Ρακόρ #6 (Nihilio vs Adicto)

[Drake Ramore]

Οκ, διαφορετικές ιστορίες...

Περίμενα να παίξετε πάνω κάτω σε ίδια μοτίβα βάση των προτιμήσεων σας αλλά έπεσα έξω.

 

Μιχάλη πολύ διασκεδαστική και φρέσκια η ιστορία σου και με το κατάλληλο χιούμορ και λεξιλόγιο. Μου άρεσε και δεν έχω να προσάψω κάτι αρνητικό πέρα απο δυο-τρια σημεία στα οποία με έκανες να νιώθω οτι διαβάζω μια ιστορία και με προσγείωνες απότομα ενώ ήθελα να μπω μέσα απο τις εικόνες στο σκηνικο. Τυπικο παράδειγμα του τι εννοώ:

 

Α ναι, ξεχνιέμαι, ήρθε η ώρα για το υποχρεωτικό φλας μπακ για το πώς έφτασα εδώ...

 

 

Σταμάτη η δική σου ιστορία είναι πιο αντιπροσωπευτική στο στυλ που μας έχεις συνηθίσει. Στέκεται αξιοπρεπώς στα γνωστά καλά επίπεδα της τέχνης σου, αλλά στερείται φαντασίας και έμπνευσης. Πολύ κοινό το θέμα που διάλεξες, έστω και αν προσπάθησες να το φρεσκάρεις κάπως.

 

Η ψήφος μου πάει στον Μιχάλη και το ΔΟΚΑΝΟ του, που με έπεισε πολύ περισσότερο απο την ΦΥΛΑΚΗ του Σταμάτη!

 

Υ.Γ Μου άρεσαν και οι ταμπέλες για τα είδη που γράψατε. Αστικό Φάνταζυ ο ένας, και Survival Horror ο άλλος...

 

Ωρέ... είστε σίγουροι ωρέ;

Edited June 18, 2011 by Drake Ramore

[Adicto]

Όχι ρε συ, γι αυτό έβαλα και ερωτηματικό! :lol:

[Anwrimos23]

Διάβασα τη ιστορία του Nihilio και μπορώ να πω ότι μου άρεσε αρκετά,αν και λόγω περιορισμένης έκτασης, σε κάποια σημεία επιτάχυνε πολύ γρήγορα.Εγώ δεν την βρήκα ακραία πάντως,ούτε από άποψη γλώσσας,ούτε από πλευράς βίας.Για την ακρίβεια,εμένα δε θα με ενοχλούσε η λίγη περισσότερη βία στη σκηνή με τη μάχη και θα ήθελα να του φάει και κανα ποδαράκι ο Θεός,έτσι για το γαμώτο.(τι σκατά Θεός είναι)

Μου άρεσε το χιούμορ και η κυνικότητα του χαρακτήρα.Σε κάποιες φάσεις ταυτίστηκα κιόλας

Το κακό με τις μικρές ιστορίες είναι ότι δεν προλαβαίνεις να μπεις στο κλίμα και τελειώνουνε...

 

Την άλλη θα την διαβάσω αύριο.

 

ΥΓ και μια μαλακία που δεν μπορώ να κρατηθώ και να μην την πω : εγώ θα ζητούσα από το Θεό κλειδί να βγω έξω ή να μου στείλει τον Τσακ Νόρις...λολ

Edited June 18, 2011 by Anwrimos23

[Nihilio]

Στο πρώτο ποστ υπάρχει πλέον poll για τις ψήφους σας.

