Το Φως Που Πήγαινε Κι Ερχόταν

[Howard Crease]

Όνομα Συγγραφέα: Howard Crease

Είδος: Slipstream (ευχαριστώ, wordsmith και λοιποί )

Βία; Eλάχιστη

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 3814 (χωρίς τίτλο και αστερίσκους)

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Ευχαριστώ εκ των προτέρων για το χρόνο σας. Κυρία διοργανώτρια, ορθογραφικά δε νομίζω πως έχω

To Φως Που Πήγαινε Κι Ερχόταν.doc

[DinoHajiyorgi]

Φίλε Χάουαρντ, είσαι ανελέητος παραμυθάς. Δεν χαρίζεις κάστανα. Σαν θεός η συμπόνια σου για τους ήρωες σου είναι μηδενική. (Το τελευταίο το λέω από κακία.) Έξοχο κείμενο, μαγική αφήγηση, με είχες στη χούφτα σου από την αρχή ως το τέλος. Ίσως η πρώτη φορά που διάβασα κείμενο του διαγωνισμού χωρίς να τσεκάρω πόσες σελίδες είχαν μείνει για να τελειώσει.

 

Είναι το χωρίς άλλο μια πρωτότυπη ιστορία, βγαλμένη από ιδιαίτερη φαντασία, και δοσμένη με τόσο ευφάνταστη αφήγηση. Ασυνήθιστη προσωπικότητα ο Όμηρος, και με είχες από την έναρξη ταγμένο ανυποψίαστο στο πλευρό του (έχοντας ο βλαξ ξεχάσει προηγούμενο σου διήγημα).

Βόγκηξα από οδύνη, όχι στο φινάλε, αλλά όταν μου τον γέρασες σε κλάσματα δευτερολέπτου σε εκείνο το παγκάκι. Μου ξερίζωσες κάθε ελπίδα από τις ελπίδες που κουβαλούσε ο νεαρός σου ήρωας, και είμαι 47 χρονών, νιώθω ότι η ζωή μου πέρασε σαν μια ανάσα και σχεδόν κανένα από τα όνειρα μου δεν έχει πραγματοποιηθεί, δεν είμαι για να διαβάζω τέτοια πράγματα.

 

 

Και το φινάλε. Ε, αυτό πια θα το χαρακτηρίσω Φινάλε-Howard Crease (“Μόνο ένας Howard Crease”). Σηκώνω τα χέρια ψηλά, αν ήσουν γυναίκα θα είχες τον τίτλο της Ερινύας χωρίς διαγωνισμό. Από τις καλύτερες ιστορίες του διαγωνισμού.

[Kafka]

Κατά τη γνώμη μου το κείμενο έχει αρκετά θετικά στοιχεία. Η ιδέα για την όραση που πηγαινοερχόταν ήταν πολύ καλή, και η εκτέλεσή της κρατούσε τον αναγνώστη ως κάποιο σημείο.

 

Μου άρεσε η εξάρτηση μιας αίσθησης απο ένα άλλο άτομο, δημιουργούσε μια ατμόσφαιρα οδύνης αλλά και κάποιας πλάγιας ελπίδας.

 

Συμφωνώ με τον Ντίνο οτι ήταν κάπως απάνθρωπη η εξέλιξη. Απο τη δική μου πλευρά όμως θεωρώ οτι δεν ταίριαζε τόσο στο αρχικό τμήμα του κειμένου. Η κορύφωση υπήρχε βέβαια, αλλά μου φάνηκε λιγάκι βεβιασμένη.

 

Όπως και να έχει το διάβασα με ενδιαφέρον, και μου άρεσε. Εύχομαι καλή επιτυχία

 

 

[alkinem]

Μια πολύ πρωτότυπη ιδέα, δοσμένη με έναν αρκετά καλό τρόπο.

Η ιστορία μου άρεσε πάρα πολύ, είχε ένα ιδιαίτερο είδος φαντασίας και ο τρόπος που γράφεις λειτούργησε πολύ καλά στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Ορθογραφικά λάθη δεν είδα, μα παρατήρησα κάποιες εκφραστικές ατέλειες. Ατέλειες που όμως δεν καταστρέφουν την ουσία του κειμένου.

Γενικά πολύ καλό και πραγματικά ευχαριστήθηκα την ανάγνωσή του.

[Stanley]

Ωραίος, μάστορα Καλή και καθαρή γραφή, μελετημένη και με πετυχημένες δόσεις χιούμορ (π.χ εκεί με το "βγάζει μάτι").

 

Διάβασα την ιστορία από τις πρώτες γιατί το slipstream είναι ένα ενδιαφέρον υβρίδιο, που έχω ασχοληθεί κι εγώ κάπως μαζί του. Σαν υπόθεση, δεν θα έλεγα ότι τη βρήκα τόσο πρωτότυπη όσο αναφέρεται παραπάνω: για παράδειγμα, μου θύμισε το 100 Χρόνια Μοναξιά. Το χειρίστηκες αρκετά καλά, όμως, και καθόλου αφελώς, οπότε το τελικό αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικότατο. Εγώ, από τη μεριά μου, δεν βλέπω πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετική η κατάληξη. Για την ακρίβεια, αν ήταν διαφορετική, η ιστορία θα πάτωνε για μένα!

