Kafka Posted May 14, 2011 Share Posted May 14, 2011 Όνομα Συγγραφέα: Κυριάκος Χαλκόπουλος Είδος: Urban fantasy Βία; Όχι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 1775 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Ελπίζω να σας αρέσει. Ο δρομέας Πολύ θα ήθελα να πιστέψω σε κάποια ειρηνική, απλή, λογικά ακλόνητη εξήγηση που δε θα ήταν δυσοίωνη, γι αυτό που είδα. Προσπάθησα, με όλες μου τις δυνάμεις, να τη βρω αυτήν, αλλά απέτυχα, απολύτως, αναμφίβολα, αποδεδειγμένα. Είναι κρίμα που θα αναγκαστώ να φύγω από αυτό το μέρος, από το πράσινο κτίριο στην πλατεία Ιπποδρομίου. Αλήθεια τι σύμπτωση και αυτή, να έχει ένα τέτοιο όνομα τούτη η περιοχή! Είναι όμως μόνο μια σύμπτωση; Ω, πολύ αμφιβάλω γι αυτό. Αντίθετα εκτιμώ πως με κάποιον τρόπο, με κάποιο σκοτεινό νόμο του μυαλού μου όλα αυτά συνδέονται. Ήρθα εδώ πριν από τρεις μήνες, με αφορμή την πώληση του σπιτιού όπου έμενα πριν, λόγω οικονομικών αναγκών. Αυτό που με τράβηξε στην περιοχή ήταν το φτηνό ενοίκιο, καθώς και το γεγονός ότι βρίσκεται στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, εκεί όπου υπάρχουν όλοι οι στενοί δρόμοι και τα παλιά κτίρια. Το πράσινο κτίσμα ξεχώρισε αμέσως στη φαντασία μου ως κάτι συμβολικό: το άτονο πράσινο μου φαίνεται ότι είναι ένα χρώμα που σημαίνει την ηρεμία, την αταραξία, την απαλλαγή από κάθε οδυνηρή έγνοια. Και τέτοιες έγνοιες είχα μέσα μου, και επιδίωκα ακριβώς να τις ξεπεράσω, να τραβήξω μια γραμμή στην άμμο και να περάσω από πάνω της, αρχίζοντας τη διαμονή μου εδώ. Αλλά η γραμμή αυτή σύντομα μουτζουρώθηκε, απόψε έγινε αυτό, από μια άλλη, πολύ πιο παχιά, εξαιρετικά απειλητική γραμμή που την τέμνει τώρα εφιαλτικά. Αυτή ήταν εκείνη που χαράχτηκε μέσα μου από την εμπειρία μου αυτής της βραδιάς. Τα οικονομικά προβλήματα, α τα ήξερα καλά. Από τότε που οι γονείς μου χώρισαν, από τότε που ένας νευρικός κλονισμός με εμπόδισε να ακολουθήσω μια πανεπιστημιακή σταδιοδρομία, αυτά ήταν επόμενο πως κάποτε θα εμφανίζονταν, και έγινε αυτό ραγδαία τα τελευταία χρόνια. Τα περιουσιακά στοιχεία που είχα αποκτήσει από τον πατέρα μου, ως αποτέλεσμα ενός άτυπου διακανονισμού του χωρισμού σχεδόν όλα πωλήθηκαν, λόγω κάποιων λανθασμένων κινήσεων της μητέρας αλλά και της ίδιας της ακρίβειας της ζωής, καθώς και του γεγονότος ότι ούτε εγώ ούτε αυτή μπορούσαμε να βρούμε μια δουλειά. Τα οικονομικά προβλήματα εξάλλου με επηρέαζαν με διάφορους τρόπους. Είχα γεννηθεί μέσα σε ένα πλούσιο σπίτι, και εξάλλου για πολλά χρόνια το μόνο που μου ήταν ευχάριστο στην οικογένειά μου ήταν ακριβώς αυτός ο πλούτος της, και κυρίως αυτό που έφτανε απτό ως εμένα από αυτόν, δηλαδή το όμορφο, μεγάλο σπίτι μου. Εκείνο το σπίτι χάθηκε βέβαια για εμένα στα έντεκα μου χρόνια, και ακολούθως αναζήτησα, είτε συνειδητά είτε ασυναίσθητα, να αναπληρώσω το κενό του σε κάθε κατοπινή μου κατοικία. Και υπήρξαν πολλές τέτοιες. Έζησα σε σπίτια νοικιασμένα, έζησα τελευταία σε ένα που μου ανήκε, και τώρα πάλι βρέθηκα να είμαι νοικάρης. Όμως παρόλο που σε όλα τα σπίτια αρχικά ένοιωθα όμορφα, στη συνέχεια, μετά από μία εβδομάδα ή λίγο περισσότερο, όλα έπαυαν να μου αρέσουν, έληγε η εντύπωση που μου είχαν κάνει, η εντύπωση που έφερε μέσα της τη ζωή, τα έντονα χρώματα, την υπόσχεση για μία κρίση κατά την οποία είχα πλέον καταλήξει σε ένα περιβάλλον που θα μπορούσε για πάντα να ευνοεί την υγεία μου και την προσπάθεια να ξεπεράσω όλα μου τα προβλήματα. Τα προβλήματα είχαν συσσωρευθεί όμως. Εδώ και τρεις ώρες σκέφτομαι αυτή την παρομοίωση, που σχεδόν με τρομάζει: τα άφηνα όλα πίσω μου, τρέχοντας μακριά, σαν ένας δρομέας. Ναι, αυτό μου κάνει τώρα μεγάλη εντύπωση, όμως μάλλον είναι προτιμότερο να μην επικεντρώσω την προσοχή μου σε αυτό, έστω προτού να εξετάσω πιο πολύ, πιο βαθιά, τα προβλήματά μου αυτά. Η πλήρης αποτυχία μου στις σπουδές, παρόλο που κατάφερα να συρθώ ως την άκρη τους και να