Η γεύση της μοίρας

[Cyrano]

Λέξεις 1631

 

 

 

Η γεύση της μοίρας

 

Ο ήλιος τον τύφλωσε καθώς έβγαινε από την πόρτα της φυλακής. Κανείς δεν τον περίμενε, το ήξερε, παρόλα αυτά η θέα του άδειου δρόμου τον ανακούφισε. Έτσι κι αλλιώς όλα είχαν διευθετηθεί πριν από τη δίκη. Ο μεγάλος καυγάς με τον πατέρα του, τα αποδοκιμαστικά δάκρυα της μάνας του, φίλοι που δεν καταλάβαιναν. Κανέναν τους δεν είχε δεχθεί να τον επισκεφτεί στη φυλακή – εκτός από τη φλαουτίστρια. Αλλά όλα αυτά ήταν ήδη πίσω του. Τώρα, δεν είχε χρόνο για χάσιμο.

 

Δεν αντιμετώπισε κανένα πρόβλημα να νοικιάσει τη μικρή, επιπλωμένη γκαρσονιέρα. Δεν ήταν παρά μια βρώμικη τρύπα, αλλά δεν τον ένοιαζε. Έβαλε τη βαλίτσα του στην ντουλάπα κι ακούμπησε τη θήκη του βιολιού στο κρεβάτι. Άνοιξε τη θήκη κι έλεγξε την εσωτερική κρυφή τσέπη με το μαχαίρι. Ο Τομ είχε κάνει εξαιρετική δουλειά, η τσέπη ήταν πρακτικά αόρατη. Ο Τομ, ένας αληθινός δεξιοτέχνης, τού είχε διδάξει πως να χειρίζεται το μαχαίρι, αλλά δεν του είχε αρέσει η ιδέα της κρυψώνας. 'Άνθρωποι σαν εσένα' του είχε πει 'δεν πρέπει να κουβαλούν όπλο πάνω τους. Μη διανοηθείς ποτέ να το χρησιμοποιήσεις. Αν το κάνεις, ή θα γυρίσεις εδώ για τα καλά, ή θα πεθάνεις.' Χαμογέλασε καθώς θυμήθηκε το σοβαρό του βλέμμα. “Δεν χρειάζομαι το μαχαίρι Τομ και το ξέρεις.” του είχε πει. “ Είναι η εικόνα της αυτοπεποίθησης που θέλω από αυτό”. Κι αυτή την εικόνα την είχε απόλυτα ανάγκη στις μέρες που θ' ακολουθούσαν. Σηκώθηκε και πήγε στο μικρό τραπεζάκι δίπλα στο παράθυρο, ξεδιπλώνοντας το χάρτη της πόλης που είχε αγοράσει πριν από λίγο από ένα περίπτερο. Αργότερα, το ίδιο απόγευμα, έπαιζε τη μουσική του στο δρόμο, με την ανοιχτή θήκη του βιολιού τοποθετημένη δίπλα του.

 

 

 

 

***

 

 

 

 

Υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της γενιάς του. Εννέα χρονών, ήξερε ήδη ότι θα γινόταν βιρτουόζος κι όλος ο κόσμος γύρω του συμφωνούσε πρόθυμα. Είχε τους καλύτερους δασκάλους και δεκαπέντε χρόνια αργότερα είχε φτάσει στην κορυφή. Ένας από τους σολίστες με τη μεγαλύτερη ζήτηση στον κόσμο, με μια λαμπρή καριέρα μπροστά του.

