New Canaan

[northerain]

"If you would like to have your heart broken, just come out here.

This is the dust-storm country. It is the saddest land I have ever seen."

 

-- Ernie Pyle, a reporter in Kansas, just north of the Oklahoma border, June, 1936.

 

 

 

Abide with me; fast falls the eventide; the darkness deepens; Lord, with me abide.

 

-Abide with me, Christian hymn

 

1937

 

New Canaan

 

 

 

The carnival was long due to this town. It has been years since the last time, too many, for days like these where little joy could be found.

 

Even when your family is starving for food, there are other things that can be more important, like hope. Happiness. Sometimes, this happiness can be bought for a small price, the price of admission.

 

This is what the carnival represents, in this town and others, hit by the dustbowl. A small measure of happiness in a world where little is to be had.

 

Then again the carnies are swindlers. They have rigged games and fake attractions, a woman with a fake beard made out of goat hair and a mermaid that's just a fish glued to a monkey corpse. But that's for the grown ups. For the kids, it's just rides and cotton candy and magic. Because Magic is the key.

 

 

 

Daniel didn’t care about magic right then. He was looking out the window at the men and women setting up the big tent, getting ready for opening night. The frantic activity out there was the opposite of what his home has been lately. Everything was quiet. Because Lizzie was sick and she needed her rest and the sun hurt her eyes. So he sat in the dark house, trying to be quiet, trying not to cause her any more pain.

 

He studied them, the grimy faces and the old, torn clothes. It looked like a hard life, but these days, what wasn’t? Still, he could see himself among them. Just leaving everything behind and disappearing with everyone else that left for California or New York. A nobody, a nameless farm hand for hire.

 

But he couldn’t. Because of her. Because she couldn’t leave this place, she couldn’t survive the trip. Doctor said that. She said that. And Daniel nodded his head, because he knew he could never convince her to leave her home.

 

 

 

He walked up the creaking stairs, to their bedroom. She was combing her hair, slowly, methodically. As pretty as ever, as the day he first saw her, all those years ago. The consumption had taken her glow, but not her beauty. Behind those eyes, he knew she was still there, the girl he fell in love with. She was just…tired. Asleep, in a way.

 

He stood in the doorway, thinking these and other things. She turned to him, absentmindedly and smiled. A kind of a broken smile, but still, her smile.

 

''What are you doing, love?'' he asked.

 

''What does it look like, Daniel? I figured I’d fix up my hair tonight.'' She kept brushing her hair.

 

''Will you take me to the carnival tonight?''

 

He swallowed hard.

 

She knew she wasn’t supposed to tire herself. He knew how everyone treated her when she left the house. Avoided her, looked away, like she was unclean, a pariah. It hurt her. Because it hurt her, it hurt him.

 

''I don’t think the weather’s gonna be nice tonight darling. Maybe tomorrow night?''

 

''You know very well that they’re only here for tonight. I’m already getting ready, aren’t I?'' She smiled the way she always did when she was trying to sway him.

 

It still worked.

 

 

 

Later.

 

 

 

The night was cool and the wind had died down. It was a good night for something different, a good night to forget your problems. Daniel and Lizzie walked hand in hand through the crowds and the barkers and the rides and for a few of those moments, he could almost forget that she was sick, that she was going to die, that she was going to leave him , forever.

 

They watched a couple of fools part with their money trying to beat the odds and the cheating carnies, looked over most of the stalls, laughing like teenagers at the cootch show.

 

They got candy from one of the stalls and he watched her eat it, slowly, thoughtfully. Her mind was elsewhere, he could see that in her eyes, as plain as day. So even though he hated heights, hated them since he fell of a ladder when he was a kid, he said

 

''Let’s go on the Ferris wheel'' and took her hand and dragged her along, as if they were still kids.

 

''Two tickets'' he said to the carnie working the ride and tossed him the coins.

 

He held out her hand to her, to help her get in the car.

 

''My lady''.

 

''Thank you'', she said, in a fake royal accent and climbed in.

 

They wheel started turning again.

 

''I’m really happy Daniel. I’m happy that we could have this night'' she whispered, her head on his shoulder.

 

Trying not to look down, he looked in her eyes and nodded. It was a good night. Better than any night they had since Lizzie got sick.

 

Seeing her smile was worth it. Not the price of admission, but the fear in the pit of his stomach, that it would be too much for her and she would just die in his arms.

 

The side glances and the murmurs of the townspeople that recognized her. These were their friends and neighbors, these poor, miserable bastards. Because even when you’re nothing, it always feel good to look down on someone and say ‘’at least I’m not that’’.

