Larry Posted May 5, 2011 Share Posted May 5, 2011 Όνομα Συγγραφέα: Larry Είδος: Splash story Βία: Ναι Σεξ: Όχι σ'αυτο το επισόδιο Αριθμός Λέξεων: 1.872 Όνομα Ιστορίας: απόσπασμα από το The Unpunished (Ο Ατιμώρητος) Σχόλια: Δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο απλός κάτι που γράφω για να εκτονώνομαι, θα έχετε κάποια κενά αφού είναι προχωριμένο επισόδειο αλλά όχι τίποτα το ιδιαίτερο. Ο Γιάννης είναι φίλος του Λεωνίδα, που πέθανε στην αρχή της ιστορίας και ο θάνατος του κινιτοποιεί τις πράξεις του ήρωα (που ήταν οργισμένος αλλα έψαχνε ευκαιρία) ενώ οι Αλβανοί, ο Ελεγκτης λεωφορίου κτλπ είναι θύματα του προταγωνιστή στα προηγούμενα κομματια τις ιστορίας. Θέλω όσο πιο πολά σχόλια για την γραφή και την τεχνική μπας και καταφέρω καμιά βελτίωση. [lef Ήταν ένα από τα συνηθισμένα πρωινά τις σχολικής χρονιάς. Άσχημο ξύπνημα, άσχημη διάθεση. Κανένα νόημα. Το μόνο που μου έφτιαχνε την μέρα ήταν το τι θα ακολουθούσε, ίσος λίγο κι η ανθισμένη φύση κι αυτή η ανοιξιάτικη αύρα σε συνδυασμό με το όμορφο τοπίο της περιοχής το οποίο ήξερα ότι θα χάσω μετά την μετακόμιση μου σε 2 μήνες... Τα πρώτα πράγματα που αντιλήφτηκε το μυαλό μου ήταν ο πόνος στο πόδι μου και η δυστυχία που ήταν πια γεγονός λόγο των πολλαπλών ερωτικών απογοητεύσεων και των αποτυχημένων προσπαθειών να βρω μια μόνιμη ασχολία όπως και η γνώση του μίζερου και προγραμματισμένου μέλλοντος που θα ακολουθούσε εξαιτίας των Γαμημένων προτύπων αυτής της σάπιας κακοσχεδιασμένης κοινωνίας αν δεν έκανα κάτι! ‘Είμαστε όλοι γεννημένοι κατάδικοι και δεν το ξέρουμε’, σκέφτηκα. «Λεωνίδα! σήκω αγόρι μου, παρά 5 η ώρα» ακούστηκε η φωνή της μάνας μου όπως και κάθε μέρα σαν από μαγνητόφωνο. Δεν απάντησα αν και σηκώθηκα πηγαίνοντας καρφί στο μπάνιο. Όσο κατουρούσα σκεφτόμουν τους εμπόρους, την αποθήκη, τους Αλβανούς, τον Φραγκή, τα ματωμένα πρόσωπα της νύχτας της Παρασκευής, τον ελεγκτή του λεωφορείου, .. το Γιάννη «Αυτοί οι μπάσταρδοι» ψέλλισα. Πήγα στο νιπτήρα κι έπλυνα τα χέρια μου «...Λεωνίδα!» διαπέρασε για δεύτερη φορά το μισοξυπνιμένο μυαλό μου η φωνή. «ΕΙΜΑΙ ΣΤΟ ΜΠΑΝΙΟ ΓΑΜΩΤΟ!» φώναξα ενώ έβλεπα παθητικά το πρόσωπο μου στον καθρέφτη και με το ένα χέρι έριχνα επανειλημμένα κρύο νερό στα μάτια μου. Ενώ σκεφτόμουν πόσο μάταια είναι η συντήρηση του εαυτού μου, φόρεσα το ίδιο παντελόνι, μπλούζα και φούτερ που είχα πετάξει την προηγούμενη σε μια καρέκλα γεμάτη με τσαλακωμένα ρούχα με την διάφορα ότι τώρα πρόσθεσα ένα πολεμικό μαχαίρι, μία χειροβομβίδα και ένα ούζι με 2 γεμιστήρες. ‘Η στολή μου’, Σκέφτηκα και σήκωσα την τσάντα μου από το πάτωμα που είχε μόνο 2 βιβλία μέσα εδώ και 1 μήνα συν μια ομπρέλα και μερικές σαχλαμάρες στο μπροστά τσεπάκι για να παίρνει βάρος. Κατέβηκα τις σκάλες και μετά από έναν άκρος ενοχλητικό χαιρετισμό με τον πατέρα μου που ένας θεός ξέρει πως ξυπνάει τόσο χαρούμενος κάθε μέρα, βγήκα