 

Η απρόσμενη πτώση ήρθε από ένα κοινό συμβάν, κατά τη διάρκεια μιας πρόβας της ορχήστρας. Ήταν όλοι ήδη κουρασμένοι όταν ο μαέστρος βρήκε σε ένα μικρό λάθος μιας νεαρής φλαουτίστριας την αφορμή που γύρευε για να αφυπνίσει το κίνητρο των μουσικών. Για τα επόμενα πέντε λεπτά κι ενώ ο μαέστρος εξευτέλιζε το κακόμοιρο κορίτσι, αυτός παρατηρούσε τα πρόσωπα των υπολοίπων μουσικών. Οι άντρες έμοιαζαν αδιάφοροι, οι περισσότερες γυναίκες είχαν σκύψει το κεφάλι. Τότε, συνέβη. Κάτι έσπασε μέσα του κι άρχισε να τρέμει – μια οργανική αντίδραση που δε μπορούσε να ελέγξει. Ξαφνικά, όλα έγιναν κόκκινα. Το μόνο πράγμα που θυμόταν σ' ό,τι επακολούθησε, ήταν η έκπληξη στο πρόσωπο του μαέστρου όταν δέχτηκε την πρώτη γροθιά. Αργότερα του είπαν ότι συνέχισε να τον χτυπά, να τον κοπανάει με το βιολί, να τον κλωτσά. Ο μαέστρος διακομίστηκε στο νοσοκομείο, ξέσπασε ένα τεράστιο σκάνδαλο κι εκείνος καταδικάστηκε σε δεκαοχτώ μήνες φυλακή.

 

 

 

 

***

 

 

 

 

Ήταν η τρίτη του μέρα στο δρόμο όταν τον πλησίασαν. Ετοιμαζόταν να βάλει το βιολί πίσω στη θήκη του, όταν ένιωσε την παρουσία του άντρα πίσω του. Γύρισε κι αντίκρισε μια μυώδη, άσχημη φιγούρα. Φαρδιά ζυγωματικά, χοντρά χείλη, μεγάλη μύτη, δύο μικρά μάτια γεμάτα κακία – καμία αμφιβολία για τις προθέσεις του.

 

“Ωραία μουσική” είπε ο άντρας με βραχνή φωνή “οι περαστικοί φαίνεται πως την εκτιμούν.” Τα μάτια του έδειχναν τα χρήματα μέσα στη θήκη. “Ασφαλώς θα πρέπει να ξέρεις ότι το μέρος δεν προσφέρεται τζάμπα. Αν θες να βγάζεις λεφτά, θα πληρώνεις ενοίκιο. Κάθε εβδομάδα.”

 

“Δουλεύω ήδη για κάποιον άλλο.” του απάντησε προσπαθώντας να κρατήσει τη φωνή του σταθερή.

 

“Α, ναι; Για ποιόν;”

 

“Τον Τομ. Τον 'Δάσκαλο'.”

 

Τα μάτια του μπράβου στένεψαν.

 

 

 

“Μη μου τα πουλάς εμένα αυτά. Ο Τομ είναι στη φυλακή.”

“Ο Τομ είναι παντού” τού απάντησε δίνοντάς του το γράμμα.

 

Ο Τομ τον είχε προειδοποιήσει. Δε θα ήταν εύκολο να δουλέψει στο δρόμο. 'Θα χρειαστείς ένα διαβατήριο' του είχε πει 'κι εγώ είμαι αυτός που θα στο δώσει'.

 

Παρατήρησε τον μπράβο καθώς διάβαζε το γράμμα. Είδε το φόβο και τον σεβασμό να ταξιδεύουν πάνω στο πρόσωπό του. Ο άλλος τού επέστρεψε το γράμμα..

 

“Ο Τομ είναι παλιός φίλος. Έπρεπε να μου το είχες πει από την πρώτη στιγμή.” είπε με ψεύτικη εγκαρδιότητα.

 

Μετά από αυτό, κανείς δεν τον ενόχλησε ξανά.

