Ρακόρ #6 (Nihilio vs Adicto)

[Zaratoth]

Πρώτη Παράγραφος

Είμαι πιστός. Κι όπως είπα εύχομαι να ήμουν ακόμα άθεος. Να πιστεύω ότι έχω γεννηθεί σε ένα σκληρό, αδιάφορο σύμπαν, στο οποίο η ύπαρξή μου ήταν μια ζαριά της τύχης και ήμουν προορισμένος να πεθάνω, να σαπίσω και μετά να έχω χαθεί για πάντα, ήταν απείρως πιο παρήγορο από την αλήθεια. Γιατί η αλήθεια είναι ότι ο θεός μου επιστρέφει. Όταν φτάσει θα τον περιμένω με την καραμπίνα. Και κρατάω την τελευταία σφαίρα για τον εαυτό μου.

Δεύτερη Παράγραφος

"Τί παράξενο" είπε η κοπέλα, προχωρώντας προσεκτικά. "Τι βαριά πόρτα!"

Την άγγιξε, καθώς μιλούσε, κι αυτή έκλεισε μ’ έναν γδούπο.

"Θεέ μου" είπε ο άντρας. "Μου φαίνεται πως δεν έχει πόμολο από μέσα. Κλειδωθήκαμε κι οι δύο μας"

"Όχι καί οι δύο. Ο ένας μονάχα" είπε η κοπέλα. Πέρασε μέσα απ’ την πόρτα κι εξαφανίστηκε.

 

 

 

Ο χρόνος μετράει από σήμερα 7 Ιουνίου και σταματά σε δέκα μέρες, 17 Ιουνίου. (Παράταση: Νέα ημερομηνία παράδοσης διηγημάτων Σάββατο 18 Ιουνίου γύρω στα μεσάνυχτα. ) Μέχρι τότε μπορείτε να γράψετε τις ιστορίες σας.

 

Όριο: 2000 - 3000 λέξεις

 

 

Υ.Γ. Συγγνώμη για την καθυστέρηση, έβλεπα παρουσίαση EA και Ubisoft στην Ε3.

Edited June 18, 2011 by Nihilio

[DinMacXanthi]

Ω ναι, αυτό θα το παρακολουθήσω...

Καλή επιτυχία και καλή έμπνευση, μάγκες

[Stanley]

Καλή επιτυχία. Για να δούμε!

[dagoncult]

Ωραίες παράγραφοι (ειδικά η πρώτη). Κι εγώ ανυπομονώ να σας διαβάσω. Χτυπήστε μας αλύπητα παίδες

 

ΥΓ: Για τα κάπως πιο καινούρια μέλη που ίσως να μην έχουν γνωρίσει συγγραφικά τους δυο συναγωνιστές... αυτοί οι δυο ψηλοί έχουν γράψει μερικές ζηλευτά ζόρικες ιστορίες. Αν δεν κωλοβαρέσουν βάλουν τα δυνατά τους, τότε έχω όλο το δικαίωμα να υποστηρίζω πως αυτό θα είναι ένα ρακόρ ΔΥΝΑΜΙΤΗΣ! Μην το χάσετε.

 

Good luck

[Howard Crease]

Καλή επιτυχία στα παλικάρια!

[Nihilio]

Μπορώ να πω πάντως ότι οι δύο παράγραφοι δένουν απίστευτα καλά μεταξύ τους και ότι παίζει να τις χρησιμοποιήσω σχεδόν αυτούσιες.

Αλλά ετοιμαστείτε, έχω όρεξη για καφρίλες

[Adicto]

Και μόνο που διάβασα την πρώτη παράγραφο έφτανε για να πάρει φωτιά το μυαλό μου...

 

 

[Cassandra Gotha]

πλακακάνω: Δεν μπορεί, είναι στημμένο!

 

Τι επιλογή παραγράφων είναι αυτή;

 

σοβαραμιλάω: Θα γράψετε και γαμώ τα διηγήματα!

[Stanley]

Άιντε, τεφαρίκι δουλειά σας κάναμε, για

[Drake Ramore]

Δηλώσεις για καφρίλες βλέπω...δυνατές παραγράφους βλέπω...μονομάχους υψηλής συγγραφικής αξίας βλέπω...

 

Δεν μπορώ να περιμένω!!!

[anysias]

Αυτό δεν το χάνω με τίποτα...

[Tiessa]

Όλοι στις κερκίδες.

[Ioannis]

Καλή επιτυχία! Καφρίλες άκουσα και περιμένω κάτι πολύ καλό.

