Το Μυστήριο της Γραφής στην Περγαμηνή.

[Innerspaceman]

Αριθμός Λέξεων: 2.191

 

 

 

 

 

 

Αιώνες τώρα, κανείς από τα πέρατα της Αυτοκρατορίας, δεν έχει καταφέρει να δώσει μια ικανοποιητική απάντηση, μια ερμηνεία, μια αποκωδικοποίηση στο μεγάλο αίνιγμα περί της Ιερής Γραφής στην περγαμηνή του Βασιλιά Ευστράτιου. Τι πραγματικά σημαίνει αυτή η φράση, γραμμένη σε άγνωστη μυστηριώδη γλώσσα και πως δημιουργήθηκε.. Στην πραγματικότητα, η αληθινή ιστορία, ο συμβολισμός, το νόημα της γραφής είναι η απάντηση στο μεγάλο ερώτημα που κουρνιάζει στα χείλη των ανθρώπων.. που πάλλεται στη φωλιά της Καρδιάς του Κόσμου.

 

Και τώρα θα σας διηγηθώ την αληθινή ιστορία:

 

 

 

Ο Βασιλιάς Ευστράτιος καβάλησε το περήφανο λευκό άλογό του και ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι. Για το μεγάλο ταξίδι στο Απαγορευμένο Όρος. Πήγαινε καλπάζοντας για να βρει τις απαντήσεις που αναζητούσε. Νεόφυτος, υπάκουος, αποφασισμένος να κάνει τα πάντα για να τον βοηθήσει ο Μάγος Εκήβολος στην μάχη εναντίον των Σεληνιακών.

 

Για τον Μάγο, τον πιο σοφό άνθρωπο ίσως της Αυτοκρατορίας, είχε ακούσει πως ζούσε στο Απαγορευμένο Όρος. Έλεγαν πως γνώριζε το Μέγα Αρκάνιο της Φύσης, πως κατείχε φοβερά μυστικά, όπως τα Μαγικά Κάτοπτρα που μπορούσες να δεις μέσα τους όλα τα γεγονότα και όνειρα, όλα τα βιβλία και έγγραφα, ακόμη και το Μέλλον!

 

Ο Μάγος Εκήβολος παρακολουθούσε τον Βασιλιά από το Κάτοπτρο των γεγονότων και ήξερε ότι ερχόταν να τον βρει. Έστειλε λοιπόν, ένα πιστό βοηθό του για να μην χαθεί ο Βασιλιάς μέσα στο απέραντο πυκνό δάσος και να τον οδηγήσει στο μυστικό μονοπάτι. Έτσι, έφτασε στην δίφυλλη ημικυκλική θύρα της Απόκρυφης Μονής, ασφαλής. Εκεί, στην είσοδο της γιούρτας του, ο Μάγος τον καλωσόρισε λες και γνωρίζονταν από χρόνια. Ο Βασιλιάς με δέος υποκλίθηκε μπροστά του αλλά εκείνος γρήγορα, τον έπιασε από τους ώμους και τον σήκωσε.

 

«Εγώ είμαι αυτός που πρέπει να υποκλιθεί μπροστά σου» είπε.

 

«Ω Μάγε! Δεν είμαι άξιος σου! Μεγάλη η τιμή που μου κάνεις»

 

«Έλα όμως, ας μην χασομεράμε» απάντησε ο Μάγος. «Έχω αυτό που ζητάς. Κι αν με υπομονή και ταπεινότητα, θελήσεις να μάθεις το κλειδί της νίκης απέναντι σε αυτή την λαίλαπα του Κακού που ξεριζώνει το Βασίλειο, τότε ο Θεός θα σου δώσει την απάντηση και θα σε ελεήσει ».

 

 

 

Πρώτα τελέσθηκαν οι εξαγνισμοί ώστε η όραση του Βασιλιά να είναι καθαρή πάνω στα Κάτοπτρα και ακολούθησαν μερικές απόκρυφες διδασκαλίες ώστε να ξέρει πώς ορθά να τα χρησιμοποιήσει. Του δίδαξε επίσης τον τρόπο, μια ολόκληρη μυστική τέχνη, του πως να γράφει σε μια περγαμηνή αυτό που θέλει να δει και αυτό να εμφανίζεται πάνω στο Κάτοπτρο.

 

 

 

Ο Βασιλιάς Ευστράτιος της Ηλιούπολης, ήταν άνθρωπος που καιγόταν μέσα στον πυρετό της πνευματικής εγρήγορσης, ανησυχίας και αμφισβήτησης. Δεν φημιζόταν για την ανδρεία και την γενναιότητα του, όσο για τις φιλοσοφικές και ηθικές του αναζητήσεις. Αντίθετα με τους περισσότερους Αυτοκράτορες του παρελθόντος, αμφισβητούσε την θυσιαστική αξία του πολέμου, χωρίς να την απορρίπτει. Το Καλό, σκεφτόταν κάπως αιρετικά, δεν μπορεί να χρησιμοποιεί το χέρι του Κακού για να δικαιωθεί. Δεν μπορεί να βαπτίζεται Ευλογία, ο πόλεμος στο όνομα της Ειρήνης και της Αρμονίας. Οι αντιπολεμικές και φιλειρηνικές μάλιστα τάσεις του Βασιλιά (για κάποιους, απλά φυγόπονες και δειλές) είχαν προκαλέσει θύελλες συζητήσεων μέσα στην Αυτοκρατορία. Μπροστά όμως στην μεγάλη απειλή των Σεληνιακών και την μάχη που πλησίαζε, ήταν διχασμένος.

 

 

 

«Δάσκαλε» είπε μια μέρα ο Βασιλιάς στον Μάγο, με την λαχτάρα και την δίψα της γνώσης ενός μικρού παιδιού «εσύ που γνωρίζεις τα μυστικά της Φύσης, πες μου, γιατί υπάρχει το Κακό στον κόσμο; Γιατί τα πάντα άρχονται από την Έρις και τον Πόλεμο; Γιατί θα πρέπει να βάψουμε με αίμα τα χέρια μας στο όνομα της Ειρήνης; Που είναι η Δικαιοσύνη του Αγαθού σε όλα αυτά και γιατί δεν επεμβαίνει σ’ αυτό το υπαρξιακό αδιέξοδο κάθε πλάσματος; …Μίλησέ μου για το Αρκάνιο της Φύσης…»

 

«Άκου Βασιλιά μου, είσαι ένας πράος και δίκαιος άνθρωπος, άκου όμως προσεκτικά» είπε, καθώς χάιδευε την μακριά λευκή γενειάδα του, ο Μάγος.. «Όλες οι απαντήσεις βρίσκονται μέσα μας. Το μονοπάτι της Σοφίας δεν μπορεί να το διασχίσει κανείς άλλος για χάρη μας. Προσπάθησε να καταλάβεις δίχως να με διακόψεις. Δεν μπορώ παρά να είμαι αινιγματικός…»

 

»Η έχιδνα ξέρει την σερπαντίνα. Ξέρει κάθε κύτταρο τους σώματος της, το χρώμα του λίθου που αναπαύεται και σαν να κοιμάται γίνεται ένα μαζί του. Και η αρκούδα, όταν θολώνει η όρασή της, πηγαίνει στα μελίσσια να τσιμπήσουν τις πρησμένες της φλέβες για να δει και πάλι καθαρά. Και το ελάφι ξέρει το δίκταμο, το φάρμακο του. Όπως και ο σκύλος το πετροσέλινο.

