Nienna Posted March 1, 2005 Share Posted March 1, 2005 (edited) Χιονάτη Βρισκόσουν πάλι εκεί· ανακούρκουδα καθισμένη μέσα στα δέντρα – τα δέντρα τα πυκνόφυλλα, τα δέντρα τα σκοτεινά. Έκλαιγες· μέσα στο δάσος των φόβων σου μόνο τα δάκρυά σου ήταν δυνατά – τα χέρια σου αδύναμα, σαν παιδιού, είδες, λέει, όραμα ένα ζεστό μεσημέρι... Είδες εμένα να γυρνώ μ' άδεια χέρια, τρεκλίζοντας, στο δικό μου παραμύθι· είδες τριγύρω μου σκιές να με βαραίνουν. [Χέρια αδειανά] Αδυνατώ να πιστέψω τα οράματά σου ξεστρατισμένη Χιονάτη... Δε βρήκες κανένα σπίτι εσύ, κανένα νάνο, κι ας ζουν μέσα στο δάσος σου εφτά. Δεν σε πιστεύω Χιονάτη· όχι – δεν πιστεύω σε μάτια που κλαίνε πια. ~ Επίσης 2001, καλοκαίρι. Ήταν, και είναι, αφιερωμένο στην μητέρα μου, η οποία είναι και η εν λόγω Χιονάτη, φυσικά. Edited October 17, 2006 by Nienna Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Orpheus Posted March 1, 2005 Share Posted March 1, 2005 (edited) Καταλαβαίνω/εισπράττω τη δυσκολία μεταξύ μιας σχέσης γονέα-παιδιού, όπως τη βιώνω κ' εγώ, όπως προκαλείται από το φόβο του γονέα για το ορθό των πράξεων του παιδιού και τις συνέπειες των πράξεων στο μέλλον του τελευταίου. (Αλλά δεν εννοούσες αυτό, ε; ) νιώθω πολύ αμήχανα... είσαι πολύ κακιά!!! Οι Μούσες μαζί σου, -Ορφέας Edited March 1, 2005 by Orpheus Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted March 1, 2005 Author Share Posted March 1, 2005 Το εννοούσα. Αυτό και μερικά άλλα παρόμοια. Διαχρονικό ποίημα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eldikinquel Posted March 6, 2005 Share Posted March 6, 2005 Δεν ξέρω γιατί αλλά με συγκίνησε πολύ. Είναι γραμμένο με πολλή τρυφερότητα αλλά και πολλή θλίψη. Πολύ ωραίο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Orpheus Posted March 6, 2005 Share Posted March 6, 2005 Ναι, είναι πολύ τρυφερό, όντως σαν παραμυθάκι, με τους συμβολισμούς του και τα όλα του! Στο κλίμα απ'τον πρώτο στίχο! (Ε, ναι, γράφω τις σκέψεις μου σε πολλά ποστς, πειράζει?) Οι Μούσες μαζί σας, -Ορφέας Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted March 6, 2005 Share Posted March 6, 2005 Παράξενο και όντως συγκινητικό, Νιεννα. Δεν είμαι σίγουρος πως καταλαβαίνω ακριβώς το συμβολισμό, αλλά αυτό δε νομίζω να αφαιρεί από το πως ένιωσα το ποίημα. Είναι αρκετά διαφορετικό από άλλα που έχεις γράψει, οπότε αναρωτιέμαι με τι διάθεση το έγραψες. Ποια ήταν η διαθεσή σου δηλαδή. Ο Ορφέας είπε: Ε, ναι, γράφω τις σκέψεις μου σε πολλά ποστς, πειράζει?) Kαθόλου, μα καθόλου δεν πειράζει, αρκεί να είναι σχετικές με το συζητούμενο θέμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted April 27, 2005 Author Share Posted April 27, 2005 (edited) Dain μου, δεν είδα ποτέ αυτό σου το post, δεν ξέρω πως μου ξέφυγε. Τώρα το βρήκα κοιτώντας τα topics τα οποία εγώ έχω αρχίσει, προσπαθώντας να κάνω αυτοκριτική. Το ποίημα αυτό γράφτηκε σε