Write off #58 (DJDB vs Howard Crease)

[anysias]

Αρχικά πρέπει να πω μπράβο και στους δύο συμμετέχοντες. Εγώ σας βγάζω το καπέλο! Γράψατε πολύ γρήγορα και φαίνεται ότι και οι δύο μπορείτε να χειριστείτε σωστά τον γραπτό λόγο. Επίσης μπράβο στον scanner για την δυνατή εισαγωγή.

 

Εκείνοι… Εκείνη

 

Ο τίτλος δε μου άρεσε να σου πω την αλήθεια. Στην διήγησή σου δεν είδα και πολύ εκείνους (αναφέρεσαι στους Σιωπηλούς έτσι;). Πολύ σκοτεινή και παθητική η ηρωίδα σου.

 

Ο τρόπος που γράφεις και οι περιγραφές του ψυχισμού της ηρωίδας με ενθουσίασαν.

 

Κατάλαβα νωρίς που θα κατέληγε η ηρωίδα και παρόλο που το περίμενα και το ήθελα δεν μου άρεσε έτσι όπως το έδωσες, αν το συγκρίνω με το τέλος του Howard.

 

Ρουμπίνια και διαμάντια

 

Μας εξηγείς τι τραβάει η ηρωίδα σου και έτσι δικαιολογώ την δραστήρια και μαχητική φύση της και γιατί φτάνει να δραπετεύσει.

 

Μας έδωσες με ωραίο τρόπο τους Σιωπηλούς και με ενθουσίασε ο τρόπος που μπλέκονται στην ιστορία, αν και βρίσκω υπερβολική την αντίδραση του να κάψει κάποιος όλο το χωριό για να τους προσελκύσει.

 

Το τέλος μου φάνηκε ποιο ταιριαστό. Η Σίφ υπέφερε, ρίσκαρε , πάλεψε και απέτυχε και επειδή δεν έβρισκε άλλη λύση αποφάσισε να βάλει εκείνη το τέλος.

 

Θα ψηφίσω Howard γιατί με κάλυψε περισσότερο η ιστορία του και η ηρωίδα του. Συγχαρητήρια και στους δύο όμως για την προσπάθειά σας.

 

 

[Andkand]

@DJDB, βρήκα την πλοκή της ιστορίας σου «αδύνατη». Όντως, δεν κατάφερες να μου δώσεις να καταλάβω ότι τα πλάσματα εκείνα ήταν εξωγήινοι… Αν το έκανες ίσως να την έβλεπα αλλοιώς... Μου άρεσε η έμπνευση σου με τους Σιωπηλούς και τη μουσική.

 

@Howard Crease, η δική σου ιστορία, αν και με κάποια κενά, ήταν πιο «στρωτή». Στα υπέρ σου και ο τρόπος γραφής καθώς το κτίσιμο των χαρακτήρων.

 

Συγχαρητήρια και στους δύο για την προσπάθεια.

 

Θα ψηφήσω Howard Crease.

 

 

[Howard Crease]

Κατ' αρχάς, μεγάλα ευχαριστώ για τις ψήφους σας ως τώρα.

Δεύτερον, καλός ο διαγωνισμός Φάντασυ ρε παιδιά, αλλά για πείτε μας κι εμάς, με τούτο το ρημάδι τί θα γίνει; Πότε τελειώνει η ψηφοφορία;

[aScannerDarkly]

Υποθέτω ότι μπορώ επιτέλους να κηρύξω τη λήξη και να στέψω τον Howard Ιππότη της Σιωπηλής Τράπεζας. Συγχαρητήρια.

[Cassandra Gotha]

Ο Πότης Της Σιωπηλής Τράπεζας, Howard Crease, παρακαλείται να προσέλθει στο μπαρ για να παραλάβει το βραβείο του!

Συγχαρητήρια!

[Howard Crease]

Υποθέτω ότι μπορώ επιτέλους να κηρύξω τη λήξη και να στέψω τον Howard Ιππότη της Σιωπηλής Τράπεζας. Συγχαρητήρια.

 

Να ευχαριστήσω τον Βασιλιά Σκάννεραρθούρο για τη στέψη

 

Ο Πότης Της Σιωπηλής Τράπεζας, Howard Crease, παρακαλείται να προσέλθει στο μπαρ για να παραλάβει το βραβείο του!

Συγχαρητήρια!

 

Έρχομαι για μπυρόνια!!!

[DJDB]

Ένα μπράβο κι από εμένα στον Howard και ένα ευχαριστώ σε όσους διάβασαν, σχολίασαν και ψήφισαν τις ιστορίες μας .

[Howard Crease]

Επιτέλους μπορώ να δώσω τις επεξηγήσεις μου, αν και λίγο καθυστερημένα, τώρα που τέλειωσε η ψηφοφορία, για να έχω τη συνείδησή μου ήσυχη

Λοιπόν, λοιπόν.

 

Πολύ καλά και τα δύο.

