DinMacXanthi Posted May 15, 2011 Share Posted May 15, 2011 Όνομα Συγγραφέα: Κωνσταντίνος Κέλλης Βία; Ναι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 3737 Αυτοτελής; Ναι Κεφάλαιο Ωμέγα.doc Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted May 25, 2011 Share Posted May 25, 2011 Από πολλές απόψεις, η ιστορία έχει χαρακτηριστικά με τα οποία μπορώ να ταυτιστώ. Η δράση της σύγκρουσης ευφάνταστα «όμορφη», το φινάλε ίσως όχι πρωτότυπο, αλλά so what? Το υφαντό δουλεύτηκε καλά και είναι ωραίο να το κοιτάζεις. Θα πω όμως το εξής: εμείς που γράφουμε διηγήματα, έχουμε αυτή την ψύχωση με τις ανατροπές. Και για να μην καρφωθεί το φινάλε, όλη η προσοχή αφιερώνεται στην οπτική της κόρης. Πόσο περισσότερο ψωμί όμως κρύβεται μέσα στον πατέρα (ο οποίος είναι εμείς.) Ας ζούσα την δική του αγωνία και ας έχανα την έκπληξη. Απλά γκρινιάζω. Πολύ καλό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted May 25, 2011 Share Posted May 25, 2011 (edited) Όμορφη ιστορία κυρίως προς το τέλος, το οποίο βρήκα ιδιαίτερα συγκινητικό. Ειδικά το σημείο όπου Δράκος και άνθρωπος φεύγουν μαζί και πεθαίνουν μαζί επίσης ,το βρήκα από τα πιο δυνατά και συγκινητικά σημεία. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα τι ήταν οι ήλιοι και τι γινόταν μέχρι που έφτασα στο σημείο της αποκάλυψης. Την θεωρώ πρωτότυπη ανατροπή και μου αρέσει που έχει «ευτυχές τέλος» για τους κόσμους. Το μόνο που με δυσκόλεψε αρκετά ήταν η αρχή και οι σκηνές της μάχης που βρήκα δύσκολο να παρακολουθήσω σε όλη τους την έκταση, αλλά αυτό ίσως να οφείλεται στο ότι δεν έχω συνηθίσει αντίστοιχες ιστορίες. Επίσης έχω μια απορία. Το πώς δίνεται το τέλος με κάνει να καταλάβω πως μόνο ο ένας κόσμος του γέρου είδε το φως της δημοσιότητας και όχι και οι δύο. Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό. Edited May 25, 2011 by Eugenia Rose Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alkinem Posted May 26, 2011 Share Posted May 26, 2011 Εντυπωσιακό. Αυτή η εντύπωση μου έμεινε όταν τέλειωσα την ανάγνωση της ιστορίας σου. Δε βρήκα κάποια αρνητικά στοιχεία. Εξαιρετική χρήση του λόγου, άψογο δέσιμο μεταξύ του φανταστικού και του ρεαλιστικού, ενδιαφέρουσα πλοκή και κατάφερες να δημιουργήσεις έναν ολόκληρο κόσμο μέσα σε λίγες σελίδες. Η απορία μου είναι η εξής: Η φανταστική ιστορία που διαβάσαμε, εκτυλίσσεται μέσα στο μπερδεμένο μυαλό του γέροντα συγγραφέα; Δηλαδή το μυαλό του δε βλέπει πια τα πράγματα όπως είναι, αλλά έχει εγκλωβιστεί σε μια ατέρμονη επανάληψη της θέασης όσων είχε δημιουργήσει στο παρελθόν. Δεν ξέρω, αυτή η ιδέα σχηματίστηκε στο μυαλό μου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Howard Crease Posted May 26, 2011 Share Posted May 26, 2011 Τίτλος που τον καταλαβαίνεις μόνο αφότου έχεις διαβάσει όλο το κείμενο. Καλή φάση. Ιστορία που αποπνέει δέος απ΄την αρχή ως το τέλος. Εξαιρετικό γράψιμο. Καθηλωτικές σκηνές. Μου