 

Μερικές φράσεις που δεν μου έκατσαν καλά: άγγελος με τακούνια, το πεζοδρόμιο έγλειφε. Τα ονόματα, τέλος...Όμηρος, Λαιλά, Τζον, Τζόρτζιο...Νομίζω καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά εδώ! Κοίταξέ το λιγάκι, δεν είναι τίποτα.

 

Καλή δουλειά και καλή επιτυχία, λοιπόν!

[Eugenia Rose]

Πολύ ωραία ιστορία. Μου έβγαλε έναν ρεαλισμό, αλλά δεν του έλειψε και το φανταστικό στοιχείο. Θα έλεγα ότι αντιπροσωπεύει τον εσωτερικό κόσμο όλων μας. Πόσες φορές όταν έχουμε απογοητευτεί δεν έχουν σκοτεινιάσει τα πάντα γύρω μας και περιμένουμε μια ελπίδα να μας κάνει να βγούμε από αυτό το σκοτάδι; Την θεωρώ ιδιαίτερα συμβολική ιστορία για την ευτυχία και την δυστυχία που αποτελούν μόνο στιγμές. Καλογραμμένη, οπότε δεν με πείραξε να αναρωτηθώ περισσότερο για τον κόσμο του Όμηρου, γιατί τα είδα όλα μέσα από τα δικά του μάτια. Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό!

 

 

[Mesmer]

Μια ιστορία που διαβάζεται απνευστί. Μπράβο στον παίχτη.

 

Το δέσιμο με τον Όμηρο, από την αρχή μέχρι το τέλος της ιστορίας, είναι μοναδικό. Όλη του η ζωή περνάει μπροστά από τα μάτια μας, μας συγκινεί και μας κάνει να χαρούμε και να υποφέρουμε μαζί του. Η ατμόσφαιρα στο ορφανοτροφείο ήταν καταπληκτική.

 

Πολύ ωραία η ιδέα με την όραση. Η ευτυχία, που κάνει τα πάντα να φαίνονται καλύτερα. Μου άρεσε που αυτή η ιδιαίτερη όρασή του είχε ένα είδος μνήμης, αφού αναγνώρισε τη Λάιλα, χωρίς να ξέρει ότι είναι αυτή.

 

Πολύ καλή δουλειά.

[NIKANTHI]

Ήταν εκπληκτικό. Το τέλος του ήταν εξαιρετικό αλλά και πολύ(δυστυχώς για μένα ) λυπητερό. επίσης μου άρεσε ότι σε ένα διήγημα χώρεσες πληροφορίες που περιγράφουν μια ολόκληρη ζωή και όχι μεμονωμένα γεγονότα μιας μέρας η ενός περιστατικού της ζωής τον πρωταγωνιστών σου.

 

 

Ήταν απίστευτο τα συγχαρητήρια μου.

 

 

[wordsmith]

Πολύ πολύ ωραία γραμμένο και μπράβο. Συμφωνώ με τους παραπάνω ότι σε μερικά (ελάχιστα) σημεία παρατηρούνται κάποια λαθάκια, αλλά όχι τόσα ώστε να το χαλάνε. Κυρίως μου άρεσε ο πρωτότυπος τρόπος που περιγράφεις τη ζωή του Όμηρου μέσα από εικόνες που δεν είναι κλισέ, ούτε μελό.

Ως προς την ίδια την ιστορία/υπόθεση, νομίζω ότι παραείναι απλή, σχεδόν σαν να μην ήξερες τι να πεις, και βέβαια προσφέρεται για μελό και της λείπει η πρωτοτυπία. Εγώ δεν το κατάλαβα ότι

όλη η ζωή του Όμηρου περνάει σε εκείνο το παγκάκι, μέχρι που γερνάει. Σου τελείωσαν οι ιδέες τι να τον κάνεις μετά την απόλυση; Γιατί δεν έβρισκε αλλού δουλειά, όσο ήταν νέος, όπως είχε βρει και στην αρχή;

 

Ψυχοπλάκωσες και τον κο Τουίτι μας περί ηλικίας...

Το δυνατό σημείο του διηγήματος αυτού είναι το καλό γράψιμο. Ελπίζω όσο περνάει ο καιρός (είσαι και μικρός) να βρίσκεις περισσότερες ιδέες να ντύσεις, γιατί "το 'χεις", όπως λένε και εδώ μέσα. Θα σε βάλω ψηλά στην κατάταξή μου.

[anysias]

Howard πολύ ωραία ιστορία. Από την αρχή μέχρι το τέλος πολύ ωραία δουλεμένη (κράτησε το ενδιαφέρον μου αμείωτο) με σκηνές που σε φορτίζουν συναισθηματικά. Στην αρχή φοβήθηκα πως θα καταφέρεις να το συνδυάσεις με το φανταστικό αλλά τα κατάφερες με μαεστρία. Δεν είχε υπερβολές ήταν όλα στις σωστές δόσεις. Ωραίος γραπτός λόγος, υπέροχες περιγραφές. Ήσουν στο θέμα το εκμεταλλεύτηκες σωστά και έπλασες ένα χαρακτήρα που σου μένει. Δεν βρίσκω κάτι αρνητικό οπότε τα λόγια είναι περιττά. Από όσες ιστορίες διάβασα μέχρι τώρα είναι μέσα στις πολύ καλές. Σου εύχομαι καλή επιτυχία

 

 

[Ad Noctum]

Όμορφη ιστορία με πολύ όμορφες περιγραφές.

