Κόλιν

[Kafka]

Όνομα Συγγραφέα: Κυριάκος Χαλκόπουλος

Είδος: Τρόμος

Βία; Ναι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 2180

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Κάτι που έγραψα πριν απο λίγο καιρό. Θα ήθελα πολύ να διαβάσω αν σας άρεσε κάτι σε αυτό.

 

Κόλιν

 

 

 

Κατ αρχήν θα πρέπει να συγχωρήσετε τα αγγλικά μου. Αν η παρούσα κατάσταση, και το θέμα αυτής της καταγραφής, δεν ήταν τόσο σοβαρά, τότε θα μπορούσα να αναφέρω ένα προσωπικό αστείο σύμφωνα με το οποίο λησμόνησα τα σωστά αγγλικά μόλις έζησα για λίγο στην Αγγλία. Δυστυχώς δύσκολα θα χαμογελούσε κανείς με αυτό υπό τη σκιά του θέματος που οφείλω να πραγματευθώ, αλλά σκέφτηκα πως ίσως να μην ήταν αυτός και ο χειρότερος τρόπος να αρχίσω να γράφω αυτό το γράμμα, αφού σίγουρα το αντικείμενό του το νοιώθω πολύ βαρύ αυτή τη στιγμή.

 

Και είναι όντως πολύ βαρύ. Βρίσκομαι στην πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη, αυτό το απόγευμα. Μου αρέσει να είμαι εδώ, να κοιτάζω ολόγυρα τους συμφοιτητές μου που αδιάκοπα περιφέρονται στους διαδρόμους της. Εδώ και εκεί, καθώς περπατώ και εγώ, προβάλει κάποιο κεφάλι πίσω από μια σειρά ραφιών με αρχαία βιβλία, και πάντα αναρωτιέμαι τι προτίθεται να διαβάσει, ποια ωφέλιμη και ευχάριστη έγνοια τον έφερε εδώ τούτη την ώρα.

 

Όμως εγώ δεν έχω κάποια ευχάριστη έγνοια τούτη τη στιγμή. Πρέπει να γράψω για τον Κόλιν, αυτόν τον ασυνήθιστο άγγλο που ελάχιστα γνώριζα στην πραγματικότητα, αφού δε με άφησε να τον μάθω περισσότερο.

 

 

 

Η Αγγλία, και συγκεκριμένα η κομητεία του Έσσεξ, όπου φοιτώ στο ομώνυμο πανεπιστήμιο, είναι σίγουρα πολύ διαφορετική από τη δική μου χώρα. Πίσω στη Θεσσαλονίκη, μια πόλη ίσως πενταπλάσια σε μέγεθος από το Κόλτσεστερ, θα ήταν σχεδόν αδύνατο να παρουσιαστεί σε ένα από τα πανεπιστήμια της κάποιος όπως ο Κόλιν. Αντίθετα θα περιοριζόταν να μένει στο σπίτι του, στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου μελαγχολικού όσο και εκείνος, ποτέ δε θα το εγκατέλειπε.

 

Ούτε λόγος φυσικά να γίνεται για σπουδές. Είμαι βέβαιος πως ο οποιοσδήποτε απαντούσε στο χώρο του πανεπιστημίου κάποιον όπως ο Κόλιν θα τρόμαζε αρχικά, έπειτα θα αναρωτιόταν αν παρατηρούσε κάποιο κακό αστείο, και, τέλος, θα επιδίωκε ίσως- δυστυχώς αυτή είναι η ταπεινή ψυχοσύνθεση του όχλου στη χώρα μου, και ίσως και σε κάθε χώρα- να επιτεθεί σε αυτόν τον άνθρωπο.

 

Κατά συνέπεια αυτό που κάποτε είδα σε μία τάξη ενός από τα απέραντα κτίρια του πανεπιστημίου θα είχε γίνει πολύ νωρίτερα στη δική μου πόλη, αν παρουσιαζόταν μια τέτοια κατάσταση. Ως προς αυτό πρέπει να σκεφτώ ότι στη δική σας χώρα υφίσταται, έστω στην επιφάνεια, κάποια μεγαλύτερη λεπτότητα απέναντι σε τέτοια ζητήματα, αν και δυστυχώς αυτή αποδεικνύεται ακριβώς επιφανειακή. Κάτω από αυτό το παραπέτασμα της ευγένειας που μπορεί και να μην υπερβαίνει σημαντικά μια προσποίηση, ελλοχεύει η αληθινή ψυχή, που συχνά μοιάζει τερατώδης.