αποφοιτήσω με μία βαθμολογία μόνο ελάχιστα πάνω από τον καιάδα της στασιμότητας, ή την απλή, δίχως τον παραμικρό έπαινο αποφοίτηση, με κυνηγούσε από καιρό. Πραγματικά όσο ακόμα θέτονταν οι βάσεις γι αυτήν, όταν ήμουν ακόμα ένα δεκαοκτάχρονο, δεκαεννιάχρονο, και τελικά εικοσάχρονο παιδί, δε μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι το μέλλον μου θα καταστρεφόταν. Φυσικά με ενοχλούσε, αλλά το θεωρούσα τόσο δεδομένο που ήταν αδύνατο να έχω μια διαφορετική στάση απέναντί του από την απλή μοιρολατρία. Ήταν περίπου σα να υποστήριζε κανείς ότι τον ενοχλεί όχι απλώς το σπίτι όπου μένει, αλλά όλη η πόλη, η χώρα, η ήπειρος: σίγουρα δε θα έφευγε ποτέ από αυτήν, οπότε το μόνο που έμενε ήταν η μοιρολατρία. Και ούτε μπορούσα, πραγματικά, να κάνω τίποτε για να αλλάξω την τροπή που είχαν πάρει τα πράγματα. Ότι σκεφτόμουν σοβαρά, ή έστω τόσο σοβαρά όσο μου επέτρεπε η ασταθής εσωτερική μου ζωή, την αυτοκτονία, δείχνει πως αντιμετώπιζα πολύ σημαντικότερες απειλές από μία απλή εκδίωξή μου από το πανεπιστήμιο. Διάβαζα ελάχιστα, ή σχεδόν καθόλου, μόνο λίγη ώρα πριν να αρχίσω να γράφω τις εκθέσεις για το πανεπιστήμιο, και γενικά περίμενα ότι κάποτε θα ανακαλυφθεί η ανήκουστη για φοιτητή στάση μου, με το αποτέλεσμα να βαθμολογηθώ τόσο χαμηλά που θα οριζόταν στάσιμη η πορεία μου. Αν έχανα μια χρονιά, βέβαια, θα αναγκαζόμουν να παρατήσω τις σπουδές, και αυτό περίμενα ότι θα συνέβαινε. Περιέργως όμως, παρά τους γενικά χαμηλούς βαθμούς στις περισσότερες εκθέσεις, κατάφερνα να περνάω τις χρονιές, και ακόμα και τις εξετάσεις, παρόλο που σε εκείνες πάντα περίμενα τα τεράστια κενά που είχα από το λίγο διάβασμα και την απουσία από σχεδόν τα δύο τρίτα των τάξεων, αλλά και όλων των ομιλιών, να φανούν τελικά και να με πετάξουν έξω από τον χώρο του πανεπιστημίου. Ούτε αυτό έγινε, και πραγματικά ένοιωσα αρκετή έκπληξη όταν μου ανακοινώθηκε πως αποφοίτησα. Ωστόσο η λήξη των σπουδών, ακόμα και έτσι, με βρήκε ουσιαστικά τσακισμένο. Δεν άντεχα άλλο να πηγαίνω σε κανένα μάθημα. Δε μπορούσα, λόγω του σοβαρού κλονισμού της ψυχικής μου υγείας, να αντικρίζω καν άλλους ανθρώπους, πόσο μάλλον να είμαι σε μία μικρή αίθουσα μαζί τους. Οπότε δεν εξέτασα καν σοβαρά αν ο βαθμός που είχα στο πτυχίο μου θα μου επέτρεπε να συνεχίσω τις σπουδές μου, οι οποίες φυσικά σταματώντας στο πρώτο πτυχίο ήταν ουσιαστικά άχρηστες. Σε αυτή την κατάσταση, του σκουληκιού που μόλις που κατάφερε να περάσει στην άλλη πλευρά του δρόμου, αποφεύγοντας το τεράστιο πόδι ενός αμέριμνου διαβάτη που θα αδιαφορούσε πλήρως αν το είχε κατά τύχη λιώσει, βρέθηκα πίσω στο σπίτι της μητέρας μου, όπου πέρασα τα επόμενα χρόνια σαν μία σκιά. Εξακολουθούσα να νοιώθω πάρα πολύ άσκημα, και έβγαινα μόνο τα βράδια, και ούτε καν καθημερινά. Έτσι κι αλλιώς μέσα μου το σκοτάδι ήταν διαρκές. Έτσι, μετά από μερικά ακόμα χρόνια, αφού πέρασα από διάφορα σπίτια, κατέληξα σε αυτό. Εξωτερικά λίγα πράγματα είχαν αλλάξει. Τα έτη που πέρασαν δεν είχαν αξιοποιηθεί τόσο καλά, και έτσι η υγεία του μυαλού μου δεν είχε αποκατασταθεί, έστω όχι σε σημαντικό βαθμό. Όμως με κάθε νέα αλλαγή στο χώρο μου ένοιωθα, όπως ήδη σημείωσα, αρχικά μεγάλες ελπίδες, αρχικά όλα έμοιαζαν ενδιαφέροντα και γεμάτα με ζωή. Μόνο όμως σε αυτό, το τελευταίο μου σπίτι, αυτή η αίσθηση κράτησε για καιρό. Κράτησε ως το αποψινό βράδυ, και έληξε με τρόπο ακόμα πιο έντονο από την εικόνα της ζωής που μου είχε χαρίσει πριν να συμβεί αυτό. Ίσως είναι τώρα η ώρα να εξετάσω συνεπώς την ίδια την νυκτερινή μου αυτή εμπειρία. Είχα γυρίσει από έναν περίπατο, μόλις βράδιασε, στην πλατεία. Τι ήρεμα που έμοιαζαν όλα! Πόσο ευχάριστο μου ήταν να παρατηρώ το πράσινο κτίριο από κάτω, από το δρόμο που τεμνόταν από δέκα μικρότερους, δημιουργώντας μια μεγάλη ευφορία σε εμένα, σα να συμβόλιζε όλη αυτή η σύνθετη διαρρύθμιση την απαρχή πιο ευχάριστων, πιο δημιουργικών, πιο