόσο πιο πολύ θέριευε η οργή μου…

 

****

 

Αγκάλιασα το κορμό και γύρισα το κορμί μου σιγά-σιγά. Το αριστερό μου χέρι γλίστρησε χαμηλότερα στον κορμό. Έστρεψα το κεφάλι μου προς το μέρος του και αντίκρισα το όμορφο πρόσωπό του. Το βλέμμα μου προσπέρασε το λευκό του δέρμα, τα πλούσια καστανά μαλλιά του, τα συμμετρικά χαρακτηριστικά του και στάθηκε στα πράσινα μάτια του. Αυτά τα παραπλανητικά μάτια που μοίραζαν μόνο σκοτάδι και πόνο.

 

«Ήταν λάθος να ξεγράψεις την νέα σου ζωή για να γυρίσεις εδώ μικρή! Εκείνη την μέρα που η αδερφή σου σε πήρε μαζί της σε χαντάκωσε… Ήσουν παρούσα και έπρεπε να πεθάνεις. Καταλαβαίνεις τον λόγο φυσικά ε; Ευτυχώς πάντα μεριμνώ για εκπλήξεις. Είχα μαζί μου βελάκια που κάνουν και ελέφαντα να παραλύσει… Σκοπός μου ήταν να τακτοποιήσω πρώτα την αδερφή σου και μετά εσένα. Όταν όμως δεν σε βρήκα πουθενά στο δάσος υπέθεσα ότι είχες ξεφύγει ή είχες πέσει στο ποτάμι στην καλύτερη. Δεν σου κρύβω ότι περίμενα να με πιάσουν… Γιατί άφησες την προστασία που σου παρείχαν οι αρχές τόσα χρόνια; Γιατί γύρισες; Νόμιζες ότι θα είχα φύγει; Ότι θα σε είχα ξεχάσει; Στις ειδήσεις μπορεί να είπαν ότι είχες πεθάνει αλλά εγώ έσκαψα στον τάφο σου την ίδια μέρα και βρήκα άδειο το φέρετρο. Δεν ησύχασα ούτε στιγμή! Σε περίμενα… Περίμενα ότι θα σε βρω εγώ όχι ότι θα έρθεις εδώ οικειοθελώς. Είμαι κυνηγός και διαλέγω πάντα δυναμικά θηράματα! Μέχρι πριν ήθελα να σε σκοτώσω από ανάγκη, επειδή με είχες δει. Όμως ποτέ δεν με έδωσες στην αστυνομία… Γιατί δεν το έκανες αλήθεια; Δεν φοβόσουν! Αλλιώς θα το είχες κάνει. Πως σκηνοθέτησες τον θάνατό σου; Σε βοήθησαν εκείνοι φυσικά όταν τους είπες ότι δεν είδες ποτέ το πρόσωπό μου και αποφάσισαν να σε βάλλουν σε πρόγραμμα προστασίας. Κάτι ετοίμαζες όμως εσύ ε; Μου έχεις εξάψει το ενδιαφέρον εδώ και πολύ-πολύ καιρό… Δεν είναι ειρωνεία;» Κοίταξα μέσα στα κενά πράσινα μάτια του που κόμπαζαν για όλα όσα έκανε ή σκεφτόταν. Το βλέμμα του σαγήνευε αλλά ήταν ψεύτικο. Ήταν όμορφος εξωτερικά αλλά μέσα του βασίλευε το σκοτάδι. Ένας άγγελος θανάτου. Για αυτό την γλίτωνε. Ήταν υπεράνω υποψίας και φυσικά έξυπνος. Μελετούσε τα πάντα!

 

«Πολύ καλά τα είπες. Δεν με εξέπληξες όμως. Περίμενα ότι θα τα καταλάβεις όλα αυτά. Δεν σε υποτίμησα στιγμή ξέρεις… Ποιά είναι όμως η ειρωνεία;» Ρώτησα ψιθυριστά. Σήκωσε τα χέρια του μέχρι την μέση και κοίταξε γύρω τον χώρο. Ακολούθησα το βλέμμα του. Κοίταξα την τρύπα που υπέδειξε, στην βάση της ντάνας με το χώμα και τις πέτρες.

