Συνέντευξη με την Pat Cadigan

[heiron]

Μία από τις σπουδαιότερες μορφές στη συγχρονη ΕΦ και ειδικά στο cyberpunk,η Πατ Καντιγκαν, απαντά στις ερωτήσεις μας...

 

Πείτε μας για τις περιπέτειές σας ως μια δίδυμη από την Αφροδίτη. Πώς ξεκίνησε; Βοήθησε το όλο θέμα στο να εξελιχτείτε σε συγγραφέα;

Το όλο θέμα με την Αφροδίτη ξεκίνησε όταν η καλύτερή μου φίλη, η Ροσμαρί, κι εγώ είδαμε την ταινία The day the Earth stood still στην τηλεόραση. Μαζί, φτιάξαμε μια μεγάλη, πολύπλοκη ιστορία όπου ήμασταν δίδυμες αδερφές –η Joan (αυτή) και η Jane (εγώ) – σταλμένες να ζήσουν με τους ανθρώπους. Ενσωματώναμε οτιδήποτε μας άρεσε- οι Μπιτλς για παράδειγμα. Ήδη τότε έγραφα ιστορίες και «μυθιστορήματα» (όλα τους τα κεφάλαια ήταν ακριβώς 2 σελίδες). Είμαι σίγουρη ότι το ένα τροφοδοτούσε το άλλο αλλά συνειδητά ποτέ δεν ενσωμάτωσα κάποια από τις δικές μου ιστορίες στο μικρό μας κόσμο και ο μικρός μας κόσμος ήταν τόσο ξεχωριστά δικός μας που δεν μπορούσε να μπει στις ιστορίες μου. Περάσαμε υπέροχα- κάθε μέρα ήταν περιπέτεια. Υποθέτω είναι πολύ καλό υπόβαθρο για έναν συγγραφέα αλλά ειλικρινά είναι ωραίο για οποιοδήποτε. Η Ροσμαρί δεν έγινε συγγραφέας όταν μεγάλωσε- τελικά έγινε μητέρα για ολο το 24ωρο και ήταν μια καταπληκτική μητέρα. Δυστυχώς, η Ρόουζ πέθανε λίγο μετά τα πεντηκοστά γενέθλιά της. Είχαμε έρθει σε επαφή για ένα διάστημα μερικά χρόνια πριν από αυτό- είχε παιδιά πολύ πριν αποκτήσω εγώ το γιό μου – και ακούγοντάς την να μιλά για τις κόρες της έμαθα πως τις βοηθούσε να αναπτύξουν την φαντασία τους. Προσπάθησα να κάνω το ίδιο με τον γιο μου.

 

Σε μια συνέντευξη πριν από 20 χρόνια προβλέψατε πάνω – κάτω το σύγχρονο e-book. Πρόσφατα οι πωλήσεις των e-book ξεπέρασαν τα paperbacks. Ποια είναι η γνώμη σας για τα e-books και e-readers; Είναι το μέλλον και θα σπρώξουν τα παλιά καλά βιβλία στην εξαφάνιση;