 

Δεν έπαιζε ποτέ τη μουσική του δίπλα στους σταθμούς του μετρό, σε πολυσύχναστα μέρη ή κατά τη διάρκεια του πρωινού. Οι βιαστικοί διαβάτες δεν ακούν τη μουσική, στ' αυτιά τους δεν είναι παρά ένας ακόμη θόρυβος του περιβάλλοντος. Κι εκείνος σεβόταν τη μουσική του. Προτιμούσε τα μικρά πάρκα, ήσυχους ανοιχτούς χώρους νωρίς το απόγευμα. Εκεί, οι άνθρωποι έμεναν κατάπληκτοι ακούγοντάς τον να παίζει Μπαχ, Βιβάλντι, Μέντελσον, τοπικές μελωδίες, ή ν' αυτοσχεδιάζει μουσικά ανέκδοτα. Τον θαύμαζαν, τον σέβονταν – με το είδος του άμεσου, ειλικρινούς, προσωπικού σεβασμού που ποτέ δεν του προσφέρθηκε πάνω στη σκηνή. Μικρά παιδιά έρχονταν κοντά του όλη την ώρα, τραβώντας τις μητέρες τους από το χέρι. Γονάτιζε, τα ρωτούσε αν ήθελαν να τους παίξει το αγαπημένο τους κομμάτι, τα άφηνε να αγγίξουν το βιολί, να βάλουν το δοξάρι πάνω στις χορδές.

 

Δεν κέρδιζε πολλά τις εργάσιμες μέρες αλλά δεν τον ένοιαζε. Το παίξιμο στις εργάσιμες μέρες ήταν για την προσωπική του διασκέδαση και για εξάσκηση. Τα Σαββατοκύριακα όμως, ήταν άλλη υπόθεση. Τα οργάνωνε προσεχτικά – δύο ρεσιτάλ την ημέρα, κάθε ένα με διαφορετικά μουσικά κομμάτια. Τύπωνε τις ώρες των ρεσιτάλ και τα κομμάτια που θα έπαιζε σε ένα μεγάλο χαρτί, το οποίο αναρτούσε σε ένα αναλόγιο, τοποθετημένο τέσσερα μέτρα αριστερά μπροστά του. Στα δεξιά είχε την ανοιχτή θήκη. Λίγες εβδομάδες αργότερα, είχε αποκτήσει ένα σχετικά μόνιμο κοινό. Αυτά τα τέσσερα ρεσιτάλ ήταν η κύρια πηγή του εισοδήματός του, ένα εισόδημα που αποδείχθηκε λίγο ανώτερο από το διπλάσιο ενός μέσου επαγγελματία μουσικού.

 

Περνούσε τα βράδια του στα μπαρ. Φλέρταρε νεαρές γυναίκες που γοητεύονταν από την ευγενική του εμφάνιση, έπιανε κουβέντα με αγνώστους που διασκέδαζαν με την εξωτική του παρουσία κι άφηνε τους μπάρμαν να είναι οι οδηγοί του στον κόσμο. Ήταν ευτυχισμένος και αναθυμόταν συχνά ότι τα όφειλε όλα στον Τομ. Ο Τομ τελικά, ήταν σοφός.

 

“Αυτή είναι η ευκαιρία σου να ζήσεις παιδί-θαύμα” του είχε πει σε κάποια από τις πρώτες του μέρες στη φυλακή, όταν ήταν βουτηγμένος στην κατάθλιψη. “Μπορείς να σταματήσεις να είσαι η υπηρετριούλα των πλούσιων καθαρμάτων και να γίνεις ο εαυτός σου, να παίζεις για τον εαυτό σου και για όποιον σου γουστάρει. Να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου.”

 

“Κι εδώ η δική σου υπηρετριούλα είμαι Τομ” του είχε απαντήσει.