[Mors Planch]

πλακακάνω: Δεν μπορεί, είναι στημμένο!

 

Τι επιλογή παραγράφων είναι αυτή;

 

 

Μα τι έχουν οι παράγραφοι παρακαλώ;

[Zaratoth]

5 μέρες έχουν μείνει μέχρι τη λήξη της προθεσμίας. Μερικά λόγια από τους μονομάχους; Σε τι δρόμο βρισκόμαστε; Τι να περιμένουμε;

[Adicto]

Mε ζορίζει αφόρητα η 2η παράγραφος...

[Nihilio]

Ειμαι κοντά στις 1000 λέξεις και με καθυστέρησε το χθεσινό φορμάτ, προχωράω όμως σταθερά και μεθοδικά.

[Adicto]

Υπάρχει πιθανότητα παράτασης εώς το Σάββατο Νιχ; Έχασα 2 μέρες συγγραφής λόγω έκτακτου attendance σε πλοίο....

 

 

[Nihilio]

Υπάρχει πιθανότητα παράτασης εώς το Σάββατο Νιχ; Έχασα 2 μέρες συγγραφής λόγω έκτακτου attendance σε πλοίο....

Ναι, και βέβαια.

Κι εγώ έχασα 2 μέρες λόγω φορμάτ.

[Zaratoth]

Έγινε edit το πρώτο ποστ.

[Nienor]

Εγώ πάλι λατρεύω τη δεύτερη Σε συνδυασμό με την πρώτη ακόμα περισσότερο, αλλά κι από μόνη της είναι έπος.

 

Καλή επιτυχία

[Adicto]

Thanks φίλε! Σάββατο λοιπόν!

[Nihilio]

Πρέπει στην επόμενη διόρθωση να κόψω 27 ολόκληρες λέξεις.

 

Κατά τα άλλα ραντεβού με τη συμμετοχή μου σε μερικές ώρες.

[Nihilio]

Είδος: Αστικό Φάνταζυ

Λέξεις: 2980

Βία: Έντονη

Σεξ: Ναι

Άλλα σχόλια: Καφρίλα και χυδαίο λεξιλόγιο. Μη το διαβάσετε αν προσβάλεστε εύκολα.

---

ΣΤΟ ΔΟΚΑΝΟ

 

Παρακαλάς το θεό για ένα Μυθικό Ξίφος και αυτός σου δίνει μια καραμπίνα. Αλλά, εντάξει, ποτέ δεν ήμουν καλός στα παζάρια. Δεν πρέπει όμως να παραπονιέμαι, ήξερα από την αρχή τι καριόλα είναι η Νάλια αλλά σκεφτόμουν με τον πούτσο μου αντί με το κεφάλι μου. Θα μου έλεγα “καλά να πάθω”, αλλά τη θέλω τη ζωούλα μου. Και, πιστέψτε με, με τη μαλακία που έκανα δε θα τελειώσει ανώδυνα...

 

Α ναι, ξεχνιέμαι, ήρθε η ώρα για το υποχρεωτικό φλας μπακ για το πώς έφτασα εδώ, μέσα σε μια ανήλιαγη κρύπτη με μια καραμπίνα στην αγκαλιά μου και το Μπαμπούλα να καταφτάνει από λεπτό σε λεπτό.

Λοιπόν, όλα ξεκίνησαν ένα βράδυ στο “Τρίτο Μάτι”, το γνωστό μπαράκι του κέντρου στο οποίο συχνάζουμε όλοι οι καθώς πρέπει Αρκανιστές - και μιλιούνια από ποζέρια που θέλουν να γίνουν κάποια στιγμή σαν κι εμάς. Καθόμουν λοιπόν στη μπάρα, ενώ μια εικοσάρα μπαζογκοθού μου έκανε τσαλιμάκια για να της μάθω την Τέχνη. Δεν με εντυπωσίαζε ιδιαίτερα η γκόμενα και ήμουν σίγουρος ότι όλο αυτό το έκανε μήπως και την πηδήξει κανένας από τους ανορεξικούς γυναικωτούς που έσκαγαν κατά καιρούς εδώ μέσα - μέχρι να φύγουν τρέχοντας μόλις καταλάβαιναν ότι αυτό που κάναμε εδώ δεν είχε καμία σχέση με κρυστάλλους, χαϊμαλιά και αρωματικά λιβάνια. Μακάρι να είχε, γιατί τώρα θα προσπαθούσα να ξεμπερδέψω χάντρες και όχι τα άντερά μου που είχαν δεθεί κόμπος από τον τρόμο.