 

Έπιασες το θέμα από τα μαλλιά, νομίζω όμως ότι αδυνατεί στο είδος...

 

 

Κάποια σημεία που με "ενόχλησαν" ήταν τα εξής:

Η ευκολία με την οποία βρήκε δουλειά με το που βγήκε από το ορφανοτροφείο. Βέβαια το έσωσες πιο κάτω, αλλά με ενόχλησε εκείνη τη στιγμή που το διάβαζα.

Η ξαφνική μεταπήδηση από την ηλικία των 20 στα 50...

Περίμενα happy end με την Λάιλα (το όνομα μου θυμίζει πολύ έντονα την ηρωίδα του Dexter στην 2η ή 3η σεζόν - άσχετο).

 

Καλή επιτυχία!

[dagoncult]

-Ωραία η ιδέα της

τύφλωσης ανάλογα με την παρουσία ή όχι θετικών συναισθημάτων.

 

 

-Από το σημείο που ο Όμηρος αφήνει το

ορφανοτροφείο

η ιστορία άρχισε να ανεβαίνει. Ανέβηκε ακόμα περισσότερο προς το τελείωμα, όταν ο Όμηρος εγκαθίσταται

στο παγκάκι.

 

 

-Νομίζω ένα χτενισματάκι το σηκώνει.

 

-Από κι έπειτα, θα έλεγα ότι κόλλησα σε δύο σημεία.

1)Ο χρόνος στην ιστορία κινούταν με μεγάλα άλματα που

κάλυπταν όλη τη ζωή του ήρωα. Αυτό εμένα δε με βοήθησε πολύ. Πάνω που πήγαινα να χωθώ στη φάση έπεφτε άλμα.

 

2)Δε μου έκατσε το γεγονός ότι ο Όμηρος (σε φάσεις) μοιάζει αδαής για πράγματα σχετικά με τα οποία είναι σχεδόν αδύνατο να είναι κανείς αδαής.

Εννοώ, είναι δυνατόν να μην ξέρει για τον ήλιο ή ότι το κόκκινο υγρό που ήπιαν είναι κρασί (σ’ αυτά τα δύο είναι δέκα και βάλε χρονών) ή να μην ξέρει τη λέξη ‘χώρα’ (δεκαοχτώ);

 

 

-Για το φινάλε: Τραγικό και σκοτεινό. Σίγουρα μου άρεσε.

 

Μικρά στα οποία κόλλησα λίγο:

 

“Σε σώζει η χώρα, που πάει κατά διαόλου.”

-Δεν κατάλαβα αυτήν την απάντηση στη συγκεκριμένη στιγμή και με βάση αυτό που του έχει μόλις πει ο Όμηρος. Μοιάζει περισσότερο σαν κοινωνικό σχόλιο.

 

‘Άπλωσε το χέρι του για να κάνει μια απόπειρα καταμέτρησης των ψίχουλων, όταν συνέβη κάτι πρωτόγνωρο. Και όταν έχεις πατήσει τα πενήντα, σου συμβαίνουν απειροελάχιστα πρωτόγνωρα πράγματα. Συνήθως, μετράνε περισσότερο από κάθε άλλο.’

-Οι δυο τελευταίες προτάσεις με πέταξαν έξω από τη ροή.

 

Η πρώτη ενότητα ξεκινάει από το ορφανοτροφείο, ενώ στην αρχή της δεύτερης (και για μια παράγραφο) ο Όμηρος είναι ενήλικας.

 

Τα ονόματα που λέει κι ο Στάνλεϋ.

 

[Tiessa]

Φίλε μου Howard, η ιδέα σου ήταν μια από τις καλύτερες του διαγωνισμού.

Έμπλεξε πολύ επιτυχημένα το ψυχολογικό του θέματος -τη μαυρίλα που βλέπουμε όταν δεν περνάμε καλά- με το φανταστικό κομμάτι, όπου η όραση του πήγαινε κι ερχόταν (προδοτικός ο τίτλος, γι αυτό δεν σου βάζω εδώ spoiler tags).

 

Με είχες πολύ καλά σε όλη τη φάση του ορφανοτροφείου και με εξαίρεση κάποια ψιλά φραστικά που δεν μου ταίριαξαν

π.χ. επιτυχημένη γέννηση, δεν ειχα κανένα παράπονο. Ήμουνα εντυπωσιασμένη.

Τα προβλήματα ξεκίνησαν όταν έφυγε ο Όμηρος από το ορφανοτροφείο και κυρίως όταν έχασε τη δουλειά του. Η ιστορία άρχισε να φεύγει πολύ γρήγορα και ενώ θεωρώ πολύ λογικό να

 

 

(ξανα)χάσει το φως του επειδή τον απογοήτευσε το κορίτσι όταν ήταν 10 χρονών, δεν το θεωρώ τόσο λογικό να επαναληφθεί το σκηνικό επειδή έχασε τη δουλειά του. Κάπου θα έπρεπε να προσπαθήσει ξανά, να μην παραιτηθεί τόσο εύκολα.