 

«Ξέρει η Φύσις.. Ξέρει» μουρμούριζε τότε ρυθμικά ο Μάγος.

 

»Και η αλκυόνα ξέρει την μυστική λέξη που ακινητοποιεί το φίδι, με τον οξύ διαπεραστικό της ήχο καθώς πετά και φθάνει κοντά στην λίμνη ή στην γη. Και γεννάει τον παγωμένο Ιανουάριο στις όχθες τα αυγά της, όταν σε χειμερία νάρκη είναι ο όφις, ο οθοχύνδοξ ο παλαιός. Και την φροντίζει η φύση, ανοίγουν οι ουρανοί, την ακούει, ξέρει να ζεστάνει λίγο. Και αυτής το σώμα, ξέρει. Και ο φυσιοδίφης καθώς έγδαρε μιας νεκρής αλκυόνας το δέρμα και το ξέρανε, είδε πως γίνονται τα θαύματα, πως κάθε χρόνο τα πούπουλα του ξεραμένου δέρματος πέφτουν και βγαίνουν πάλι καινούργια, το ίδιο πολύχρωμα και φαντασμαγορικά για συνεχόμενα χρόνια. Ξέρει το δέρμα, το φυσικό της ώρας θάνατο. Βλέπει ο μάγος τις δυνάμεις που υπάρχουν, ακόμη και στα νεκρά σώματα, διότι τίποτα δεν είναι νεκρό. Και ξέρουν και τα χελιδόνια, οι μεγάλοι αυτοί μετεωρολόγοι, τον τόπο και τον χρόνο τους, όπως και ο ερωδιός αποθηκεύει θαλασσινό νερό στο ράμφος του για να το κάνει κλύσμα.

 

«Ξέρει η Φύσις, ξέρει.. Αυτό, που σήμερα άνθρωπε ξέμαθες» μουρμούριζε πάλι μυσταγωγικά ο Μάγος Εκήβολος.

 

»Ξέρει και η νυχτερίδα τον δρόμο της στο σκοτάδι και τα ψάρια εκείνα τα παράξενα, πέστροφες και σολομοί, που και πως θα πάνε να ζευγαρώσουν, χιλιάδες μίλια μακριά σε άγνωστο τόπο και μετά θα πεθάνουν. Και εκείνοι οι μέρμηγκες, οι πιο ορθόδοξοι τέκτονες. Και ήξερε και ο αμόρφωτος από ακαδημαϊκές γνώσεις άνθρωπος της υπαίθρου, ο χωμάτινος μάρτυρας των θαυμάτων, των νεράιδων και των ναϊάδων. Στα σχέδια, στην αρχιτεκτονική του, στις κατασκευές καθημερινής χρήσης και στις λαϊκές ζωγραφιές του, το βλέπεις ότι ήξερε και ας μην ήξερε.

 

»Ξέρει το μάτι και το βλέφαρο που είναι ήλιος με ακτίνες, πότε να κλείνει.

 

»Ποιός όμως και πως, όλων αυτών, τους τα δίδαξε νεόφυτε Βασιλιά μου; …Κανείς δεν ξέρει..

 

»Ίσως όμως τώρα, γίνει λίγο πιο ξεκάθαρο, πως εννοώ όταν λέω επίμονα:

 

«Ξέρει η Φύσις.. Ξέρει…»

 

 

 

Ο Βασιλιάς δεν ήταν σίγουρος ότι καταλάβαινε απόλυτα τους κρυπτικούς λόγους του Μάγου. Από σεβασμό όμως, δεν τον επερώτησε ούτε έφερε αντίλογο καθώς αυτός απομακρυνόταν τώρα και η σεβάσμια στωική μορφή του υπόβαλε σιγή.

 

Όμως δεν μπόρεσε να αντισταθεί, να μη ρωτήσει τον Μάγο αν εκείνος έχει χρησιμοποιήσει το κάτοπτρο του Μέλλοντος. Αν γνωρίζει την τελική έκβαση στην μεγάλη Μάχη, στην κοιλάδα του Μυριοκέφαλου. Ο Μάγος κοντοστάθηκε και βυθίστηκε σε σκέψεις αλλά τελικά, γνέφοντας καταφατικά, είπε:

 

«Δεν σημαίνει παιδί μου, ότι το να γνωρίζουμε ποιό είναι το μέλλον μας, είναι και το καλύτερο. Είσαι σίγουρος πως θέλεις να μάθεις;»

 

Μετά από κάποιον δισταγμό απάντησε αποφασιστικά ο Βασιλιάς:

 

«Ναι είμαι. Πες μου Μάγε. Τι συνέβη; Ποιος θα νικήσει;».

 

« Όταν έγραψα τις φράσεις στην περγαμηνή Βασιλιά μου, ότι ήθελα να δώ την ώρα και τον τόπο και κοίταξα στο Κάτοπτρο του Μέλλοντος, σε είδα να είσαι ψηλά στο ύψωμα ανατολικά της κοιλάδας, λίγο μακριά από τo πεδίο της σφαγής. Σε είδα να γελάς και να χαίρεσαι με τον σφαγμό και τα αίματα και φαινόσουν αδιάφορος για το ποιος τελικά νίκαγε. Κουνούσες τα χέρια σου σαν δαιμονισμένος μαέστρος σε αρμονική συμφωνική ορχήστρα, ενώ κεραυνοί έγλυφαν το σκοτεινό περίγραμμά σου. Και σε είδα ύστερα, όταν κατέβηκες απ’ το λόφο, να πολεμάς με τόση μανία κι αγριότητα. Ήσουν ο πιο ανελέητος και αποτελεσματικός μαχητής απ’ όλους. Σκότωσες εκατοντάδες Σεληνιακούς, πολλούς με τον πιο φρικτό τρόπο! Και διέταξες κανένας να μην μείνει ζωντανός ακόμη και για δούλος! Την τελική έκβαση της Μάχης…».