από την πόρτα. Το μυαλό μου ήταν απόλυτα ήρεμο, χωρίς σκέψεις κι ελπίδες, χωρίς αυταπάτες, όνειρα και μαλακισμένες φαντασιώσεις, χωρίς τίποτα... Περπάτησα αργά και σταθερά προς το σπίτι του Γιάννη και μετά από 3 λεπτά ξεκινήσαμε, Θα μας πήγαιναν με το αμάξι οι γονείς του όπως κάθε μέρα εδώ και 2 χρόνια. Καθώς έσκυβα για να μπω χτύπησα το κεφάλι μου στο χαμηλό ταβάνι και σύγχρονος ζόρισα το πόδι μου που μετά από θλάση του τετρακέφαλου πριν 1 μήνα πονούσε ακόμα. Αν και μισόκλεισα τα μάτια μου φανερά εκνευρισμένος, συγκράτησα τον εαυτό μου. Δεν είναι όπως παλιά σκεφτόμουν, τίποτα δεν θα ξανά’ναι όπως παλιά. Θα φρόντιζα προσωπικά γι’αυτό. Στην αρχή της χρονιάς μετά από καταλείψεις, συζητήσεις και χίλιες δύο εκλύσεις αυτών των πραγματικά ηλίθιων παιδιών, ο Δήμαρχος για να εκλεγεί θεώρησε πως πρέπει τελικά να μας μετακομίσει στο καινούριο κτήριο και έτσι πλήρωσε τον εργολάβο. Το καινούριο κτίριο δεν είχε καμία προσωπικότητα. Ήταν μια τετράγωνη άχαρη μαλακία για την οποία πλήρωσαν οι φορολογούμενοι 1,5 εκατομμύριο μόνο και μόνο για να μας παρέχουν φρεσκοβαμμένους τοίχους και καινούργιες μπάλες. Είχε 2 πόρτες στην πίσω πλευρά , απέναντι από το δημοτικό γυμναστήριο μακριά από το κέντρο της πόλης της Περαίας – ο θεός να την κάνει πόλη- αυτή η σκατένια περιοχή γεμάτη στενόμυαλους ανθρώπους που πίνουν καφέ σαν χόμπι και παντελώς άδεια από αξιόλογα κορίτσια μας είχε ρουφήξει κάθε σταγόνα ενέργειας που απαιτούσε η ηλικία. Η μεγάλη αυλή βρισκόταν από την πλευρά του δημοτικού Και αποτελούνταν από 3 πατώματα. 1 του γηπέδου και της κάτω εισόδου, ένα πλακόστρωτο όπου μαζεύονταν το μπούγιο για την προσευχή κι ένα της πάνω εισόδου και του σημείο που στεκόταν οι καθηγητές, η διευθύντρια για να κάνει τις ανακοινώσεις και το μαλακισμένο που έλεγε την προσευχή. Το σχολείο έχει μια εκπληκτική ικανότητα να μην αλλάζει ποτέ, να μην εξελίσσετε να μένει πάντα ίδιο. Τα ίδια γαμημένα άτομα περίμεναν σε ένα σκατοπέζουλο μπροστά απ’το γυμναστήριο, απέναντι από την είσοδο τον μαθητών καπνίζοντας (χωρίσανε και τις εισόδους τρομάρα τους), ένας καραφλός και αναίτια καλόκεφος καθηγητής πήγαινε πέρα δώθε μπροστά από την είσοδο καλημερίζοντας βλακωδώς τους μαθητές που έμπαιναν, ενώ όσοι άλλοι είχαν έρθει νωρίτερα περίμεναν μέσα συζητώντας ότι πιο ηλίθιο και ανούσιο θα μπορούσε να σκεφτεί ένας άνθρωπος. Το κυριότερο το ίδιο γαμημένο κορίτσι με τα γυαλιά και την μούρη κακοφτιαγμένου σκίουρου, έλεγε πάντα με τον ίδιο γαμημένο τόνο, την ίδια γαμημένη προσευχή, προσπαθώντας να συντηρήσει μια θρησκευτική προπαγάνδα που πια είχε ξεθυμάνει, αφήνοντας σαν μοναδικό σημάδι μια μηχανική κίνηση στα χέρια των παιδιών. Το κουδούνι χτύπησε όταν εμείς ήμασταν στη διασταύρωση. Μακάρι να γινόταν ένα θαύμα, να τρελαινόταν ένας γαμημένος μαθητής και να τίναζε τα μυαλά του στον αέρα ώστε να μην χρειαζόταν να υποστώ άλλη μια απίστευτα βαρετή και μίζερη μέρα σ’άυτη την αποχαυνωμένη απομίμηση κοινωνίας. Μακάρι να πάθαινε καρδιακή προσβολή ένας απατούς τους μπάσταρδους συμβιβασμένους υποκριτές και να χάναμε το μάθημα, μακάρι, μακάρι... παρακαλούσα κάθε μέρα την ίδια ώρα. Αλλά φυσικά τίποτα!...