Όπως και να 'χε, δεν πολυασχολήθηκα με τη μαλάκω. Όμως με έκανε να σκέφτομαι ότι είχα καιρό να ακουμπήσω το 'Ραβδί της Δύναμης' στο 'Κύπελλο της Ζωής' και αυτό ήταν κακή συγκυρία μιας και την ώρα εκείνη μπήκε στο μαγαζί η Νάλια.

Είχα δύο χρόνια να τη δω. Είχαμε δουλέψει μαζί παλαιότερα, της είχα ρίξει και μερικούς περιποιημένους πριν μου τη φορέσει σε εκείνη τη συναλλαγή με τους Ακαθιανούς που λίγο έλειψε να με στείλει να βλέπω τα ραδίκια ανάποδα, και τελευταία φορά που είχα ακούσει για αυτήν ήξερα ότι έκανε κάποια μπίζνα με τους πιστούς κάποιας αίρεσης στις πυραμίδες του Γιβάρ. Μπορεί να είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι, όταν την ξανάβλεπα θα την ξέσκιζα τη ρουφιάνα, αλλά είχα πιει τα ποτάκια μου και, όταν πλησίασε για να με χαιρετήσει ήμουν ευγενικότατος και τυπικότατος. Σε τελική είχα βγει λάδι από την πουστιά της οπότε γιατί να χαλάμε τις καρδιές μας για παλιές ιστορίες;

Ναι, το ξέρω, στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου την είχα ήδη στα τέσσερα γιατί με είχαν πιάσει κάτι μπετόκαβλες άλλο πράγμα, αλλά μη μου το χτυπάτε, ήταν ακόμα πιο μουνάρα από ότι θυμόμουν, σα να την είχε λουστράρει η σκληρότητα της ερήμου.

“Σου έχω μια πρόταση,” μου είπε ένα πεντάλεπτο αφότου την κέρασα μία βότκα, “είμαι στην πόλη για μία μπίζνα και θέλω κάποιον για να με βοηθήσει. Θα βγάλεις καλά φράγκα.”

“Μη μου παίξεις μόνο καμία μαλακία,” την προειδοποίησα, “θα σου γαμήσω ότι έχεις και δεν έχεις.”

Μου έριξε ένα πονηρό χαμόγελο που με έκανε να σκέφτομαι με τα λάθος δίδυμα ημισφαίρια και μου είπε: “Πάντα αυτό δεν έκανες;”

 

Η κρύπτη ήταν βγαλμένη από ταινία τρόμου: κρύα, υγρή, σιωπηλή και τόσο βαθιά χωμένη κάτω από το έδαφος που μοναχά ένας νεκρός θα την πάλευε εκεί μέσα. Τουλάχιστον αυτό μου έλεγαν οι ανθρώπινες αισθήσεις μου, γιατί η ικανότητά μου στην Τέχνη με έκανε ευθύς αμέσως να αντιληφθώ τη δύναμη που επέπλεε στον χώρο.

"Τι είπαμε ότι κάνουμε εδώ;" ρώτησα τη Νάλια, αν και μου είχε δώσει και πιο πριν κάτι μασημένες εξηγήσεις για κάποιο τεχνούργημα που έψαχνε.

"Δε στο είπα; Εδώ μέσα βρίσκεται ένας Κρύσταλλος από την Καλανίν που παρέσυραν οι Πλημμύρες. Το χρειάζομαι όπως και 'δήποτε."

Επέλεξα να αγνοήσω το ένστικτό μου, που μου έλεγε ότι κάτι δεν κολλούσε, επειδή το θεωρούσα απλή παράνοια. Αν υπήρχε κάποιο μέρος που οι Πλημμύρες θα ξέβραζαν ένα αντικείμενο από άλλον κόσμο στην πόλη μας, αυτό θα ήταν σίγουρα μια υπόγεια κρύπτη ξεχασμένη κάτω από τα ερείπια της βόρειας Σαμάρτης.

"Ελπίζω μοναχά να μην ξεβράστηκε μαζί του και κανένας Φασμίτης," είπα.

"Χαλάρωσε. Από όσο ξέρω οι Ασφαλίτες τους εξόρκισαν όλους μετά από το μεγάλο ρήγμα του ενενηνταεφτά."

Κι εγώ αυτό ήξερα. Δεν είχε ερημώσει τυχαία η περιοχή, αν και ελάχιστοι από τους κοινούς ανθρώπους πίστευαν στους εξώκοσμους εισβολείς - η κυβερνητική προπαγάνδα έλεγε για μία ξαφνική μολυσματική ασθένεια.

