Lampros Jedimentat Posted June 7, 2011 Share Posted June 7, 2011 Χαμένος Εαυτός Δύση και ανατολή Στο πρόσωπό σου λάμπει Σαν το αέρα που φυσά Δώσε ένα σημάδι Ταξίδεψε με στα κρυφά Του κόσμου τα παιχνίδια Και δείξε μου ότι υπάρχει Ακόμα μια ελπίδα Φυσάει βοριάς Στης καρδιάς σου το παραθύρι Δικούς σου όρους βάζεις Στις ζωής σου το παιχνίδι Έλα και πιάσε με σφιχτά Δείξε μου τον δρόμο Οδήγησε με Στου ονείρου σου τον κόσμο Είσαι εσύ ή είμαι εγώ Το ένα και το αυτό Σε ψάχνω για να βρω Τον χαμένο μου εαυτό Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lady Nina Posted June 8, 2011 Share Posted June 8, 2011 Όμορφο. Από αυτά που μ'αρέσει κι εμένα να γράφω. Η αρχή του μου θύμισε πάρα πολύ αυτό. Αυτό που λέμε για τα μεγάλα πνεύματα, ε; Welcome! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lampros Jedimentat Posted June 8, 2011 Author Share Posted June 8, 2011 Δεν το είχα παρατηρήσει αυτό, είναι σαν να λέμε "όταν εσύ πήγαινες, εγώ ερχόμουν!" (Λόγω της αντίθετης διαδρομής χαχα) Ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια και για το καλωσόρισμα! (Μ'άρεσε το "Ανατολή και Δύση", απλά το γράφω εδώ αντι στο δικό του τόπικ χεχε) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lady Nina Posted June 8, 2011 Share Posted June 8, 2011 Είσαι πονηρός κι εσύ! Πώς λέμε για την αλεπού και τ'αλεπουδάκια της... Σ'έβαλα να το διαβάσεις (και να το σχολιάσεις, εμμέσως πλην σαφώς) κι εσύ απάντησες εδώ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lampros Jedimentat Posted June 8, 2011 Author Share Posted June 8, 2011 Είναι παράδειγμα προς όλους αυτό, δεν περνάνε τέτοια σ'έναν Jedi! χεχε Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted July 13, 2011 Share Posted July 13, 2011 Για ακομα φορα ενα ποιημα που μιλαει αραγε για την αναζητηση μιας αληθινης αγαπης η την αναζητηση του εαυτου μας? Οχι οτι δεν εχει ανησυχιες και καλα κανεις. Αλλωστε ολοι εδω μεσα μιαν ανησυχια την εχουμε ποικιλοτροπως χιουμορακι ..... Αλλα.... ενα μεγαλο... αλλα... μου θυμιζει περισσοτερο στιχο απο ενα παλιο τραγουδι του πλουταρχου " φυσαει πολυ απο το σπασμενο μου το τζαμι φυσαει πολυ και μπαινει κρυος ο βοριας". Τι εννοω... εννοω πως επειδη αυτα τα θεματα ειναι πολυειπωμενα απο πολλους, λαικους και μη τραγουδιστες, ποιητες, αναζητητες, φιλοσοφους, συγγραφεις, καθημερινες συζητησεις κτλ οταν αποφασιζουμε να ασχοληθουμε με αυτα, εγω τουλαχιστον νομιζω πως πρεπει να προσπαθησουμε να κανουμε κατι διαφορετικο. Να παρουσιασουμε μιαν αλλη οπτικη γωνια, να εμπλουτισουμε πολυ την παρουσιαση των εικονων και το λεξιλογιο μας, γιατι αλλιως δεν κανει ιδιαιτερη αισθηση σε κανεναν, ουτε καν σε εμας που το γραφουμε. Και ειμαι σιγουρη, πως ολοι εδω θελουμε να γραψουμε κατι πολυ καλο που θα ερθουν οι αλλοι να μας πουν "μπραβο ρε παιδι! καταπληκτικο κομματι!" Πως λοιπον θα δωσουμε στους εαυτους μας την δυνατοτητα να το καταφερει? Η με νεα θεματα πρωτοτυπες εικονες και παρουσιασεις η με ενα κλασικο θεμα αλλα που να εχει μια ομορφη ιδιομορφια που θα τραβηξει τον αλλο, θα τον κανει να σταθει. Ειναι η ομορφια της πολυτελειας και ταυτοχρονα η δυσκολια του πλουραλισμου μεσα στον οποιο ζουμε. Οταν εχεις την δυνατοτητα να διαβαζεις και να διαλεγεις μεσα απο δεκαδες, εκατονταδες, χιλιαδες κειμενα ειναι λογικο καποια στιγμη να μπουχτισεις και να αναζητας το κατι αλλο. Αυτο που θα σου κανει εντυπωση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.