 

As the car went up, the townspeople and the little dusty houses of the town grew smaller. He tried not to look down. Tried to hold Lizzie's gaze, because it’s the only thing that was keeping him from panicking.

 

They didn’t speak all the way to the top. Until she broke the silence. It was a cruel thing to do, to get him up here where he was vulnerable, where he was stuck, where he had to listen to every single word she had to say.

 

''Daniel. You know I want to say these things to you. I have to.''

 

His smile broke. This was a fight he had run away from many times. But now there was nowhere to go.

 

''We have to talk about it. About me…dying. About you. What you’re going to do after I’m gone. I want to have these things said and I will.''

 

He looked away, at the other side, at the faint lights of New Canaan. There was a slight wind, picking up the dust and covering everything with a film of filth. From up there, it looked like the whole town was a ghost, a dead thing, in the middle of this black blizzard.

 

‘’I have made arrangements with Father Jonas. It’s all paid out in full. I will be buried at the family plot, close to my mom and pop.’’

 

She tried to pull his head towards her, to make him face her, but couldn’t. She played with the frayed edge of her dress, a tear running down her cheek. Mostly for him, not for her. But some of it was for her. She was so young, too young to die really.

 

''I want to be buried in this dress. I want Abide with me to be sung.'' She coughed into her handkerchief, a bright new red spot forming among the others. She looked at it for a second and then put it back in her pocket.

 

She was quiet for a long while.

 

He turned around, his face hard.

 

''Tell me.'' He swallowed. ''The rest.''

 

She took his hand into hers and went on.

 

''I’d like you to get married someday. I’d like you to leave this place behind you, the day I’m in the ground. Like we used to say. Go to California and start fresh, away for this hellish place.''

 

She squeezed his hand.

 

''Will you do that?''

 

''Yes''.

 

His heart almost stopped when the car jerked. They were moving again, finally heading towards the ground.

 

He jumped out and walked away, leaving her behind. He walked fast and without looking in front of him, just wanting to get away from her, wanting to get lost in the crowd and have some peace. He made a turn between two booths and the darkness swallowed him. He stayed there, his back against the wood, until he calmed down.

 

Then, he walked deeper into the darkness, came out the other side, on one of the quieter rows of attractions. Old freak shows and crappy games lined both sides.

 

He walked the other way, towards the last few booths. There was a fortuneteller wagon there, the painted sign on the side old and washed out. He climbed the two rickety steps and opened the door.

 

Inside, a young girl seemed to be expecting him. Like she expected all the marks that walked in there, he guessed. She didn’t speak, only motioned for him to sit down across her. Between them, the table with the tarot cards.

 

He sat down.

 

He put his coin down on the table, as the sign said. He looked, waited and she started dealing out the cards in front of her. He knew their names, had seen the act before. He didn’t believe any of it, didn’t really know why he went in there. Just being stupid, he thought.

 

She finally spoke.

 

''This card is you. You stand before a choice.'' She tapped one of the cards.

 

''This is your loved one. She will die. Soon.''Pointed at another, upside down.

 

''This upsets you. I can see it in the cards and on your face. This is your fate, depending on the choice you make.'' She picked up two of the cards and placed them in front of him.

 

One was Death, the other, The Lovers.

 

He coughed. Looked at the cards.

 

''What is my choice?'' he said.

 

''It’s the choice I will give you. Because you walked in here and because I know what your trouble is. Because I can help you.''

 

He laughed. A dry laugh that seemed to die in his throat before it could reach her ears.

 

''You don’t me. You don’t know what my trouble is. You’re a two-bit carnie trying to take money from fools.''

 

''That may be, Daniel. But I can help you. You and your darling Lizzie, dying of the consumption as we speak. Wasting away in that old house of yours. I can take that away.''

 

He didn’t want to be there anymore. But he seemed unable to get up, to walk away. He felt tired. He nodded along.

 

''All I need is your vision. Your vision for her sickness, your vision for her life.''

 

''You want my eyes.’’ He said. ‘’How do you propose I do that? Give them to you I mean.''

 

''Oh you don’t have to worry about that. It’s not your eyes I want, it’s what they see. You will not be blind. You will just not be able to see.''

 

He didn’t understand. He didn’t care. He just wanted to get out of there and find his Lizzie. Take her home and be with her.

 

''You can have my eyes'' he said, finally.

 

''I just want your vision.'' She said.

 

 

 

Later.

 

 

 

They walked hand in hand, through the closing booths and the people slowly leaving the carnival. He was happy. He felt something happen earlier, he felt like somehow, what the girl said had been done. He could still see, but not see. He could look at Lizzie, but he did not love Lizze. He could look at the sky, but he could not hope.