 

«Εδώ είναι που παρακολούθησες την αδερφή σου να πεθαίνει!» Έβγαλε από μία δερμάτινη θήκη, πάνω στην ζώνη του, ένα μαχαίρι και πλησίασε. Ένας λυγμός ξεπετάχτηκε από το στόμα μου και άρχισα να τρέμω. Έκλεισα τα μάτια μου εντελώς αυθόρμητα και εκείνος γέλασε καθησυχαστικά. Με ήθελε να είμαι ανήμπορη και παραδομένη. Ακούμπησα το κεφάλι μου αποκαμωμένη στον κορμό του δέντρου και έμεινα να κοιτάζω απεγνωσμένα το έδαφος μπροστά του. Η παλάμη μου έσφιξε ένα κομμάτι ξύλου που ήταν σφηνωμένο στην κουφάλα του δέντρου. Κάτι τραχύ άρχισε να τρίβεται πάνω στην φλούδα του κορμού και να τρίζει. Έσφιξα τα δόντια μου όταν ο πόνος στο στομάχι με καθήλωσε αλλά συνέχισα να προσπαθώ να βγάλω το ξύλο από τη θέση του.

 

Ο κυνηγός το διασκέδαζε απίστευτα παρακολουθώντας με να βογκάω. Έκανε άλλο ένα βήμα γελώντας. Έσφιξε το μαχαίρι στο καλό του χέρι και πήρε φόρα. Μάζεψα όλη μου την δύναμη και τράβηξα το ξύλο. Το στομάχι μου σχίστηκε στα δύο. Ακούστηκε ένας ξερός ήχος σπασίματος και ο άντρας κοίταξε πάνω πανικόβλητος. Παρακολούθησα το τεράστιο κορμό που συγκρατούνταν στο απέναντι δέντρο με το σχοινί – που μέχρι πριν λίγο στηριζόταν από το κομμάτι ξύλου που είχα μπήξει στην κουφάλα-να χτυπά κατάστηθα τον άντρα και να τον παρασέρνει πάνω στη ντάνα με τα βράχια. Μπόρεσα να ακούσω τα κόκαλα του να σπάνε και να τρυπάνε το δέρμα του.

 

Ο άντρας ήταν σφηνωμένος ανάμεσα στον κορμό και στα βράχια. Βογκούσε κλαψουρίζοντας για βοήθεια. Ίσωσα την πλάτη μου και περπάτησα σταθερά προς το μέρος του. Σήκωσα το μαχαίρι, το ίδιο μαχαίρι που είχε σκοτώσει τόσες γυναίκες όλο αυτό τον καιρό, και τον πλησίασα ξεχνώντας τον πόνο. Στην επιφάνεια του μαχαιριού είδα το είδωλό μου. Η δεξιά μεριά του μετώπου μου είχε κρεμάσει πάνω από το μάτι μου. Όλο το δέρμα είχε ξεφλουδιστεί σε μια τεράστια πέτσα που κρεμόταν στο πλάι. Το αίμα είχε πασαλείψει όλο μου το πρόσωπο.