άρεσε που το τέλος ήταν αισιόδοξο, τελικά. Μού άρεσαν σχεδόν τα πάντα. Σόρρυ που δεν θα χρησιμεύσει σε τίποτα η κριτική μου, όμως συμβαίνει μόνο και μόνο επειδή η γενική αίσθηση του διηγήματός σου δε με αφήνει να τού βρω κάτι άσχημο. Και δε νομίζω, εξάλλου, πως είμαι σε θέση να σου επισημάνω κάτι που δεν ξέρεις ή έχεις ανάγκη. Μπράβο, και ευχαριστώ για το κείμενο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted May 26, 2011 Share Posted May 26, 2011 Μ’ άρεσε πολύ αυτός ο συνδυασμός, στρατιώτες εναντίον μάγων. Κάτι που μοιάζει παράξενο στην αρχή, αλλά ξεκαθαρίζεται στο τέλος. Οι δυο ήλιοι, τα μάτια του συγγραφέα που έσβηναν, ο οποίος μέχρι την τελευταία στιγμή προσπαθούσε να επιλέξει ανάμεσα στις δυο αγαπημένες του ιστορίες. Τη μια στιγμή κέρδιζε η μία, ύστερα από λίγο επικρατούσε η άλλη, χωρίς ωστόσο να υπάρξει τελικός νικητής. Δυνατές σκηνές, ωραίες περιγραφές, μπόλικη δράση και φαντασία. Ειδικά εκείνο το κράμα μάγου-δράκου ήταν πολύ πετυχημένο. Από τις αγαπημένες του διαγωνισμού. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted May 27, 2011 Share Posted May 27, 2011 Εγώ αυτήν τη φορά δεν μπορώ να πω ότι πήρα το 100% της απόλαυσης. Εξηγούμαι: Οι σκηνές στο κεντρικό τμήμα είναι ολοζώντανες (γέρνουν κάπως παραπάνω στον τρόμο) και ορισμένες μάλιστα είναι όπως είπε ο Howard Crease καθηλωτικές (‘βλέπω’ ακόμα τη σκηνή με το αίμα στον αέρα και βλέπω και το μάγο -νιώθω όλη την ένταση της στιγμής στο κορμί του- που σταματά τις σφαίρες αντλώντας δύναμη και μετά ‘βλέπω’ και τη μεταμόρφωση). Δεν μπορώ παρά να δώσω τα συγχαρητήριά μου γι’ αυτό το ζήτημα. Όμως το πρόβλημα ήταν για μένα ότι το κεντρικό τμήμα της ιστορίας δεν κατάφερε να συνδεθεί στο μυαλό μου με την υπόθεση στο παρόν. Εννοώ, έχω την περιγραφή μιας (πολύ φανταστικής και μεγάλης σε διάρκεια) μάχης στο κέντρο, και στις άκρες έχω μια εντελλώς διαφορετική ιστορία/υπόθεση. Δεν έδεσαν στο μυαλό μου. Ίσως να έπαιξε ρόλο και το ότι η αποκάλυψη έρχεται στο τέλος. Σαν να πρόκειται για δυο διαφορετικές ιστορίες όπου η πλοκή της μίας δεν αλληλεπιδρά και ιδιαίτερα με την πλοκή της άλλης. Ίσως αν υπήρχαν εμβόλιμα φλασμπάκ από το παρόν στη διάρκεια της μάχης να λειτουργούσε καλύτερα ή ίσως αν το τμήμα που περιλαμβάνει τη μάχη ήταν πιο μικρό (γιατί τώρα είναι κάπου 2800 λέξεις). Δυστυχώς, αυτά τα παραπάνω δεν μου επέτρεψαν να δω την αποκάλυψη στο φινάλε, ενώ και με άφησαν μετέωρο κα σχετικά με το θέμα Όραση . ΥΓ: Σχετικά με τη ζωντάνια των σκηνών που έλεγα στην αρχή, θα ήθελα να πω κάτι στον εαυτό μου και σ’ όποιον ενδιαφέρεται. Νομίζω πως υπάρχει εκεί πολύ ζουμί για να διαβάσει και να βοηθηθεί αυτός που γράφει ιστορίες και θέλει να βοηθηθεί. Η ένταση των εικόνων σε σημεία είναι πολύ μεγάλη και γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν αποφασίζεις να ‘παγώσεις’ αυτές τις εικόνες στα μάτια μας ( ο μάγος με το χέρι υψωμένο σταματάει τις σφαίρες , ο γέρος πάνω από το καζάνι στην Ελίζα, ο τύπος στο κελί κάτω από τη λάμπα στο Long Hog). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted May 28, 2011 Share Posted May 28, 2011 Μου άρεσε η ιδέα του συμβολισμού της κατάστασης του συγγραφέα απο το έργο του, όποιος γράφει συμβολικά είναι εξοικειωμένος με αυτή την κατάσταση. Ωστόσο νομίζω οτι το κείμενο δεν ήταν τόσο καλό όσο άλλα δικά σου που διάβασα. Μου φάνηκε οτι του έλειπαν κομμάτια που θα ένωναν τη μάχη με την κατάσταση στο νοσοκομείο καλύτερα. Εύχομαι καλή επιτυχία Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mors Planch Posted May 28, 2011 Share Posted May 28, 2011 Πολύ ωραία γραμμένη φυσικά. Προσωπικά δε μου άρεσε ότι ο κόσμος καταλήγει να ξαναγενηθεί απ΄ τους μάγους. Από την όλη περιγραφή τους, δημιουργείται μια εικόνα σαδιστικών, υπεροπτικών πλασμάτων που μόνο συμπαθή δεν είναι. Ων... μηχανολάτρης θα πρόσθετα πως αν ο μάγος είναι ευάλωτος στην χειροβομβίδα αλλά αρκετά δυνατός για να σταματάει σφαίρες υπάρχουν και χειρότερα/βαρύτερα πράγματα απ' τις σφαίρες για να λύσουν αυτό το μικρό τεχνικό πρόβλημα. Για μια τελευταία μικρή παρατήρηση το ότι οι δύο ήλιοι είναι κρύοι και γαλάζιοι σε ένα σύμπαν που πεθαίνει είναι το αντίθετο απ' την πραγματικότητα καθώς τα μεγαλύτερα/ πιο θερμά άστρα είναι και πιο γαλάζια... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ad Noctum Posted May 28, 2011 Share Posted May 28, 2011 (edited) Καταπληκτική ιστορία, που όμως με ξένισε ο συνδυασμός σύγχρονης εποχής (όπλα, χειροβομβίδες κλπ) με την μεσαιωνική (μάγοι, δράκοι κλπ). Όπως επίσης, δεν λειτούργησε για μένα η σύνδεση των δύο ιστοριών, αν και με συγκίνησε ο παππούς… Καλή επιτυχία! Edited May 28, 2011 by Deus Misereatur Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted May 29, 2011 Share Posted May 29, 2011 (edited) Διαβάζω λοιπόν και διαβάζω και είναι πραγματικά μια πολύ παράξενη περιπέτεια και φτάνω στο τέλος και λέω: Μα ήταν όλο εκεί από την αρχή! Δε φτάνει που έχουμε τους δυο ήλιους να μας κοιτάνε και να χάνουν τη λάμψη τους και να κρυώνει ο κόσμος, το λέει ο άνθρωπος καθαρά, το λέει: ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΩΜΕΓΑ! αλλά εγώ χαμπάρι. Με αιφνιδίασες είναι η αλήθεια! Καθόλου δεν είχε πάει το μυαλό μου σ' αυτή τη σκοπιά της όρασης. Περίμενα να σβήσουν οι ήλιοι και να γίνει κάτι με υπερφυσικές ικανότητες μέσα στο σκοτάδι, τέτοια πράγματα. Στα συν λοιπόν η ανατροπή. Ταυτίζομαι με το παπούλη, όταν καταλαβαίνω τελικά τι παίζεται . Προφανώς. Όλοι τους ίδιους καημούς έχουμε. Συγκινητική και η κόρη που καταφέρνει να φέρει πολλού ήλιους σ' εκείνο το σύμπαν με την αγάπη της. Η ιστορία έχει πολύ ωραίες περιγραφές, κυρίως ως προς το μαγικό κομμάτι. Εξαιρετικοί οι μάγοι και ο τρόπος που παίρνουν το αίμα. Πολύ καλό, στο όριο φάντασυ και τρόμου το ότι κανιβαλικά χρησιμοποιούν και το ιριδίζον αίμα του δικού