Ποιό διήγημα του Πόε σας αρέσει περισσότερο;

[Kafka]

Ένα poll για τον Πόε

 

 

 

 

Πρόσφατα διάβασα για πρώτη φορά το μικρό διήγημα "Η σφίγγα" και μου άρεσε αρκετά, παρόλο που δεν είναι απο τα πιο γνωστά, ή και τα καλύτερά του. Αξίζει όμως μια ματιά.

 

 

[Mesmer]

Έχω διαβάσει από λίγα έως ελάχιστα από Πόε, αλλά μου άρεσε πολύ η Βερενίκη. Κάπου διάβασα ότι θεωρείται το πιο σκοτεινό του διήγημα. Πράγματι είναι πολύ ατμοσφαιρικό. Το αγγλικό κείμενο υπάρχει εδώ: Berenice

 

Γι' αυτό, προς το παρόν, η ψήφος μου θα πάει στα Κάποια άλλα...

[alkinem]

Η δικιά μου ψήφος πάει στον "Οίκο των Ώσερ". Πραγματικά ένα από τα αγαπημένα μου.

[Stanley]

Πιστεύω πως το πιο άρτιο διήγημα του Πόε είναι ο Οίκος των Ώσερ. Είναι μια ιστορία πρότυπο για πολλές που ακολούθησαν, πραγματικός μπούσουλας του είδους, με αριστουργηματική γλώσσα και κλιμάκωση. Ίσως μου αρέσει περισσότερο το Βαρέλι του Αμοντιλλιάδο, έχω χρησιμοποιήσει το όνομα αυτό, άλλωστε, και σε ιστορία μου, αλλά ο Οίκος πιστεύω πως πρέπει να πάρει την ψήφο μου.

[Ad Noctum]

Εμένα με έχει σημαδέψει ο Μαύρος Γάτος (νομίζω φαίνεται πολύ σε ένα διήγημά μου). Οπότε δεν μπόρεσα να αντισταθώ και να μην το ψηφίσω...

[Δημήτρης]

Εάν έπρεπε να ψηφίσω μονάχα από αυτή τη λίστα, θα διάλεγα το ''Ο Μαύρος Γάτος''. Πολύ καλή ιστορία μυστηρίου, που δένει όμορφα με τους προσωπικούς δαίμονες του αφηγητή. Η ψήφος μου όμως θα πάει στο 'Αλλο μιας και θεωρώ τον ''Σαλταπήδα'' ως την καλύτερη ιστορία του Πόε που έχω διαβάσει. Ένας υπηκόος στην αυλή ενός βασιλιά, καταφέρνει να εκδικηθεί μ' ένα πολύ πρωτότυπο τρόπο τους βασανιστές του. Must read σ' όσους αρέσκονται σ' αυτού του είδους τις ιστορίες.

 

 

[Mesmer]

Εάν έπρεπε να ψηφίσω μονάχα από αυτή τη λίστα, θα διάλεγα το ''Ο Μαύρος Γάτος''. Πολύ καλή ιστορία μυστηρίου, που δένει όμορφα με τους προσωπικούς δαίμονες του αφηγητή. Η ψήφος μου όμως θα πάει στο 'Αλλο μιας και θεωρώ τον ''Σαλταπήδα'' ως την καλύτερη ιστορία του Πόε που έχω διαβάσει. Ένας υπηκόος στην αυλή ενός βασιλιά, καταφέρνει να εκδικηθεί μ' ένα πολύ πρωτότυπο τρόπο τους βασανιστές του. Must read σ' όσους αρέσκονται σ' αυτού του είδους τις ιστορίες.

Δημήτρη, μήπως μπορείς να μου πεις ποιος είναι ο πρωτότυπος τίτλος; Θενκς!

[Δημήτρης]

Εάν έπρεπε να ψηφίσω μονάχα από αυτή τη λίστα, θα διάλεγα το ''Ο Μαύρος Γάτος''. Πολύ καλή ιστορία μυστηρίου, που δένει όμορφα με τους προσωπικούς δαίμονες του αφηγητή. Η ψήφος μου όμως θα πάει στο 'Αλλο μιας και θεωρώ τον ''Σαλταπήδα'' ως την καλύτερη ιστορία του Πόε που έχω διαβάσει. Ένας υπηκόος στην αυλή ενός βασιλιά, καταφέρνει να εκδικηθεί μ' ένα πολύ πρωτότυπο τρόπο τους βασανιστές του. Must read σ' όσους αρέσκονται σ' αυτού του είδους τις ιστορίες.