 

“Ναι, είσαι. Επειδή αυτό το γαμημένο μέρος είναι ίδιο με την ορχήστρα σου. Έχει αυστηρή ιεραρχία και πρέπει να την ακολουθήσουμε προκειμένου να επιβιώσουμε. Αλλά εσύ, εσύ είσαι ένας τυχερός, προικισμένος μπάσταρδος. Σύντομα θα είσαι πάλι έξω στον κόσμο και θα ζήσεις όπως σου αρέσει. Όπως σου α-ρέ-σει! Χωρίς να έχεις τίποτα να χάσεις – πάντα θα μπορείς ν' αποσυρθείς και να θαφτείς σε κανένα επαρχιακό ωδείο. Γι αυτό σταμάτα να κλαψουρίζεις και σκέψου! Προγραμμάτισε τη ζωή σου. Έχεις χρόνο να το σκεφτείς. Α, και για το απόγευμα θα ήθελα να ξανακούσω αυτόν τον Παγκανίνι – Παγκανίνι δεν τον λένε;”

 

Ναι, ο Τομ ήταν σοφός. Ήταν αυτός που του αποκάλυψε ένα σύμπαν ελεύθερο από αιτίες, μάταιους σκοπούς, καταπιεστικές ψευδαισθήσεις, ένα σύμπαν που καθοδηγούνταν από ισχυρή βούληση, τύχη κι αέναο παρόν. Ένα σύμπαν όπου μπορούσε να ζήσει μ' ένα βιολί κι ένα μαχαίρι.

 

 

 

***

 

 

 

 

Ακόμη κι έπειτα από δύο χρόνια, στη γωνία του μπαρ, για τον Τομ μιλούσε στη νεαρή ζωγράφο που τρεις εβδομάδες νωρίτερα είχε δει να ζωγραφίζει πορτραίτα στο δρόμο. Με τους αγκώνες ακουμπισμένος στο τραπέζι, τον άκουγε σιωπηλή, με τα ζεστά, καστανά της μάτια γεμάτα έρωτα. Του άρεσε. Δεν ήξερε αν ήταν ερωτευμένος μαζί της ή όχι, δεν είχε σημασία. Όχι σχέδια, όχι όνειρα, μόνο η ροή της ζωής. Αποχαιρετίστηκαν κατά τα μεσάνυχτα μ' ένα τρυφερό φιλί, σα μια σιωπηλή υπόσχεση για την επόμενη μέρα. Ναι, ένιωθε ευτυχισμένος, μ' εκείνη την πληθωρική, άμορφη χαρά που κατακλύζει τα παιδιά όταν δεν αντέχουν να παίξουν άλλο. Αυτή τη νύχτα ένιωθε κουρασμένος, αποφάσισε να διασχίσει το πάρκο για να γυρίσει σπίτι του.

 

Περπατούσε μέσα στις σκοτεινές αλέες, όταν τους είδε. Ο άντρας χτυπούσε βάναυσα το κορίτσι που δε διαμαρτυρόταν καν – προσπαθούσε μόνο να προστατεύσει το πρόσωπό της. Κοντοστάθηκε. Το όλο σκηνικό δεν τον αφορούσε και το ήξερε. Αλλά όπως γύρισε ν' απομακρυνθεί, μια εικόνα άστραψε στο μυαλό του. Μπορούσε να δει καθαρά τα αδιάφορα βλέμματα των μουσικών καθώς ο μαέστρος φώναζε στη φλαουτίστρια. Ένιωθε ακόμη και την αρχή του τρέμουλου στο σώμα του. Ανέκτησε αμέσως την αυτοκυριαρχία του. 'Είμαι ενήλικας' είπε στον εαυτό του 'γνωρίζω πια τον κόσμο, δε με κυβερνούν οι παρορμήσεις μου'. Έμεινε ακίνητος για δύο στιγμές, το τρέμουλο υποχώρησε. Έπειτα άνοιξε τη θήκη του βιολιού. Το μυαλό του ήταν καθαρό όπως ποτέ άλλοτε. Πλησίασε τον άντρα και το κορίτσι με σταθερό βήμα, κρατώντας το μαχαίρι.

