Ioannis Posted June 8, 2011 Share Posted June 8, 2011 Όνομα Συγγραφέα: Γιάννης Είδος: Δεν είμαι σίγουρος. Περιμένω γνώμες! Βία; Ίσως Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 1151 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Είναι η πρώτη μου συγγραφική απόπειρα. Ελπίζω να μην είναι τόσο χάλια. 1 «Εσύ Γιώργο, θα γίνεις μεγάλος συγγραφέας μία μέρα, να το θυμάσαι. Αυτό που μου έδειξες μόλις τώρα είναι δείγμα του τεράστιου ταλέντου σου και της τεχνικής πάνω στην οποία έχεις δουλέψει μαγικά.» είπε ο Σωτήρης και πέταξε τις σελίδες που κρατούσε, πάνω στο τραπέζι. «Μπορώ να το εκδώσω και αύριο αν θέλεις.» Ο νεαρός αρκέστηκε στο να χαμογελάσει. Σήκωσε το ποτήρι του με ένταση και το τσούγκρισε με το ποτήρι που του έτεινε ο Σωτήρης σαν να συμφωνούσε. Δεν ήταν και λίγο ένας από του μεγαλύτερους εκδότες στην Ελλάδα να σου ζητάει με τέτοια ένταση να εκδώσει το βιβλίο σου. «Θα ήθελες να μείνεις μαζί μας για τα Χριστούγεννα; Η χαρά μου θα ήταν απερίγραπτη.» είπε ο Σωτήρης και τον έσφιξε από τον ώμο. Τα μάτια του Γιώργου άστραψαν. Δεν είχε προλάβει να γνωρίσει καλά-καλά τον άνθρωπο που είχε απέναντι του κι όμως αυτός του ζητούσε να μείνει εδώ ως τα Χριστούγεννα. Θα πρέπει να τον εντυπωσίασε πολύ η συγγραφική δουλειά μου, σκέφτηκε. «Κύριε Σακελλαρίου με τιμάτε με αυτά που λέτε αλλά ειλικρινά…» «Δεν δέχομαι αντιρρήσεις. Δεν είναι δυνατόν να έρχεται το νέο συγγραφικό ταλέντο της Ελλάδας στη Θεσσαλονίκη και να μένει σε φτηνιάρικα ξενοδοχεία. Απλά δεν το χωράει ο νους μου. Θα στείλω κάποιον να παραλάβει τα πράγματα σου από το ξενοδοχείο.» «Μην μπαίνετε σε τέτοιον κόπο. Μπορώ να πάω και μόνος μου στο ξενοδοχείο. Εξ’ άλλου πρέπει να επισκεφτώ και τον θείο μου πριν βραδιάσει. Ευελπιστώ να επιστρέψω πριν τις δέκα το βράδυ.» Ο Σωτήρης ανασήκωσε ανάλαφρα τους ώμους του και οδήγησε τον Γιώργο μέχρι το κεφαλόσκαλο από όπου και τον είδε να χάνεται στο σκοτάδι του ισογείου της κατοικίας του. Έτριψε τα χέρια του με ικανοποίηση και κάλεσε από το κινητό του το υπηρετικό προσωπικό για να τους ειδοποιήσει για τον καλεσμένο που θα φιλοξενούσε. «Θέλω να ετοιμάσετε τον δεύτερο ξενώνα που βρίσκετε πάνω από το δικό μου υπνοδωμάτιο. Θέλω να είναι έτοιμο πριν τις εννιά.» Έκλεισε το τηλέφωνο και κατέβηκε τις σκάλες που οδηγούσαν στο χολ. Το χολ ήταν το πιο φωτεινό από όλα τα δωμάτιο του σπιτιού. Δύο πολυέλαιοι κρεμόντουσαν σε κάθε άκρη του δωματίου ενώ δύο φωτιστικά είχαν τοποθετηθεί συμμετρικά πάνω σε ισάριθμα τραπεζάκια Βικτωριανής Εποχής. Κατέβηκε στο υπόγειο όπου και αφιέρωνε τον περισσότερο χρόνο της δουλειάς του καθημερινά. Εκεί σχεδίαζε τις νέες εκδόσεις και πολιτικές του εκδοτικού οίκου αν και η δουλειά του τα τελευταία χρόνια είχε περιοριστεί στον οικονομικό