Lady Nina Posted May 21, 2011 Share Posted May 21, 2011 Όνομα Συγγραφέα: Lady Nina Είδος: Φαντασίας Βία; Όχι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 2952 Αυτοτελής; Σαφώς! Έμαθα το μάθημά μου... Σχόλια: 'Aφήστε τη συνείδησή σας να ενωθεί με τη δική μου μαζί. Θα σας πάω ένα ταξίδι...' DamaskinouMustiko.pdf Κι επειδή θυμάμαι πως η ταξιδιάρα μας Cassandra Gotha δεν μπορούσε να ανοίξει το αρχείο pdf, voilá! DamaskinouMustiko.doc Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted May 25, 2011 Share Posted May 25, 2011 Αχ Έλενα! Κατ’αρχήν γράφεις πολύ όμορφα. Νομίζω ότι έχεις και ένα ταλέντο προς την παιδική λογοτεχνία. Αν το ακολουθούσες θα γινόσουν σίγουρα μια από τις μεγάλες πένες του είδους. Κι εδώ, η γραφή σου είναι ονειρική, παραμυθένια, γλυκιά και … ευαίσθητη. Αλλά δυστυχώς ευαίσθητη σε βαθμό λάθους. Από τα μισά και μετά της ιστορίας είχα αρχίσει να νιώθω μια αγωνία, και δυστυχώς οι φόβοι μου επιβεβαιώθηκαν. Δεν νομίζω ότι έχει να κάνει τόσο με την «πολιτική ορθότητα» αλλά πιστεύω ότι την άποψη μου να την άκουγες από εκδότες οποιασδήποτε χώρας, αλλά ίσως και παιδοψυχολόγους. Αν είχα παιδί, δεν θα μπορούσα να του διαβάσω αυτή την ιστορία. Μια ιστορία που τι λέει σε ένα παιδί αναγνώστη; Ή και σε έναν ενήλικα; Ότι με την κατάλληλη επιθυμία, και λίγα συστατικά για το ξόρκι, ένα τυφλό αγοράκι μπορεί να ξαναβρεί το φως του! Και το φάουλ δεν σταματάει εκεί. Η εκπλήρωση του ονείρου συνοδεύεται με μια απειλή: Φρόντιζε αυτή τη δαμασκηνιά γιατί αν ξεραθεί θα το χάσεις πάλι το φως σου! Και πέραν όλων αυτών, μου δημιουργήθηκε και η απορία για εκείνη την περίεργη σαδιστική πινελιά, όπου το αγόρι δεν σκύβει προς το νερό στο ρυάκι, αλλά σκοντάφτει σε πέτρα και πέφτει στο νερό με τα μούτρα. Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Είσαι κι εσύ ένα παιδί στην καρδιά κατά βάθος Έλενα, και πιθανό να μην είχες φανταστεί στο ελάχιστο κάποια από αυτά που είπα και σκοπός μου δεν ήταν να σε στενοχωρήσω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alkinem Posted May 26, 2011 Share Posted May 26, 2011 Έχουμε και λέμε... Επιβεβαίωσες για μια ακόμα φορά πως η φαντασία σου είναι ανεξάντλητη και ευρηματική. Οι δυνατές και ζωντανές σου περιγραφές έδεσαν πολύ καλά με το έντονο συναισθηματικό στοιχείο της ιστορίας σου. Πραγματικά μας πήγες ένα ταξίδι, προσωπικά αισθάνθηκα πως βρισκόμουν μέσα στο κεφάλι της Μοίρας και αντίκριζα όσα εκείνη είχε δει. Πολύ ζωηρός και περιγραφικός ο λόγος σου. Το τέλος μόνο μου φάνηκε λίγο κοφτό και απότομο, αλλά αυτό είναι και ζήτημα προσωπικής οπτικής. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vinegrete Posted May 26, 2011 Share Posted May 26, 2011 Lady Νινα εχεις σιγουρα φαντασια στο να δημιουργεις ιστοριες. Οι οποιες ειναι ευαισθητες, γλυκιες, τρυφερες και ομορφες. Σε οσες διαβασα καποιες τις διακρινει μια παιδικοτητα (και δεν νομιζω να ειναι κακο, γιατι ειναι δυσκολο να γραψεις για παιδια). Νομιζω πως θελει λιγο προσπαθεια ακομη να καταφερεις να περασεις τοσο καλα και στο χαρτι, αυτες τις σκεψεις, συναισθηματα κτλ που κατακλυζουν το μυαλο σου, την ωρα που γραφεις, γιατι πιστευω πως εχεις δυνατοτητες να βελτιωθεις πολυ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Howard Crease Posted May 26, 2011 Share Posted May 26, 2011 To πρώτο πράγμα που θα σου πω είναι πως η γλώσσα σου είναι πραγματικά παραμυθένια. Με συνεπήρε απόλυτα, σε ορισμένα σημεία. Δεύτερον, μού άρεσε πολύ η ταξινόμησή σου των επιθυμιών των ανθρώπων. Η απεικόνισή τους σε ένα δέντρο. Και συμφωνώ στο ότι η επιθυμία ενός παιδιού για φως θα μπορούσε να είναι η πιο έντονη από όλες, όμως για κάποιο λόγο δε μου ταιριάζει για ΑΥΤΟ το παιδί. Μού κάνει για κακομαθημένο. Και τώρα θα πάω στα άσχημα, δυστυχώς. Είναι φορές που ο διάλογος δεν εξηγεί αρκετά, ή δεν έχει το ύφος που θα τού άρμοζε (όπως όταν μιλά η ηλικιωμένη με την γκουβερνάντα). Το πήρα στραβά που, ενώ η Μοίρα ξαναζεί μια απλή ανάμνησή της, αντιδρά σαν να βρίσκεται σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Ξέρω πως