τους. Τώρα μια-δυο σκέψεις: Υποψιάζομαι ότι οι εμμονές του γέρου με τις ατελείωτες ιστορίες τον κυνηγάνε μέχρι την τελευταία στιγμή και κάνουν τα πράγματα να μπλέκονται μεταξύ τους. Μου κάνει εντύπωση ότι ο κόσμος καταρρέει λίγο μετά που έχουν σβήσει οι δυο ήλιοι και όχι άμεσα. Να υποθέσω ότι έχει κλείσει τα μάτια του -έχει τυφλωθεί πια- αλλά οι σκέψεις γυρνάνε ακόμα μέσα στο μυαλό του όσο ζει τις τελευταίες του στιγμές; Η ισορροπία φαίνεται να κλίνει λίγο περισσότερο προς την πλευρά των μάγων και δράκων. Δεν ξέρω αν το έκανες ηθελημένα ή αν έτσι βγήκε. Εκ των υστέρων, αφού ανέφερες τους διαστημανθρώπους, θα προτιμούσα και από την πλευρά των στρατιωτών κάτι πιο εξωτικό, αλλά και έτσι δε με χάλασε. Συνολικά ήταν μια καλή ιστορία. edit: Κάτι γράμματα που λείπανε Edited May 29, 2011 by Tiessa Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
anysias Posted May 29, 2011 Share Posted May 29, 2011 Πολύ ωραία γραμμένη ιστορία. Απίστευτες σκηνές μάχης, έχεις μια φοβερή δυναμική σε αυτό. Το διάβαζα με κομμένη την ανάσα. Αν κατάλαβα καλά ο ήρωας –συγγραφέας της ιστορίας ήταν διχασμένος ανάμεσα σε δύο ιστορίες και ποτέ δεν μπόρεσε να αποφασίσει. Όσο είναι άρρωστος και παραληρεί το μυαλό του πλάθει μια μάχη ανάμεσά τους από την οποία και πάλι το μυαλό του δεν βρίσκει λύση για το ποια ιστορία είναι η καλύτερη. Ώσπου η αγάπη της κόρης του συγγραφέα, για τον πατέρα της, που τον έχει μάθει τόσο καλά και έχει μεγαλώσει με τις διηγήσεις του και τις έχει αγαπήσει αποφασίζει να δώσει την λύση βγάζοντας στο φώς αυτή ακριβώς την ιστορία; Την μάχη των δύο ιστοριών; Καταπληκτική ιδέα. Έχει μέσα έντονο το στοιχείο φάντασι και είσαι στο θέμα. Είναι ξεχωριστή ιστορία πραγματικά. Οι ήλιοι που φωτίζουν ένα κόσμο φαντασίας είναι τα μάτια του συγγραφέα. Δυνατή συναισθηματική φόρτιση και πολύ ωραίος χαρακτήρας και η κόρη του συγγραφέα που στο τέλος χαρίζει ένα έναστρο ουρανό στο κόσμο φαντασίας του πατέρα της. Πολλά συν και πρέπει να πω ότι η φράση Ποτέ σύντροφος συγγραφέα δε θα καταλάβει ότι… όταν κοιτάμε έξω από το παράθυρο, δουλεύουμε.” Είναι όλα τα λεφτά. Η δουλειά ενός συγγραφέα δεν σταματάει ποτέ πραγματικά και μόνο άνθρωποι που σε αγαπάνε πραγματικά μπορούν να το σεβαστούν, να το καταλάβουν και να στο συγχωρήσουν πολλές φορές… είναι τόσο εύκολο να ταυτιστούμε με τον ήρωα σου. Πολλά συν. Μου άρεσε πάρα πολύ. Τώρα θα σταματήσω να μιλάω. Καλή επιτυχία Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted May 30, 2011 Share Posted May 30, 2011 ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΕΙΝΑΙ ΣΠΟΪΛΕΡ Για κάποιο λόγο, είχα καταλάβει πως επρόκειτο για συγγραφέα που οραματίζεται κόσμους και ιστορίες και περίμενα την σύνδεση όλων αυτών των φαινομενικά παράταιρων στοιχείων. Δεν με απογοήτευσες, κρυφέ μου έρωτα. Στα συν, τα γνωστά: υπέροχη, περιγραφική κι απέριττη γλώσσα, η φαντασία κι η ονειροπόληση. Στα προσωπικά