Βλέπεις...

[anysias]

Βλέπω ένα είδωλο θαμπό·

 

είμαι άραγε εγώ,

 

ή μήπως αυτό είναι η αντανάκλαση όσων δε ζω;

 

Αισθάνομαι κενός·

 

κάθε συναίσθημα μια αμυχή,

 

στην ψυχή μου βασιλεύει η σιωπή.

 

 

Έχω ξεγυμνωθεί απ’ τη ζωή,

 

κάτι με πνίγει, με σέρνει μακριά της, με τραβάει σε βάθος απύθμενο.

 

Ξανά για άλλη μια φορά,

 

θα το αφήσω να κυλά και ας βγω στη σκοτεινιά.

 

 

Πες μου εσύ τι νιώθεις; Ακόμα και θολό, κάτι θα ξέρεις!

 

Εγώ δεν βλέπω, δεν αισθάνομαι·

 

Εσύ επιλέγεις και χάνεσαι.

 

Κοίτα κατάντια βρε σιωπή,

 

τα μάτια μου λαύρα καυτερή.

 

Έρχεται το νιώθω πια… Η ώρα να διαλέξω οριστικά.

 

 

Ωραία η επιλογή και ας είναι τελεσίδικη.

 

Μένεις παλεύοντας και υποφέρεις

 

ή φεύγεις με το κεφάλι χαμηλά

 

και μιλάς για ψέματα πολλά;

 

 

 

 

[laas7]

Οι πρωτοι στιχοι ειναι πολυ καλοι! Με βαζουν αμεσως στην ιστορια σου, που μου θυμιζει τον ναρκισσο και το ειδωλο του. Για εμενα δεν ηταν ωραιοπαθης, αλλα δεν μπορουσε να αναγνωρισει το ειδωλο του και συνεχεια το κοιτουσε. Ετσι και εσυ, προσπαθεις να δεις ενα ειδωλο η το βλεπεις και δεν καταλαβαινεις τι βλεπεις. Στο επομενο τετραστιχο που αρεσουν οι δυο πρωτοι στιχοι. Μετα το χανω. Θα ηθελα να δω περισσοτερα για το ξεγυμνωμα. Μια περιγραφη θα μου αρεσε π.χ. σαν το φιδι που αλλαζει δερμα η σαν εναν γυμνο ανθρωπο σε μια ερημο κατι τετοιο. Στους επομενους στιχους θεωρω πως εχεις παει αλλου. Δεν ξερω που. Τι θα αφησεις να κυλα? Δεν καταλαβα. Υπαρχει κενο δεν το αναφερεις καν και ξαφνικα το πετας. Οπως και μετα, παρουσιαζεις ενα αλλο προσωπο με το εσυ. Αλλα που βρισκοταν, απο που ηρθε? Ποιος ειναι? Εκτος και αν ειναι το ειδωλο που του μιλας. Μετα εχω και παλι απορια... τι πρεπει να διαλεξεις? Ποιο ειναι το διλημμα? Ισως θα μπορουσαν να ειναι δυο ξεχωριστα ποιηματα, αλλα μαζι δεν ταιριαζουν. Η λειπει ενα μεσαιο κομματι που θα τα ενωνει.