Δημήτρη, μήπως μπορείς να μου πεις ποιος είναι ο πρωτότυπος τίτλος; Θενκς!

 

Δεν γνωρίζω ποιος είναι ο τίτλος του πρωτότυπου μιας και το έχω μεταφρασμένο στη συλλογή ''Αλλόκοτες Ιστορίες''. Θα κάνω όμως μία έρευνα στο Internet μπας και μπορέσω να το βρω. Στη Wikipedia πάντως που κοίταξα στο λήμμα του Ποε δεν το είχε. Το βρήκα τελικά, είναι το Hop-Frog. Δες εδώ

Edited May 22, 2011 by Δημήτρης

[Stanley]

Εάν έπρεπε να ψηφίσω μονάχα από αυτή τη λίστα, θα διάλεγα το ''Ο Μαύρος Γάτος''. Πολύ καλή ιστορία μυστηρίου, που δένει όμορφα με τους προσωπικούς δαίμονες του αφηγητή. Η ψήφος μου όμως θα πάει στο 'Αλλο μιας και θεωρώ τον ''Σαλταπήδα'' ως την καλύτερη ιστορία του Πόε που έχω διαβάσει. Ένας υπηκόος στην αυλή ενός βασιλιά, καταφέρνει να εκδικηθεί μ' ένα πολύ πρωτότυπο τρόπο τους βασανιστές του. Must read σ' όσους αρέσκονται σ' αυτού του είδους τις ιστορίες.

 

 

 

Ο Σαλταπήδας;Ωραία ιστορία, δεν λέω, αλλά δεν περίμενα ποτέ κάποιος να την χαρακτηρίσει αγαπημένη του! Περί ορέξεως, που λέμε.

[Mesmer]

Την διάβασα κι εγώ. Καλούτσικη, αλλά αρκετά διαφορετική από άλλες που έχω διαβάσει.

[Δημήτρης]

Ναι, το ξέρω ότι δεν είναι και η πρώτη ιστορία του Πόε που θα αναφέρει κανείς ως την αγαπημένη του. Μου άρεσε όμως πολύ ο τρόπος με τον οποίο ο ήρωας ξεπάστρεψε τον βασιλιά και τους αυλικούς του. Και η ας το πούμε ιδιαιτερότητα του, δίνει μία άλλη νότα στην ιστορία. Από 'κει και πέρα μου άρεσαν και το τίγκα στον κυνισμό ''Το Σύστημα του Δρος Πίσσα και του Καθηγητού Φτερά'', το ''επικό'' ''Η Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου'', το ανατρεπτικό ''Εσύ Είσαι ο Δολοφόνος'', ενώ πολύ καλά ήταν και τα: ''Το Χιλιοστό Δεύτερο Παραμύθι της Σεχεραζάντ'', ''Ο Δαίμονας της Διαστροφής''. Διαπιστώνω δηλαδή ότι τα περισσότερα από τα αγαπημένα μου διηγήματα, βρίσκονται εκτός της λίστας που παρέθεσε ο Iwannhs.

[Kafka]

Το παρατήρησα μετά οτι ξέχασα δύο απο τα πιο γνωστά μικρά του διηγήματα, την Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου που ανέφερε ο Δημήτρης, και τον Ουίλιαμ Ουίλσον

[Stanley]

Παιδιά, μιλάμε για τον Πόε. Δεν γίνεται να μην αφήσεις έξω διηγήματά του, αυτά έγραφε ο άνθρωπος κι έγραψε τόσα πολλά. Και τόσα καλά. Ο Δρ Πίσσας κλπ κορυφαία σάτιρα, για το Παραμύθι της Σεχραζάτ κάπου αλλού το έχουμε αναφέρει, ιδιοφυές.

[Nihilio]

Masque of the Red Death για εμένα.

[xtapodimimos]

Η αφήγηση του Αρθουρ Γκόρτνον Πύμ είναι πολύ καλο διήγημα. το μονο που δε μου άρεσε ειναι οτι στη μέση περίπου κανει μια κοιλια, μικρή βεβαια (20 σελίδων περίπου) , αλλα με κουρασε αρκετά.

[Stanley]

Η αφήγηση του Αρθουρ Γκόρτνον Πύμ είναι πολύ καλο διήγημα. το μονο που δε μου άρεσε ειναι οτι στη μέση περίπου κανει μια κοιλια, μικρή βεβαια (20 σελίδων περίπου) , αλλα με κουρασε αρκετά.

