alkinem Posted April 29, 2011 Share Posted April 29, 2011 Συγγραφέας: Γιάννης Σδράλης Λέξεις: 800 Σχόλια: Μια σύντομη χαζομαρούλα, έτσι απλά για να αρχίσω να παίρνω και πάλι μπροστά «Κατάρα...» Η κραυγή που βγήκε από τα χείλη του συντρόφου της την τρόμαξε. Ένοιωσε ένα ρίγος να διαπερνά τη σπονδυλική της στήλη και τις τρίχες στο λαιμό της να σηκώνονται όρθιες. Δεν ήταν δύσκολο για αυτή να το καταλάβει. Εκείνος ποτέ παλιότερα δεν είχε αντιδράσει έτσι και η οργισμένη, μα συνάμα και φοβισμένη, του φωνή ήταν σημάδι πως κάτι τρομερό είχε συμβεί. Πήγε κοντά του. Ήθελε να του μιλήσει, μα δίστασε. Ο τρόπος που αυτός βημάτιζε, το απεγνωσμένο του βλέμμα, οι λέξεις που έβγαιναν ψιθυριστά από το στόμα του, όλα αυτά την τρόμαξαν. Δεν του είπε τίποτα. Απλά στάθηκε και περίμενε... Μπορεί να πέρασαν λεπτά, μπορεί όμως και ώρες. Ο χρόνος δεν την ένοιαζε, ήθελε μόνο να μάθει. Να μάθει και να τον βοηθήσει με όποιον τρόπο εκείνη μπορούσε. Τελικά αυτός σταμάτησε το βηματισμό του, έπαψε να μουρμουράει ακατάληπτα λόγια και τότε τα βλέμματά τους συναντήθηκαν. «Ω...» Αυτό ήταν το μόνο που στάθηκε ικανή να πει όταν είδε τα μάτια του. Απόγνωση, απελπισία και απογοήτευση καθρεφτίζονταν μέσα τους. Εκείνος κούνησε θλιμμένος το κεφάλι του, στάθηκε δίπλα της και την αγκάλιασε. «Χάθηκαν τα πάντα.» της είπε σιγανά. «Πρέπει να τα κάνουμε όλα από την αρχή...» «Είσαι σίγουρος;» κατάφερε εκείνη να ψελλίσει. «Μακάρι να μην ήμουν...» ήταν η ξέπνοη απάντησή του. Εκείνη ήξερε τι σήμαινε αυτό. Όλα αυτά για τα όποια εκείνος είχε κοπιάσει, όλα αυτά που είχε δημιουργήσει, τα πάντα θα εξαφανίζονταν στη λήθη και κανείς δε θα ήξερε πως είχαν υπάρξει. Και φυσικά, ίδια θα ήταν η μοίρα για τα ελάχιστα δικά της δημιουργήματα... Την πήρε από το χέρι και περπάτησαν για λίγο μαζί. Ήξεραν τι έπρεπε να κάνουν, μα τους ήταν πολύ δύσκολο. Έτσι το ανέβαλαν, για όση περισσότερη ώρα μπορούσαν. Μα δεν είχαν αυταπάτες. Η όποια αναβολή δεν είχε κάποια, ούτε την παραμικρή, σημασία. Αυτό που και οι δυο τους έτρεμαν, αυτό που δεν ήθελαν ούτε καν να το σκέφτονται, αυτό θα γινόταν και εκείνοι δεν ήταν ικανοί να το σταματήσουν. Το κακό είχε ήδη συμβεί και μόνο να ελπίζουν πια μπορούσαν. Να ελπίζουν σε μια καινούργια αρχή. «Πιστεύεις πως είμαστε τόσο τυχεροί;» αναρωτήθηκε εκείνη. Αντί να της απαντήσει, κούνησε απλά το κεφάλι του. Δεν τον κατάλαβε, ίσως επειδή ούτε και ο ίδιος είχε μια ξεκάθαρη απάντηση σε αυτό. Ήταν γραμμένο πως σε μια τέτοια περίπτωση είχαν μόνο μια επιλογή. Αλλά πια δεν ήταν σίγουρος. «Γιατί να πιστέψουμε σε αυτό;» συλλογίστηκε. Πέρασε ακόμη λίγη ώρα. Ήξεραν πως η στιγμή είχε φτάσει. Πλησίασαν και ετοιμάστηκαν να πατήσουν το πλήκτρο. «Θες να το κάνεις εσύ;» τη ρώτησε. Εκείνη πήρε το χέρι του μέσα στο δικό της. Έπειτα έκλεισαν και οι δυο ταυτόχρονα τα μάτια, πίεσαν μαζί το μικρό κουμπάκι και το αναπόφευκτο ξεκίνησε. Δε μπορούσαν πλέον να κάνουν πίσω. Ό,τι ήταν γίνει, θα γινόταν και η ευχή ήταν να συνέβαινε το μικρότερο δυνατό κακό. Άνοιξε τα μάτια και κοίταξε το πρόσωπό του. Δάκρυα αυλάκωναν τα μάγουλά του. Τον έσφιξε στην αγκαλιά της. «Δε φταις εσύ...» του είπε γλυκά. Αυτός χαμογέλασε μελαγχολικά. «Εγώ τους εμπιστεύτηκα. Αν δεν ήμουν τόσο ανόητος...» είπε και ξέσπασε σε λυγμούς πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη φράση του. «Δεν ήσουν ο μοναδικός. Κι εγώ πίστεψα τα ψέματά τους. Όπως και τόσοι άλλοι.» Μόλις συνειδητοποίησε τι ακριβώς είχε πει, αισθάνθηκε να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της. Με λίγες λέξεις παραδέχτηκε την αφέλειά της, παραδέχτηκε την παιδαριώδη της ευπιστία και κατάλαβε ακριβώς πως ένοιωθε ο άντρας στο πλάι της. «Θα πάρει ώρα;» του είπε, επιθυμώντας να απαλλαγεί από τις άσχημες σκέψεις της. «Λογικά, όχι πολλή. