Ένα όνειρο;

[Kafka]

Όνομα Συγγραφέα: Κυριάκος Χαλκόπουλος

Είδος: Τρόμος

Βία; Ναι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 1766

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Κάτι πρόσφατο. Δεν ξέρω αν αξίζει, έχω τις αμφιβολίες μου, αν και κάποια στοιχεία του μου αρέσουν. Θα περιμένω όπως πάντα με ενδιαφέρον να διαβάσω τη γνώμη σας.

 

Ένα όνειρο;

 

 

 

Έκανα ό,τι μπορούσα. Βγαίνοντας από το δωμάτιο των γονέων του οικοδεσπότη μου κατευθύνθηκα στο καθιστικό και εκεί πήρα μια θέση στο τραπέζι όπου οι παλιοί μας γνωστοί συνέχιζαν μια παρτίδα χαρτιά. Πρέπει να κάθισα για περισσότερη από μία ώρα, και ακολούθως αφού είχα ήδη το παλτό μου ακουμπισμένο στα πόδια μου, το φόρεσα, καληνύχτισα, και σε λίγο βρισκόμουν στη σκοτεινή σκάλα ακούγοντας την πόρτα πίσω μου να κλείνει.

 

Όσο είμαι σε θέση να το συμπεράνω αυτό η συμπεριφορά μου πρέπει να φάνηκε ολότελα φυσιολογική. Ποτέ δεν ήμουν φίλος με εκείνα τα άτομα, οπότε θα ήταν υπερβολικό να μιλώ πολύ μαζί τους. Στην παρτίδα των χαρτιών κέρδιζα για ώρα ένα ποσό, που τελικά το σπατάλησα με μερικές ριψοκίνδυνες επιλογές, και έτσι δε νομίζω ότι ξεχώρισα τελικά ούτε γι αυτό το λόγο. Στο δρόμο, κάτω από το κτίριο, απέφυγα να κοιτάξω στον πνιγμένο στις σκιές κάθετό του, που οδηγούσε στο βάθος της περιοχής: προχώρησα ίσια, και γύρισα στο δικό μου σπίτι με τα πόδια.

 

Είχα πολλά να σκεφτώ. Σε λίγες ώρες θα βρισκόμουν πέρα από μια θάλασσα, στην άλλη άκρη της Ευρώπης, στην πρωτεύουσα της Αγγλίας. Για την ώρα όμως παρέμενα στη Θεσσαλονίκη. Φυσούσε δυνατά και τα δέντρα χαιρετούσαν με τα κλωνάρια τους που ανεβοκατέβαιναν την κάθε μου έγνοια για όσα προηγήθηκαν στο μακρινό πλέον κτίριο όπου είχα περάσει την τελευταία μου βραδιά πριν την έναρξη των σπουδών μου.

 

Κάποια στιγμή, ενώ είχα περπατήσει για ώρα, πραγματοποιώντας το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής, ένα κομμάτι από ένα δέντρο αποσπάστηκε από το υπόλοιπο και έπεσε μπροστά μου. Το κοίταξα για λίγο, σταματώντας, χαμογελώντας λιγάκι νευρικά, διότι έμοιαζε με ένα δόρυ.

 

Ένα δόρυ κρεμασμένο πάνω από το κρεβάτι των γονέων του γνωστού μου, πίσω στο σπίτι του, μου είχε τραβήξει την προσοχή, όταν βρέθηκα σε εκείνο το δωμάτιο. Φυσικά εκεί είχα πάει από καθαρή απελπισία, με την πρόφαση απλώς να αφήσω το παλτό μου, αλλά με τον αληθινό λόγο πως ένοιωθα ότι μου χρειαζόταν μια οποιαδήποτε ανάπαυλα από την παραμονή στο καθιστικό, όπου αισθανόμουν πως εχθρικά βλέμματα έπεφταν πάνω μου. Αληθινά είχα μετανιώσει ήδη που αποφάσισα να περάσω εκείνο το βράδυ του τέλους του Φθινοπώρου με εκείνους τους ανθρώπους. Στο σχολείο ποτέ δεν ήμασταν φίλοι, και αρκετοί από αυτούς με είχαν άλλοτε ειρωνευθεί, ενώ ούτε τώρα έμοιαζαν διατεθειμένοι να μεταβάλλουν ριζικά τη στάση τους απέναντί μου, παρόλο που επιφανειακά δεν υπήρξε κάποια αναμφισβήτητη ταπείνωση.