Τα συνηθισμένα hardcopy δεν θα εξαφανιστούν ποτέ – δεν χρειάζεται να τα βάλεις στην πρίζα, δεν σπάνε όταν σου πέφτουν κάτω, και μπορείς να τα διαβάσεις στην μπανιέρα χωρίς να ανησυχείς. Από την άλλη, είχα ένα iPad με λογισμικό Kindle και μου αρέσει να μπορώ να κουβαλάω 50 βιβλία καθώς επίσης και τη δική μου δουλειά χωρίς να σπάω τη μέση μου υπό το βάρος του φορτίου. Το νοήμα των ebooks είναι ότι το περιεχόμενο δεν χάνεται αν δεν υπάρχει χώρος για ένα κανονικό βιβλίο ή το hardcopy το ίδιο έχει χαθεί ή καταστραφεί σε ένα ατύχημα. Οι ταινίες δεν σκότωσαν το θέατρο, η τηλεόραση δεν σκότωσε τον κινηματογράφο, το διαδίκτυο δεν σκότωσε την τηλεόραση. Τα ebooks είναι απλά ένα καινούργιο μέσο για τους αναγνώστες. Πρέπει να θυμόμαστε ότι η ζωή είναι δυναμική – τα πράγματα δεν παραμένουν ίδια εκτός αν είναι νεκρά. Θεωρώ ότι αν έλεγες στους ανθρώπους 30 χρόνια πριν ότι κάποια μέρα οι άνθρωποι θα διάβαζαν ευχαρίστως βιβλία σε οθόνες κινητών τηλεφώνων ή θα έβλεπαν τηλεόραση σε αυτές, θα γελούσανε. Τα ασύρματα τηλέφωνα είχαν ήδη κάνει τους ανθρώπους να ανησυχούν έτσι εκείνη την εποχή το κινητό τηλέφωνο δεν έμοιαζε καλή ιδέα. Ζούμε και μαθαίνουμε…και αλλάζουμε.

 

Ορισμένες προβλέψεις παλιών ιστοριών ΕΦ μοιάζουν πλέον παρωχημένες και ξεπερασμένες αλλά φαίνεται ότι τα κομπιούτερ, το ιντερνέτ κτλ εξελίχτηκαν υπερβολικά γρήγορα για την λογοτεχνία ΕΦ. Έχει γίνει το σάιμπερπανκ ξεπερασμένο;

Που και που, ο κόσμος με ρωτάει αν το σάιμπερπανκ έχει πεθανει. Πάντα τους απαντώ ότι αν ήταν έτσι η κατάσταση δεν θα μου έκαναν αυτή την ερώτηση. Η ΕΦ πριν το ιντερνέτ γενικά μοιάζει ξεπερασμένη σε μένα. Ακόμη και ο Μπιλ Γκίμπσον έχει πει πως μια μέρα οι άνθρωποι θα μιλούν για τον παλιό παρωχημένο Νευρομάντη, ένα φουτουριστικό μυθιστόρημα όπου δεν υπάρχουν κινητά τηλέφωνα. Κανείς δεν θα έγραφε κάτι σαν το σάιμπερπανκ της δεκαετίας του 80. Αλλά από την άλλη, πίσω στα χρόνια του Β παγκοσμίου πολέμου, ορισμένοι συγγραφείς ΕΦ γράφανε ιστορίες για την ατομική ενέργεια και για πυρηνικές βόμβες που ήταν τόσο αυθεντικές που το FBI τους επισκέφτηκε για να σιγουρευτεί ότι δεν είχαν υπερβολικά πολλές πληροφορίες.

Η ΕΦ ποτέ δεν είναι για το μέλλον – είναι πάντα για την εποχή στην οποία γράφεται.

 

Τη δεκαετία 80 το σάιμπερπανκ έμοιαζε να είναι το νέο κυρίαρχο κύμα στην ΕΦ αλλά η παραγωγή του ποτέ δεν αυξήθηκε ιδιαίτερα σε σχέση με άλλα είδη. Γιατί; Δεν υπάρχουν άλλοι νέοι συγγραφείς σάιμπερπανκ;

Το σάιμπερπανκ είναι βασικά σκληρή ΕΦ. Εσκεμμένα βασίζω όλη την τεχνολογία στις ιστορίες μου πάνω σε ότι είναι ήδη πιθανό. Στις μέρες μας, το Πανκ είναι υποκειμενικό. Νομίζω οι αναγνώστες θα μπορούσαν να απαντήσουν αυτό το ερώτημα καλύτερα από εμένα.

 

Είναι σύνηθες να βλέπουμε ταινίες βασισμένες σε βιβλία. Όμως, έχετε δουλέψει σε μεταφορές ταινιών σε μυθιστορήματα αλλά και σε βιβλία σχετικά με το γύρισμα ταινιών. Πώς είναι να γράφει κανείς τέτοια βιβλία σε σύγκριση με το να γράφει μυθιστορήματα - -με το συνηθισμένο τρόπο.