αλλιώς η αφήγηση θα ήταν ξερή, όμως... Και την λεπτομερή περιγραφή της συλλογής των συστατικών, βρε παιδί μου... Στην αρχή, με το που είδα δέκα συστατικά, σκέφτηκα για πλάκα "φαντάσου τώρα να αναλύσει πώς μάζεψε το καθένα!". Νομίζω δεν χρειαζόταν. Και οι αλαφροϊσκιωτοι, τί ρόλο βαράνε ακριβώς; Δεν θα μπροούσε ο κηπουρός να είναι άλλος ένας απλός κηπουρός; Όταν διάβασα το τέλος, δεν μ'ένοιαξε καν που τελικά το παιδί είχε σωθεί. Μου φάνηκε πολύ σαν "η απλή λύση", καταλαβαίνεις; Αυτά. Σόρρυ αν φαντάζω επιθετικός ή ανταγωνιστικός, αλλά δεν είμαι. Την αληθινή γνώμη μου σου λέω, ειλικρινέστατα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted May 26, 2011 Share Posted May 26, 2011 Όμορφη η ιστορία σου, Έλενα, συμφωνώ οτι ταιριάζει πολύ σε παιδικό βιβλίο λόγω των καθαρών χρωμάτων της γλώσσας σου. Μου άρεσε επίσης που ο πρωταγωνιστής ήταν ένα υπερφυσικό ον, αντί να είναι αυτό ο ανταγωνιστής. Το σκηνικό της δίκης, ή της απολογίας, ίσως να αναπτυσσόταν καλύτερα σε ένα μεγαλύτερο κείμενο. Είναι μάλλον θετικό οτι τολμάς να εκφράζεις τόσο πρωτότυπες ιδέες, αν και ίσως να υπάρχει η απειλή να είναι τόσες πολλές στο κείμενο που δε βρίσκεται κάτι γνωστό ως αντίβαρο για να επιδράσουν πιο καθαρά σαν κάτι το μαγικό. Σου εύχομαι καλή επιτυχία Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Innerspaceman Posted May 26, 2011 Share Posted May 26, 2011 (edited) Ξεκινά με μεγάλο ενδιαφέρον η ιστορία σου και γενικά στέκεται σε ένα πολύ καλό επίπεδο. Πραγματικά με τράβηξε. Με ταξίδεψες. Έχεις πολλές καλές ιδεές, φαντασία και καταπληκτική κοσμοπλασία. Δουλεμένο στην γλώσσα κτλ. Το μέγάλο μείον όμως -κατά την γνώμη μου- είναι ότι το έκανες λίγο πιο περίπλοκο από ότι χρειαζόταν. Από ένα σημείο και μετά ένιωσα σαν να προσπαθώ να λύσω ένα σταυρόλεξο (είτε γιατί όντως ήταν, είτε λόγω γραφής και περιγραφής, είτε ..είτε…). Θεωρώ οτι σε παρέσυρε η έμπνευση και δεν εστίασες. Και επειδή δεν εστίασες δεν μπόρεσα , δυσκολεύτηκα, να εστιάσω και εγώ και με μπέρδεψες. Αν σου έρχεται μια καλή εικόνα ή έμπνευση «παράπλευρη» ή σχετική με την κεντρική, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ανήκει και στο διήγημα και ας φαίνεται ότι αρχικά ταιριάζει, ή προσθέτει. Μην παρασύρεσαι. Εστίασε στην κεντρική έμπνευση σου, αφήγηση, σε μια ιδέα - σκηνή – στοιχείο κτλ, μείνε εκεί, μην πλατιάζεις υπερβολικά με πολλές διακλαδώτες αφηγηματικές σκηνές και εικόνες ιδέες και μπερδεύεις τον αναγνώστη. Ένα συγγραφικό κείμενο δεν θα πρέπει να είναι σταυρόλεξο (όχι με αυτήν την έννοια). Το αντίθετο, το μυαλό του αναγνώστη είναι ένας γρίφος για τον συγγραφέα. Και αν θέλει και ο συγγραφέας και έχει και τις «προϋποθέσεις» ο αναγνώστης, τον ξεναγεί μετά και στον δικό του γρίφο. Αν δεν είχες περιπλέξει σε κάποια σημεία την ιστορία σου, και απέφευγες κάποιες σκηνές, αφηγήσεις ή τις συμπίεζες ή και έμενες περισσότερο στην κεντρική ιδέα , θα ήταν πραγματικά εξαιρετικό. Και έτσι όμως το βρήκα πολύ καλό , ενδιαφέρον και πολύ πολύ υποσχόμενο … αλλά … θα μπορούσε να είναι και πολύ καλύτερο. Με μερικές διορθώσεις θεωρώ ότι μπορεί να γίνει ένα μικρό διαμάντι. Υγ. Από την άλλη καθόλου δεν συμφωνώ ότι η ιστορία σου ταιριάζει ή είναι για παιδική λογοτεχνία ή βιβλία. Για μεγάλα «παιδιά», ναι … Edited May 26, 2011 by Innerspaceman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted May 27, 2011 Share Posted May 27, 2011 Μου άρεσε. Οι δυο σημαντικότεροι λόγοι γι’ αυτό ήταν 1)το γεγονός ότι υπήρχε μια πλοκή που σαν αναγνώστης ήθελα να ακολουθήσω και 2)ο λόγος σου που σε σημεία ήταν πολύ φινετσάτος. Βέβαια, εκτός από φινετσάτος ήταν κι αρκετά περιγραφικός, γεγονός που πρέπει να ομολογήσω ότι σε σημεία δεν λειτούργησε για μένα. Δυο σημεία στα οποία θα ήθελα να σταθώ είναι η συζήτηση των δυο γυναικών στον κήπο και τα 10 συστατικά. Βασικα, αναρωτιέμαι αν υπήρχε πραγματικά ανάγκη να βρίσκονται στο κείμενο. Δεν μου φάνηκε να εξυπηρετούν την προώθηση της υπόθεσης (ειδικά το μάζεμα των 10 συστατικών). Σ’ αυτά να προσθέσω και τον κηπουρό , ούτε αυτός φαίνεται