Μέχρι σήμερα. Σήμερα θα έπαιρνα την κατάσταση στα χέρια μου. Το αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά στην είσοδο των μαθητών. Κατεβαίνοντας ένιωσα άλλον ένα πόνο στο μπούτι μου μαζί και την αισθητή απουσία του φίλου μου. Οι γονείς του ήταν φανερά στεναχωρημένοι και μου μετέδωσαν στο ολιγόλεπτο ταξίδι μια αίσθηση θλίψης, θυμού και ενοχής «Ως εδώ ήταν!» ψέλλισα, έσφιξα τα δόντια και έβγαλα την τσάντα μου πετώντας την με μανία στο πεζοδρόμιο καθώς με την άκρη του ματιού μου παρατήρησα το αμάξι των γωνιών του Γιάννη να απομακρύνεται. Η Αδερφή του Γιάννη είχε προβάδισμα μερικά βήματα και δεν πρόσεξε το εισαγωγικό μου ξέσπασμα σε αντίθεση μου το τσούρμο των μαθητών που κάπνιζαν ακριβώς πίσω από την πλάτη μου. Είχαμε μπει μέσα στο σχολείο και στην στροφή για τον χώρο της προσευχής πέσαμε πάνω στην καχεκτική διευθύντρια με τα σγουρά μονίμως ανακατεμένα μαλλιά και τα παλιομοδίτικα, σφιχτά, μουντά ρούχα που θύμιζε μέλος τον SS, δαιμονισμένη καθαρίστρια από θρίλερ ή και τα 2 η οποία άρχισε αμέσως να γκρινιάζει τσιριχτά για την αργοπορία επαναλαμβάνοντας με τέλεια άρθρωση το όνομα μου «Άντε, πάντα οι ίδιοι αργείτε, Άντε Αβραμούλη, από δω και πέρα θα κλείνουν οι πόρτες! Άντε Αβραμούλη» έλεγε. Η φωνή της με όργισε! Επιτάχυνα και πέρασα μπροστά από μερικά μαλακισμένα που έσερναν τα πόδια τους κι όταν έφτασα σ’ απόσταση μισού μέτρου από την γαμιόλα, πάτησα γερά στο αριστερό μου πόδι προτείνοντας το μπροστά, έφερα το δεξί μου χέρι δίπλα στο σαγόνι μου σφίγγοντας το και ακολούθως με όση δύναμη μπορούσα να βρω, στρέφοντας όλο μου το σώμα, έριξα ένα δεξί direct απευθείας στο κέντρο του προσώπου της υστερικής αλλά μικρόσωμης γυναίκας που την πέταξε κάτω απομακρύνοντας την μερικά μέτρα απ΄το σημείο πρόσκρουσης ενώ εγώ ούρλιαζα «ΨΟΦΑ! ΠΕΘΑΝΕ ΓΑΜΗΜΕΝΗ!». Οι μαθητές είχαν μείνει με το στόμα ανοιχτό προσπαθώντας να καταλάβουν τι συνέβη, τα μαλακισμένα που προσπέρασα έκαναν πίσω και μου φάνηκε πως ένα από δαύτα πέταξε ένα γελάκι ενώ πολύ σύντομα πλησίασαν τρέχοντας μερικοί καθηγητές φωνάζοντας «Τι έγινε!» «Είστε καλά;!» κι άλλες τέτοιες μαλακίες Οι πιο πόλοι έτρεξαν να μαζέψουν το ήδη αναίσθητο σώμα της καριόλας αλλά 2 πήγαν να με λυσσιάσουν, ήταν ο γαμημένος ο Τάννης ο μαθηματικός που το έπαιζε Ninja κι ένας άλλος που δεν τον είχα ποτέ αλλά έμοιαζε σκατόβλαχος και μεγάλος αρχίδης. Το ίδιο έκανα κι εγώ μόνο που αυτή τη φορά τράβηξα το πολεμικό μαχαίρι από την ζώνη μου και με μια γρήγορη αλλά σταθερή κίνηση το κάρφωσα στο στομάχι του μαθηματικού στρίβοντας το και σπρώχνοντας τον με το σώμα μου