Larry Posted May 5, 2011 Share Posted May 5, 2011 Όνομα Συγγραφέα: Larry Έίδος: Περιπέτια αλλά όχι τόσο σ'αυτό το σημείο Βία: Όχι Sex: Όχι σ'αυτο το σημείο Αυτοτελής; Όχι, απόσπασμα απο μια ιστορία μου με τίτλο "Απλός Ζούμε" Αριθμός λέξεων: 1.861 Σχόλιο: Θέλω όσο πιο πολύ κριτική μπορείτε, σ'αυτό το κομμάτι δεν θα βρείτε καθόλου κενά σε σενάριο αφού είναι κι η αρχή της ιστορίας. Ι ΖΩΝΤΑΣ ΤΟ ΤΩΡΑ Οι άνθρωποι ζούνε. Αυτό είναι όλο, απλός ζούνε και περιμένουν. .. Ήταν μια Κυριακή, πρώτη μέρα του Μάη, η τελευταία τον διακοπών μου. Σαν σήμερα πριν 17 χρόνια πρωτοείδα τον κόσμο και τώρα καθόμουν απλός και περίμενα να ζήσω αυτά που ήδη ήξερα, να πάρω αποφάσεις που ήδη είχα πάρει και να κάνω πράγματα που ήδη είχα κάνει ξανά και ξανά, να φτιάξω ρουτίνα, ευημερία. Εκείνη η μέρα..Ήταν η τελευταία τον διακοπών μου όταν αποφάσισα πως οι άνθρωποι απλός ζούνε. Φορούσα ένα κοντομάνικο μπλουζάκι με στάμπα την Μόνα Λίζα χωρίς μάτια και ένα παντελόνι πιτζάμες όταν το συνειδητοποίησα. Άκουγα έναν σταθμό με ροκ μουσική που βρήκα on-line και κατά την διάρκεια μιας εκπομπής μια γυναικεία φωνή ανακοίνωσε «η ώρα είναι 3.00» Στάθηκα για δυό λεπτά και μετά αποκρίθηκα μόνος μου «Τι σημασία έχει; απλός ζούμε, απλός.. ζούμε ρε» είπα μ’ορθάνοιχτα μάτια ενώ σκεφτόμουν ‘Μια μέρα θα πεθάνουμε όλοι αλλά και πριν πεθάνουμε οι ίδιοι, θα πεθάνουν πολλοί απ’αυτους που αγαπάμε και τότε ο κόσμος θα πάψει να ναι φωτεινός. Τι θα έχουμε κάνει μέχρι τότε; θα συντηρούμε τους εαυτούς μας κλεισμένους και προστατευμένους; γιατί;’ Από πού θα αντλούμε τότε στο εξασφαλισμένο από αγώνα μέλλον μας ευχαρίστηση;’ Ευημερία; Δεν νομίζω…’ Σηκώθηκα από την καρέκλα μου. Φόρεσα μια μάλλινη μπλούζα σε χρώμα πεύκου, ένα τζιν, κάλτσες κι έκανα να στρίψω για να βγώ απ’το δωμάτιο, όταν το βλέμμα μου έπεσε πάνω στη φυσαρμόνικα. «έστω» ψιθύρισα και έβαλα το μικρό όργανο στην τσέπη μου. Κατέβηκα βιαστικά τις σκάλες και έφτασα στο έπιπλο δίπλα στην εξώπορτα. Αντίκρισα το είδωλο μου στον καθρέφτη. Ήμουν αξύριστος μέρες και το μακρύ Μαλί που είχα πιασμένο κοτσίδα πετούσε σε διάφορα σημεία φύτρες. Έσκυψα να βάλω τα παπούτσια μου βιαστικά και καθώς σηκωνόμουν το κεφάλι μου χτύπησε στο μπρούτζινο δοχείο που βάζουμε κλειδιά και ψιλά. «σκάσε! Κωλόπραμα θα τους ξύπνησες όλους» το μάλωσα. Έσκυψα πάλι για να τα μαζέψω κι όπως ψηλάφιζα κάτω από το έπιπλο, το χέρι μου έπιασε το κλειδί του ford ‘’στέισον βάγκον’’ και πάγωσα. ‘Τι στην ευχή, απλός ζούμε, που να πάρει’ είπα μέσα μου. Κράτησα το κλειδι και τοποθέτησα τα υπολυπα πίσω στο δοχείο προσπαθώντας να κάνω όσο το δυνατόν λιγότερη φασαρία. Έριξα άλλη μια ματιά στον καθρέφτη και βγήκα. Κατέβηκα τα σκαλιά, διέσχισα την αυλόπορτα και σταμάτησα μπροστά στ’ αμάξι. ‘Πόσο δύσκολο να’ναι..;, έχεις γκάζι, φρένο συμπλέκτη…. Έλα σταμάτα να σκέφτεσαι!’ Δεν είχα ξαναβγεί μόνος μου με το αμάξι αλλά θυμόμουν πώς να το ελέγχω. τράβηξα το χειρόφρενο κι έβαλα το κλειδί στη μίζα, το όχημα γρύλισε και πήρε μπρος. Πάτησα συμπλέκτη κι έβαλα πρώτη. Δυσκολεύτηκα να ξεπαρκάρω λίγο αλλά ευτυχώς το μπροστά αυτοκίνητο απείχε πολύ και δεν χρειάστηκε να κάνω όπισθεν. Μια ευθεία από το σπίτι μου εύτονα στη στροφή για τη λεωφόρο όμως μετά;… ‘Μετά βλέπουμε..’ Η ώρα πρέπει να ήταν 4 παρά κι η κίνηση ήταν σταθερή και μειωμένη. Περίμενα να περάσει το πρώτο κύμα αυτοκινήτων -κατι που έμαθα από το οτοστόπ- και μετά βγήκα στον κεντρικό. Όλα ή τίποτα σκέφτηκα. Δεν είχα αναπτύξει ποτέ μέχρι τώρα μεγάλη ταχύτητα. Αφού βγήκα όμως στη λεωφόρο, άρχισα να επιταχύνω αισθητά με πρώτη και κατάφερα να περάσω μερικές στροφές πριν πάρω την απόφαση να βάλω Δευτέρα. Όλα φαίνονταν τόσο ήρεμα μετά από λίγο. Όταν πέρασα τα πρώτα 2 φανάρια άρχισα να έχω σταθερή πορεία. Δεν ήταν και τόσο δύσκολο τελικά. Άνοιξα ραδιόφωνο προσπαθώντας να εντοπίσω τον σταθμό που άκουγα στο Ιντερνετ και να πίσω τον εαυτό μου ότι του πήρα τον αέρα… Δεν κατάφερα να τον βρω. ‘Μάλλον θα ‘ναι μόνο στην Αθήνα… ‘ τελικά άφησα ένα σταθμό που έπαιζε κάτι σαν έντεχνο όταν τους είδα. Δύο περιπολικά στην άκρη του δρόμου, καμιά διακοσαριά μέτρα από μένα. ‘Έλεγχος’ Ευτυχώς μεσολαβούσε φανάρι. Προσπάθησα να μείνω ήρεμος και να συγκεντροθώ στην στροφή. Προς τα πάνω ε; χμμ.. Πλαγιάρι, Επανομή... Όταν απομακρύνθηκα αρκετά απ’την στροφή, έφυγ’ένα βάρος από πάνω μου, ένας φόβος ότι όλα θα τέλειωναν εδώ. Δυνάμωσα την μουσική και πάτησα το γκάζι μ’αυτόπεπήθηση ενώ ένα ασυγκράτητο κι αναίτιο χαμόγελο σχηματιζόταν στο πρόσωπο μου. Μόλις πέρασα το πρώτο φανάρι της Επανομής για να θεωρήσω ότι η οδήγηση σε κατοικημένη περιοχή είναι κατά πολύ πιο δύσκολη. Στο σταυροδρόμι πήρα τη στροφή για την παραλία, που σηματοδοτούνταν από μια ταμπέλα για ένα εστιατόριο ‘’ΠΟΤΑΜΟΣ’’. Την είχα ξανακάνει την διαδρομή με το ποδήλατο το καλοκαίρι σε μια φάση που έκανα συνέχεια ποδήλατο ως απάντηση σε μια ερωτική απογοήτευση. Για κάπιο λόγο κάθε φορά που δεν πήγαινε καλά με μια κοπέλα εγώ έπρεπε να καταπιάνομαι με κάτι καινούριο και να του ‘’βγάζω τα μάτια έξω’’ μέχρι να το βαρεθώ. Εκείνο τον καιρό αυτό το κάτι ήταν το ποδήλατο. Το κοντέρ έγραφε 50 και βρισκόμουν σε έναν άδιο σ’ολο το μήκος του δρόμο με χωράφια κι απ τις 2 πλευρές ενώ το πρόσωπο μου καλωσόριζε το δροσερό αεράκι της άνοιξης που έμπαινε απ’το παράθυρο, Τα μάτια μου αφέθηκαν στα