ελεύθερων συνδέσεων στις σκέψεις μου. Τελικά προχώρησα, αφήνοντας έναν αναστεναγμό, άνοιξα την πόρτα του κτιρίου και χάθηκα μέσα του. Ανεβαίνοντας από τις σκάλες, καθώς είχα αρχίσει τη δίαιτα μου- κάτι που επίσης εντασσόταν στην νεοαποκτημένη μου ελπίδα για μία καλύτερη μελλοντική ζωή- βίωνα έντονα το ανέβασμά μου πάνω από το δρόμο, που μπορούσα να τον κοιτάξω κάθε μερικά σκαλιά από τους μικρούς φεγγίτες. Φτάνοντας στο δικό μου σπίτι πήγα στο υπνοδωμάτιό μου, έναν από τους τρεις μικρούς χώρους που το αποτελούν, και εκεί άρχισα να διαβάζω ένα βιβλίο που με είχε συντροφεύσει παλιά, στα δύσκολα έτη του πανεπιστημίου. Νομίζω τώρα ότι εκείνο το βιβλίο επέδρασε με κάποιον υπόγειο τρόπο στη σκέψη μου. Ίσως να άνοιξε μια πύλη, μια πύλη στα παλιά βάσανα, ή πιο σωστά σε μία ενόραση της σημασίας τους. Για την ώρα όμως δεν σκεφτόμουν τίποτα τέτοιο. Διάβασα απολαμβάνοντας τις μεγάλες προτάσεις, που με έκαναν να διαπιστώνω διαρκώς την ενάργεια μου αφού τις παρακολουθούσα δίχως καμία δυσκολία. Και το φυσικό φως, ο μεγάλος Ήλιος, άρχισε να δύει, κάτι που το κατάλαβα νομίζω σε μια στιγμή, όταν γύρισα το κεφάλι μου μελαγχολικά προς το μπαλκόνι του υπνοδωματίου για να κοιτάξω το φως που εξασθενούσε. Κάποιος δίπλα έκανε θόρυβο, ήταν σα να περπατούσε στο μπαλκόνι του. Περίεργο, παρατήρησα ότι η πόρτα του μπαλκονιού ήταν σχεδόν κλειστή, αλλά ίσως αυτό να μην ήταν αρκετό για να ατονήσει περισσότερο εκείνος ο ήχος. Το άνοιγμα στην πόρτα ήταν από την αντίθετη πλευρά από εκείνη όπου ακουγόταν η ήχος, και είχα στρέψει το βλέμμα μου πάνω του για μια στιγμή, όταν ο Ήλιος έδυσε ξαφνικά, και ο ήχος θέριεψε, και κάποιος εμφανίστηκε να τρέχει στο μπαλκόνι μου περνώντας πολύ γρήγορα από μπροστά μου! Τινάχτηκα πίσω στη θέση μου! Δε ξέρω ποια ήταν η πρώτη σκέψη μου αλλά όλα σύντομα σκοτείνιασαν, είχα μια σκοτοδίνη και δεν έβλεπα τίποτα! Την επόμενη στιγμή επανήλθε η όρασή μου και δε φαινόταν τίποτα έξω. Εξαιρετικά ταραγμένος και κοιτώντας σαν έτοιμος να κλάψω, βγήκα στο μπαλκόνι και κοίταξα ολόγυρα. Ήταν άδειο. Επίσης, όπως θυμόμουν, τα διπλανά μπαλκόνια ήταν σε μεγάλη απόσταση από αυτό, έτσι που κανείς δε θα μπορούσε να φτάσει ως το δικό μου σκαρφαλώνοντας πάνω από κάποιο χώρισμα. Θα απαιτούταν ένα τεράστιο άλμα, που το πιθανότερο που θα είχε ως εξέλιξη θα ήταν η πτώση από τον έβδομο όροφο, στον φρικτό θάνατο. Αλλά ακόμα και αν κάποιος είχε όντως κάνει αυτό το άλμα, ακόμα και αν ο ήχος που άκουγα ήταν μια προετοιμασία γι αυτό, θα ήταν ποτέ δυνατό αφού είχε πραγματοποιήσει έναν τέτοιο άθλο να συνεχίσει ακάθεκτος να τρέχει; Να συνεχίσει σε ένα δεύτερο τέτοιο άλμα; Όχι, τούτο δε μου φάνηκε πιθανό. Κατά συνέπεια είχα φυσικά δει ένα όραμα. Πολύ αργότερα, κάτι που στάθηκε η αφορμή για να αρχίσω να κρατώ αυτές τις σημειώσεις, σκέφτηκα να δώσω ένα όνομα στο όραμα που είχα δει. Και το πρώτο που σκέφτηκα, σα να σπρώχτηκε από μέσα μου, σα να πάσχιζε να βγει στην επιφάνεια, ήταν «ο δρομέας». Έτσι, σαν και εμένα, το ίδιο και αυτό, έτρεξε από το ένα στενό χώρο, από το ένα μπαλκόνι, στο άλλο, δίχως ποτέ να σταματήσει, αφήνοντας πίσω του ένα κενό το ίδιο επιβλητικό όσο και ο μάταιος άθλος του. Και τώρα νομίζω ότι θα πρέπει να μεταβάλλω αυτή μου τη στάση, αφού κάτι μέσα μου, τόσο εντυπωσιακά, μου φανέρωσε την αποκρουστική φύση της. Τρόμαξα όταν είδα το δρομέα, αλλά αυτός είναι εγώ, μια προβολή της ψυχής μου, μια ερμηνεία μιας ολόκληρης ζωής. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted May 25, 2011 Share Posted May 25, 2011 Ο αριθμός λέξεων στην αρχή με προϊδέασε για κάτι σύντομο, όπως και ήταν. Μετά, είχα την εντύπωση ότι διάβαζα μια εισαγωγή που δεν έλεγε να τελειώσει. Πότε ακριβώς θα άρχιζε η ιστορία; Κι εκεί που νόμισα ότι τώρα κάτι ξεκινάει… εκεί και τέλειωσε. Και δεν ήταν μόνο η ιστορία που περίμενα να ξεκινήσει. Με το σκηνικό που έστησες, μου άναψες και το ενδιαφέρον για το πώς θα εισήγαγες το φάνταζυ στοιχείο. Το οποίο δεν μπορώ να πω ότι το ένιωσα. Το κλίμα της αφήγησης άγγιζε περισσότερο τον τρόμο. Κατά την γνώμη μου πάντα. «Ο Δρομέας» μου κάθεται περισσότερο σαν ψυχολογική πραγματεία παρά καν σαν διήγημα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted May 25, 2011 Share Posted May 25, 2011 Μου άρεσε ο τρόπος αφήγησής σου, καθώς και το σκηνικό που τοποθετείς την ιστορία σου. Δεν ξέρω βέβαια αν μπορεί να θεωρηθεί τόσο φαντασίας ή αν η πρώτη ιστορία που ήθελες να ανεβάσεις ήταν περισσότερο εντός θέματος. Το τέλος πιστεύω θα μπορούσε να μην είναι τόσο σύντομο όπως και όλο το διήγημα θα μπορούσε να αναπτυχθεί λίγο περισσότερο αλλά νομίζω πως κάπου διάβασα ότι το έγραψες όλο σε μία μέρα; Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό σου εύχομαι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alkinem Posted May 26, 2011 Share Posted May 26, 2011 Σκοτεινό και μελαγχολικό. Ο διαταραγμένος εσωτερικός κόσμος του ήρωα, εξωτερικεύεται με τη μορφή παράδοξων και διαστρεβλωμένων γεννημάτων της φαντασίας του. Αναλυτική γραφή, ίσως πολύ αναλυτική για κάποιους, χρησιμοποιείς καλά τον γραπτό λόγο, αν και ορισμένες προτάσεις σου θα μπορούσαν να είναι πιο απλές. Γενικά μου αρέσει ο λιτός κι απέριττος λόγος σου, ταιριάζει πολύ στον Τρόμο, το είδος στο οποίο ανήκουν όσα διηγήματά σου έχω διαβάσει, μα δε δένει καλά με το Fantasy. Δίνεις πολλά στοιχεία για το παρελθόν, αλλά αφιερώνεις ελάχιστο χώρο για να μας εξιστορήσεις την αλλόκοτη εμπειρία του πρωταγωνιστή. Μπορούμε βέβαια να καταλάβουμε τι συνέβη, μα χωρίς την εξιστόρηση του τι έγινε στη συνέχεια(είχε κάποια βαθύτερη επίδραση αυτό το όραμα; Οδήγησε τον ήρωα σε κάποιον νέο, καλό ή κακό, προορισμό;), η ιστορία παραμένει ημιτελής. Η μυστηριώδης κι αινιγματική ατμόσφαιρα που αρέσκεσαι να δημιουργείς, αν και λειτουργεί άψογα στο Horror, στη συγκεκριμένη περίπτωση αφαιρεί πολλά από την ιστορία. Καλώς ή κακώς, το Fantasy διέπεται από διαφορετικούς κανόνες. Θέλει περισσότερη περιγραφή, όχι ψυχολογίας μα εικόνων και καταστάσεων, και δυστυχώς αυτά τα χαρακτηριστικά λείπουν από την ιστορία σου. Γενικά, ωραία σαν ιστορία, μα για το συγκεκριμένο διαγωνισμό θα ήταν προτιμότερο να είχες δοκιμάσει κάτι το διαφορετικό απ’ ό,τι συνηθίζεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Howard Crease Posted May 26, 2011 Share Posted May 26, 2011 Δεν θα σου πω ψέμματα. Η ιστορία σου δε μου άρεσε. Μπορεί να έχεις τρομερή χρήση του γραπτού λόγου. Μπορεί δυο-τρεις παρομοιώσεις που έκανες μέσα στο κείμενο να μού έκαναν τρομερή εντύπωση. Μπορεί να θεμελιώνεις μια στιβαρή ψυχολογική ατμόσφαιρα, δίχως να λείπει τίποτα από τον χαρακτήρα σου. Μπορεί -χίλια δύο "μπορεί" ! Όμως, φίλε μου Κυριάκο... Κατ' αρχάς, δεν κατάλαβα γιατί αναλώθηκες τόσο πολύ στην αναδρομή του παρελθόντος. Θα μπορούσες να έχεις πει πολύ λιγότερα, και τις "οικονομίες" που θα έκανες να τις επένδυες σε πλοκή. Δράση. Ή ενίσχυση του στοιχείου φάντσυ, που δείχνει να απουσιάζει. Επίσης, σε ορισμένα σημεία είσαι λιγάκι υπερ-αναλυτικός στις περιγραφές σου. Σαφώς και κάθε συγγραφέας έχει το δικό του ύφος, και όσο δεν αρέσει το δικό σου σ'εμένα, μπορεί να μην αρέσει το δικ΄ομου σε κάποιον άλλο. Είναι απόλυτα σεβαστός ο τρόπος με τον οποίο γράφεις, όμως ξεκίνησα την κριτική μου με βαριά κουβέντα και οφείλω να τη δικαιολογήσω όσο περισσότερο γίνεται για να μην με παρεξηγήσεις. Τέλος, ο Ντίνος έχει δίκιο στο ότι "Ο Δρομέας" μοιάζει περισσότερο με ψυχολογική πραγματεία. Μού έδωσες ένα οικονομικό ντοκιμαντέρ ενώ περίμενα να δω Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Ελπίζω να καταλαβαίνεις και να μη με παρεξηγήσεις. Υ.