συν, οι ηρωίδες μας έχουν ίδιο όνομα, αν και με διαφορετική ορθογραφία. :Ρ Στα πλην (λίγο, μόνο και μόνο γιατί η τελειότητα σου πάει), η αρχική ανάλωση στους σκλάβους. Απ' την στιγμή που χρησιμεύουν μόνο σαν πηγή μαγείας, δεν θα σπαταλούσα τόσο χώρο σ' αυτούς. Θα τον χρησιμοποιούσα για να δώσω λίγα περισσότερα συναισθήματα στο τέλος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted May 31, 2011 Share Posted May 31, 2011 Αν είχα διαβάσει τη μάχη σε μια αυτοτελή ιστορία τώρα θα έγραφα διθυράμβους. Εκπληκτική σκηνή, με πολύ δυνατές εικόνες, συναισθημα, αγωνία, στέρεους χαρακτήρες, άψογες εναλλαγές σε οπτικές γωνίες και έναν κόσμο τόσο γοητευτικά παράξενο που θες να διαβάσεις και άλλο για αυτόν. Το τέλος όμως, με την εξήγηση... δεν ξέρω, για εμένα δε λειτουργεί. Πέρα από το ότι η αναφορά στην κόρη στην αρχή προδίδει κάπως την ανατροπή (ίσως να λειτουργούσε αν την έβαζες χωρίς τόσες πληροφορίες για να δημιουργεί μυστήριο), κάπου αφαιρεί από τα όσα διαβάσαμε, αφού τελικά δεν υπάρχουν (ούτε καν σε ένα άλλο κόσμο έξω από τον δικό μας). Κρίμα, γιατί έχεις την ιδέα που στηρίζει ολόκληρη νουβέλα ή μυθιστόρημα, όμως καταλλήγει άλλη μια ιστορία για το τι γίνεται στο μυαλό κάποιου που πεθαίνει . Και, δυστυχώς, μετά τις Χ πρώτες φορές η ανατροπή παύει να δουλέυει... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lady Nina Posted June 1, 2011 Share Posted June 1, 2011 Περισσότερο μέσα στο θέμα δε θα μπορούσε να είναι, Ντίνο. Με τον δικό του, ξεχωριστό τρόπο, βέβαια. Μια αλληγορία σχετικά με το πώς θα μπορούσαν τα δημιουργήματα ενός συγγραφέα να τον αντιμετωπίζουν. Συγκινητικό, τρυφερό, με πετυχημένη κορύφωση όταν αποκαλύπτεται η σύνδεση των δύο κομματιών μεταξύ τους, μα και με τον τίτλο. Όλα αυτά, ενδεδυμένα με την ατμοσφαιρική γραφή σου, απογειώνουν την ιστορία, με αγαπημένη μου σκηνή το τέλος, όπου οι ιστορίες του συγγραφέα γίνονται ευρύτατα γνωστές, χάρις στην κόρη του, χαρίζοντας αμέτρητα άστρα-μάτια στον κόσμο τους. Well done και καλή επιτυχία! Υ.Γ.: Μια και το είπα και στην Ευγενία, η μοναδική παρατήρηση που θα μπορούσα να κάνω αφορά στη στοίχιση του κειμένου: προσωπικά, θεωρώ πως η διπλή στοίχιση δείχνει πιο ωραία. Ωραία γραμματοσειρά, by the way! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted June 2, 2011 Share Posted June 2, 2011 (edited) SPOILER ALERT Πολύ καλή η ιδέα και η αποκάλυψή της στο τέλος. Για μένα ξεπερνάει το (αναμφισβήτητο) κλισέ της. Επίσης εντυπωσιακή η μάχη. Όμως το διήγημα δεν με συνεπήρε όπως θα μπορούσε (εννοώ βέβαια σύμφωνα με τις δυνατότητές σου) και νομίζω ότι γι' αυτό ευθύνεται η ανισοκατανομή της έκτασης που αναφέρθηκε και από άλλους: Ο ήρωας είναι χωρίς αμφιβολία ο γέρος. Άρα χρειαζόμαστε περισσότερο γέρο. Και αν (για τις ανάγκες του του διαγωνισμού π.