ιδιαίτερα σημαντικός για την υπόθεση. Το φινάλε μού άρεσε. Εννοώ πως μου άρεσε το γεγονός ότι δεν ξέρω τι θα γίνει τελικά, ήταν σαν να μου κλείνει το μάτι η ιστορία και να με αφήνει να αποφασίσω μόνος μου, να σκεφτώ τις δυο πιθανότητες (φυσικά με την προϋπόθεση ότι δεν μου έχει ξεφύγει κάποια σημαντική πληροφορία που δίνει την απάντηση). Οι αστραπές-πληροφορίες ήταν πολύ πρώτες. ΥΓ: Ωραία φάση το μίνι άρτγουορκ στην πρώτη σελίδα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted May 27, 2011 Share Posted May 27, 2011 Πρώτα από όλα μου αρέσει που το αρχείο σου ξεκινάει σαν σχολική εργασία! Δεν μπορούσα να μην το σχολιάσω αυτό, μου θύμισε τετράδιο! Δεύτερη παρατήρηση: Πού είναι το υπόλοιπο; Τι έγινε με την Μοίρα; Τι έγινε με το παιδί; Ήταν πολύ ωραία ιστορία αλλά ήταν σαν την αρχή και μέση μιας ιστορίας. Η αφήγηση με συνεπήρε τόσο που στο τέλος περίμενα να γίνει και εγώ δεν ξέρω τι! Αλλά εσύ κακούργα με άφησες με την όρεξη για... δαμάσκηνο! Θέλω να κάτσεις να γράψεις την συνέχεια και να μου την στείλεις. Δεν το θεωρώ καθόλου παράταιρο όλο αυτό, ούτε παιδικό παραμύθι, ούτε ότι παρασύρθηκες με τις περιγραφές. Αυτό που πιστεύω είναι ότι έπρεπε να έχεις ένα εξίσου μαγικό τέλος για να ολοκληρώσεις την πλοκή σου και να φχαριστηθούμε και εμείς οι πεινασμένοι! Πολύ όμορφη ιστορία όμως. Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
NIKANTHI Posted May 27, 2011 Share Posted May 27, 2011 Γραφείς πολλή ωραία, σε κάποια σημεία ιδιαίτερες σαν να διέκρινα κάποια μελωδικότητα στης περιγραφές σου που φυσικά μου άρεσαν και ανάλογος με ταξίδεψαν . Αν θα μπορούσες να πρόσθεσης λίγο περισσότερη δράση στο κείμενο σου θα ήταν τέλειο. Γιατί ήταν περισσότερο αφηγηματικό κατά την γνώμη μου από όσο θα έπρεπε, έστω και ως παραμύθι . Δύστυχος και το τέλος ήταν απότομο, ενώ είχες μεγάλο περιθώριο λέξεων το να συνέχισης το διήγημα σου Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mors Planch Posted May 27, 2011 Share Posted May 27, 2011 Πολύ όμορφη ιστορία. Στο τέλος κάπου χάθηκα κι εγώ λίγο. Αν η μοιρα της μοίρας (πολύ πετυχημένη ιδέα..) κρίνεται από το πως θα χρησιμοποιείσει ο μικρος το φως του η μοιρα θα μήν in limbo για όσο ζεί ο μικρός; Τι γίνονται η Μοίρα κι ο μικρός τελικά; Βέβαια απ' την άλλη γιατί πρέπει να το μάθουμε; Ο καθένας μπορεί να δώσει με τη φαντασίοα του τη δική του συνέχεια για το τι γίνεται μετα. Τι διδάσκει η ιστορία τον αναγνώστη που λέει ο Ντίνος; Τι διδάσκει το μέσο παραμύθι ή ο μέσος μύθος; Διδάσκουν απαραίτητα κάτι και αυτό που διδάσκουν είναι απαραίτητα σωστό ή ρεαλιστικό με όλους να ζούν καλά; Δε βλέπω την ιστορία της Έλενας να ξεφεύγει από αυτό το μοτιβό. Αν περνάει ένα δίδαγμα το παραμύθι μας εδώ είναι ότι αν θες πραγματικά πολύ κάτι αυτό στο τέλος θα πραγματοποιηθεί. Και κατά τη γνώμη μου είναι προφανές ότι το παιδί εδώ θέλει ολόψυχα το φως του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted May 27, 2011 Share Posted May 27, 2011 (edited) Μια όμορφη και γλυκιά ιστορία, συνδυασμένη με μια όμορφη και γλυκιά γραφή, αλά Lady Nina. Ακόμη μία πετυχημένη συνταγή σου Ο τρόπος που είναι γραμμένη η ιστορία την εμπλουτίζει την με όμορφες εικόνες και λυρικές περιγραφές. Σ' αυτό το κομμάτι ήσουν άψογη, αν και σε μένα έπεσαν λίγες παραπάνω οι λεπτομέρειες, αλλά αυτό είναι αποκλειστικά θέμα γούστου. Όλη η ιστορία είναι γεμάτη με όμορφη φαντασία και ευωδιές της φύσης. Μου άρεσε το δέντρο της Μοίρας, που «καρποφορούσε» τις επιθυμίες των ανθρώπων. Έξυπνη ιδέα. Ωραίο ήταν και το τέλος, που το αφήνεις ανοιχτό... η Μοίρα δεν ορίζει τη δική της μοίρα. Όμως, αυτός ο πλουραλισμός σε εικόνες και περιγραφές, στέρησε λίγο από την πλοκή της ιστορίας. Δηλαδή, σαν να έχασα κάτι σημαντικό, επειδή όλα γύρω μου ήταν τόσο όμορφα και μου τραβούσαν την προσοχή. Αν εστίαζες λίγο παραπάνω στην κεντρική πλοκή και μας έδινες μερικές ακόμη πληροφορίες, θα ήταν πολύ πιο ωραία. Edited May 28, 2011 by Mesmer Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ad Noctum Posted May 28, 2011 Share Posted May 28, 2011 Έλενα, όντως του έδωσες πιο πολύπλοκο ρυθμό από όσο σήκωνε το κείμενό σου και για το λόγο αυτό έχασε κάποιους πόντους. Όχι όμως τόσους ώστε να χάσει την μαγεία που έχει το διήγημά σου, το οποίο είναι ένα από τα αγαπημένα μου του διαγωνισμού από όσα έχω διαβάσει μέχρι τώρα. Παρατηρώ ότι βελτιώνεται διαρκώς η γραφή σου και πιστεύω ότι αν συνεχίσεις να δουλεύεις έτσι, είναι θέμα χρόνου να μας παρουσιάσεις κάτι πολύ μεγάλο. Αυτό βέβαια, καμία σχέση δεν έχει με τον διαγωνισμό, απλά μία παρατήρηση της στιγμής έκανα… Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
