Η κατάρα του Πορφυρού Ματιού

[Nienor]

Χα! ο Αύγουστος

 

Καλή ήτανε. Η αλήθεια είναι ότι του έχεις γράψει καλύτερες, αλλά σε αυτή εδώ μ' αρέσει που "σπάει", δεν τον θυμάμαι να σπάει κάπου αλλού. Άρα είναι ανθρώπινος, ε?

 

Θα έλεγα να φύγει ο μονόλογος (ναι το ξέρω ότι είναι εξαιρετικά μικρός, αλλά μου θυμίζει λίγο τους κακούς που μονολογούν πριν να σκοτώσουν το θύμα τους κι αυτό πάντα βγαίνει λάδι ) Επίσης, όλη αυτή την πληροφορία που δε μας ενδιαφέρει (μοναστήρι κτλ) στην πλοκή θα μπορούσες με ένα τσικ να την κάνεις να μοιάζει περισσότερο με μάθημα (ίσως και το μονολογάκι και γενικότερα τη διαδικασία της επίλυσης) που κάνει επί τόπου στην Κασσάνδρα.

 

Αν και δεν την πολυπιάνω τη σύνδεση με το Μεντίβ, όντως η αίσθηση π0ου αφήνει πίσω του είναι αρκετά κοντά στον πύργο του. Γενικά, όμορφο και λιτό όπως πάντα. Τον αγαπάω τον Αύγουστο, αλήθεια στο λέω, τον νοιάζομαι.