"Και αν θες να μάθεις κιόλας από που το ξέρω ότι βρίσκεται εδώ," μου είπε η Νάλια τσατισμένη, "είναι επειδή το είχα καλέσει πριν ένα μήνα στη Μεγάλη Πυραμίδα. Έχασα όμως τον έλεγχο του Κύματος και το έστειλα εδώ, που γνώριζα το μέρος."

Και εγώ, ως μαλάκας, δεν απόρησα που μου έδωσε όλην αυτή την εξήγηση. Το είχε σκαρώσει καλά το παραμύθι της η πουτάνα και είχα πιάσει την αίσθησή της στο χώρο, οπότε δεν αμφέβαλλα.

"Τώρα τι;" ρώτησα.

"Τώρα-" η φωνή της σκάλωσε. "Τώρα - πραγματικά δεν ήθελα να το κάνω αυτό."

"Τι;" ρώτησα ξαφνιασμένος, όταν η βαριά σιδερένια πόρτα της κρύπτης έκλεισε με μία δυνατή κλαγγή. Ένα σύμβολο Φραγμού χαράχτηκε στη σκουριασμένη επιφάνειά της.

"Τι στο πούτσο!" αναφώνησα, αλλά η Νάλια πλησίασε την πόρτα ψύχραιμη και πέρασε από μέσα της σαν φάντασμα.

"Άνοιξε την πόρτα τώρα, γαμώ το κέρατό μου!" φώναξα, αλλά η Νάλια με αγνόησε.

"Δυστυχώς ήσουν εσύ, Άλβιν," μου είπε. "Έχω μπλέξει σε χοντρή μαλακία και ο Γκράμβιρ έρχεται για μένα. Δυστυχώς βρέθηκες εσύ να θυσιαστείς στη θέση μου."

"Θα σε γαμήσω μόλις βγω!" ούρλιαξα, αλλά αμέσως μετά η φωνή μου πάγωσε μέσα στο λαιμό μου, μόλις κατάλαβα τι είχε πει. Καριόλα, σκέφτηκα, θες να με θυσιάσεις στο Θεό του Φόνου επειδή μαλακίστικες εσύ; Να εύχεσαι να μη βγω!

"Ηρέμησε, Άλβιν," μου είπε από έξω από την πόρτα, "δεν έχεις ούτε δέκα λεπτά μέχρι να ακολουθήσει το ίχνος μου ως εδώ. Ελπίζω να είναι ανώδυνο. Αντίο."

"Να πα να γαμηθείς!" της είπα, αλλά ήξερα ότι εγώ ήμουν αυτός που είχα γαμηθεί όσο δεν πάει.

 

Λένε πως, όταν έρχεται η ώρα που ο θάνατος μοιάζει αναπόφευκτος, βλέπεις όλη τη ζωή να περνάει μπροστά σου σαν ταινία. Και ναι, είναι αλήθεια. Τουλάχιστον τις δύο πρώτες φορές αυτό μου συνέβη, έκτοτε έχω βαρεθεί τόσο το ίδιο έργο που απλά κάθομαι αμέσως και σχεδιάζω τρόπο να ξεφύγω. Είναι μία χρήσιμη τεχνική στο επάγγελμά μου, ιδίως όταν ο Θεός του Φόνου αποφασίζει να σε κάνει φέτες.

Αμέσως, λοιπόν, πήγα και εξέτασα την πόρτα και αμέσως ευχήθηκα να είχα λίγο ποπ κόρν, γιατί το γαμωέργο θα το έβλεπα μια τελευταία φορά. Η καριόλα τα είχε υπολογίσει όλα, είχε διαλέξει ένα Απάγκιο οπότε ήταν πιο εύκολο να ξεβράσουν κάτι κάτι οι Πλημμύρες παρά να βγει κάτι από εδώ μέσα. Προσθέστε σε αυτό και το Φραγμό που είχε βάλει στην πόρτα και θα χρειαζόμουν τουλάχιστον ένα βράδυ για να ξεφύγω. Και δεν είχα τόσο χρόνο άρα γάμα τα.

Οπότε μου έμενε μόνο μία λύση και για αυτή θα έπρεπε να βάλω τα μεγάλα μέσα. Κάπου, κάπως, κάποτε, ο θεός Βάτιχ κατέληξε να μου χρωστάει χάρη. Και μία χάρη από το θεό των χαμένων πραγμάτων είναι πάντα χρήσιμη, ιδίως όταν εσύ είσαι χαμένος από χέρι. Εννοείται θα ζητήσεις ότι πιο τρελό, αν και ο πούστης είναι ικανός να σου την φορέσει αν δεν προσέξεις τι θα πεις.