[anysias]

 

Φυλακή

 

Να υποθέσω ότι το τέλος δεν ήταν ευχάριστο για το ζευγάρι; Αν κρίνω από το ότι η γυναίκα του είπε ότι δεν άντεχε άλλο, ότι και ο ίδιος ήταν πια ανήμπορος για να την παρηγορήσει και έκλαψε και αυτός στο τέλος φτάνοντας στην κουζίνα με την καραμπίνα, και συνδυάζοντάς το με την πρώτη παράγραφο υποθέτω ότι ο πρωταγωνιστής δεν χρησιμοποίησε στο πλάσμα τα πυρομαχικά. Ήταν ταιριαστό κλείσιμο και μου άρεσε. Ήταν καλή κορύφωση. Η σκηνή αυτή στο τέλος και η σκηνή στην αρχή που έμειναν ακίνητοι ενώ η σκιά τους παρακολουθούσε από το τζάμι ήταν οι πιο δυνατές. Μου άρεσε πως εκμεταλλεύτηκες τα στοιχεία των παραγράφων, η ιδέα της Έλευσης ήταν καλή όπως και τα πλάσματα που εμπνεύστηκες.

 

Κατά την γνώμη μου έγινε λίγο άνευρο στην μέση που μας έλεγες στα γρήγορα κάποια γεγονότα που ήταν σημαντικά για την εξέλιξη της υπόθεσης αλλά να σου πω την αλήθεια μου θα ήθελα να τα βλέπω μέσα από τον πρωταγωνιστή, να τα ζει εκείνη την στιγμή που τα διηγείται. Θα μου πεις πώς να τα καταφέρω με το όριο να το κάνω αυτό; Ήταν αρκετά ατμοσφαιρικό με μια δυνατή έναρξη και τέλος αλλά νομίζω ότι η μέση σου αφαιρεί πόντους γιατί τα διηγήθηκες με ταχύτητα και δεν φαίνεται ενεργός ο πρωταγωνιστής σε εκείνο το σημείο. Δεν ξέρω αν κατάλαβες τι εννοώ, δεν ξέρω αν το εξέφρασα και σωστά…

 

Στο δόκανο

 

Εκμεταλλεύτηκες με ωραίο τρόπο τα στοιχεία των παραγράφων. Ωραίος χαρακτήρας. Με κράτησε μέχρι το τέλος η ιστορία τσιτωμένο, με την καλή έννοια. Ήταν δυναμική, αρκετά ρεαλιστική, με ρυθμό που σου επέτρεπε να ακολουθήσεις την εξέλιξη και ωραία κορύφωση.

 

Απίστευτος ο τρόπος που σκέφτεται ο ήρωας σου. Όλα όσα περιστρέφονται γύρω από τους Αρκανιστές, τις αποστολές τους, τους Θεούς και τον τρόπο εξάσκησης αυτής της μυστικιστικής τέχνης που κατέχουν, είναι αρκετά πιστευτά σε βαθμό κακουργήματος! Μας παραμύθιασες με ωραίο τρόπο και σίγουρα βοήθησε και ο δυναμικός, σκληροτράχηλος χαρακτήρας.

 

 

Και οι δύο ιστορίες ήταν καλές, με τον δικό τους τρόπο, γιατί η κάθε ιστορία είχε διαφορετική εξέλιξη, ρυθμό και δυναμική. Συγχαρητήρια και στους δύο συμμετέχοντες και στον zaratoth για την εισαγωγή. Νομίζω ότι θα πρέπει να ψηφίσω τον Nihilio με το δόκανο.

 

 

[Zaratoth]

Βιαστικοί. Ο υπογράφων λογικά θα έβαζε το πολλ, αλλά ήταν στο αεροπλάνο και πριν από λίγο βρήκε ίντερνετ. Θα διαβάσω αύριο αν είναι τις ιστορίες και θα ψηφίσω.

[DinoHajiyorgi]

Δύσκολο να ψηφίσω. Με μπέρδεψα πολύ στην αξιολόγηση. (Ναι, “μπέρδεψα”).

 

Του Nihilio διατήρησε σχεδόν αυτούσιες τις δύο παραγράφους. Από την άλλη, διαβάζοντας εκείνες τις παραγράφους, σχεδόν αυτή η ιστορία ξεπηδάει έτοιμη στη φαντασία.