 

Looking at her, he could see a young girl with a horrible disease. He could see the circles under her eyes, her pale skin. Every little flaw he could see, but not forgive. He couldn’t see her as she was when they met, the way she had been every day since.

 

He understood how he could see, but couldn’t see.

 

He smiled as they passed under the carnival gates, not seeing. She coughed and in her handkerchief, a blood flower bloomed.

[Eugenia Rose]

Όμορφη και μελαγχολική ιστορία. Αν και είναι στα Αγγλικά ο λόγος κυλάει εύκολα. Χρειαζόταν μεγαλύτερη ανάπτυξη σε κάποια σημεία, κυρίως στο τέλος.

Γιατί πιστεύει αυτά που ακούει από την μάγισσα και πως αυτή έχει την ικανότητα να τα κάνει. Δεν αναρωτιέται πως ξέρει τα ονόματά τους?

Επίσης την βρήκα ποιητική, και από άποψη θέματος αλλά και γραφής. Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό!

 

 

[DinoHajiyorgi]

Cruel ending that makes a very strong story, very much under the required theme.

 

Loved the setting, and the language. You must have read tons of these stories, or you are just a yankee boy. One of your best, and one of the competition's top contenders.

[Howard Crease]

Θα σου πω το θέμα μου με τις ιστορίες που είναι γραμμένες στα Αγγλικά. Δεν βρίσκω κανένα ρημαδιασμένα ελάττωμα!

Μάλλον επειδή την αγαπάω τόσο πολύ αυτή τη γλώσσα, και μου φαίνεται τόσο ιδανική και ψαρωτική... τί να πω;

 

Μου άρεσε πολύ το διήγημα σου, μαν. Και το τέλος είχε μια ιδιαίτερη δύναμη, you know?

Μπράβο σου. Καλή επιτυχία.

[Mesmer]

Γενικά, δεν μ’ αρέσει να διαβάζω στα αγγλικά, αν και είναι «εύκολα» κι έχουν συμπυκνωμένα νοήματα που είναι εύηχα και κουλ. Αλλά δεν μου μιλάνε το ίδιο με τα ελληνικά, όσον αφορά τη λογοτεχνική τους πλευρά. Κι αυτό μου φάνηκε πολύ έντονα στην συγκεκριμένη ιστορία, χωρίς να φταίει η ίδια η ιστορία.

 

Μου άρεσε πολύ το σκηνικό στο οποίο είναι τοποθετημένη. Πόνος μέσα σε ένα μέρος που σφύζει από χαρά και διασκέδαση… πολύ οξύμωρο. Ωραία η σκηνή με τη μάντισσα,αλλά εκεί θα ήθελα λίγα παραπάνω.

 

Αρκετά καλό και το τέλος. Δένει πολύ καλά με την ατμόσφαιρα της ιστορίας και την κάνει ακόμη πιο τραγική.

 

Αν ήταν γραμμένη στα ελληνικά θα κέρδιζε πολύ περισσότερους πόντους.

Edited May 27, 2011 by Mesmer

[Oceanborn]

Υπήρχαν κάποια μικρά λαθάκια αλλά πάνω στη ροή της ιστορίας δεν έδωσα και ιδιαίτερη σημασία. Το λεξιλόγιο σου είναι άψογο. Μπράβο. Η ιστορία στην αρχή δεν κατάλαβα τι σχέση είχε με την όραση αλλά τελικά ήταν τόσο...μα τόσο καλή... Και αυτό το τέλος... Η απόλυτη πίκρα έτσι;

 

Νομίζω ότι το καλύτερο κομμάτι της βασίζεται σε όλη αυτή την αντίθεση της όρασης, της πραγματικής ψυχικής όρασης με την τύφλωση... Ήταν πολύ ρεαλιστικό και ανθρώπινο. Αληθινό έντονο και εν τέλη τραγικό. Τη βρήκα ρομαντική σε ιδιαίτερο και σωστό επίπεδο. Με μελαγχόλησες κάπως. Δε στο κρύβω... Καλή συνέχεια...