τομέα. Ούτε που το φανταζόταν πριν πέντε χρόνια ότι μετά από λίγο καιρό θα εξελισσόταν σε έναν από τους σημαντικότερους εκδότες στην Ελλάδα. Είχε ξεκινήσει την επιχείρηση σε ένα μικρό γραφείο στο κέντρο της Αθήνας και είχε καταλήξει να έχει στην κατοχή του τρία κτίρια σε όλη την Ελλάδα. Τα είχε καταφέρει περίφημα. Δεν είχε πολλή δουλειά σήμερα. Τακτοποίησε γρήγορα κάποια έγγραφα και έστειλε από τον υπολογιστή μερικούς τίτλους βιβλίων στα κεντρικά γραφεία της εταιρείας. Ετοιμαζόταν να φύγει όταν άκουσε από το πάνω δωμάτιο κάποιον να τρέχει. Ανέβηκε με τα πόδια πάνω στην καρέκλα που καθόταν και κόλλησε το αυτί του στον πάνω τοίχο σαν να περίμενε να ακούσει κάτι. Ξαφνικά άκουσε κάτι γυάλινο να σπάει σε πολλά κομμάτια. Προσπάθησε να κατέβει από την καρέκλα που είχε σταθεί αλλά καθώς κατέβαινε πάνω στη βιασύνη του σκόνταψε και χτύπησε το κεφάλι του σε κάτι βαρύ. Ο πόνος ήταν τόσο δυνατός που έχασε τις αισθήσεις του για λίγα δευτερόλεπτα. Μόλις ξανασηκώθηκε συνειδητοποίησε ότι αιμορραγούσε στο πίσω μέρος του κεφαλιού του. Έτρεξε γρήγορα και ανέβηκε τις σκάλες που οδηγούσαν στο χολ. Στάθηκε για λίγο στο κεφαλόσκαλο σαν να περίμενε να ακούσει κάτι και ύστερα συνέχισε να τρέχει αυτή τη φορά πολύ πιο γρήγορα. Προσπαθούσε να θυμηθεί ποιο δωμάτιο ήταν πάνω από το υπόγειο, όταν η γυναίκα του βγήκε από μία πόρτα που οδηγούσε στην κουζίνα και τον κοίταξε σαστισμένη. «Γιατί τρέχεις αγάπη μου; Ω Θεέ μου! Εσύ αιμορραγείς!» τον ρώτησε. «Άκουσα κάτι να σπάει στο… Ποιο δωμάτιο είναι πάνω από το γραφείο μου στο υπόγειο;» Ο γυναίκα του χαμογέλασε και τον άγγιξε τρυφερά από στο πρόσωπο. «Μα πως γίνεται να μη θυμάσαι; Το γκαράζ είναι, πάνω από το υπόγειο.» Ο Σωτήρης άνοιξε την εξώπορτα που οδηγούσε στην αυλή του σπιτιού και έτρεξε προς το γκαράζ. Η πόρτα ήταν ανοιχτή. Μα είμαι σίγουρος ότι την έκλεισα όταν ήρθα. Το μπροστινό τζάμι στη θέση του συνοδηγού ήταν σπασμένο. Και ξέρω γιατί είναι σπασμένο, σκέφτηκε ο Σωτήρης. Άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού αλλά όσο κι αν έψαξε αυτό που ήθελε δεν το βρήκε. Το ήξερε από την αρχή ότι δε θα το βρει εκεί. Κάλεσε για μία ακόμη φορά εκείνο το βράδυ το υπηρετικό του προσωπικό από το κινητό του. «Παρακαλώ…;» «Ιούλιε, τελικά δε θα έρθει ο καλεσμένος μας. Του προέκυψε κάτι επείγον. Μην του ετοιμάσετε το δωμάτιο. Και φέρε μου σε παρακαλώ εκείνον το φάκελο που σου είχα εμπιστευτεί πριν πολύ καιρό. Θυμάσαι;» «Φυσικά και θυμάμαι κύριε.» 