 

Ωστόσο παρέμενα σε εκείνο το δωμάτιο, καθισμένος στις μαλακές κουβέρτες, έχοντας απλώσει το παλτό μου δίπλα μου. Αυτό το έκανα κυρίως λόγω της μέριμνας να μπορώ να προσποιηθώ ότι ψάχνω κάτι σε αυτό αν κανείς ερχόταν στο δωμάτιο, κάτι που μπορούσα να το καταλάβω από τα βήματα στο διάδρομο που οδηγούσε σε αυτό. Ωστόσο και αυτό το τέχνασμα όσο κατάλληλο και τέλειο και αν ήταν όσο ακόμα είχα μείνει για λίγα λεπτά μόνο εκεί, τόσο φρικτό και φτωχικό αποδεικνυόταν πλέον, αφού είχε περάσει πάνω από ένα τέταρτο που παρέμενα στην ίδια θέση. Και, το χειρότερο, τώρα άρχισα να ακούω και βήματα.

 

Ήμουν ανήμπορος να κάνω οτιδήποτε άλλο παρά μόνο να μένω καθισμένος, με σκυμμένο το κεφάλι προς το παλτό μου, καθώς ο άλλος άνθρωπος έφτασε στο μέρος όπου είχα υποχωρήσει. Ακούγοντας τη φωνή του διαπίστωσα ήδη ποιος ήταν. Ήταν ο ίδιος ο οικοδεσπότης μου. Τίποτε χειρότερο δε θα μπορούσε να συμβεί, όχι μόνο διότι ήταν ο μόνος που θα βρισκόταν στη θέση να μου υποδείξει ότι όφειλα να γυρίσω στο καθιστικό, αλλά και καθώς με αυτόν είχαμε μια σχέση ακόμα χειρότερη και από εκείνη που ίσχυε για τους περισσότερους άλλους και εμένα, ίσως διότι άλλοτε ήμασταν καλοί φίλοι μα με είχε κάποτε προδώσει.

 

Και τώρα με κοίταξε αυστηρά, σε πλήρη αντιδιαστολή του δικού μου προσποιητά ειρηνικού χαμόγελου. Με ρώτησε τι έκανα εκεί. Στο μυαλό μου κύλησαν αμέσως μερικές απαντήσεις, μα καμία δε φάνταζε ικανοποιητική, ναι, καμία δεν έμοιαζε καν να ακούγεται ως κάτι που δε θα φαινόταν εντελώς γελοίο. «Κοιτάω το δωμάτιο» απάντησα τελικά, καθώς τέλειωνε το περιθώριο που μεσολαβούσε της ερώτησης και χρόνου στον οποίο έπρεπε πάση θυσία να δοθεί μια απάντηση, για να μην προκαλέσω τη δυσφορία επιπρόσθετα με την σιωπή μου.

 

«Γύρνα στο καθιστικό» ήρθε η απάντηση, απερίφραστα και ενοχλημένα. Κατόπιν έκανε μεταβολή και απομακρύνθηκε.

 

Τώρα ένοιωθα ακόμα χειρότερα. Φυσικά είχα από τη μια πλευρά εξοικονομήσει λίγο χρόνο, από την άλλη όμως θα έπρεπε να προετοιμαστώ να γυρίσω στο άλλο δωμάτιο. Μένοντας μόνος μου σε εκείνο το χώρο και πάλι, σηκώθηκα και άρχισα να κατευθύνομαι με πάρα πολύ αργά βήματα προς το διάδρομο. Μα σταμάτησα ενώ είχα μόλις μπει σε αυτόν.

 

Δεν ήθελα να γυρίσω εκεί. Από την άλλη δε θα μπορούσα και να φύγω, αφού είχα σχεδόν μόλις φτάσει, και για κάποιο λόγο που δεν κατανοούσα μου φαινόταν φρικτό να διαρρήξω τους δεσμούς μου- όποιοι και να ήταν πλέον αυτοί- με εκείνους τους ανθρώπους ολοκληρωτικά, κάτι που είκαζα ότι θα συνέβαινε αν άρχιζα πάλι να βηματίζω, και δε σταματούσα ώσπου να κλείσει η πόρτα του σπιτιού πίσω μου.