 

Όταν τέλειωσα του Adicto νόμισα ότι δεν υπήρχε καθόλου η δεύτερη παράγραφος. Την είδα σε δεύτερη ματιά, που δεν είναι κακό, τιμάει την δημιουργικότητα του συγγραφέα.

 

Και οι δύο έγραψαν στο γνώριμο ύφος που μας έχουν συνηθίσει. Τα Κθουλικά μονοπάτια του Σταμάτη, και η φλασιά του Μιχάλη βγαλμένη (πετυχημένα ανεξάρτητα) από το εκτενέστερο σύμπαν του. Του Σταμάτη με δυνατό συναίσθημα, του Μιχάλη με Ταραντινική κυνικότητα.

 

Θα το σκεφτώ λίγο ακόμα πριν ψηφίσω.

[Stanley]

Περίμενα καλύτερες ιστορίες, προσωπικά.

 

Δόκανο:

 

Μου θύμισε Planet Terror, From Dust till Dawn κλπ. Ωστόσο, για μένα η χρήση της γλώσσας δεν ήταν πετυχημένη. Όχι ότι σοκαρίστηκα ή κοκκίνισα, φυσικά, αλλά σε αρκετά σημεία φαινόταν σαν να είχες τονίσει με κόκκινα γράμματα τις βρισιές για να κάνεις εντύπωση. Η χρήση των παραγράφων ήταν πολύ καλή -αν και ισχύει αυτό που λέει ο Χατζ, από πάνω- και το κείμενο είχε πλάκα, αλλά πολύ μακριά από αυτό που με γοητεύει να διαβάζω.

 

Φυλακή:

 

Πιο κοντά στο γούστο μου, με καλή ατμόσφαιρα και πετυχημένα σχήματα λόγου. Όμως, ήταν κάπως ανέμπνευστο και γνώριμο το όλο σκηνικό, ενώ έπαθα ακριβώς το ίδιο με τον Ντίνο: ξαναδιάβασα το τέλος για να εντοπίσω την 2η παράγραφο. Φάνηκε ότι σε δυσκόλεψε.

 

 

Θα ψηφίσω τον Addicto, επειδή είναι πιο κοντά στις προτιμήσεις μου η όλη ιστορία. Καλή επιτυχία και στους δύο.

Edited June 19, 2011 by Stanley

[jjohn]

Έχω συνηθίσει να διαβάζω ιστορίες όπως αυτή του Nihilio

πρώτο πρόσωπο, με χιούμορ και urban fantasy(αν και δεν του φαίνεται εκτός ίσως από την ξεκαρδιστική σκηνή στο μπαρ)

ίσως θα προτιμούσα λιγότερες βρισιές(το κείμενο έχει πιο πολλές βρισιές από τα τελευταία δέκα βιβλία που διάβασα ) αλλά κάποιες από τις βρισιές με έκαναν να ξεκαρδιστώ οπότε χαλάλι

 

βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μου άρεσε αρκετά και η ιστορία του Adicto(αν και λίγο σκοτεινή για τα δικά μου δεδομένα) ,που το μόνο αρνητικό που μπορώ να της προσάψω είναι πως έχει λίγο αργή εισαγωγή όμως όλο το υπόλοιπο κείμενο πήγε καλά και μιας και είναι πολύ όμορφα γραμμένο το ξεχνάμε

 

Θα ψηφίσω Nihilio κυρίως γιατί πέρασα καλά διαβάζοντας το κείμενο

 

 

Καλή επιτυχία

 

 

 

[Mindtwisted]

Λοιπόν, μου άρεσαν και οι δύο ιστορίες:

 

Πάω πρώτα στον Nihilio:

 

Πολύ ωραία ιστορία, σε τραβάει μέσα στον κόσμο, ακόμα κι αν δεν εξηγεί εντελώς πώς δουλεύουν τα κύματα κτλ, αλλά νομίζω δεν χρειάζεται να το εξηγήσει κιόλας.