 

«Αυτό το τέρας που βλέπεις εσύ το δημιούργησες! Είχα ορκιστεί στον εαυτό μου να σε κάνω να πεθάνεις κλαίγοντας καθίκι… Χαίρομαι που πάτησες στην παγίδα που σου έστησα. Σαν κυνηγός που είσαι ήξερα ότι θα τσιμπούσες αν γινόμουν το δόλωμα. Φρόντισα να κάνω αισθητή την παρουσία μου αμέσως μόλις ήρθα στην πόλη. Αυτό το ξέρεις φυσικά… Αυτό όμως που δεν ξέρεις είναι ότι αυτά τα τρία χρόνια προετοιμαζόμουν μόνο και μόνο για αυτή την στιγμή. Σε μελετούσα! Ταξίδευα συχνά εδώ. Σε παρακολουθούσα. Αναγκάστηκα να σε δω να σκοτώνεις και άλλες… Είχα μάθει κάθε σχέδιό σου. Σε έμαθα πολύ καλά! Έγινα σαν εσένα! Αυτό σχεδίαζα… Και να’ σαι τώρα εδώ -ακριβώς εκεί που σε ήθελα- να κλαίς βογκώντας. Όπως κάνουν οι δειλοί…» Τον πλησίασα και έσκυψα μπροστά στο πρόσωπό του. Η αυτοπεποίθησή του είχε κάνει φτερά. Ο δυναμισμός του τον είχε εγκαταλείψει. Το σώμα του τον είχε προδώσει. Ήταν στο έλεός μου.

 

«Μη… Χρειάζομαι βοήθεια!» Έβηξε πιτσιλίζοντας με αίμα τον κορμό. Άρχισα να γελάω τρανταχτά μέχρι που αναλύθηκα σε δάκρυα ανακούφισης. Με τρόμαξε αυτό το γέλιο αλλά ήταν τόσο απελευθερωτικό. Μετά από όλο αυτό θα έπαυα να σκέφτομαι έτσι. Φυσικά αγνόησα τις ικεσίες του. Ήμουν αποφασισμένη εδώ και τρία χρόνια. Τίποτα το ανθρώπινο δεν θα με σταματούσε.

 

«Έμεινε κάτι τελευταίο.» Του είπα θαρρετά. Τον πλησίασα και τον κοίταξα στα μάτια. Ο τρόμος παραμόρφωσε τα χαρακτηριστικά του. Ήξερε τι θα επακολουθούσε. Προσπάθησε να μετακινήσει το κορμό αλλά το σακατεμένο κορμί του δεν υπάκουε ολόκληρο πια. Ο κορμός είχε διαλύσει τον θώρακά του. Μπορούσα να δω τα πλευρά του να έχουν διαπεράσει το δέρμα και να προεξέχουν. «Αυτό είναι για την αδερφή μου!» Τον έφτυσα στο πρόσωπο και με το μαχαίρι του έκοψα την καρωτίδα. Το αίμα του έπεφτε καυτό στο πρόσωπο μου αλλά δεν πήρα τα μάτια μου από τα δικά του μέχρι που έσβησε η ζωή από μέσα τους.

 

Επέστρεψα στην κουφάλα που πριν λίγο στεκόμουν και πήρα το τσεκούρι που είχα κρύψει εκεί. Πλησίασα τον κυνηγό για να του ανταποδώσω την καλοσύνη που είχε δείξει στην αδερφή μου. Γέλασα στην ιδέα ότι ακόμα τον αποκαλούσα ‘κυνηγό’. Ήξερα τα πάντα για αυτόν -ακόμα και το όνομα του- αλλά ήταν πιο εύκολο για να ολοκληρώσω την αποστολή μου να τα παραβλέπω. Δεν έπρεπε ούτε στιγμή να τον αντιμετωπίσω σαν άνθρωπο. Σήκωσα το τσεκούρι και το κατέβασα με μανία στο λαιμό του. Το κεφάλι του κύλησε στα πόδια μου. Το σήκωσα από τα μαλλιά και το ακούμπησα σε ένα βράχο. Από την τρύπα στην βάση της ντάνας έβγαλα ένα παλούκι. Κάρφωσα το κεφάλι στο παλούκι και μετά το στερέωσα στην κορυφή της ντάνας.