 

Έτσι, νοιώθοντας το σώμα μου τρομερά βαρύ, άρχισα να περπατώ προς την αντίθετη πλευρά, για να βγω στο μπαλκόνι. Μου φαινόταν ότι αν έπαιρνα ίσως λίγο από τον ψυχρό νυκτερινό αέρα ίσως να άλλαζε η διάθεσή μου, έτσι, αλλόκοτα, και η πίστη σε αυτό, η ελπίδα αυτή για τη βοήθεια που θα ερχόταν δίχως λογική, έδειχνε ακριβώς και τη φρίκη της κατάστασής μου.

 

Στο μπαλκόνι παρατηρούσα το σκοτάδι παντού, απέναντι, δίπλα, πίσω από το χώρισμα του διπλανού διαμερίσματος, στην άλλη πλευρά. Κάτω η αυλή περισσότερο μαντευόταν παρά φαινόταν, τόσο βυθισμένη στο έρεβος της νύκτας ήταν. Και σε εκείνο το μικρό χώρο ένοιωθα ότι είχα υποχωρήσει ακόμα περισσότερο, στην εσχατιά του σπιτιού εκείνου, αποκομμένος ακόμα πιο φανερά από όλους σε αυτό.

 

Στεκόμουν ακόμα εκεί, με ένα αδιευκρίνιστο χρονικό διάστημα να έχει περάσει- ίσως ένα λεπτό, ίσως όμως και πέντε- όταν ξανάκουσα βήματα, αυτή τη φορά πιο άτονα λόγω της απόστασης μου από το διάδρομο. Δε θα είχα τώρα τίποτα να πω. Είχα αποκαλυφθεί. Θα γινόμουν απλώς ο περίγελος, θα με αναγνώριζαν ως κάποιον παράξενο που παρέμενε στα μέσα δωμάτια και μάλιστα σε ένα ξένο σπίτι! Και έκλεισα τα μάτια, και ευχήθηκα να γινόταν να γλυτώσω από όλη αυτή τη διακωμώδηση.

 

 

 

Όταν τα άνοιξα, και ενώ τα βήματα συνεχίστηκαν να ακούγονται, είδα απέναντι μου τον οικοδεσπότη μου. Με κοιτούσε φανερά οργισμένος. Εγώ κοίταξα με ένα ύφος τόσο πονεμένο που μου φαινόταν ότι ποτέ δε θα καταδεχόμουν να το δείξω σε κανέναν, όσο και αν με εξέφραζε τόσο βαθιά! Και τότε ένοιωσα ότι σβήνω, διότι ήταν σα να άρχισαν να ακούγονται και άλλα βήματα, και σκέφτηκα ότι θα βρίσκονταν σε λίγο όλοι τους στο δωμάτιο, θα γέμιζε ασφυκτικά, όλοι θα έρχονταν να δουν το ανήκουστο θέαμα του ανθρώπου που τους απέφευγε με έναν τόσο παιδιάστικο και γελοίο τρόπο!

 

Όταν με την άκρη του ματιού μου διαπίστωσα κίνηση στο βάθος του δωματίου ένοιωσα έναν πόνο στη καρδιά. Ο οικοδεσπότης τόση ώρα μου μιλούσε, αλλά δεν τον άκουγα, τόσο αφηρημένος ήμουν σε όλα αυτά, και εξάλλου είχε περάσει μόλις μια στιγμή. Και τότε είδα την πόρτα της μεγάλης ντουλάπας που βρισκόταν απέναντι από το μπαλκόνι να ανοίγει.

 

Άρχισα να γελώ! Ήταν λοιπόν δυνατό να βρεθεί μια τέτοια λύση στην οδύνη μου; Κάποιος να έχει κρυφτεί στη ντουλάπα, και τώρα να μπορώ να τον δείξω στον οικοδεσπότη για να πάρει όλη του την προσοχή; Και αμέσως, καθώς είχε ακόμα περισσότερο ενοχληθεί από το γέλιο μου, έδειξα με το χέρι μου προς το έπιπλο, αναγκάζοντάς τον να γυρίσει και εκείνος.