μια κατάσταση που νομίζω πως όλοι κάποτε περνούν. Θυμάσαι ποια ήταν η πρώτη φορά που όσο μεγάλη βλακεία και να σου έκαναν οι γονείς σου, όσο και να σε πόνεσε, και ενώ σε πόνεσε, να μην μπόρεσες να θυμώσεις αλλά απλά να λυπήθηκες - γι αυτούς; Μια τέτοια στιγμή γράφτηκε. Εκεί που αρχίζει κανείς να συνηδητοποιεί πως οι γονείς του αυτοί είναι, δύσκολο να αλλάξουν, πως μέχρι εκεί πάει, και πως αν είναι κάποιος να γίνει καλύτερος είσαι εσύ και όχι αυτοί... Εκεί που βλέπεις καθαρά τα λάθη που δεν θες να κάνεις, που παύουν να είναι αυτοί που δεν σε αφήνουν να κάνεις πράγματα και σε πρήζουν, αλλά είναι άνθρωποι, που κάναν ότι μπορέσαν και φτάσαν όπου φτάσαν. Εκεί που τελικά συγχωρείς, ακόμα και αν θα τπ παραδεχτείς λιγάκι αργότερα. Στην τέλευταία πνοή της εφηβείας. Edited June 22, 2006 by Nienna Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted April 28, 2005 Share Posted April 28, 2005 (edited) Χμμμ νιεννάκι θα προσπαθήσω να κάνω μια κριτική όσο πιο κοντά γίνεται σε, ότι με ίσως λίγο παράπονο, είπες στο τοπικ για τις κριτικές και το οποίο χαίρομαι πολύ τελικά που μπήκε, γιατί θέλω να κάνω και να δέχομαι τις σωστές κριτικές. Το ποίημα σου αυτό είναι όντως παράξενο...όπως και ο dain έτσι και εγώ δεν μπορώ να πω πως κατάλαβα απόλυτα γιατί ακριβώς μιλάς....είναι όμως μια πολύ ιδιαίτερη χιονάτη και μου άρεσε , γιατί κατα βάση μου αρέσουν οι πρωτότυπες ιδέες! "Βρισκόσουν πάλι εκεί' ανακούρκουδα καθισμένη μέσα στα δέντρα - τα δέντρα τα πυκνόφυλλα, τα δέντρα τα σκοτεινά. Έκλαιγες' μέσα στο δάσος των φόβων σου μόνο τα δάκρυά σου ήταν δυνατά - τα χέρια σου αδύναμα, σαν παιδιού - είδες, λέει, όραμα ένα ζεστό μεσημέρι..." Εδώ δεν μου άρεσε η επιλογή της λέξης ανακούρκουδα... μου κάνει κάπως όπως η αρχέγονη σούπα, που είχα χρησιμοποιήσει εγώ σε ένα ποίημα μου και τότε μου το είχες πει εσύ, αν θυμάσαι. Και μετά στους στίχους με τα δένδρα νομίζω για περισσότερη μουσικότητα θα μπορούσες να τα αντιστρέψεις πρώτα τα δένδρα τα σκοτείνα και μετά τα δένδρα τα πυκνόφυλλα. "...είδες εμένα να γυρνώ μ' άδεια χέρια, τρεκλίζοντας, στο δικό μου παραμύθι, είδες τριγύρω μου σκιές να με βαραίνουν. -Χέρια αδειανά- Αδυνατώ να πιστέψω τα οράματά σου ξεστρατισμένη Χιονάτη... -δε βρήκες κανένα σπίτι εσύ, κανένα νάνο κι ας ζουν μέσα στο δάσος σου εφτά- Δεν σε πιστεύω Χιονάτη' όχι - δεν πιστεύω σε μάτια που κλαίνε πια" Η εικόνα μιας χιονάτης που έχει ξεστρατίσει απο δική της βούληση και όχι απο την απειλή της κακίας βασίλισσας ή του κυνηγού, είναι πολύ όμορφη ,μέσα στην τραγικότητα της, ζωντανή και πρωτότυπη εικόνα...εμένα μου προξένησε όχι ακριβώς λύπηση, αλλά καλύτερα συμπόνια...ένα πλάσμα που έκανε λάθος και το πληρώνει...όλοι το έχουμε ζήσει αυτό... και στο τέλος ειδικά στενοχωρήθηκα που φάνηκε να έχει χαθεί η εμπιστοσύνη...."Δεν σε πιστεύω Χιονάτη' όχι - δεν πιστεύω σε μάτια που κλαίνε πια" μου φάνηκε σαν πλεον καταδικασμένη για πάντα στο δάσος της μοναξίας η χιονάτη σου...