 

Οι χαρακτήρες είναι δοσμένοι πολύ καλά και σε μερικά σημεία έχει πλάκα. Το στόμα του Άλβιν είναι εντελώς οχετός, αλλά δε με πείραξε, ίσως επειδή γίνεται πιστευτή η προσωπικότητά του αυτό προσθέτει στην όλη εικόνα.

 

Επίσης χρησιμοποίησες πολύ ωραία ακριβώς τα στοιχεία των δύο παραγράφων.

 

Τώρα στον adicto:

 

Να αρχίσω λέγοντας οτι εμένα μου αρέσουν τα survival horror του κουτιού και στη σκηνή που το τέρας κολάει τη μούρη του στο τζάμι ένιωσα μια ανατριχίλα. Αυτή είναι η πιο έντονη σκηνή του κειμένου νομίζω, μαζί με την τελευταία.

 

Κατα τα άλλα η εισαγωγή πιο πριν μου φάνηκε κουραστική και η περιγραφή των συμβάντων γίνεται λίγο απότομα και αρκετά αναμενόμενα για να ενοχληθώ λίγο κι εγώ ακόμα. Νομίζω οτι αν είχες περισσότερο χώρο να περιγράψεις την ανασκαφή την ώρα που γινόταν και όχι σαν εξιστόρηση θα είχε πιο πολλή ένταση και γενικά καλύτερο αποτέλεσμα.

 

Επίσης κι εσύ χρησιμοποιείς τα στοιχεία των δύο παραγράφων, αλλά ελαχίστως πιο ξεκάρφωτα. (Κυρίως το πέρασμα μέσα από την πόρτα.)

 

Τέλος, με μπέρδεψε λίγο η περιγραφή των πλασμάτων, και εξηγώ:

 

Στην αρχή λες:

Αρκούσε να το κοιτάξεις μία φορά, τα μελανά του μάτια... το

μαβί δίχως άκρα κορμό... την παρωδία ανθρώπινου προσώπου...

 

Και κάπου πριν το τέλος:

Τα πλάσματα ήρθαν αργότερα. Μετά το πρώτο ακολούθησαν και άλλα. Άρχισαν να

επιτίθονται στους ανθρώπους στα χωράφια. Τα ουρλιαχτά όσων έπεφταν στα χέρια τυς

ακόμα αντηχούσαν στα αυτιά τους.

 

Τώρα τα πλάσματα έχουν χέρια η όχι; Γιατί μου χάλασε η εικόνα που είχα από την αρχή. (και εδώ που τα λέμε με χέρια μου φαίνονται ελαφρώς γελοία έτσι όπως τα έχω φανταστεί) Μπορεί να το λες μεταφορικά, αλλά νομίζω οτι δεν μου αρέσει αυτή η διατύπωση.

 

 

Αυτά, μάλλον θα ψηφίσω Nihilio, αλλά δεν έχω αποφασίσει και εντελώς ακόμα.

[Mesmer]

Πολύ καλές και οι δύο ιστορίες του παιχνιδιού, αν και αρκετά διαφορετικές.

 

Δόκανο - Ο τρόπος γραφής είναι πολύ άμεσος και γρήγορος. Αν και συνήθως θέλω να μαθαίνω μερικά περισσότερα πράγματα για τον κόσμο στον οποίο διαδρματίζεται μια ιστορία, εδώ δεν μου έλειψαν οι πληροφορίες για τις διάφορες ορολογίες που μαθαίνουμε μόνο αναφορικά, λόγω της ταχύτητας του κειμένου, που με κρατούσε συνέχεια σε εγρήγορση. Το πρώτο πρόσωπο σε συνδυασμό με το χαρακτήρα του ήρωα δούλεψε πολύ καλά για μένα. Οι βρισιές δεν με πείραξαν καθόλου, ίσα-ίσα βρήκα ότι δένουν πολύ καλά με την προσωπικότητα, το περιβάλλον και το μπλέξιμο του Άλβιν. Μ' άρεσε το μαύρο χιούμορ κι ο σαρκασμός που υπήρχαν παντού σ' όλο το κείμενο. Πολύ καλό και το τέλος. Δεν έχω κάτι αρνητικό να πω και, Μιχάλη, νομίζω ότι είναι η ιστορία σου που απόλαυσα περισσότερο απ' όσες έχω διαβάσει ως τώρα.