 

Ο Πυμ δεν είναι διήγημα, είναι το μοναδικό μυθιστόρημα που έγραψε ποτέ ο Πόε.

[xtapodimimos]

ναι σωστα ειναι κ αυτη η διαφοροποιηση!. Τοτε μετα ερχεται η μάσκα του κόκκινου θανάτου και οι δολοφονίες της οδού Μόργκ

[Storyteller]

Δε θα ρίξω ακόμα τη ψήφο μου, καθώς έχω διαβάσει λίγες ιστορίες του. Απλά αυτή που μου έχει αρέσει πιο πολύ μέχρι στιγμής είναι Ο Μαύρος Γάτος. Αυτή η ιστορία του Πόε νομίζω έχει κάτι από Ντοστογιέφσκι!! Εξίσου καλό διήγημα και Η Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου!

[Dark desire]

Εάν έπρεπε να ψηφίσω μονάχα από αυτή τη λίστα, θα διάλεγα το ''Ο Μαύρος Γάτος''. Πολύ καλή ιστορία μυστηρίου, που δένει όμορφα με τους προσωπικούς δαίμονες του αφηγητή. Η ψήφος μου όμως θα πάει στο 'Αλλο μιας και θεωρώ τον ''Σαλταπήδα'' ως την καλύτερη ιστορία του Πόε που έχω διαβάσει. Ένας υπηκόος στην αυλή ενός βασιλιά, καταφέρνει να εκδικηθεί μ' ένα πολύ πρωτότυπο τρόπο τους βασανιστές του. Must read σ' όσους αρέσκονται σ' αυτού του είδους τις ιστορίες.

 

 

 

Ο Σαλταπήδας;Ωραία ιστορία, δεν λέω, αλλά δεν περίμενα ποτέ κάποιος να την χαρακτηρίσει αγαπημένη του! Περί ορέξεως, που λέμε.

 

Και δικη μου αγαπημένη-μαζι με τον οικο των Ωσερ.Μ'αρεσαν παντα οι ιστοριες εκδικησης (οσο πιο φριχτης, τοσο πιο καλα....)

[Nienor]

Δεν νομίζω πως υπάρχει περίπτωση να καταλήξω σε ένα δικό του διήγημα ποτέ. Ούτε καν σε ένα ποίημά του, τα οποία έχουν εξίσου όμορφες ιστορίες μέσα τους. Αλλά ναι, η μάσκα του κόκκινου θανάτου, ναι η Βερενίκη (και η Λυγεία), ναι ο Μαύρος Γάτος σαφέστατα και το Βαρέλι και τα Ματογυαλιά μου αρέσουν πολύ εμένα και ο Σαλαταπήδας και η πτώση του οίκου των Άσερ και φυσικά το Κοράκι και το Haunted Lake και γενικότερα του έχω μια απίστευτη αδυναμία.

 

Υπάρχει ένα πολύ μικρούλι διήγημα "Η Σκιά" στο οποίο επιστρέφω πάρα πάρα πολλές φορές όταν θέλω να αναφερθώ σε διάφορα πράγματα.

 

 

 

Shadow - A Parable

(1850) by Edgar Allan Poe

(1809-1849)

 

Yea, though I walk through the valley of the Shadow:

Psalm of David.

 

YE who read are still among the living; but I who write shall have long since gone my way into the region of shadows. For indeed strange things shall happen, and secret things be known, and many centuries shall pass away, ere these memorials be seen of men. And, when seen, there will be some to disbelieve, and some to doubt, and yet a few who will find much to ponder upon in the characters here graven with a stylus of iron.

The year had been a year of terror, and of feelings more intense than terror for which there is no name upon the earth. For many prodigies and signs had taken place, and far and wide, over sea and land, the black wings of the Pestilence were spread abroad. To those, nevertheless, cunning in the stars, it was not unknown that the heavens wore an aspect of ill; and to me, the Greek Oinos, among others, it was evident that now had arrived the alternation of that seven hundred and ninety-fourth year when, at the entrance of Aries, the planet Jupiter is conjoined with the red ring of the terrible Saturnus. The peculiar spirit of the skies, if I mistake not greatly, made itself manifest, not only in the physical orb of the earth, but in the souls, imaginations, and meditations of mankind.