 

Για του Howard Crease έχω να πω ότι μου άρεσε η πλοκή αλλά είχε κάποια σεναριακά κενά που θα έβρισκες αν το ξαναδιάβαζες. Για παράδειγμα, ο λόγος για τον οποίο ο Διοικητής έκαψε το χωριό του δε μου φαίνεται επαρκής. Δε θα μπορούσε για παράδειγμα να απαγάγει έναν από τους σιωπηλούς μέσα στη νύχτα; Επίσης - οι σιωπηλοί δεν υποτίθεται ότι δεν μπορούν να μιλήσουν; Αλλιώς πού κολλάει η σιωπή τους; Κι αν δεν μπορούσαν να μιλήσουν, πώς θα του έλεγαν πού είναι η πόλη τους; Οι τελευταίες τρεις γραμμές έχουν μια άγρια ομορφιά. Γράφεις πολύ καλά αν και είναι λίγο ασαφές σε κάποια σημεία. Νομίζω ότι δεν ήταν το καλύτερο που έχω διαβάσει από εσένα αλλά ήταν πολύ καλά. Στρωτή πλοκή, εξαιρετικό το τέλος.

 

Ο τίτλος ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ. Δεν είναι ότι είναι άσχημος, απλά σκέψου να πρέπει να το πεις σε κάποιον προφορικά Μου άρεσε όμως πάρα πολύ. Είχε μια εσωστρέφεια, μια μουσικότητα, ήταν αλλόκοτα προσωπικό. Παρόλο που - κατά βάση - και οι δυο ιστορίες περιγράφουν τις τελευταίες στιγμές ενός κοριτσιού - η δική σου είχε μια ποιητικότητα που με άφησε να σκέφτομαι στο τέλος. Όταν αρχίζω να σκέφτομαι με γουρλωμένο μάτι σημαίνει ότι κάτι με έχει αγγίξει Η παράγραφος "γνώριζε πως απομένουν στιγμές..." εώς "περίεργο χρώμα" ήταν πραγματικά πολύ όμορφη. Εκεί που λες πως το αίμα δεν έφερνε το επιθυμητό αποτέλεσμα, η επομένη φράση ("το να γλυτώσει δηλαδή απ' όλα αυτά") νομίζω πως είναι περιττή και το χαλάει λίγο. Μου άρεσε που οι σιωπηλοί σου ήταν σιωπηλοί και δεν αγαπούσαν τη μουσική και ήταν γκρiζωποί. Μου θύμισαν σύννεφα.

 

Νομίζω πως τελικά είμαι με τον DJDB, πιθανότατα εξαιτίας αυτής της εσωστρέφειας του διηγήματός του. Απλά με τράβηξε περισσότερο, μου άρεσε η μουσική, η έλλειψη χρώματος και ελπίδας Βέβαια κι οι δυο συμμετοχές πολύ, πολύ καλές.

 

DJDB, έχεις την ψήφο μου.

 

Howard, δεν κρατάς κακία, ε;;;

 

 

 

 

Ξεκινάω με εσένα Σάντι, και πιστεύω πως η συγκεκριμένη απάντηση θα λύσει τα ερωτήματα και κάποιων από τους επόμενους.

 

Δε θέλω να ακουστώ ανεπίδεκτος κριτικής, όμως δε θεωρώ πως όσα αναφέρεις είναι όντως σεναριακά κενά. Πιστεύω, κατ' αρχάς, πως ένας άνθρωπος οργισμένος λόγω πρόσφατης οικονομικής αποτυχίας, αρκετά διαταραγμένος ώστε να βιάζει και να δέρνει την προσωπική του σκλάβα, πληρεί κάθε προδιαγραφή για να δράσει καίγοντας όλο το χωριό το οποίο υποτίθεται πως διοικεί. Μην βλέπεις μόνο το θέμα από την πρακτική άποψη που αναφέρεις -ότι θα μπορούσε, και καλά, να απαγάγει έναν από τους Σιωπηλούς μέσα στη νύχτα- αν και θα επανέλθω σε αυτό. Μην ξεχνάς πως για τον Διοικητή το χωριό συμβολίζει την ίδια του την αποτυχία, άρα δεν νομίζω πως το σκέφτηκε και πολύ πριν αποφασίσει να εκτονωθεί πάνω του καίγοντάς το ολοσχερώς. Και ΥΣΤΕΡΑ, αφού του ήρθε αυτή η ανακουφιστική ιδέα, πιθανότατα είδε και τα πλεονεκτήματα που θα είχε στο κυνήγι των Σιωπηλών, τα οποία αναφέρω στο κείμενο. Όσο για το γιατί δεν απήγαγε, έτσι απλά, έναν από αυτούς... θυμήσου, μόνο ένας, άντε το πολύ δύο, έβγαιναν στην επιφάνεια κάθε βράδυ, και "σέρνονταν στις σκιές". Πες μου έναν τρόπο με τον οποίο ο Διοικητής θα μπορούσε, με όλους τους κατοίκους ζωντανούς, χωρίς να τραβήξει την προσοχή, να προσπαθήσει να απαγάγει ένα τέτοιο πλάσμα της νύχτας, αθόρυβο και stealthy. Τέλος, για το ότι αφού ο Σιωπηλός δεν έχει στόμα, πώς θα μπορούσε να τού πει πού είναι η πόλη τους... νομίζω πως υπάρχει μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στα ρήματα "λέω" και "δείχνω" (χρησιμοποιώ, αν δεις, το δεύτερο )

 

Αυτά! Και φυσικά και δεν σου κρατάω κακία.

