Innerspaceman Posted June 4, 2011 Share Posted June 4, 2011 ΞΥΠΝΕΥΜΑ Έχω δει τον πετεινό τα βράδια να κάθεται κάτω από ένα δέντρο και να νιαουρίζει παραπονιάρικα για ένα πρωινό που δεν ήρθε για τον κόσμο που δεν αλλάζει και μένει πάντοτε ο ίδιος ακόμη και αν τα δάκρυα έγιναν κόκκινα και οι σκιές παραμιλούν μεσ’ στο σκοτάδι Προσοχή! Έρχεται το τρένο! Σφυρίζει. Οι καλαμιές πετάνε. Τα δάση εξαγριώθηκαν κατεβαίνουν κάτω στην Επανάσταση Τα μάτια έχουν αγριέψει Λιοκαίρια χαμένα έρχονται Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted June 4, 2011 Share Posted June 4, 2011 Το διάβασα καμιά δεκαριά φορές, αλλά η τελευταία στροφή δεν μου κόλλησε καμία με τις παραπάνω (στροφές). Όχι νοηματικά, αλλά είναι πολύ απότομη η μετάβαση, ενώ οι αρχικές εικόνες είναι ενδιαφέρουσες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Innerspaceman Posted June 4, 2011 Author Share Posted June 4, 2011 (edited) Eυχαριστώ Stan για το σχόλιο. Το βρήκα σήμερα αυτό το παλαίοτερο μου ποιήμα σε κάποιες σελίδες τετραδίων ξεχασμένο ανάμεσα σε δεκάδες άλλες σημειώσεις μου και είπα να το βάλω, καθώς μου άρεσε. Ευχαριστώ και πάλι για το σχόλιο, θα το κοιτάξω αυτό που λές και αν θεωρήσω μπορεί να κάνω κάποια διόρθωση. Βασικά οι τελευταίοι στίχοι, ήθελα επίτηδες να ξαφνιάζουν, να είναι απότομοι, για αυτό ίσως να είναι "σαν να μην κολλάνε" κάπως. Δεν ξέρω βέβαια κάτα πόσο πέτυχα αυτό που ήθελα. Οι πρώτοι στίχοι είναι κάπως πιο ήρεμοι και υπνωτικοί και μετά ήθελα αυτό το απότομο "ξύπνημα" (το τρένο πχ που σφυρίζει, σαν να προμηνύει και το "πρωινο που δεν ήρθε" η Αυγή, δηλαδή ....) για αυτό ονόμασα και το ποιήμα ξύ-πνευμα. Edited June 4, 2011 by Innerspaceman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted June 4, 2011 Share Posted June 4, 2011 Μια λέξη μονάχα ίσως έκανε διαφορά, μια λέξη μεταξύ των δυο τελευταίων στροφών, δηλαδή. Κάτι που να λειτουργήσει ως γέφυρα, δηλαδή. Αυτή είναι η γνώμη μου, φυσικά, αν ικανοποιεί εσένα μπορείς να το αφήσεις όπως είναι! Ο τίτλος ξέχασα να σου πω ότι είναι πολύ καλός, μου αρέσουν τέτοια παιχνιδάκια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lampros Jedimentat Posted June 7, 2011 Share Posted June 7, 2011 Όταν το διάβασα μου ήρθε στο μυαλό σαν κινηματογραφική σκηνή αυτή η απότομη αλλαγή στην τελευταία στροφή, σαν να υπάρχει μια ωραία εικόνα η οποία περιγράφει οσα είναι γραμμένα ώσπου ξαφνικά ακούγεται το τρένο και σκίζει την φαντασία επαναφέροντας τα πράγματα στην άγρια πραγματικότητά τους. Πολύ ενδιαφέρουσες όλες οι εικόνες καθώς και το "παιχνίδι" με τον τίτλο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Innerspaceman Posted June 11, 2011 Author Share Posted June 11, 2011 Ευχαριστώ Lampros. Χάρηκα που μεταφέρθηκε αυτή η εικόνα (περίπου κάτι τέτοιο και εγώ "έβλεπα") και που σου άρεσε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oceanborn Posted June 12, 2011 Share Posted June 12, 2011 Εμένα δε με χάλασε τόσο ο τελευταίος στίχος. Ναι ήταν απότομο αλλά θα μπορούσε να είναι σκόπιμα απότομο. Σαν ένα ξύπνημα από τις εικόνες που προβάλεις νωρίτερα. Οπότε το συνδυάζω και με τον έξυπνο τίτλο που χάρισες στο ποίημα.