χ.) έπρεπε να κόψεις από κάπου, κόψε από το αρχικό κομμάτι πριν τη μάχη. Εξάλλου, το γεγονός ότι χρησιμοποιείς τρεις διαφορετικούς αφηγητές (αιχμάλωτοι, Ρις, μάγος) πρέπει να σε κάνει να υποψιάζεσαι ότι κάποιος από αυτούς δεν είναι απόλυτα αναγκαίος. Επίσης, για κάποιο λόγο που δυστυχώς δεν μπορώ να προσδιορίσω δεν με άρπαξε τόσο η συγκίνηση στις σκηνές του νοσοκομείου. Γι' αυτό και ζητάω περισσότερη έκταση εκεί. Τέλος, ας μην παρεξηγηθώ: «Σωστό» και ξεκούραστο γράψιμο; Όπως πάντα. (Αν και χρειάζονται μικρές βελτιώσεις, ξέρεις.) Δυνατή ιστορία; Σίγουρα. Εντυπωσιακές εικόνες; Ω, ναι! Απλώς έχεις γράψει καλύτερα (στα ελαφρυντικά βέβαια το "εκτός έδρας" του είδους) και είμαστε όλοι μας καταδικασμένοι να μας συγκρίνουν με τους καλύτερους εαυτούς μας. Edited June 2, 2011 by mman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SpirosK Posted June 2, 2011 Share Posted June 2, 2011 (edited) Εμένα θα με συγχωρήσετε, αλλά δεν μπόρεσα να δω πώς ήταν μέσα στο θέμα. Ίσως να θέλει ο συγγραφέας να μου στείλει ένα ΠΜ και να μου εξηγήσει. Θα το εκτιμούσα. Κατά τ'άλλα, στα αρνητικά: Η αρχή είναι λίγο εκφραστικά Off, Έχει λίγες φράσεις αδόκιμες στα Ελληνικά (μοιάζουν με μετάφραση από Αγγλικά βασικά) Στα θετικά: Ο Final Fantasy κόσμος Οι περιγραφές των μαχών (κλασικά) Στα αδιάφορα: Ο γέρος και η κόρη του... θα προτιμούσα να λείπουν εντελώς (άλλωστε έχουν μια απίστευτα μικρή έκταση για να τους χαρακτηρίσεις άξονα του διηγήματος ή σημαντικούς). EDIT: ΟΚ, ο συγγραφέας μου εξήγησε ορισμένα πράγματα. Έχω ακόμα τις ενστάσεις μου, αλλά όλα ΟΚ. Edited June 2, 2011 by SpirosK Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted June 4, 2011 Share Posted June 4, 2011 Όπως πάντα εξαιρετικά ζωντανά και επαγγελματικά γραμμένο, μπήκα απολύτως στη θέση των σκλάβων που ίδρωναν μέσα στη σκόνη κλπ. ΦΟ-ΒΕ-ΡΗ η φράση "Ποτέ σύντροφος συγγραφέα δε θα καταλάβει ότι, όταν κοιτάμε έξω από το παράθυρο, δουλεύουμε" Από τις σοβαρές υποψηφιότητες για επόμενη "υπογραφή" μου. Αλλά κατά το μεγαλύτερο μέρος δεν το κατάλαβα. Χρειάστηκε να μου το εξηγήσουν ότι οι δυο ήλιοι είναι τα μάτια του συγγραφέα και, ακόμα και όταν το ξαναδιάβασα μετά την εξήγηση, δεν είμαι σίγουρη ότι ταιριάζει οπωσδήποτε αυτή η ερμηνεία στο κείμενο. Σχεδόν απορώ από πού το κατάλαβαν οι άλλοι, δηλαδή. Ακόμα λιγότερα στοιχεία δίνεις για το ότι τα μάτια στον ουρανό στο τέλος, που κάνουν τον κόσμο να ξαναρχίσει από την αρχή, είναι τα μάτια των αναγνωστών. Πολύ ωραίες ιδέες, αλλά δεν τις έβγαλα από το διήγημα, μου τις είπανε. Και γιατί πεθαίνει ο κόσμος που έφτιαξε ένας συγγραφέας όταν αυτός τυφλώνεται; Είναι απαραίτητο να έχει κάποιος την όρασή του για να γίνει συγγραφέας; Και ο Όμηρος, ο της Ιλιάδας και της Οδύσσειας; Ίσως αν ήταν ζωγράφος, θα με έπειθε περισσότερο κάτι τέτοιο. Άλλο, βέβαια, αν ο συγγραφέας πεθαίνει (Από τι πεθαίνει; Δε λες. Από τον καταρράκτη; Ο καταρράκτης είναι θανατηφόρος; Δεν το έχω ψάξει). Να αναφέρω και ένα υποκειμενικό κριτήριο, για το οποίο δε φταις