μπροστά, ο οποίος ως τότε μιμούνταν μια στάση που έμοιαζε μ’αυτή του πιθήκου την οποία προφανώς είχε ξεσηκώσει εσφαλμένα από κάποια χαζό ταινία. Ο άλλος μηχανικά πήγε να με πιάσει από τις μασχάλες ( πόσο ηλίθιος να ναι; καλά είπα βλάχος) κι εγώ εξίσου μηχανικά του ‘μπηξα το μαχαίρι κάτω απ το πηγούνι. Εκεί ήταν που άρχισα να φωνάζω «ΘΑ ΣΑΣ ΓΑΜΙΣΩ ΟΛΟΥΣ!» Μία καθηγήτρια τσίριξε και μια άλλη έτρεξε προς την κεντρική πόρτα αυτή. Το αίμα έβγαινε σωρηδόν. Εγώ έβγαλα το μαχαίρι από τον βλάχο και τις το πέταξα. Δεν την κάρφωσε αλλά ήταν αρκετό για να την αφήσει αναίσθητη. Την ήξερα, ήταν φιλόλογος και την έλεγαν Λάπα. Δεν μου έκανε ποτέ μάθημα αλλά μια φορά που μου μίλησε έφτανε για να θέλω να της ξεπετσώσω το πρόσωπο και να το δώσω να το φάει και θα το είχα κάνει αν δεν έβλεπα 3 ‘’γενναίους’’ να τρέχουν κατά πάνω μου. Οι πιο πολλοί μαθητές σαν καλοί φλώροι του 21ου αιώνα δεν είχαν κουνηθεί από την θέση τους αλλά αυτοί οι τύποι τις τρίτης με πλησίασαν απειλητικά. Εγώ έτρεξα με ορμή και άρχισα να καρφώνω με μανία τον έναν στη σπλήνα, στα πλευρά όπου τον εύρισκα. Πρέπει να τον τρύπησα πάνω από38 φορές πριν νιώσω να με πιάνουν από πίσω, το αίμα του ακόμα πιτσιλούσε τα μάτια μου όταν έβγαλα την χειροβομβίδα από την τσέπη μου, έδιωξα την περόνη με τον αντίχειρα και άφησα να κατρακυλήσει το εκρηκτικό στην μάζα των παιδιών που στέκονταν από κάτω! Ενώ εγώ έπεφτα στο πάτωμα για να καλυφτώ χτυπώντας με το πίσω μέρος του κεφαλιού μου αυτόν που με κρατούσε, Πέρασαν 1.. 2... και . . ΜΠΑΜ! !! ένας απίστευτος κρότος ακολουθούμενος από κομμένα μέλη και ματωμένες πέτσες που εξφεντονίστικαν παντού ζωγραφίζοντας απροσδιόριστες κηλίδες σε τοίχους και τζάμια, καθώς τραυματισμένες μορφές σέρνονταν, άλλες έμεναν ασάλευτες και με τα μάτια ανοιχτά, πεσμένες στο πλακόστρωτο. Τα πάντα έγιναν μουνί. Ένας μαθητής έτρεχε τρομοκρατημένος, ενώ παράλληλα ανέβλυζε αίμα από τα μάτια και τ’αυτιά του μη βλέποντας τίποτα κατρακύλησε από τις σκάλες του μεσαίου επιπέδου και δεν ξανακουνήθηκε- τι βλάκας- ενώ ένας άλλος είχε καρφωθεί στις εξωτερικές βρύσες με το στέρνο από την πίεση. Ωστόσο το δικό μου βλέμμα έπεσε στο ακρωτηριασμένο κεφάλι μιάς δεσποινίδας από τις λίγες όμορφες του σχολείο, από κείνες που δεν θα πηδούσα ποτέ σύμφωνα με τα κατευθυνόμενα πρότυπα τους. Κρίμα σκέφτηκα, δεν είναι τόσο όμορφη τώρα... Σηκώθηκα. Δεν άκουγα πολύ καλά από την έκρηξη, ενώ αν και πονούσα, δεν είχα νιώσει πιο ζωντανός. ‘Στους τυφλούς κυριαρχεί ο μονόφθαλμος’ είπα μέσα μου και γέλασα δυνατά. Πιάστηκα από τα κάγκελα. «Θα πεθάνετε όλοι...» είπα καθαρά ανακουφισμένος κοιτώντας περίγυρα «θα πεθάνετε». Στη συνέχεια ξεσφήνωσα από την ζώνη μου το ούζι, του προσάρμοσα τον έναν γεμιστήρα και άρχισα να στοχεύω με ηρεμία τα κεφάλια που παρουσίαζαν κίνηση και κάποια που απλώς αντιπαθούσα λίγο περισσότερο. Έπειτα εισέπνευσα και με