"Βάτιχ," φώναξα στα Κύματα, "άκου τη φωνή μου και θυμήσου την υπόσχεσή σου."

"Τι θες μάγε," ακούστηκε πέρα από την Ύπαρξη.

Εδώ να κάνω μια μικρή παύση για να τονίσω ότι μαλάκας δεν είμαι, αλλιώς δε θα είχα βγάλει ούτε έναν χρόνο στην πιάτσα, πόσο μάλλον δεκαετία. Είχα υπολογίσει πολύ προσεχτικά πώς θα διατύπωνα το αίτημά μου και δε θα άφηνα κανένα μεταφυσικό καριόλη να μου τη φέρει.

"Θυμήσου την υπόσχεσή σου," του είπα, "και σε ικετεύω, στείλε μέσα από τα Κύματα ένα όπλο ικανό να βλάψει κάποιον θεό."

Ναι, τα έπαιζα όλα για όλα και πολύ πιθανό να έπαιρνα τον πούλο, όμως δεν είχα και πολλές άλλες επιλογές. Και τελικά βρέθηκα με την καραμπίνα της πρώτης παραγράφου στα χέρια μου.

"Ω, Βάτιχ," αναφώνησα μόλις είδα το δώρο του θεού, "σίγουρα ένα όπλο που έχει φτιαχτεί από μηχανές δεν έχει τη δύναμη να βλάψει κάποιο θεϊκό ον."

"Το όπλο αυτό είναι χρόνια στο βασίλειό μου και αρκεί για το σκοπό που το χρειάζεσαι," μου είπε, "τώρα βγάλε το σκασμό γιατί θα υποστείς την οργή μου."

Και ναι, έστω και ένα παλαιομοδήτικο δίκαννο και έξι φυσίγγια ήταν καλύτερα από το τίποτα, κι ας είχα να τα βάλω με τον Μπαμπούλα τον ίδιο.

 

Εδώ θα σας εξομολογηθώ κάτι: ζηλεύω τους άθεους. Τους ζηλεύω επειδή μπορούν να αγνοούν την ύπαρξη των θεών. Πολλές φορές εύχομαι να μπορούσα να το έκανα κι εγώ, όταν όμως έχεις μιλήσεις με μερικούς από αυτούς είναι αδύνατο να συνεχίσεις να φέρεσαι σα να μην υπάρχουν. Είναι αδύνατο να μη μισείς τα γαμημένα υπεροπτικά καθίκια που ο κόσμος ξέχασε να τους πει πως είναι αταβιστικά απομεινάρια που δε θα έπρεπε να υπάρχουν. Και που, ακόμα κι αν τους φυτέψεις στο θεϊκό ανάλογο των τριών μέτρων κάτω από το χώμα, θα επιστρέψουν αργά ή γρήγορα και θα είναι και τσατισμένοι που επανέφερες τη φυσική τάξη των πραγμάτων.

Βέβαια, τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Με το δίκαννο παραμάσχαλα κάθομαι στη γωνία μου και περιμένω μία κοσμική πόρτα να ανοίξει από το πουθενά και να βγάλει από μέσα της το Θεό του Φόνου που θέλει να μου δείξει πόσο καλός είναι στην ειδικότητά του. Τουλάχιστον ο Βάτιχ δε μου τη φόρεσε, όπως νόμισα αρχικά. Μου πήρε δύο λεπτά ευφάνταστου - ακόμα και για τα δεδομένα μου - βρισιδιού, μέχρι να καταλάβω τι ακριβώς μου είχε πει. Σίγουρα, τίποτα το εργοστασιακό δε μπορεί να ενισχυθεί από μαγεία, είναι οι Νόμοι τέτοιοι που επιβάλουν τις Ενισχύσεις μόνο σε χειροποίητα αντικείμενα. Και σα μαλάκας άργησα να σκεφτώ ότι, αν κάποιο όπλο έχει μείνει για τόσα χρόνια στο βασίλειο ενός θεού, τότε έχει απορροφήσει αρκετή από την υπόστασή του ώστε να δέχεται μαγεία.