 

 

 

Ο Βασιλιάς ξαφνιάστηκε και φοβήθηκε μ’ αυτά τα λόγια του Μάγου και τον διέκοψε, χαμένος μέσα σε σκέψεις ..«μου φαίνεται τόσο παράδοξο και αλλόκοτο αυτό το σκηνικό του μέλλοντος Μάγε. Δεν ταιριάζει με τον χαραχτήρα μου. Ω! Τι σκοτεινές δυνάμεις κρύβονται μέσα μου; Μήπως τρελάθηκα απ’ την παραφροσύνη του πολέμου;»

 

« Μέγα μυστήριο το Θέλημα του Πνεύματος …» Είπε ο μάγος αστραπιαία και με στόμφο.

 

«Και είδες» είπε ο Βασιλιάς με αγωνία «είδες ποιος ήταν ο τελικός νικητής στην Μάχη;»

 

« Όχι Βασιλιά μου, δεν είδα την τελική έκβαση της μάχης. Το κάτοπτρο θόλωσε από ένα σημείο και έπειτα. Δεν ήταν θέλημα να μου αποκαλυφθεί.»

 

«Σε προειδοποιώ όμως καθώς διαβάζω την σκέψη σου» συνέχισε ο Μάγος, με το ίδιο στωικά αυστηρό ύφος «πως αν χρησιμοποιήσεις το κάτοπτρο του Μέλλοντος, αυτό ίσως να είναι καταστροφικό για σένα αλλά και ολόκληρη την Αυτοκρατορία. Εκείνο τον αμύητο στα Μεγάλα Μυστήρια, που θα κοιτάξει το κάτοπτρο αυτό, τον περιμένει σίγουρος, βασανιστικός και τρομερός θάνατος»…

 

***

 

 

Ο Βασιλιάς κάθε μέρα στεκόταν μπροστά από τους μαγικούς καθρέφτες και έβλεπε και μάθαινε τα μυστικά των αντιπάλων. Τις απόκρυφες τακτικές τους και τα σχέδια τους, τις επόμενες κινήσεις τους, τα συμβούλια και τις καταγραφές τους. Και από εκεί έδινε εντολές στους αγγελιοφόρους του, για τις επόμενες στρατηγικές κινήσεις.

 

 

 

Την ημέρα που η μεγάλη μάχη πλησίαζε, για τελευταία φορά δοκίμασε τα κάτοπτρα. Η αγωνία του Βασιλιά, τα ερωτηματικά του, έρχονταν πάλι κατά ανυπέρβλητα κύματα:

 

«Ω! Φύση, Κτίση, Ζωή, Ανάγκη γιατί είσαι τόσο ανελέητη και αδιέξοδη;!»

 

Έστρεψε το βλέμμα του προς το κάτοπτρο του Μέλλοντος σαν να έψαχνε κάτι αδιόρατο εκεί μέσα και άδραξε μιά περγαμηνή. Παρά τις αυστηρές προειδοποιήσεις του Μάγου, δεν μπόρεσε να αντισταθεί. Είχε μια υπερλογική αίσθηση πως το κάτοπτρο του Μέλλοντος, με κάποιο τρόπο, είχε ένα μήνυμα για εκείνον. Μία απάντηση στα βασανιστικά ερωτηματικά του.

 

Αυτό ίσως να ήταν το τέλος των πάντων για αυτόν και ολόκληρο το βασίλειο. Αλλά εκείνη η ερώτηση, ένα περίσσευμα, πάντα να περισσεύει ένα «Γιατί;» ένα μεγάλο Γιατί. Εκείνη την στιγμή δεν έμοιαζε να έχει τίποτα άλλο σημασία. Το αιώνιο ερώτημα που σαν Λερναία Ύδρα γεννούσε τόσα άλλα. Ήταν Το ένα ερώτημα που κουρνιάζει στα χείλη των ανθρώπων και είχε ξεχειλίσει σαν χείμαρρος ορμητικός, μέσα από όλους τους αιώνες στις όχθες του παρόντος κι αντηχούσε πεισματικά μέσα στ’ αυτιά του. Μέσα από έρημα και ανήλια λαγούμια και σπηλιές Αγίων, μέσα από ημιφωτισμένα νυχτερινά σοκάκια άστεγων πεινασμένων ανθρώπων κι από σκονισμένα μπουντρούμια άδικα φυλακισμένων, μέσα από την καρδιά ενός ερωτευμένου και κάθε ανεκπλήρωτης αγάπης, μέσα από όλους τους καημούς και τους πόνους και τα πάθη και τα αδιέξοδα όλων των ανθρώπων, μέσα απ’ όλους τους μαχητές, τους ποιητές και τους τρελούς του κόσμου. Όλοι οι εξαθλιωμένοι, δίκαιοι και άδικοι, όλα τα ζώα, όλα τα δέντρα και οι πέτρες ακόμη, μέσα από τα χείλη του ήθελαν να μάθουν, ήθελαν να θέσουν μέσα από εκείνον, το ερώτημα. Δεν είχε κανένα δικαίωμα, στο όνομα όλων αυτών, να το αρνηθεί. Δεν ήταν τα δικά του χείλη, ήταν τα δικά τους. Δεν ήταν αυτός, ήσουν εσύ.

 

 

 

Ξαφνιασμένος ο Μάγος, τον είδε να χρησιμοποιεί το κάτοπτρο του Μέλλοντος αλλά δεν τον σταμάτησε, μόνο ρώτησε

 

«Πες μου Βασιλιά, τι βλέπεις;»

 

«Βλέπω τον εαυτό μου» ψέλλισε ο Βασιλιάς με δέος και ενώ το σώμα του έτρεμε, «είμαι τώρα κοντά στην Κοιλάδα του Μυριοκέφαλου, κοντά στην μεγάλη μάχη με τους Σεληνιακούς αλλά βλέπω πανοραμικά, στέκομαι ψηλά στο λόφο. Βλέπω τα αγριεμένα και λυσσασμένα μάτια των πολεμιστών, τις ιαχές της μάχης από τις δύο παρατάξεις, τα σάλια τους καθώς μπλέκονται μέσα από τα στόματα τους και πετάγονται από μανιασμένα ηρωικά συνθήματα, τα σώματά τους καθώς κονταροχτυπιούνται και κυλιόνται το ένα πάνω στο άλλο. Ακούω τις κλαγγές των σπαθιών σαν από συρτά ερωτικά χάδια, νιώθω την έκσταση της μάχης, την οργή και την θλίψη, αλλά και τον σεβασμό του ενός πολεμιστή για τον άλλο και βλέπω μια άλλη οργή μέσα από τα μάτια τους, διαφορετική και μια μεγάλη δύναμη και αύρα πάνω από αυτούς που τους ξεπερνά …»

 

Και η φωνή, η ανάσα του Βασιλιά και το σώμα του έτρεμαν ακόμη περισσότερο..

