Adicto Posted April 25, 2011 Share Posted April 25, 2011 (edited) Ατελές -υπό την έννοια ότι θέλει δουλειά- ακόμα αλλά ΕΠΡΕΠΕ επιτέλους να τελειώσω μία ιστορία μπας και ξεμπλοκάρω... Ίσως στο μέλλον να ξαναδουλευτεί αυτή η ιστορία όπως της αξίζει. Οφείλω και ένα ευχαριστώ στη Βιρτζίνια για τις διορθώσεις/σχόλια της! Χώστε νύχια ελεύθερα τώρα... Ωχρά Σπειροχαίτη.pdf Edited April 25, 2011 by Adicto Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oceanborn Posted April 25, 2011 Share Posted April 25, 2011 (edited) Ατελές αλλά ΕΠΡΕΠΕ επιτέλους να τελειώσω μία ιστορία μπας και ξεμπλοκάρω... Ίσως στο μέλλον να ξαναδουλευτεί αυτή η ιστορία όπως της αξίζει. Οφείλω και ένα ευχαριστώ στη Βιρτζίνια για τις διορθώσεις/σχόλια της! Χώστε νύχια ελεύθερα τώρα... Αχ επιτέλους.... Έπρεπε... Όντως έπρεπε... Σε χάσαμε για λίγο αλλά αφού έκανες τέτοια επσιτροφή ήταν για καλό... Λέω να το ξαναδιαβάσω απόψε και να το ξανασχολιάσω... Edit: Και να που το ξαναδιάβασα... Η συγκίνηση που ένιωσα για τον αγαπημένο μου ποιητή ήταν ίδια ακριβώς με τότε που μου το αποκάλυψες... Ο λόγος σου είναι ποιητικός, ταιριαστός απόλυτα στο θέμα σου. Ταυτόχρονα είναι λες και τον έχεις ψυχολογήσει σε τέτοιο σημείο, που όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι κάποιο κομμάτι αυτοβιογραφίας. Το λεξιλόγιο σου παραπέμπει άμεσα σε δικά του ποιήματα ενισχύοντας αυτό το αίσθημα ενότητας όπως επίσης και οι παραπομπές που διάλεξες να προσθέσεις. και να που Β Υ Θ Ι Ζ Ε Τ Α Ι ο αναγνώστης σου τόσο ανεξέλεγκτα που τρομάζει εύκολα πλέον από τις σκηνές σου. Πιο συγκεκριμένα η σκηνή με την εκκλησία μου γύρισε το στομάχι ενώ η "μεταμόρφωση" ή μήπως "παραμόρφωση" της Μαρίας με τρόμαζε... Ίσως γιατί παρόμοιες στιγμές έχουμε ζήσει σε όνειρα ή παραισθήσεις από τον πυρετό και όχι μόνο... Δε ξέρω. Ότι και να πω είναι λίγο... Το έχεις τελειοποιήσει... Συγχαρητήρια. Edited April 25, 2011 by Virginia Woolf Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted April 25, 2011 Share Posted April 25, 2011 (edited) Δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο χάρηκα που διάβασα ξανά τον χαρακτηριστικό σου λόγο, που έζησα και πάλι τη θανατερή ατμόσφαιρα ενός κειμένου σου. Και το καλύτερο, όλα ήταν εκεί, όπως ήταν από πάντα. Κείμενο μελετημένο, μελωδικό, με ρυθμούς που άλλαζαν, όπως εναλάσσονταν οι μεγάλες παράγραφοι με σύντομες, στοιχειώδεις παραγράφους της μιας πρότασης ή και της μιας λέξης, και βούλιαζε στη συνείδηση όπως βούλιαζαν στη σελίδα οι κλιμακωτές λέξεις. Αν το δω πιο ψύχραιμα, μπορώ ίσως να διακρίνω μια διπολική διαταραχή που τελικά ξεφτίζει στη βαθιά, σκέτη κατάθλιψη. Μπορώ επίσης να δω τη δική σου αγωνία, που τόσον καιρό δυσκολευόσουν αφόρητα να γράψεις κι ένιωθες ότι έπρεπε να το κάνεις οπωσδήποτε. Και το έκανες. Δε θα πω ότι είναι η καλύτερη ιστορία σου - γιατί σίγουρα δεν είναι. Σχεδόν δεν υπάρχει ιστορία