Howard Crease Posted April 26, 2011 Share Posted April 26, 2011 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Howard Crease Είδος: Eπιτάφιος, θα έλεγα Βία; Ναι Σεξ; 'Οχι Αριθμός Λέξεων: 646 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Δεν έχω ιδέα πως ξεπήδησε από το κεφάλι μου. Κάτι που ισχύει για τα περισσότερα πράγματα που έχει τύχει να γράψω ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΑ ΠΙΣΤΟΛΙΑ Πάντα υπάρχει ένα πιστόλι. Μπορεί να μην το ξέρεις, όμως αυτό δεν το εμποδίζει από το να υπάρξει, γιε μου, και να δώσει τέλος στο μέτρημα των ημερών σου. Πάντα υπάρχει ένα πιστόλι... Το γνώριζες πως ο κόσμος άρχισε από ένα πυροβολισμό; Πως χιλιάδες χιλιετίες πριν, το Τίποτα γέμισε, όπλισε, και έφτυσε από την κάννη του την ομορφότερη σφαίρα; Και οι σπίθες του πυροβολισμού ήταν ήλιοι, και ο καπνός του σφιχταγκαλιάστηκε με το σκοτάδι και σχημάτισε τα πρώτα αστέρια, χωρίς φως ακόμα, μόνα και μικρά. Πέρασε καιρός από εκείνο το πρώτο δευτερόλεπτο, μα το σύμπαν παρέμενε έρημο και ματωμένο. Σιγανά, ψιθύρισε στο πιστόλι πως κάπου υπήρχε ο αληθινός του κάτοχος. Αυτός που, κρυφά ακόμα και από το Τίποτα, σφυρηλάτησε το δύσμοιρο όπλο βαθιά κάτω, στον πυθμένα μιας λίμνης με πηχτό μαύρο υγρό, με την ανάσα του που ήταν φωτιά, και με πέτρα. Το πιστόλι έψαξε: σύρθηκε στις μικρότερες εσοχές, πέταξε μέσα στο χάος και γύρω του, και φώναζε μέχρι να βραχνιάσει, εκλιπαρόντας τον πατέρα του να τον ακούσει. Από εκείνες τις απροσδιόριστες νότες γεννήθηκαν πράγματα με πικραμένη ψυχή. Κακά έως το κόκκαλο. Με τη συνεχή απογοήτευση να τρέφει τον θυμό τους. Όπως και να 'χει, έπειτα από ώρα το όπλο ήταν χαμένο στο νεογέννητο διάστημα. Έτσι, δεν κατάλαβε πώς έφτασε στο τέλος τηςαναζήτησής του. Και για να πω την αλήθεια, δεν κατάλαβε αμέσως ποιο ήταν αυτό. Κάποιο ζωντανό σημερινό ον με μάτια θα έβλεπε ακατανόητα σύννεφα τέτοιων διαστάσεων που να κάνουν ένα γαλαξία να μοιάζει με μόριο υδρογόνου. Όμως το πιστόλι, το πιστόλι είδε έναν άντρα με φλόγες να σιγοσβήνουν κάτω από το μέτωπό του. Τότε ο άντρας, εκείνος ο Τιτάνας, είπε την λυπητερή ιστορία της πληγής του: μιας υγρής τρύπας στο στέρνο, απ' όπου ακόμα έρεε αστρικό αίμα. “Ένας θεός”, είπε ο Τιτάνας, “ένας θεός πρώτα φτιάχνει και μετά σκέφτεται. Έτσι κι εγώ έφτιαξα κάποτε εσένα, μα ήσουν τόσο μικρός που σε ξέχασα. Και γι αυτό δεν σε αδικώ που μού έριξες για εκδίκηση.” Το πιστόλι ετοιμάστηκε να διαμαρτυρηθεί, να πει πως δεν ήταν εκείνο που σημάδεψε, όμως μετά συνειδητοποίησε πόσο γελοίο θα ακουγόταν κάτι σαν “Το Τίποτα τοέκανε!”. Και όση ώρα σκεφτόταν κάτι καλύτερο για να πει, ο πατέρας του ξεψυχούσε. Μέχρι που ανασήκωσε αργά την κάννη του, και είδε πως το πτώμα είχε επιστρέψει στο κενό που το έφτιαξε – ή μήπως εκείνο το πτώμα είχε φτιάξει το κενό; Το μόνο πράγμα που απέμενε ήταν η σφαίρα, ο πλανήτης Γη τυλιγμένος σε σπάργανα από αίμα θεού. Θα απορήσεις, μα το σύμπαν γιόρτασε ευθύς αμέσως το θάνατο του θεμελιωτή του, αντί να τον θρηνήσει. Όλα τα ουράνια σώματα έστησαν χωρούς και έτσι τέθηκαν σε αιώνιες τροχιές, τα αστέρια άναψαν, χρώμα όρμηξε εδώ κι εκεί... και από το αίμα, που είχε τιναχτεί προς πάσα κατεύθυνση, ήρθε ζωή. Όμως το πιστόλι δε γιόρτασε. Ήξερε πως ήταν καταραμένο. Πως ποτέ δε θα στόχευε το σωστό θύμα. Πως πλάσματα, διαβολικά σαν το Τίποτα -ή χειρότερα- θα το εκμεταλλεύονταν για να ικανοποιηθούν τα άρρωστα θέλω τους. Και κοίταξε τριγύρω, και είδε τα γλέντια, και κατάλαβε πως αυτά τα “θέλω” ήταν αμέτρητα. Είναι ένας κακός, κακός κόσμος... Γι αυτό λοιπόν, μην απορείς που τώρα, αν και δεν μπορείς να το δεις, αυτό που αντικρίζει τον κρόταφό σου