 

 

 

Όταν γράφουμε φανταστικές ιστορίες στον σύγχρονο κόσμο έχουμε κάποιες δυσκολίες πολύ μεγαλύτερες από ότι όταν φτιάξουμε έναν δικό μας κόσμο. Το βασικότερο είναι η ανάγκη να τηρήσουμε κάποιες συμβάσεις του πραγματικού κόσμου. Όσο με είχες στο ορφανοτροφείο, βρισκόμαστε σε έναν κλειστό κόσμο, όπου όλα ήταν πιθανά. Όταν με έβγαλες έξω, στις κόρνες και στα ταχυφαγεία, έκανε άμεσα την εισβολή της η πραγματικότητα στην ιστορία και άρχισαν να με ενοχλούν οι λεπτομέρειες.

Επειδή ξέρω ότι έγραψες την ιστορία με πίεση χρόνου και επειδή η ιδέα και το αρχικό σκηνικό μού άρεσαν πολύ, θα σου έλεγα να της δώσεις κάποια στιγμή λίγο χώρο ακόμα, επειδή πραγματικά της αξίζει, για να τη βάλεις να ταιριάξει καλύτερα στο υπόλοιπο περιβάλλον που κινείται.

 

Edit: Ξέχασα να πω πόσο μού άρεσε αυτό:

“Τί εννοείς όταν λες περιστασιακά τυφλός, νεαρέ μου;”

 

 

 

 

Edited May 30, 2011 by Tiessa

[mman]

Καθόλου άσχημη ιδέα. Όσον αφορά το γράψιμο, σίγουρα ξεκινάς από ένα πολύ καλό επίπεδο, αλλά τα περιθώρια για βελτίωση είναι τεράστια (και φυσικά, όπως συμβαίνει με όλους μας, θα παραμέινουν μεγάλα όσο και να γίνεσαι καλύτερος με τα χρόνια).

Στο συνημμένο αρχείο έχω σημειώσει με μπλε αυτά που μου άρεσαν και με κίτρινο όσα πιστεύω ότι χρειάζονται είτε σβήσιμο είτε διορθώση (τυπογραφικά, ορθογραφικά, συντακτικά και κυρίως εκφραστικά). Δυστυχώς δεν έχω τον χρόνο να εξηγήσω τι ακριβώς θα ηθελα σε κάθε περίπτωση, αλλά ακόμα κι έτσι θα πάρεις μια καλή πρώτη ιδέα.

 

Το Φως - Howard.doc

 

Κατά τα άλλα, συμφωνώ ιδιαίτερα με τα παρακάτω:

 

 

όλη η ζωή του Όμηρου περνάει σε εκείνο το παγκάκι, μέχρι που γερνάει. Σου τελείωσαν οι ιδέες τι να τον κάνεις μετά την απόλυση; Γιατί δεν έβρισκε αλλού δουλειά, όσο ήταν νέος, όπως είχε βρει και στην αρχή;

 

 

-Ωραία η ιδέα της

τύφλωσης ανάλογα με την παρουσία ή όχι θετικών συναισθημάτων.

 

 

-Από κι έπειτα, θα έλεγα ότι κόλλησα σε δύο σημεία.

2)Δε μου έκατσε το γεγονός ότι ο Όμηρος (σε φάσεις) μοιάζει αδαής για πράγματα σχετικά με τα οποία είναι σχεδόν αδύνατο να είναι κανείς αδαής.

Εννοώ, είναι δυνατόν να μην ξέρει για τον ήλιο ή ότι το κόκκινο υγρό που ήπιαν είναι κρασί (σ’ αυτά τα δύο είναι δέκα και βάλε χρονών) ή να μην ξέρει τη λέξη ‘χώρα’ (δεκαοχτώ);

 

 

-Για το φινάλε: Τραγικό και σκοτεινό. Σίγουρα μου άρεσε.

 

 

 

Όταν γράφουμε φανταστικές ιστορίες στον σύγχρονο κόσμο έχουμε κάποιες δυσκολίες πολύ μεγαλύτερες από ότι όταν φτιάξουμε έναν δικό μας κόσμο. Το βασικότερο είναι η ανάγκη να τηρήσουμε κάποιες συμβάσεις του πραγματικού κόσμου. Όσο με είχες στο ορφανοτροφείο, βρισκόμαστε σε έναν κλειστό κόσμο, όπου όλα ήταν πιθανά. Όταν με έβγαλες έξω, στις κόρνες και στα ταχυφαγεία, έκανε άμεσα την εισβολή της η πραγματικότητα στην ιστορία και άρχισαν να με ενοχλούν οι λεπτομέρειες.

 

Συνέχισε να γράφεις και να διαβάζεις πολύ. Έχεις δυνατότητες.

[TheSea IsBurned]

Η ιστορία σου πιστεύω ήταν η καλύτερη του διαγωνισμού (απ' αυτές που διάβασα τουλάχιστον γιατί μου μένουν δυο-τρεις). Μου άρεσε πολύ το πώς γέρασε στο παγκάκι και καταλαβαίνω γιατί δεν ξαναπροσπάθησε να βρει δουλειά κτλ αφού είχε πια χάσει τις ελπίδες και τη χαρά του (εξάλλου αν είχε αυτά τα δυο δε θα είχε χάσει και την όρασή του) οπότε για μένα εξηγείται τέλεια. Γενικά με συγκίνησε, το μόνο πράγμα που με χάλασε λίγο ήταν τα παπούτσια της όταν την ξαναείδε (κόκκινα τακούνια;;;) Βλακεία, ξέρω, αλλά κάπως μου έκατσε.

