Δύο σύντομα διηγήματα του Dunsany

[Kafka]

Μετέφρασα δύο πολύ μικρά, αλλά εξαιρετικά κατά τη γνώμη μου, διηγήματα του Dunsany, και είπα να τα μοιραστώ μαζί σας

 

 

 

 

Ο εργάτης

 

Είδα έναν εργάτη να πέφτει με την σκαλωσιά του από την κορυφή ενός γιγαντιαίου ξενοδοχείου. Και καθώς έπεφτε τον είδα να κρατάει ένα μαχαίρι και να προσπαθεί να σκαλίσει το όνομά του στο ξύλο. Είχε το χρόνο να το κάνει αυτό διότι θα πρέπει να του έμεναν ακόμα εκατό μέτρα πτώσης. Και δε μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο παρά μόνο την ανοησία του να πράξει αυτή τη μάταιη ενέργεια, καθώς όχι μόνο ο ίδιος θα ήταν αξεδιάλυτα νεκρός σε τρία δευτερόλεπτα, αλλά και ο στύλος στον οποίο προσπαθούσε να χαράξει ό,τι από το όνομά του προλάβαινε ήταν βέβαιο πως θα καιγόταν σε μερικές εβδομάδες ως καυσόξυλο.

Έπειτα γύρισα στο σπίτι μου καθώς είχα δουλειά να κάνω. Και όλο εκείνο το απόγευμα σκεφτόμουν την ανοησία εκείνου του ατόμου, μέχρι που η σκέψη με εμπόδισε στη σοβαρή μου εργασία.

Και αργά την ίδια νύκτα, καθώς ακόμα εργαζόμουν, το φάντασμα του εργάτη πέρασε μέσα από τον τοίχο μου και στάθηκε μπροστά μου, γελώντας.

Δεν άκουσα κανένα ήχο ώσπου να του μιλήσω, όμως μπορούσα να δω την γκρίζα διάφανη μορφή μπροστά μου να τρέμει από το γέλιο.

Τελικά μίλησα και ρώτησα τι ήταν εκείνο με το οποίο γελούσε, και τότε το φάντασμα επίσης μίλησε. Είπε «γελάω με εσένα που κάθεσαι και εργάζεσαι εκεί».

«Και γιατί» ρώτησα «γελάς με τη σοβαρή εργασία;»

«Μα η θλιβερή ζωή σου θα περάσει σαν ένας άνεμος» είπε, «και ολόκληρος ο κουτός πολιτισμός σου θα έχει αφανιστεί σε μερικούς αιώνες».

Έπειτα ξανάρχισε να γελάει, και αυτή τη φορά ακουγόταν, και, συνεχίζοντας το γέλιο του, πέρασε και πάλι πίσω από τον τοίχο, και πίσω στην αιωνιότητα από την οποία είχε έρθει.

 

 

 

 

 

O Χάρος

 

 

 

Ο Χάρος έσκυβε μπροστά και τραβούσε το κουπί. Όλα ήταν ενιαία στην κούρασή του.

 

Δεν ήταν γι αυτόν ένα ζήτημα χρόνων ή αιώνων, αλλά πλατιών πλημμυρών χρόνου, και ενός παλιού βάρους και ενός πόνου στα χέρια που είχεγίνει γι αυτόν μέρος του σχεδίου που οι Θεοί είχαν φτιάξει και ήταν ακερμάτιστο από την Αιωνιότητα.

 

Αν οι Θεοί του είχαν στείλει έστω έναν αντίθετο άνεμο αυτός θα είχε χωρίσει όλο το χρόνο στη μνήμη του σε δύο ίσα κομμάτια.

 

Ήταν τόσο γκρίζα όλα πάντοτε εκεί που ήταν που αν κάποια λάμψη διαρκούσε για μια στιγμή στους νεκρούς, στο πρόσωπο ίσως κάποιας βασίλισσας όπως η Κλεοπάτρα, τα μάτια του δε θα μπορούσαν να τη διακρίνουν.

 

Ήταν παράξενο που οι νεκροί αυτές τις μέρες έφταναν σε τόσο μεγάλους αριθμούς. Έρχονταν κατά χιλιάδες ενώ παλιότερα έρχονταν πενήντα-πενήντα. Δεν ήταν η δουλειά του Χάρου ούτε και η συνήθειά του να σκέφτεται στην γκρίζα ψυχή του γιατί ίσχυαν αυτά τα πράγματα. Ο Χάρος έσκυβε μπροστάκαι τραβούσε το κουπί.

 

Τότε πέρασε κάποιος καιρός που δεν ήρθε κανείς. Δεν ήταν συνηθισμένο για τους Θεούς να μη στέλνουν ούτε έναν κάτω, από τη Γη, για τόσοδιάστημα. Αλλά οι Θεοί ήξεραν καλύτερα.

 

Τελικά ήρθε ένας άνθρωπος μόνος του. Και η μικρή σκιά κάθισε τρέμοντας σε ένα μοναχικό παγκάκι, και η μεγάλη βάρκα ξεκίνησε την πορεία της. Μόνο ένας επιβάτης: οι Θεοί ήξεραν καλύτερα. Και ο μεγάλος και κουρασμένος Χάρος τράβηξε το κουπί ξανά και ξανά,πίσω από το μικρό, σιωπηλό, τρεμάμενο φάντασμα.

 

Και ο ήχος του ποταμού ήταν σαν ένας δυνατός αναστεναγμός που η Θλίψη στην αρχή είχε αφήσει ανάμεσα στις αδελφές της, και που δε μπορούσε να αφανιστεί όπως η ηχώ της ανθρώπινης οδύνης που σβήνει στους γήινους λόφους,αλλά ήταν τόσο παλιά όσο ο χρόνος και ο πόνος στα χέρια του Χάρου.

 

Τότε η βάρκα από το σιγανό, γκρίζο ποτάμι εμφανίστηκε στην όχθη του Άδη και η μικρή, σιωπηλή σκιά, ακόμα τρέμοντας, πάτησε πάνω της, και οΧάρος γύρισε τη βάρκα για να πάει κουρασμένα πίσω στον κόσμο. Τότε η μικρή σκιά μίλησε, εκείνη που κάποτε ήταν ένας άνθρωπος.

 

«Είμαι ο τελευταίος» είπε.

 

Κανείς δεν είχε κάνει τον Χάρο να χαμογελάσει πριν, κανείς πριν δεν τον έκανε να κλάψει.

Edited May 25, 2011 by Iwannhs

[Kafka]

Καμιά γνώμη; Έπεσε δυστυχώς μέσα στο διαγωνισμό...