anysias Posted May 30, 2011 Share Posted May 30, 2011 ++Το πολύ μεγάλο συν της ιστορίας σου είναι οι περιγραφές σου και ο τρόπος γραφής. Πραγματικά είναι παραστατικός ο τρόπος διήγηση σου. Σε ακολουθώ πάντα μέχρι το τέλος όπου και αν με πας. +Ωραία η σκοπιά από την οποία πιάνεις τον μύθο της μοίρας και ακόμα καλύτερη η δίκη της. +Ωραίο φινάλε και μου άρεσε που το άφησες λιγάκι ανοιχτό. -Αυτό μόνο που στάθηκα να σκεφτώ ήταν ποιος ο λόγος που ήταν αυτά τα συστατικά θεραπείας; Και για ποιο λόγο αναφέρθηκε ο κηπουρός και το ότι είναι αλαφροΐσκιωτος. Άρα ήταν και το παιδί αφού μπόρεσε να την διαισθανθεί; Καλή επιτυχία! Υ.Γ: Όσο διάβαζα την ιστορία σου και όταν έγραφα το σχόλιο μαζί μου υπήρχε ένας τεράστιος ελέφαντας στο δωμάτιό μου και για να μην τον αγνοώ αυτός με μούσκευε όλη την ώρα με την προβοσκίδα του… Αν διάβασες την ιστορία μου θα κατάλαβες τι εννοώ. Ειλικρινά ήταν εντελώς τυχαίο! Ελπίζω να με πιστεύεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted May 30, 2011 Share Posted May 30, 2011 Αυτή ήταν μια πολύ γλυκιά ιστορία. Γλυκιά σαν και το δαμάσκηνο. Με παρέσυρε τόσο πολύ η φαντασία του δέντρου με τους καρπούς που αποτελούσαν τις ευχές που σχεδόν ξέχασα ποιο ήταν το βασικό θέμα το οποίο μας απασχολούσε. Συνήθως δεν παρασύρομαι τόσο εύκολα, οπότε θεωρώ στα πολύ θετικα της γραφής του το ότι πέτυχες να με ταξιδέψεις. Για το είδος και για τις συμβάσεις του, δεν έχω να πω τίποτα: πιο φανταστικό δύσκολα θα μπορούσε να γίνει. Θεώρησα κι εγώ το τέλος λίγο απότομο και κάποιες στιγμές μπερδεύτηκα με τον τρόπο που ακολουθούσαμε τη μοίρα στις περιγραφές της. Η κεντρική ιδέα πάντως δεν χάθηκε πουθενά. Τώρα, ως προς κάποια παράπονα που διάβασα παραπάνω, ας πούμε ότι δεν είναι σωστό να περνάει το μήνυμα πως με μια ευχή και λίγη καλή θέληση γίνονται όλα, εγώ δεν συμφωνώ. Υποτίθεται ότι ξεκινάμε να πούμε μια ιστορία διαφορετική από τις άλλες. Μια ιστορία που δεν έχει ειπωθεί, να ερευνήσουμε ένα γεγονός που δεν έχει ξαναγίνει. Υπ' αυτή την έννοια, μια χαρά ήταν για μένα όλο το σκηνικό και η πλοκή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted June 3, 2011 Share Posted June 3, 2011 Περίμενα κι εγώ να διαβάσω καμιά ιστορία με μυστικό για συνταγές, με δαμάσκηνο, αλλά απογοητεύτηκα! Δαμάσκηνο τυλιγμένο με μπέικον, μην ξεχνιόμαστε. Στα της ιστορίας, τώρα, το κείμενο είχε την κλασική ευαισθησία και ανάλαφρη διάθεση που σε χαρακτηρίζει, φαντασία και ονόματα. Μου άρεσε το σκηνικό με την Μοίρα να δικάζεται και όλο αυτό το παιχνίδι και ο τρόπος που εξελίχθηκε η αναζήτησή της. Το τέλος μου φάνηκε κι εμένα λίγο απότομο. Θα φαντάζεσαι πως ο πυρήνας της ιστορίας, με την ευχή, δεν ειναι και πολύ της κοσμοθεωρίας μου Πολύ ευχάριστη ιστορία, απλώς να βάλεις ένα πιο σαφές πλαίσιο στην φαντασία σου, ξέχνα αυτά που ποστάρει ο Διγέλαδος. Καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted June 4, 2011 Share Posted June 4, 2011 Καλογραμμένο, όμορφο και με εικόνες ονειρικές. Σίγουρα πέτυχες την ατμόσφαιρα. Κατά τα άλλα η υπόθεση δε νομίζω ότι έχει κάτι το ενδιαφέρον ή πρωτότυπο, μάλλον σε παρασέρνουν κι εσένα οι εικόνες όταν γράφεις και ξεχνάς ότι δε φτάνουν μόνες τους. Συμφωνώ επίσης με τους προηγούμενους ότι το τέλος είναι λίγο περισσότερο απ'ό,τι πρέπει ανοιχτό/αόριστο/ξεκρέμαστο. Δε μου πέρασε από το μυαλό ότι είναι παιδικό, αλλά ακόμα και αν το δει κανεις έτσι, δεν είναι μειονέκτημα. Ίσως, αν βρεις κάτι πιο πρωτότυπο να πεις με τα κείμενά