[Stanley]

Μελαγχολική και θρηνητική ιστορία, γύρω από την απώλεια και τον έρωτα. Μου αρέσει να διαβάζω στα αγγλικά, εδώ πρόσεξα ένα αμελητέο φλερτ με το γκόθικ στοιχείο, και περίμενα να δω πότε θα μπει το υπερφυσικό και η όραση. Μου άρεσε, εν ολίγοις, αν και μερικά σημεία ήταν βιαστικά και βολικά

π.χ δέχεται υπερβολικά εύκολα τα λόγια της μάγισσας

. Μια απορία έχω:

γιατί στο τέλος βλέπουμε την φυματικιά να φτύνει ακόμα αίμα; Δεν θα έπρεπε να είχε θεραπευτεί; Φυσικά, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι η μάγισσα έλεγε αρλούμπες και φούμαρα, αλλά τότε πώς ο Ντάνιελ έζησε πράγματι την μεταβολή; Ήταν, άραγε, ένα είδος πλασίμπο ή υποβολής; Αν ναι, θα ήθελα να δοθεί καλύτερα.

[jjohn]

i liked the story !

 

Το κείμενο είναι καλογραμμένο αν και υπάρχουν κάποια συντακτικά λάθη(ποιος δεν κάνει άλλωστε )

επικρατεί μία σκοτεινή ατμόσφαιρα στο κείμενο σου ,η οποία κορυφώνεται(λάθος λέξη) πάνω στο τροχό με τον συγκινητικό διάλογο μεταξύ των

δύο ερωτευμενων.

 

για το τέλος τώρα

 

η μάγισσα αυτή έκανε τον Daniel κενό από αισθήματα προκείμενου να μην νιώσει τίποτε όταν θα πεθάνει η κοπέλα ; Μπορεί να είμαι εντελώς λάθος αλλά κάτι τέτοιο μου άφησε η ιστορία εμένα

 

[NIKANTHI]

Είναι απίστευτη μαγκιά να μπορείς να γραφείς λογοτεχνία σε μια ξένη γλώσσα και μπράβο σου. Αλλά όταν συμμετέχεις σε ένα διαγωνισμό ρισκάρεις την κατάταξη σου, γιατί όση ξέρουν καλά αγγλικά μπορεί να σε δώσουν και την πρωτιά στην κατάταξη τους, αλλά όση δεν ξέρουν θα σε βάλουν στην τελευταία θέση της βαθμολογίας τους. Κάτι που φυσικά είμαι σίγουρος ότι το γνωρίζεις.

 

 

[Ad Noctum]

Η "αγγλική" μας συμμετοχή είναι το λιγότερο υπέροχη. Πολύ ωραίες περιγραφές και πολύ όμορφα περασμένα τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών σου. Γεννήθηκαν ερωτήματα στο τέλος σχετικά με το τι ήταν πραγματικά αυτό που έκανε η μάγισσα.

 

Πάντως συγχαρητήρια, γράφεις πολύ όμορφα!

[anysias]

Ταυτίστηκα αρκετά με τον ήρωα. Πολύ ρεαλιστικός χαρακτήρας. Όπως και της Lizze, τραγική φιγούρα. Ήταν πολύ δυνατή η σκηνή της συζήτησής τους πάνω στην ρόδα του λούνα παρκ και εκείνη της αντίδρασής του όταν κατεβαίνει από την ρόδα και νιώθει το βάρος όσων άρχισε να συνειδητοποιεί, την που αποδέχτηκε να την ακούσει. Η ατμόσφαιρα ήταν το πιο δυνατό ατού της ιστορίας σου, οι περιγραφές και οι διάλογοι. Το τέλος άφηνε μια γλυκόπικρη γεύση που όμως κούμπωσε με όλο το θέμα. Αργήσαμε λίγο να δούμε το Fantasy στοιχείο αλλά το έβαλες την κατάλληλη στιγμή. Την διάβασα δύο φορές για να συνηθίσω την γλώσσα αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με εσένα αλλά με εμένα που έπρεπε να διαβάζω πιο συχνά ιστορίες στα αγγλικά. Καλή επιτυχία

 

 

[Tiessa]

Πολύ καλή δουλειά.

Πραγματικά μου άρεσε πάρα πολύ. Πρώτα απ' όλα μου άρεσε η εποχή και το περιβάλλον που τη στήνεις.

Πολύ καλή και η φάση με το dustbowl, το οποίο όχι μόνο αναφέρεται αλλά το χρησιμοποιείς επιδέξια στα κατάλληλα σημεία. Μας αφήνει μια αίσθηση σκόνης μέσα στο στόμα. Μου άρεσε επίσης πάρα πολύ -μα πάρα πολύ- και το όλο σκηνικό με το πανηγύρι και τις αποσπασματικές σκηνές του.

Πολύ ικανοποιητικοί οι ήρωες, πολύ καλό και το τέλος.