 

 

 

Γνώρισα τον Κόλιν, ή μάλλον τον είδα για πρώτη φορά διότι ποτέ δε τον γνώρισα αληθινά, πριν από δύο εβδομάδες. Ήταν η αρχή του δεύτερου έτους των σπουδών μου. Ο αγγλικός φθινοπωρινός καιρός, αυτό το κράμα ψιλόβροχου και δυνατού αέρα, στάθηκε στην πραγματικότητα η αφορμή για να τον δω, ή μάλλον αυτό έγινε με έναν ασυνήθιστο τρόπο.

 

Στεκόμουν στη στάση του λεωφορείου, το βράδυ. Επιδίωκα να επιβιβαστώ για να μεταβώ στο σπίτι που νοικιάζω, στην κωμόπολη κάτω από το πανεπιστήμιο. Ήταν ένα παγερό βράδυ, στο οποίο το κρύο γινόταν εκατό φορές πιο άσκημο για μια στιγμή όταν φυσούσε δυνατά. Κατά τη διάρκεια εκείνων των φυσημάτων δεν ακουγόταν τίποτα, παρόλο που ολόγυρα μου βρίσκονταν δεκάδες άνθρωποι, τα αυτιά μου πάγωναν όσο και αν χαμήλωνα πάνω τους τον σκούφο μου. Το εκτεθειμένο μέρος του προσώπου μου είχε γίνει άκαμπτο και δε το αισθανόμουν.

 

Και παρατηρούσα μπροστά μου, καθώς στεκόμουν στο γρασίδι, περιμένοντας να δω το λεωφορείο να κάνει την εμφάνισή του στη στροφή, μακριά, όταν την προσοχή μου πήρε το ψιλόβροχο.

 

Αυτό το είδος βροχής που πλέον το είχα γνωρίσει τόσο καλά είναι σχεδόν ανύπαρκτο στην μητρική μου πόλη. Εκεί είτε θα βρέχει λίγο, για να μετατραπεί ξαφνικά η βροχή σε μία νεροποντή, είτε θα σταματήσει σύντομα και τα σύννεφα θα αρχίσουν να διαλύονται. Εδώ όμως, σε αυτή τη χώρα του Βορά, παρατηρείται αυτή η διαρκής ψιχαλιστή βροχή, που διαβρώνει τα πάντα, και διαρκεί για ώρες. Έτσι και τότε είχα βραχεί από τις ατέλειωτες μικροσκοπικές στάλες που κολλούσαν στα ρούχα μου, και τις κοιτούσα, σαν να μπορούσα να κάνω κάτι εναντίον τους.

 

Αρχικά δεν έδινα καμία προσοχή σε αυτόν που περπατούσε προς το μέρος μου, έχοντας πρώτα σταθεί στην άλλη πλευρά του δρόμου, και έπειτα περάσει απέναντι. Μόνο όταν κάποιος πρόφερε με μια άσκημη χροιά στη φωνή του που δήλωνε χλευασμό τον χαρακτηρισμό «πιθηκοπρόσωπος» ενδιαφέρθηκα να πάρω την προσοχή μου από τη βροχή, για να αναζητήσω το αντικείμενο αυτού του βάναυσου και κακόγουστου χαρακτηρισμού.

 

Δε μπορώ να σας περιγράψω το βάθος- ήταν όμως ένα βάθος της αβύσσου- του συναισθήματος της απειλής που ένοιωσα όταν διέκρινα μια μορφή να ξεχωρίζει, ενώ είχα κουνήσει απότομα το κεφάλι μου προς μερικές κατευθύνσεις. Εκεί προχωρούσε, και μάλιστα αρκετά κοντά μου, αν και ευτυχώς για εμένα έμοιαζε τώρα να απομακρύνεται, κάποιος που όντως είχε το κεφάλι ενός πιθήκου!

 

Η ενστικτώδης μου αντίδραση ήταν να βυθιστώ μέσα στο πλήθος, διότι ένοιωθα ότι κινδυνεύω από αυτό το ανήκουστο πλάσμα.

 

Μόνο στο λεωφορείο, ενώ ήμουν καθισμένος- αλλά συνέχιζα να ανησυχώ διότι δυστυχώς βρήκα μόνο θέση σε ένα κάθισμα που ήταν από την πλευρά του διαδρόμου- είδα τελικά από κοντά τον Κόλιν, και την πρώτη στιγμή ένοιωσα αγαλλίαση, διότι διέκρινα ότι φυσικά αυτό που είχα δει ήταν μια μάσκα. Φορούσε, συνεπώς, μια μάσκα που είχε τη μορφή ενός πιθήκου: ήταν αξιοπερίεργο, αλλά όχι πλέον επίφοβο. Ή έστω αυτό νόμιζα.