Γ. Δεν σου κρύβω πως είμαι βέβαιος πως ήσουν έξω από τα νερά σου, που μπορό να μαντέψω πως είναι ο τρόμος. Θα επενδύσω κάποιο ποσό του χρόνου μου για να διαβάσω κάτι δικό σου σε τέτοιο στυλ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Innerspaceman Posted May 26, 2011 Share Posted May 26, 2011 Γενικά ισχύει αλλά σε μικρότερο ίσως βαθμό ότι σου έχω πει και σε άλλα διηγήμα σου, να μην τα επαναλαμβάνω πάλι εδώ. Οι εντυπώσεις μου ανάμικτες. Πάλι νομίζω αργείς λίγο να μπείς στο «ψητό». Νιώθω ότι αργείς να με ιντριγκάρεις σαν αναγνώστη. Υπερβολικά πολλές ψυχολογικές περιγραφές, από καθημερινές καταστάσεις που μάλλον κουράζουν τελικά και δεν βοηθούν τόσο στην αποκορύφωση του τέλους. Λίγο πριν το τέλος άρχισε σε κάποια σημεία να ανθοφορεί αυτή η ηθελημένη «αργοπορία» και προοικονομία που δημιουργείς και να αποκτά ένα ξεχωριστό και μαγικό νόημα, και να μου προκαλεί ιδιαίτερα το ενδιαφέρον, κάτι πήγαινε να γίνει…. Κάτι καλό αλλά δεν ξέρω …. δυστυχώς πάλι μετά δεν ενθουσιάστηκα και τόσο με την συνέχεια. Κατά τα άλλα , δεν ήταν και άσχημο, και έχει πολύ ενδιαφέρον ο τρόπος γραφής σου, ένα ύφος και στυλ. Πιστεύω ότι αν βρεις τα αδύναμα στοιχεία αυτού που θέλεις να πετύχεις θα βγεί κάτι πολύ καλό. Από την άλλη ίσως να ήταν καλή ιδέα να δοκιμάσεις και κάτι διαφορετικό σαν δομή. Μην μένεις σε ένα μόνο συγκεκριμένο μοτίβο, σε μια «συνταγή». Μπορεί να σου δώσει και λύσεις αυτό από εκεί που δεν το περιμένεις, διαφορετικές οπτικές γωνίες, για αυτό που θέλεις πραγματικά να γράψεις. Πιστεύω ότι μάλλον βιάστηκες και να το ανεβάσεις, και πώς θα μπορούσες να το δουλέψεις και άλλο. Αλλά αυτή την στιγμή δεν μπορώ να κρίνω παρά αυτό που ανέβασες. Νομίζω επίσης ότι ήσουν και λίγο εκτός θέματος. Αλλά αυτό προσωπικά για εμένα δεν έχει και τόσο σημασία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted May 26, 2011 Share Posted May 26, 2011 Συμπαθητική ιστορία, που λέει όμως αρκετά λίγα σε σχέση με όσα θα μπορούσε να πει. Για την ακρίβεια, προσυπογράφω τα περισσότερα από τα παραπάνω σχόλια. Σίγουρα, το ύφος και το στιλ είναι ένα ζητούμενο σε κάθε άνθρωπο που γράφει, ωστόσο αυτό έχει διαφορά από την μανιέρα και την επανάληψη, εννοώντας πως πρέπει να δοκιμάσεις σίγουρα και μια άλλη φόρμα. Καλή επιτυχία στον διαγωνισμό Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted May 26, 2011 Share Posted May 26, 2011 Έχουμε κι εδώ μια ιστορία γραμμένη με τον τρόπο που μας έχεις συνηθίσει. Πολύ καλογραμμένη, αλλά η εξέλιξή της έρχεται κάπως αργά κι αποτελεί μόνο ένα μικρό κομμάτι της ιστορίας, πράγμα που ενώ την κάνει σημαντική, χάνεται επίσης μέσα σε όλες τις άλλες πληροφορίες που έχουμε πάρει. Όλες αυτές οι λεπτομέρειες για τη ζωή του ήρωα ήταν πολύ μαζεμένες και αναλυτικές, αλλά δεν έπαιξαν κάποιον ουσιαστικό ρόλο για την ιστορία. Κάτι που μου έλειψε ήταν το φάντασυ στοιχείο. Ωστόσο, η τελική σκηνή είναι πολύ καλή και ωραία δοσμένη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted May 27, 2011 Share Posted May 27, 2011 Δεν ξέρω, μου φάνηκε ότι πέρασε όλη η ιστορία χωρίς να γίνει τίποτα, εκτός από την εμφάνιση του Δρομέα στο μπαλκόνι. Ίσως μια ωραία ιδέα θα ήταν να ξεκινούσε η υπόθεση από εκείνο το σημείο. Με τον λόγο είχα πολύ μικρότερες δυσκολίες απ’ ότι σε προηγούμενες ιστορίες σου. Λίγο οφ σε σχέση με την Όραση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
jjohn Posted May 27, 2011 Share Posted May 27, 2011 (edited) Σαν κείμενο φαίνεται πως είναι δουλεμένο.Όμως η κεντρική ιδέα της υπόθεσης είναι λίγο κοινότυπη και θεωρώ πως μπορούσε να αναπτυχθεί περισσότερο και να βαδίζει σε πιο σκοτείνα και horror μονοπάτια ώστε να γίνει πιο ενδιαφέρουσα. Η τελική παράγραφος και η σύνδεση που κάνεις με την ζωή του ήρωα μου άρεσε αρκετά και δικαιολογεί κάτα κάποια έννοια την τόσο εκτενή ανάλυση του παρελθόντος του ήρωα μας, όμως δίχως να είμαι υποψιασμένος για το τι θα γίνει ,όταν διάβαζα το παρελθόν του ήρωα μπορώ να πω ότι κουράστηκα αρκετά ,. Edited May 27, 2011 by joidv Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