 

Ξάπλωσα στο έδαφος παραδομένη στον πόνο. Η καρδιά μου χτυπούσε υπερβολικά γρήγορα και ένας οξύς πόνος στο στήθος μου με έκανε να ζαρώσω αγκαλιάζοντας τα πόδια μου. Δεν είχα ενέργεια για τίποτα πια. Έμεινα να κοιτάζω το κεφάλι του κυνηγού ενώ ένα αίσθημα δικαίωσης με κυρίευσε. Ένιωσα ένα βάρος να πέφτει από τους ώμους μου και να γίνομαι ολόκληρη ξανά μετά από καιρό. Η όρασή μου είχε αρχίσει να θολώνει και ένιωσα να χάνομαι ώσπου ένα κουδούνισμα με επανέφερε πίσω δυναμικά. Ένας γνώριμος ήχος που αφύπνισε την συνείδησή μου. Ένιωσα τύψεις που είχα παραγκωνίσει τόσο εύκολα αυτό το κομμάτι της ζωή μου. Έψαξα στην τσέπη του μπουφάν μου και έβγαλα το κινητό που ακόμα χτυπούσε.

 

«Ειρήνη; Ειρήνη με ακούς;» Ακούστηκε μια αντρική φωνή τρεμάμενη και ανήσυχη. Μία ενδόμυχη ελπίδα κρύβονταν πίσω από τον τόνο της φωνής του. Ήταν μια ικανοποίηση να ξέρω ότι υπήρχε κάτι ακόμα για εμένα εκεί έξω. Κάτι για το οποίο άξιζε να συνεχίσω. Κάποιος που νοιαζόταν για εμένα.

 

«Εγώ είμαι …Είμαι καλά.»

 

«Ανησύχησα τόσο πολύ! Που είσαι; Εκείνος…»

 

«Είναι νεκρός… Τελείωσε.»

 

«Εσύ ησύχασες; Εκείνη η άλλη η Ειρήνη είναι ακόμα στο μυαλό σου;» Ένιωσα την αμηχανία του και σχεδόν τον ερωτεύτηκα ξανά από την αρχή. Ήταν ο πιο επίμονος άνθρωπος όλου του κόσμου. Πραγματικός ήρωας που είχε παραμείνει μαζί μου.

 

«Ναι! Έφυγε μαζί με εκείνον αφού πήρε ότι ήθελε….» Το βλέμμα μου καρφώθηκε στο κεφάλι. «Μου έλειψε το σπίτι μας.» Του είπα και για πρώτη φορά το εννοούσα.

 

« Έρχομαι να σε πάρω!»

 

Τέλος

Edited April 26, 2011 by anysias

[helena]

ευστοχος τιτλος, ωραια η εναλλαγη παρελθοντος και παροντος.

Ωραιο θεμα.

Το μονο που θα ηθελα λιγο διαφορετικο ειναι οι διαλογοι τους, να εναλασσονται πιο γρηγορα για να κορυφωθουν οι συναισθηματικες εξαρσεις.

Πολυ καλη η ιστορια παντως και διαβαζεται πολυ γρηγορα.

[Tiessa]

Η ατμόσφαιρα της ιστορίας είναι αρκούντως καλή και όλο το κείμενο κυλάει πολύ γρήγορα. Ούτε που το κατάλαβα πότε έφτασα στο τέλος. Καλή η παρεμβολή της αναδρομής στα σημεία που γίνεται.

 

Για να μην κάνω πολλά spoilers επειδή είναι ιστορία τρόμου, όλες μου οι παρατηρήσεις στα spoiler tag.

 

 

 

Για την ψυχολογία του κατά συρροήν βιαστή-δολοφόνου δεν έχω να πω τίποτα. Άβυσσος. Έτσι πρέπει να είναι.

Το ίδιο και για την Ειρήνη, που μας λες ότι έχει πάψει να είναι πια ο εαυτός της. Ζει μια κόλαση, έχει ορκιστεί την εκδίκηση, έτσι όπως το θέτει, χαίρομαι πολύ που το πετυχαίνει. Στα θετικά λοιπόν.