πιο ανοιχτά σημεία του σκοτεινού ουρανού και το μυαλό μου απολάμβανε την γαλήνη που του προσέφεραν οι μαύρες φιγούρες καλαμποκιών σε συνδιασμό με την απαλή τζαζ μουσική. Όλος περιέργως δεν νύσταζα, δεν νύσταζα καθόλου… Έπαιρνα μια γερή ρουφηξιά αέρα και το πόδι μου πίεζε λίγο πιο πολύ το γκάζι όταν αντίκρισα επιτέλους την ελαφρώς μπλεδίζουσα ανοιχτοσιά της παραλίας στον οριζοντα. Βγήκα στο μέρος που το καλοκαίρι παρκάρουν τα αυτοκίνητα όσοι έρχονται εδώ για μπάνιο κι άρχισα να κάνω γρήγορους κύκλους κι οχτάρια με το αμάξι γελώντας δυνατά, σχεδόν υστερικά. «ΑΠΛΟΣ ΖΟΥΜΕ!!! ΧΑΧΑΧΑ, ΑΠΛΟΣ ΖΟΥΜΕ!» Μετά από 15 λεπτά ήμουν ξαπλωμένος στην οροφή του στέισον βάγκον με ένα συνεχές ηλίθιο χαμόγελο, λυμένο μαλί και χέρια ανοιχτά διάπλατα σαν να ήθελα να μαζέψω τον ουρανό, όσο το ραδιόφωνο έπαιζε χαμηλά το L’Ete Indien του Joe Dassin. Κατέβηκα τσουλώντας στο παρμπρίζ και περπάτησα στην αμμουδιά μέχρι την ακτή, εκεί έκατσα στις φτέρνες κι άφησα το βλέμα μου να γευτεί την κρυστάλλινη υφή που έδινε το φεγγάρι στην επιφάνια τις θάλασσας κι ύστερα να χαθεί έξω από κόλπους και πόλις, έξω από σχολεία και πανεπιστήμια, έξω από μελλοντικές καριέρες και οικονομίες -ότι κι αν ήταν αυτά-, έξω από περίπλοκες κοινωνικές σχέσεις και πρότυπα.. έξω απ’όλαυτά που είχαν πνίξει την εφυβεία μου, την δική μου και τόσων άλλων… «ποτέ… ποτέ ξανά» Τα μάτια μου γυάλιζαν ορθάνοιχτα. Δεν τα ‘βλεπα κι όμως ήμουν σίγουρος πως γυάλιζαν, ήμουν σίγουρος μ’αυτή τη σιγουριά που νιώθεις στα όνειρα σου. Ο ναι σίγουρα γυάλιζαν, μάλιστα γυάλιζαν τόσο που η αντανάκλαση τους μου φώτιζε το πρόσωπο. Πρέπει να έκατσα εκεί για πάνω από 10, 20, ίσος και 30 λεπτά χωρίς πραγματικά να αναλύω τίποτα, χωρίς να ανησυχώ ή να προσπαθώ να βγάλω κάποια γενική αλήθεια για την κατάσταση και απ’ότι έχω νιώσει ποτέ, αυτό το τελευταίο ήταν η πραγματική μου απελευθέρωση… αυτό το τελευταίο. «απλός… ζούμε» επανέλαβα αφηρημένα για πολλοστή φορά ακόμα χαμένος στη στιγμή και σηκώθηκα. Περπάτησα ως τα’αμάξι και ξανασκαρφάλωσα στην οροφή καθώς έβγαζα το μικρό πνευστό από την τσέπη μου, άραξα με τα πόδια να κρέμονται μπροστά στο παρμπρίζ κι άρχισα να παίζω. Μερικές φορές όταν έπαιζα φυσαρμόνικα ήξερα τόσο καλά που ήθελα να φυσήξω , με πόση δύναμη και με ποιά κίνηση που νόμιζα ότι είναι μέσα μου το όργανο -φαντάζομαι ότι αυτό θα συμβαίνει και με τα’άλλα πνευστά αν τα εξασκήσεις- είναι γιατί στα πνευστά δεν χρησιμοποιείς μόνο χέρια και μυαλό αλλά και πνευμόνια και μάγουλα και οισοφάγο και χείλια. άλες φορές πάλι-ειδικά μπροστά σε κόσμο- έπρεπε να σκέφτομαι πώς να παίξω και τα έκανα θάλασσα αφού αυτοσχεδίαζα χωρίς τεχνική ή κάποιο