2 Ο Σωτήρης είχε πείσει τον εαυτό του ότι έπρεπε να ηρεμήσει. Ήταν αναγκαίο για την ψυχική του ηρεμία να διατηρήσει καθαρό μυαλό σε αυτές τις δύσκολες ώρες. Δεν ήταν εύκολο. Πριν λίγες ώρες ένας άγνωστος, προσποιούμενος έναν συγγραφέα που σκόπευε να εκδώσει, είχε εισέλθει στο σπίτι του δήθεν για να συζητήσουν τις τελευταίες εκκρεμότητες της έκδοσης. Αυτός ο άγνωστος ήταν επαγγελματίας. Όχι μόνο του είχε κλέψει τα κλειδιά του γκαράζ αλλά ήξερε και που ακριβώς έκρυβε ο Σωτήρης το πιο ένοχο μυστικό του, στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου. Ξεκούμπωσε το σακάκι του και άνοιξε με προσοχή το φάκελο που είχε μπροστά του. Είχε ζητήσει από τον Ιούλιο, τον υπηρέτη του, να του τον φέρει. Η κατάσταση ήταν τόσο κρίσιμη όσο και πριν περίπου τριάντα χρόνια όταν του είχε ζητήσει να τον κρύψει. Είχε φτάσει ο καιρός να αντιμετωπίσει την αλήθεια. Έσκισε το φάκελο με ένταση στις κινήσεις του. Η μυρωδιά του υφάσματος, κρυμμένου για τόσα χρόνια, αναδύθηκε σε όλο το δωμάτιο και μία αίσθηση γαλήνης πλημμύρισε τον Σωτήρη. Μία στιγμή αργότερα ένιωσε ένα μικρό τσίμπημα στο πίσω μέρος του κεφαλιού του. Ευτυχώς, πέθανε ακαριαία. 3 Ο Ιούλιος στεκόταν στο πεζοδρόμιο και μιλούσε έντονα με έναν από τους τελευταίους που είδαν τον κύριο του ζωντανό. Τον ταλαντούχο συγγραφέα, το Γιώργο. «Ήταν χρυσός άνθρωπος. Ήμουν κοντά σαράντα χρόνια στην υπηρεσία του. Δεν είχα ούτε ένα παράπονο από αυτόν.» «Πράγματι.» συμφώνησε ο Γιώργος. «Θυμάμαι με τι ζεστασιά με προσκάλεσε χθες το βράδυ για να μείνω στο σπίτι του.» «Είναι τρομερή η όλη ιστορία της δολοφονίας του.» είπε με πόνο ο Ιούλιος. «Δηλαδή;» ρώτησε με υποτιθέμενη περιέργεια ο ταλαντούχος συγγραφέας. Ο Ιούλιος έστρεψε το βλέμμα του στις διαφημιστικές πινακίδες στον απέναντι δρόμο. Όλες τους ήταν το ίδιο. Προσωποποιήσεις ενός εφιαλτικού και τέλειου κόσμου. Πόσο λυπητερό. Χωρίς να πάρει το βλέμμα του από τις πινακίδες είπε. «Κάποιος είχε σχεδιάσει πάνω του, αφού τον είχε σκοτώσει, το άστρο του Δαυίδ, το σήμα των Εβραίων. Δίπλα του βρήκαν καμένο ύφασμα. Μετά από τις απαραίτητες εξετάσεις διαπιστώθηκε πως ήταν μία σημαία που έφερε πάνω της τη σβάστικα.» Ο Ιούλιος κοίταξε προς το σημείο που βρισκόταν ο Γιώργος. Είχε εξαφανιστεί. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted June 8, 2011 Share Posted June 8, 2011 (edited) Λοιπόν, ενδιαφέρουσα η πρώτη σου προσπάθεια αν και με άφησε με άπειρες απορίες. Κατ' αρχάς ο Γιώργος ανήκει σε κάποια οργάνωση θυμάτων των Ναζί; Είναι φάντασμα; Πως εξαφανίζεται στο τέλος από το πουθενά; Αφού σκότωσε τον εκδότη γιατί να ξαναεμφανιστεί στο τέλος; Για να μιλήσει με τον υπηρέτη; Σε τι εξυπηρετει η σκηνη που ο εκδότης κολάει το αυτί του στον τοίχο για να ακούσει; Γιατί δεν ανεβαίνει απλά τις σκάλες να δει τι γίνεται; Μήπως κρύβει κάτι στο υπόγειο και δεν θέλει να το δει κανείς; Επίσης επαναλαμβάνεις δύο φορές το "σαν να περίμενε να ακούσει κάτι". Το τέλος και ο τρόπος που πεθαίνει ο εκδότης είναι πολύ απότομος. Δεν μας δίνεις να καταλάβουμε