 

 

 

 

Λοιπόν. Εγώ ψήφησα Howard. Δε μπορώ να ισχυριστώ ότι με ενθουσίασε ιδιαίτερα η ιστορία καθώς από πλευράς αληθοφάνειας υπάρχουν αρκετά λογικά κενά αλλά σε τελική ανάλυση έχει εσωτερική συνοχή και είναι καλά γραμμένη.

 

Η ιστορία του DJDB, χρησημοποιεί όμορφη γραφή... αλλά προσωπικά δεν κατάλαβα και πάρα πολλά. Βέβαια είναι αλήθεια ότι με τα αφηρημένα δεν έχω αγαθές σχέσεις γενικά αλλά η ιστορία δείχνει πιο πολύ μια ανάμειξή από ασύνδετες παραισθήσεις της ηρωϊδας παρά κάτι που περιγράψει γεγονότα. Φαίνεται να λείπει η συνοχή ενώ για τους υποστηρικτές του ρεαλισμού και πάλι υπάρχουν λογικά κενά απορίες.

 

Σε τελική ανάλυση και οι δύο μονομαχούντες φαίνεται να το κατέχουν το σπόρ οπότε θα αναμείνουμε και νεώτερα δείγματα....

 

Ελπίζω να σε κάλυψα στο θέμα αληθοφάνειας με την απάντησή μου στη Σάντι

Edited May 17, 2011 by Howard Crease

[Howard Crease]

Λοιπόν χωρίς να έχω διαβάσει σχόλια των άλλων έχω να πώ συγχαρητήρια και στους δυό σας!

Η ιστορία του DJDB ήταν σαφώς πιο εσωσρεφής και με όμορφες περιγραφές, αλλα βλέπω έντονα την απουσία κάποιας πλοκής. Επίσης πολλά πράγματα παραμένουν απροσδιόριστα, όπως απο πού και τί είδους πλάσματα είναι οι Σιωπηλοί και πως επιβιώνει και βρίσκει χάπια και φαγητό αυτή η κοπέλα ενώ είναι μόνη και αβοήθητη σε ένα χωριό και σε ενα σπίτι που έχει τόσο καιρό να αφήσει. Επίσης πιστευω πως θα έπρεπε να βγεί νωρίτερα απο το σπίτι για να ξεκινήσει η πλοκή όπως αναφέρει και η παράγραφος. Κάποιες απο αυτές τις απορίες θα μπορούσαν να είχαν λυθεί με το όριο των 3.000 λέξεων. Αλλα παρόλαυτά πολύ καλή ατμόσφαιρα.

Η ιστορία του Ηoward C. στην αρχή δεν με πολυτραβηξε όμως στην συνέχεια η πλοκή με έκανε να μείνω και να την διαβάσω. Μια καλή ιστορία αν και θα ήθελα περισσότερα στοιχεία για την σκλάβα και τα κίνητρά της. Καθώς και γιατί οι Σιωπηλοί θρηνούν ενώ ταυτόχρονα κάνουν πλιάτσικο? Την σκλάβα γιατι να την νοιάζουν οι Σιωπηλοί και να μην κοιτάξει να σώσει μόνο το τομάρι της? Αυτή ήταν η ιστορία που ψήφισα.

Αντε παιδιά καλή αρχή!

 

Eυγενία, αν με τα κίνητρα που αναφέρεις εννοείς γιατί αυτοκτόνησε στο τέλος, νομίζω πως η πορεία της ιστορίας (εξόρμηση μιας βιασμένης-δαρμένης σκλάβας για αναζήτηση ηρεμίας / μόνο ηρεμία δε βρίσκει / καταλήγει να βλέπει τον φρικτό αφέντη της να επανέρχεται στην εξουσία που είχε, έτσι άδικα) το δικαιολογεί.

Οι Σιωπηλοί θρηνούν τούς ανθρώπους και κάνουν πλιάτσικο ταυτόχρονα, γιατί έτσι είναι η φύση τους. Ανέφερα, αν δεν κάνω λάθος, πως οι Σιωπηλοί εκ φύσεως συμπαθούν τούς ανθρώπους και εκ φύσεως λατρεύουν τα κοσμήματα. Είναι δυο διαφορετικά πράγματα. Και σαφώς και, αφού δεν είναι άνθρωποι οι ίδιοι, δεν έχουν συνείδηση τού ότι με το να κλέβουν αυτούς που θρηνούν, τούς προσβάλλουν κιόλας.