 

 

 

Εδώ θα αποφύγω να μιλήσω περισσότερο για εκείνο το βράδυ στο λεωφορείο. Κάποιοι όντως γελούσαν όλοι την ώρα, και απευθύνονταν ειρωνικά στον Κόλιν, αλλά εμένα δε με ένοιαζε. Είχα εικάσει ότι θα γινόταν να είναι ένα άτομο με ψυχικά προβλήματα, αλλά από την άλλη ίσως να ήταν απλώς κάποιος που ειρωνευόταν τους άλλους με αυτή την αμφίεση, ή έστω κάτι ανάμεσα στα δύο αυτά.

 

Όταν όμως, το επόμενο πρωί, τον ξαναείδα, με τη μάσκα, τότε σχεδόν ένοιωσα το ίδιο αβυσσαλέο συναίσθημα όπως την πρώτη φορά που τον παρακολούθησα στο σκοτάδι. Αναμφίβολα αυτό έγινε διότι είχε τώρα καταρριφθεί η εικασία ότι την φορούσε απλώς το χθεσινό βράδυ. Συνεπώς είχε όντως αλλόκοτη ψυχή, και αυτό με αναστάτωσε.

 

Ναι, με είχε επηρεάσει ήδη, αλλά δεν ξέρω ούτε ακόμα και τώρα που γράφω απαλλαγμένος από όλα αυτά εδώ γιατί τότε αποφάσισα να μην πάω στο δικό μου καθορισμένο μάθημα, και αντίθετα να τον ακολουθήσω, από κάποια απόσταση.

 

Δε γνωρίζω γιατί το έκανα αυτό. Έμοιαζε να έχει μια μεγάλη σημασία, αλλά δεν είμαι σε θέση να προσδιορίσω σε τι συνίστατο αυτή. Ίσως απλώς να φιλοδοξούσα να δω το πρόσωπό του κάτω από τη μάσκα, ίσως να προδίκαζα ότι είναι κάποιο φρικτά παραμορφωμένο. Αναντίρρητα είχα ήδη δημιουργήσει μέσα μου μια μεγάλη εικασία για το άτομό του, η οποία σε κάποιο βαθμό φαίνεται ότι ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Όντως του επιτρεπόταν να παραβρίσκεται στα μαθήματα φορώντας αυτή τη μάσκα, και άρα θα πρέπει να υπήρχε βάσιμος λόγος για να αφήσει η διεύθυνση του πανεπιστημίου κάτι τέτοιο, που από την πλευρά του βέβαια αναπόφευκτα θα προκαλούσε ποικίλες αντιδράσεις ακόμα και αν δεν ήταν απαραίτητο να συνυπολογιστούν σε αυτές και εκείνες ενός άτομου με τη δική μου ευαίσθητη ψυχοσύνθεση.

 

Οπότε πήγα πίσω του, και όταν χάθηκε μέσα στο δαιδαλώδες κτίριο του πανεπιστημίου τον ακολούθησα και πάλι. Τελικά βρέθηκα, πολλούς ορόφους κάτω από τη γη, σε μία τάξη. Πρώτα μπήκε εκείνος, και έπειτα εγώ.

 

 

 

Σε όλη τη διάρκεια του μαθήματος, που δε το συγκράτησα φυσικά καθόλου, κοιτούσα μπροστά μου καθώς είχα καταφέρει να καθίσω σε ένα από τα θρανία των πίσω σειρών, ενώ ο Κόλιν ήταν σε ένα μπροστινό. Τον έβλεπα. Δε διακρινόταν πουθενά το πρόσωπό του, ή και ο ώμος του, αφού καλυπτόταν ολόκληρο από τη μάσκα, και φορούσε ένα μαύρο ρούχο που την περιέβαλε στην πίσω άκρη της. Έτσι παρέμεινα να κοιτάζω τη μάσκα.

 

Σίγουρα αυτή δύσκολα θα σας την περιγράψει κανείς. Δε γνωρίζω αν ο Κόλιν έχει κάποια φωτογραφία φοιτητή, ίσως να εξαιρέθηκε από αυτή τη διαδικασία. Έτσι ίσως να μένει σε εμένα να την χαρακτηρίσω.

 

 

 

Συγνώμη, αλλά για μια στιγμή σκέφτηκα τον Κόλιν να περπατά, στα χωράφια έξω από το πανεπιστήμιο, για ώρες, τελικά ξεριζώνοντας τη μάσκα από το τόσο λεπτό πλέξιμό της με τα ρούχα του, και πετώντας την σε κάποιον αγρό, παραμένοντας πλέον να προχωρεί όπως αληθινά είναι. Ίσως να έγινε και αυτό, αν και πιστεύω ότι το πιο πιθανό είναι πως θα τον βρείτε να τη φοράει ακόμα, τούτο δείχνει άλλωστε το γεγονός που τράβηξε την προσοχή σας σε αυτόν.