Με εξαίρεση κάποια θεματάκια επιμέλειας, κυρίως στο στυλ των εισαγωγικών, δεν υπήρχε τίποτα που να μην μου αρέσει σ' αυτή την ιστορία.

Και το τέλος: σκληρό και συγκινητικό μαζί. Εξαιρετική ιστορία!

 

Edit: typos

Edited May 28, 2011 by Tiessa

[heiron]

Ωραια ιστορια,καλογραμμενη και μαλιστα στα Αγγλικα. θα μπορουσε να ειναι ενα συντομο Something wicked this way comes, αλλα "You don't me".

Ειναι ισως αρκετα κλισε πλοκη η "ηρωας συναντα πλασμα με υπερφυσικες δυναμεις και συναπτει μια συμφωνια παγιδα".Παντως πολλοι θα περιμεναν στο τελος να μην συμβει αυτο που λες(φανηκε και στα σχολια) αρα εχεις καλο τουιστ.Σε μερικα σημεια ηθελε οντως λιγο κρεας παραπανω.Ας πουμε,τι θα πει "later" βρε;Γραψε εκει μια παραγραφο πως βγηκε απο τη σκηνη και αρχισε να (μη) βλεπει τον κοσμο.Θα βοηθουσε αν ειχες περιγραψει κατι που του αρεσε πιο πριν και μολις βγηκε νομισε οτι δεν ηταν το ιδιο γιατι ηταν ασχημο και αδιαφορο πχ.Ετσι θα γινει η μεταβαση πιο ευκολα.

Ταυτιστηκα με την ηρωιδα παντως.Μπηκα στο πετσι της λογω της καταστασης που βρισκομαι.

[Mindtwisted]

Πολύ συναισθηματική ιστορία με μελαγχολικό τέλος. Μου άρεσε. Οι χαρακτήρες ήταν πολύ καλά αναπτυγμένοι και σε έβαζαν στην ατμόσφαιρα.

 

Τώρα τα αγγλικά δεν με πείραξαν, δεν μπορώ βέβαια να σου κάνω υποδείξειςστο συντακτικό κτλ, αλλά δεν σκάλωσα πουθενά στο κείμενο, οπότε τα βρίσκω εντάξει.

 

Γενικά τη θεωρώ μία από τις πολύ καλές ιστορίες του διαγωνισμού.

 

Μπράβο και καλή επιτυχία!!!!

[Lady Nina]

Can’t help, but reply you in English as well! This story, as a… story, is very melancholic. The characters, the setting, the whole situation… Dull, like English weather. So, the choice of language could not be more becoming, in my opinion. Well done on this part! I just noticed one little mistake. Somewhere towards the end, you write:

''You don’t me. You don’t know what my trouble is. You’re a two-bit carnie trying to take money from fools.''

I guess you forgot a “know” in the first sentence.

Apart from that, I was wondering why Lizzie didn’t get any better at the end. Of course, it may need some time for her to get better, but still I’d like to ensure that his loss of vision wasn’t meaningless. Just wish he will eventually start seeing again, cause without this, his life could get empty.

Finally, I couldn’t help but think that the story also had some horror elements. It somehow reminded me of “The Prince of Mist”, a book I read recently. I think I’m gonna stop going to carnivals, in the end! Good luck!

[mman]

Αρνητικά:

 

- Η μικρή έκταση αφαιρεί από την ατμόσφαιρα.

- Πολυχρησιμοποιημένο θέμα.

- Τα δύο "Later" ξενερώνουν άσχημα τον αναγνώστη. Βάλε ενδιάμεση παράγραφο, ή άπλώς σβήσ' τα.

- Σε ένα-δυο σημεία οι αντιδράσεις των χαρακτήρων θέλουν λίγο περισσότερο ομάλη μετάβαση, όπως εκεί που φεύγει από κοντά της όταν κατεβαίνουν απ΄ τη ρόδα. Και (συμφωνώ με heiron) ο τρόπος που παρουσιάζεις την αλλαγή στην όρασή του.

- Ο ήρωας αποφάσισε πολύ γρήγορα και "εύκολα" σε σχέση με το τίμημα, όταν μάλιστα δεν καταλάβαινε ποιο ακριβώς θα ήταν αυτό. Είναι το κομβικό σημείο σου. Αφιέρωσέ του λίγη περισσότερη έκταση.

- Το ασαφές τέλος δεν κορυφώνει ιδανικά. Αν δεν έχω καταλάβει κάτι, είναι επειδή μου λείπει πληροφορία. Φαίνεται να έχεις κάποιο καλό twist εκεί, αλλά δεν το έπιασα.

 

Θετικά:

 

+ Σωστά δοσμένο σκηνικό.