απο τι πεθαίνει, όπλο; Τι τσίμπημα ήταν αυτό; Ο Σωτήρης γιατί αγαλίασε μυρίζοντας ένα ύφασμα από ένα τόσο ένοχο παρελθόν; Γιατί δεν το είχε ξεφορτωθεί; Πεθαίνει πολύ απότομα και γενικά πηδάς σκηνές χωρίς να τις περιγράφεις απλά μας τις λες, κάνεις δηλαδή tell. Ποιό ήταν αυτό το μυστικό που έκρυβε στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου, και γιατί το χρειαζόταν ο Γιώργος για να τον σκοτώσει; Εμείς δεν θα το μάθουμε; Άμα φύλαγε το γράμμα 30 χρόνια τότε βρισκόμαστε στο 1970; Ο Σωτήρης ήταν Έλληνας δοσίλογος η Γερμανός; Τέλος, το πορτατίφ που είναι; Έχει μήπως σχέση με την ιστορία της Γερμανίδας Ναζί που έφτιαξε πορτατίφ και άλλα έπιπλα απο ανθρώπινο δέρμα των κρατουμένων; Πιστεύω πως αυτή η ιστορία πρέπει να μεγαλώσει αρκετά και να μας περιγράψεις περισσότερες σκηνές βοηθώντας μας να την παρακολουθήσουμε. Καλή προσπάθεια για πρώτη συγγραφική απόπειρα απλά θέλει να γράψεις περισσότερα γι αυτήν την ιστορία. Συνέχισε και εδώ είμαστε εμείς. Υ.Γ. Ioannis? Είσαι ο δεύτερος Ioannis του sff. Ο πρώτος iwannis πέρνει μέρος και στον τρέχοντα διαγωνισμό. Edited June 8, 2011 by Eugenia Rose Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted June 8, 2011 Share Posted June 8, 2011 Καλωσόρισες και στις Βιβλιοθήκες του φόρουμ, Ιωάννη! Ενδιαφέρουσα η ιστορία σου, αλλά όπως είπε και η Ευγενία από πάνω, χρειαζόταν αρκετό γέμισμα. Κάποια πράγματα δεν ξεκαθαρίζονται αρκετά, κάποια τα προσπερνάς γρήγορα και κάποια φαίνονται ασύνδετα. Δεν βρίσκω το λόγο να σκοτώσει κάποιος ένα ναζί. Δηλαδή, απ' ό,τι φάνηκε στην ιστορία, ο δολοφόνος έψαχνε γι' αυτόν τον άνθρωπο, αλλά γιατί τον έψαχνε; Μόνο το ότι ανήκει στη συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων δεν αρκεί. Κι εδώ θα θέλαμε να μάθουμε ένα αρκετά ένοχο μυστικό, που θα μας έπειθε πως άξιζε ο θάνατός του. Από άποψη γραφής ήταν αρκετά καλό και διαβάστηκε πολύ εύκολα. Σε ορισμένα σημεία επαναλαμβάνεις λέξεις ή φράσεις που θα μπορούσες να αποφύγεις. Επίσης, χρειάζονται μερικές διορθώσεις στη στίξη. Καλή συνέχεια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
jjohn Posted June 9, 2011 Share Posted June 9, 2011 λίγο πολύ τα ίδια έχω να πω και εγώ είναι ευκολοδιάβαστη και δεν κουράζει τον αναγνώστη το μόνο αρνητικό που βρίσκω εγώ είναι όπως και οι υπολοιποι στο γεγονός ότι η ιστορία είναι αρκετά μικρή σε μέγεθος και αναπτύσσεται σε βάθος με αποτέλεσμα όταν την τελείωσεις να έχεις μείνει με κάποιες απορίες λίγες λέξεις παραπάνω σίγουρα δεν θα έβλαπταν πάντως για πρώτη προσπάθεια τα κατάφερες αρκετά καλά και μπράβο σου φαντάζομαι ο δολοφόνος ήταν εβραίος και ήθελε να εκδικηθεί για το θάνατο της οικογένειας του η κάτι τέτοιο ε ; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.