 

« Βλέπω» συνέχισε «πως, καθώς τρέχουν τα δύο στρατόπεδα ν’ αλληλοσπαραχθούν με αβυσσαλέο μίσος απ’ τις δύο πλαγιές προς το κέντρο της κοιλάδας… Ω! Τι Παράδοξο! …Είναι μια μεγάλη, μια τεράστια αγκαλιά ! …

 

…Μια αγκαλιά όπως η αγκαλιά του λιονταριού που κατασπαράζει το ελάφι στις άγριες και έρημες στέπες της Αφρικής και το ξεσκίζει ανελέητα. Όπως η αγάπη μιας μάνας που πνίγει το παιδί της μέσα της, όπως η κανιβαλλιστική αγκαλιά δύο παράφορα παθιασμένων εραστών που δαγκώνουν σαν για να φάνε ο ένας τον άλλο. Βλέπω την μεγάλη θυσία της Φύσης που ξέρει και ας δεν ξέρουν τα κομμάτια της, του ενός πλάσματος που θυσιάζεται για το άλλο. …Και ακούω ανάμεσα σε όλα αυτά τη στοιχειωμένη ρυθμική φωνή σου Μάγε, να λες: Ξέρει η Φύσις. Ξέρει. ..Και βλέπω τα δύο στρατόπεδα καθώς τρέχουν ν’ αλληλοσπαραχθούν, να αποζητούν μιά αγκαλιά μεταξύ ζωής και θανάτου. Βλέπω την απάντηση, στο ερώτημα μου.

 

Βλέπω στην κρυφή όψη του Πολέμου:

 

…Το Μέγα Μυστήριο, της Αγάπης ! ».

 

 

 

«… Και πολέμησες Βασιλιά, ωσάν τους πιο γενναίους δοξασμένους ήρωες όλων των εποχών!…» είπε ο Μάγος.

 

Και η περγαμηνή που κρατούσε ο Βασιλιάς, έπεσε εκείνη την στιγμή από τα χέρια του μέσα στην έκσταση της όρασης. Και τότε, πύρινα ιερογλυφικά γράμματα εμφανίστηκαν στην Περγαμηνή και σχημάτισαν με αργό ρυθμό, την Ιερή Γραφή που σήμαινε εκείνη την απάντηση στο αιώνιο ερώτημα.

Την απάντηση στο ερώτημα που κουρνιάζει στα χείλη των ανθρώπων.. που πάλλεται στη φωλιά της Καρδιάς του Κόσμου.

Edited May 25, 2011 by Innerspaceman

[DinoHajiyorgi]

Δυσκολεύομαι να δώσω μια κριτική καθώς η φιλοσοφία του διηγήματος με ξεπερνάει. Κι αν φταίει η δυσνόητη φιλοσοφία, ούτε αυτό είμαι σε θέση να το κρίνω. Δυστυχώς δεν το κατάλαβα, αλλά είμαι αναγκασμένος να το κατατάξω σύμφωνα με την εντύπωση που μου προκάλεσε, ή τις εντυπώσεις που μου στέρησε. Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. (Ούτε να κάθομαι να το μελετάω. Δίνω σε όλα τα διηγήματα τον ίδιο περίπου χρόνο.)

[Kafka]

Θα συμφωνήσω και εγώ οτι δεν ήταν προφανές τί ακριβώς έγινε. Το ίδιο είχες κάνει και στο κείμενό σου με την τριανταφυλλιά, που ήταν αρκετά συμβολικό. Εδώ όμως άπλωσες περισσότερο το θέμα και έτσι δε βγαίνει εύκολα το νόημα που ίσως να ήταν σαφές για εσένα όταν το έγραφες.

 

Γενικά οι βαθυστόχαστες ιδέες θέλουν μεγαλύτερη ανάπτυξη, και κάπου να παρουσιάζονται με έναν πιο φωτισμένο τρόπο. Δε νομίζω οτι ένα κείμενο ηρωικής φαντασίας όμως είναι ο χώρος γι αυτές.

 

Είναι η πρώτη σου συμμετοχή σε διαγωνισμό, νομίζω (όπως και η δική μου). Ως πρώτη συμμετοχή είναι ελπιδοφόρα, και θα κοιτάξω να το ξαναδιαβάσω στο μέλλον μήπως και έχω κάτι πιο συγκεκριμένο να σημειώσω

 

 

[Mesmer]

Όντως, πολύ φιλοσοφικό και σημειολογικό το ύφος του κειμένου σου. Μου άρεσε πολύ το σημείο που αναφέρεσαι στα ζώα, για το πώς αυτά ξέρουν. Η Φύσις ξερει... ωραία φράση και αληθινή.

 

Πέρα από αυτά, όμως, η ιστορία έχει το ίδιο φιλοσοφικό ύφος ακόμα και στα σημεία όπου θα έπρεπε να υπάρχει δράση. Θα μπορούσες να μας αφήσεις να βγάλουμε μόνοι μας ένα συμπέρασμα, μέσα από αυτά που θα γίνονταν, αντί να προσπαθείς να αναλύσεις όλα σε τέτοιο επίπεδο. Γι' αυτό στο τέλος μένει μια μπερδεμένη αίσθηση για το τι έγινε.

[wordsmith]

Χμμμμμμμμ... Νομίζω ότι οι προηγούμενοι είναι πολύ αυστηροί. Εγώ πολλά διηγήματα δεν καταλαβαίνω από εδώ μέσα, αλλά τα κρίνω για τα άλλα τους χαρακτηριστικά. Αυτό εδώ ήταν πολύ ωραία γραμμένο, με ωραίες φράσεις και φιλοσοφίες κλπ. Εντάξει, δεν έχει δράση και φαίνεται αποσπασματικό, αλλά δε με χάλασε και πολύ αυτό - έτσι θα μπορούσε να είναι γραμμένος και κάποιος μύθος του Αισώπου. Πάντως θα πρότεινα και εγώ να το μεγαλώσεις και να του βάλεις υπόθεση - δε φτάνουν οι ωραίες φράσεις και μια παρομοίωση δεν αντικαθιστά την υπόθεση.