+ Καλό pace γλώσσας και ιστορίας.

+ Αρκετά έως πολύ καλή ατμόσφαιρα.

+ Πολύ έξυπνη η ιδέα με το τίμημα για την όραση. Φαντάζομαι (επειδή δεν ξέρω) ότι δεν είναι καθόλου κλισέ.

 

Γενικά, κατά τη γνώμη μου, ένα αρκετά καλό διήγημα.

[Cassandra Gotha]

Με άρπαξες απ'τα μαλλιά και μ' έσυρες στο τραινάκι του πόνου.

 

Από τις καλύτερες ιστορίες του διαγωνισμού, με ένα-δυο σημεία που θέλουν λιγάκι προσοχή, και που αναφέρθηκαν ήδη.

[wordsmith]

Πολύ καλογραμμένο και ατμοσφαιρικό. Ίσως λίγο πιο χαμηλών τόνων και αργοκίνητο από ό,τι θα μου άρεσε εμένα - περίμενα και περίμενα πότε θα έμπαινες στο θέμα "όραση" και στο στοιχείο φάντασυ. Συμφωνώ με heiron και mman ότι σε κάποια σημεία είναι πολύ σκέτο και η μετάβαση από τη μία σκηνή στην άλλη γίνεται απότομα - οπωσδήποτε να αλλάξεις αυτά τα "later".

To τέλος δε με απογοήτευσε και το κατάλαβα απολύτως:

δε χάνει κυριολεκτικά την όρασή του, αλλά παύει να νιώθει και να ενδιαφέρεται για αυτά που βλέπει. Αφού του το λέει η μάγισσα ότι θα βοηθήσει αυτόν, δε λέει ότι θα βοηθήσει αυτήν.

Μου θυμίζει κάτι που είχα διαβάσει στην Athens Voice: κάποιος/κάποια ρωτούσε "πόσο χρόνο παίρνει να σβήσουν οι αναμνήσεις" των τραυματικών εμπειριών, για να πάψουμε να πονάμε, και έπαιρνε την απάντηση ότι "δε σβήνουν οι ίδιες οι αναμνήσεις, αλλά τα αισθήματα που νιώθουμε εμείς για αυτά που θυμόμαστε". Και διαπίστωσα ότι αυτό ισχύει: διάφορα που όταν μου είχαν συμβεί με είχαν στενοχωρήσει πολύ, περνώντας ο καιρός κατέληξα να τα φέρνω στη μνήμη μου με πλήρη αδιαφορία, παρόλο που τα θυμάμαι πολύ καλά. Νιώθω σαν να συνέβησαν σε άλλον και εγώ απλώς τα διάβασα ή τα άκουσα να μου τα διηγούνται.

Πετυχημένο.

[dagoncult]

Ωραίο σέτινγκ. Το ύφος που χρησιμοποίησες έδωσε στην ιστορία μια μουντή γκριζάδα που στα μάτια μου έδεσε άψογα με το σκηνικό της πόλης (γούσταρα λίγη περισσότερη αμμοθύελα ή τα αποτελέσματά της). Κάπως απότομη μου φάνηκε η εμφάνιση της μάντισσας. Το κλείσιμο αρκετά δυνατό, μ’ άρεσε ιδιαίτερα η αφαίρεση των συναισθημάτων (not love, not hope, not forgive) του ήρωα. Αναπάντεχα για το μέγεθός της (μιας και συνήθως προτιμώ τις ιστορίες που απλώνουν ως το όριο των λέξεων) μια από τις προτιμήσεις μου σ' αυτόν το διαγωνισμό.

[Naroualis]

Γενικά: Απαπα. Μακριά από μας τέτοια διλήμματα.

 

Μου άρεσε: Οι χαρακτήρες σου πάντα ξεχωρίζουν, ξεχώρισαν και τώρα. Η ελπίδα σου δε μου άρεσε, αλλά μόνο και μόνο γιατί την έχω επιθυμήσει πολύ και ξέρω ότι δεν υπάρχει. Η πλοκή ήταν καλή, εκτός από τα «Later» που μου ξίνισαν λιγάκι.

 

Δε μου άρεσε: Δεν κατάλαβα το συμβολισμό της Νέας Χαναάν. Επίσης η ιδέα όχι και τόσο πρωτότυπη, αλλά η εκτέλεση ήταν υποδειγματική.