μπούσουλα. Την είχα πάρει το καλοκαίρι κι είχα κάτσει να διαβάσω μερικά πράγματα, όμως βαρέθηκα και αρχισα να βλέπω βιντεάκια στο ίντερνετ κι από κει βαρέθηκα πάλι και απλός αυτοσχεδίαζα. Αυτή τη φορά ο ήχος της φάνταζε πιο καθαρός κι οι νότες έδεναν μεταξύ τους από μόνες τους, τα χέρια μου κουνιόντουσαν αυτόματα ενώ κάπως τύχαινε κι οι εισπνοές ισορροπούσαν τέλεια με τις εκπνοές και δεν χρειάστηκε να σταματήσω ούτε λεπτό. εγώ απλός φρόντιζα να την κρατάω κοντά στο στόμα μου κι άκουγα…. Δεν ξέρω πόση ώρα έπαιξα πάντως είδα τον ήλιο να βγαίνει και την εικόνα του τοπίου να συνοδεύεται από τις πιο γλυκές και ξεκάθαρες αναμνήσεις μου…. «Ωχ!» -ή κάτι τέτοιο- Φώναξα αυθόρμητα πριν καλά-καλά ξυπνήσω από την πρόσκρουση στο χώμα. Μάλλον πήγα να γυρίσω κι έπεσα.. μου πήρε μια στιγμή να καταλάβω που βρίσκομαι κι αμέσως άρχισα ν’αναζητώ την φυσαρμόνικα. Τελικά αυτή είχε τσουλήσει και πέσει απ΄την άλλη πλευρά του αυτοκινήτου, καθώς τη σήκωνα συνειδητοποίησα ότι είχε μεσημεριάσει κι έκανα να μπω στ’αμάξι για να φύγω αλλά όσο κι αν προσπάθησα δεν έπαιρνε.. «Τι στα κομμάτια;» είπα απορημένος και κοιτάζοντας με ένα χαζό ύφος, μηχανικά γύρο απ την κλειδαριά σαν να προσπαθώ να υπολογίσω με το μάτι μια απόσταση ή μια ποσοτητα για ένα φαγητό, κατάλαβα.. «ΩΧ όχι!» γkγκρίνιαξα συνειδητοποιώντας πως είχα ξεχάσει να σιγοπαίζει το ράδιο όλο το βράδυ μέχρι το μεσημέρι.. Κλείδωσα τα’αμάξι, έβαλα το κλειδί στην τσέπη κι έφηγα. Αργότερα θα τηλεφωνούσα από κάποιο μαγαζί για να τους πω που το άφησα κι ότι είμαι καλά. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες μέρες της άνοιξης αυτό το φέτος, σήμερα έκανε πολύ ζέστη κι ο ήλιος με χτυπούσε κατακούτελα. Περπατούσα βοριοδυτικά μέσα από την άμμο παίζοντας ένα μοτίβο που σκαρφίστηκα την προηγούμενη και μ’άφηνε να πετάω μερικά στιχάκια από νότα σε νότα. ‘Αυτό το μέρος δεν είχε καμία σχέση το καλοκαίρι’ σκέφτηκα.. Τώρα ήταν άδειο κι η ακτή ήταν πιο μέσα. Αν και είχα κι όλας ιδρώσει, λάτρευα αυτή την αποπνικτική αύρα που έκανε τον αέρα να μυρίζει χώμα . Σταμάτησα για να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπο μου, να σηκώσω τα μπατζάκια του τζιν μου και να βγάλω την κοντομάνικη μπλούζα και να την φορέσω στο κεφάλι σαν τουρμπάνι καθώς την μάλλινη την είχα δέσει πολύ πριν στη μέση μου. ‘Χμμ.. καλή ιδέα’ σκέφτηκα καθώς σήκωνα το κεφάλι μου και ξανάσκυψα για να βρέξω και το στήθος μου όταν πρόσεξα ένα μεγάλο καράβι. Δεν είχα ξαναδεί τόσο μεγάλο με πανιά. Πρέπει να ήταν πάνω από σαράντα μέτρα. Ήταν πανέμορφο. Χωρίς να κουνηθώ καθόλου από την στάση μου καρφώθηκα πάνω του και κόλισα για μερικά δευτερόλεπτα… Δεν