 

Δεν νομίζω να ψηφίσω αλλά αν ψήφιζα θα ήσουν πρώτος

[Lady Nina]

Πολύ πρωτότυπη η ιδέα σου, Χρήστο. Μας έκανες να καταλάβουμε πώς γίνεται κάποιος

να είναι κυριολεκτικά τυφλός από οργή.

Έχοντας διαβάσει ακόμα ένα διήγημα δικό σου, δηλώνω εντυπωσιασμένη από τη σχετικά ώριμη γραφή σου. Σ’αυτή την ιστορία, βέβαια, παρατήρησα πως σε κάποια σημεία κολλούσε κάπως ο λόγος –ίσως για μένα μόνο. Μπορεί να έφταιγε η ώρα που το διάβασα, μα χρειάστηκε αρκετές φορές να πηγαίνω μπρος πίσω για να καταλάβω πού αναφέρεσαι. Πάντως η ιδέα πραγματικά αποδίδει και οι συμβολισμοί που είναι διάχυτοι στο κείμενό σου, μού άρεσαν πολύ. Καλή επιτυχία!

[SpirosK]

Καλογραμμένη ιστορία και ωραία υπόθεση. Βεβαίως

γιατί σε αυτό το ορφανοτροφείο δεν τους δίδασκαν τίποτα και δεν τους άφηναν να βλέπουν τον ήλιο

θα παραμείνει μυστήριο για μένα. Still, ένα ψυχοσωματικό φαινόμενο τύφλωσης (έχει πάθει και ένας πολύ καλός μου φίλος στο παρελθόν) δεν το κάνει fantasy για μένα. Συγγνώμη.

[Cassandra Gotha]

Έχουμε θέμα σ' αυτό το διαγωνισμό με το είδος. (Όχι, δεν είναι fantasy αυτό που έγραψες). Δεν πειράζει. Η ιστορία σου είναι πολύ καλά γραμμένη, εκτός από ένα-δυο σημεία που αναφέρθηκαν πιο πάνω (όχι τα κόκκινα τακούνια. Αυτά δεν με πείραξαν καθόλου, μου άρεσαν κιόλας, και τέλος πάντων έτσι τα φαντάστηκες εσύ, πού είναι το κακό; ).

 

Από πλοκή, συμφωνώ κι εγώ με τα προβλήματα που σου είπαν τα παιδιά. Γιατί δεν ήξερε τίποτα για τον κόσμο, γιατί τα παράτησε μετά το εστιατόριο, γιατί πέρασε την υπόλοιπη ζωή του εκεί που την πέρασε;

Συμφωνώ με την Tiessa ότι η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα του ορφανοτροφείου στην αρχή, με κράτησε πιο καλά από τη συνέχεια στην πόλη.

[Naroualis]

Γενικά: Εξαιρετικό. Από τη σύλληψή του ως την εκτέλεση είναι εξαιρετικό. Μπράβο.

 

Μου άρεσε: Τι να πρωτοπώ; Την ιδέα, την πλοκή, τους χαρακτήρες, την τρυφερότητα που προσεγγίζεις το θέμα; Μπράβο και πάλι και δεν ξέρω τι να σου πω περισσότερο.

 

Δε μου άρεσε: Αυτό δε μου πολυάρεσε ήταν ο τρόπος που αντιμετωπίζεις το ίδρυμα. Μου φάνηκε βολικά εξωπραγματικό, να έχουν ένα τυφλό παιδί, μέσα ένα δωμάτιο μοναχό του και μην το βγάζουν έξω καθόλου. Πού είναι οι θάλαμοι με τα πολλαπλά κρεβάτια που έχω στο μυαλό μου;

Edited June 5, 2011 by Naroualis

[Innerspaceman]

Συγκινητική η ιστορία σου. Γενικά μου άρεσε .

 

Εντόπισα όμως και πολλά χτυπητά «λάθη» (λογικά, συντακτικά, εκφραστικά κ.α) που όσο και αν ήθελα να τα παραβλέψω, ήταν τόσο "υπερβολικά" ώστε δεν μπορούσα να τα παρακάμψω, να πώ, "δεν πειράζει". Έτσι, δεν μπόρεσα να ευχαριστηθώ περισσότερο την ανάγνωση αυτής της ενδιαφέρουσας ιστορίας, όσο και αν το ήθελα.

 

Αναφέρω μερικά ενδεικτικά:

 

 

Η ξαφνική μεταπήδηση από την ηλικία των 20 στα 50... που γράφει και ο Deus ... μου φάνηκε πολύ βιαστική και ασύμμετρη σε σχέση με τις άλλες αναφορές της ζωής του. Σαν να το "ξεπέταξες" στα βιαστικά και χωρίς καμία ιδιαίτερη δικαιολόγηση ...

Επίσης ήταν πενηντάρης και τον παρουσιάζεις λες και είναι κανένας γέρος 100 χρονών, με άσπρες τρίχες στα χέρια ....κτλ...

Και η Λάιλ , ενώ ήταν πέντε χρόνια μεγαλύτερη του, στο τέλος την παρουσιάζεις λες και είναι καμία παιδούλα, με τα τακούνια κτλ...(και φαντάσου αυτός υποτίθεται ότι ήταν γερο - χούφταλο, αν και μικρότερος...)