 

Φυλακή - Πολύ καλογραμμένη και ατμοσφαιρική ιστορία. Αν και πάει λίγο αργά στην αρχή, όταν φτάνει στο ζουμί μας αρπάζει για τα καλά. Οι ωραίες σκοτεινές εικόνες και η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα ενισχύουν την ιστορία. Τα πλάσματα πολύ μυστηριώδη και τρομακτικά, μ' άρεσε πολύ ο τρόπος που τα παρουσίασες. Το τέλος μπορεί να αφήνεται λίγο ανοιχτό, αλλά μας κάνει να μαντέψουμε το μέλλον των ηρώων.

Στα αρνητικά, θα έβαζα την κάπως κοινότυπη εμφάνιση του κακού, μαζί με το φλας-μπακ στο σημείο της ανασκαφής. Αν και τα όσα συμβαίνουν εκεί είναι και ενδιαφέροντα και τρομακτικά, θα προτιμούσα μία εξήγηση που θα μας κρατούσε μέσα στο σπίτι, μαζί με τους ήρωες, όπου θα μπορούσαμε να συμπάσχουμε περισσότερο μαζί τους.

 

Θα ψηφίσω την ιστορία του Nihilio.

Συγχαρητήρια και καλή επιτυχία και στους δύο!

[wordsmith]

Χμμμ. Οπωσδήποτε πολύ καλογραμμένες και οι δύο. Δε θυμάμαι αν είχα διαβάσει και άλλο του Σταμάτη, αλλά και αυτό δικαιώνει απολύτως τη φήμη του εδώ μέσα σαν καλού συγγραφέα.

Στο ψητό:

Του Nihilio ήταν πολύ πιο ζωντανή η ιστορία, δε με πολυπείραξαν οι βρισιές, παρά μόνο στα σημεία όπου πετάνε τον αναγνώστη έξω από την ατμόσφαιρα μάγοι-ξόρκια-άλλες-διαστάσεις. Ειδικά αυτή η ατάκα με το φλασμπάκ είναι εντελώς φάουλ. Κατά τα άλλα κάπως αποσπασματική, δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα το όλο πλαίσιο όπου συμβαίνουν όλα αυτά. Αλλά η ζωντανή, πειστική και σφιχτοδεμένη ροή του διηγήματος αποζημιώνει και με το παραπάνω.

 

Του Adicto νομίζω πως ήταν μόνο ατμόσφαιρα και κατά τα άλλα έπασχε. Τρως τις μισές σχεδόν σελίδες χωρίς να λες για ποιο λόγο φοβούνται και μετά κάνεις φλασμπάκ και τα διηγείσαι όλα από την αρχή με τη σειρά, αλλά tell αντί show. Μπορώ να σκεφτώ πολλά, βέβαια, διηγήματα με τέτοια δομή, όπου η πραγματική δράση λαμβάνει χώρα μέσα σε ένα δωμάτιο και αποτελεί τις συνέπειες του τι ήδη συμβαίνει απέξω, αλλά αυτή τη φορά το απέξω, αν και πολύ ατμοσφαιρικό, δεν ήταν και πολύ πρωτότυπο, οπότε δε φτάνει για να καλύψει τη φαινομενική απουσία δράσης. Αν θέλεις να μείνεις στην ίδια ιστορία, ίσως να πρέπει να αλλάξεις τη δομή, να συμβαίνουν όλα, δηλαδή, μπροστά στα μάτια του αναγνώστη.

 

Ψηφίζω τον Nihilio.

[Lady Nina]

Με τούτα και με κείνα, κοντέψαμε και να ξεχάσουμε ότι τρέχει αυτό το παιχνίδι...