εδώ. Αλλά μικρή σημασία έχει αυτό, γιατί ο σκοπός επιτυγχάνεται απολύτως: να βυθίσεις τον αναγνώστη στην άβυσσο, να αντικρίσει κι εκείνος τα μαύρα αστέρια στον ουρανό (της Καρκόσα;). Θα είμαι πεζός, αλλά θα κάνω μια δυο παρατηρήσεις. Ο λόγος σου ήταν πάντα βαρύς, κι έτσι πρέπει να είναι, γιατί αυτός είσαι εσύ. Καμιά φορά μόνο ξέφευγε σε εκφράσεις υπερβολικές. Δε γίνεται πια αυτό, μόνο εκείνο το "έρμαιο μελαγχολικών καταποντισμών" μού έκατσε λίγο πιο βαρύ από όσο θα ήθελα. Και το ρήμα γράφεται "χιμάω". Αυτά. Θα μπορούσε να γίνει καλύτερο; Θα μπορούσε να γίνει πιο πλήρες; Ναι. Λείπουν πράγματα; Πολλά. Δεν ξέρω αν θα το ξαναπιάσεις. Ίσως και να μη χρειάζεται. Ίσως αυτή η ιστορία πρέπει να παραμείνει έτσι, λειψή και αγωνιώδης. Πάντως να ξέρεις ότι όλα βρίσκονται ακόμα εκεί, στη θέση τους. Μην αγωνιάς πια. Edit: Κάτι που ξέχασα. Ο τίτλος μπορεί να είναι δανεικός, αλλά είναι επίσης και ιδανικός. Είναι άλλωστε ένας από τους καλύτερους τίτλους που έχουν υπάρξει ποτέ, και είχες όλο το δικαίωμα να τον χρησιμοποιήσεις. Edited April 25, 2011 by aScannerDarkly Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mors Planch Posted April 25, 2011 Share Posted April 25, 2011 Είναι... αξιέπαινα ρεαλιστικό θα πώ εγω , ακόμη κια αν ο ήρωας δεν ανήκει σε καμμιά περίπτωση στους ποιητές που συμπαθώ. Περιγράφει έναν άνθρωπο να βυθίζεται στην τρέλα και να το ξέρει οτι βυθίζεται στην τρέλα. Ότι η δαμόκλειος σπάθη που βρισκόταν τόσο καιρό πάνω απ' το κεφάλι του έχει αρχίσει πλέον να κατεβαίνει και τίποτα δε μπορεί να τη σταματήσει. Δεν ξέρω αν είχε φτάσει ο Καρυωτάκης σε αυτό το σημείο πριν αυτοκτονήσει, όπως τον περιγράφει το κείμενο. Αλλά και να μην είχε φτάσει ήξερε ότι ήταν καθ' οδον προς τα εκεί... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted April 25, 2011 Share Posted April 25, 2011 Αν και αυτό υποδηλώνει η ιστορία, για μένα ο ήρωας δεν είναι στ' αλήθεια ο Καρυωτάκης. Ο Καρυωτάκης είναι μόνο η αφορμή, ένα σύμβολο, και η Μαρία είναι η οποιαδήποτε Μαρία. Πιο πολύ είναι ήρωας ο ίδιος ο Adicto και η αγωνία του να γράψει, παρά οποιοσδήποτε άλλος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mors Planch Posted April 25, 2011 Share Posted April 25, 2011 Αν και αυτό υποδηλώνει η ιστορία, για μένα ο ήρωας δεν είναι στ' αλήθεια ο Καρυωτάκης. Ο Καρυωτάκης είναι μόνο η αφορμή, ένα σύμβολο, και η Μαρία είναι η οποιαδήποτε Μαρία. Πιο πολύ είναι ήρωας ο ίδιος ο Adicto και η αγωνία του να γράψει, παρά οποιοσδήποτε άλλος. Δεν ξέρω. Το αν είναι ή όχι στα αλήθεια ο Καρυωτάκης μόνο ο Adicto μπορεί να το απαντήσει. Εγώ έμεινα με την εντύπωση ότι είναι και δεν πιστεύω ότι αυτό αλλάζει καθόλου την ποιότητα της ιστορίας το ότι ο ήρωας της είναι πραγματικό πρόσωπο ή όχι. Αντίθετώς το να είναι πραγματικό πρόσωπο προσθέτει και δυσκολίες στο συγγραφέα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted April 25, 2011 Share Posted April 25, 2011 Συμφωνώ. Μάλιστα, αν δικαιούμαι να κάνω μια πρόταση, θα ήταν να βγάλεις το όνομα της Μαρίας, να βγάλεις τα τοπωνύμια, και να μείνει μόνο ο τίτλος και κάποια λόγια που παραπέμπουν στον Καρυωτάκη για να οδηγούν προς τα κει. Νομίζω, διαβάζοντάς το χωρίς ένα συγκεκριμένο πρόσωπο στο νου, η ιστορία θα πήγαινε ακόμα ένα βήμα εμπρός. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mors Planch Posted April 25, 2011 Share Posted April 25, 2011 Συμφωνώ. Μάλιστα, αν δικαιούμαι να κάνω μια πρόταση, θα ήταν να βγάλεις το όνομα της Μαρίας, να βγάλεις τα τοπωνύμια, και να μείνει μόνο ο τίτλος και κάποια λόγια που παραπέμπουν στον Καρυωτάκη για να οδηγούν προς τα κει. Νομίζω, διαβάζοντάς το χωρίς ένα συγκεκριμένο πρόσωπο στο νου, η ιστορία θα πήγαινε ακόμα ένα βήμα εμπρός. Σίγουρα θα γλίτωνε από περίεργους σαν εμένα, να αναρωτιούνται ως και για την ακρίβεια του ονόματος του δρόμου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted April 26, 2011 Share Posted April 26, 2011 Ω,κάτι μου θυμίζει αυτό! Πασχαλινή έκπληξη το κείμενό σου, ελπίζουμε να γίνεις πιο επιμελής πλέον! Ξέρεις ότι μου αρέσει πολύ η γλώσσα σου, κανένα κομμάτι δεν με πείραξε από αυτόν τον τομέα. Η παρεμβολή των παρανοικών οραμάτων στην εξαιρετική ρεαλιστική ατμόσφαιρα του κειμένου, είναι για μένα το δυνατότερο σημείο του κειμένου. Αυτό είναι ένα γενικότερο χαρακτηριστικό σου που προσωπικά το θεωρώ μεγάλο ατού. Εγώ θεωρώ την ιστορία αυτή και μια σαφή αναφορά στον Καρυωτάκη αλλά και σε πιο προσωπικό επίπεδο. Πιστεύω ότι τα ονόματα που αναφέρεις από μια φορά μονάχα δεν αφαιρούν από την γενικότητα της κατάστασης,αλλά είναι βίτσιο μου, αν θες, να βλέπω όσο δυνατόν λιγότερα ονόματα γίνεται, όσο αυτό είναι δυνατόν. Η κατάβαση στην μαύρη κατάθλιψη πολύ απτή και πραγματικά σε αγγίζει. Η όλη ατμόσφαιρα μου θύμισε λίγο από Λιντς,λίγο από Πολάνσκι, πολύ πετυχημένη. Η ταύτιση με τον ήρωα προδίδεται σε ένα σημείο: ΄΄Σφαλίζει τα μάτια μου τόσο δυνατά...΄΄ και ΄΄Μαζεύει τα κουράγια του για να εκβάλω λόγια...΄΄. Τυχαίο;Χμ... Μια πρόταση που θα είχα να κάνω είναι για το τέλος: εγώ δεν θα έγραφα ότι σημαδεύει την καρδιά του. Θα το τέλειωνα εκεί που βγάζει το πιστόλι, κι όλα τα άλλα έρχονται μόνα τους... Καλώς ήρθες και περιμένουμε κι αλλες ιστορίες, αυτή ήταν μια ακόμα πολύ καλή από σένα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted April 26, 2011 Share Posted April 26, 2011 Όντως, είχαμε πολύ καιρό να διαβάσουμε κείμενό σου και σίγουρα έκανες μια πολύ δυνατή επιστροφή, όπως την περιμέναμε. Εξαιρετικές και ανατριχιαστικές οι εικόνες που δημιουργούνταν μέσα στο μυαλό του ήρωά σου, που βυθιζόταν όλο και περισσότερο στην παράνοιά του. Έρχονται από το πουθενά και σε στοιχειώνουν. Σίγουρα τα πιο δυνατά σημεία του διηγήματος. Από εκεί και πέρα, η έλλειψη κάποιας πλοκής δεν με πείραξε