Αυτό που δεν μου άρεσε προσωπικά ήταν η εικόνα με τον πετεινό. Ευτυχώς δεν με αποθάρρυνε αρκετά ώστε να μην διαβάσω το υπόλοιπο ποίημα. Φυσικά αυτό είναι καθαρά υποκειμενικό. Καλή συνέχεια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lady Nina Posted June 13, 2011 Share Posted June 13, 2011 Καλημέρα! Το διάβασα αρκετές φορές προτού σου πω τη γνώμη μου. Βέβαια, εσύ θα κρίνεις τι ταιριάζει και τι όχι. Από άποψη περιεχομένου, μου άρεσε πολύ, δε θα άλλαζα κάτι. Μου αρέσει σαν εικόνα ο πετεινός που (άκουσον! άκουσον!) νιαουρίζει. Και νιαουρίζει, γιατί δεν έχει κάποιο ξημέρωμα να προϋπαντήσει, με το λάλημά του. Εγώ τουλάχιστον κάπως έτσι το εξέλαβα. Το πρώτο μέρος -οι πρώτες δυο στροφές- δημιουργεί εικόνες της φύσης, νωχελικές και μελαγχολικές μες στην ηρεμία της. Για το λόγο αυτό, θα μου ταίριαζε καλύτερα οι στίχοι να μην ήταν τόσο κοφτοί, να ήταν πιο μεγάλοι και πιο λίγοι. Το ανάποδο θα έλεγα για το δεύτερο μέρος. Θα το προτιμούσα πιο κοφτό, πιο σκληρό, να συνάδει ο τρόπος απόδοσης με τη βιαιότητα των σκηνών του περιεχομένου. Να είναι οι στίχοι κοφτοί, όπως η ανάσες της αγωνίας. Όσον αφορά τη μετάβαση, αν και απότομη, δε με πείραξε. Εξ'άλλου και η επέμβαση του ανθρώπου στη φύση έτσι είναι, απότομη. Βλέπεις, είδα το ποίημα με μια οπτική καθαρά... "οικολογική". Αν θέλεις πάντως, μπορείς να προσθέσεις κι ένα "Και ξάφνου..." ανάμεσα στα δυο κομμάτια, για να είσαι απόλυτα καλυμμένος. Στη συνέχεια, παραθέτω μια ενδεικτική πρόταση, για να δούμε και στην πράξη τα παραπάνω. ΞΥΠΝΕΥΜΑ Έχω δει τον πετεινό τα βράδια να κάθεται κάτω από ένα δέντρο και να νιαουρίζει παραπονιάρικα για το πρωινό που δεν ήρθε για τον κόσμο που δεν αλλάζει και μένει πάντοτε ο ίδιος ακόμη και αν τα δάκρυα έγιναν κόκκινα και οι σκιές παραμιλούν μεσ’ στο σκοτάδι. Και ξάφνου... Προσοχή! Έρχεται το τρένο! Σφυρίζει. Οι καλαμιές πετάνε. Τα δάση εξαγριώθηκαν κατεβαίνουν κάτω στην Επανάσταση. Τα μάτια αγρίεψαν. Λιοκαίρια χαμένα έρχονται. Με πιο έντονη γραμματοσειρά είναι τα σημεία που άλλαξα. Αρχικά, θεώρησα καλύτερο το "το" από το "ένα" για το πρωινό, ώστε να υπάρχει συνέχεια και με τον κόσμο παρακάτω. Στην ίδια περίπου φιλοσοφία είναι και το "αγρίεψαν", αόριστος, ώστε να ταιριάζει καλύτερα με το "εξαγριώθηκαν". Πρόσθεσα και τη μεταβατική φράση και κάποιες τελείες εδώ κι εκεί και να! Το ξέρω πως είναι εντελώς άστοχο το σχόλιό μου, μα μου άρεσε τόσο το ποίημα αυτό που θέλησα να βοηθήσω ώστε να γίνει κούκλα! Τώρα υπόκειται στη δική σου δικαιοδοσία! Καλημέρα και πάλι και Χρόνια Πολλά (και από εδώ) για χθες! Υ.Γ.: Σου είπα πόσο μ'αρέσει ο τίτλος; ΠΟΛΥ!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted July 13, 2011 Share Posted July 13, 2011 Xμμ ...