[vinegrete]

Μου αρεσε αυτη η φιλοσοφικη ιστορια. Εχεις ταλεντο σ'αυτο πιστευω .Μου αρεσε και το μυστηριο που μενει στο τελος. Και ειναι αρκετα μικρη σαν ιστορια ωστε να γυρισεις να το ξαναδιαβασεις οσες φορες θες, για να ανακαλυψεις κρυμμενα νοηματα.

 

Βεβαια.. περα για περα, δεν καταλαβα τι λεει, αλλα .. το προτιμω και ετσι

[alkinem]

Ίσως η πιο «φιλοσοφική» ιστορία του διαγωνισμού.

Πολύ πυκνογραμμένο το κείμενό σου, θέλησες να χωρέσεις ένα αρκετά σημαντικό ζήτημα σε λίγες σελίδες και μπορώ να πω ότι η προσπάθειά σου δεν ήταν αποτυχημένη.

Οι ήρωές σου είναι απλοί συντελεστές. Δεν τους αναπτύσσεις καθόλου και η ιστορία περνάει δίχως να μπορέσουμε να τους γνωρίσουμε.

Σε κάποια σημεία το κείμενο δείχνει να κάνει μια μικρή κοιλιά, όμως η μικρή του έκταση το βοηθάει να μη γίνει κουραστικό.

Μια σίγουρα διαφορετική προσπάθεια και μπορώ να πω ότι μου άρεσε αρκετά.

[Eugenia Rose]

Το κείμενό σου είναι σίγουρα διαφορετικό και φιλοσοφικό. Θέτει προβληματισμούς και ερωτήματα που είχαν καιρό να μου περάσουν από το μυαλό. Δεν έχει ιδιαίτερη πλοκή βέβαια αλλά δεν νομίζω πως αυτός ήταν ο στόχος σου εξ αρχής. Μου άρεσε η γλώσσα που χρησιμοποίησες αν και δεν ξέρω αν μπορώ να σου προτείνω κάποιες διορθώσεις σε ένα τέτοιο κείμενο. Μου φαίνεται πολύ προσωπικό για να κάνω παρατηρήσεις. Το σίγουρο είναι ότι μας προβλημάτισες! Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό!

 

 

[Mors Planch]

Η γλώσσα εχει κάτι προβληματάκια σε κάποια σημεία. Το αν οι χαρακτήρες χρειάζονταν παραπάνω ανάπτυξη είναι σχετικό, στο βαθμό που κεντρικό θέμα είναι μάλλον η φιλοσοφία του αυτοκράτορα και του μάγου. Η φιλοσοφία βέβαια προσωπικά δε με έπεισε είτε ήταν το "γίνε ένα με τη φύση" είτε οι ενδοιασμοί του Ευστράτιου απέναντι στον αμυντικό πόλεμο. Αλλά φυσικά αυτό δεν μπορεί παρά να είναι προσωπική άποψη.

[anysias]

 

Πολύ καλή χρήση του γραπτού λόγου. Πλούσιο λεξιλόγιο.

Στους διαλόγους τα λόγια φαίνονται λίγο στημένα και αρκετά πομπώδη αλλά να υποθέσω ότι έτσι μιλούσαν στην εποχή εκείνη όπως το είχες στο μυαλό σου;

Αυτό που ήθελες να μας περάσεις είναι ότι στο τέλος ο βασιλιάς κατάλαβε το νόημα από όσα του είπε ο μάγος και είδε στους κρυστάλλους; Πως δεν χρειάζεται να ξέρουμε το μέλλον μας ή να κυνηγάμε αιώνια την ευτυχία αλλά να αποδεχτούμε την φύση μας, να την αγκαλιάσουμε και να πορευτούμε με αυτή χωρίς να προσπαθούμε να την πολεμούμε διαρκώς. Ο βασιλιάς έπρεπε να κάνει αυτό που κάνανε όλοι πριν από εκείνον. Στο όνομα της αγάπης. Μπορεί να φαίνεται λάθος στα μάτια άλλων αλλά το ένστικτο της επιβίωσης πάντα ξυπνάει μέσα μας. Δεν ξέρω αν πλησίασα αλλά αυτή την ερμηνεία έδωσα.

Δεν μπόρεσα όμως να ταυτιστώ πλήρως με κάποιον από τους ήρωες. Ήταν σύντομο και επένδυσες σε αυτούς αρκετά. Αν η ιστορία ήταν πιο μεγάλη και πιο ενεργοί οι ήρωες θα ήταν διαφορετικά νομίζω. Καλή επιτυχία

 

 

 

 

Edited May 30, 2011 by anysias

[Tiessa]

Μια ακόμα διαφορετική άποψη της όρασης στο Κάτοπτρο αυτής της ιστορίας.

 

Μου άρεσαν: το Κάτοπτρο, το Αρκάνιο της Φύσης, ο Μάγος Εκήβολος, οι προβληματισμοί, η ατμόσφαιρα.

 

Με δυσκόλεψε: δεν είμαι εντελώς σίγουρη ότι κατάλαβα τι έγινε

 

 

ο Βασιλιάς είδε ίσως τελικά την ολότητα του κόσμου, το πόσο αξεδιάλυτα είναι το μίσος με την αγάπη, ο πόλεμος με τη ζωή;

Κάτι τέτοιο κατάλαβα στο τέλος και ότι μ' αυτό συγκλονίστηκε και έθεσε ένα ερώτημα (Γιατί;) στο οποίο πήρε την απάντηση με μια μυστηριώδη γραφή που κανένας δεν ξέρει ή κανένας δεν διαθέτει την κατάλληλ 'όραση' για να διαβάσει.

 

 

 

Κάποιες αντιρρήσεις: η λιτανεία στη μέση, Ξέρει η Φύσις... Ενώ είναι πολύ φιλοσοφημένη και έχει γοητεία, νομίζω πως είναι πολύ μεγάλη για αυτό το μέγεθος του κειμένου. Θα ταίριαζε πολύ καλύτερα σ' ένα μεγαλύτερο κείμενο, όπου θα είχες το χώρο να αναπτύξεις και ορισμένα άλλα στοιχεία του κόσμου που παραθέτεις.

 

Η καλύτερη φράση του κειμένου: πάλλεται στη φωλιά της Καρδιάς του Κόσμου!