σου, να εξελιχθείς σε συγγραφέα παιδικών παραμυθιών. Καλή προσπάθεια, νεραϊδούλα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted June 5, 2011 Share Posted June 5, 2011 (edited) Γενικά: Και μετά; ΚΑΙ ΜΕΤΑ; Στο καλύτερο με έκοψες, καλέ! Μου άρεσε: Η ιδέα, η πλοκή, η τεχνική, οι χαρακτήρες. Η γνωστή σου τρυφερότητα απέναντι στους ήρωές σου. Η καρτερία του αγοριού κι η παιδική ενοχή της Μοίρας. Μια πολύ γλυκιά ιστορία. Δε μου άρεσε: Δεν κατάλαβα ποια στιγμή συμβαίνουν όλα αυτά. Το αγόρι έχει μεγαλώσει ή η δίκη γίνεται τη στιγμή ακριβώς που εκείνο σηκώνεται από το ρυάκι; Αν είχα και αυτήν την πληροφορία, τότε δε θα χρειαζόταν να ρωτήσω τι έγινε μετά. Γιατί θα το είχες αφήσει στη φαντασία μου και θα σε λάτρευα γι’ αυτό. Edited June 5, 2011 by Naroualis Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SpirosK Posted June 7, 2011 Share Posted June 7, 2011 Ωραίο, παραμυθένιο και σίγουρα "Lady Nin-ιάρικο". Οι περιγραφές ωραίες (αν και μερικές παρομοιώσεις/μεταφορές εμένα με "ξένισαν" λίγο). Στα αρνητικά μου, το τέλος έρχεται λίγο απότομα για μένα, συν ότι επιπλέον τα συστατικά και η τελική πτώση στο ποτάμι μου φάνηκαν λίγο "άκυρα". Από τις καλύτερες που διάβασα μέχρι στιγμής πάντως, αν όχι η καλύτερη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
xtapodimimos Posted June 9, 2011 Share Posted June 9, 2011 xmm λοιπον!!!!!! αρχικα να σου πω πως εγώ διαφωνω με τον τρόπο που αναπαριστάς τη Μοιρα. Στο μυαλό μου εμένα η μοιρα στις ιστορίες πρεπει να είναι, παντοδύναμη, σκληρή, ανηλεής, παντογνωστης και να κάνει ότι της καπνίσει, δηλαδή κανένας κριτής δεν βρίσκεται απο πάνω της, μονάχα ίσως ο χρόνος. Μ'αρέσει πολύ π.χ. ο τρόπος που την αναπαριστά ο Λόρδος Ντάνσανυ αν έχει τύχει να διαβάσεις. (αυτος νομίζω έχει γράψει και μια μικρή ιστορία που η Μοιρα και η Τυχη παίζουν σκάκι, πολύ ιδιαιτερη και με πολλους υπαιιγμους). Ή αν δεν εχεις διαβάσει ντανσανυ, σκεψου πως τη φαντάζομαι σαν "ήρεμη δύναμη" π.χ. σαν τον Shanks (one piece), ή τον dumbledore οταν πανε να του επιτεθουν χρυσουχοι. Παρ'όλο όμως που διαφωνώ σε κάτι τόσο ριζικό, η ιστορία μου άρεσε ΠΑΡΑ πολυ!. Ισως μάλιστα να είναι προτιμότερη η δική σου αναπαράσταση ως Μοιρα 'απλη και άβουλη' γιατι πρόκειται για παραμύθι, θα επιδίωκες δηαδη (υποθέτω) να το διαβάσουν και παιδια. Επίσης πολύ καλη η εικόνα με το δέντρο! και σωστό το τέλος, νομίζω καποιοι διαφώνισαν, λέγοντας πως ήθελαν να μάθουν τι θα συμβεί, αλλα πιστεύω πως σε ιστορίες τετοιες ειναι σημαντικο το να αφήνουμε τους αναγνωστες με μια ελπίδα, πολυ πιο σημαντικο απο το να τους αφηνουμε με μια απλη γνωση των γεγονότων. Επιπλέον μου άρεσε που έπρεπε να φτιάξει γιατρικό για να θεραπεύσει το πιτσιρικι. το θεωρώ σημαντικό κομμάτι της ιστορίας και εμπλουτίζει το στοιχειο της φαντασίας, μου θύμισε το "ο ψαρας και η ψυχη του" του Οσκαρ Γουάιλντ, (οταν ο ψαρας ζητησε απ τη μαγισα να του διαχωρισει την ψυχη, αυτη δεν χτυπησε απλως παλαμάκια και ολα οκ, του είπε πρεπει να κανεις αυτο κ εκεινο και να παρεις αυτο το πραγμα κτλ) Μπραβο σου λοιπον πολυ ωραία ιστορία!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted June 9, 2011 Share Posted June 9, 2011 Ήταν ένα γεμάτο εικόνες παραμύθι, που όμως δεν κατάφερε να με παρασύρει. Μου άρεσε που έφτιαξε το γιατρικό, αλλά αν ήταν λίγο πιο προσεκτικά γραμμένο εκείνο το κομμάτι (και όχι απλή απαρίθμηση όλων των συστατικών), θα ζωγράφιζες. Μου άρεσε που δίνεται στο παιδί αυτό που λαχταρά η καρδούλα του, αλλά η απειλή ήταν αναίτια σκληρή, περιττή. Θα μπορούσε, αντί για απειλή, να έχει "δρόμο" μέχρι να φτάσει στη θεραπεία. (Θα μου πεις, ένα δώρο πρέπει να πληρώνεται; Αυτό ακριβώς είναι το θέμα: ήταν δώρο; ) Η γλώσσα γεμάτη αλλά όχι φορτωμένη. Δυστυχώς όμως, δεν με έβαλε τελείως μέσα στην ιστορία, της λείπει η αμεσότητα. Η πτώση δεν ξέρω τι σκοπό είχε. Αν υπήρχε κα΄τι εκεί, που δεν είδαμε, όταν τελειώσει ο διαγωνισμός θα μας πεις; Είμαι πολύ περίεργη (καμία ειρωνία, έτσι; Είμαι περίεργη). Αυτά, νεραϊδούλα. Το σίγουρο είναι πως έχεις ένα μοναδικό τρόπο να