 

Ο άντρας δε συνειδητοποίησε την παρουσία του παρά μόνο όταν ήταν πλέον αργά. Η μαχαιριά που δέχτηκε ήταν επαγγελματική: ανάμεσα στα πλευρά, ακριβώς στους πνεύμονες, ώστε το θύμα να μην κάνει κανέναν ήχο πεθαίνοντας. Ο άντρας γονάτισε και σωριάστηκε μπρούμυτα. Μπορούσε τώρα να δει καθαρά το κορίτσι. Δεν υπήρχε ανακούφιση, ούτε ευγνωμοσύνη στο βλέμμα της – μόνο φρίκη, καθαρή φρίκη. Τη λυπήθηκε. Της γύρισε την πλάτη κι έφυγε.

 

Βγαίνοντας από το πάρκο, το μυαλό του παρέμενε καθαρό, η κούραση είχε φύγει από το κορμί του. Ξεκίνησε για κάποιο μπαρ, στην άλλη άκρη της πόλης – χρειαζόταν ένα ποτό. Η ζωγράφος δε θα καταλάβαινε και σίγουρα ο Τομ θα αηδίαζε μόλις το μάθαινε. Δεν τον ένοιαζε. Υπήρχε καμία πιθανότητα η κοπέλα να μην είχε δει τη θήκη του βιολιού; Ή να μην την ανέφερε στην αστυνομία; Δεν τον ένοιαζε. Συνέχισε να περπατά κάτω από τα νυχτερινά φώτα με την πικρή, παράξενη γεύση της μοίρας να διαποτίζει την ψυχή του.

 

 

[vinegrete]

Παρα πολυ ομορφο..

 

Και με μια ιστορια που εμενα με τρελαινει : η ελευθερη ζωη περα απο συμβιβασμους! Η ζωη που θα θελα να ζησω..

 

Ολοκληρο το κειμενο ειναι υπεροχο.. οτι και να πω ειναι λιγο!

 

Το μονο που θα θελα να προσθεσω, ηταν : μια συνεχεια για τον ηρωα (αν γινεται)!

Edited May 13, 2011 by vinegrete

[Mesmer]

Συναισθηματική, συγκινητική και αληθινή. Ένας ήρωας που ανακαλύπτει τον πραγματικό του εαυτό, ίσως να τον φοβάται, αλλά όταν έρθει η ώρα, δεν τον αφήνει κρυμμένο. Πολύ καλή και η σκιαγράφηση του χαρακτήρα του, το πώς πήρε τη ζωή του στα χέρια του, μέσα από τα «μαθήματα» στη φυλακή.

 

Πολύ καλό. Καλή συνέχεια, Ποθητέ!

 

 

[Andkand]

Μου άρεσαν πολύ οι χαρακτήρες σου!

 

 

[Cyrano]

Ελίνα (συνέχεια...; μη μου βάζεις ιδέες...), Άγγελε, Ανδρέα, σας ευχαριστώ όλους πάρα πολύ για τα καλά σας λόγια.

[Cassandra Gotha]

Δεν πήρε τη ζωή του στα χέρια του, αλλά τη ζωή ενός άλλου. Έκανε την επιλογή του, το πώς να σώσει την αθώα λευκή από τα βρωμόχερα του αράπη, και μετά ένιωσε και ήρωας της δικαιοσύνης από πάνω.

 

Ναι, ο καθένας αποκαλύπτει τον πραγματικό του εαυτό στις απαιτητικές καταστάσεις, αλλά το επικίνδυνο είναι όταν κάποιοι δεν καταλαβαίνουν πως αυτός δεν είναι ο εαυτός τους, αλλά κάτι που τους έχουν πασάρει άλλοι και το χάψανε.

 

Περαστικά σε όλους τους πατριώτες.

[Μάρβιν ΑΑΠ]

Δεν πήρε τη ζωή του στα χέρια του, αλλά τη ζωή ενός άλλου. Έκανε την επιλογή του, το πώς να σώσει την αθώα λευκή από τα βρωμόχερα του αράπη, και μετά ένιωσε και ήρωας της δικαιοσύνης από πάνω.