Γιατί οι Σιωπηλοί νοιάζουν την Σιφ; Χμμμ... Μ'έβαλες σε σκέψη, είναι η αλήθεια, γιατί όταν έγραφα το κείμενο απλά έφτιαξα αυτή τη σκηνή για να προχωρήσει η πλοκή, χωρίς να σκεφτώ. Υποθέτω όμως πως η Σιφ, σαν άτομο που βλέπει την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον να γκρεμίζεται γύρω της (επαναφορά του Διοικητή στην εξουσία, έτσι και βάλει τα χέρια του στους θησαυρούς των Σιωπηλών) , κάνει απλά μια τελευταία προσπάθεια για να βγει κάτι καλό από εκείνη τη νύχτα. Δες το σαν κίνηση απελπισίας. Ξέρεις, "το γκολ της τιμής" . Α! Και δε νομίζω πως σκέφτηκε έστω και για λίγο να σώσει το τομάρι της. Υπάρχει διαφορά στο να μη θες να πεθάνεις και στο να προσπαθείς να το αποφύγεις, πιστεύω.

 

 

 

 

Καλά μόνο εγώ έβλεπα X-files;

 

Λοιπόν πάμε στα δια ταύτα.

 

Howard πιστεύω ότι ξέφυγες κάπως από την ατμόσφαιρα της εισαγωγής και δεν εκμεταλλεύτηκες κάποια πράγματα. Η πλοκή μπόλικη, πολλές σκηνές όμως για μένα. Ίσως γινόντουσαν πολλά σε λίγες λέξεις και θα χρειαζόταν να επεκταθείς σε περισσότερες λέξεις; Κατά τα άλλα καλή δουλειά

 

Χρήστο πιστεύω ότι έπιασες την ατμόσφαιρα της εισαγωγής. (Αν και θα μπορούσες να εκμεταλλευτείς ένα πραγματάκι της εισαγωγής *) Ο τίτλος ούτε εμένα δεν μ' άρεσε, αλλά δεν έδωσα σημασία. Το γράψιμο σου και οι σκέψεις του χαρακτήρα σου με απορρόφησαν τόσο πολύ που μπορούσα να ακούσω το δίσκο κι εγώ. Επίσης θέλω να πω ότι δεν χρειάστηκα το spoiler για να καταλάβω. Και κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν χρειαζόταν καν μιας και συμφωνώ με τον Scanner. Φυσικά όμως αυτά τα κόλπα που πρόσθεσες όπως τον αριθμό και τον αναγραμματισμό πρόσθεσαν μπόνους σε μένα. Γιατί φαίνεται ότι ήθελες να παίξεις με την ιστορία και μ' άρεσε αυτό.

 

Η ψήφος μου πάει στον Χρήστο απ' ότι θα καταλάβατε.

 

 

* αλλαξα γνώμη σε αυτό, γιατί τελικά ο Scanner το εγραψε ως παρομοίωση για τη ψυχή που φεύγει μαζί με το αίμα από το σώμα της

 

Χαχα, κατ' αρχάς, κι εγώ Χρήστος είμαι φίλε μου!

Δεκτό το ότι ξέφυγα από την ατμόσφαιρα της εισαγωγής. Το κατάλαβα εξ αρχής, απλά από τη στιγμή που είχα επιλέξει ένα μονοπάτι και με τραβούσε η ιστορία, δε σκέφτηκα να αλλάξω πορεία. Βασικά, θα σε πείραζε αν με διαφώτιζες στο τί δεν εκμεταλλεύτηκα; Χίλια συγνώμη αν ακούγομαι εριστικός, δεν το επιδιώκω. Πολλές σκηνές; Υποθέτω πως αυτά είναι γούστα! Αλλά φαντάσου πόσα ακόμα πράγματα θα έμεναν ανεξήγητα με λιγότερες σκηνές, χαχα.

 

 

 

 

Οκέι, η επιστροφή της εν πολλαίς ατυχίαις περιπεσούσας σουφουφίτισσας... Διάβασα, ευχαριστήθηκα, ψήφησα, σχολιάζω.

DJDB, ξεκινώ από σένα. Πολύ ενδιαφέρον κείμενο. Καταρχήν τα δυνατά σου σημεία, η γραφή, η ατμόσφαιρα, οι εικόνες μ' έκαναν και τσίμπησα αμέσως. Είμαι εκεί και στεναχωριέμαι που τα βλέπω όλα αυτά. Ψυχοπλακώνομαι. Τα κακά νέα είναι ότι έχεις μικρά προβληματάκια στο στήσιμο της πλοκής σου. Από το δεύτερο μισό του διηγήματος και μετά διακρίνω ασάφειες και επιστροφές σε πράγματα που έχει ήδη πει και τα ξαναλές με άλλα λόγια. Κι επίσης μου λείπει και μια εξήγηση για όλα αυτά, κυρίως για το τι ήταν οι Σιωπηλοί και τι είχε γίνει ο υπόλοιπος κόσμος (ότι έφυγαν δε μου λέει και πολλά φοβάμαι). Και στο θεάμ των εξηγήσεων, είμαι με τον Scanner. Τα footnotes δεν είναι ποτέ ευχάριστα σε κανέναν.