 

Έχω διαβάσει και τις δύο ιστορίες και τις άφησα κάποιες μέρες να ωριμάσουν μέσα μου, επομένως θα αναφερθώ στα χοντρικά. Σαν γραφή θεώρησα πως ήταν και οι δύο αρκετά προσεγμένες (αν εξαιρέσεις κάποια λαθάκια -διπλά γράμματα κλπ- στην ιστορία του Adicto).

 

Στα των πλοκών τους τώρα.

 

ΣΤΟ ΔΟΚΑΝΟ

Με κάποιο τρόπο, κατάφερες και σ'αυτή την ιστορία σου, Μιχάλη, να χωρέσεις ολόκληρο παράλληλο σύμπαν σε πολύ λίγες λέξεις. Μου έδωσε την αίσθηση ότι η ιστορία διαδραματίστηκε σε έναν κόσμο που ξέρεις πολύ καλά, με συνέπεια να τον αποδίδεις εξ'ίσου καλά. Από τη μία, αυτό το τοποθετώ στα θετικά των ιστοριών σου. Ωστόσο, δεν παύει να μου προκαλείται η αίσθηση πως κάτι μου λείπει κάθε φορά, κάτι σημαντικό για την πορεία της ιστορίας, χωρίς απαραίτητα να ισχύει και στην πραγματικότητα αυτό. Μου άρεσε επίσης η ζωντανή γλώσσα που χρησιμοποίησες καθώς και το ότι έβαλες σχεδόν αυτούσια μέσα τα κομμάτια των παραγράφων. Τέλος, μου φάνηκε ωραίο εύρημα (και πρωτότυπο) αυτό που λες με τις πλημμύρες.

 

Φυλακή

Σταμάτη, αν δεν κάνω λάθος αυτή είναι η πρώτη ιστορία σου που διαβάζω. Μου άρεσε ο τρόπος που μας έβαλες στην ιστορία και σιγά σιγά άρχισες να αποκαλύπτεις πληροφορίες σχετικά με το τι πάει στραβά. Ωστόσο, σε κάποια στιγμή, εκεί που έκανες την αναδρομή, ένιωσα να με βγάζεις κάπως από τη ροή. Ίσως χρειαζόταν δηλαδή ακόμα πιο σταδιακή αποκάλυψη των πληροφοριών. Παρ'όλα αυτά, μου άρεσε ιδιαίτερα η ιστορία σου, αν και περνάς πιο ξώφαλτσα τις δύο παραγράφους. Χρειάστηκε δηλαδή, μετά την ανάγνωση της ιστορίας σου, να ανατρέξω ξανά στην πρώτη παράγραφο για να βεβαιωθώ ότι την είχες όντως χρησιμοποιήσει. Γενικώς όμως, αυτή η ιστορία, αν και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κλισέ, έχει όλα τα στοιχεία που μου αρέσουν: ανασκαφές, κατάρες που απελευθερώνονται κτλ. Θα ήθελα βέβαια ένα πιο ευχάριστο τέλος, αλλά ακόμα κι έτσι δε με χαλάει.

 

Κυρίως για την αίσθηση που μου άφησε afterwards, ψηφίζω την ιστορία του Σταμάτη. Adicto for me, κι ας το σκοτώσατε πάλι το όνομα του παιδιού! (Βρε μανία με τα δύο "d'...! )

[Tiessa]

Ψήφισα Nihilio

1oν επειδή:

Μπορώ να πω πάντως ότι οι δύο παράγραφοι δένουν απίστευτα καλά μεταξύ τους και ότι παίζει να τις χρησιμοποιήσω σχεδόν αυτούσιες.

Αλλά ετοιμαστείτε, έχω όρεξη για καφρίλες

 

Τόπες και τόκανες!