 

 

Αρκετές χτυπητές "αναληθοφάνειες" :

 

" ...Τον ήλιο για τον οποίο η κοπέλα του είχε μιλήσει ..." που βρισκόταν ο Όμηρος δηλαδή, σε κανένα μεσαιωνικό μπουντρούμι ή στην απομόνωση; Και πάλι αυτό δεν θα δικαιολογούσε να μην γνωρίζει τίποτα για τον ήλιο ή και καθόλου τον έξω κόσμο. Κάνεις δεν του είχε μιλήσει για αυτά τα πράγματα, έστω και λίγο; Αποκλείεται.

 

Ένα άλλο βασικό λάθος που εντόπισα είναι πάρα πολλές ποιητικά αδόκιμες εκφράσεις, αλλά κυρίως αταίριαστες με το υπόλοιπο κείμενο, που μου φάνηκαν περισσότερο σαν "παραφωνίες" και ξαφνικές ετσιθελικές ενέσεις, παρά στο ότι προσθέτουν μια ποιητικότητα ή οποιαδήποτε λειτουργική εκφραστικότητα στο κείμενο.

 

πχ " ...Δεν έπαψε να ηχεί, ακόμα και όταν οι περαστικοί στο πεζοδρόμιο, που έγλειφε τα λιγοστά σκαλιά μπροστά του ...."

 

 

"...Αγχωμένες μητέρες, βιαστικοί επιχειρηματίες και νέα παιδιά που χαίρονταν τη ζωή όπως ο Όμηρος, πριν από χιλιάδες δεκαετίες, περπατούσαν πάνω στο παχύ τσιμέντα..."

 

 

Φράσεις με εντελώς λάθος συντακτικό που οδηγούν σε εκφραστικές ασάφειες:

 

" .... Πρόσεξε να μη σκοντάψει στο σκαλοπάτι που θυμόταν πως ξάπλωνε μπροστά από την πόρτα...."

 

Και διάφορα άλλες περίεργες φράσεις, "μετέωρες', αντιφατικές πχ "Γυμναζόταν σπάνια, μα για κάποιο λόγο παρέμενε αδύνατος"

 

 

Επίσης μου χτύπησε άσχημα και αταίριαστο πάλι, ο ένας να λέγεται Όμηρος (ένα αρχαιοπρεπές όνομα) και απο την άλλη έχουμε ονόματα όπως Τζον (ο περιπτεράς) κτλ ...

 

 

 

Γενικά θέλει προσοχή απο αυτές τις απόψεις.

Αρκετές χτυπητές "αναληθοφάνειες" τραβηγμένες απο τα μαλλιά για να φανούν "λογικές", που δεν "πείθουν" με τίποτα.

 

Κατα τα άλλα ήταν μια καλή και αληθινά συγκινητική ιστορία, αλλά θέλει αρκετή δουλειά σε πολλές σημαντικές και βασικές "λεπτομέρειες" .

[KELAINO]

(Ωωωχ, έγραψα ένα σχόλιο, πολύ ωραίο, αλλά χάθηκε. Τέσπα, πάμε πάλι: )

 

Εντυπωσιακό. Αναρρωτιέμαι μόνο αν θα ήταν καλύτερα να ξεκινούσαμε με τον Όμηρο στο παγκάκι (και όχι, πενήντα χρονών δεν είναι κανείς γέρος, είναι στην ακμή του...)

 

Το πρόβλημα δεν είναι τα κόκκινα τακούνια, αλλά το ότι "στολίζονταν με κομψά πόδια". Ε;

 

Πάντως, μπορεί κάποιος όταν είναι γύρω στα είκοσι και με αναποδιές, όχι μόνο να τα βλέπει όλα μαύρα, αλλά να νομίζει πως ποτέ μα ποτέ δε θα ξανασπρίσουν. (Ευτυχώς μετά μεγαλώνουμε κι άλλο).

 

Επίσης δεν κατάλαβα: το ότι η χώρα πάει κατά διαόλου, πώς εξηγεί το ότι θα τον προσλάβει; Το αντίθετο δεν παίζει συνήθως, σόρρυ φιλαράκι αλλά με την κρίση κι έτσι;

 

Τα ονόματα μ' αρέσανε είμαι του μούλτι κούλτι εγώ :Ρ

 

 

[Nihilio]

Γενικά, όταν μία ιστορία στηρίζεται πάρα πολύ στο συγκινησιακό επίπεδο, είναι πολύ εύκολο να πέσει στη λούμπα να υπερβάλει και να έχει τεράστια λογικά κενά. Και στη λούμπα αυτή πέφτει κάμποσες φορές η ιστορία αυτή.

 

Προειδοποίηση: ακολουθεί θάψιμο.