Και αν δεν ήμουν μαλάκας ίσως να το είχα καταλάβει πριν βρεθώ με το αγγούρι χιλιοστά από τον κώλο μου. Είχα μόλις αρχίσει την πρώτη από τις Ενισχύσεις, μία που θα βελτίωνε το σημάδι μου, όταν ο αέρας στο κέντρο του δωματίου άρχισε να κυματίζει και αυτό μπορούσε να σημαίνει μοναχά ότι κάτι ερχόταν. Και όχι, τα μαύρα νύχια που ξεπετάχτηκαν από το σχίσμα στον αέρα δεν ήταν κάποιας γοτθικής δεσποσύνης που εξέφραζε έτσι τις αισθητικές της ανησυχίες, αλλά δέκα κοφτερά γαμψώνυχα άψογα κατασκευασμένα από εφιάλτες γενεών και γενεών με μοναδική τους αποστολή να ξεσκίζουν σάρκες. Και εγώ θα ήμουν ανάμεσά τους, εκτός κι αν το σχέδιό μου πετύχαινε.

Συγκέντρωσα όση από τη θέλησή μου δεν το είχε βάλει στα πόδια, βλέποντας τον Φόνο ενσαρκωμένο να σχίζει την κρούστα που χωρίζει τον κόσμο μας από τα άλλα σύμπαντα και να εισβάλει με όλη τη μιαρή του ύπαρξη. Το θεϊκό βδέλυγμα στάθηκε στο κέντρο του δωματίου και οσμίστηκε τον αέρα. Ένιωσα την αιματηρή πείνα του καθώς έπιασε τη μυρωδιά του θύματός του. Γύρισε αργά προς το μέρος μου και με ικανοποίηση είδε έναν άνθρωπο - στο αταβιστικό του μυαλό το θύμα του, κι ας του έλειπαν ουσιώδεις λεπτομέρειες όπως για παράδειγμα οι στητές βυζάρες της Νάλιας που χάζευα στη μισή διαδρομή ως εδώ. Έκανε ένα βήμα προς το μέρος μου και τέντωσε όλο το κορμί του, έτοιμο να εκτοξευτεί προς το μέρος μου. Το βλέμμα του συνάντησε για μία στιγμή το δικό μου και αμέσως κατάλαβα πώς ένιωθε ο πρωτόγονος άνθρωπος όταν ερχόταν φάτσα με φάτσα με μια πεινασμένη τίγρη. Όχι, δεν υπερβάλω διόλου: αν τα αιχμηρά κατακόκκινα μάτια του και οι οστεώδεις ραβδώσεις που κάλυπταν το ερπετοειδές κορμί του μπορούν να με κάνουν να μιλάω σαν αδερφάρα ποιητής καταλαβαίνετε πόσο πολύ είχα χεστεί απάνω μου.

Δε σκεφτόμουν όταν όπλισα το τουφέκι, σημάδεψα τον Γκράμβιρ στο στομάχι του και πάτησα τη σκανδάλη ουρλιάζοντας: "Μρζχιγτβ ατνγδν ζφκπγν, παλιόπουστα."

Αμέσως αίμα κάλυψε το οπτικό μου πεδίο και ένας οξύς πόνος με διαπέρασε. Για μισό δευτερόλεπτο νόμιζα ότι το σχέδιό μου είχε γαμηθεί και ότι το κάψιμο που ένιωθα στο στομάχι ήταν κάποια νυχιά που έκανε τα έντερά μου ταινία για τύλιγμα δώρων. Και ύστερα κατάλαβα ότι το κοντάκι του τουφεκιού μου είχε "κλωτσήσει" και με χτυπήσει στο διάφραγμά μου. Ο μπαμπούλας απέναντι όμως δεν είχε σταθεί τόσο τυχερός: εκεί που πριν λίγο το στομάχι του καλυπτόταν από κόκκινες σκληρές φολίδες, τώρα έχασκε μια τρύπα από την οποία ξεχύνονταν πολτοποιημένα άντερα. Το ον ψυχορραγούσε, προσπαθώντας απελπισμένα να ανασηκωθεί και εγώ ήξερα ότι είχα κερδίσει μοναχά λίγο χρόνο πριν καταλήξω γιρλάντες από κρέας.

Είχε όμως επιστρέψει η θέλησή μου και αυτό θα μπορούσε να με σώσει. Με σίγουρα βήματα περπάτησα δίπλα στο θεό και ακούμπησα την κάννη στο μακρόστενο κρανίο του, ακριβώς ανάμεσα στα μάτια του. και έκατσα ακίνητος για μερικά δευτερόλεπτα. Ύστερα πίεσα τη σκανδάλη και ο τοίχος βάφτηκε ερυθρόφαιος από τα μυαλά που ξεχύθηκαν από το διαλυμένο κρανίο του Γκράμβιρ.