Oy, vey! Το καταευχαριστηθηκα να δουλεύω σε μεταφορές ταινιών σε μυθιστόρημα σε γενικές γραμμές. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν, το στούντιο που είχε τα δικαιώματα –η New Line Cinema—επέμενε κάθε βιβλίο να έχει τον ίδιο αριθμό σελίδων στο ίδιο μέγεθος, και ήθελαν πολλές σελίδες. Οι ταινίες και οι τηλεοπτικές παραγωγές που είχα να μετατρέψω σε μυθιστόρημα δεν είχαν ούτε κατά προσέγγιση το μέγεθος που ήθελαν οπότε έπρεπε να επινοήσω πολλά για να γεμίσω τις σελίδες. Και έπρεπε να το κάνω γρήγορα – οι μεταφορές σε μυθιστόρημα έχουν πάντα πολύ ασφυκτικές προθεσμίες. Η ευκολότερη και πιο διασκεδαστική ήταν το Jason X επειδή η ταινία είχε βγει ήδη δύο χρόνια πριν οπότε το σενάριο υπήρχε ήδη. Πέρασα υπέροχα φτιάχνοντας τους χαρακτήρες του κάθε ένα σε αυτό. Η μεταφορά σε μυθιστόρημα του «Τελευταία κλήση», μια ταινία με την Kim Basinger και τον Jason Statham, ήταν δύσκολη – είχα γράψει εκατό σελίδες όταν μου έστειλαν ένα εντελώς διαφορετικό σενάριο. Έπρεπε να πετάξω στα σκουπίδια όλα όσα είχα γράψει και να αρχίσω ξανά χωρίς παράταση χρόνου! Χειρότερη μεταφορά ήταν αυτή 2 επεισοδίων από τη νέα εκδοχή της Ζώνης του Λυκόφωτος. Τα σενάρια ήταν 2 ημίωρα επεισόδια που στις ΗΠΑ σημαίνουν 20 λεπτά για να υπάρχει χρόνος για τις διαφημίσεις. Δεν υπήρχε ούτε κατά προσέγγιση υλικό για να γεμίσω όλες εκείνες τις σελίδες αλλά το έκανα. Και ειλικρινά, αυτό το βιβλίο είναι αίσχος. Δεν μπορούσα να αλλάξω τις ιστορίες, μπορούσα μόνο να προσθέσω σε αυτές και μπορείς να προσθέσεις μόνο ως ένα βαθμό πριν αρχίσεις να αλλάζεις την ιστορία ή να πλατειάζεις. Έπρεπε να τις ξεχειλώσω πλατειάζοντας επειδή ήταν πολύ φτωχές ιστορίες. Είχαν ηλίθιες πλοκές: το είδος της πλοκής που δουλεύει μόνο αν όλοι μέσα σε αυτή είναι ηλίθιοι. Αυτό περιγράφει υπερβολικά πολλά τηλεοπτικά προγράμματα και πολλές ταινίες επίσης.

 

Πόσο κοντά είμαστε στις εικονικές πραγματικότητες των ιστοριών σας; Προς τα εκεί οδεύουν τα σύγχρονα mmorpgs; Και ποιος είναι ο ρόλος της πολιτείας/αστυνομίας σε αυτό;