 

Ξεκινάμε με το αμιγώς φανταστικό στοιχείο της, το Οργουελικό ορφανοτροφείο-υπόγειο εργαστήριο κυβερνητικών πειραμάτων στο οποίο μεγαλώνει ο ήρωας, χωρίς να βλέπει τον ήλιο μέχρι τα 18 του και χωρίς να έχει την παραμικρή αίσθηση του πως είναι ο έξω κόσμος. Ναι, γίνομαι σαρκαστικός αλλά ήταν τόσο συγκινησιακά δοσμένο που μοναχά αυτό μπόρεσα να σκεφτώ σαν αναγνώστης: το κακόμοιρο το παιδί με την ψυχοσωματική τύφλωση που έχει ως μόνο ήλιο τη ζωής του μία κοπέλα. Και φυσικά δεν μπορώ παρά να διαβάσω και την υπόλοιπη ιστορία ακριβώς έτσι, σαν στιγμιότυπα από ένα ελληνικό σήριαλ όπου η λογική έχει πάει περίπατο στην ακρογυαλιά.

Ο ήρωας λοιπόν βγαίνει και βλέπει πρώτη φορά τον ήλιο αλλά δεν τυφλώνεται από τη λάμψη του (ενώ δεν τον έχει δει ποτέ του) δεν έχει ιδέα για τον έξω κόσμο αλλά γρήγορα πιάνει δουλειά (και μάλιστα στο μαγαζί ενός ανοιχτόκαρδου τύπου βγαλμένου από παλιό καλό ελληνικό σινεμά) και μετά χάνει κάθε ελπίδα και το φως του και πάμε φλας φόργουορντ 30 χρόνια μπροστά όπου αυτός είναι γέρος και η 55 χρονών αγαπημένη του να φαίνεται σαν 20-χρονη.

Όμως η γραφή σου είναι στρωτή και σχετικά άνετη και βγάζεις αρκετό από το συναίσθημα που θέλεις. Το πρόβλημα όμως είναι ότι εμένα ως αναγνώστη με έχασες στις 2 πρώτες παραγράφους, αφού μου έδειξες τις τρύπες και μετά δεν μπορούσα πια να πιστέψω στο παραμύθι σου. Είναι εύκολο να δώσεις υπερβολές για να τονίσεις το δραματικό, αλλά η πραγματική πρόκληση είναι το να δώσεις δράμα που να έχει και λογική συνέπεια.

Και το δεύτερο είναι πετυχημένο γιατί ο αναγνώστης δεν έχει την ευκαιρία να διαφύγει από το γραπτό σου επειδή πρόσεξε κάπου μια τρύπα.

[Sonya]

Αμάν, βρε Νίχιλ, χαρακίρι θα κάνει το παιδί! :Ρ

 

Λοιπόν, Χ. Ας αρχίσω ανάποδα, πρώτα με το φτυάρι.

 

Η ιστορία δεν είναι φάντασι. Άρα, ανεξαρτήτως το πόσο μου άρεσε, σε ό,τι αφορά τον διαγωνισμό, την θέτω αυτομάτως εκτός θέματος.

 

Πάμε στα καλά. Απόλαυσα τον σουρρεαλισμό της ιστορίας, την αντίθεση ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, την επιλεκτική όραση του Ομήρου ανάλογα με την ψυχική του διάθεση. Δεν θα σταθώ ούτε για μια στιγμή στον απόντα ρεαλισμό, γιατί μπορώ να δω πίσω απ' αυτόν την ίδια την ιστορία. Η γραφή σου είναι έξοχη. Απ' την στιγμή που παραιτήθηκα απ' την προσπάθεια να δω την ιστορία λογικά, με παρέσυρε, με πήρε και με σήκωσε. Όλος ο κόσμος ο Όμηρος κι η ψυχή του, δοσμένη με μια άρτια γλώσσα, περιγραφικότατς εκφράσεις και την αίσθηση ότι υπάρχει πολύ ζουμί μέσα στο μυαλουδάκι του συγγραφέα. Χρειάζεται εξάσκηση, προφανώς, για να μπορεί να αποδίδεται στο χαρτί και όχι να το φαντάζεται ο αναγνώστης, αλλά το υλικό υπάρχει και με χαροποιεί ιδιαιτέρως. Βλέποντας εσένα και την Σάντυ, αισθάνομαι μια αισιοδοξία για το μέλλον της λογοτεχνίας του φανταστικού στο Ελλαδιστάν μας.

 

Υ.Γ Αποφάσισε τι θέλεις να κάνεις με τα ονόματα, γιατί Όμηρος με Λεϊλά και Τζόρτζιο δεν πολυκολλάνε...

[Howard Crease]

Αρχικά, πολλά ευχαριστώ σε όσους επένδυσαν λίγο από το χρόνο τους στην ιστορία μου. Το εκτιμώ πάρα, πάρα πολύ.

Προχωράμε στις επεξηγήσεις.

 

 

 

Για το ότι δεν ήξερε τον ήλιο και τη χώρα: Υπερβολή για τον ήλιο, λογικό για τη χώρα. Μελοδραματικός τυφλός τυπάκος ζει ένα μεγάλο μέρος της ζωής του μέσα σε ένα ορφανοτροφείο που δεν φαίνεται να give a fuck. Χμμμ....

 

Για τα ονόματα: Ένοχος ο κατηγορούμενος. Το μόνο που μπορώ να αιτιολογήσω είναι πως το "Όμηρος" οφείλεται σε μια φήμη που θέλει τον αρχαίο Έλλην Όμηρο τυφλό.