"Γαμώτο," είπα. Ήθελα να είχα πει μια καλή ατάκα, αλλά τίποτα δεν μου είχε φανεί αρκετά έξυπνο για την περίσταση. Σίγουρα θα έβρισκα κάτι έξυπνο μέχρι να διηγηθώ την ιστορία αυτή.

 

Σε τέτοιες περιπτώσεις όπως η σημερινή υπάρχει ένας βασικός κανόνας. Πάντα κρατάς δύο σφαίρες, μία για αυτόν που σε έμπλεξε σε αυτή τη γαμημένη κατάσταση και μία για εσένα αν τα πράγματα στραβώσουν μέχρι αηδίας. Είχα ακριβώς δύο φυσίγγια και σκόπευα να τον εφαρμόσω.

Το τουφέκι μου ακόμα κάπνιζε, όταν η αχλή των Πλημμυρών άρχισε να καλύπτει το κουφάρι του θεού και άρχισα να ετοιμάζομαι για την επόμενη φάση του σχεδίου μου. Μάζεψα τα όσα υπολείμματα θέλησης μου είχαν απομείνει και έδεσα το κορμί μου στο Κύμα που ερχόταν για να παραλάβει το θεϊκό κουφάρι. Η κρύπτη γύρω μου άρχισε να σβήνει και να αντικαθίσταται από την ερυθρόμαυρη αύρα που οδηγούσε στο βασίλειο του Γκράμβιρ. Σχεδόν ένιωθα τον ιστό από αλυσίδες που περίμενε υπομονετικά για τα κομμάτια μου, αν είχα κάτσει φρόνιμος και δεν είχα τινάξει στον αέρα τα μυαλά του ιδιοκτήτη τους, όμως δεν είχα καμία όρεξη να τον δω. Αντίθετα ψηλάφισα το γειτονικό Κύμα και το άφησα να με παρασύρει για λίγο, τραβώντας με στο ρεύμα του. Ύστερα, αφού βεβαιώθηκα πως αυτό που ένιωθα ήταν το άρωμα της Νάλιας άρχισα να κολυμπάω ανάποδα στο ρεύμα, αναζητώντας την πηγή του.

Αναμφίβολα θα έχετε ακούσει πάρα πολλές συζητήσεις για τη φύση των Πλημμυρών και αυτή τη στιγμή θα απορείτε με την ορολογία που χρησιμοποιώ, "Αφού δεν είναι πραγματικά κύματα, γιατί χρησιμοποιείς λέξεις που υποδηλώνουν κάτι τέτοιο;" Και θα έχουν δίκιο, αλλά από την άλλη ποτέ δεν ήμουν από τους Αρκανιστές του σαλονιού, που πίνουν μπράντι μπροστά στο τζάκι τους και συζητούν για μεταφυσικές αλήθειες. Είμαι από τη μειοψηφία που κάνει κάτι χειροπιαστό με την Τέχνη, αντί να συζητάει για αυτή.

 

Πού είχα μείνει;

Α, ναι, στη Νάλια.

Το μεγάλο κακό με τα ταξίδια στα Κύματα είναι το πόσο αποπροσανατολισμένο σε αφήνουν. Οι αισθήσεις μου άρχισαν να ξαναδουλεύουν αρκετές ανάσες αφότου το Κύμα με ξέβρασε στο δωμάτιο του φτηνού ξενοδοχείου της μέσα από έναν τοίχο. Και δεν εννοώ τις δικές μου ανάσες, αυτές έχω μάθει να μην τις ακούω. Εννοώ τα βαθιά λαχανιασμένα βογγητά που έρχονταν από το κρεβάτι εμπρός μου, καθώς η Νάλια και κάποιος κακομοίρης που μάλλον ψώνισε στην επιστροφή συντηρούσαν το ξόρκι που παραλίγο να με στείλει στα θυμαράκια με έναν τρόπο στον οποίο η Νάλια διέπρεπε.

Έπρεπε να το παραδεχτώ, ήταν τόσο χεσμένη επάνω της που είχε χρησιμοποιήσει κάθε δυνατό μέσο για να κάνει την ψυχική προβολή να δουλέψει: Είχε χαράξει έναν μεγάλο κύκλο με σειρές επί σειρών ανάγλυφα στο πάτωμα, είχε παντού κεριά και θυμιάματα, είχε στηθεί στα τέσσερα και είχε βάλει τον παρτενέρ της να την κόβει στην πλάτη με ένα τελετουργικό μαχαίρι, ενώ βογκούσε τους φθόγγους του ξορκιού σε έναν άψογο ρυθμό. Και φυσικά είχε αφήσει κάθε άλλο ξόρκι της να σβήσει, για να αφιερώσει όλη της την προσπάθεια σε αυτό.