Η απάντησή μου στις 2 πρώτες ερωτήσεις είναι: δεν γνωρίζω. Δεν παίζω mmorpgs – απλά δεν έχω χρόνο! Δεν ξέρω πως το κάνουν οι άνθρωποι. Δοκίμασα το Second Life για λίγο – άφησα το άβαταρ μου να κάθεται σε ένα κατάστημα επίπλων για δύο χρόνια και πιθανότατα είναι ακόμη εκεί. Η ΕΠ μου βασίζεται περισσότερο στον κόσμο που πιστεύουμε ότι ζούμε, ο καθένας μας- δημιουργούμε τη δική μας πραγματικότητα και κάποια μέρη της μπορεί να είναι λιγότερο αληθινά από ότι θα θέλαμε να παραδεχτούμε. Μερικές φορές οι άνθρωποι προσπαθούν να δημιουργήσουν τις πραγματικότητες άλλων για λογαριασμό τους – προσποιούμενοι ότι είναι κάτι που δεν είναι, λέγοντας ψέματα για το τί έκαναν ή το πού έχουν πάει. Αυτό μπορεί να είναι αβλαβές – όλοι μας ξέρουμε κάποιον που θέλει να νομίζουμε ότι είναι πιο σημαντικός από ότι είναι – ή μπορεί να είναι βλαβερό, όπως στην περίπτωση που, ας πούμε, ένας σύζυγος απατά τον άλλο ή άτομα που πλαστογραφούν τα πιστοποιητικά τους ή διαπράττουν κάποια άλλη απάτη. Η πραγματικότητα που ζούμε καθημερινά δεν είναι ωμή, αφιλτράριστη, αστόλιστη αλήθεια. Δεν μπορούμε να την ανεχτούμε επειδή δεν θα μπορούσαμε να ανεχτούμε ο ένας τον άλλο.

Ο ρόλος της αστυνομίας είναι αυτός που ήταν πάντα, άσχετα με την πραγματικότητα που ζούμε. Όταν ξεκίνησα να γράφω αστυνομικές ιστορίες εικονικής πραγματικότητας προσπαθούσα απλά να σκεφτώ ένα νέο είδος εγκλήματος. Έχουμε μια σχέση αγάπης και μίσους με την αστυνομία και το νόμο που αντιπροσωπεύει. Δεν θέλουμε να ζούμε σε ένα αστυνομικό κράτος – έχουμε δει πόσο ανεπιθύμητο είναι αυτό- αλλά όταν αισθανόμαστε αδικημένοι ή είμαστε θύματα βίας το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να καλέσουμε την εξουσία να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Πιστεύω ότι όποια κυβέρνηση φορολογεί τους πολίτες της τους οφείλει ορισμένα πράγματα. Μεγάλωσα στις ΗΠΑ, μια φιλελεύθερη από μια οικογένεια με μακρά ιστορία πιστών φιλελευθέρων και πάντα με ενοχλούσε πόσο άκαρδη η Γη της Ευκαιρίας είναι. Στην αυτοαποκαλούμενη Χώρα της Ελευθερίας, είσαι ελεύθερος να λιμοκτονήσεις, ή να πεθάνεις γιατί δεν μπορείς να πληρώσεις για ιατρική περίθαλψη. Αλλά δεν είσαι ελεύθερος να μην πληρώσεις φόρους – η Εσωτερική Υπηρεσία Εσόδων των ΗΠΑ λειτουργεί με έναν τρόπο που φοβίζει τους ανθρώπους (πιστέψτε με). Κάθε κυβέρνηση που ασχολείται με τη συλλογή φόρων θα πρέπει να ασχολείται εξίσου και με την ευημερία των φορολογουμένων.

 

Στο σαιμπερπανκ συνήθως βλέπουμε ένα σκοτεινό μέλλον προχωρημένης τεχνολογίας όπου οι εταιρείες ελέγχουν τον κόσμο. Στις ιστορίες σας όμως οι εταιρείες δεν φαίνονται τόσο κακές ή παντοδύναμες και η πολιτεία έχει τον κύριο ρόλο. Ποιο μέλλον δείχνει πιο τρομακτικό; Οι εταιρείες ή οι κυβερνήσεις ως δεσπότες;

Το ποιος δεσπότης είναι πιο τρομακτικός είναι σαν να ρωτάμε αν σιχαίνεσαι να πνίγεσαι σε ζεστό νερό περισσότερο από ότι σε κρύο. Δεν μου αρέσει να ζω υπό τον ζυγό οποιουδήποτε δεσπότη.