βλέπεις τον κόσμο, και να πλάθεις ιστορίες, πράγμα σπάνιο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted June 9, 2011 Share Posted June 9, 2011 Παραμυθού νεράιδα, έγραψες στο στοιχείο σου και πέτυχες εκεί που αποτύγχανες στα άλλα είδη (προφανώς, γιατί κι εκεί έγραφες φάντασι :Ρ). Η ιστορία είναι μελένια, αθώα και γλυκιά σαν εσένα. Μου άρεσε, αλλά προχωράω. Δεν θέλω να σε αποθαρρύνω από ένα στυλ το οποίο φαίνεται να αγαπάς και να σε αγαπάει και βλέπω τις κατραπακιές να μου έρχονται (φοράω την πανοπλία μου και τις περιμένω), αλλά βρε κούκλα μου... υπάρχει μια αφέλεια στα κείμενά σου, μια ονειρένια μπουρμπουλήθρα. Σαν άνθρωπος που έχει φάει (κι έχει ρίξει) τα σκαμπίλια του, λαχταράω κάτι το οποίο, αν και φάντασι, θα έχει έστω και ένα ψήγμα απ' την πραγματική ζωή, με την σκληρότητα και την ευγένειά της. Κάτι με το οποίο θα καταφέρω να ταυτιστώ, όχι να νομίζω ότι διαβάζω στο παιδάκι μου παραμύθια με δύσκολο λεξιλόγιο. (Όχι πως πολλά απ' τα παραμύθια με τα οποία μεγαλώσαμε δεν είναι σκληρά, αλλά καταλαβαίνεις τι εννοώ). Απ' τη μια σ' αγαπάω έτσι, τριανταφυλλένια ξωτικούλα, και θέλω να προστατεύσω και την ψυχή και την γραφή σου απ' την σκληρότητα, αλλά απ' την άλλη... Δεν ξέρω. Διχάζομαι. Και φοβάμαι ότι μπορεί να λέω και μπούρδες. Οπότε μένω μόνο στο ότι έγραψες μια πολύ όμορφη ιστορία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lady Nina Posted June 9, 2011 Author Share Posted June 9, 2011 Ευχαριστώ πολύ που διαβάσατε και σχολιάσατε την ιστορία μου! Όχι, δε θα δώσω τις εξηγήσεις απόψε, απλά νιώθω την ανάγκη να πω πως... όταν το έγραφα δεν είχα στο μυαλό μου κάτι παιδικό. Δεν ήθελα να γράψω παραμύθι! Έτσι μου βγήκε... Οι περισσότεροι -αν όχι όλοι- τη χαρακτηρίσατε μια γλυκιά ιστορία. Δε θα το αρνηθώ, γιατί πραγματικά δεν είμαι καλή στο να κρίνω κάτι που έγραψα εγώ. Μπορώ μόνο να πω πως το ευχαριστήθηκα πολύ όσο την έγραφα και αυτό μόνο μου αρκεί. Πέρα από αυτό, θέλω να τονίσω πως όταν γράφω, θέλω να ξεφεύγω από την καθημερινότητα, την πραγματικότητα. Ίσως γι'αυτό μου βγαίνει να γράφω έτσι... Δεν είναι ότι ζω σε ένα ροζ συννεφάκι -όχι πως δεν το επισκέπτομαι τακτικά- αλλά να, οι ιστορίες είναι το μέσο με το οποίο μπορώ να κάνω τα ταξίδια μου. Σε κόσμους όμορφους... αλλιώς τι νόημα έχει το ταξίδι; Η πραγματικότητα είναι σκληρή από μόνη της, δε χρειάζεται βοήθεια... Αυτά προς το παρόν! Συγκεκριμένες επεξηγήσεις από αύριο... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lady Nina Posted June 13, 2011 Author Share Posted June 13, 2011 Καλημέρα! Σήμερα είναι η τελευταία μου ευκαιρία να απαντήσω στα σχόλιά σας, για αρκετό καιρό. Οπότε θα βάλω τα δυνατά μου να σας καλύψω όλους. Προετοιμαστείτε για ένα σχόλιο, ίσο με δέκα σεντόνια! Αρχικά, αν και νομίζω πως το ξαναείπα, δεν είχα στο μυαλό μου τα παιδιά όταν έγραφα αυτή την ιστορία. Δεν το είχα σκεφτεί σαν παραμύθι. Οπότε θα συμφωνήσω κυρίως με τους Innerspaceman, Eugenia Rose, wordsmith, αν και –όπως ανέφερε και η τελευταία- «ακόμα κι αν το δει κανείς έτσι, δεν είναι μειονέκτημα». Από την άλλη, μάλλον έχει δίκιο ο DinoHajiyorgi όταν λέει πως «είμαι κι εγώ ένα παιδί στην καρδιά κατά βάθος», οπότε αυτό βγαίνει και στις ιστορίες μου, κάνοντάς τις να μοιάζουν με παραμύθια. Οι κριτικές σχετικά με την ιστορία, βέβαια, είναι αρκετά αντικρουόμενες. Από τη μία, θεωρείται πως εκφράζω «τόσο πρωτότυπες ιδέες» (Iwannhs) και λέω «μια ιστορία διαφορετική από τις άλλες» (Tiessa), ενώ από την άλλη «η υπόθεση δεν έχει κάτι το ενδιαφέρον ή πρωτότυπο» (wordsmith). Στ’αλήθεια εδώ μπερδεύτηκα και θα το εκτιμούσα, Κέλλυ, αν μπορούσες να μου δείξεις ποιά σημεία θεωρείς κοινότυπα. Το τέλος είναι επίσης ένα από τα αμφιλεγόμενα σημεία. Οι John82, Eugenia Rose, NIKANTHI, Tiessa, Stanley, wordsmith, SpirosK θεωρούν εν γένει πως είναι απότομο, ενώ από την άλλη, οι dagoncult, Mors Planch (αν κατάλαβα καλά), Mesmer, anysias, xtapodimimos το προτιμούν έτσι, ανοιχτό. Η ζυγαριά, λοιπόν, κλίνει προς το ότι το τέλος είναι απότομο και θα χρειαζόταν αλλαγή. Ωστόσο, προς