 

Εκεί που υπάρχει ένα προβληματάκι, είναι στο κλείσιμο της ιστορίας. Παρότι είναι ευχάριστο να έχουμε την αίσθηση ότι η κοπέλα έχει κάποιον που την αγαπάει και θα βρει ξανά το δρόμο της, μοιάζει λίγο απίθανο να την άφησε αυτός ο άνθρωπος να πάει μόνη της να πάρει εκδίκηση. Άσε που νομίζω ότι τέτοια επιθυμία να εκδικηθεί, φτάνοντας στο τέλος να κόψει μέχρι και το κεφάλι του άλλου, συνήθως δεν την μοιράζεσαι εύκολα. Σκέψου ότι ο άλλος γίνεται με πολλούς τρόπους συνένοχος. Ή κάπως θα έπρεπε να το δικαιολογήσεις.

Αν το άφηνες λίγο πιο ανοιχτό, π.χ. έναν υπαινιγμό ότι κάποιος ενδιαφέρεται για κείνη και αυτή τον έχει απωθήσει αρκετές φορές, αλλά τώρα αρχίζει να σκέφτεται ότι μπορεί να ξαναρχίσει τη ζωή της, θα ήταν, κατά τη γνώμη μου, καλύτερα.

 

Α, και μια μικρή λεκτική παρατήρηση: Στο τάφο έπρεπε να βρει φέρετρο, όχι θέρετρο.

 

 

 

Edited April 19, 2011 by Tiessa

[Ad Noctum]

Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο λέει το γνωστό ρητό. Σε αυτή τη περίπτωση το σερβίρει η Ειρήνη.

 

Ένα διήγημα που διαβάζεται άνετα. Λίγο στην αρχή με μπέρδεψε, μέχρι να καταλάβω τι γίνεται, αλλά γενικά δεν συνάντησα κανένα πρόβλημα.

 

Εντόπισα ένα-δύο λαθάκια, αλλά μάλλον σου έχουν ξεφύγει.

 

Θα συμφωνήσω με την Tiessa για το τελείωμα σου. Ήθελε διαφορετικό χειρισμό, αλλά δεν μου χάλασε την συνολική εντύπωση.

 

Εύγε!

[Mesmer]

Ωραία ιστορία, με πολύ καλή ατμόσφαιρα και πολύ καλογραμμένη. Ωραίες και δεμένες οι μπρος-πίσω εναλλαγές.

 

Το πρώτο κομμάτι της ιστορίας, μέχρι το βιασμό, με την περιγραφή της ψυχικής κατάστασης της Ειρήνης, αλλά και την έμμεση σκιαγράφηση του χαρακτήρα του βιαστή, κορυφαίο.

 

Από εκεί και μετά, η ιστορία συνεχίζεται το ίδιο ικανοποιητικά, από άποψη γραφής και ατμόσφαιρας, αλλά είναι μερικά σημεία που δεν ταιριάζουν καλά, στο όλο πλαίσιο της ιστορίας. Πχ, κάνεις το λάθος να μας δώσεις κάποιες απαραίτητες εξηγήσεις από τα χείλη των χαρακτήρων, ενώ βρίσκονται σε ένα κηνυγητό θανάτου. Και μάλιστα, το κάνεις δυο φορές. Μια φορά με το βιαστή και μια ακόμη με την Ειρήνη. Προσωπικά, θα προτιμούσα τα μόνα λόγια της Ειρήνης προς το βιαστή να είναι: «Αυτό για την αδερφή μου» και τίποτ' άλλο. Τα υπόλοιπα θα μπορούσες να τα πεις έμμεσα. Όσο για την εμονή του βιαστή με την Ειρηνή, θα αρκούσαν δυο-τρεις κοφτές εκφράσεις.