 

Εσύ, Howard, πας αλλού. Εδώ έχουμε μια ιστορία με σαφή αρχή μέση και τέλος. Κάτι δηλαδή που λείπει ως κάποιο βαθμό από εκείνη του DJDB. Αντιμετωπίζεις την ηρωίδα σου με μεγάλη τρυφερότητα, όπως επίσης και τους Σιωπηλούς. Και θεωρώ ότι χρησιμοποίησες με μεγάλη επιδεξιότητα τα στοιχεία της εισαγωγής. Παρατήρησα όμως ελαφρά γλιστρήματα της γλώσσας εδώ κι εκεί, προς τον προφορικό λόγο. Όχι πολλά, αλλά με ένα δεύτερο χέρι θα τα είχες παρατηρήσει κι εσύ. Κάτι που μου αρέσει και ταυτόχρονα δε μου αρέσει είναι το πόσο κινηματογραφικά είναι δομημένο το κείμενό σου. Από τη μία το κάνει πραγματικά ενδιαφέρον, με κάνει να ακολουθώ τους ήρωές σου κατά πόδας , να βλέπω μέσα από τα μάτια τους. Κι από την άλλη, οι ενδιάμεσες ηχοποιητές λέξεις (μπανγκ, ντουπ και λοιπές) με ξενερώνουν ελαφρώς… Περιμένω από σένα κάτι περισσότερο λογοτεχνικό και λιγότερο κινηματογραφικό. Σε τελική ανάλυση, έχεις τη δυνατότητα να ενσωματώσεις όλα όσα αντιπροσωπεύει ο ήχος «μπανγκ» στην αφήγησή σου κι όχι μόνο αυτό, αλλά να το κάνεις ακόμη πιο δραματικό έτσι, ακόμη πιο ατμοσφαιρικό.

 

Προς έκπληξή του, ψηφίζω DJDB. Κυρίως γιατί το κείμενό του είναι ένα λογοτεχνικό κείμενο, παρά τις ελλείψεις του.

 

Λοιπόν, εσύ με στεναχώρησες λιγάκι. Θέλω να πω, ΟΚ, έχεις δίκιο για τις ηχητικές λέξεις, όμως αυτές δεν εμποδίζουν, είμαι σίγουρος, το κείμενο μου από το να είναι λογοτεχνικό. Είναι κάπως υπερβολή να λες ότι ψηφίζει το κείμενο του DJDB γιατί ήταν λογοτεχνικό κείμενο. Ένα "πιο" πιστεύω πως θα ταίριαζε γάντι, και θα το δεχόμουν και χωρίς δεύτερη σκέψη. Δηλαδή, τι, εγώ τραγουδούσα ας πούμε;

 

 

 

[Howard Crease]

Διάβασα τις ιστορίες, είχα ήδη αποφασίσει τι θα ψηφίσω, αλλά καθ' οδόν διάβασα και τα σχόλια και τα spoiler και όλα.

Μπορώ να πω ότι απ' αυτά που μπήκαν στα spoilers του DJDB, το μόνο που είχα αντιληφθεί διαβάζοντας το κείμενο με τη μια ήταν ο αναγραμματισμός, ο οποίος όντως μου άρεσε.

 

Έχω να πω ότι και οι δυο ιστορίες ήταν 'ζόρικες' ως προς τα συναισθήματα που μου προκάλεσαν, αλλά με μια τέτοια εισαγωγή θα ήταν αδιανόητο να περιμένω να εξελιχθούν σε χαρές και πανηγύρια.

 

Ψήφισα τον Howard Crease, επειδή το διήγημά του ήταν πιο κοντά στα αναγνωστικά μου γούστα, που προτιμούν την πλοκή και όχι την ενδοσκόπηση, παρά το γεγονός ότι η ιστορία μού άφησε πολλά ερωτηματικά: κάποια απ' αυτά τα έχουν ήδη αναφέρει οι προηγούμενοι: π.χ. γιατί να κάψει όλο το χωριό αφού μπορούσε να εφαρμόσει και κάποιο άλλο τέχνασμα, πού έβρισκε η κοπέλα τα παυσίπονα, πώς ζούσαν γενικότερα αυτοί οι Σιωπηλοί, τι είδους διαχωρισμός σε αγαθούς και όχι και τόσο αγαθούς Σιωπηλούς ήταν αυτός που βλέπουμε.

 

Να παρατηρήσω ότι και οι δυο διαγωνιζόμενοι φανέρωσαν ικανότητες στα κείμενά τους και ότι περιμένω να δω και κάτι άλλο δικό τους, που να του έχουν χαρίσει λίγο περισσότερο χρόνο για να αναδείξουν την ιδέα που υπήρχε μέσα.

 

Σχετικά με το γιατί έκαψε το χωριό, απάντησα παραπάνω. Δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή από πού έβρισκε η κοπέλα τα παυσίπονα. Ίσως από τους χωρικούς, ίσως να τα έκλεβε από κάποιο φαρμακείο του Διοικητή, ίσως να τής τα έστελναν με κούριρερ από την πόλη. Ξέρω 'γω; Αυτό, μαζί με το πώς ζούσαν οι Σιωπηλοί, είναι πιστεύω πράγματα τα οποία αν εξηγούσα σίγουρα θα χαράμιζα λέξεις, γιατί δεν εξυπηρετούν ιδιαίτερα την πλοκή και τη ροή της. Αντιθέτως, καλά κάνεις και ρωτάς για το είδος του διαχωρισμού των Σιωπηλών, αν και πίστευα πως ήταν ξεκάθαρο. Βλέπεις, όπως συμβαίνει κατά σύμπτωση και με εμάς τούς ανθρώπους, υπήρχαν ανάμεσα στους Σιωπηλούς και μερικοί ζηλιάρηδες βρε παιδί μου, πώς να το κάνουμε; Χαχα! Φέρε στο νου σου τα σκυλιά. Υπάρχουν οι νορμάλ ράτσες, υπάρχουν κι εκείνες που ζηλεύουν τούς ιδιοκτήτες τους πού και πού.