 

Έχετε δηλώσει πως το ότι ήσασταν μάλλον φτωχή ως παιδί σας βοήθησε ουσιαστικά να αγαπήσετε τα βιβλία και τη συγγραφή. Στις μέρες μας που τα παιδιά έχουν γενικά πιο άνετη ζωή με πολλά γκάτζετ όπως ΗΥ για να περνούν την ώρα τους, απομακρύνονται από τα βιβλία και τη συγγραφή; Ή αντιθέτως έχουν περισσότερα ερεθίσματα και περισσότερες ευκαιρίες για να γράψουν κάτι;

Ο γιός μου θα γίνει 26 χρονών φέτος. Όταν μεγάλωνε, ο πατέρας του κι εγώ ευχαρίστως τον καλομάθαμε – είχε και παιχνίδια και γκατζετ και video games και μας άρεζε να παίζουμε μαζί του όπως του άρεσε κι αυτού. Αλλά το σπίτι ήταν γεμάτο βιβλία επίσης και ήξερε ότι είμαι συγγραφέας. Ο γιός μου μπορούσε να πληκτρολογεί πριν μάθει να γράφει, ήταν ικανός να αναγνωρίσει αριθμούς όταν ήταν 2 χρονών και στα 3 μπορούσε να διαβάσει. Αργότερα κουβαλούσε πάντα ένα μπλοκ ζωγραφικής , σχεδιάζοντας τα δικά του κομικς, γράφοντας τις ιστορίες του. Τον ενθαρρύναμε να εκφράζει ελευθέρα τον εαυτό του με όποιον τρόπο ήθελε. Όταν ήταν στο νηπιαγωγείο, το σχολείο του είχε έναν τρόπο να ενθαρρύνει όλους τους μαθητές να γράφουν λέγοντάς τους να χρησιμοποιούν την «καλύτερη μαντεψιά» τους για την ορθογραφία πχ, αντί να τους διορθώνουν την ορθογραφία και τη γραμματική τους έλεγαν απλά στα παιδιά να γράφουν. Αυτό άρεσε πολύ στα παιδιά και ήταν υπέροχο να τα βλέπεις να επικοινωνούν χωρίς το φόβο πως θα κάνουν λάθος.

Τα παιδιά πρέπει να ενθαρρύνονται να εξερευνούν τις δυνατότητές τους, να μαθαίνουν ποιες είναι οι δυνάμεις τους, αλλά επίσης να μαθαίνουν την χαρά του να κάνεις κάτι που σου αρέσει είτε είναι «καλοί» σε αυτό είτε όχι. Ο γιος μου δεν ενδιαφερόταν για τα σπορ αλλά ήταν σε ομάδα ποδοσφαίρου για ένα διάστημα όταν όλα τα παιδία έπαιζαν και πέρασε καλά. Δεν προσπάθησα να τον ωθήσω στα ομαδικά αθλήματα – αυτό θα ήταν απαίσιο, τόσο για τον ίδιο όσο και για την ομάδα του. Παρομοίως, κάποια παιδιά δεν είναι καλά στα μαθήματα αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι ανόητα. Σημαίνει ότι τα δυνατά τους σημεία είναι αλλού και αν τους δοθεί η σωστή καθοδήγηση, διαπρέπουν.

 

Όταν αρχίζετε να γράφετε μια σαιμπερπανκ αστυνομική ιστορία σκέπτεστε πρώτα το φουτουριστικό περιβάλλον, το στοιχείο της ΕΦ ή την πλοκή μυστηρίου; Ή μήπως δεν υπάρχει δεδομένη σειρά στη συνταγή σας;

Δεν υπάρχει σειρά. Βασικά, δεν υπάρχει καν συνταγή. Είμαι υπηρέτρια της ιστορίας. Μου έρχεται και το κάνω, ότι κι αν είναι αυτό.

