Howard Crease Posted April 27, 2011 Share Posted April 27, 2011 ΑΜΑΡΤΩΛΗ ΠΟΛΗ Κρύος καπνός στα πνευμόνια μου, γύρω χορεύουν λαμπτήρες.. Και το σκοτάδι αργεί να ρθει ακόμα.. Ρωγμές στον καθρέφτη, αίμα στο πουκάμισο. Ο νους πονάει, με παρακαλάει η καρδιά μου να γονατίσω. Mα χτυπάει ακόμα. Κοιτάζω το μαχαίρι κι εκείνο μου μιλάει. Αν θυμάται τί έκανε το ρωτάω. Γνέφει. Αέρας με περονιάζει, ο άυλος κουφός τύραννος. Τρέμω, σωριάζομαι στο πάτωμα με τα βρώμικα πλακάκια του. Τραγούδια σέρνονται στη μνήμη μου, κι υμνούν τα κατορθώματά μου τα μεγάλα. Κάτω από τον μαύρο πύργο, η πόλη κλαίει με δάκρυα φωτιάς. Άνθρωποι κοιμούνται στους ερημωμένους δρόμους, τούς γεμάτους και άδειους ταυτόχρονα. Φωνή καμία. “Βαδίστε”, λέω στα πόδια μου. Μια φλόγινη σφαίρα μακριά έξω από το παράθυρο. Χιλιάδες άλλες στου λιμανιού την οργισμένη θάλασσα. Φανάρια, που περιμένουν να πάρουν τους νεκρούς... Καράβι κανένα στο νερό, μα στον αέρα ένα, και δεν είναι ο Ολλανδός. Οσμή φόβου. Αγέρι αβεβαιότητας. Τι κι αν το κάνω, τι κι αν όχι; Μήπως δε μείνω ίδιος, δα; Αρπάζομαι από το σπασμένο γυαλί, που δίπλα του σφυροκοπά στον τοίχο το ξύλινο παντζούρι. Βαθιά ανάσα, κι ένα άλμα. Μαζί μου πέφτει η νύχτα. Αυτή στον κόσμο, εγώ στο οδόστρωμα. Περιμένω ν' ακούσω, άδικος κόπος όμως. Ούτε λαρύγγια ζωντανά, ούτε αστέρια για νατα συζητήσω. Λησμονιά μόνο, και εικόνες. Στο δεξί μου μάτι έρχεται καλπάζοντας μια καταιγίδα, και εγώ τής λέω “Καλώς όρισες”. Σπαράζω. Ξεχνάω τόπους, εμπόδια και δισταγμούς. Βυθίζομαι στο καταραμένο παρελθόν. Ποτέ δε θα 'ναι τούτος ο πλανήτης χώρια σου, Αρμαγεδδώνα. Άλλοτε θα σε φέρνω εγώ. Άλλοτε δε θα βαριέται ο Θάνατος να περπατήσει έξω από την αίθουσα του σκελετωμένου του θρόνου. Και κάθε μέρα οι θνητοί, ανίδεοι και φιλόδοξοι συνάμα, θα κάνουν το δικό σου θέλημα. Να αλλάξω τί; Να διορθώσω ποιανού τις αδιόρθωτες ιδέες; Τί να προστατεύσω, σε τί να δω αξία και χρώμα; Περιμένω, μα δε λάμπει απάντηση καμία. Νά που δικαιολογούμαι! Νά που έπραξα σωστά και τα σάρωσα όλα που τρέφει της Γης το χώμα! Και μια χαρά το γνωρίζω, πως μόνο τώρα είναι πολύτιμη η στιγμή και λεύτερη η συνείδηση μου, και δε με στοιχειώνει η πάντα ανυποχώρητη αμφιβολία! Άσε με να το απολαύσω λίγο τότε, λογική μου, και στείλε ύστερα τα φαντάσματά σου να τραφούν, λιοντάρια θαρρείς, από το θάρροςμου. Βλέφαρα κλείνουν σ'ένα μέρος, και ανοίγουν σ' ένα άλλο. Μια πολυθρόνα από σανίδια καρφωμένα με μαστοριά, επιπλέει μαγικά πάνω σε χρυσαφένιο πέλαγος. Γιατί αυτό και γιατί τώρα; Θαρρείς η όψη των όλων μασκαρεύεται καθώς προστάζει η δική μου συνείδηση... Μ' αρέσει αυτό, που έγινε η ευχή μου πραγματικότητα, και ας κρύβεται το χάος που προκάλεσα πίσω από όμορφο, ψεύτικο πέπλο. Τώρα είμαι ήρεμος. Ψάχνω. Οι τσέπες της καπαρντίνας μου με ανταμοίβουν μ' έναν αναπτήρα και μ' ένατσιγάρο... Ζεστός καπνός στα πνευμόνια μου, γύρω χορεύουνε κάλπικες χαρές. Και η αλήθεια αργεί να 'ρθει ακόμα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheSea IsBurned Posted April 28, 2011 Share Posted April 28, 2011 Κι εγώ που νόμιζα ότι δεν ήσουν ποιητής! Χα! Εμένα αυτό για ποίημα μου μοιάζει!!! Πολύ καλό, τρομερή ατμόσφαιρα. Άσχετο: Από πού είσαι;;; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Howard Crease Posted April 29, 2011 Author Share Posted April 29, 2011 Σου άρεσε σοβαρά;! Δεν το περίμενα! Από το ακαταμάχητο Ναύπλιο είμαι Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.