το παρόν τουλάχιστον, το προτιμώ έτσι όπως είναι. Δε χρειάζεται να πω ρητά τι θα γίνει. Ήδη από τα χαμόγελα των κριτών προϊδεαζόμαστε για κάτι καλό, ενώ και αυτοί που προτιμούν τα δραματικά endings μπορούν άνετα να φαντασιωθούν πως η Μοίρα θα καταδικαστεί. Όλα επιτρέπεται να γίνουν μετά από αυτό το τέλος. Πάνω σε αυτό, και κάτι πρόσθετο. Naroualis, μου έταξες κάτι άθελά σου, λέγοντας «Γιατί θα το είχες αφήσει στη φαντασία μου και θα σε λάτρευα γι’ αυτό». Έρχομαι, λοιπόν, να ζητήσω τη λατρεία σου, γιατί λέω στην αρχή της ιστορίας: «Η σκέψη είχε τρυπώσει πολύ καιρό στο μυαλό μου, μέχρι που ένα πρωινό –εκείνο το πρωινό που μου φαίνεται τόσο μακρινό πια- το πήρα απόφαση». Εντάξει, μπορεί να μην το λέω ρητά, αλλά δεν έχει περάσει πολύς καιρός, ούτε βέβαια στιγμές μονάχα. Γενικά, ο χρόνος είναι κάτι περίεργο, δεν κυλάει με τον ίδιο τρόπο παντού. Οπότε, έρχομαι και στις πληροφορίες-αστραπές, που μπορούν να φέρουν πληροφορίες από οποιεσδήποτε συντεταγμένες του χωροχρόνου είναι απαραίτητο. Έτσι, Mors Planch, η Μοίρα δε θα χρειαστεί να μείνει in limbo μέχρι να μεγαλώσει ο μικρός και να ξεδιπλώσει –λέω εγώ τώρα- το ταλέντο του στο πιάνο, μετατρέποντας ταυτόχρονα το σπίτι του σε ορφανοτροφείο με ειδικές υποδομές για τυφλά παιδάκια... Πέρα από τα γενικά, σχολιάστηκε ιδιαίτερα η χρησιμότητα της περιγραφής της συλλογής των υλικών (ουφ! μακρινάρι) καθώς και ο κηπουρός, η συζήτηση των γυναικών, η λεγόμενη «απειλή» και η... τούμπα. Ας πάμε, λοιπόν, σε αυτά τα επιμέρους. Παρά τα αρκετά περάσματα και τις προσεκτικές διορθώσεις, κατάφερε να μου ξεφύγει κάτι πολύ μεγάλο. Κι αυτό είναι ο λόγος για τον οποίο δεν έγινε κατανοητή η πτώση από τους DinoHajiyorgi, SpirosK και Cassandra Gotha. Και έχετε δίκιο. Χωρίς τη δικαιολόγηση είναι σαν «περίεργη σαδιστική πινελιά». Το παιδάκι επίτηδες έπεσε και χτύπησε, με τη βοήθεια της Μοίρας πάντα, ώστε να δικαιολογηθεί με το χτύπημα του κεφαλιού η αποκατάσταση της όρασής του. Αλλιώς, η ξαφνική αλλαγή θα έβαζε σε σκέψεις τους γονείς (και όχι μόνο) του παιδιού. Μόνο που δεν το έδωσα να φανεί αυτό. Ο τρόπος ίασης του παιδιού είναι μια παραλλαγή της θεραπείας που είχε χρησιμοποιήσει ο Χριστός σε ένα από τα θαύματά του, με το χώμα και το νερό. Απλά εγώ θέλησα να το κάνω λίγο πιο περίπλοκο και έκανα ένα mini research σχετικά με το συμβολισμό των φυτών. Όλα τα συστατικά που αναφέρθηκαν συμβολίζουν πράγματι τη θεραπεία –εκτός των άλλων. Και το δαμάσκηνο, άλλωστε, από αυτή την έρευνα προέκυψε. Έτσι, μια και είχα κάνει και την έρευνα, θέλησα να δείξω παραστατικά τη διαδικασία συλλογής τους, παραθέτοντας και κάποια χρήσιμα στοιχεία, όπως τον μυστικό κήπο με τα ηλιοτρόπια, αλλά και τον αλαφροΐσκιωτο κηπουρό. Πάμε στον κηπουρό τώρα. Από πολλούς θεωρήθηκε περιττός. Είναι όμως ένα στοιχείο του κόσμου της ιστορίας. Γιατί δε θέλω μόνο να διηγηθώ μια ιστορία, θέλω να χτίσω και τον κόσμο στον οποίο αυτή διαδραματίζεται. Και ο κηπουρός είναι αλαφροΐσκιωτος, όπως και διάφοροι άλλοι άνθρωποι στον κόσμο του παιδιού, έτσι ώστε να υπάρχει μια ισορροπία, να μπορούν οι άνθρωποι να προφυλάσσονται από κάποιες -κακόβουλες ενδεχομένως- Μοίρες. Η συζήτηση των γυναικών έρχεται ώστε να μας δώσει με πλάγιο τρόπο κάποιες πληροφορίες σχετικά με την κατάσταση, να μας δείξει το πλαίσιο, στο οποίο τοποθετείται η ιστορία. Έτσι, μαθαίνουμε κάποιες από τις συνήθειες του παιδιού, που το ‘ντύνουν’ με μια «καρτερία», όπως πολύ σωστά επεσήμανε η Naroualis. Εδώ κολλάει και η απάντηση στον Howard Crease πως το παιδί αυτό δεν ήταν σε καμία περίπτωση κακομαθημένο. Μην μπερδεύεσαι με τα κλισέ. Δεν είναι όλα τα πλουσιόπαιδα κακομαθημένα. Άλλωστε, αν έγραφα την ιστορία σε μια άλλη παραλλαγή της που είχα σκεφτεί (τυφλό ορφανό σε ετοιμόρροπο ορφανοτροφείο) πιθανότατα θα είχα κι εγώ έναν ελέφαντα στο δωμάτιο να με καταβρέχει. By the way, anysias, σε πιστεύω, αν και νομίζω το ξανάπα! Όσον αφορά την ‘απειλή’ της Μοίρας να φροντίζει τη δαμασκηνιά, δεν το εννοούσα με την κυριολεκτική της έννοια, φυσικά. Η δαμασκηνιά, που φύτρωσε από το