 

 

 

[Howard Crease]

Ψηφίζω το Ρουμπίνια και διαμάντια, γιατί είχε μια πιο σαφή πλοκή.

 

 

 

Εκείνοι... Εκείνη...

-Έμεινα με πολλές απορίες. Μου φάνηκε λες κι ολόκληρη η ιστορία γυρόφερνε ένα θέμα που δεν εμφανίζεται ποτέ... σαν να μην υπήρχε πλοκη. Θα ήθελα να ξέρω τι ήταν τελικά οι Σιωπηλοί, τι έγινε στο χωριό.

Το όνομα του καλλιτέχνη και το 58 ήταν και δεν ήταν κουλ. Συνήθως μ' αρέσουν κάτι τέτοια, αλλά εδώ είναι κατά την γνώμη μου στο όριο να χαρακτηριστούν άσχετα με την ιστορία.

 

''Με όση δύναμη της είχε απομείνει, άρχισε να ζωγραφίζει ένα χαμόγελο στην άκρη των χειλιών της.''

-Μου χτύπησε αρκετά αυτό το ''άρχισε να ζωγραφίσει ένα χαμόγελο...''. Μου φάνηκε υπερβολικά ποιητικό.

 

 

Ρουμπίνια και διαμάντια

Ξεκινάω από το 'ΜΠΑΝΓΚ'... μου κακοέκατσε. Τα 'ντουπ' έτσι κι έτσι. Το 'κλινκ' ήταν το λιγότερο προβληματικό για μένα. Όπως φαντάζεσαι, γενικά δεν το πολυέχω με τις λέξεις/ήχους... νομίζω είναι λίγο ρίσκο η χρήση τους.

Θα έλεγα ότι ο λόγος είχε για μένα κάποια σκαμπανεβάσματα (πχ κάποιες μεγαλύτερες προτάσεις που μου έκοβαν το ρυθμό).

Θα προτιμούσα ακόμα περισσότερους διαλόγους.

Στα σημεία που έδινες πληροφορίες μέσα από αφήγηση ένιωθα να βγαίνω από το παρόν της ιστορίας.

 

''...συνοδευόμενα από μια σιχαμερή ανάσα που θύμιζε βιαστή έτοιμο να δράσει.''

-Νομίζω ξέφυγε κάπως εδώ...

ΥΓ:Τελικά, σαν πολλά χρυσαφικά δεν έχει αυτό μικρό χωριό στη μέση του πουθενά;

 

εδιτ:ορθογραφικό

 

Σωστός κι εσύ στις λέξεις/ήχους... ένοχος ο κατηγορούμενος!

Όσο για τα σκαμπανεβάσματα, δεν το πολυέχω το pacing. Νομίζω και ελπίζω πως είναι θέμα εμπειρίας.

Περισσότερους διαλόγους όντως θα μπορούσα να βάλω.

Αν συνδυάσω το παραπάνω με την αμέσως επόμενη παρατήρησή σου, συμπεραίνω πως θες περισσότερο show και λιγότερο tell. Εντάξει, ναι, αλλά είναι διήγημα με όριο λέξεων! Πού να χωρέσω το απαραίτητο show, που είμαι βέβαιος πως θα ήταν πιο ογκώδες από το tell που χρησιμοποίησα;

Την ανάσα βιαστή δεν τη σχολιάζω καν... ό,τι και να πω δεν το σώζω.

Για το τελευταίο όμως, WTF!? Λίγη φαντασία δε μπορεί να υπάρξει; Θα μπορούσαν να υπάρχουν κι άλλα τέτοια χωριά στη γύρω περιοχή βρε αδερφέ, εκεί κολλάς; Και στο κάτω κάτω, μπορεί όντως οι χωρικούληδες να ήταν συνταξιούχοι celebrities από την πρωτεύουσα, χαχα!

Edited May 17, 2011 by Howard Crease

[Naroualis]

Λοιπόν, εδώ μπορούμε να ανοίξουμε μεγάλη κουβέντα, ξεκινώντας απ' το τι είναι τελικά η λογοτεχνία (ο,τιδήποτε γράφεται ή ό,τι έχει γραφτεί με τέχνη;) και καταλήγοντας στο πόσο απότομη είμαι μερικές φορές όταν γράφω κριτικές.