anysias Posted May 27, 2011 Share Posted May 27, 2011 Εννοείτε πως ο γραπτός σου λόγος είναι καλός και πως έχεις ένα πολύ ωραίο τρόπο να μας βάζεις στο μυαλό του ήρωα, με τις δυνατές περιγραφές και την αναδρομή στο παρελθόν του, αλλά επειδή ήταν μικρή ιστορία πιστεύω πως γνωρίσαμε τον ήρωα και δεν είδαμε την υπόθεση όσο θα έπρεπε. Όταν κόντευα να τελειώσω και από κάτω άρχισαν να φαίνονται τα σχόλια από μέσα μου είπα μη μου πεις ότι θα τελειώσει εδώ; Έφτιαξες μια καλή ατμόσφαιρα και ένα καλό χαρακτήρα αλλά το τέλος ήταν απίστευτα απότομο και δεν με ικανοποίησε αρκετά. Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted May 28, 2011 Share Posted May 28, 2011 Κυριάκο, στα πλαίσια του διαγωνισμού, έχω να σου πω πως η ιστορία σου και εκτός θέματος είναι και εκτός είδους. Τα υπόλοιπα σχόλια είναι εκτός διαγωνισμού. +στρωτή γραφή, πλούσιο λεξιλόγιο, προβληματισμοί, μεταδοτικότητα -πάρα πολλά, υπερβολικά πολλά επίθετα, κυρίως στην αρχή. Σαν ιστορία, καταλήγει να μην "πει" τίποτα, εκτός του ότι όντως ο αφηγητής είναι ψυχικά άρρωστος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ad Noctum Posted May 28, 2011 Share Posted May 28, 2011 Συμφωνώ με τη Σόνια, αυτό είχα ετοιμάσει να πω και εγώ. Εκτός θέματος, εκτός είδους... Επειδή το κείμενο ανήκει στον διαγωνισμό και πρέπει να κριθεί με τα αυστηρά κριτήρια που έχουν τεθεί, ο "Δρομέας" υστερεί… Αν έβλεπα την ιστορία αυτή μόνη της, εκτός διαγωνισμού, θα την απολάμβανα περισσότερο. Αυτό είναι σίγουρο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted May 29, 2011 Share Posted May 29, 2011 Παράξενη η αντίθεση ενός ανθρώπου που είναι βυθισμένος στην αδράνεια, όπως σκιαγραφείται ο ήρωας, με τον δρομέα, που ωστόσο τρέχει να γλυτώσει από τα προβλήματά του. Στα ενδιαφέροντα και θετικά της ιστορίας αυτό. Το κείμενο έχει καλή και σωστή χρήση της γλώσσας, αν και σε μερικά σημεία θυμίζει άλλες εποχές, αλλά το αναγνωρίζω ως το στυλ που έχεις υιοθετήσει, οπότε βλέπω ότι σε μεγάλο βαθμό είσαι συνεπής με το υπόλοιπο έργο σου. Από την άλλη, δεν θα πρωτοτυπήσω λέγοντας ότι το βασικό πρόβλημα του διηγήματος είναι πως έχουμε να κάνουμε με κάτι ασύμμετρο. Ο χρόνος που αφιερώνεις για να μας περιγράψεις την συναισθηματική και οικονομική κατάσταση του ήρωα και το παρελθόν του θα ταίριαζαν σε ένα πολύ μεγαλύτερο έργο. Εδώ τελικά, τη στιγμή που βλέπουμε να συμβαίνει κάτι, μας το κόβεις. Εγώ θα ήθελα να δω μια συνέχεια στο πώς θα αντιμετώπιζε ο ήρωας την κατάσταση από κει και πέρα, με βάση του όραμά του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted May 31, 2011 Share Posted May 31, 2011 Για το διαγωνισμό: Είναι ψυχολογικός τρόμος και όχι φάνταζυ. Γενικότερα: Η ιστορία αυτή κατάφερε να μου φανεί ατελείωτη στις 1700 λέξεις της. Το παλαιομοδίτικο στυλ δε με ενοχλεί τόσο, αλλά εδώ με πειράζει η σχεδόν θρησκευτική προσύλωση σε ορισμένες λεπτομέρειες για τη ζωή του πρωταγωνιστή αλλά ταυτόχρονα και την παντελή απουσία άλλων πληροφοριών (πχ τι σπούδαζε ο ήρωας). Πάνω από το μισό κείμενο αναλώνεται στη ζωή και τις σπουδές του ήρωα (με εκπληκτικές αναληθοφάνειες - εκτός κι αν στο ΑΠΘ αποβάλουν τους αιώνιους φοιτητές - και αντιφάσεις - τη μία λες ότι δεν σπούδασε καν και λίγο μετά ότι πήρε πτυχείο με 5). Και μετά από όλον αυτόν τον μακροσκελή πρόλογο - τίποτα. Τίποτα απολύτως. Μόνο μια αναφορά σε ένα περιστατικό που ίσως να είναι φανταστικό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mindtwisted Posted May 31, 2011 Share Posted May 31, 2011 (edited) Λοιπόν, η ιστορία δεν είναι φάνταζυ και αυτό της αφαιρεί πόντους από το διαγωνισμό. Ακόμα κι αν αυτό δεν ίσχυε, όμως, πρέπει να πω οτι δε μου άρεσε. Η μάλλον αδιαφόρησα. Τη διάβασα από περιέργεια μέχρι το τέλος και όταν έφτασα σ' αυτό ήρθε απότομο, σαν αεράκι που περνάει. Νομίζω οτι το τέλος δεν δικαιώνει όλη την