όση δύναμη είχα άρχισα να φωνάζω «ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΘΕΛΑΤΕ ;! ΤΩΡΑ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΤΕ ΟΛΟ!» «ΓΑΜΗΜΕΝΟΙ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ» φώναζα και πυροβολούσα «ΓΑΜΗΜΕΝΟΙ ΠΑΘΗΤΙΚΟΙ ΕΦΗΒΟΙ» φώναζα και πυροβολούσα «ΓΑΜΗΜΕΝΟΙ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΕΝΟΙ» φώναζα και πυροβολούσα «ΓΑΜΗΜΕΝΟΙ ΟΛΟΙ!!!!» Φώναζα και πυροβολούσα Φώναζα και πυροβολούσα.., φώναζα και πυροβολούσα ώσπου τέλειωσαν οι σφαίρες... Οι μπάτσοι δεν θα αργούσαν, σκέφτηκα. Το σχολείο ήταν μακριά από τον πολύ κόσμο αλλά κάποιος πούστης γείτονας θα είχε ακούσει την έκρηξη, τους πυροβολισμούς, τις φωνές ίσος και όλα μαζί και θα τους είχε καλέσει!. Κάποιος πούστης απ’ αυτούς που χτίζουν τις κακόγουστες ροζ βίλες χαλώντας την φυσική ομορφιά. «Θα έρθει κι η ώρα σας κουφάλες» υποσχέθηκα φωναχτά κι άρχισα να τρέχω προς τα κάγκελα απ΄την πλευρά του δημοτικού. Οι σειρήνες ακούγονταν από πολύ κοντά κι η καρδιά μου επιτέλους χτυπούσε όπως οι καρδιές των ζωντανών. Πήδηξα τον φράχτη. Το πόδι μου δεν πονούσε πια, δεν ήμουν πια στεναχωρεμένος και μίζερος, τώρα πια... τώρα πια θα τους γαμούσα όλους, αυτό ήταν μόνο η αρχή. Τώρα πια... [/ <P class=MsoNoSpacing style="MARGIN: 0cm 7.1pt 0pt -21.3pt; TEXT-INDENT: 7.1pt; tab-stops: 241.0pt">[/ <P dir=ltr> Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
helena Posted May 5, 2011 Share Posted May 5, 2011 Γεια σου. Ξεκινησα να διαβαζω την ιστορια σου με την καλυτερη διαθεση. δεν εχω καταφερει να την τελειωσω ωστοσο. γενικα με απετρεψαν καποια στοιχεια της γλωσσας, οι πολλες βρισιες ας πουμε με ενοχλησαν αν και συναδουν αρκετα με τον κεντρικο σου ηρωα. Επισης καποιες φορες σε εχανα, οι προτασεις σου με μπερδευαν αλλα ισως αυτο να το εκανες επιτηδες για να μας μπασεις στο νου και την ανησυχη ψυχοσυνθεση του ηρωα σου. γενικα η τοσο εντονα μοντερνα γλωσσα με απετρεψε χωρις να λεω πως θα ηθελα μια βελουδινη γραφη για μια τετοια ιστορια, φυσικα και οχι. το θεμα ωστοσο με τραβηξε, θα ηθελα να δω και την αρχη της ιστοριας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Larry Posted May 5, 2011 Author Share Posted May 5, 2011 Στην ουσία ο ήρωας είναι ένας χαρακτήρας με πολλά κόμπλεξ πράγμα που πιστεύω πως φαίνεται, έχει συσσωρευμένο θυμό τον οποίο ξεσπάει μέσα σε μία κρίση βίας. Οι βρισιές και γενικά η όλη απότομη περιγραφή και το λεξιλόγιο είναι μια προσπάθεια να εντάξω τον αναγνώστη σ'αυτό το συναίσθημα οργής ενώ παράλληλα θα έδινα την ιστορία από αφήγηση πρώτου προσώπου για περισσότερη δράση. Πιστεύω πως δεν θα ταίριαζε αν έκανα περιγραφές με άλο λεξιλόγιο ή πιο πολύ ευαισθησία αφού ο ήρωας σκέφτεται αλλά και φέρεται ωμά. Ίσος να το παράκανα σε κάποια σημεία αλλά όπως είπα και στα σχόλια είναι κάτι που γράφω γρήγορα και για εκτόνωση και ότι μηνύματα μπορεί