 

Δύο πράγματα θα ήθελα να πω, μόνο και μόνο γιατί δεν ήταν στην πρόθεσή μου να σε στεναχωρήσω και στεναχωριέμαι που το έκανα. Το πρώτο είναι ότι αν αυτός ο κύριος έπαιρνε μέρος σε write off, τα ίδια ακριβώς θα του έλεγα. Κι είναι μεγάλος και τρανός στη Ρουσσία και μας το παίζει και μάγκας ποστ-μόντερν συγγραφέας φάντασυ νουάρ. Πώς να το κάνουμε το "cla-ang" κάθε φορά που το σπαθί βρίσκει αλυσωτό θώρακα δεν είναι τρόπος που χρησιμοποιούν οι μεγάλοι λογοτέχνες.

 

Το δεύτερο είναι το εξής: Η ιστορία που διάβασα (η δική σου) είχε πολλά προτερήματα. Αντιγράφω το σχόλιό μου: μια ιστορία με σαφή αρχή μέση και τέλος. Αντιμετωπίζεις την ηρωίδα σου με μεγάλη τρυφερότητα, όπως επίσης και τους Σιωπηλούς. Και θεωρώ ότι χρησιμοποίησες με μεγάλη επιδεξιότητα τα στοιχεία της εισαγωγής. Από τη μία το κάνει πραγματικά ενδιαφέρον, με κάνει να ακολουθώ τους ήρωές σου κατά πόδας , να βλέπω μέσα από τα μάτια τους. Σε τελική ανάλυση, έχεις τη δυνατότητα να ενσωματώσεις όλα όσα αντιπροσωπεύει ο ήχος «μπανγκ» στην αφήγησή σου.

 

Και εξηγώ: ήταν μια ιστορία που μου άρεσε πολύ. Κι όσο περισσότερο μου αρέσει μια ιστορία, τόσες περισσότερες απαιτήσεις έχω από το συγγραφέα της. Αφού κατάφερες να έχεις καλή πλοκή, καλούς χαρακτήρες, καλή ιδέα, καλή τεχνική, γιατί μου τα χαλάς στη γλώσσα (και πάλι όχι παντού, μόνο σε αυτά τα κομμάτια, των ηχοποιητών λέξεων); Και με το παράπονο αυτό, ξεφεύγει η δική μου γλώσσα και γράφω κάτι που σαφώς δεν το εννοώ όπως το εξέλαβες.

 

Κοντολογίς, α) σαφώς και είσαι λογοτέχνης, διότι αν δεν ήσουν δε θα μου άρεσαν όλα όσα μου άρεσαν στο κείμενό σου, β) εφόσον είσαι λογοτέχνης, έχω την απαίτηση από σένα ως αναγνώστης σου, να εργάζεσαι πάνω στο κείμενό σου με το λόγο το γραπτό κι όχι με τον ήχο που τον περνάς στο χαρτί και γ) ε, πού και πού, μιας και εγώ δε θεωρώ ότι είμαι καλύτερη απ' τους άλλους, θα συγχωρείς τα δικά μου λογοτεχνικά λάθη και θα μου τα επισημαίνεις όπως έκανες τώρα.

Edited May 17, 2011 by Naroualis

[Eugenia Rose]

Πάντως θα ήθελα να επισημάνω το εξής. Πλάσματα τα οποία θρηνούν και συμπαθούν και ζηλεύουν ακόμα, πλάσματα απο άλλο είδος πως γίνεται να μην έχουν συνείδηση και να μην ξέρουν τι κάνουν? Πιο πιθανό ήταν να κρατούσαν τα πολίτιμα αγαθά ίσως γιατι συναισθάνονταν την σημασία που είχαν για αυτούς που πέθαναν, σαν τρόπο για να του τιμήσουν η κάτι παρόμοιο.

Edited May 17, 2011 by Eugenia Rose

[Howard Crease]

Λοιπόν, εδώ μπορούμε να ανοίξουμε μεγάλη κουβέντα, ξεκινώντας απ' το τι είναι τελικά η λογοτεχνία (ο,τιδήποτε γράφεται ή ό,τι έχει γραφτεί με τέχνη;) και καταλήγοντας στο πόσο απότομη είμαι μερικές φορές όταν γράφω κριτικές.

 

Δύο πράγματα θα ήθελα να πω, μόνο και μόνο γιατί δεν ήταν στην πρόθεσή μου να σε στεναχωρήσω και στεναχωριέμαι που το έκανα. Το πρώτο είναι ότι αν αυτός ο κύριος έπαιρνε μέρος σε write off, τα ίδια ακριβώς θα του έλεγα. Κι είναι μεγάλος και τρανός στη Ρουσσία και μας το παίζει και μάγκας ποστ-μόντερν συγγραφέας φάντασυ νουάρ. Πώς να το κάνουμε το "cla-ang" κάθε φορά που το σπαθί βρίσκει αλυσωτό θώρακα δεν είναι τρόπος που χρησιμοποιούν οι μεγάλοι λογοτέχνες.