 

Οι παράγραφοι έδεσαν πολύ καλά μέσα στο κείμενο, ειδικά η δεύτερη που από κάποια στιγμή και μετά είχε καρφωθεί στο μυαλό μου και έβλεπα τον τύπο να βλαστημάει και να χτυπιέται κλειδωμένος μέσα για τα καλά.

 

2ον επειδή ήταν πάρα πολύ διασκεδαστικό.

Παρόλο που υποτίθεται ότι ο ήρωας βρίσκεται σε δεινή θέση, όλη η ιστορία βγάζει πολύ γέλιο με τον τρόπο που είναι γραμμένη. Με είχε αρπάξει από την πρώτη στιγμή και πολύ μου άρεσε εκεί που λέει

 

 

πώς λάκιζαν οι διάφοροι όταν καταλάβαιναν ότι στο συγκεκριμένο στέκι δεν είχαν να κάνουν με αρώματα και κρυστάλλους.

 

 

 

Μόνη μου ένσταση ότι δεν μου άρεσαν κάτι αναφορές όπως 'τώρα κάνω υποχρεωτικά φλασμπάκ', ή 'και να η καραμπίνα της πρώτης παραγράφου'. Με έβγαλαν λίγο έξω από το ρυθμό.

 

Η ιστορία του Adicto ήταν καλή, πιστή στη θεματολογία του και στο καλό επίπεδο της αφήγησής του και δεν έχω να παρατηρήσω κάτι ιδιαίτερο στα αρνητικά εκτός από το ότι άργησε λίγο να μπει στο θέμα και να βρούμε τη σύνδεση με τις παραγράφους. Καθαρά από προσωπικό γούστο και επειδή έχουμε να κάνουμε με το συγκεκριμένο παιχνίδι

 

 

θεώρησα με έκλεψε λίγο εκεί που έβαλε την εξαφάνιση μέσα από την πόρτα να είναι σε αφήγηση ονείρου.

 

 

[Nienor]

Σταμάτη, είναι εμφανές, μάλλον κάτι σου πήγε στραβά εδώ Όχι ότι είναι άσχημη, είσαι μάστορας σε αυτό το είδος, δεν είναι εύκολο να βγάλεις κάτι άσχημο ρε παιδί μου πως να το κάνουμε, αλλά από την άλλη κι επειδή εμένα προφανώς δεν είναι η πρώτη σου ιστορία που διαβάζω, με ξενέρωσες λιγάκι. Όμως, η αλήθεια είναι πως είναι όλα εκεί. Κάποτε δηλαδή που ελπίζω πως θα πιάσεις να τη φτιάξεις, θα γίνει καλή τελικά γιατί και τον χαρακτήρα τον ψιλοέχεις, και τη μυθολογία του και την κορύφωση κι όταν τα μαγειρέψεις σωστά θα την κάνεις να σου αρέσει.

 

Από την άλλη πλευρά, η αλήθεια είναι πως εδώ, του Μιχάλη κάτι του πήγε πολύυυυ καλά. Δηλαδή, έχετε γράψει στην πραγματικότητα και οι δύο κάτι που το παίζετε στα δάχτυλα, απλά ο ένας σε "κακή μέρα" -ας το πούμε- και ο άλλος "σε καλή".

 

Νιχίλιος, εντάξει, τα σπάει. Έχεις χώσει μέσα κάθε γνωστό κλισέ του α' προσώπου, αλλά ρε παιδί μου, του πάνε τόσο πολύ που σχεδόν δεν τα έβλεπα. Εντάξει, το φλας μπακ βγάλτο, αλλά είναι μια λέξη όλο κι όλο, και η καραμπίνα της πρώτης παραγράφου, άμα γίνει ξερωγώ η καραμπίνα που λέγαμε προηγουμένως θα είναι οκ. Αλλά αυτά είναι ψιλά. Σου πάει πολύ το στυλ. Είναι αεράτο και τελειώνει πριν να το πάρεις χαμπάρι. Δεν έπιασα την τελευταία πρόταση με τη βρώμα και τη μύτη του κι ελπίζω να μου την εξηγήσεις, έτσι για να μην έχω χάσει το χαβαλέ του τέλους.