φρούτο της επιθυμίας του παιδιού, που πραγματοποιήθηκε, είναι ο δεσμός του με τη Μοίρα και με το δώρο που του δόθηκε. Για να παραμείνει το δώρο αυτό, ωστόσο, θα έπρεπε να του κάνει καλή χρήση το παιδί. Όπως και με τα τάλαντα που μας δίνει ο Θεός. (Πολύ στο θρησκευτικό το έριξα σήμερα, ε; Το’χει η μέρα φαίνεται!) Τα ταλέντα, αν θέλετε αλλιώς, που ‘πρέπει’ να χρησιμοποιήσουμε ώστε να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο. Έτσι και το δώρο του παιδιού. Έπρεπε να το χρησιμοποιήσει για καλό σκοπό. Όλα αυτά βέβαια ήταν ‘κρυμμένα’ και ήταν λογικό να μην τα καταλάβατε. Αυτό ενισχύει και την άποψη του Innerspaceman, που πολύ εύστοχα επισημαίνει πως «από ένα σημείο και μετά ένιωσε σαν να προσπαθεί να λύσει ένα σταυρόλεξο». Τέλος, Howard Crease, λες πως «το πήρες στραβά που, ενώ η Μοίρα ξαναζεί μια απλή ανάμνησή της, αντιδρά σαν να βρίσκεται σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση». Εδώ θα αντιπαραθέσω αυτό που πολύ πετυχημένα είπε ο John82: «προσωπικά αισθάνθηκα πως βρισκόμουν μέσα στο κεφάλι της Μοίρας και αντίκριζα όσα εκείνη είχε δει». Αυτός ήταν και ο σκοπός μου. Να δούμε, παράλληλα με τους Κριτές, την ανάμνηση της Μοίρας μέσα απ’το κεφάλι της. Γι’αυτό ακούγονταν και οι σκέψεις της άλλωστε. Το λέει και η ίδια η Μοίρα στην αρχή: «Το μυαλό μου είναι ανοιχτό για να γίνετε κι εσείς μάρτυρες όλων όσων είδα. Απλά αφήστε τη συνείδησή σας να ενωθεί με τη δική μου μαζί». Επειδή δεν έχω αναφέρει κάτι από το σχόλιό σου, Sonya, ήθελα να σου πω πως με συγκίνησε. Αυτό απλά. Η απάντηση σε αυτό που λες δίνεται στο προηγούμενο σχόλιό μου, εν μέρει. Θα δοκιμάσω πάντως, να γράψω και κάτι διαφορετικό, έξω από τη Σφαίρα των Ροζ Μπουρμπουληθρών, να δω πως θα μου βγει! Αν και υποψιάζομαι πως όσο τραγική και να είναι η ιστορία, πάλι θα σας φανεί σαν παραμύθι! :Ρ Και μερικά facts: 1) Η ιστορία αυτή γεννήθηκε από μια φράση που καρφώθηκε στο κεφάλι μου ένα βράδυ. «Λάτρευα εκείνον τον τοίχο που κρεμούσαν τις λέξεις τους οι άνθρωποι». Ακριβώς αυτή είναι η φράση που έχω γραμμένη στο τετράδιο με τις σημειώσεις μου. Εδώ θα πρέπει να δώσω μερικά credits στη TheSea IsBurned, γιατί άθελά της μου έδωσε αυτή την έμπνευση με το διήγημά της «Ο τοίχος με τα μάτια». Καμία σχέση η μία ιστορία με την άλλη, αλλά η φράση που προανέφερα μου μπήκε στο μυαλό το ίδιο βράδυ που διάβασα την εν λόγω ιστορία. 2) Την ιστορία στη μεγαλύτερή της έκταση την έγραψα ξημερώματα Παρασκευής 13 Μαΐου προς Σάββατο 14. Πραγματικά δεν μπορούσα να σταματήσω να γράφω. Έλεγα, άντε λίγο ακόμα, άντε λίγο ακόμα! Φυσικά, μετά ήρθαν και αρκετές διορθώσεις. Tέλος, θα πω πως κρατάω ιδιαίτερα τα σχόλια που λέτε για τη γραφή μου. Χαίρομαι που σας αρέσει, όπως μ’αρέσουν κι εμένα τα επίθετα που της προσδίδετε. Ονειρική, παραμυθένια, γλυκιά, ευαίσθητη, τρυφερή... Με αποκορύφωμα –για μένα- το «Lady Nin-ιάρικο» του SpirosK. Σας ευχαριστώ πολύ όλους για τα σχόλιά σας. vinegrete, εννοείται πως έχω σκοπό να βελτιώνομαι ολοένα και... ποιός ξέρει; Μπορεί κάποια στιγμή, όντως να σας δώσω «κάτι πολύ μεγάλο», που λέει και ο Deus Misereatur. Υ.Γ.: Κοίτα να δεις που έγραψα ένα κατεβατό... Και πάλι δεν έγραψα όοοοολα όσα είχα στο μυαλό μου!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SpirosK Posted June 13, 2011 Share Posted June 13, 2011 Θε έπρεπε να ξέρεις by now ότι οι κριτικές θα είναι πάντα αμφιλεγόμενες γιατί ο καθένας έχει το προσωπικό του γούστο. Εγώ σου προτείνω να διαλέξει μερικά άτομα που να εμπιστεύεσαι την κρίση τους και να ταιριάζουν πάνω κάτω τα γούστα σας και να ακούς μόνο αυτά (throw in μέσα και ένα με ακριβώς αντίθετα γούστα, για ισορροπία ). Εγώ αυτό κάνω τουλάχιστον και νομίζω ότι έχω βελτιωθεί πολύ περισσότερο έτσι από το να προσπαθώ να τους κάνω όλους χαρούμενους (που δε γίνεται). Στην τελική θες να χαράξεις τη δική σου πορεία με το δικό σου μοναδικό ύφος και όχι να γίνεις κακέκτυπο κάποιου ήδη υπάρχοντος συγγραφέα. BTW, εγώ περιμένω σειρές παραμυθιών από σένα, αλά Τριβιζάς. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.