ιδιαίτερα, αφού θεώρησα πως ο σκοπός σου ήταν να μας βάλεις μέσα στο μυαλό του ήρωα, κάτι που το πέτυχες πάρα πολύ καλά. Ελπίζω, τώρα που ξεκόλλησες, να δούμε κι άλλες ιστορίες σου σύντομα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheSea IsBurned Posted April 26, 2011 Share Posted April 26, 2011 Εγώ δεν ξέρω τι να πω, νιώθω μικρή απέναντι σε αυτό, νιώθω ζαρωμένη και τρομαγμένη - ανίκανη να μιλήσω. Και πώς να μιλήσω και τι να πω; Πώς να παραδεχτώ ακόμα και στον εαυτό μου πόσα από αυτά που είδε, ένιωσε και σκέφτηκε τα βλέπω, τα νιώθω και τα σκέφτομαι κι εγώ; Συγκλονιστικό, συγκινητικό, ποιητικό, ασυγκράτητο και ταυτόχρονα φρικτό. Παρόλα αυτά θα συμφωνήσω πως θα μπορούσε να είναι καλύτερο, πως μπορείς να το κάνεις καλύτερο, να το κάνεις τέλειο, να βγάλεις από μέσα του εκείνα τα μαύρα φτερά και να το κάνεις να πετάξει ψηλά, να πετάξει μακριά σου, μακριά από όλους εμάς. Αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Το κυριότερο συναίσθημα που μου άφησε ήταν ο φόβος. Όχι φόβος εξαιτίας των βίαιων σκηνών, όσο φόβος για το πού βαδίζω. Θα βλέπω εφιάλτες για μήνες, νομίζω όμως ότι άξιζε τον κόπο. Ποιος ξέρει, ίσως έπρεπε να το διαβάσω, ίσως τώρα να πρέπει να κάνω κάτι άλλο. Αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Θυμήσου αυτό: Βγάλε από μέσα του τα μαύρα φτερά που κρύβει, κάν' το να φύγει μακριά, μακριά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Πυθαρίων Posted April 26, 2011 Share Posted April 26, 2011 Σταμάτη, χρόνια πολλά κατ’ αρχάς. Το κείμενο αποτελεί ένα δείγμα της δεξιότητάς σου. Πολύ ενδιαφέρουσες, τόσο η ενδοσκόπηση που επιχειρείς στα σκοτεινά μονοπάτια του νου και της ψυχής του ποιητή που αγαπάς, όσο και η έντεχνη, υποβλητική απόδοση της ιδιάζουσας αυτής ψυχολογίας, ενός ανθρώπου που βιώνει ακραίες καταστάσεις, ανάμεσα στους πόλους του έρωτα και του θανάτου. Θα έλεγα, σαν ένα κρυφό, αδημοσίευτο κομμάτι του σημειώματος στην τσέπη του. Many thanks. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted April 28, 2011 Share Posted April 28, 2011 (edited) Καθαρή Adictia γραφή. Σχεδόν είχα ξεχάσει πως είναι φίλε! Η ιστορία έχει πολύ καλό ρυθμό, και πραγματικά μας αφήνει να ακουμπήσουμε τα τοιχώματα του μυαλού του ήρωα σου στην διάρκεια της βύθισης του στη κατάθλιψη; Μάλλον στην τρέλα θα έλεγα συμφωνόντας με τον Σκάνερ για την διπολικότητα. Καλή ιστορία απο άποψη γραφής, με τέλειες εικόνες ενός μυαλού που χάνεται σιγά σιγά απο την πραγματικότητα, αλλά χωρίς κάποια ιστορία πέρα απο την βύθιση σε αυτόν τον κόσμο. Προσωπικά δεν με πείραξε η έλλειψη πλοκής γιατί απλά δεν χρειαζόταν κάποια πλοκή. Όχι απο τα καλύτερα σου, αλλά επειδη έγραψες ξανα έπειτα απο καιρό, ένας σημαντικός συγγραφικός σταθμός για εσένα, αλλά και για εμάς. Welcome back! Edited April 28, 2011 by Drake Ramore Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted April 28, 2011 Author