Edited June 5, 2011 by Naroualis

[Nihilio]

Εξαιρετική ατμόσφαιρα και απόδοση μιας άλλης χώρας και άλλης εποχής. Δυνατή ιδέα και πολύ καλά δωσμένη, αλλά νιώθω ότι κάπου είναι λίγο πιο απρόσωπο και αποστασιοποιημένο από ότι θα έπρεπε να είναι. Ίσως επειδή λείπουν κάποιες μικρές λεπτομέρειες (πχ αν περιέγραφες τις κάρτες ταρώ που τραβούσε ή το τι ακριβώς έβλεπε ο ήρωας στο τέλος) που θα βάλουν τον αναγνώστη 100% μέσα στην ιστορία.

[KELAINO]

Ουάου.

 

Αυτό που βλέπουμε δεν είναι το λιγοστό φως που πέφτει πάνω στα εξαιρετικά εξειδικευμένα φωτοευαίσθητα κυτταράκια μας, αλλά αυτό που κατασκευάζει ο εγκέφαλός μας χρησιμοποιώντας το.

 

Καταπληκτικό σέττινγκ και ατμόσφαιρα, αποστασιοποιημένη αφήγηση, κάπου είπα "όχι ρε γ..." όταν τον είδα να κατευθύνεται στο τρέιλερ της μάντισσας (και δεν έπεσα πολύ έξω: η κλισέ μάντισσα που ξέρει ποιός είσαι, πώς σε λένε κι έχει έτοιμη τη λύση).

Ακόμα, θα ήθελα να ξέρω τί εχει να κερδίσει η μάντισσα από αυτήν την ιστορία;

 

Το τέλος αδυσώπητο.

 

Γενικά, μπρα γιόμπατ.

[Sonya]

Πάρα πολύ ωραία ιστορία (τελικά, οι εκτός είδους έγραψαν εξαιρετικά κείμενα), αλλά κι αυτή πατάει μ' ενάμισι πόδι στον γκοθοτρόμο και το φάνταζι στοιχείο περνάει σαν ανάλαφρη πεταλουδίτσα. Το φάντασι είναι κάτι μαγικό κι ανεξέλεγκτο, γιατί περιορίζεσαι να την υπαινιχθείς μόνο και να πατήσεις στον ψυχολογικό τρόμο; Δώσε κακούργα μάντισσα στον λαό! Δώσε βοτάνια κι βουντού, δώσε λίγο φάντασι, μπα παναθεμά σε! Έχεις που έχεις το ντρόουμπακ του πραγματικού κόσμου για σέττινγκ, πρέπει μόνος σου να του βγάλεις και κάθε ίχνος φάντασι;

 

Κατά τα άλλα, έχεις κάποια τύπο, ένα ρετούς θα τα εξαφανίσει.

[SpirosK]

Very nice with a really good flow between paragraphs (something that many writers tend to overlook). I liked it, it just didn't excite me (i guess because of the setting that's so foreign to me).

[northerain]

Όμορφη και μελαγχολική ιστορία. Αν και είναι στα Αγγλικά ο λόγος κυλάει εύκολα. Χρειαζόταν μεγαλύτερη ανάπτυξη σε κάποια σημεία, κυρίως στο τέλος.

Γιατί πιστεύει αυτά που ακούει από την μάγισσα και πως αυτή έχει την ικανότητα να τα κάνει. Δεν αναρωτιέται πως ξέρει τα ονόματά τους?

Επίσης την βρήκα ποιητική, και από άποψη θέματος αλλά και γραφής. Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό!

 

 

 

Αυτά κάνει η συγγραφή την τελευταία στιγμή. Thanks.

 

Cruel ending that makes a very strong story, very much under the required theme.

 

Loved the setting, and the language. You must have read tons of these stories, or you are just a yankee boy. One of your best, and one of the competition's top contenders.

 

I steal, cheat and lie. Thanks.

 

Θα σου πω το θέμα μου με τις ιστορίες που είναι γραμμένες στα Αγγλικά. Δεν βρίσκω κανένα ρημαδιασμένα ελάττωμα!

Μάλλον επειδή την αγαπάω τόσο πολύ αυτή τη γλώσσα, και μου φαίνεται τόσο ιδανική και ψαρωτική... τί να πω;

 

Μου άρεσε πολύ το διήγημα σου, μαν. Και το τέλος είχε μια ιδιαίτερη δύναμη, you know?

Μπράβο σου. Καλή επιτυχία.

 

Ευχαριστώ βρε.

 

Γενικά, δεν μ’ αρέσει να διαβάζω στα αγγλικά, αν και είναι «εύκολα» κι έχουν συμπυκνωμένα νοήματα που είναι εύηχα και κουλ. Αλλά δεν μου μιλάνε το ίδιο με τα ελληνικά, όσον αφορά τη λογοτεχνική τους πλευρά. Κι αυτό μου φάνηκε πολύ έντονα στην συγκεκριμένη ιστορία, χωρίς να φταίει η ίδια η ιστορία.

