Βασιλιάς Δροντοφούς

[DinoHajiyorgi]

(Σίγουρα σκοπός μου δεν ήταν να σε στεναχωρήσω, αλλά απ' ό,τι φαίνεται αυτό έκανα).

Σίγουρα δεν με στενοχώρησες Άννα, στο λέω guarantee. Αποδεχτές οι ενστάσεις σου και τις δέχτηκα χαμογελώντας.

[KELAINO]

Καταπληκτική ιδέα, δε με χάλασε καθόλου που βγαίνει μέσα από την ιστορία, το αντίθετο.

Αλλά η αληθοφάνεια, όντως, δε μένει πια εδώ. Πολύ κρίμα, γιατί η υπάρχει άπειρη φρίκη στο όλο σκηνικό με τους αποκτηνωμένους πολεμιστές, μετέπειτα τυφλωμένους βετεράνους και θα μπορούσε να είναι μια δυνατή, έως τραγική ιστορία, ακόμα και χωρίς κανένα εφέ.

 

Άλλες παρατηρήσεις:

 

* Προσωπικά θα προτιμούσα την ιστορία των δύο ηρώων σε εμβόλιμα φλασμπάκ α λα Τιέσσα. Θα ήταν ίσως πιο δραματικό και θα αποφεύγαμε όλα εκείνα τα "είμασταν καθάρματα, τέρατα". Θα βλέπαμε με τα ματάκια μας τα καθάρματα και τα τέρατα.

 

* Και στο τέλος

θα προτιμούσα τον Δροντοφού να βγαίνει από το συμβολικό σκοτάδι της σπηλιάς στο φως της μέρας και στην αγκαλιά του παιδιού του που τον περιμένει. Είχες όλο το σκηνικό στημένο, έτοιμο, κι εσύ κάνεις τελλ;

 

 

* Εκείνοι οι λογχοφόροι τί σκοπό εξυπηρετούν; Δεν παίζουν κανένα ρόλο στην ιστορία, εκτός αν με ξέφυγε κάτι.

 

* Λεπτομέρεια, αλλά ένα σπαθί ή θα είναι θαμπό ή θα γυαλίζει.

Edited June 7, 2011 by KELAINO

[Nienor]

Είναι από εκείνες τις φορές που δε σε χωράει ο τόπος. Στριμώχνεσαι εξαιρετικά και πρέπει να τα πεις, χωρίς ανάσες, χωρίς καμώματα, χωρίς παιχνίδια. Πρέπει απλά να ειπωθούν, σταράτα κι όλας γιατί είναι πολλά. Κι έχεις μια ιδέα εδώ, που είναι από εκείνες τις δικές σου ιδέες, που μπορεί να γεμίσει σελίδες επί σελίδων, να γνωρίσουμε τους χαρακτήρες τους οποίους τους ξέρεις πάρα πολύ καλά ο ίδιος (δε θα τα κατάφερνα να έχω σχηματίσει υπαινιγμό έστω αν δε με είχες δασκαλέψει για αυτούς μέσα από το κείμενο), να αποφύγεις τον ενοχλητικό διάλογο, να εκμεταλλευτείς όλα τούτα που τα έχεις στήσει και μένουν ανεκμετάλλευτα.

 

Μια πραγματικά πολύ άξια ιστορία. Εγώ δεν πιστεύω πως ήταν καθόλου μάγος ο δεύτερός του, το ότι είναι τυφλός δεν τον κάνει και άχρηστο, προφανώς, και είχε πολλά χρόνια στη διάθεσή του για να δουλέψει με τον εαυτό του και να προλάβει να αποκτήσει εκείνα τα άλλα χαρίσματα που ισοσταθμίζουν την έλλειψη της όρασης, κι είχε και ένα θυμό που έβραζε μέσα του και μια περιέργεια να τον κρατάνε σε εγρήγορση. Με λάθος τρόπο, αλλά ισχυρά κίνητρα και τα δύο. Και ναι, πρέπει να υπερισχύσει το να καλύψει τη σοβαρή του ανάγκη, να πεθάνει δίπλα τους, όχι το να σκοτώσει το "βασιλιά του", γιατί όπως γίνεται φανερό κι εκείνος μέσα του νεκρός ήτανε για το ίδιο παράπτωμα και δεν υπάρχει χειρότερος τιμωρός από τον ίδιο τον εαυτό του.