[Lady Nina]

Δεν πρέπει να έχω διαβάσει κάτι άλλο δικό σου, Νίκο, αν και θα το ήθελα πολύ. Η συγκεκριμένη ιστορία σου με δίχασε, για να πω την αλήθεια. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν μου άρεσε ή όχι. Οι εικόνες που πλάθεις είναι, το δίχως άλλο, μαγικές, ατμοσφαιρικές. Όσο για τις διάφορες περιγραφές είναι όμορφη η λυρικότητα που αποπνέουν, δε μου φαίνεται όμως ταιριαστό το πλαίσιο στο οποίο τις εντάσσεις. Και εξηγούμαι.

Αναφέρομαι στις περιγραφές του βασιλιά στην τελική μάχη, που είναι όρθιος σε ένα ύψωμα και την παρακολουθεί από εκεί. Αυτές οι περιγραφές δίδονται δια στόματος Μάγου αρχικά και στη συνέχεια με τη φωνή του Βασιλιά, κάτι που δε μου φαίνεται απόλυτα αληθοφανές. Αν και δυνητικά θα μπορούσαν όντως να μιλούν έτσι.

Ο χαρακτήρας του Βασιλιά πάλι, ενώ στην αρχή με τραβάει,

όντας φιλειρηνικός,

στο τέλος δεν μπορώ να πω πως συμφωνώ μαζί του, με το συμπέρασμα της ιστορίας. Αυτός είναι ένας παράγοντας, για τον οποίο διχάστηκα. Ο άλλος είναι ο τρόπος αφήγησης, στην αρχή της ιστορίας τουλάχιστον, που μοιάζει να είναι πολύ συνοπτικός και tell, με αποτέλεσμα η ιστορία να έχει αρχίσει κι εγώ να μην το έχω πάρει χαμπάρι. Επίσης, μου φάνηκε πως η ιστορία πλατίασε πολύ στο κομμάτι όπου αναφέρονται

τα διάφορα παραδείγματα από τα ζώα του δάσους, αν και μου άρεσε ιδιαίτερα η φράση:

«Ξέρει η Φύσις.. Ξέρει»

Τέλος, δε μου έκατσε πολύ καλά η εξής φράση:

Και τώρα θα σας διηγηθώ την αληθινή ιστορία:

Φαίνεται πως το’χεις πάντως και θέλω να διαβάσω κι άλλα δικά σου στο μέλλον. Ελπίζω να κατανοείς πως ο λόγος που ψείρισα τόσο πολύ την ιστορία σου είναι ότι θεωρώ πως είναι πολλά υποσχόμενη. Καλή επιτυχία!

[Naroualis]

Γενικά: Παράξενη ιστορία. Είμαι σίγουρη ότι θα ήθελα να την ξαναδιαβάσω κι αυτό δε μου συμβαίνει συχνά, ακόμα και με ιστορίες που αγαπώ πάρα πολύ. Έχει ακόμη πράγματα να πει, πέρα από την πρώτη της ανάγνωση.

 

Μου άρεσε: Η ιδέα (αν και μάλλον απλή και ξαναειπωμένη), η ροή του λόγου, ο τρόπος που αντιμετωπίζεις τα λόγια του Μάγου, τα ονόματα.

 

Δε μου άρεσε: Η όραση δεν είναι και πολύ φανερή, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Έχει μια επιφανειακή προσέγγιση των χαρακτήρων, που ναι μεν σε κάνει να εστιάζεις στην ιδέα αυτήν καθεαυτή, αλλά σου αφαιρεί την δυνατότητα να ταυτιστείς μαζί τους και να συμπάσχεις.

Edited June 5, 2011 by Naroualis

[Mindtwisted]

Λοιπόν, λοιπόν.

 

Και μου άρεσε και δε μου άρεσε. Μου άρεσε η ατμόσφαιρα, η φιλοσοφικότητα του κειμένου, αν και δεν κατάλαβα ακριβώς όλα αυτά που εννοούσες.

 

Επίσης μου άρεσαν τα λόγια του μάγου, αν και νομίζω οτι σε μερικά σημεία μπορούσες να να μην επεκταθείς σε τόσα παραδείγματα.

 

Τέλος συμφωνώ κι εγώ ότι οι χαρακτήρες δεν αναπτύσονται παρά μόνο επιφανειακά, αλλά σκοπός της ιστορίας είναι η βαθύτερη φιλοσοφία της οπότε κάπως το δικαιολογώ.

 

Καλή επιτυχία!!!!

[Cassandra Gotha]

Δεν θα σου πω κάτι καινούργιο. Είναι καλά γραμμένο, αλλά ήθελε χώρο. Σίγουρα τον διπλάσιο.

Τα παραδείγματα με τα ζώα πολύ ωραία, αλλά υπερβολικά πολλά. Αν είχες καμιά εικοσαριά χιλιάδες λέξεις και πάνω, θα ταίριαζε τόση έκταση. Τώρα είναι τελειως άνισο αυτό το κομμάτι με το υπόλοιπο κείμενο.

Η έλλειψη εμβάθυνσης των χαρακτήρων δεν με πείραξε, γιατί η ιστορία σου δεν βασιζόταν στους χαρακτήρες.

Αυτό που με πείραξε ήταν το ομιχλώδες του θέματος.

[Nihilio]

Στα θετικά οι ενδιαφέροντες φιλοσοφικοί προβληματισμοί και η αντίστοιχη γλώσσα και γραφή.

 

Στα αρνητικά όμως το ότι η ιστορία παραμένει εκεί και δεν προεκτείνεται και στο απτό, υλικό επίπεδο ούτε στον εσωτερικό κόσμο των χαρακτήρων, ενώ και χώρος υπάρχει και αρκετές ευκαιρίες για να επεκταθεί προς τα εκεί.

[Howard Crease]

Εμένα μαγκίτη μου μού άρεσε το κείμενό σου. Μέσα σε όλες τις περιπέτειες και τα ρομάντζα του διαγωνισμού (μαζί και το δικό μου, βεβαίως βεβαίως) η φιλοσοφία και η μυστηριακή γραφή μου φάνηκαν τρομερά φρέσκα και ευχάριστα.