πολυλογία που προηγείται. Ίσως αν το έκανες λίγο πιο έντονο να απέδιδε καλύτερα. (Να μην ήταν ο δρομέας κάτι τόσο ξαφνικό που να μπορούσες να το περάσεις για παραίσθηση της στιγμής, γιατί αυτή την αίσθηση μου άφησε: Βλεφαρίζω κι επιστρέφω στο βιβλίο μου.) Καλή επιτυχία!!! Υ Γ: Σχετικά άσχετο, αλλά θέλω να πω την κακία μου: Διάβασα απολαμβάνοντας τις μεγάλες προτάσεις, που με έκαναν να διαπιστώνω διαρκώς την ενάργεια μου αφού τις παρακολουθούσα δίχως καμία δυσκολία. Φυσικά και θα πήγαινε χάλια το ψώνιο στο πανεπιστήμιο. Αφού, όταν διαβάζει ένα απ΄ τα αγαπημένα του μυθιστορήματα, αντί να έχει απορροφηθεί απ' την πλοκή, κάθεται σα νάρκισσος να συγκλονίζεται απ' τη φοβερή του εξυπνάδα που παρακολουθεί χωρίς δυσκολία τις μεγάλες προτάσεις. Edited May 31, 2011 by Mindtwisted Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lady Nina Posted June 1, 2011 Share Posted June 1, 2011 Τίποτα λιγότερο από τις ιστορίες σου που έχουμε συνηθίσει, Κυριάκο. Το γνώριμο ύφος σου ξετυλίγει μια ιστορία σε αστικό περιβάλλον, που όμως δεν παύει να έχει και το φανταστικό στοιχείο μέσα της. Εντός θέματος, παρ’όλο που με την πρώτη ματιά μοιάζει να πατάει πολύ ελαφρά πάνω του. Ωστόσο, ο έντονος συμβολισμός που παρουσιάζει η ιστορία σου, σχετικά με τα πράγματα που είναι μπροστά στη μύτη μας μα δεν τα βλέπουμε, την αποκαθιστά –στα δικά μου μάτια, τουλάχιστον. Ένα όραμα, δυνατό, είναι αυτό που σκίζει το πέπλο που θόλωνε την όραση, μα και την κρίση, του αφηγητή. Το όραμα αυτό που δικαιολογεί και τον τίτλο του διηγήματός σου. Μια αλλαγή που ενδεχομένως θα πρότεινα αφορά στη δομή του κειμένου. Δεν ξέρω πώς θα δούλευε αν το αρχικό κομμάτι δεν ήταν διαχωρισμένο από το δεύτερο, του οράματος. Ίσως υπήρχε καλύτερη ροή πληροφορίας με αυτό τον τρόπο. Καλή επιτυχία για την πρώτη σου συμμετοχή σε σουφουφοδιαγωνισμό! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SpirosK Posted June 2, 2011 Share Posted June 2, 2011 Ωραία η εισαγωγή του χαρακτήρα, αλλά μετά, το διήγημα είναι το μισό της εισαγωγής του (!;;!). Πέραν του ότι μου φαίνεται ότι ο κεντρικός άξονας της ιστορίας είναι η απόγνωση και όχι η όραση (πάντως για μένα είναι fantasy, έστω και αν είναι urban fantasy, παραμένει στο είδος). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oceanborn Posted June 3, 2011 Share Posted June 3, 2011 Άλλη μια περίπτωση της χαρακτηριστικής σου γραφής! Χειρίζεσαι τον λόγο πολύ όμορφα και στο έχω ξαναπεί. Εγώ θα διαφωνήσω κάπως με τα παραπάνω σχόλια... Ναι μπορεί ο πρόλογος να ήταν μεγάλος εν σχέση με την τελική έκταση της ιστορίας. Νομίζω αυτό ήταν το βασικό ελάττωμα. Αλλά: To ότι μια ιστορία έχει εσωτερική δράση, δε σημαίνει ότι δεν έχει δράση καθόλου και ότι δεν έχει ένταση. Για μένα, μια εσωτερική δυνατή εικόνα ή ιδέα αξίζει το ίδιο με μια σκηνή μάχης σε κάποιο άλλο διήγημα. Είναι απλά μια διαφορετική προοπτική. Επίσης, η ιστορία ήταν εντός θέματος αφού ο βασικός άξονας είναι το όραμα το αφηγητή. Επιπλέον, θα συμφωνήσω με τον Σπύρο, είναι φαντασίας ακόμα και αν ξεφεύγει από τις κλασσικές παραμέτρους- ή τουλάχιστον αυτό που εκλαμβάνω εγώ ως κλασσικές παραμέτρους- του είδους. Κυριάκο μου μπράβο σου και καλή επιτυχία. ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted June 3, 2011 Share Posted June 3, 2011 Σχόλιο άσχετο με τον διαγωνισμό: Το ύφος: λέμε για κάποιους συγγραφείς του παρελθόντος (όπως και για άλλους καλλιτέχνες), ότι ήταν πολύ μπροστά από την εποχή τους. Φαίνεται πως σήμερα θεωρείται προσόν το αντίθετο, γιατί δεν μπορώ να εξηγήσω αυτή την εμμονή στη μίμηση. Κυριάκο, θα σου δώσω μια φιλική συμβουλή, ως αναγνώστρια: γράψε κάτι δικό σου. Σχόλια για τον διαγωνισμό: Ίσως είναι τώρα η ώρα να εξετάσω συνεπώς την ίδια την νυκτερινή μου αυτή εμπειρία. Ναι, μα ΝΑΙ! Είναι ώρα! Μέτρησα δεκατέσσερις παραγράφους για το παρελθόν του ήρωα. Σε ένα διήγημα τέτοια