έμοιαζε όπως τα σύγχρονα ιστιοφόρα, ήταν σκούρο αλλά όχι μαύρο. Ίσως να κανα και λάθος βέβαια, δεν μπορούσα να δω από τόσο μακριά κι έτσι αποφάσισα να συνεχίσω το περπάτημα. ‘Θα ‘ναι κανένας πλούσιος που του γουστάρει να συντηρεί παλιά σκαριά’ σκέφτηκα Ακόμα όμως κι όταν περπατούσα δεν κατάφερα να ξεκολλήσω το βλέμμα μου από πάνω του, ούτε και το μυαλό μου βέβαια, ενώ είχα σταματήσει να φυσάω νότες και να τραγουδαώ από την στιγμή που το αντίκρισα. Προσπαθούσα να καταλάβω τι το έκανε τόσο όμορφο. Φαίνεται παλιό.. αλλά τι έχουν τα παλιά που δεν μπορούν να έχουν τα καινούρια.. δηλαδή γιατί να μην μ’αρέσει το καινούριο; Μήπως είμαι προκατειλημμένος; «Ώχ πάψε πια!» πρόσταξα φωναχτά τον εαυτό μου υποχρεώνοντας το κεφάλι μου να στραφεί κάπου αλλού.. Ο ήλιος καλά κρατούσε κι εγώ είχα αρχίσει να πεινάω αισθητά. Αν ήθελα να φάω θα έπρεπε να κατευθυνθώ προς το χωριό και πάλι θα χρειαζόμουν λεφτά. Μα τι σκαφτόμουνα; ‘Χμ.. μάλλον τίποτα!’ «γαμώ το» ψέλλισα και κλότσησα μια πέτρα καθώς έστριβα για την σκιά ενός από τα λίγα δέντρα που είχε το μέρος. Χαμήλωσα κι έπεσα από κάτω να παίξω λίγο μουσικούλα να ξεχάσω την πείνα μου. Είχα όρεξη για καμιά από κείνες τις τραβηγμένες, στενάχωρες μελοδίες. Στήριξα το κεφάλι μου στον κορμό του δέντρου κι άρχισα να φυσάω ξανά… Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted May 6, 2011 Share Posted May 6, 2011 Ίσως να μην υπάρχουν κενά στην ιστορία, όπως αναφέρεις, αλλά έτσι όπως τέλειωσε με άφησε ανικανοποίητο. Ξεκινάς με μια πολύ ωραία ιδέα, για κάποιον που δεν βρίσκει νόημα στη ζωή, που πιθανόν να θέλει να αλλάξει κάποια πράγματα, αλλά δεν το προχωράς παραπέρα. Από τη μία το καταλαβαίνω, αφού είναι το πρώτο κομμάτι της ιστορίας σου, από την άλλη, εδώ δεν έχουμε την ολοκληρωμένη ιστορία που θα ήθελα. Μπορώ να πω ότι με ταξίδεψε σε μια άλλη εποχή. Αυτή η μοναχική βόλτα με το αυτοκίνητο στην παραλία, η φυσαρμόνικα, το ότι θα έπρεπε να σταματήσει σε κάποιο μαγαζί για να τηλεφωνήσει, μου θύμισαν παλιότερες εποχές. Καλό αυτό. Σε λίγο πιο σοβαρά θέματα, τώρα. Η γραφή σου είναι αρκετά στρωτή και διαβάζεται άνετα και ξεκούραστα. Αλλά υπάρχουν πάρα πολλά ορθογραφικά λάθη. Ένα απλό παράδειγμα: απλός (επίθετο)=ο μη περίπλοκος, αλλά απλώς (επίρρημα)=απλά, με εύκολο τρόπο. Ξανακοίταξε το κείμενό σου και προσπάθησε να τα διορθώσεις. Επίσης, υπάρχει ένα θεματάκι με τα σημεία στίξης, που κάπου είναι λάθος, ενώ αλλού λείπουν εντελώς. Αυτά τα λίγα από μένα. Καλώς ήρθες στο φόρουμ, Λάζαρε. Καλή συνέχεια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