 

Και οι δυο μέσα από πλευράς ρακόρ, αν και η αλήθεια είναι πως η πρώτη παράγραφος -πέρα της καραμπίνας- ήταν έτσι κι αλλιώς αρκετά φλου οπότε μάλλον εύκολη, η άλλη ήταν αρκετά δύσκολη και η τόσο διαφορετική χρήση της εμένα μου άρεσε.

[dagoncult]

Θα πάω με το δόκανο.

Η επιλογή έχει να κάνει με το ότι την ευχαριστήθηκα περισσότερο.

 

Δόκανο: Ίσως λίγο μπερδεύτηκα με τον τρόπο με τον οποίο

η καραμπίνα αποκτά μαγικές ιδιότητες

, παρά την εξήγηση που παίζει (κι η οποία εξήγηση φαίνεται και λίγο σαν τέτοια). Κατά τα άλλα, πρέπει να πω ότι πήγαινε πολύ γρήγορα η ιστορία κι ότι το σέτινγκ λειτούργησε για μένα χωρίς να χρειάζομαι πολλές-πολλές πληροφορίες, απλώς έπαιρνα τα πράγματα όπως έρχονταν (και με κάποιον τρόπο έρχονταν αρκετά φυσικά). Δεν έχω να πω κάτι άλλο, πέρα από καμιά-δυο (όχι περισσότερες) βρισιές (όπως οι

μπετόκαβλες

) που θα μπορούσαν να λείπουν ή να είναι κάπως διαφορετικές.

Φυλακή: Σε δυο πράγματα κόλλησα. Το ένα και κυριότερο ήταν εκείνο το κεντρικό τμήμα στο οποίο σκάνε οι πληροφορίες. Το άλλο ήταν τα διάφορα μικρολαθάκια (πχ τελεία και μετά έναρξη της πρότασης με μικρό γράμμα αντί για κεφαλαίο) που έπαιζαν και τα οποία μ' ένα πέρασμα διορθώνονται. Εννοείται ότι για την

Κ

θεματολογία της ιστορίας δεν δικαιούμαι δια να ομιλώ :). Ωραίο, τραγικό φινάλε.

 

Πάντως, θα έλεγα ότι κι οι δυο ιστορίες ίσως θα μπορούσαν να αναπτυχθούν σε κάτι μεγαλύτερο. Για το δόκανο κρατάω μια επιφύλαξη, γιατί έτσι όπως είναι δομημένο στέκεται στα μάτια μου τόσο όπως είναι τώρα, όσο κι αν του έβαζες καμιά δεκαριά χιλιάδες λέξεις παραπάνω. Για την φυλακή νομίζω οι παραπάνω λέξεις θα μπορούσαν να δώσουν με άλλον τρόπο τη φάση των εξηγήσεων.

 

edit: spoiler

Edited June 27, 2011 by dagoncult

[Stanley]

Θα βρικολακιάσει κι άλλο αυτό;

[Zaratoth]

Λόγω κάποιων συγκυριών (κυρίως έλλειψη σύνδεσης ίντερνετ) και του σαθρού μνημονικού μου αυτό το τόπικ δεν έχει κλείσει ακόμα.

Λοιπόν, το κομμάτι του Mors Planch είναι από το The Fuller Memorandum του Charles Stross.

Του Stanley δεν γνωρίζω. Όταν μου απαντήσω στο pm θα κάνω edit.

Για την ιστορία ο Νιχ κέρδισε το συγκεκριμένο Ρακόρ.

[Stanley]

Η δική μου ήταν μια ιρλανδική ιστορία( ναι, η παράγραφος όλη κι όλη) από μια ανθολογία με παρόμοιες ιστορίες από όλο τον κόσμο, που συγκέντρωσε ο Μπόρχες με τον Κασάρες, "Σύντομες και Παράξενες Ιστορίες".