 

Για την ευκολία να βρει δουλειά: Όλοι οι ήρωες έχουν δικαίωμα σε λίγη τύχη. Μήπως δεν την πάτησε μετά;

 

Για την αντιμετώπιση του κλεισίματος του μαγαζιού: Ένα φρέσκο άνοιγμα του ψυχολογικού τραύματος που σίγουρα είχε αφήσει στον Όμηρο η Λέιλα. Ξέρετε, εκεί που όλα φαίνονται να κυλάνε στρωτά και εύκολα, να δέχεσαι την κεραμίδα out of the blue.

 

Για τις αναληθοφάνειες γενικότερα: Η αρχική ιστορία ήταν 4500 λέξεις. Με τόσα ψαλίδια για να χωρέσει στα πλαίσια του διαγωνισμού, νομίζω πως είναι λογικό να χάνει σε ορισμένα σημεία.

 

Για το ξαφνικό γέρασμα: Up.

 

 

Αυτά, πάνω κάτω. Και πάλι ευχαριστώ για τον κόπο σας, και συγνώμη για το καθόλου ξεκάθαρο fantasy στοιχείο.

 

 

 

 

 

[Nienor]

Καλωσόρισες κι από μένα, κύριος (Ναι, ναι, οκ, πολύ καθυστερημένα, τι να κάνουμε τώρα? Τώρα διάβασα κείμενό σου πρώτη φορά. )

 

Γράφεις άνετα και η αλήθεια είναι ότι όσο διάβαζα ξεχνούσα (ή συγχωρούσα) όλα αυτά που θα με σκαλώνανε κανονικά επειδή ακριβώς γράφεις τόσο άνετα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι όταν περάσει το "puzzle dazzle them" της γραφής, εκεί που έχεις πλεόν συναίσθηση της πλήρους ιστορίας που διάβασες με ενοχλούν όλα εκείνα που αναφέρονται και δε θα τα επαναλάβω. Και δεν είναι θέμα αληθοφάνειας στην πραγματικότητα, είναι θέμα του πόσο μπορείς να τραβήξεις μια κατάσταση για να τη φέρεις στα μέτρα σου και το κατά πόσον τελικά αυτή είναι χρήσιμη και σου προχωράει το διήγημα με κάποιο τρόπο. Τι θέλω να πω:

Το ταχυφαγείο με τον ευχάριστο τύπο είναι τραβηγμένο και περιττό. Τι μας δίνει για την ιστορία? Τίποτα. Μην το βάζεις μέσα καν, ειδικά όταν είναι και τραβηγμένο και περιττό.

Το να μην ξέρει τον ήλιο τι προσθέτει? Το να μην ξέρει ότι το κρασί το λένε κρασί? Ενώ κοίτα τώρα, θα μπορούσε να μην ξέρει τι χρώμα έχει το κρασί, θα μπορούσες να το αλαφρύνεις το ίδιο μιλώντας για το μπέρδεμα που έπαθε σχετικά με το πώς το κρασί είναι κόκκινο ή ροζ ή κίτρινο. Θα μπορούσες την ίδια αίσθηση της ευφορίας να τη δώσεις στραβώνοντας τον για λίγο από τον ήλιο και δίνοντάς μας τη διαφορά αυτής της ολιγόλεπτης γλυκιάς απώλειας της όρασης από την ευτυχία σε αντίθεση με τη σκούρα δίνη που βλέπει όσο είναι δυστυχισμένος.

Και συνεχίζοντας έτσι θα μπορούσα να σου περιγράψω τα νοήματα που θα περίμενα να παράγει μια τέτοια ιδέα και δεν τα βρήκα μέσα στην ιστορία.

 

Πιστεύω για την ιστορία αυτή ότι είχες το τέλος στο μυαλό σου, το μόνο που πραγματικά σε αφορούσε γράφοντας και χτίζοντάς την ήταν να φτάσεις με κάποιο τρόπο εκεί κι αγνόησες όλο το ενδιάμεσο, κι οπότε δεν το έστησες σωστά εξαρχής. Δηλαδή, γιατί ταχυφαγείο? Γιατί παγκάκι? Γιατί σύγχρονος κόσμος (κι άρα βγαίνεις κι ευκολότερα αναληθής)? Δε ρωτάω φυσικά για να μου απαντήσεις, ρωτάω πράγματα που εγώ τα ρωτάω στις δικές μου ιστορίες και που θεωρώ γενικά πως ίσως βοηθάνε και τους άλλους όσο και μένα. (Επίσης, ενδεχομένως να καταλάβεις καλύτερα τι σου λέω αν πάρεις ένα κείμενο του Κυρίου Μμαν -όποιο σου κάνει κέφι- το διαβάσεις πρώτα και μετά αρχίσεις να ρωτάς τον εαυτό σου γιατί έβαλε αυτό εκεί. Θα δεις ότι θα ξέρεις όλες τις απαντήσεις αυτόματα και ως δια μαγείας )

 

Γενικά όμως, κι αν δεν ήμασταν εδώ, αν ας πούμε είχα διαβάσει το πρώτο από τα διηγήματά σου σε ένα βιβλίο, σίγουρα θα διάβαζα το επόμενο κι ίσως να μην σκεφτόμουν και τίποτα από όλα αυτά. Συνήθως μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς όταν πρέπει να πεις στον άλλο τις σκέψεις σου.

 

Καλώς σε διάβασα και πάλι κι ελπίζω να βοηθάω και να μη σε στεναχωρώ