κρίμα... Μια γενική μου άποψη για την γραφή σου είναι πως είναι πολύ πολύ προσωπική και ιδιαίτερα αναγνωρίσιμη ως νιέννα... γράφεις απο τον εαυτό σου για τον εαυτό σου σχεδόν απόλυτα... εξατομικεύεις απόλυτα... ειδικά παλιότερα, ακόμα και τώρα δεν μπορώ πάντα να παρακολουθήσω και να καταλάβω τι ακριβώς εννοείς... έχω αυτή την εντύπωση πως χρησιμοποιείς την ποίηση σχεδόν σαν ψυχανάλυση-ψυχοθεραπεία...και είναι επίσης μια πολύ εκφραστική και ''γυναικεία'' γραφή, γιατί μιλάς με κέντρο πάντα το συναίσθημα, τις παραφορότητες....αυτό το τελευταίο ειδικά μου αρέσει πολύ! Edited April 28, 2005 by laas7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted April 28, 2005 Author Share Posted April 28, 2005 (edited) Για τα πυκνόφυλλα τα δεντρα και τα σκοτεινά θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω. Ο καθένας έχει διαφορετική αίσθηση της ισορροπίας και της μουσικότητας του λόγου. Εμένα δεν μ' αρέσουν οι απλές δομές, μου αρέσουν γενικά "ακροβατικοί" ήχοι. Όταν κάτι ακούγεται μετρικά σαν παιδικό τραγουδάκι με εκνευρίζει. Δεν μπορώ να γράψω έτσι, όταν ο ήχος ακούγεται πολιτικώς ορθός με απωθεί, μου βγάζει έναν ερασιτεχνισμό (ακόμα και σε επαγγελματίες ποιητές). Αυτό φυσικά είναι η γνώμη μου και μόνον. Για την Χιονάτη... και εγώ λυπάμαι. Αν δεν την λυπόμουν εκείνη τη στιγμή δεν θα έγραφα το ποίημα, αν δεν τη λυπόμουν θα είχα θυμώσει, και αντί να γράψω θα είχαι πιθανόν αρχίσει τα βρισίδια. Κάπως έτσι. Edited August 15, 2005 by Nienna Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted September 1, 2012 Share Posted September 1, 2012 Φυσικά και μου αρέσει αυτό το ποίημα, αλλιώς δεν θα ασχολιόμουν να κάνω και μερικές προτάσεις που σκέφτηκα. Ορίστε, αυτές είναι: τα δέντρα τα πυκνόφυλλα,τα δέντρα τα σκοτεινά. Χωρίς να γράφω η ίδια ποίηση, τολμώ να πω "θα παρέλειπα" τα δύο άρθρα στον δεύτερο στίχο. τα δάκρυά σου ήταν δυνατά – Κι εδώ, θα παρέλειπα το ρήμα. τα χέρια σου αδύναμα, σαν παιδιού,Ενώ εδώ, θα πρόσθετα ένα "του". Σαν του παιδιού. Είδες εμένα να γυρνώ μ' άδεια χέρια, τρεκλίζοντας,στο δικό μου παραμύθι· είδες τριγύρω μου σκιές να με βαραίνουν. [Χέρια αδειανά] Πολύ καλή εικόνα! Και η επανάληψη, "χέρια αδειανά", μου αρέσει. Και οι τέσσερις τελευταίοι στίχοι έχουν τον καλύτερο ρυθμό όλου του ποιήματος. Νιέννα, Νιέννα, μας διαβάζεις; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lady Nina Posted September 6, 2012 Share Posted September 6, 2012 Βγάζει πολύ συναίσθημα αυτό το ποίημα. Μου άρεσε ο ρυθμός, μα και οι αλληγορίες του -το δάσος, τα δέντρα, η σκοτεινιά και η σκιά, τα δάκρυα, οι νάνοι, τα χέρια τ'αδειανά... Για τον καθένα αυτά συμβολίζουν και κάτι διαφορετικό, όμως το συναίσθημα που προκαλεί η συνολική εικόνα, νομίζω, δεν αλλάζει. Μπράβο Nienna! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.