 

 

 

Έπειτα όμως από αυτή τη σύντομη φαντασίωσή μου δε ξέρω αν έχω αληθινά τη διάθεση να παρουσιάσω πώς είναι αυτή η μάσκα. Κάτι μαύρο, σε διάφορους τόνους, μοιάζει εξαιρετικά βρώμικο και αποκρουστικό. Μια μάσκα χειρότερη από εκείνες που φορά κανείς στις γιορτές των μεταμφιεσμένων, φανερά ένα μισητό αντικείμενο, και είμαι σίγουρος ότι κανείς δε το μίσησε ή δε θα το μισήσει περισσότερο απ ότι ο ίδιος ο Κόλιν.

 

Γι αυτό απλώς θα συνεχίσω την ιστορία μου δίχως άλλη αναφορά στη μορφή της. Συνέβη έπειτα από τη λήξη του μαθήματος, όπως ήταν επόμενο, να καθηλωθώ στη θέση μου περιμένοντας τον άλλο φοιτητή να σηκωθεί πρώτος και να απομακρυνθεί. Περίμενα για ώρα όμως, οπότε τελικά αποφάσισα καθώς η τάξη είχε σχεδόν αδειάσει ολότελα να σηκωθώ εγώ. Περνώντας όμως από μπροστά του άκουσα τον πνιχτό ήχο που είχε το νόημα των λέξεων «με ακολούθησες».

 

Πάγωσα στη θέση μου. Δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένος για μία τέτοια κατηγορία. Θυμάμαι ότι επανέφερα στο συλλογισμό μου πως ήταν αληθινή, και ότι θα έπρεπε να βρω μία όσο το δυνατόν πιο αληθοφανή άρνησή της. Αποφάσισα πως το μόνο που μπορούσα να κάνω όμως, στο χρόνο που όφειλε να μεσολαβήσει ανάμεσα στην κατηγορία και στην απαραίτητη απάντησή της από εμένα, ήταν ένα ακόμα βήμα προς την άκρη της τάξης, προσπαθώντας να μη νοιώθω- ή έστω να το καταπνίξω- πως ήμουν ενωμένος με εκείνο το άτομο που με είχε αναγορεύσει σε κάποιον που ενδιαφερόταν γι αυτό.

 

Όμως προχωρώντας λίγο άκουσα και πάλι την αλλοιωμένη φωνή, κάτω από τη μάσκα. «Λέγομαι Κόλιν, σε παρακαλώ, μείνε».

 

 

 

Δε θα ήταν δίκαιο να ισχυριστώ ότι τότε αποφάσισα να υποχωρήσω στην παράκλησή του από κάποια αίσθηση ευθύνης, μια ανιδιοτέλεια, ή έστω κάποια κρίση ότι ήμουν ένοχος απέναντί του που τον ακολούθησα ως κάτι το αξιοπερίεργο. Η πραγματικότητα είναι ότι κυρίως σκεφτόμουν πως θα ήταν ίσως το καλύτερο να υποστώ μια συζήτηση με αυτόν, παρά να αναγκαστώ να παίζω κρυφτό μαζί του στη συνέχεια των σπουδών μου, αφού αναπόφευκτα κάποτε θα τον ξανάβλεπα στο χώρο του πανεπιστημίου.

 

Και είπαμε πολλά, σε εκείνη την αίθουσα, εκείνος καθισμένος, εγώ όρθιος μπροστά του. Πάρα πολλά. Φταίει γι αυτό μάλλον ότι είμαι μόλις δεκαεννιά χρονών, και είχα σκέψεις που δεν τις είχα εξετάσει, και ο Κόλιν με επηρέασε. Τον αναγνώρισα νομίζω ως κάποιον που υπέφερε δίχως να φταίει, και αυτή η κατάσταση με συγκίνησε.

 

Για την προέλευση της δυσμορφίας του, παρόλο που ποτέ δεν είδα το πρόσωπό του, δεν ξέρω περισσότερα από όσα μπορείτε να μάθετε εύκολα εσείς, πολύ πιο ενδελεχώς μάλιστα. Άκουγα μόνο τη φωνή του, την παραπονεμένη, αλλά ήρεμη, χαμηλή φωνή του κάτω από τη μάσκα, και έβλεπα την ανέκφραστη εκείνη δημιουργία που είχε κολλήσει στο πρόσωπό του.

 

Έμοιαζε αρκετά λεπτεπίλεπτος ως προς την ιδιοσυγκρασία του. Κρατούσε πάνω στα πόδια του έναν χαρτοφύλακα, κατάμαυρο όπως και η περιβολή του, και ανεβοκατέβαζε τα δάκτυλά του πάνω του. Όποτε ανέφερε, το θυμάμαι και αυτό, κάτι για τη ζωή του κρίσιμο, τα δάκτυλα σταματούσαν να ανεβοκατεβαίνουν, σα να έδειχναν και αυτά προσοχή, και έπειτα συνέχιζαν με τον ίδιο ρυθμό.