"Είχα ξεχάσει πόσο ωραία γαμιέσαι," της είπα από τη γωνία μου και αμέσως η παράσταση έλαβε τέλος.

"Τι κάνεις εδώ;" με ρώτησε η Νάλια τρομαγμένη, ενώ με ένα σεντόνι προσπαθούσε να καλύψει τη γύμνια της. Δεν την αδικούσα, τώρα που είχε αφήσει τη γητεία που την περιέβαλλε να σβήσει, μπορούσα να δω ολοκάθαρα ότι το λούστρο από τον αέρα της ερήμου είχε ξεφτίσει όπως το δέρμα της, ενώ της είχε χαρίσει και αρκετά κιλά σε όλα τα λάθος σημεία.

Ο παρτενέρ της πάλι δεν έβγαλε τσιμουδιά ούτε προσπάθησε να καλύψει κάπως τη γύμνια του. Απλά τραβήχτηκε μακριά της και έμεινε παγωμένος με το βλέμμα του καρφωμένο στο όπλο που είχα στον ώμο. Εγώ δεν τον πρόσεξα καν, πέρα από μία γρήγορη ματιά.

"Τι κοιτάς ρε," του είπα, "πάρε το γαριδάκι σου και εξαφανίσου." Ναι, κι εμένα θα μου είχε γίνει σαν μπαλόνι ξεφούσκωτο αν με ψώνιζε μία γκόμενα για άγριο σαδομαζοχιστικό σεξ και κατέληγα στο ίδιο δωμάτιο με έναν τυπά που κράταγε τουφέκι και είχε αίμα και μυαλά να καλύπτουν τα ρούχα του. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν είχα κάθε δικαίωμα να φερθώ σαν το καθίκι που γίνομαι πάντα όταν καταλάβω ότι με έπιασαν μαλάκα. Και ο τύπος με υπάκουσε δίχως λέξη και, μισόγυμνος, ξεχύθηκε στον κακοφωτισμένο διάδρομο.

"Κάνε ότι είναι να κάνεις και τελείωνε," μου είπε η Νάλια ανέκφραστη, σα να ήξερε ότι η παραμικρή προσπάθειά της να γλυτώσει το τομάρι της με τα θέλγητρά της θα μου προκαλούσε πρόωρη εκπυρσοκρότηση.

"Δώσε μου έναν καλό λόγο να μην το κάνω," της είπα, σημαδεύοντας την με το όπλο μου.

"Κι εσύ το ίδιο δε θα έκανες στη θέση μου;" με ρώτησε.

Είχε δίκιο η καριόλα. Θα το έκανα.

 

"Όχι," μονολόγησα όταν βγήκα στο δρόμο. "Στη θέση της δε θα τα είχα σκατώσει έτσι όπως τα σκάτωσε εκείνη. Δε θα είχε ξεφύγει αν την παγίδευα."

Κι όμως στο χάραμα της επόμενης ημέρας ένιωθα και πάλι ότι με έπιασαν μαλάκα. Έπρεπε να την είχα καθαρίσει τη σκρόφα κι ας απάντησε σωστά. Ή έστω να της έριχνα ένα γερό γαμήσι όπως της είχα υποσχεθεί στο μπαρ. Όχι τίποτα άλλο, αλλά μετά την κατάρα που της έριξα βγαίνοντας από το δωμάτιο θα ήταν πολύ δύσκολο να βρω ξόρκι που να μου αφαιρέσει πλήρως την αίσθηση της όσφρησης.

Και δε θέλω να βγει βρώμα στην πιάτσα ότι δεν τηρώ τις υποσχέσεις μου.

[Adicto]

Είδος: Survival Horror (?)

Λέξεις: 2831

Βία: Mπααα...

Σεξ: Ναι αλλά πολύ σοφτ

Άλλα σχόλια: Δεν με ικανοποιεί αυτή η ιστορία και προφανώς διάγω μία εντόνως ανέμπνευστη εποχή...

υγ δεν μπορώ να ανεβάσω το word αρχείο από το Μακ και όταν βάζω το κείμενο εδώ οι λέξεις βγαίνουν κολλημένες. Θα δοκιμάσω και αργότερα μπας και...

-

Φυλακή.pdf

Edited June 18, 2011 by Adicto