είναι ένα πιστόλι. Δε φταίει αυτό. Οι πρόγονοί του το είχαν προειδοποιήσει για τη μοίρα του. Όπως προειδοποίησα κι εγώ εσένα για τη δική σου, μα δε μ'άκουσες. Τώρα γύρνα στο αίμα του ίδιου μπάσταρδου που μάς έφτιαξε, και άσε με να γλεντήσω το χαμό σου. Τελείωσε, φίλε μου. Ο σοφός μαφιόζος τράβηξε τη σκανδάλη. Ο κρότος έκανε τα σανίδια της αποθήκης να τρίξουν με ήχο ξερό. Άφησε το φονιά του αφεντικού του να σαπίσει, νεκρός και ακόμα δεμένος στην καρέκλα. Καθώς διάβαινε την ξεβαμμένη πόρτα, έκλεισε το διακόπτη της λάμπας πάνω από το πτώμα. Χάθηκε στη νύχτα, βαδίζοντας και σιγοσφυρίζοντας τον αγαπημένο του Ιταλικό σκοπό. Edited April 27, 2011 by Howard Crease Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted April 26, 2011 Share Posted April 26, 2011 Όμορφο κείμενο και πολύ καλά γραμμένο. Παρά το μικρό του μέγεθος, λέει πολλά. Μου άρεσε αυτός ο παραλληλισμός της δημιουργίας του σύμπαντος με τη πιστολιά. Αρκετά εύστοχος (pun intended) ο τρόπος που μας το δίνεις. Ίσως δεν μου άρεσε πολύ το τέλος. Αυτή η αλλαγή από πρώτο σε τρίτο πρόσωπο ήταν κάπως προσγειωτική και χαλάει την προηγούμενη, πολύ καλή, ροή του κειμένου. Θα μπορούσες και μέσω της πρωτοπρόσωπης γραφής να μας δώσεις έμμεσα να καταλάβουμε αυτό που ήθελες να πεις. Καλή συνέχεια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Howard Crease Posted April 27, 2011 Author Share Posted April 27, 2011 Ευχαριστώ κατ'αρχάς, Άγγελε, που έκανες τον κόπο να διαβάσεις το κείμενο Όσον αφορά το τέλος, που λες, ίσως και να έχεις ένα δίκιο. Όντως απότομη η εναλλαγή. Όμως έχω το ελάττωμα του να μην επιδιώκω, τουλάχιστον συνειδητά, το να περάσω κάποιο νόημα στον αναγνώστη, αυτό που χαρακτηρίζεις ως "αυτό που θέλω να πω" . Μάλλον γι αυτό και το τέλος ήταν έτσι, ανούσιο -ίσως;- . Ελπίζω με τον καιρό να βελτιωθώ σε αυτόν τον τομέα. Προς το παρόν, για το συγκεκριμένο, απλά δεν είχα ιδέα γιατί τα είχα γράψει όλα αυτά έως εκεί που λέω πόσο κακός είναι ο κόσμος, και δεν ήθελα να το κόψω εκεί, και τόσο απότομα. Επέλεξα λοιπόν το λιγότερο ευφάνταστο τέλος, που υποδηλώνει πως όλο αυτό ήταν μια ιστορία που διηγούνταν κάποιος στο θύμα του έτσι ώστε να δικαιολογήσει την πράξη που επρόκειτο να κάνει. That's all. Και πάλι ευχαριστώ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheSea IsBurned Posted April 28, 2011 Share Posted April 28, 2011 Χα, χα, ξέρεις γιατί σ' έχω συμπαθήσει? Όχι απλά δεν ντρέπεσαι να πεις την αλήθεια για το τι εννοεί η ιστορία σου, αλλά το διαφημίζεις κιόλας. Πάντως θα σου πω κάτι. Το νόημα σε ένα κείμενό σου μπορεί να μην το βάλεις εσύ εκεί, αλλά και πάλι να είναι. Καθένας ερμηνεύει ένα κείμενο ή ένα ποίημα με το δικό του τρόπο. Αν διαβάσεις ένα ποίημα και δε το καταλάβεις καθόλου, ακόμα κι όταν σου το εξηγήσουν λέξη-λέξη και το καταλάβεις, για σένα πάντα θα είναι ένα ακατανόητο ποίημα αφού εσύ ο ίδιος δεν μπόρεσες να το καταλάβεις. Σωστά; Πολύ τέλεια κι αυτή η ιστορία σου. Μου άρεσε και το τέλος και γενικά γουστάρω κάτι τέτοια. Καλό!!! Διάβασε το "Ωχρά Σπειροχαίτη" του Adicto, στις ιστορίες τρόμου. Νομίζω ότι θα σου αρέσει Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Howard Crease Posted April 28, 2011 Author Share Posted April 28, 2011 Χαχα, μα αν ντρεπόμαστε για τις ίδιες μας τις ιστορίες, καήκαμε! Σωστά μιλάς για τα νοήματα μέσα στα κείμενα που ανεξάρτητα από τον αναγνώστη. Χίλια ευχαριστώ που σου άρεσε και αυτό! Ό,τι μπορούμε κάνουμε ;) Θα το διαβάσω, όταν βρω το χρόνο, γιατί τώρα διαβάζω κάτι για μια ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ, αν σου λέει κάτι Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.