να περνάω κατά την διάρκεια και αυτού του επεισοδίου αλλά και γενικά του "μυθιστορήματος" είναι καταστροφολογικά και ματαιόδοξα ( πράγμα αρκετά επίκαιρο) και όλες οι ενέργειες του ήρωα αποσκοπούν στην εκδίκηση και στο κυνήγι μιας υποκειμενικής δικαιοσύνης από την πλευρά του, ενώ ο τίτλος δηλώνει πως δεν είναι και τόσο υποκειμενική τελικά. Ωστόσο έχω ένα απόσπασμα από μια άλλη ιστορία ενός εξίσου καταπιεσμένου ήρωα, πάλι στο πρώτο πρόσωπο ο οποίος βλέπει τα πράγματα πολύ διαφορετικά.. Ο δεύτερος αντί να εκδικείται επιλέγει να το δουλέψει αλλάζοντας τον τρόπο σκέψης του, αφού αρχίζει να αντιλαμβάνεται μερικά πράγματα για τις αξίες. Αν θέλεις ρίξε μια ματιά και σ'εκείνο θα το ανεβάσω σε λίγο και θα ήθελα πολύ μια σύγκρηση. Όπως και να'χει ευχαριστώ για το σχολιασμό σου Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
helena Posted May 5, 2011 Share Posted May 5, 2011 Φυσικα και θα του ριξω μια ματια. Πιστευω πως θα προτιμησω το δευτερο ηρωα παντως. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted May 6, 2011 Share Posted May 6, 2011 (edited) Ενδιαφέρουσα ιστορία και θα είχε ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν ξέραμε περισσότερα για το ποιος είναι ο ήρωας, αν και μέσες-άκρες, καταλαβαίνουμε περί τίνος πρόκειται. Αρκετά ακραίο, παράλογο και δυναμικό το κομμάτι της ιστορίας σου που μας έδωσες. Ίσως επειδή είναι κάτι που δεν το έχουμε ζήσει εδώ (και καλά θα κάνει να μείνει μακριά) Από άποψη γραφής το βρήκα πολύ καλό. Αν και υπάρχουν αρκετές βρισιές (που σε κάποια σημεία ίσως είναι λίγες παραπάνω), ταιριάζουν με το χαρακτήρα του ήρωα και μας βάζουν καλύτερα μέσα στο νοσηρό μυαλό του. Υπάρχουν και αρκετά ορθογραφικά λάθη, όπως και στο προηγούμενο κείμενό σου. Αν αυτό γίνεται επειδή γράφεις «γρήγορα και για εκτόνωση», όπως λες και ο ίδιος, οφείλεις, από σεβασμό στο κείμενό σου και πριν το δείξεις σε άλλους, να του περνάς ένα-δυο διορθωτικά χεράκια. Κάτι άλλο, να αποφεύγεις να βάζεις αριθμούς, εκτός αν είναι χρονολογίες ή έχουν κάποια σημασία για το κείμενο. Ειδικά όταν ξεκινάς μια πρόταση με αριθμό δεν φαίνεται πολύ καλά, όπως εδώ: «αποτελούνταν από 3 πατώματα. 1 του γηπέδου και της κάτω εισόδου» Πολύ σαρκαστικό, σε ορισμένες περιπτώσεις. Ειδικά η παρακάτω πρόταση με έλιωσε. του σημείο που στεκόταν οι καθηγητές, η διευθύντρια για να κάνει τις ανακοινώσεις και το μαλακισμένο που έλεγε την προσευχή. Κατά τη γνώμη μου, η ιστορία ταιριάζει περισσότερο στις ιστορίες Τρόμου. Αν θέλεις μπορώ να κάνω τη μεταφορά. Edited May 6, 2011 by Mesmer Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Larry Posted May 6, 2011 Author Share Posted May 6, 2011 Ενδιαφέρουσα ιστορία και θα είχε ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν ξέραμε περισσότερα για το ποιος είναι ο ήρωας, αν και μέσες-άκρες, καταλαβαίνουμε περί τίνος πρόκειται. Αρκετά