 

Όμως καθώς γύρισε τώρα πρόσεξα περισσότερο και εγώ. Και δε μπορούσα να πιστέψω αυτό που έβλεπα. Σκέφτηκα ότι σίγουρα θα έπρεπε να με είχε πάρει ο ύπνος στο κρεβάτι των γονέων του, διότι απέναντί μου, βγαίνοντας από τη ντουλάπα, στάθηκαν μπροστά μας μια σειρά από δόρατα, όμοια με εκείνο που ήταν κρεμασμένο στο άλλο μέρος του δωματίου. Τα δόρατα είχαν βγει γλιστρώντας σχεδόν με ανθρώπινες κινήσεις, και τώρα είχαν παραταχθεί σε τρεις γραμμές. Πρέπει να ήταν δώδεκα.

 

Σε απάντηση όλου αυτού του θεάματος άρχισα πάλι να γελώ, σε μια στιγμή όμως όλα σηκώθηκαν ψηλά, και αναγκάστηκα να παρακολουθήσω την τροχιά που διέγραψαν, πάνω και προς τα πίσω, σαν να τα μετακινούσαν δώδεκα χέρια, μα την επόμενη στιγμή τινάχτηκαν όλα προς το μέρος μας.

 

 

 

Τη συνέχεια δε θέλω να τη θυμηθώ. Τις σπασμωδικές, σαν μιας μαριονέτας που ο παίκτης της βίαια την κάνει να συσπαστεί, κινήσεις του καθώς το σώμα του κατατρυπήθηκε. Την άκρη από το ένα δόρυ, εκείνο που είχε φτάσει ψηλότερα, που έφτασε ως το ένα μάτι μου, όπου παρατήρησα, αποσβολωμένος, σάρκα και μερικές ξεριζωμένες τρίχες.

 

Θυμάμαι μόνο καλά πώς πήρα ένα εντελώς σοβαρό βλέμμα και πήγα να ξαπλώσω στο κρεβάτι. Έπρεπε το όνειρο να τελειώσει, και αυτός ήταν ο μόνος τρόπος που μπορούσα να διανοηθώ.

 

Αληθινά γιατί δε με είχαν ξυπνήσει τόση ώρα; Μα αναμφίβολα θα θεώρησαν τον ύπνο μου ως τη φυσική, όσο και αδιανόητη, συνέχεια της λοιπής μου παραξενιάς. Αυτά σκεφτόμουν καθώς πάσχιζα να κοιμηθώ, μέσα στο όνειρο να κοιμηθώ για να ξυπνήσω στην αλήθεια.

 

Είχε περάσει κάποια ώρα, δίχως να νοιώσω ότι κάτι άλλαξε παρόλο που κρατούσα τα μάτια μου κλειστά. Όμως τελικά τα άνοιξα και γύρισα να κοιτάξω ολόγυρα. Δε φαινόταν κανείς. Ω, τώρα ένοιωσα έτοιμος να γυρίσω στο καθιστικό, έπειτα από όλο αυτό. Έτοιμος παρά την κάκιστη εντύπωση που θα πρέπει να είχα κάνει. Και σηκώθηκα, παίρνοντας μαζί μου και το παλτό μου καθώς φαντάστηκα ότι η ώρα θα είχε περάσει και πολλοί ίσως να είχαν ήδη φύγει.

 

Σύντομα έγινε κατανοητό ότι κανείς δε ήταν διατεθειμένος να μου μιλήσει με κάποιον άσκημο τρόπο. Ούτε στα βλέμματά τους μάντευα κάποια εχθρότητα, ή ειρωνεία. Ήταν σα να μην είχε περάσει καν ένα λεπτό από τότε που είχα αποτραβηχτεί στο υπνοδωμάτιο, και έτσι αποδέχονταν την επιστροφή μου σαν κάτι το φυσικό. Παράξενο.