helena Posted May 6, 2011 Share Posted May 6, 2011 εμενα το τελος μου αρεσε αφου η ιστορια δεν ειναι αυτοτελης αλλα θα ηθελα να δω και τη συνεχεια για να εχω μια πιο σαφη εικονα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Larry Posted May 6, 2011 Author Share Posted May 6, 2011 Ίσως να μην υπάρχουν κενά στην ιστορία, όπως αναφέρεις, αλλά έτσι όπως τέλειωσε με άφησε ανικανοποίητο. Ξεκινάς με μια πολύ ωραία ιδέα, για κάποιον που δεν βρίσκει νόημα στη ζωή, που πιθανόν να θέλει να αλλάξει κάποια πράγματα, αλλά δεν το προχωράς παραπέρα. Από τη μία το καταλαβαίνω, αφού είναι το πρώτο κομμάτι της ιστορίας σου, από την άλλη, εδώ δεν έχουμε την ολοκληρωμένη ιστορία που θα ήθελα. Μπορώ να πω ότι με ταξίδεψε σε μια άλλη εποχή. Αυτή η μοναχική βόλτα με το αυτοκίνητο στην παραλία, η φυσαρμόνικα, το ότι θα έπρεπε να σταματήσει σε κάποιο μαγαζί για να τηλεφωνήσει, μου θύμισαν παλιότερες εποχές. Καλό αυτό. Σε λίγο πιο σοβαρά θέματα, τώρα. Η γραφή σου είναι αρκετά στρωτή και διαβάζεται άνετα και ξεκούραστα. Αλλά υπάρχουν πάρα πολλά ορθογραφικά λάθη. Ένα απλό παράδειγμα: απλός (επίθετο)=ο μη περίπλοκος, αλλά απλώς (επίρρημα)=απλά, με εύκολο τρόπο. Ξανακοίταξε το κείμενό σου και προσπάθησε να τα διορθώσεις. Επίσης, υπάρχει ένα θεματάκι με τα σημεία στίξης, που κάπου είναι λάθος, ενώ αλλού λείπουν εντελώς. Αυτά τα λίγα από μένα. Καλώς ήρθες στο φόρουμ, Λάζαρε. Καλή συνέχεια! Σ'ευχαριστώ για τις συμβουλές σου Mesmer, θα το δουλέψω. Γενικά όπως κατάλαβες έχω ένα θέμα με την ορθογραφία ελπίζω μειωθεί μέχρι του χρόνου που γράφω στις πανελλήνιες έκθεση. Η Ιστορία για να ανέβει όλη θα πιάσει πάρα πολές λέξεις αφού το τραβάω και δεν το έχω τελειώσει ακόμα, ήδη άλλαξα κάποια σημεία για να βγαίνει νόημα. Τώρα μήπως υπάρχει κάποιος τρόπος να το βγάλω και να το ξανανεβάσω μαζί με την συνέχεια και τις διορθώσεις; Και αν σου είναι εύκολο να επεκταθείς για τα λάθος σημεία στήξης; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted May 6, 2011 Share Posted May 6, 2011 1. Τώρα μήπως υπάρχει κάποιος τρόπος να το βγάλω και να το ξανανεβάσω μαζί με την συνέχεια και τις διορθώσεις; 2. Και αν σου είναι εύκολο να επεκταθείς για τα λάθος σημεία στήξης; 1. Για 15 μέρες, από τη μέρα που ανέβασες την ιστορία σου, μπορείς να κάνεις edit και να αλλάξεις ό,τι θέλεις. Αν επιθυμείς να αφαιρεθεί τελείως (πράγμα που δεν το προτείνω, δεν υπάρχει λόγος), μπορώ να το κάνω εγώ. Από εκεί και πέρα, αν περάσουν οι 15 μέρες σου και θέλεις να αλλάξεις κάτι, το ζητάς από μένα και κανονίζεται εύκολα. 2. Θα ξανακοιτάξω το κείμενό σου, μόλις βρω λίγο χρόνο, και θα σου στείλω pm με τα σημεία που πιστεύω ότι χρειάζονται διόρθωση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.