 

Ένα άλλο σημείο που δεν ξεκαθαρίζεται επαρκώς είναι πώς κατάφερε η Ειρήνη να στήσει εκείνη την παγίδα με τον κορμό. Πώς τον ανέβασε μέχρι εκεί πάνω; Την βοήθησε ο σύντροφός της; Αν είναι έτσι, δεν θα μπορούσε να είναι μαζί της για να την βοηθήσει να πιάσει το βιαστή και μετά να την αφήσει να κάνει αυτό που θέλει; Δεν μας δίνεις αρκετές πληροφορίες εκεί.

 

Κάτι άλλο είναι αυτό με το αναισθητικό. Δεν ξέρω αν αργεί να δράσει τόσο πολύ, εφόσον αναφέρεις ότι χρησιμοποιείται σε ελέφαντες. Δεν του δίνω μεγάλη σημασία, αρκούμαι σε αυτά που λες, αλλά θα μπορούσες να πεις ότι είναι ένα είδος αναισθητικού που σε παραλύει μερικώς, χωρίς να χάνεις τις αισθήσεις σου, κάτι τέτοιο.

 

Από τεχνικής άποψης, υπάρχουν μερικά «ότι» που πρέπει να γίνουν «ό,τι», ένα «παρών» που πρέπει να γίνει «παρούσα», ένα «αναλύθηκα» που πρέπει να γίνει «αναλώθηκα» κι ένα «πως» που θέλει τόνο. Για το «θέρετρο» σ' το είπε και η Βάσω. Ίσως είναι μικρολεπτομέρειες, αλλά καλό θα ήταν να μην υπάρχουν σε ένα τόσο καλογραμμένο κείμενο.

 

 

Συγγνώμη αν φαίνεται ότι θάβω το κείμενό σου. Δεν είναι έτσι, επειδή στ' αλήθεια μού άρεσε πολύ κι ελπίζω να διαβάσω κι άλλα τέτοια από εσένα.

Καλή συνέχεια!

Edited April 21, 2011 by Mesmer

[anysias]

 

Γεια σας παιδιά! Δεν μπήκα πιο νωρίς εξαιτίας της δουλειάς και της κούρασης, οπότε ζητάω προκαταβολικά συγνώμη που άργησα να απαντήσω.

Όσον αφορά το τέλος της ιστορίας, αυτό που ήθελα να περάσω για τη ηρωίδα, είναι πως εξαιτίας της σκοτεινής πλευράς της αναγκάζονταν να απομακρύνεται από τους ανθρώπους. Είχε γίνει μυστικοπαθείς γιατί το σχέδιό της θα έδιωχνε τον καθένα μακριά. Τον καθένα εκτός από τον τύπο που την αγάπησε και επέμεινε ακόμα και όταν του είπε ένα μέρος της αλήθειας. (Σίγουρα δεν θα του έλεγε για τα τσεκούρια και τους αποκεφαλισμούς) Φυσικά προσπάθησα να δείξω ότι εκείνος δεν συμφωνεί απόλυτα με αυτό ( από τα λίγα λόγια του φαίνεται αμήχανος και δυσκολεύεται να το χειριστεί) αλλά επειδή της αναγνωρίζει το δίκαιο για εκδίκηση και την αγαπάει πραγματικά, κάνει αυτή την θυσία στην συνείδησή του προκειμένου να ζει μαζί με μία ολόκληρη γυναίκα παρά με μία μισή, διχασμένη γυναίκα. Είναι λίγο τραβηγμένο ναι αλλά σκεφτείτε το λίγο…. Βέβαια το ότι το εξηγώ πάει να πει ότι δεν πέτυχα να το περάσω σωστά, οπότε είναι δίκαια τα σχόλιά σας.