 

Και στεκόμουν κοιτώντας τους με ηρεμία, και κάποια ζωντάνια που δεν πίστευα ποτέ ότι θα την είχα ανάμεσά τους, όταν κάποιος ξαφνικά ρώτησε για τον οικοδεσπότη. Δεν ήταν εκεί, και κανείς δεν ήξερε πού βρισκόταν. Ακολούθως ο ίδιος ρώτησε εμένα αν ήταν στο μέσα δωμάτιο. Ώστε ήξερε πως είχα παραμείνει εκεί! Απάντησα ότι δεν τον είχα δει. Ευτυχώς δε μίλησε καθόλου για κάποια ώρα παραμονής μου σε αυτό.

 

Ακολούθησε αυτό που ήδη σημείωσα: έμεινα εκεί, κάθισα στο τραπέζι, έπαιξα χαρτιά. Κέρδισα, και ακολούθως έχασα, και διαρκώς σκεφτόμουν το όνειρό μου. Τι είχε στην πραγματικότητα συμβεί όσο βρισκόμουν σε εκείνο το δωμάτιο; Σκέφτηκα χίλιες φορές να επιστρέψω σε αυτό, με ένα συλλογισμό, αλλά δεν το τόλμησα. Ναι, το παλτό μου ήταν στα πόδια μου και έτσι δε θα είχα καμία πρόφαση για να γυρίσω σε αυτό, για να κοιτάξω, να κοιτάξω πάνω από το κρεβάτι, και μετά, ανάλογα με το τι θα έβλεπα ή δε θα έβλεπα εκεί να κοιτάξω και κάτω, στη σκοτεινή αυλή.

 

 

[Mesmer]

Ωραία ιστορία και ατμοσφαιρική, όπως όλες οι ιστορίες σου. Μ' άρεσε αυτή η ανάγκη που είχε ο ήρωας να μείνει μέσα στο δωμάτιο. Δόθηκε πολύ καλά κι έδινε μια κλειστοφοβική νότα στην ιστορία. Πολύ καλή και περίεργη και η σκηνή με τα δόρατα.

 

Μου φάνηκε πως η προοικονομία του τίτλου δεν δούλεψε καλά. Δηλαδή, το να ξέρω από την αρχή ότι θα διαβάσω για ένα όνειρο; δεν με άφησε να μπω στο κλίμα της ιστορίας όσο θα έπρεπε. Άσχετα με το αν δεν ξέρουμε πραγματικά αν ήταν όνειρο ή όχι.

 

Κάποιες παρατηρήσεις που θα μπορούσα να κάνω: Στην παράγραφο που μας λες για το δόρυ που είδε ο ήρωας στο δωμάτιο, ξεκινάς με αυτό και στη συνέχεια μας αναλύεις τη σχέση του με τα υπόλοιπα άτομα. Πηδάς πολύ απότομα από το ένα στο άλλο και χάνεται το ζουμί της παραγράφου. Η παρομοίωση εδώ: «Τις σπασμωδικές, σαν μιας μαριονέτας που ο παίκτης της βίαια την κάνει να συσπαστεί, κινήσεις», είναι πολύ μεγάλη για να χαρακτηρίσει απλά τις κινήσεις.

 

Καλή συνέχεια, Κυριάκο!

[Kafka]

Ευχαριστώ Άγγελε για τα σχόλια σου,

 

 

 

 

Ναι και εγώ νομίζω οτι το καλύτερο στην ιστορία (ίσως το μόνο καλό) να ήταν η παρουσίαση του προβλήματος του αφηγητή να φύγει απο το δωμάτιο. Το ίδιο το αφύσικο πρόβλημα γέννησε το όνειρο, ή ό,τι έγινε καθώς ίσως όντως ο οικοδεσπότης του να έπαθε κάτι.

 

 

 

 

Μάλλον θα πρέπει να την ξαναγράψω πάντως, με αρκετές αλλαγές

 

 

[Oceanborn]

Όπως είχα υποσχθεί

 

Όντως ήταν ατμοσφαιρικό. Μου έδινε λίγο μια ιδέα από slow motion, ξέρεις στα όνειρα που νιώθεις κάπως βαρύς, και οι κινήσεις σου απαιτούν προσπάθεια... Βασικά, δεν ξέρω αν έχεις δει κάτι τέτοιο αλλά εκτός από τον κλειστοφοβικό χαρακτήρα που αναφέρθηκε ήδη αισθάνθηκα και αυτό.