εισαγωγή; Kill me now. Και μετά, σε εννέα σύντομες παραγράφους ξεπετάς το θέμα, που δεν είναι καν θέμα. Το ότι ο ήρωάς σου είχε μια φαντασίωση δεν δίνει στο κείμενο ούτε πλοκή, ούτε κεντρικό θέμα, ούτε το κάνει fantasy. Το κείμενο δεν μου φάνηκε καθόλου δουλεμένο, πράγμα που με ενοχλεί όταν το αποτέλεσμα είναι, τελικά, τόσο άσχετο με τον διαγωνισμό. Νιώθω να προσβάλλομαι και ως αναγνώστρια και ως συμπαίκτρια. Το ξέρω ότι οι προθέσεις σου ήταν οι καλύτερες, όμως αυτό που μας παρουσίασες δεν το δείχνει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted June 3, 2011 Share Posted June 3, 2011 Έχουμε ένα θέμα εδώ: Ή το διήγημα είναι του φανταστικού ή είναι εντός θέματος. Και τα δύο δεν γίνεται, γιατί: Αν είναι όραμα, δεν έχουμε το υπερφυσικό στοιχείο, είναι απλώς ένα daydream. Αν, πάλι, δεν είναι όραμα, είναι υπερφυσικό, αλλά δεν έχει να κάνει με το διαγωνισμό. Ένα σχόλιο που ήθελα να κάνω από την αρχή, αλλά το είχα ξεχάσει Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted June 5, 2011 Share Posted June 5, 2011 (edited) Γενικά: Νομίζω ότι αναγνωρίζω πλέον το στυλ γραφής σου. Έχεις περιορίσει κάπως τις πολύ μεγάλες προτάσεις και καταφέρνω να διαβάζω το κείμενο πολύ ευχάριστα. Μου άρεσε: Η ιδέα, η πολύ έντονη σκηνή της «δράσης». Ο χαρακτήρας, αυτοαναλύεται διεξοδικά και δίνει λαβές για σκέψη, όπως και όλη η ιστορία άλλωστε. Δε μου άρεσε: Κάναμε αρκετή κουβέντα σχετικά και δεν θέλω να την ανακινήσω πάλι. Επιπλέον κι εσύ ο ίδιος κράτησες μια πολύ ωραία στάση για το θέμα, οπότε με βαριά καρδιά θα πω ότι είναι ψυχολογικός τρόμος. Πέρα από αυτό, τα κακά νέα είναι ότι το κείμενο είναι ανισόρροπο. Αρχικά, τρως το μισό κείμενο μιλώντας μου για το παρελθόν. Πολύ κουραστικό, ακόμη και για μένα, που εντάξει, δε με πολυενδιαφέρουν οι πλοκές. Δεύτερον, τρως το υπόλοιπο ένα τέταρτο του κειμένου για να φτάσεις από την πόρτα του σπιτιού στο δωμάτιο και ν' αρχίσεις να διαβάζεις. Αυτό με προετοιμάζει για μια ωραία σκηνή δράσης, έντασης, πες το όπως θέλεις. Και τρίτον, καταλήγεις να γράφεις όχι μόνο τη σκηνή της έντασης, αλλά και την «αποφώνηση» μέσα το τελευταίο τέταρτο του κειμένου. Άνισο, σε σημείο που η ισορροπία του παλαντζάρει επικίνδυνα. Edited June 5, 2011 by Naroualis Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted June 10, 2011 Author Share Posted June 10, 2011 Ευχαριστώ όσους σχολίασαν καλοπροαίρετα Φαίνεται οτι είχα δίκιο που ζήτησα να κριθεί αν το κείμενο ήταν μέσα στα πλαίσια του διαγωνισμού. Δυστυχώς παρόλο που κρίθηκε εντός απο την Wordsmith, η γενική αίσθηση ήταν πως ήταν εκτός. Όσον αφορά το ίδιο το κείμενο δέχομαι οτι είναι άνισο ως προς την ανάπτυξη, ωστόσο κάποιος ήδη σημείωσε το λόγο: ήθελα να παρουσιάσω τα διάφορα στάδια απο τα οποία έτρεχε μακριά ο αφηγητής, ώστε το τέλος να είναι έντονο και σωστό, είδε το όραμα επειδή ακριβώς έτρεχε διαρκώς φεύγοντας μακριά απο όλα τα προβλήματα. Παρά τη θέση του διηγήματος στο διαγωνισμό δε μου μένει μια πικρή αίσθηση. Θα περιμένω το διαγωνισμό του τρόμου για να λάβω μάλλον πάλι μέρος. ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted June 10, 2011 Share Posted June 10, 2011 Φαίνεται οτι είχα δίκιο που ζήτησα να κριθεί αν το κείμενο ήταν μέσα στα πλαίσια του διαγωνισμού. Δυστυχώς παρόλο που κρίθηκε εντός απο την Wordsmith, η γενική αίσθηση ήταν πως ήταν εκτός. Το διήγημά σου δεν το απέκλεισα ως άσχετο με το είδος, γιατί δεν ήταν ξεκάθαρα εκτός είδους, όπως του ΑΛΚΕΤΑ. Αν προσέξεις το διήγημα που ήρθε δεύτερο και τα σχόλια που γίνανε στο τόπικ του για το αν είναι φάντασυ ή όχι, θα συμπεράνεις ότι η αμφοβολία στο είδος που ανήκει δεν πείραξε τους αναγνώστες-ψηφοφόρους. Διάβασε πιο προσεκτικά τα σχόλια που γίνανε στο δικό σου διήγημα και θα δεις ότι ούτε εδώ το κυριότερο μειονέκτημα είναι το ότι δεν είναι φάντασυ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.