 

Ναι, ο καθένας αποκαλύπτει τον πραγματικό του εαυτό στις απαιτητικές καταστάσεις, αλλά το επικίνδυνο είναι όταν κάποιοι δεν καταλαβαίνουν πως αυτός δεν είναι ο εαυτός τους, αλλά κάτι που τους έχουν πασάρει άλλοι και το χάψανε.

 

Περαστικά σε όλους τους πατριώτες.

 

Μου προκάλεσε απορία το σχόλιό σου, Cassandra. Διαβάζοντας την ιστορία δεν αντιλήφθηκα αναφορές σε θέματα φυλής ούτε κάποια ηρωική διάθεση του πρωταγωνιστή. Την ιστορία την αντιλήφθηκα σαν απεικόνιση της βίας που γεννιέται μέσα σε ιεραρχικά και αυταρχικά οργανωμένες ομάδες ή στο πλαίσιο σχέσεων αυτού του τύπου. Βία που γεννιέται και από την αυταπάτη της ελευθερίας και της αυτοπραγμάτωσης του πρωταγωνιστή. Γενικά, αποκόμισα την αίσθηση ότι η στάση του αφηγητή απέναντί του έχει μια υπόγεια ειρωνεία.

Το κενό που μου έμεινε διαβάζοντας την ιστορία είναι το εξής: έτσι όπως τονίζεται εξαρχής η σχέση του βιολιστή με το μαχαίρι, υποβάλλεται μεν ως αναπόφευκτη και μοιραία η ακρότητα του φόνου, όμως η εσωτερική δυναμική της μένει στη σκιά. Πάνω σ' αυτήν θα ήθελα να είχα διαβάσει κάτι περισσότερο.

[Cassandra Gotha]

Ας μας απαντήσει ο Cyrano, αν το επιθυμεί.

[Mesmer]

Δεν πήρε τη ζωή του στα χέρια του, αλλά τη ζωή ενός άλλου. Έκανε την επιλογή του, το πώς να σώσει την αθώα λευκή από τα βρωμόχερα του αράπη, και μετά ένιωσε και ήρωας της δικαιοσύνης από πάνω.

 

Ναι, ο καθένας αποκαλύπτει τον πραγματικό του εαυτό στις απαιτητικές καταστάσεις, αλλά το επικίνδυνο είναι όταν κάποιοι δεν καταλαβαίνουν πως αυτός δεν είναι ο εαυτός τους, αλλά κάτι που τους έχουν πασάρει άλλοι και το χάψανε.

 

Περαστικά σε όλους τους πατριώτες.

Να απαντήσω κι εγώ στο σχόλιο της Άννας, επειδή κι εγώ αλλιώς κατάλαβα την ιστορία.

 

Εντάξει, δεν φταίει πάντα η πάσα αν ο άλλος δεν ξέρει πώς να πιάσει τη μπάλα.

Επίσης, πώς θα ένιωθες γι' αυτόν αν άφηνε την κοπέλα να πεθάνει στα χέρια του άντρα;

Ούτε δικαιολογώ τις πράξεις του, ούτε και λέω πως είναι κανένας άγιος άνθρωπος. Είναι αυτός που είναι, κάτι δόθηκε πολύ καλά μέσα στην ιστορία.

[Cyrano]

Ομολογώ πως όταν διάβασα το σχόλιο της Cassandra Gotha σοκαρίστηκα. Δε μ' αρέσει να δίνω εξηγήσεις πάνω στις ιστορίες μου, κυρίως επειδή είμαι της σχολής ότι άπαξ και φύγει ένα λογοτεχνικό κείμενο από τα χέρια του συγγραφέα του, δεν του ανήκει πλέον, η γνώμη του αξίζει όσο και του κάθε άλλου αναγνώστη. Θα κάνω όμως μια εξαίρεση, κυρίως επειδή το συγκεκριμένο σχόλιο ήταν ένα καλό μάθημα για μένα. Στη συγκεκριμένη ιστορία, για το επεισόδιο στο πάρκο είχα στο μυαλό μου μια πόρνη και τον νταβατζή της. Από που προκύπτει αυτό στο κείμενο; Δυστυχώς από πουθενά. Να μάθω στο μέλλον να είμαι πιο προσεχτικός. Mea culpa.