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις...» αποκρίθηκε ο σύντροφός της. Δεν είπαν κάτι άλλο. Εκείνη ήθελε να μιλήσει, αλλά έβλεπε τον πόνο που του προκαλούσαν, εκείνη τη στιγμή, οι λέξεις και σώπασε. Όντως η διαδικασία δε διήρκεσε παρά μόνο λίγα λεπτά. Και στους δυο όμως φάνηκε πως είχαν περάσει χρόνια. «Λοιπόν;» τον ρώτησε, με φωνή σιγανή που έτρεμε. Πέρασαν λίγες στιγμές άβολης σιωπής. Έπειτα την κοίταξε απελπισμένος. «Έγινε αυτό φοβόμασταν. Χάθηκαν...» «Τα πάντα;» αναρωτήθηκε αυτή. Δεν ήθελε να πιστέψει πως τόσο μεγάλη συμφορά τους είχε βρει. «Υπάρχει μόνο ό,τι υπήρχε πριν εμείς ξεκινήσουμε. Μα αυτά που εμείς φτιάξαμε, εξαφανίστηκαν.» της είπε και μόλις ξεστόμισε αυτές τις λέξεις πάτησε ένα άλλο πλήκτρο και σκοτάδι απλώθηκε μπροστά στα μάτια τους. Έφυγαν από το μικρό δωμάτιο, εκεί όπου είχαν περάσει τις τελευταίες, βουτηγμένες στην αγωνία και στη θλίψη, ώρες, και πήγαν στο καθιστικό. Αποκαμωμένοι και οι δύο, άφησαν απλά τα σώματά τους να σωριαστούν στο μεγάλο καναπέ. «Δεν πειράζει.» είπε εκείνη δειλά. «Τόσες δυσκολίες αντιμετωπίσαμε. Θα το ξεπεράσουμε κι αυτό.» Τα λόγια της επέδρασαν θετικά στην ψυχολογία του. Ίσιωσε τον κορμό του και την πήρε στην αγκαλιά του. «Δίκιο έχεις.» είπε και μετά άνοιξε την τηλεόραση. Του ήταν όμως αδιάφορες οι χρωματιστές εικόνες που περνούσαν μπροστά από τα μάτια του. Στο μυαλό του τριγύριζε συνεχώς η ίδια σκέψη. «Καταραμένα Windows. Από αύριο Linux και μόνο Linux...» Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted April 29, 2011 Share Posted April 29, 2011 Πόσες και πόσες φορές δεν το έχουμε ζήσει αυτό... Έξυπνο. Φαντάστηκα ότι κάτι τέτοιο θα έπαιζε στο τέλος, ή κανέναν λογαριασμό WoW Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Aurora Posted April 29, 2011 Share Posted April 29, 2011 Κι αναρωτιόμουν τι ήταν τα κουμπιά, περίμενα να ακούσω το... μπαμ! Χαμογέλασα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted April 30, 2011 Share Posted April 30, 2011 Πόσες και πόσες φορές δεν το έχουμε ζήσει αυτό... Έξυπνο. Φαντάστηκα ότι κάτι τέτοιο θα έπαιζε στο τέλος, ή κανέναν λογαριασμό WoW Χα. Εγώ περίμενα να ήταν καμιά εξομοίωση κόσμου. Πες μου τουλάχιστον ότι είχαν backup! «Κατάρα...» Damn? Σ' ένα ελληνικό κείμενο, ήταν πιθανότερο να λέει "Γαμώτο!" Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alkinem Posted April 30, 2011 Author Share Posted April 30, 2011 Παιδιά, ευχαριστώ για τα σχόλιά σας. Βάσω, δυστυχώς όχι, δεν είχαν backup. Γι' αυτό το λόγο το γεγονός αντιμετωπίστηκε σα μια μεγάλη τραγωδία. Όσο για αυτό που επισημαίνεις, πως δηλαδή θα ήταν πιο ταιριαστό να λέει "Γαμώτο", μάλλον έχεις δίκιο. Απλά όταν έγραφα το κείμενο, μου βγήκε πιο φυσικό το "Κατάρα". Δεν ξέρω γιατί. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted April 30, 2011 Share Posted April 30, 2011 Ίσως γιατί έχουμε δει όλοι μας πολύ Καμπαμαρού... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted April 30, 2011 Share Posted April 30, 2011 Καλό. (Θα έπρεπε να λέει "σκατά" Αυτό συνήθως λέμε οι Έλληνες. Ή και τα δύο μαζί "Σκατά ρε γαμώτο" ). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alkinem Posted May 3, 2011 Author Share Posted May 3, 2011 Ίσως γιατί έχουμε δει όλοι μας πολύ Καμπαμαρού... Λες; Τελικά, και πέρα από την πλάκα, μάλλον εκείνη τη στιγμή ξεπετάχτηκαν από το υποσυνείδητό μου οι επιρροές του παρελθόντος(από την ηλικία δηλαδή που έβλεπα όποιο κινούμενο σχέδιο έβρισκα). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.