Over some flasks of the red Chian wine, within the walls of a noble hall, in a dim city called Ptolemais, we sat, at night, a company of seven. And to our chamber there was no entrance save by a lofty door of brass: and the door was fashioned by the artisan Corinnos, and, being of rare workmanship, was fastened from within. Black draperies, likewise, in the gloomy room, shut out from our view the moon, the lurid stars, and the peopleless streets-but the boding and the memory of Evil they would not be so excluded. There were things around us and about of which I can render no distinct account-things material and spiritual-heaviness in the atmosphere-a sense of suffocation-anxiety-and, above all, that terrible state of existence which the nervous experience when the senses are keenly living and awake, and meanwhile the powers of thought lie dormant. A dead weight hung upon us. It hung upon our limbs-upon the household furniture-upon the goblets from which we drank; and all things were depressed, and borne down thereby-all things save only the flames of the seven lamps which illumined our revel. Uprearing themselves in tall slender lines of light, they thus remained burning all pallid and motionless; and in the mirror which their lustre formed upon the round table of ebony at which we sat, each of us there assembled beheld the pallor of his own countenance, and the unquiet glare in the downcast eyes of his companions. Yet we laughed and were merry in our proper way-which was hysterical; and sang the songs of Anacreon-which are madness; and drank deeply-although the purple wine reminded us of blood. For there was yet another tenant of our chamber in the person of young Zoilus. Dead, and at full length he lay, enshrouded; the genius and the demon of the scene. Alas! he bore no portion in our mirth, save that his countenance, distorted with the plague, and his eyes, in which Death had but half extinguished the fire of the pestilence, seemed to take such interest in our merriment as the dead may haply take in the merriment of those who are to die. But although I, Oinos, felt that the eyes of the departed were upon me, still I forced myself not to perceive the bitterness of their expression, and gazing down steadily into the depths of the ebony mirror, sang with a loud and sonorous voice the songs of the son of Teios. But gradually my songs they ceased, and their echoes, rolling afar off among the sable draperies of the chamber, became weak, and undistinguishable, and so faded away. And lo! from among those sable draperies where the sounds of the song departed, there came forth a dark and undefined shadow-a shadow such as the moon, when low in heaven, might fashion from the figure of a man: but it was the shadow neither of man nor of God, nor of any familiar thing. And quivering awhile among the draperies of the room, it at length rested in full view upon the surface of the door of brass. But the shadow was vague, and formless, and indefinite, and was the shadow neither of man nor of God-neither God of Greece, nor God of Chaldaea, nor any Egyptian God. And the shadow rested upon the brazen doorway, and under the arch of the entablature of the door, and moved not, nor spoke any word, but there became stationary and remained. And the door whereupon the shadow rested was, if I remember aright, over against the feet of the young Zoilus enshrouded. But we, the seven there assembled, having seen the shadow as it came out from among the draperies, dared not steadily behold it, but cast down our eyes, and gazed continually into the depths of the mirror of ebony. And at length I, Oinos, speaking some low words, demanded of the shadow its dwelling and its appellation. And the shadow answered, "I am SHADOW, and my dwelling is near to the Catacombs of Ptolemais, and hard by those dim plains of Helusion which border upon the foul Charonian canal." And then did we, the seven, start from our seats in horror, and stand trembling, and shuddering, and aghast, for the tones in the voice of the shadow were not the tones of any one being, but of a multitude of beings, and, varying in their cadences from syllable to syllable fell duskly upon our ears in the well-remembered and familiar accents of many thousand departed friends.

THE END

 

 

[Stanley]

Ρε το Σαλταπήδα, πολλή πέραση έχει, τελικά! Και ο Άγγελος του Παράξενου έχει μια ιδιαίτερη γοητεία, θυμάμαι, είναι μια ωραία αλληγορία για τα μεθύσια που βάραγε ο Πόε. Να αναφέρουμε και το Balloοn Hoax, το οποίο στην εποχή του είχε περάσει για πραγματικό γεγονός! Πολύ μπροστά ο άνθρωπος, δεν μπορεί να πει κανείς.

[iliosporos]

Ψήφισα κι εγώ, κλασσικός παραδοσιακός τύπος, λατρεύω τη Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου!

[Guest CyDoN]

H Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου είναι το δικό μου. Διαχρονικό, καλογραμμένο και ταιριάζει στα σημερινά δρώμενα απόλυτα.

[BlackCatGirl]

Το αγαπημενο μου ειναι η Βερενικη..Ειχε φανταστικο και πολυ psycho τελος...

Μου αρεσε παρα πολυ!

[TheSea IsBurned]

Εμένα το αγαπημένο μου είναι το "Γουίλιαμ Γουίλσον" λόγω ατμόσφαιρας και πλοκής. Τέλειο!