 

Το δεύτερο είναι το εξής: Η ιστορία που διάβασα (η δική σου) είχε πολλά προτερήματα. Αντιγράφω το σχόλιό μου: μια ιστορία με σαφή αρχή μέση και τέλος. Αντιμετωπίζεις την ηρωίδα σου με μεγάλη τρυφερότητα, όπως επίσης και τους Σιωπηλούς. Και θεωρώ ότι χρησιμοποίησες με μεγάλη επιδεξιότητα τα στοιχεία της εισαγωγής. Από τη μία το κάνει πραγματικά ενδιαφέρον, με κάνει να ακολουθώ τους ήρωές σου κατά πόδας , να βλέπω μέσα από τα μάτια τους. Σε τελική ανάλυση, έχεις τη δυνατότητα να ενσωματώσεις όλα όσα αντιπροσωπεύει ο ήχος «μπανγκ» στην αφήγησή σου.

 

Και εξηγώ: ήταν μια ιστορία που μου άρεσε πολύ. Κι όσο περισσότερο μου αρέσει μια ιστορία, τόσες περισσότερες απαιτήσεις έχω από το συγγραφέα της. Αφού κατάφερες να έχεις καλή πλοκή, καλούς χαρακτήρες, καλή ιδέα, καλή τεχνική, γιατί μου τα χαλάς στη γλώσσα (και πάλι όχι παντού, μόνο σε αυτά τα κομμάτια, των ηχοποιητών λέξεων); Και με το παράπονο αυτό, ξεφεύγει η δική μου γλώσσα και γράφω κάτι που σαφώς δεν το εννοώ όπως το εξέλαβες.

 

Κοντολογίς, α) σαφώς και είσαι λογοτέχνης, διότι αν δεν ήσουν δε θα μου άρεσαν όλα όσα μου άρεσαν στο κείμενό σου, β) εφόσον είσαι λογοτέχνης, έχω την απαίτηση από σένα ως αναγνώστης σου, να εργάζεσαι πάνω στο κείμενό σου με το λόγο το γραπτό κι όχι με τον ήχο που τον περνάς στο χαρτί και γ) ε, πού και πού, μιας και εγώ δε θεωρώ ότι είμαι καλύτερη απ' τους άλλους, θα συγχωρείς τα δικά μου λογοτεχνικά λάθη και θα μου τα επισημαίνεις όπως έκανες τώρα.

 

Ύστερα από όλο αυτό, αισθάνομαι λίγο άσχημα που σε ανάγκασα να γράψεις τέτοιο κατεβατό από τη μία, αλλά από την άλλη σ'ευχαριστώ! Γιατί πρώτον, με καθησύχασες, και μού έδωσες βέβαια να κατανοήσω αυτό που προσπαθούσες να μού πεις. Και δεύτερον, με έκανες να καταλάβω το λάθος μου όσον αφορά τα μπανγκ\κλινκ κτλπ

Tώρα από εμένα τον ανίδεο, εξεζητημένα smileys σαν τα δικά σου μην περιμένεις, γι αυτό θα αρκεστώ σε αυτό!

 

 

 

 

Πάντως θα ήθελα να επισημάνω το εξής. Πλάσματα τα οποία θρηνούν και συμπαθούν και ζηλεύουν ακόμα, πλάσματα απο άλλο είδος πως γίνεται να μην έχουν συνείδηση και να μην ξέρουν τι κάνουν? Πιο πιθανό ήταν να κρατούσαν τα πολίτιμα αγαθά ίσως γιατι συναισθάνονταν την σημασία που είχαν για αυτούς που πέθαναν, σαν τρόπο για να του τιμήσουν η κάτι παρόμοιο.

 

E λοιπόν, πολύ μ'αρέσει που προβληματίστηκες ΤΟΣΟ πολύ και έδωσες τη δική σου ερμηνεία για την κοσμοθεωρία των πλασμάτων που -μερικώς- έφτιαξα! Φυσικά και αυτό που λες θα ήταν πιθανό. Ένα εκατομμύριο πράγματα θα ήταν πιθανά, αφού πρόκειται για κάτι μη ξεκαθαρισμένο

 

 

 

[Mors Planch]

Λοιπόν, εδώ μπορούμε να ανοίξουμε μεγάλη κουβέντα, ξεκινώντας απ' το τι είναι τελικά η λογοτεχνία (ο,τιδήποτε γράφεται ή ό,τι έχει γραφτεί με τέχνη;) και καταλήγοντας στο πόσο απότομη είμαι μερικές φορές όταν γράφω κριτικές.

 

Δύο πράγματα θα ήθελα να πω, μόνο και μόνο γιατί δεν ήταν στην πρόθεσή μου να σε στεναχωρήσω και στεναχωριέμαι που το έκανα. Το πρώτο είναι ότι αν αυτός ο κύριος έπαιρνε μέρος σε write off, τα ίδια ακριβώς θα του έλεγα. Κι είναι μεγάλος και τρανός στη Ρουσσία και μας το παίζει και μάγκας ποστ-μόντερν συγγραφέας φάντασυ νουάρ. Πώς να το κάνουμε το "cla-ang" κάθε φορά που το σπαθί βρίσκει αλυσωτό θώρακα δεν είναι τρόπος που χρησιμοποιούν οι μεγάλοι λογοτέχνες.

 

 

 

Χμμ. Πως ακριβώς κάνει το σπαθί όταν βρίσκει αλυσωτό θώρακα;

 

Ώρα να το ψάξω.