 

Πριν από χρόνια ήταν μάλλον σπάνιο για μια γυναίκα να είναι σε αυτό το χώρο. Μερικές από αυτές που ήταν στο χώρο χρησιμοποιούσαν ψευδώνυμα ώστε το φύλο τους να παραμένει σχετικά κρυφό. Πιστεύετε ότι σήμερα οι γυναίκες θεωρούνται ίσες με τους άντρες στο χώρο; Και ο φεμινισμός γενικά έχει ξεπεραστεί εξαιτίας παρόμοιων περιπτώσεων στη σύγχρονη κοινωνία ή υπάρχουν ακόμη μάχες που πρέπει να δοθούν για τις γυναίκες;

Κάποτε είπα ότι θέλω να ζω σε έναν κόσμο όπου η λέξη φεμινίστρια θα είναι τόσο παρωχημένη όσο και η λέξη σουφραζέτα. Δεν είμαστε τόσο κοντά σε αυτόν τον κόσμο όσο θα ήθελα. Δε νομίζω ότι υπάρχει κάποιος τομέας όπου οι γυναίκες απολαμβάνουν ισοτιμία. Όταν οι 2 πρώτες ταινίες Alien βγήκαν στις αίθουσες –Alien και Aliens- μπορούσα να δω προβλήματα πλοκής αλλά λάτρεψα τις ταινίες. Αυτό με παραξένεψε – δε νιώθω συνήθως έτσι – μέχρι που συνειδητοποίησα τι ήταν αυτό που μου άρεσε τόσο πολύ: διαδραματιζόταν σε ένα σύμπαν όπου γυναίκες και άντρες όλων των αποχρώσεων ήταν όσο πιο ίσοι γίνεται. Υπάρχει ένα σεξιστικό πείραγμα νωρίς στη δεύτερη ταινία – «Ει Βάσκεζ, σε έχει περάσει κανείς κατά λάθος για άντρα;» Η γυναίκα πετά μια έξυπνη απάντηση «Όχι, εσένα;» χωρίς να το σκεφτεί. Αυτό είναι κάτι που δεν είχαμε δει πολλές φορές.

Μια από τις μεγαλύτερες πολιτιστικές αλλαγές – η μεταμόρφωση της δεσποσύνης σε απόγνωση σε μια σκληρή τύπισσα που σε φέρνει σε απόγνωση – έρχεται από τη Buffy the Vampire Slayer, γενικά. Η γυναίκα ηρωίδα άλλαξε για πάντα.

Δυστυχώς η πραγματικότητα δεν μιμείται την τέχνη. Υπήρξαν πολλά σημαντικά κέρδη για τις γυναίκες στη δύση. Αλλά ακόμη ζούμε σε ένα κόσμο όπου ο βιασμός είναι το στάνταρ όπλο του πολέμου και τα θύματα, όχι οι θύτες, φέρουν το στίγμα. Ακόμη και στη δύση, στο ΗΒ και στις ΗΠΑ, έχουμε ακόμη επιτακτική ανάγκη για καταφύγια που προστατεύουν γυναίκες από το να κακοποιηθούν ή και σκοτωθούν από τους αρσενικούς συντρόφους τους. Όταν άφησα την δουλειά μου το 1987, ανακάλυψα ότι έπαιρνα πολύ λιγότερα από τους άντρες που υποτίθεται ότι ήταν κατώτεροι στην κλίμακα. Ο τότε σύζυγός μου και εγώ δουλεύαμε στην ίδια εταιρεία σε διαφορετικά τμήματα. Προσληφθήκαμε με διάφορα μηνών ο ένας από τον άλλο και ο μισθός του εκτοξεύτηκε πολύ πάνω από το δικό μου σε λίγα χρόνια, παρά το γεγονός ότι είχα πτυχίο πανεπιστημίου και αυτός δεν είχε πάει καν σε πανεπιστήμιο. Η εταιρεία μπορούσε να μου δώσει χίλιους λόγους γιατί αυτό δεν ήταν λάθος αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι μπορούσα να πληρώσω λιγότερο από το μερίδιο μου στους λογαριασμούς.