καθόλου εσύ, βέβαια: Ειδικά εμένα, ειδικά η σχέση μιας κόρης με τον πατέρα της, όσο ωραία-ποιητικά κλπ και να είναι γραμμένη/απεικονισμένη/κινηματογραφημένη, δεν πρόκειται ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ να με συγκινήσει. Ούτε νομπελίστας συγγραφέας, ουτε Oscar-winner σκηνοθέτης θα το καταφέρει ποτέ αυτό. Μην το παίρνεις προσωπικά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted June 5, 2011 Share Posted June 5, 2011 (edited) Γενικά: Συγκινητικό, αλλά κλέβεις! Όταν πατάς τον ευαίσθητο κάλο στον εγκέφαλο του κοινού σου, κλέβεις φανερά… Κι επίσης, εμ, πού είναι η όραση; Μου άρεσε: Η πλοκή σου, η ιδέα σου (αν και ελαφρώς τετριμένη). Δε μου άρεσε: Δε μπορώ να πω ότι απόλαυσα τη χρήση της γλώσσας. Είχες πάρα πολλές λέξεις που με έκαναν μάλλον να χασκογελάω παρά να αγωνιώ, κυρίως όταν κάποιος "τσίριζε". Μέγιστο φάουλ για μένα: Δεσμώτης δε θα πει δεσμοφύλακας, θα πει δέσμιος, πχ Προμηθέας Δεσμώτης. Δεύτερο μεγάλο πρόβλημα οι εναλλαγές της οπτικής γωνίας. Από το γενικό στη νοσοκόμα, από τη νοσοκόμα στους αιχμάλωτους, από τους αιχμαλώτους στη Ρις, από τη Ρις στον λιποτάκτη, από το λιποτάκτη στην κόρη… Και νομίζω ότι θα ήθελα έναν διαφορετικό τίτλο. Δε με τράβηξε όσο ήθελα και μου κάρφωσε εν μέρει και το τι γίνεται. ΥΓ το εδιτιακό: Αν ισχύει αυτό που είδα στα σχόλια παραπάνω, ότι οι ήλιοι είναι τα μάτια του γέρου ... λυπάμαι αλλά ήταν εντελώς ανύπαρκτο σαν χιντ στο μυαλό μου. Edited June 5, 2011 by Naroualis Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Innerspaceman Posted June 8, 2011 Share Posted June 8, 2011 (edited) Θα είμαι ειλικρινής μαζί σου. Το κείμενο δυστυχώς με εμένα δεν λειτούργησε. Δεν με συνεπήρε, δεν τράβηξε την προσοχή μου εκτός από λίγα σημεία. Εντόπισα σαφώς και πολλά καλά στοιχεία και κάποιες ενδιαφέρουσες σκηνές (που ανέφεραν και οι προηγούμενοι, μην τα επαναλάβω), αλλά όλα αυτά τα βρίσκω πολύ δευτερεύοντα - όσα καλά και αν είναι - από την στιγμή που δεν συμβαίνει το πρώτο. Το γιατί, υποθέτω - ανάμεσα στα άλλα - έχει να κάνει με τον τρόπο της σκηνοθεσίας της, ο τρόπος και η αρχιτεκτονική της υπόθεσης και πως αυτή δομείται, ποια στοιχεία δίνεις και ποια έκρυψες και πως ...μπορεί ...μπορεί...χίλια δυό μπορεί...πάντως, δεν λειτούργησε .... Δεν ένιωσα να με «γραπώνει» από κάπου, παρ’ όλο, που από άλλες απόψεις μπορεί να είναι αξιόλογο. Edited June 8, 2011 by Innerspaceman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted June 9, 2011 Share Posted June 9, 2011 Ναιιι! ΝΑι, αυτό είναι! DinMac, έχω εμπρός μου μία από τις καλύτερες δουλειές σου (ή τέλος πάντων την αγαπημένη μου), και δεν θέλω με τίποτα να χαλάσω τη στιγμή ψάχνοντας για τρόπους που θα μπορούσε να γίνει καλύτερη. Τη δέχομαι όπως είναι, με μάγεψε, με πήρε μαζί της και δεν θέλω να την ξεχάσω ποτέ. Να είσαι καλά, να μας γράφεις κι άλλα τέτοια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.