 

Ήθελε να με γνωρίσει. Το ξέρω αυτό. Είναι κρίμα που αυτό που ήθελε οδήγησε στη διαπόμπευσή του και τώρα τον ψάχνετε. Διότι είναι βέβαιο πως αν δεν τον είχα ακολουθήσει, αν δε μου είχε μιλήσει, θα είχε φύγει και πάλι από την τάξη στην καθορισμένη ώρα και θα επέστρεφε στο χώρο του, όποιος και αν ήταν αυτός. Αλλά εκείνη τη φορά είχε αργήσει. Ίσως να πίστευε ότι δεν θα γινόταν κάποιο άλλο μάθημα στην τάξη, ίσως και να μην τον ένοιαζε πλέον, αλλά όταν μπήκαν δύο άλλοι φοιτητές σταμάτησε αμέσως να μιλάει.

 

 

 

Θα μου επιτρέψετε να ανασάνω βαθιά σε αυτό το σημείο. Δε θέλω άλλο να προσπαθήσω να δω τη ζωή πίσω από τη μάσκα αυτή του πιθήκου. Ότι ένοιωσα, για τρίτη φορά σε σχέση με τον Κόλιν, ένα αποτρόπαιο συναίσθημα φόβου όταν σε απάντηση της άτσαλης και εχθρικής προσπάθειας ενός άλλου άγγλου να τραβήξει τη μάσκα του έβγαλε από το χαρτοφύλακα ένα μεγάλο κομμάτι γυαλί και απείλησε να το καρφώσει στο λαιμό του άλλου, είναι ένα γεγονός που δε σβήνεται, ούτε για εμένα, ούτε για εσάς.

 

Επίσης ισχύει πως όταν βγήκε από την τάξη, κάτι που έγινε την επόμενη στιγμή, εξακολουθούσε να κρατάει εκείνο το γυαλί. Ίσως έπειτα όμως να το έβαζε πίσω στον χαρτοφύλακά του, μόλις απλώς έβρισκε λίγο χώρο.

 

Και ποιος ξέρει γιατί αρχικά το κουβαλούσε μαζί του; Μπορεί η υποψία πλέον να πέφτει πάνω του ότι θα το χρησιμοποιούσε ως έσχατο μέσο άμυνας, αλλά δεν είναι σχεδόν το ίδιο πειστικό ότι σκόπευε στον εαυτό του να το αξιοποιήσει;

 

Πηγαίνετε, βρείτε τον στο χωράφι όπου τον φαντάζομαι. Ίσως να έχει κουραστεί από το περπάτημα και να βρίσκεται σωριασμένος σε αυτό τώρα. Το γυαλί, πεταμένο κάπου, το τραγικό μέσο ίσως κάποιου εγκλήματός, άραγε φωτίζει πάνω του τις τελευταίες αναλαμπές ενός φτωχού Ήλιου που έδυσε πλέον για αυτόν, ή που, μάλλον, έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που είχε ήδη δύσει;

 

 

[Oceanborn]

Τις ιστορίες σου τις αναμένω σαν μια επιστολή από κάπου μακριά. Ίσως φταίει το στιλ που γράφεις.

Με συγκίνησε η ιστορία σου πολύ... Τη βρήκα ιδιαίτερα συμβολική. Πόση μοναξιά θα ένιωθε ο Κόλιν... Και όλοι μας τρέχουμε να κρύψουμε τα σημάδια μας. Ακόμα κι αν δεν φαίνονται τόσο αποκρουστικά... Ακόμα περισσότερο, υπάρχουν φορές που διαλέγουμε την παρέα ενός αγνώστου...Είναι πολλά... Μου άρεσε.

[Kafka]

Ευχαριστώ Virginia

 

Χάρηκα που σου άρεσε. Συνήθως τα κείμενά μου είναι συμβολικά, όντως, γίνεται αυτό και ασυναίσθητα.

 

Σκεφτόμουν κάποιο άτομο που ζει στη σκιά, προσπαθεί κάποια στιγμή να βγει στο φως, μόνο και μόνο όμως ώστε τελικά βίαια να σπρωχθεί και πάλι στο σκοτάδι. Είναι πένθιμη ιστορία.

 

 

[Lady Nina]

Κυριάκο, σου είχα υποσχεθεί καιρό τώρα ένα σχόλιο σε κάποιο διήγημά σου. Μπορεί τότε να μην κατάφερα να σχολιάσω στο διήγημα εκείνο, θα επανορθώσω, όμως, σχολιάζοντας αυτό.