Για την παγίδα τώρα… Αρχικά σκεφτόμουν να βάλω μια αναδρομή ακόμα για το πώς την έστησε και πως οργάνωσε το όλο σκηνικό αλλά μου φάνηκε υπερβολικό για εκείνη την στιγμή και επίσης φοβήθηκα ότι αν τα ανέφερα πιο νωρίς θα χάνονταν το ενδιαφέρον για την συνέχεια. Στην ίδια αναδρομή σκόπευα να βάλω και κάποιες από τις εξηγήσεις - ήταν κάπως απαραίτητες κατά την γνώμη μου- που είδατε στους διαλόγους. Μάλλον θα έπρεπε να δουλέψω περισσότερο εκείνη την σκηνή στο μυαλό μου!

Επίσης συγνώμη για τα λάθη… Προσπαθώ να προσέχω αλλά οφείλω να παραδεχτώ ότι κάποια πράγματα δεν τα ξέρω και πολλές φορές δεν μου περνάνε από το μυαλό καν όπως το ότι για παράδειγμα. Πότε παίρνει κόμμα; Όλα τα ότι πρέπει να γίνουν ό,τι;

Mesmer ούτε στιγμή δε μου πέρασε από το μυαλό ότι θάβεις το κείμενό μου. Ίσα- ίσα που περιμένω να μου κάνουν τέτοια κριτική για να μπορέσω και εγώ να βελτιωθώ όσο περισσότερο γίνεται.

Σας ευχαριστώ που διαβάσατε την ιστορία μου και για όλα τα σχόλια και τις παρατηρήσεις.

 

 

[Mesmer]

Πότε παίρνει κόμμα; Όλα τα ότι πρέπει να γίνουν ό,τι;

Το ότι παίρνει κόμμα όταν σημαίνει οτιδήποτε, πχ Κάνε ό,τι θέλεις

Δεν παίρνει κόμμα όταν είναι ειδικός σύνδεσμος.

 

Σε παραπέμπω κι εδώ, όπου υπάρχουν κι άλλοι τέτοιου είδους κανόνες.

 

Καλημέρα!

[anysias]

Πότε παίρνει κόμμα; Όλα τα ότι πρέπει να γίνουν ό,τι;

Το ότι παίρνει κόμμα όταν σημαίνει οτιδήποτε, πχ Κάνε ό,τι θέλεις

Δεν παίρνει κόμμα όταν είναι ειδικός σύνδεσμος.

 

Σε παραπέμπω κι εδώ, όπου υπάρχουν κι άλλοι τέτοιου είδους κανόνες.

 

Καλημέρα!

 

Πραγματικά χρήσιμοι κανόνες... Ευχαριστώ!

[Oceanborn]

Αν μπορούσα έστω και λίγο να κρατήσω αυτούς τους κανόνες στο μυαλό μου θα έγραφα πολύ σωστότερα. Τέλος πάντων, στην ιστορία τώρα.

 

Ωραίος ο γρήγορος ρυθμός. Ταυτίστηκα σε μεγάλο βαθμό, ειδικά στο τέλος. Σε κάποιες φάσεις μου θύμισε λίγο επεισόδιο από δέκατη εντολή (μην το πάρεις στραβά για καλό το λέω...) και νομίζω ότι και συ παρασύρθηκες εν τέλει από την ίδια σου την ιστορία. Οπότε από εκεί ίσως να προέκυψαν και τα μικρολαθάκια που αναφέρθηκαν ήδη; Καλά για μένα δεν έχει ιδιαίτερη σημασία το θέμα ούτως ή άλλως...

 

Ξέρεις, θα θελα πολύ να διαγράφεται πιο έντονα η προσωπικότητα του δολοφόνου. Ναι καταλαβαίνω ότι η ιστορία βασίζεται στην πλευρά του θύματος- θύτη μα θα ήθελα να το "σκοτεινιάσεις" ακόμα λίγο. Μια πιο βαθιά ματιά στη διαστροφή του νομίζω θα το εμπλούτιζε το κείμενο σου. Προσωπικά θα με κέντριζε περισσότερο τουλάχιστον...

 

Αυτά... Α και στη βία να βάλεις ναι!

 

Καλή συνέχεια.