Η τεχνική της γραφής σου, έξοχη. Οι δύο χαρακτήρες, μια χαρά χτισμένοι μου φάνηκαν, τόσο ώστε να εξυπηρετούν τους προβληματισμούς που εμπνέει το κείμενο. Εδώ να προσθέσω πως ειδικά τον μάγο τον κατασυμπάθησα. Γενικά, όλοι οι σοφοί γέροντες που μιλάνε ψιλο-ψευδά και στοχάζονται τη φύση και τον κόσμο εμένα μου φαίνονται μεγάλες μορφές, και πολύ τους γουστάρω. Α, και την όραση την βρήκα διάχυτη μέσα στο κείμενο, δεν είχα πρόβλημα να καταλάβω το συσχετισμό με το θέμα.

Συγχώρεσέ με αν ο τόνος μου είναι υπερβολικά ανεπίσημος, βλάσφημος αν θες, σε σύγκριση με τον λόγο που αναπτύσσεις στην ιστορία σου, όμως να ξέρεις πως όταν ενθουσιάζομαι, προτιμώ να το δείχνω στον μέγιστο βαθμό.

Τρομερή προσπάθεια!

[dagoncult]

Ενδιαφέρον κείμενο.

Έξω από τα πλαίσια του διαγωνισμού μού άρεσε.

Μια απορία:

ο βασιλιάς ετοιμάζεται να δει στο κάτοπτρο το αποτέλεσμα της μάχης, αλλά τελικά αποφασίζει να ρωτήσει εκείνο το ‘Γιατί’, έτσι;

 

Το τμήμα με τα ζώα μού άρεσε πολύ στην αρχή. Απόλαυσα την πρώτη παράγραφο, αλλά νομίζω ότι οι συνολικά τρεις παράγραφοι μου έκατσαν πολλές. Δεν ξέρω πως θα λειτουργούσε καλύτερα αυτό το τμήμα του κειμένου για μένα… ίσως να ήταν μια μεγάλη παράγραφος ή αν η δεύτερη κι η τρίτη παράγραφος μίκραιναν κι ενώνονταν σε μια.

ΥΓ: Μου έκατσε κι εκείνος ο ‘οθοχύνδοξ’. Δε λέω, εντυπωσιακή λέξη, αλλά ακόμα και σε μια τέτοια ιστορία (όπως το φιλοσοφικό και κάπως φορτωμένο στη γραφή του ‘Μυστήριο…’) χτύπησε πολύ στο μάτι μου και μου έδωσε και μια σπρωξιά για να βγω από το ρυθμό της ανάγνωσης (και ρε γμτ ήταν αμέσως μετά την απολαυστική πρώτη παράγραφο… )

[Sonya]

Προσοχή στην σύνταξη! Κάποια κομμάτια θέλουν δεύτερο και τρίτο χέρι. Αρκετά βαρύ το ηθικπλαστικό κομμάτι της υπόθεσης και το πολύ μπλα μπλα του μάγου. Το συνεχές τελλ βγάζει τον αναγνώστη από μια ιστορία που φαίνεται να έχει πολύ ζουμί.

[Innerspaceman]

Σας ευχαριστώ πολύ όλους για τον χρόνο σας και τα σχόλια σας, τα οποία τα βρήκα εξαιρετικά χρήσιμα, γενικά εύστοχα και ενθαρρυντικά .

Πάντα μου είναι πολύτιμα για διάφορου είδους συμπεράσματα (πολλές φορές και αντιδιαμετρικά μεταξύ τους) που αφορούν εμένα σαν συγγραφέα της ιστορίας, αλλά, και το θέμα «αναγνώστης» (εξίσου σημαντικό).

 

Συμφωνώ πάνω - κάτω με τα σχόλια , αλλά με κάποια σχόλια διαφωνώ λίγο, αλλά δεν έχει σημασία τι θα πω εγώ εδώ για την ιστορία μου.

 

 

 

Υπάρχει άλλωστε, γενικότερα μιλώντας,στην σχέση συγγραφέα - αναγνώστη, σαν κάποιος άγραφος κανόνας, του στύλ : Ο "πελάτης" έχει πάντα δίκιο ... Συμφωνώ βέβαια, αλλά εφόσον λειτουργήσουν και κάποιες αυτονόητες προυποθέσεις στην διαδικασία της ανάγνωσης , κατα την διάρκεια ή ακόμη και πριν την έναρξη της ανάγνωσης ενός κειμένου.

Αλλά δεν είναι επι του παρόντος το θέμα (το αναφέρω περισσότερο σαν μια προσωπική γενική θέση και επισήμανση )

 

 

Η ιστορία ήταν διαμορφωμένη (περίπου)σε τρεις διαφορετικές εκδοχές πριν αναρτηθεί. Από τις οποίες τελικά, διάλεξα την πιο μικρή εκδοχή της. Οι υπόλοιπες εκδοχές ήταν 2.800 λέξεις και 3.850.

 

Όσο για το «Μυστήριο» της Γραφής στην Περγαμηνή , θα μου επιτρέψετε να μην αποκαλύψω όλα τα μυστικά του. Νομίζω ότι θα χάλαγα και το μυστήριο, και άλλωστε δεν μου αρέσει γενικά να αποκαλύπτω τα μυστικά των ιστοριών μου (όποια αυτά τελικά και αν είναι).

 

"Νοηματικά" δεν μπορώ να πω ότι ήταν πολύ κοντά σε κάτι από όσα ειπώθηκαν.

 

Κάποιοι, ίσως να πλησίασαν λίγο «ξώφαλτσα» …αλλά πάλι, νομίζω πως όχι ακριβώς .

 

Θα δώσω όμως μια βοήθεια για όποιον ενδιαφέρεται να το κοιτάξει, λέγοντας, πως όλο το «ζουμί» είναι στις τελευταίες παραγράφους όπου ο Βασιλιάς λέει στον Μάγο τι βλέπει στο κάτοπτρο του μέλλοντος. Είναι η γνώμη μου, πως είναι αρκετά "καθαρά" γραμμένο σε αυτά τα σημεία, τι υπονοείται νοηματικά (όσο ξεκάθαρο τελικά μπορεί αυτό να γίνει), ειδικά προς το τέλος του λόγου του (ούτε καν υπονοείται μάλιστα εκεί... Αυτή είναι -καλώς ή κακώς - η γνώμη μου ).

 

Σας ευχαριστώ όλους, εκ καρδίας, για τα ενδιαφέροντα και χρήσιμα σχόλια σας .

Edited June 10, 2011 by Innerspaceman

[SpirosK]

Αν εξαιρέσουμε τους πομπώδεις διαλόγους, για μένα ήταν εξαιρετικό! Αν και στο τέλος κι εγώ το έχασα λίγο γιατί δηλαδή:

ο Βασιλιάς είδες τελικά το "ΓΙΑΤΙ" ;; Ήταν από την αρχή αυτή η ερώτησή του; Γιατί γίνεται ο πόλεμος δλδ;

Παρ'όλα αυτά ήταν αρκετά "μαγευτικό" ώστε να μη με πειράξει αυτό.