 

Ποια τριάδα γυναικών συγγραφέων είχαν το ίδιο αντίκτυπο στην ΕΦ με τους μεγάλους τρεις –Ασίμοφ, Κλαρκ, Χάινλαιν; (ερώτηση παρμένη από το διαδίκτυο, είμαι περίεργος για την απάντηση σας)

Ειλικρινά δεν μου αρέσει αυτή η ερώτηση. Προέρχεται από μια λανθασμένη υπόθεση – λανθασμένη στα πλαίσια της Λογικής, εννοώ – η οποία είναι πως η λογοτεχνία διασπάται με βάση το φύλο. Αυτό είναι το πρόβλημα στην προσπάθεια να επιβάλλεις την ισοτιμία ανάμεσα στα δυο φύλα αντί να προσπαθείς να καταλάβεις τη διαφορά μεταξύ ίσου και ιδίου. Μερικές φόρες το ίσο είναι ίδιο – ένα άτομο, μια ψήφος, για παράδειγμα. Αλλά όταν προσπαθείς να επιβάλλεις μια ποσοτική αξιολόγηση σε κάτι ποιοτικό, αδικείς και τα δυο. Οι Μεγάλοι Τρεις είναι οι Μεγάλοι Τρεις μονό κοιτώντας τους από το μέλλον – στις μέρες δόξας τους, ήταν εργαζόμενοι συγγραφείς και δεν ήξεραν ότι επινοούσαν τη σύγχρονη ΕΦ. Η ΕΦ ήταν ανδροκρατούμενη τότε επειδή τα πάντα ήταν ανδροκρατούμενα. Οι γυναίκες ήταν σχετικά σπάνιο φαινόμενο.

Στη δεκαετία 80, αναγνωρίστηκα ως η μόνη γυναίκα συγγραφέας σαιμπερπανκ. Κοίταζα τριγύρω μου και στα αλήθεια δεν υπήρχε άλλη γυναίκα συγγραφέας που να μπορεί να αναγνωριστεί ως σαιμπερπανκ. Εκείνες τις μέρες, θα μπορούσα να αναφέρω την Τρίσια Σάλλιβαν και τη Τζουστίνα Ρόμπσον ως γυναίκες των οποίων η δουλεία θα μπορούσε να περιγραφτεί ως σαιμπερπανκ – οπωσδήποτε όχι σε αναλογία με το μεγάλο αριθμό γυναικών που δουλεύουν στο χώρο γενικά. Τι σημαίνει αυτό; Δεν ξέρω. Κανείς δεν ξέρει. Αυτό συμβαίνει μερικές φορές.

Σε κάθε περίπτωση, οι Μεγάλοι Τρεις δεν δούλευαν στον κόσμο που έχουμε τώρα αλλά σε μια εποχή που ο κόσμος ήταν τόσο διαφορετικός, θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν ένας διαφορετικός πλανήτης. Είναι λάθος να επιβάλλουμε ένα διαφορετικό πλαίσιο πάνω σε αυτούς. Επίσης, δεν έχω διαλέξει ποτέ να διαβάσω κάτι με βάση το φύλο του συγγραφέα.

Ξέρω τα ονόματα που οι περισσότεροι άνθρωποι θα σου δώσουν αλλά απλά δίνουν ονόματα γυναικών συγγραφέων επειδή είναι γυναίκες. Δεν είναι δίκαιο για τους συγγραφείς και το έργο τους. Δεν προσπαθώ να είναι η καλύτερη γυναίκα συγγραφέας στο χώρο – προσπαθώ να είμαι ο καλύτερος συγγραφέας.