Edited May 15, 2011 by Cyrano

[Kafka]

Ωραίο το κείμενο

 

 

 

 

Νομίζω οτι δουλεύει καλά όπως είναι, δεν έχω να κάνω υποδείξεις διότι θα το άλλαζαν με τρόπο που δεν μοιάζει να είναι του ύφους σου.

 

Μου αρέσει επίσης ο τρόπος που τελειώνει, ενώ έχει γίνει κάτι κρίσιμο, αλλά πριν μια ενδεχόμενη επιστροφή στη φυλακή.

 

Το σημείο με την φλαουτίστρια θα μπορούσε να τονιστεί περισσότερο ίσως, και έτσι να παρουσιαστεί πιο καθαρά γιατί τον ενόχλησε τόσο.

 

 

 

 

Καλή συνέχεια.

 

 

[Cassandra Gotha]

Σιρανό, αν έχεις ακούσει για το τι γίνεται από την Τρίτη στην Αθήνα, θα ήξερες από πού πηγάζει το σχόλιό μου. Και η περιγραφή αυτή

Γύρισε κι αντίκρισε μια μυώδη, άσχημη φιγούρα. Φαρδιά ζυγωματικά, χοντρά χείλη, μεγάλη μύτη, δύο μικρά μάτια γεμάτα κακία – καμία αμφιβολία για τις προθέσεις του

,

αν και δεν αναφέρεται στον άντρα που χτύπαγε την κοπέλα, με ψίλιασε, τι να κάνουμε; Δεν μου αρέσει ούτε εμένα να σχολιάζω το περιεχόμενο των ιστοριών, αλλά μόνο το πώς είναι γραμμένες. Όμως αυτή τη φορά, μου φάνηκε πολύ επίκαιρο για να μην το σχολιάσω. Αφού δεν ήταν αυτός ο σκοπός σου, και αδίκησα το κείμενο, νομίζω πως είναι εύκολο να συμφωνήσεις κι εσύ στο ότι περπατάει σε τεντωμένο σκοινί για να χαρακτηριστεί υπέρ κάποιας μικρής, επικίνδυνης ομάδας που δρα στους δρόμους τις τελευταίες μέρες.

 

@Mesmer: Το να μην μένουμε αμέτοχοι όταν δίπλα μας κάποιος κινδυνεύει, είναι λίγο μακριά από τη συμπεριφορά και τη σκέψη που περιγράφεται, δε νομίζεις;

 

 

 

[Mesmer]

@Mesmer: Το να μην μένουμε αμέτοχοι όταν δίπλα μας κάποιος κινδυνεύει, είναι λίγο μακριά από τη συμπεριφορά και τη σκέψη που περιγράφεται, δε νομίζεις;

Σίγουρα είναι. Απλά εδώ πιάσαμε τις ακραίες καταστάσεις. Ή σκοτώνει τον άντρα ή δεν κάνει τίποτα. Μπορεί αυτή η εμπειρία του στη φυλακή να τον είχε κάνει τόσο αναίσθητο σε τέτοιου είδους σκηνές, που να μην του προξενούσαν κανενός είδους οίκτο. Κι όπως φάνηκε στην αρχή, δεν έδωσε πολλή σημασία κι επίσης ήξερε ότι αυτό που ήθελε να κάνει δεν ήταν σωστό: «'Είμαι ενήλικας' είπε στον εαυτό του 'γνωρίζω πια τον κόσμο, δε με κυβερνούν οι παρορμήσεις μου'». Αυτός είναι ο τρόπος που είδα εγώ την συμπεριφορά του. Το τι θα κάναμε εγώ κι εσύ σε μια παρόμοια περίπτωση είναι εντελώς διαφορετικό.