[helena]

Μπραβο μου αρεσε πολυ.

[Nienor]

Θα στα πω σαν ιστορία γιατί κάπως έτσι τα έζησα:

 

Ξεκινώντας την ανάγνωση ήθελα να ουρλιάξω που διάλεξα να διαβάσω αυτή την ιστορία με αυτή τη σύνταξη μετά από μια ολόκληρη νύχτα διάβασμα βιομηχανικά συστήματα. Όπως καταλαβαίνεις α) είμαι άυπνη β) ήθελα κάτι να ξεκουραστώ λίγο πριν να τα ξαναπιάσω γ) σαφέστατα δε θα σου έγραφα τώρα. Όμως, η φάση είναι ότί σιγά σιγά (κι ενώ κάθε τρεις λέξεις έλεγα "έλα παράτα το") άρχισα να ψάχνομαι πρώτον γιατί δε μπορούσα να το παρατήσω, δεύτερον γιατί πλέον δε μπορούσα να σκεφτώ καν ότι θα το παρατήσω κοκ. Ε, και κάπου μετά, εκεί που διάβασα κι όλα αυτά τα περί φύσης κι έσκασε και η φάση του βασιλιά να γελάει στο λόφο τη διάβαζα σχεδόν χάνοντας λέξεις από τη βιασύνη μου να μάθω γιατί. Και ξέρεις κάτι, αυτό το γιατί με ικανοποίησε αφάνταστα τελικά. Θέλω να πω, οκ, σίγουρα δεν ήταν σκοπός σου ούτε να με ξεκουράσεις, ούτε να μου βγάλεις λίγο από το μυαλό τα βιομηχανικά, αλλά σίγουρα ήταν σκοπός σου να με βάλεις να νοιαστώ για το γιατί αυτός ήταν εκεί πάνω και γελούσε και σίγουρα, χίλια τα εκατό σίγουρα, ήθελες και να βγω από την ιστορία εξαιρετικά ευχαριστημένη με την εξηγησή σου. Κι όλα αυτά δούλεψαν για μένα στην εντέλεια. Από την πρώτη φορά. Γιατί τελειώνοντας και χτυπώντας το χέρι μου στο τραπέζι (γιατί μόλις είχα συνειδητοποιήσει ότι ναι, τώρα θα σου έγραφα σχόλια, γιατί πραγματικά έπρεπε να σου πω πόσο ανάγκη έχει η ιστορία σου το να ξέρω το βασιλιά, να συμπάσχω μαζί του, να μη με νοιάζει απλώς αλλά να το ζω) άρχισα να διαβάζω τα σχόλια. Κι αφού τελείωσα, γύρισα στην αρχή και ξαναδιάβασα την ιστορία να δω σε τι μπορεί να αναφέρονται όλα αυτά τα "δεν κατάλαβα τι παίχτηκε" γιατί ξαφνικά άρχισα να αισθάνομαι περίεργα που εγώ είχα καταλάβει. Και στη δεύτερη ανάγνωση το βρήκα (μη νομίζεις, δεν είμαι και πολύ γρήγορη ).

 

Το λοιπόν, έχεις δύο πλοκές εδώ μέσα. Έχεις αυτή που συμβαίνει στο μυαλό του/τους (στα δικά μας κατά βάση) που είναι και η αληθινή πλοκή σου βασικά, κι έχεις κι αυτή του γραμμικού χρόνου της ιστορίας που βρίσκεται εκεί για να σου υποστηρίξει τον πραγματικό μύθο. Ε, λοιπόν, η δεύτερη είναι τσιμπούρδελο. Δηλαδή, αφενώς δεν πρέπει να κοιτάξει το κάτοπτρο, αφετέρου το κοιτάει κάθε τρεις και λίγο και βλέπει τις κινήσεις του εχθρού, μετά δεν πρέπει να ρωτήσει γιατί θα έχει φριχτό θάνατο, αλλά αυτός ρωτάει κι ο μάγος δεν ψήνεται να τον σταματήσει, κι εκεί ακόμα στα απλά, στο με ποιους είναι αυτός, ποιοι είναι οι σεληνιακοί, ποιος πολεμάει ποιον τελικά και γιατί, πραγματικά χάνεις τη μπάλα. Καθόλου δε με ενόχλησε αρχικά, το ομολογώ, απλά έψαξα κι αφού τα βρήκα στα δηλώνω. Ενώ τη μία σου πλοκή μπορώ να στην πω σε τρεις γραμμές, σε αυτή τη δεύτερη λογικά θα πέσω έξω.

 

Εντάξει, επίσης, δε νομίζω πως έχει και καμιά βαριά φιλοσοφία, απλά την υποστηρίζεις πολύ έντεχνα, με όλες εκείνες τις δύσκολες λέξεις και τη "μυστικοπάθεια" του μάγου που εσκεμμένα νομίζω τελικά την προβάλλεις. Μπράβο και γιαυτό, και γενικότερα ένα μπράβο από μένα για αυτό το κείμενο.

 

Τέλος, για το υπέροχο διάλειμμά μου σε ευχαριστώ θερμά

[Innerspaceman]

Eυχαριστώ πολύ τον Spiros K, την Helena για το σχόλιο τους.

 

Ευχαριστώ ιδιαίτερα εσένα Nienor για το εκτενές, εποικοδομητικό , όμορφα ειλικρινές και γεμάτο ψυχή σχόλιο σου. Μου άρεσε πολύ , εξίσου για τα πιο "θετικά" όσο και τα πιο "αρνητικά" σημεία τα οποία μου υπόδειξες για την ιστορία μου ως αναγνώστης. Είναι μία απο τις πολύ καλές , αυθόρμητες (αλλά και ευφυής ταυτόχρονα) αναλυτικές και ενδιαφέρουσες κριτικές , θεωρώ, που έχω λάβει σε ιστορία μου στο Φόρουμ (και δεν εννοώ φυσικά απαραίτητα , καλή κριτική = καλά λόγια ). Αν και όλες οι κριτικές είναι πάντα ενδιαφέρουσες και σημαντικές.

 

Εγώ σε ευχαριστώ ! Χαρά μου!

 

Όσο για τα βιομηχανικά συστήματα, υπομονή και ..."Ξέρει η Φύσις, Ξέρει ..."

Edited June 21, 2011 by Innerspaceman