[anysias]

Αν μπορούσα έστω και λίγο να κρατήσω αυτούς τους κανόνες στο μυαλό μου θα έγραφα πολύ σωστότερα. Τέλος πάντων, στην ιστορία τώρα.

 

Ωραίος ο γρήγορος ρυθμός. Ταυτίστηκα σε μεγάλο βαθμό, ειδικά στο τέλος. Σε κάποιες φάσεις μου θύμισε λίγο επεισόδιο από δέκατη εντολή (μην το πάρεις στραβά για καλό το λέω...) και νομίζω ότι και συ παρασύρθηκες εν τέλει από την ίδια σου την ιστορία. Οπότε από εκεί ίσως να προέκυψαν και τα μικρολαθάκια που αναφέρθηκαν ήδη; Καλά για μένα δεν έχει ιδιαίτερη σημασία το θέμα ούτως ή άλλως...

 

Ξέρεις, θα θελα πολύ να διαγράφεται πιο έντονα η προσωπικότητα του δολοφόνου. Ναι καταλαβαίνω ότι η ιστορία βασίζεται στην πλευρά του θύματος- θύτη μα θα ήθελα να το "σκοτεινιάσεις" ακόμα λίγο. Μια πιο βαθιά ματιά στη διαστροφή του νομίζω θα το εμπλούτιζε το κείμενο σου. Προσωπικά θα με κέντριζε περισσότερο τουλάχιστον...

 

Αυτά... Α και στη βία να βάλεις ναι!

 

Καλή συνέχεια.

 

Γεια σου Virginia, sε ευχαριστώ που διάβασες την ιστορία μου και ακόμα περισσότερο που μπήκες στο κόπο να σχολιάσεις. Είναι αλήθεια ότι αφήνομαι να παρασυρθώ πολύ με τις ιστορίες που γράφω και να ταυτίζομαι με κάποιους από τους ήρωες μου αλλά νομίζω ότι τα λαθάκια πηγάζουν από την έλλειψη γνώσεων… Ελπίζω και εύχομαι να μπορώ και εγώ να γράφω στο μέλλον έχοντας στο νου έστω τους μισούς από αυτούς τους κανόνες.

 

Όσον αφορά αυτό με τον δολοφόνο έχεις απόλυτο δίκαιο. Συνήθως οι ιστορίες που γράφω είναι μεγάλες και το κάνω αυτό που λες, αλλά όταν πρόκειται για διήγημα δεν είμαι ακόμα σίγουρος πως να το πετύχω. Θέλω πολύ δουλειά ακόμα…

 

Δεν το είχα προσέξει ότι είχα βάλει όχι!!!!

Edited April 26, 2011 by anysias

[Howard Crease]

Να λοιπόν, όπως υποσχέθηκα, έκατσα και διάβασα την ιστορία! Σε γενικές γραμμές, μού άρεσε! Ειδικά όσον αφορά το θέμα "ατμόσφαιρα" , τα κατάφερες περίφημα, τουλάχιστον για εμένα (το διάβασμα μιας ιστορίας είναι προσωπική υπόθεση άλλωστε)

Τώρα, το μόνο πρόβλημα που υπήρξε για εμένα ήταν ότι όπως λέει και ο Mesmer, δίνεις τις απαραίτητες εξηγήσεις με το λάθος τρόπο. Φέρνοντας τον εαυτό μου στη θέση τής Ειρήνης -γιατί οκ, ο δολοφόνος είναι ψυχάκιας, θα μπορούσε να παραληρεί- δεν θα απήγγειλα τις τακτικές μου με τον θάνατο -ή την εκδίκηση- να είναι κοντά. Καλύτερα να το έκανες με άλλο ένα φλάσμπακ, σαν αυτό με το θάνατο της Μπέτυ.

Όμως όπως είπα γοητεύτηκα από την ατμόσφαιρα, και προσωπικά, μάλλον αμελητέα ήταν αυτά τα μικρο-λαθάκια!