 

Δε μου χτύπησε άσχημα κάτι εκτός από το "Συμπεράνω" και "Συμπεριφορά". Ήταν αρκετά κοντά και διαβάζεται κάπως σαν επανάληψη...

 

Ο τίτλος δε με χάλασε προσωπικά αλλά θα μπορούσε να είναι κάπως πιο "προκλητικός" ώστε ο αναγνώστης σου να βρίσκεται στην ίδια κατάσταση με τον ήρωα. Σα να ακροβατεί μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας.

 

Αυτά... Καλή συνέχεια

[Kafka]

Ευχαριστώ Virginia,

 

 

 

 

ενδιαφέρουσα η παρατήρησή σου για την αργή κίνηση, ή το βραδυκίνητο του αφηγητή. Γενικά είναι σα να περιβάλλεται απο κάποιο είδος βούρκου, μάλλον ήταν μια αθέλητη συμβολική παρουσίαση της δυστυχίας του.

 

 

 

 

 

[Innerspaceman]

Περίεργη ιστορία και περίεργα και τα συναισθήματα που μου δημιούργησε και βασικά ανάμικτα. Αλλά το ότι μου δημιούργησε μια περίεργη αίσθηση σαν θετικό στοιχείο το λαμβάνω. Βλέπω, ότι έχει και μια παρόμοια "δομή" ή μοτίβο με άλλα διηγήματα σου που έχω διαβάσει. Είναι σαν μια δίνη, σαν όνειρο μέσα σε πραγματικότητες μέσα σε όνειρο μέσα σε πραγματικότητες κτλ ...

 

Μου άρεσε που κάνεις ένα απλο καθημερινό συναίσθημα, τόσο βασανιστικό και τρομακτικό και έχεις το ταλέντο να το μεταδόσεις. Αυτο το βρίσκω ως πολύ θετικό. Είναι κάτι που όλοι μας έχουμε βιώσει, τέτοιες καταστάσεις. Και ότι τις παρατηρείς και τις φέρνεις στην επιφάνεια είναι σίγουρα στα συν.

 

Γενικά μου άρεσε αρκετά, αλλά , απο την άλλη, για να είμαι ειλικρινής θα ήθελα να έχει κάποια στοιχεία που να με ιντριγκάρουν περισσότερο, απο αρχής. Δεν ξέρω πως να στο κάνω πιο συγκεκριμένο αυτό το τελευταίο. Δεν μπορώ. Μάλλον ή πιο κατάλληλη λέξη που μου έρχεται τώρα στο μυαλό είναι : Aποκεντροποίηση. Θα πρέπει ίσως να το σκεφτώ περισσότερο. Δηλαδή "πιέστηκα" κάπως για να σε παρακολουθήσω. Με υπνώτισες υπερβολικά. Νιώθω πως κάνεις υπερβολικά πολλές περιγραφές με κεντρικό πρόσωπο τον ψυχισμό του "ήρωα", μέχρι να μπεις στο "κυρίως πιάτο" ή δεν δίνεις πολύ αναπνοή και σε άλλα στοιχεία της γραφής σου, εξίσου ενδιαφέροντα και πνίγονται. Και το κυρίως πιάτο που έχεις να μας σερβίρεις είναι ενδιαφέρον το δίχως άλλο, αλλά όμως, αν ήμουν σε εστιατόριο, θα είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι, για να στο πω έτσι και κάπως αλληγορικά. Τώρα δεν ξέρω, αλλά αυτή ήταν η πρώτη "αυθόρμητη" μου σκέψη. Θα έλεγα, με δισταγμό, αλλά θα το έλεγα, πως πρέπει να αποφευγεις τόσες πολλές περιγραφές ψυχολογικής ή πραγματιστικής αυτο-παρατήρησεως. Δηλαδή του στυλ "είδα αυτό, ένιωσα το άλλο". Δεν ξέρω αν γίνεται κατανοητό αυτό που λέω. Πρέπει να βρεις κάποια , τεχνάσματα εμβόλιμα, να σπάει λίγο αυτό το πράγμα που τείνει σε σημεία απο ενδιαφέρουσα και περίεργη "ατμόσφαιρα" να γίνει ενας μονότονος βόμβος. Αυτος ο εσωτερικός έντονος περιγραφικός μονόλογος παίρνει νιώθω υπερβολικά πρωταγωνιστικό ρόλο. Την ίδια αίσθηση είχα και σε άλλο ή άλλα διηγήματα σου. Πιστεύω ότι αν έδινες περισσότερο ρόλο και σε άλλες δυνατότητες της γραφής ότι θα μου άρεσε πολύ - πολύ περισσότερο.