 

Ποια είναι η σχεση σας με τη μουσική και με την πανκ κουλτούρα γενικότερα;

Δεν είμαι μουσικός – ο γιος μου είναι μουσικός και συνθέτης. Η μουσική ρέει στο αίμα της οικογένειας, όλοι έχουμε μια κλίση στη μουσική αλλά ο γιος μου είναι ο πρώτος που την ακολούθησε. Προσωπικά, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς μουσική και σίγουρα δεν μπορώ να δουλέψω χωρίς αυτή. Η πανκ κουλτούρα... λοιπόν, τι είναι πανκ κουλτούρα; Τον καιρό που η πανκ σκηνή έκανε την εμφάνισή της στο ΗΒ, ήταν κατά ένα μέρος αντίδραση για το Αργυρό Ιωβηλαιο – Την 25^η επετειο της Βασίλισσας Ελισάβετ – και τη Μάργκαρετ Θάτσερ, από άτομα που ήταν άνεργα και προσπαθούσαν να τα βγάλουν πέρα σωματικά και ψυχικά με πενιχρά επιδόματα. Ήταν αντιντίσκο για άτομα που ήθελαν να χορεύουν. Για εμάς στις ΗΠΑ, ήταν μια αντίσταση στην πολιτική του Ρήγκαν, μια διαμαρτυρία πως η Απληστία ΔΕΝ ήταν Καλή, και πως δεν ήταν όλα καλά.

 

Διαβάζοντας μια από τις ιστορίες σας(Η Αμαρτωλή του ροκ εν ρολλ), ξαφνιαστηκα που είδα την πρωταγωνίστρια να παίρνει ελληνικό πρωινό. Πώς –και γιατί – διαλέξατε την Ελληνική κουζίνα ανάμεσα από όλες τις άλλες; Κάποια σύνδεση με Έλληνες ή κάτι τέτοιο;

Έχω φάει πολλά Ελληνικά πρωινά – και μεσημεριανά και βραδινά. Η οικογένειά μου δεν είναι Έλληνες αλλά έτρωγα πολύ Ελληνικό φαγητό καθώς μεγάλωνα – ελιές, φέτα, ντολμάδες. Το πρωινό που περιγράφεται στο «Η αμαρτωλή του ροκ εν ρολ» είναι ένα που είχα φάει σε ένα Ελληνικό εστιατόριο στη Βοστόνη λίγο πριν γράψω το διήγημα. Έμοιαζε να ταιριάζει στην ηρωίδα. (Από όσο ξέρω, το εστιατόριο δεν συνήθιζε να ξανασερβίρει τα αποφάγια.) Με λίγη τύχη, κάποια μέρα θα φάω τελικά Ελληνικό φαγητό στην Ελλάδα.

 

Τι γράφετε τελευταία;

Γράφω πολλά διηγήματα αυτές τις μέρες. Ο σύζυγος μου κι εγώ φροντίζουμε την ηλικιωμένη μητέρα μου – γίνεται 91 τώρα το Μάιο – και με διακόπτουν συχνά. Επίσης γράφω δύο μυθιστορήματα, το ένα λέγεται Truth and Bone και είναι επέκταση ενός μικρότερου κομματιού από την ανθολογία Πόε της Ellen Datlow. Το άλλο είναι το τρίτο μυθιστόρημα Konstantin , Reality Used To Be A Friend Of Mine , το όποιο είναι σε διαδικασία αναδόμησης σε κάτι διαφορετικό από αυτό που προοριζόταν να είναι.

Edited May 3, 2020 by Spark
Μειώθηκε λίγο η απόσταση μεταξύ των ερωτήσεων και των απαντήσεων.

[Μάρβιν ΑΑΠ]

Η ΕΦ ποτέ δεν είναι για το μέλλον – είναι πάντα για την εποχή στην οποία γράφεται.

 

Μεγάλη αλήθεια και ενδιαφέρουσα η συνέντευξη.

[DimitrisX]

Πολύ ειλικρινής και ενδιαφέρουσα συνέντευξη.

Επιτέλους μια σωστή προσέγγιση περί "ίσου" και "ίδιου" στο πλαίσιο των διαφορών των δύο φύλλων.

Μόνο ένα μυαλό, που ασχολείται συνειδητοποιημένα με το Φανταστικό θα μπορούσε να είναι τόσο "ξεκολλημένο".

[laas7]

Και εμενα μου αρεσε ακριβως η ιδια ατακα με τον μαρβιν!

Το βρηκα πανεξυπνο και αληθες!

Ωραια συνεντευξη