 

Μολονότι δεν -είμαι σίγουρη αν- έχω σχολιάσει σε άλλο διήγημά σου, έχω διαβάσει τα περισσότερα που έχεις ανεβάσει -αν όχι όλα- και διακρίνω κάποιες ομοιότητες μεταξύ τους. Θα εστιάσω, όμως, στο παρόν διήγημα.

 

Προσοχή! Ακολουθεί spoiler!

 

 

Πολύ θετική για την ιστορία σου θεωρώ την επιλογή ενός πολύ ατμοσφαιρικού -για μένα- μέρους, που ενδείκνυται για τρόμο: η επαρχιακή Αγγλία. Στα συν τοποθετώ οπωσδήποτε και την επιλογή του ονόματος του άλλου φοιτητή· ίσως γι’αυτό ευθύνεται το ότι έχω συνδέσει το όνομα Κόλιν με τον Μυστικό Κήπο. Η γραφή σου θεωρώ πως είναι ώριμη και μεστή και το θέμα σου με συγκίνησε. Εκτός των άλλων, πολλές σκηνές από αυτές που περιγράφεις μου άρεσαν, όπως αυτή στη βιβλιοθήκη, η άλλη στη στάση του λεωφορείου και, φυσικά, εκείνη στην αίθουσα όπου συζητούν οι δυο φοιτητές. Εν ολίγοις, τις σκηνές που αφορούν στο τοπικό πλαίσιο της ιστορίας τις βρήκα πετυχημένες.

 

Ωστόσο, νομίζω πως στην ιστορία αυτή ίσως θα ταίριαζε μια άλλη μορφή απ’αυτή του γράμματος, καθώς έτσι δε μεταδίδεται ο τρόμος του αφηγητή. Μου φάνηκε πως χρειαζόταν λίγη περισσότερη ζωντάνια, ώστε να μου μεταδώσει τα συναισθήματα που έπρεπε. Σε αυτό θα βοηθούσε ίσως η παράλειψη ορισμένων στοιχείων που θα μπορούσαν να θεωρηθούν και περιττά, όπως η καταγωγή του αφηγητή και οι παρεμβολές σχετικά με τον καιρό. Έχω την εντύπωση πως κάποιος με τη δική του συναισθηματική φόρτιση, δε θα είχε την ευχέρεια να εστιάσει στα παραπάνω σημεία. Επίσης, θα έλεγα πως θα’θελα να μάθω περισσότερα στοιχεία, τόσο σχετικά με το μυστηριώδη φοιτητή, όσο και με τα άτομα στα οποία απευθύνεται ο αφηγητής, όμως δεν είμαι ειδική στον τρόμο και μπορεί αυτά όντως να μην είναι απαραίτητα. Ένα τελευταίο σημείο, που ίσως –κατά τη γνώμη μου- θα χρειαζόταν προσοχή, είναι το τέλος· νομίζω πως κλείνει αρκετά απότομα το γράμμα, ενώ δίνοντάς του την τυπική του μορφή θα έλυνες και το θέμα των παραληπτών.

 

 

Αυτά από εμένα... Ελπίζω να σε βοήθησα.

 

Καλή προσπάθεια! Να συνεχίσεις να γράφεις οπωσδήποτε!

[Kafka]

Ευχαριστώ για τα εκτενή σου σχόλια, Έλενα

 

 

 

 

Πάντα μπορεί να βελτιωθεί κάτι, και μου έχει πει και άλλος οτι το τέλος δεν ήταν τόσο δυνατό κατά τη γνώμη του. Εγώ επιχείρησα να το αφήσω ανοικτό, αν ο Κόλιν έκανε κάτι επιλήψιμο.

 

Το γράμμα είναι προς τις αγγλικές Αρχές, προς όποιες αρχές διενεργούν την έρευνα για το περιστατικό στην αίθουσα του πανεπιστημίου.

 

Η περιγραφή του καιρού μπορώ να πω οτι ήταν κάτι που το ήθελα πολύ, δεν την έχω σε κανένα άλλο κείμενό μου και μου είχε κάνει εντύπωση ο αγγλικός καιρός. Επίσης θέλησα να τη χρησιμοποιήσω ως ένα σύμβολο, οι λεπτές στάλες σαν δάκρυα που πέφτουν διαρκώς, αν και ίσως να ήταν πολύ έμμεσο και να μη λειτούργησε καθόλου.

Edited May 13, 2011 by Iwannhs

[Lady Nina]

Κανένα πρόβλημα! Εξ'άλλου στο είχα υποσχεθεί και πέρα απ'αυτό μ'αρέσει η γραφή σου. (Να φανταστείς, η πρώτη ιστορία σου που είχα διαβάσει, με είχε κάνει να πιστέψω πως όντως τα είχες ζήσει αυτά που περιέγραφες!)