 

Και δεν είναι το θέμα το ότι γράφεις σε πρώτο πρόσωπο. Δεν έχει άμεση σχέση με αυτό που σου λέω. Το ότι γράφεις σε πρώτο πρόσωπο δεν σημαίνει πως: μόνο εγω (ο ήρωας) υπάρχω. Για παράδειγμα , μπορείς να γράψεις: άκουσα τότε το τρίχτό ήχο της ντουλάπας που άνοιγε και μου ήταν αποκρουστικός (στενό προσωπικό πλαίσιο) ή απο την άλλη: η ντουλάπα τότε άνοιξε με ένα αποκρουστικό τριχτό ήχο (ανοίγει το πλάνο, απλά περιγράφει κάτι το "εξωτερικό", δεν έχει "ψυχολογία το πράγμα). Υπάρχει διαφορα το ένα απο το άλλο, και παραμένεις όμως και πάλι στο πρώτο πρόσωπο.

 

Όταν λέω αποκεντροποίηση εννοώ κάτι τέτοιο: Ας πουμε στο σημείο που γράφεις για το δόρυ, για τα δέντρα, το σκηνικό με την ντουλάπα. Φεύγεις λίγο απο το στενο εσωτερικό ψυχολογικό πλαίσιο. Βλέπουμε και λίγο γύρω, το, τι γίνεται. Δίνεις μια ανάσα. Eδώ, σε σημεία έστω, είναι λές και όλος ο κόσμος , είναι μόνο ο στενός κόσμος του στενού ψυχισμού του παρατηρητή. Αλλά και στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι. Υπάρχει αλληλεπίδραση. Δεν είναι ένα "πνίξιμο".

 

Αυτές τις τρείς λέξεις λοιπόν θα συνόψιζα, να προσέξεις λίγο περισσότερο (χωρίς βέβαια να το παρακάνεις προς την άλλη κατεύθυνση, γιατί είναι και ότι προσδίδει την ιδιαιτερότητα του ύφους σου): αποκεντροποίηση, γύρω, πνίξιμο.

 

Απο εκεί και πέρα αν αυτό το στοιχείο σου αρέσει τόσο και σε ικανοποιεί, μην με ακούς. Συνέχισε το.

Edited May 7, 2011 by Innerspaceman

[Kafka]

Ευχαριστώ για το σχόλιο Innerspaceman,

 

 

 

 

Είναι πολύ χρήσιμο, και ιδίως η εκτεταμένη παρατήρηση για το περιβάλλον του διηγήματος, τόσο το εξωτερικό (όλα γίνονται σε ένα δωμάτιο) όσο και το εσωτερικό. Κάποτε προσπάθούσα συνειδητά να περιορίσω την οπτική γωνία στα διηγήματα, έτσι που να βγαίνει το αποτέλεσμα οτι ο κύριος χαρακτήρας περιβαλλόταν απο πυκνό σκοτάδι. Φαίνεται οτι σε αυτό το κείμενο (που δεν είναι και τόσο καλό έτσι και αλλιώς) αυτό κυριάρχησε.

 

Είναι η δεύτερη φορά που το γράφω (είχα γράψει κάτι σχετικό και πριν απο ένα χρόνο) και συνήθως όταν ξαναγράφω την ίδια ιδέα το αποτέλεσμα είναι λιγότερο δυνατό απο την πρώτη φορά...

 

 

 

 

Πάντως θα περιμένω να δω πώς σου φάνηκε "Το Ελάττωμα", που σου είπα οτι φαίνεται πως οι άλλοι στο sff το θεωρούν ως το καλύτερο που ανέβασα (αν και εγώ έχω τις επιφυλάξεις μου)

Edited May 8, 2011 by Iwannhs