 

Η κόρη για μένα θα μπορούσε να μην υπάρχει. Να μην παίζει ρόλο βασικά. Καταλαβαίνω ότι αντισταθμίζει όλο το υπόλοιπο σκοτάδι, είναι μια στάλα φως στο ζοφερό κόσμο που βρισκόμαστε, όμως η χρήση της μάλλον το σκαλώνει (έτσι ως έχει, στη μικρούλα του βερσιόν και χωρίς να υποθέτω πράγματα για αυτό) παρά το προχωρά.

 

Με εντυπωσιάζει το μυαλό σου όταν χτίζεις τέτοιες ιστορίες, γιατί μπορεί να θέλει βελτίωση η πλοκή της, οι διάλογοι, ό,τι άλλο θες τεσπά δεν ξέρω για να τον φάμε λίγο πιο γλυκά ας πούμε, όμως ο μύθος της είναι τόσο στέρεος και τόσο δεμένος με τους χαρακτήρες του που "δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς".

[DinoHajiyorgi]

Δηλώνω ένοχος στα περισσότερα για τα οποία μου πρόσαψαν οι προηγούμενοι κριτές. Η αλήθεια είναι ότι ήμουν γεμάτος αμφιβολίες όσο έγραφα αυτό το διήγημα. Αναρωτιόμουν αν έγραφα την σωστή ιστορία. Κι αυτό γιατί με γαργαλούσαν αμέτρητες ιστορίες του Βασιλιά Δροντοφούς και των χιλίων του. Ποια να πρωτόλεγα; Αυτή ήταν η μόνη που είχε φινάλε και την έκπληξη στο τέλος.

 

Όταν καταφέρω να βρω μια κάποια ψυχική γαλήνη, τόσες συγγραφικές και προσωπικές εκκρεμότητες δεν με αφήνουν σε ησυχία, θα επιστρέψω στον Δροντοφούς, και η ιστορία του ολόκληρη θα γραφτεί. Να έχουμε την υγεία μας και κάποια ισορροπία στο μυαλό, και δεν θα το παρατήσω. Γι αυτό και δεν είχα σκοπό να απαντήσω, δεν είχε νόημα, πώς να μείνω όμως σιωπηλός μετά την γλυκιά μου Κιάρα.

 

Θα πω όμως ένα πράγμα. Η Nienor και ο dagoncult το έπιασαν, όχι όμως ότι οι υπόλοιποι είχαν άδικο. Το έχω προσέξει και στον εαυτό μου:

 

Ξεκινάς ταινία/βιβλίο με έναν τυφλό Σαμουράι (αλά Ρούτγκερ Χάουερ), το δείχνεις φανερά ότι είναι τυφλός, έρχεται σε μια πλατεία που κάποιοι νταήδες ενοχλούν κάποιες χωριατοπούλες, και φυσικά τα βάζουν μαζί του και τους κάνει φέτες. Χωρίς καμία απολύτως εξήγηση του πως μπορεί και το κάνει αυτό – ο θεατής/αναγνώστης έχει το κουκούτσι του μύθου ήδη στο κεφάλι του, «όλες του οι υπόλοιπες αισθήσεις οξυμμένες», «χρόνια εκπαίδευσης στο σκοτάδι» κλπ, κλπ. Για το υπόλοιπο του έργου βλέπουν τον σαμουράι να κάνει παπάδες και το χορταίνουν.

 

Κάν’το όμως αλλιώς, μην φανερώσεις ότι ο πολεμιστής σου είναι τυφλός (αλά Ντένζελ Ουάσιγκτον), δείξε του να κάνει παπάδες σε όλο το έργο/βιβλίο και φανέρωσε το σαν έκπληξη στο τέλος, κι αμέσως ο θεατής/αναγνώστης αρνείται να το αποδεχτεί, ξεχειλίζει από ενστάσεις. (Σε αυτό το παράδειγμα τραβούσα κι εγώ τα μαλλιά μου). Περίεργη ψυχολογία, έτσι όμως πάει.

 

Και όχι, ο Βρέντεσορ δεν αιμορραγούσε για μέρες. Εμπόδισε την πληγή του να αιμορραγήσει με την δύναμη της θέλησης του, μέρος από τα κόλπα που έμαθε εκεί στους Καρμαλιανούς.

 

Ο «Βασιλιάς Δροντοφούς» μια μέρα θα επιστρέψει.