ακραίο, παράλογο και δυναμικό το κομμάτι της ιστορίας σου που μας έδωσες. Ίσως επειδή είναι κάτι που δεν το έχουμε ζήσει εδώ (και καλά θα κάνει να μείνει μακριά) Από άποψη γραφής το βρήκα πολύ καλό. Αν και υπάρχουν αρκετές βρισιές (που σε κάποια σημεία ίσως είναι λίγες παραπάνω), ταιριάζουν με το χαρακτήρα του ήρωα και μας βάζουν καλύτερα μέσα στο νοσηρό μυαλό του. Υπάρχουν και αρκετά ορθογραφικά λάθη, όπως και στο προηγούμενο κείμενό σου. Αν αυτό γίνεται επειδή γράφεις «γρήγορα και για εκτόνωση», όπως λες και ο ίδιος, οφείλεις, από σεβασμό στο κείμενό σου και πριν το δείξεις σε άλλους, να του περνάς ένα-δυο διορθωτικά χεράκια. Κάτι άλλο, να αποφεύγεις να βάζεις αριθμούς, εκτός αν είναι χρονολογίες ή έχουν κάποια σημασία για το κείμενο. Ειδικά όταν ξεκινάς μια πρόταση με αριθμό δεν φαίνεται πολύ καλά, όπως εδώ: «αποτελούνταν από 3 πατώματα. 1 του γηπέδου και της κάτω εισόδου» Πολύ σαρκαστικό, σε ορισμένες περιπτώσεις. Ειδικά η παρακάτω πρόταση με έλιωσε. του σημείο που στεκόταν οι καθηγητές, η διευθύντρια για να κάνει τις ανακοινώσεις και το μαλακισμένο που έλεγε την προσευχή. Κατά τη γνώμη μου, η ιστορία ταιριάζει περισσότερο στις ιστορίες Τρόμου. Αν θέλεις μπορώ να κάνω τη μεταφορά. Ναι έχεις δίκιο Mesmer βλέπω τι ενοείς με τους αριθμούς.. Αν πιστεύεις πως ανοίκει εκεί μετέφερε το, απλός σαν νέο μέλος δεν έχω διαβάσει πολά για να ξέρω τα όρια κάθε κατηγορίας και το έβαλα στις διάφορες. Όσο για το θέμα τις ορθογραφίας, ισχύει η ίδια απάντηση με το άλο κείμενο, δηλαδή δεν έχει να κάνει με το πόσο βιάζομαι απλός ποτέ δεν έμαθα να γράφω σωστά και δεν το δούλεψα, αν έχεις κάποια συμβουλή γι'αυτο είναι παραπάνω απο καλοδεχούμενη . Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted May 6, 2011 Share Posted May 6, 2011 Όσο για το θέμα τις ορθογραφίας, ισχύει η ίδια απάντηση με το άλο κείμενο, δηλαδή δεν έχει να κάνει με το πόσο βιάζομαι απλός ποτέ δεν έμαθα να γράφω σωστά και δεν το δούλεψα, αν έχεις κάποια συμβουλή γι'αυτο είναι παραπάνω απο καλοδεχούμενη . 1. Διάβαζε πολύ και προσπάθησε να αναγνωρίζεις τα λάθη που έκανες εσύ. 2. Ζήτα από τα άτομα που διαβάζουν τις ιστορίες σου (κι εδώ στο φόρουμ) να σου επισημαίνουν τα λάθη. 3. Φρόντισε ώστε να διαβάζει η wordsmith τις ιστορίες σου... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted May 6, 2011 Share Posted May 6, 2011 Παίζει και ο διορθωτής κειμένου. Μπορεί να κάνει κι αυτός λάθη, αλλά τα χοντρά τα βρίσκει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oceanborn Posted May 8, 2011 Share Posted May 8, 2011 Διάβασα και γω την ιστορία σου. Τη βρήκα ενδιαφέρουσα από καθαρά θεματική προοπτική. Μάλιστα τελευταία σκεφτόμουν όλη αυτή την καταπιεσμένη οργή που κρύβουμε όλοι μέσα μας λίγο πολύ. Φυσικά στην περίπτωση του δικού σου ήρωα έχουμε μια νοσηρή κατάσταση αλλά εαν σκεφτείς ότι πολλές φορές απηυδισμένοι