χχμμ... χμμμ... Με προβληματισε αυτο το ποιημα. Δεν ειναι καθολου του τυπου μου, αλλα εχει ενα κατι. Ο τιτλος ειναι οντως καλος και εξυπνος και με νοημα. Και μαζι ειναι ταιριαστος, γιατι οντως το συγκεκριμενο κομματι σε ξυπναει ... δεν ξερουμε αν ειναι καλο η κακο ξυπνημα, αλλα την δουλεια την κανει. Σε ξυπναει. Οι πρωτοι στιχοι δεν μου αρεσαν, με τον πετεινο και το νιαουρισμα, το παραβρισκω σουρεαλιστικο και καπως χοντροκομμενο. Παραχτυπαει στο ματι, αλλα πιανω την λογικη. Πως ηθελες κατι που να ειναι τοσο μη δυνατο, κατι που δεν μπορει με τιποτα να γινει, οσο ενας πετεινος που νιαουριζει τοσο εκεινο το πρωινο δεν θα ερθει ποτε. Δεν μπορω να κρατηθω παρα να θυμαμαι συνεχεια την ατακα απο την ελληνικη ταινια "ασπρα κορακια, μαυρα κορακια, κοκκινα κορακια". Οι επομενοι στιχοι καλυτερευουν πολυ, εχουν περισσοτερη ποιητικοτητα και εκφραζουν σαφως το νοημα που θελεις να περασεις. Και οι τελευταιοι στιχοι... ξαναγινονται εξωφρενικοι, αλλα με περισσοτερο στιλ και ετσι συγκρινοντας τους με τους πρωτους τους, τους προτιμω(συμφωνω και με την διορθωση της lady nina- τα ματια αγριεψαν). Εδω μου ερχεται στο μυαλο το πεταει ο γαιδαρος. Ειναι σαν να προσπαθουσες να περασεις μια εξωφρενικη αισθηση, οπως αυτη που εχουμε οταν σκεφτομαστε την αλικη στον κοσμο των θαυματων. Αλλα καπου τελικα χανεται, γιατι του λειπει η ζωηραδα, η σπιρταδα. Αντιθετα ειναι μελαγχολικο,με λιτες εκφρασεις, με στατικες εικονες που σε κοκκαλωνουν και εκει που κατι πας να πιασεις... πουφ! παει χαθηκε. Ενω η χωρα των θαυματων ειναι πραγματικα εξωφρενικη και γρηγορη, με τοσες εναλλαγες που σε κανουν να κινησε μαζι τους. Δεν προλαβαινεις,δεν εχεις χρονο, βιαζεσαι... πρεπει να πιασεις τον λευκο λαγο! Εν τελει δεν ξερω τι ηθελες να πεις με αυτο το ποιημα, τι ηθελες να εκφρασεις, ποια ηταν η ιδεα ( γι αυτο και σχεδον ολοι αναγκαστηκαν να το διαβασουν πολλες φορες για να μπορεσουν να καταλαβουν εστω και τις φρασεις μονο). Ειναι σαν να ειναι εξωφρενικο για να ειναι εξωφρενικο, οπως ενας επαναστατης που κανει επανασταση απλα για να κανει, χωρις πραγματικα να ξερει γιατι. Αλλα οπως οι επαναστασεις πρεπει να εχουν παντα νοημα και να ξερεις τι κανεις και γιατι (για να εχουν σημασια) και ετσι πρεπει να ειναι και η ποιηση. Με νοημα, με ειρμο... αξια υπαρξης οπως της αρμοζει. Πιστευω πως αν του εδινες ροη, με εικονες σχεδον καταιγιστικες, γρηγορες που κανουν το μυαλο να τρεχει για να τις προλαβει, που αναγκαζουν το πνευμα να βρεθει στην κοψη της λογικης, θα ηταν πολυ πολυ καλο και πρωτοτυπο. Θα ενιωθε οποιος το διαβαζε σαν μια μικρη αλικη, που μενει αναυδη μπροστα σε αυτο τον τρελο τρελο κοσμο που εξελισσεται μπροστα της και μοιαζει μονο επιφανειακα χωρις νοημα. Ενας πετεινος που νιαουριζει, καλαμιες που πετανε, ενα τρενο στο βαθος που σφυριζει και εσυ η εγω τι να πρωτοδουμε απο ολα αυτα? τι να προλαβουμε το τρενο? Η μηπως να κυνηγησουμε τις καλαμιες με μιαν αποχη? Κανεις δεν θα κολλουσε στον νιαουριστο πετεινο η τις καλαμιες πεταλουδες η γλαρους γιατι ολως περιεργως μεσα στην τρελα τους θα ειχαν λογικη. Δεν ξερω αν με πιανεις ;) Σαν ιδεα ειναι πρωτοτυπη, διαφορετικη και fantasy στην εκτελεση ειχε το προβλημα , αλλα μπορεις παντα να το δουλεψεις.. γιατι και η τρελα θελει την δουλεια της απο οτι φαινεται! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.