 

Όχι, όχι! Αυτό με τον καιρό της Αγγλίας ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ να το βγάλεις!! Η σιγανή αυτή βροχή είναι από τα κύρια συστατικά της ατμόσφαιρας της ιστορίας. Εννοούσα κυρίως τον παραλληλισμό με τη Θεσσαλονίκη. Αυτός με έβγαλε απ'το κλίμα. Από την άλλη, τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως η συχνή αναφορά σε μια ελληνική πόλη να ενισχύει το συναίσθημα του τρόμου, καθώς μας φέρνει πιο κοντά στον πρωταγωνιστή. Όπως και να'χει, it's your choice!

[Kafka]

Ήθελα να απομακρύνω λιγάκι τον αφηγητή απο τον Κόλιν, και μέσα απο την διαφορετική του καταγωγή. Πιστεύω οτι τίποτα δεν είναι τυχαίο σε ένα κείμενο, όλα μας εκφράζουν βαθύτερα.

[Mesmer]

Ωραία ιστορία. Ο Κόλιν ήταν ένας πολύ δυνατός χαρακτήρας. Είχε κάτι το τρομακτικό και αποκρουστικό, αλλά την ίδια στιγμή σού προκαλεί και μια συμπάθεια. Τον λυπήθηκα τον καημένο, χωρίς να ξέρω πολλά γι' αυτόν. Πόσο άσχημη ήταν η δυσμορφία του για να επιλέξει ένα τόσο αποκρουστικό προσωπείο σαν δικό του πρόσωπο; Ή μήπως αυτή ήταν η εικόνα με την οποία έβλεπε ο ίδιος τον εαυτό του; Ή μήπως ήταν κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό; Απ' αυτήν τη σκοπιά, θα ήθελα να μάθω κι άλλα γι' αυτόν, αλλά αυτά που έμαθα μέσα σ' αυτήν την ιστορία μού ήταν αρκετά.

Το τέλος ήταν πολύ καλό.

Κι εννοώ αυτή την απότομη, βίαιη μεταστροφή στο χαρακτήρα του Κόλιν. Για την οποία δεν είσαι σίγουρος αν σε κάνει να τον λυπηθείς παραπάνω ή να εκνευριστείς μαζί του.

 

 

Κάτι που δεν ταιριάζει στην ιστορία σου, και το λέω αυτό καθαρά από άποψη γούστου, είναι ο τρόπος με τον οποίο είναι γραμμένη. Βασικά, είναι παρόμοιος με τον τρόπο που ξεκινάς συνήθως τις ιστορίες σου, από κάτι αόριστο και σιγά-σιγά μας βάζεις στην υπόθεση. Βρήκα ότι εδώ, αυτή η προοικονομία λειτουργεί κάπως αρνητικά. Δηλαδή, μας λες από την αρχή ότι αυτός ο Κόλιν που θα γνωρίσουμε αργότερα, έχει κάτι παράξενο κι έκανε κάτι παράλογο. Μ' αυτόν τον τρόπο στερείς ένα μέρος από το ξάφνιασμα που θα μπορούσες να μας προκαλέσεις, χωρίς να ξέρουμε κάτι από πριν. Πιστεύω ότι η ιστορία θα κέρδιζε αν ξεκινούσε από τη φράση «Γνώρισα τον Κόλιν, ή μάλλον τον είδα για πρώτη φορά...» καθώς επίσης και να διαφοροποιούταν λιγάκι το τέλος.

Επίσης, λες ότι είναι ένα γράμμα προς όποιες αρχές είναι υπεύθυνες για την κατάσταση ή την συμπεριφορά του Κόλιν. Δεν νομίζω ότι σε ένα τέτοιο γράμμα θα υπήρχαν αναφορές για τον καιρό, για τα συναισθήματα του ήρωα ή και των άλλων για τον Κόλιν, ή κάποιες άλλες λεπτομέρειες που είναι άσχετες με το περιστατικό. Θα αποτελούταν αποκλειστικά από τα γεγονότα. Ίσως θα μπορούσε να είναι μια καταγραφή στο ημερολόγιο του ήρωα ή κάτι τέτοιο.

 

Αυτά κι από μένα.

Καλό βράδυ, Κυριάκο!

[Kafka]

Ευχαριστώ για τα σχόλια, Άγγελε,

 

 

 

 

Πολύ ενδιαφέρουσα η παρατήρησή σου για το τί μπορεί να κρυβόταν πίσω απο τη μάσκα. Όντως επιλέχτηκε μια μάσκα που καθαυτή ήταν επίσης αποκρουστική, και αυτό μπορεί να έγινε διότι ο Κόλιν ήθελε να κρύψει αφ ενός την αλήθεια, αλλά να δείξει οτι γνωρίζει πώς θα την έβλεπαν αυτήν.