θέλουμε να ρίξουμε μια βόμβα και να τα καταστρέψουμε όλα μάλλον έχει κάποιο ρεαλιστικό υπόβαθρο. Οι βρισιές είναι κομμάτι σύνθεσης της οργής που αισθάνεται ο ήρωας οπότε δεν είμαι σίγουρη ότι βλάπτουν το κείμενο. Εκεί που πληθύνονται κινδυνεύει λίγο, αλλά τελευταία στιγμή το κρατάς. Περισσότερη ψυχολογική ανάλυση του χαρακτήρα θα θελα να δω, αλλά αυτό είναι δικό μου κουσούρι... Αυτά και καλή συνέχεια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheSea IsBurned Posted May 10, 2011 Share Posted May 10, 2011 Κι εγώ προσπάθησα να το διαβάσω αλλά τα ορθογραφικά ΜΕ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ!!! Κάνε κάτι. Οι βρισιές, εντάξει, δε με ενοχλούν, λιγάκι μόνο, ίσως επειδή είσαι τόσο μικρός και βρίζεις τόσο μεγάλα!!! Αλλά κάνε κάτι για τα ορθογραφικά. Βρες κάποιον να σου διορθώνει λίγο τα κείμενα πριν τα ανεβάσεις. Αν θες μπορώ να σε βοηθήσω μετά τις εξετάσεις. Η ιστορία ήταν ενδιαφέρουσα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Giannis Karagiannidis Posted May 11, 2011 Share Posted May 11, 2011 (edited) Η ορθογραφία είναι υπερεκτιμημένη στις μέρες μας... Τι θέμα έχετε όλοι με τις βρισιές; αφού λέμε είναι ένας ψυχωτικός καταπιεσμένος 17χρονος που αποφασίζει οτι σκοπός τις ζωής του πλέον είναι να σκοτώσει όποιον δεν του αρέσει, όποιον τον καταπιέζει και θεωρεί υπαίτιο τις κατάστασης, δηλαδή τι έπρεπε να κάνει, να του μηλάει με το σις και με το σας καθώς του ανοίγει μια τρύπα στο κεφάλι; εσείς τι θα κάνατε στη θέση του; Η βρισιά είναι παραβατική (εν μέρη) αν λοιπόν κάποιος είναι καταπιεσμένος (πιέζετε να μην κάνει κάτι => αυτομάτος αυτό το κάτι γίνεται παραβατικό) , στην έκριξη απελευθέρωσης του θα προσπαθήσει να κάνει αυτό για το οποίο πιεζόταν να μην κάνει, πολύ απλό, θα κάνει ότι παραβατικό υπάρχει να κάνει. Του λέγαν να μηλάει καλά στους καθηγητές αυτός θα τους δείρει, θα τους πυροβολίσει και μαντέψτε ΟΧΙ δεν θα μηλάει καλα Όσο για την ιστορία που όλοι θεωρούν ωραία... ποιά ιστορία ρε παιδιά; Ένας τρελός μπαίνει σ'ένα σχολείο και αρχίζει να σφαγιάζει αναλύοντας το, ωραίο και διασκεδαστικό, τέλος, υπάρχει καμιά ιστορία; Όλο το θέμα του αποσπάσματος είναι η ένταση και η εκτόνωση. Εμένα μου το βγαλε πάντος και μπράβο... Edited May 11, 2011 by Giannis Karagiannidis Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Larry Posted May 11, 2011 Author Share Posted May 11, 2011 χαχα οκ Σαντι, ευχαριστώ και να σκευτείς οτι το πέρασα κι από το διορθωτή του word χμμ.. μικρός; ο ήροας είναι 17 χρονών.. αν δε βρίσει τώρα πότε θα βρίσει; (ειδικά πάνω στην αρωστημένη κατάσταση μανίας που βρίσκεται...) Όσο για μένα δεν βρίζω σ'όλα τα κείμενα μου... Όταν βρω χρόνο θα του κάνω μερικές αλλαγές και προσθήκες και θα σε ενημερώσω να ξαναπροσπαθήσεις. (έτσι επιδεί σ'αρέσουν κι οι φατσούλες) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.