Share Posted April 28, 2011 Παιδιά καλώς σας ξαναβρήκα όλους και Χρόνια Πολλά. Γάμος-δουλειά-μεταπτυχιακό έχουν κάνει τον ελεύθερο χρόνο είδος προς εξαφάνιση. Δεν ξέρω πραγματικά πόσο καιρό είχα όχι μόνο να γράψω, αλλά και να διαβάσω ιστορία στο ΣΦΦ... Αυτό το κείμενο σίγουρα θέλει πολύ δουλειά, αλλά το πιο σημαντικό ήταν να καταφέρω να τελειώσω μία ιστορία μετά από τόσο καιρό... Τόσο καιρό το μυαλό ήταν μπλοκαρισμένο, πνιγμένο και η εικόνα της λευκής κόλας είχε γίνει ο εφιάλτης μου. Και όσο δεν γράφεις, τόσο θεριέυουν οι ανασφάλειες... Τα λόγια σας όμως μου δίνουν κουράγιο! Και ήδη νιώθω να πέρνω μπρος πάλι... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted April 29, 2011 Share Posted April 29, 2011 Καλώς ξαναγύρισες και ελπίζω να ήρθες για να μείνεις. Συμφωνώ με τα περισσότερα από τα θετικά σχόλια των προηγούμενων και δεν θα τα επαναλάβω. Πώς θα μπορούσε να γίνει καλύτερο; 1) Σίγουρα χρειάζεται επιμέλεια. Όχι τίποτα τρομερό, αλλά σε μερικά σημεία είναι εμφανής η έλλειψή της (τόνοι, δεύτεροι τόνοι, στίξη, λάθος πρόσωπο, κλπ.). 2) Ίσως το παρακάνεις κάποιες στιγμές με το λεξιλόγιο. Συνήθως όταν θέλουμε να κάνουμε μία αναφορά, αρκεί να τη χρησιμοποιήσουμε μία φορά. Εδώ ξεφεύγεις αρκετές φορές από αυτό -π.χ. με τη συχνή επανάληψη του "εντός". 3) Και τέλος, επειδή ποτέ δεν έκρυψα ότι είμαι αναγνώστης της πλοκής, εγώ προσωπικά θα προτιμούσα να γινόταν κάτι. Είναι μια χαρά έτσι αλλά κατά τη γνώμη μου δεν απογειώνεται. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted April 29, 2011 Share Posted April 29, 2011 Άξιζε μου φαίνεται η αναμονή για την επιστροφή σου, Σταμάτη. Πρώτον -στα σημεία- έχω να παρατηρήσω τη μεγάλη βελτίωση στα λαθάκια που υπήρχαν σε προηγούμενα κείμενα. Εδώ βρήκα ελάχιστα και μάλλον ασήμαντα. Στην αρχή μού φάνηκε λίγο βαριά η γλώσσα, μετά κατάλαβα τη λογική της και έπαψα να σκαλώνω. Δεύτερον, το ανάγνωσμα ήταν εντυπωσιακό. Κι αυτό το λέω, παρόλο που το συγκεκριμένο είδος δεν ανήκει στην αγαπημένη μου θεματολογία. Συνήθως θέλω να υπάρχει πλοκή, αλλά εδώ δεν μου έλειψε. Η διαδρομή του ήρωα είναι μονόδρομος, οπότε και η ύπαρξη επεισοδίων μάλλον θα μας αποπροσανατόλιζε από το κεντρικό θέμα. Η ψυχολογική του κατάσταση, η κάθοδος σ' αυτή την τρέλα και ο τρόμος που τη συνοδεύει είναι πάρα πολύ ωραία δοσμένα. Προσωπικά, δεν θα ήθελα να αλλάξεις τίποτα. Η σκηνή στην εκκλησία είναι εξαιρετικός τρόμος, αλλά πριν απ' αυτό, είναι ανατριχιαστικό το ξεκίνημα, όταν βλέπει τη Μαρία να παραμορφώνεται. Εκεί πραγματικά αισθάνθηκα ένα ρίγος. Από εκείνο κιόλας το σημείο ήξερα ότι δεν υπάρχει επιστροφή. Σαν συνολική παρατήρηση, να πω ότι βρίσκω υποδειγματική την κλιμάκωση της βύθισης του ήρωα. Well done, mr! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Aurora Posted April 30, 2011 Share Posted April 30, 2011 ... και είναι ακόμα απόγευμα. Απόλυτα πετυχημένη ψυχογράφηση ενός διαταραγμένου ανθρώπου, τρομακτικά χειροπιαστή η παράνοια, την αισθάνεσαι. Όμορφες εικόνες που σε ταράζουν. Το λεξιλόγιο βαρύ σαν την ατμόσφαιρα, ωραίο. Τεχνικά υπάρχουν σημεία που σηκώνουν διόρθωση, αν και καθώς διάβαζα δεν έδωσα τόση σημασία γιατί ήταν πολύ δυνατό το κείμενο. Και ο τίτλος μου άρεσε πολύ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted May 2, 2011 Share Posted May 2, 2011 Το βρήκα ρυθμικό και, ναι, το βρήκα στο γνωστό εφιαλτικό, ονειρικό στυλ του Adicto. Από ένα σημείο κι έπειτα απλά με πήγε ως το τέλος. Η φάση με τα φτερά είναι καλή. Η φάση με την εκκλησία ακόμα καλύτερη (ήταν τρομακτική, αλλά κυρίως πολύ ζωντανή/κοντινή, με απορρόφησε εντελώς). Αν θα ήθελα κάτι, αυτό θα ήταν α)να υπήρχε μια πιο ανεπτυγμένη πλοκή και β)να έλειπαν μερικές κάπως πιο toomuhcίλα εκφράσεις/λέξεις. ΥΓ1:Τα δυο τελευταία τμήματα ίσως και θα μπορούσαν να λείπουν (νομίζω πιο πολύ το προτελευταίο) ΥΓ2:Εκείνο το κατηφορικό 'βυθίζεται' δεν έγραψε για μένα. Welcome back mate Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
anysias Posted May 3, 2011 Share Posted May 3, 2011 (edited) <FONT face=Calibri><FONT size=3>Τρομακτικά πλούσια περιγραφή του συναισθηματικού κόσμου του Κώστα! Μας μπάζεις μέσα στο μυαλό του και δεν μπορούμε παρά να ακολουθήσουμε μέχρι το τέλος. Άγρια διεισδυτικό κείμενο… Ανατρίχιαζα σε όλο μου το κορμί όσο προχωρούσα στην ανάγνωση με αυτές τις ρεαλιστικές αντιδράσεις του ήρωα στα παιχνίδια του μυαλού του. Απίστευτα παραστατική διήγηση, καθηλωτική υπόθεση, έντονος ρυθμός. Τίτλος που σε τραβάει.</FONT></FONT><BR><BR><FONT size=3><FONT face=Calibri>Μερικές φορές στην ζωή μας γνωρίζεις άτομα που έχουν φοβερό αντίκτυπο πάνω σου. Διαβάζοντας την ιστορία αυτή Σταμάτη, ένιωσα φοβερό δέος και τρομερά ασήμαντος! Από την στιγμή που μπήκα σε αυτό το φόρουμ ένιωθα σαν τον χωριάτη που μπήκε στην πόλη τώρα… Μέσα από την ιστορία σου νιώθω σα να σε γνώρισα και πίστεψε με αυτό είχε τρομερό αντίκτυπο πάνω μου. Δεν έχω προλάβει να διαβάσω όλων τις ιστορίες εδώ μέσα -μακάρι να το καταφέρω- αλλά υπάρχουν άτομα εδώ μέσα που είχαν τέτοια επίδραση πάνω μου. Μέσα από την ιστορία σου ήταν σαν να γνώρισα ένα κομμάτι σου. </FONT></FONT><BR><BR><FONT face=Calibri><FONT size=3>Αν μπορέσω στο μέλλον, να καταφέρω στο ελάχιστο, να γράψω όπως εσύ θα νιώσω πραγματικά περήφανος για τον εαυτό μου. Μπράβο σου! Σε ευχαριστούμε για αυτή την ιστορία. </FONT></FONT><BR><BR><FONT face=Calibri><FONT size=3>Μπορεί να φανώ υπερβολικός σε κάποιους αλλά είναι κάτι που το νιώθω και οφείλω να το πω. Εδώ μέσα μπορώ να το κάνω αυτό πιστεύω… </FONT></FONT><BR><BR> Edited May 3, 2011 by anysias Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted May 3, 2011 Author Share Posted May 3, 2011 Ευχαριστώ πολύ παιδιά για τα σχόλια σας και το χρόνο σας! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.