 

Επίσης υπάρχει η πιθανότητα να μην είχε μια δυσμορφία, απλώς να φανταζόταν οτι την είχε, τότε όμως τα πράγματα περιπλέκονται: οι πανεπιστημιακές αρχές θα όφειλαν να εξετάσουν τί συμβαίνει πριν να του επιτρέψουν να περιφέρεται με μια μάσκα στο χώρο τους.

 

Εγώ νομίζω οτι παρόλο που δεν παρουσιάστηκε ως αναμφίβολη μια ερμηνεία, το πιο πιθανό είναι οτι ο Κόλιν όντως ήταν φανερά δύσμορφος, και επέλεξε να σπουδάσει προσπαθώντας να το κρύψει αυτό, με τον λανθασμένο τρόπο που επέλεξε, και με το σύνθετο των συναισθημάτων του.

 

 

 

 

Το γράμμα απευθύνεται στις αρχές, είτε του πανεπιστημίου, είτε της πόλης. Όμως είναι γραμμένο απο έναν δεκαεννιάχρονο και ίσως να επιτρέπεται κάποιος συναισθηματισμός. Ίσως όμως να έχεις δίκιο οτι αυτό ηχεί λίγο παράξενα.

 

 

 

 

Χάρηκα που σου άρεσε το τέλος. Ήθελα να δείξω πως υπάρχει ακόμα ζωή ακόμα και στην απέραντη δυστυχία, η ίδια η θέληση για επιβίωση δεν πεθαίνει, και μπορεί να βγει στην επιφάνεια με απότομο τρόπο αν κανείς απειληθεί.

 

 

[Mesmer]

Εγώ νομίζω οτι παρόλο που δεν παρουσιάστηκε ως αναμφίβολη μια ερμηνεία, το πιο πιθανό είναι οτι ο Κόλιν όντως ήταν φανερά δύσμορφος, και επέλεξε να σπουδάσει προσπαθώντας να το κρύψει αυτό, με τον λανθασμένο τρόπο που επέλεξε, και με το σύνθετο των συναισθημάτων του.

Και σε μένα η ίδια εντύπωση έμεινε, αλλά μου άρεσαν και οι άλλες εκδοχές, αν φαινόταν ότι ο Κόλιν ήταν, με κάποιον τρόπο, (πιο πολύ) ψυχολογικά διαταραγμένος. Αλλά αυτό είναι μια διαφορετική ιστορία.

[TheSea IsBurned]

Η ιστορία σου μου θύμισε το φάντασμα της όπερας. Πολύ συγκινητική, πραγματικά. Αφήνει ένα παράξενο συναίσθημα.

[Kafka]

Ευχαριστώ πολύ

 

 

 

 

Δεν το έχω διαβάσει αλλά βέβαια ξέρω την ιστορία. Πρέπει να με επηρέασε και αυτή, ασυναίσθητα.

 

 

[helena]

Καλη σου μερα.

αυτο ειναι το πρωτο διηγημα σου το οποιο διαβαζω. ηθελα καιρο να το κανω κι ο λογος ηταν πως παρατηρησα την αγαπη σου για το γραψιμο μεσα απο τα διαφορα τοπικσ που ανοιξες.

η ιστορια μου αρεσε, οχι μονο χαρη στο δυνατο της χαρακτηρα αλλα κυριως για τον τροπο γραφης.

το γραψιμο σου με παραπεμοει σε περασμενες εποχες κι αυτο μου αρεσει. Δεν εχει τιποτα το εντονα τυποποιημενο κι αχαρο.

η ιστορια σου μου θυμισε καπως αοριστα βεβαια το λυκο της στεπας.

η αληθεια ειναι πως το τελος το ηθελα καπως πιο εκτενες, κι οτι κατα τη γνωμη μου ο συμβολισμος της βροχης δεν πετυχε αλλα το στοιχειο του αγγλικου καιρου ηταν θαυμασια ιδεα.

Κι ενα ακομη στοιχειο που μου αρεσε ηταν ο τιτλος.

μου αρεσουν οι ιστοριες που παιρνουν τον τιτλο τους απο το ονομα του κεντρικου τους ηρωα, το κανω κι εγω.

[Kafka]

Ευχαριστώ για τις σημειώσεις Helena,

 

όντως η γραφή μου μου έχουν πει πολλές φορές οτι θυμίζει κάπως περασμένες εποχές. Είναι σε κάποιο βαθμό λόγω των διαβασμάτων μου που κυρίως τοποθετούνται στα τέλη του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ου.

 

Δεν έχω ακόμα διαβάσει τον Λύκο της Στέπας, αλλά τώρα θα ρίξω μια ματιά