 

Μου άρεσε πολύ το σκηνικό στο οποίο είναι τοποθετημένη. Πόνος μέσα σε ένα μέρος που σφύζει από χαρά και διασκέδαση… πολύ οξύμωρο. Ωραία η σκηνή με τη μάντισσα,αλλά εκεί θα ήθελα λίγα παραπάνω.

 

Αρκετά καλό και το τέλος. Δένει πολύ καλά με την ατμόσφαιρα της ιστορίας και την κάνει ακόμη πιο τραγική.

 

Αν ήταν γραμμένη στα ελληνικά θα κέρδιζε πολύ περισσότερους πόντους.

 

 

Δεν θα δούλευε τόσο καλά στα Ελληνικά. Μερικές απο τις καταστάσεις δεν θα ήξερα καν πως να τις μεταφράσω. Δυστυχώς, ήταν απαραίτητα.

 

Υπήρχαν κάποια μικρά λαθάκια αλλά πάνω στη ροή της ιστορίας δεν έδωσα και ιδιαίτερη σημασία. Το λεξιλόγιο σου είναι άψογο. Μπράβο. Η ιστορία στην αρχή δεν κατάλαβα τι σχέση είχε με την όραση αλλά τελικά ήταν τόσο...μα τόσο καλή... Και αυτό το τέλος... Η απόλυτη πίκρα έτσι;

 

Νομίζω ότι το καλύτερο κομμάτι της βασίζεται σε όλη αυτή την αντίθεση της όρασης, της πραγματικής ψυχικής όρασης με την τύφλωση... Ήταν πολύ ρεαλιστικό και ανθρώπινο. Αληθινό έντονο και εν τέλη τραγικό. Τη βρήκα ρομαντική σε ιδιαίτερο και σωστό επίπεδο. Με μελαγχόλησες κάπως. Δε στο κρύβω... Καλή συνέχεια...

Melancholia achieved.

 

 

Μελαγχολική και θρηνητική ιστορία, γύρω από την απώλεια και τον έρωτα. Μου αρέσει να διαβάζω στα αγγλικά, εδώ πρόσεξα ένα αμελητέο φλερτ με το γκόθικ στοιχείο, και περίμενα να δω πότε θα μπει το υπερφυσικό και η όραση. Μου άρεσε, εν ολίγοις, αν και μερικά σημεία ήταν βιαστικά και βολικά

π.χ δέχεται υπερβολικά εύκολα τα λόγια της μάγισσας

. Μια απορία έχω:

γιατί στο τέλος βλέπουμε την φυματικιά να φτύνει ακόμα αίμα; Δεν θα έπρεπε να είχε θεραπευτεί; Φυσικά, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι η μάγισσα έλεγε αρλούμπες και φούμαρα, αλλά τότε πώς ο Ντάνιελ έζησε πράγματι την μεταβολή; Ήταν, άραγε, ένα είδος πλασίμπο ή υποβολής; Αν ναι, θα ήθελα να δοθεί καλύτερα.

 

 

Ο καθένας βλέπει ότι θέλει, αλλά στο μυαλό μου η μάντισσα του πήρε την όραση και απλά δεν κράτησε την συμφωνία. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από την ιδέα πως επειδή κάτι είναι μαγικό δεν είναι απαραίτητα και δίκαιο.

 

 

i liked the story !

 

Το κείμενο είναι καλογραμμένο αν και υπάρχουν κάποια συντακτικά λάθη(ποιος δεν κάνει άλλωστε )

επικρατεί μία σκοτεινή ατμόσφαιρα στο κείμενο σου ,η οποία κορυφώνεται(λάθος λέξη) πάνω στο τροχό με τον συγκινητικό διάλογο μεταξύ των

δύο ερωτευμενων.

 

για το τέλος τώρα

 

η μάγισσα αυτή έκανε τον Daniel κενό από αισθήματα προκείμενου να μην νιώσει τίποτε όταν θα πεθάνει η κοπέλα ; Μπορεί να είμαι εντελώς λάθος αλλά κάτι τέτοιο μου άφησε η ιστορία εμένα

 

 

Up to you. Όπως λέω παραπάνω, στην δική μου version η μάντισσα έκανε κάτι μαγικό και πραγματικό, του πήρε κάτι πολύ σημαντικό, απλά δεν κράτησε την δική της υπόσχεση.

Edited June 16, 2011 by northerain