Kafka Posted June 9, 2011 Share Posted June 9, 2011 Εγώ γράφω σε πρώτο πρόσωπο, εδώ και χρόνια. Αρχικά έγραφα σε τρίτο, όμως δε με ικανοποιεί πλέον διότι στο πρώτο μπορώ να ζω περισσότερο έντονα τη διήγηση. Γενικά προσπαθώ, με κάποιον έλεγχο, να είμαι μέσα στο κείμενο ώστε να του δίνω ζωή. Φυσικά έχει και το πρώτο πρόσωπο τα προβλήματά του. Δεν μπορεί κανείς για παράδειγμα να σκοτώσει τον αφηγητή, εκτός φυσικά αν το κείμενο γίνει υπερφυσικό. Επίσης η ιστορία γράφεται ως σημείωση, ανάμνηση, αναφορά, και όχι ενώ διαρκεί. Το τρίτο πρόσωπο απο την άλλη έχει το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου πως δημιουργεί την αίσθηση ενός παντογνώστη συγγραφέα, που δεν είναι φυσική. Ποιός είναι ο αφηγητής και ποιά η σχέση του με την ιστορία; Μερικές φορές δεν φαίνεται να έχει καμία σχέση. Επίσης μπορεί κανείς να γράψει σε πρώτο πρόσωπο, αλλά ο κύριος χαρακτήρας να είναι άλλος και όχι ο αφηγητής. Έτσι υπό μία έννοια τα προβλήματα αυτής της αφήγησης περιορίζονται. Εσείς σε ποιό πρόσωπο γράφετε συνήθως, και γιατί το επιλέξατε; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Howard Crease Posted June 9, 2011 Share Posted June 9, 2011 Από συνήθεια, γράφω σχεδόν πάντα σε τρίτο. Αν και το θεωρώ πιο δύσκολο -εξαιρούνται οι αφηγήσεις από την οπτική γωνία διαταραγμένων ατόμων- νομίζω πως αποδίδει καλύτερα. Το παν πιστεύω πως είναι να εγκλιματιστεί ο αναγνώστης στον κόσμο που πλάθει ο συγγραφέας. Και πιστεύω πως τα μάτια ενός ήρωα μόνο δεν είναι αρκετά να τα κάνουν. Από την άλλη, το πρώτο πρόσωπο κερδίζει σε πολύ βαθύτερο σκάψιμο στην ψυχή του χαρακτήρα, κάτι που χρειάζεται ένα κάρο περισσότερη μαεστρία και υπομονή για να γίνει από κάποια άλλη σκοπιά. Τέλος, δε νομίζω πως το τρίτο πρόσωπο είναι απαραίτητο να δημιουργεί την αίσθηση ενός παντογνώστη συγγραφέα. Στο χέρι σου είναι να επιλέξεις πόσα θα δείξεις, και πόσα θα μείνουν κρυμμένα. (μια επιλογή που δεν υπάρχει στο πρώτο πρόσωπο) It's YOUR story, right? Anyway, με συγχωρείς για το παραλήρημα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted June 9, 2011 Share Posted June 9, 2011 Φυσικά έχει και το πρώτο πρόσωπο τα προβλήματά του... ...η ιστορία γράφεται ως σημείωση, ανάμνηση, αναφορά, και όχι ενώ διαρκεί. Ναι, αλλά μπορεί να γραφτεί έτσι ώστε να προβάλλεται ολοζώντανη μπροστά στα μάτια του αναγνώστη. Πάνω σ' αυτό, νομίζω ο Big Fat Pig τα καταφέρνει μια χαρά εδώ: Σημείο Εισόδου Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted June 9, 2011 Share Posted June 9, 2011 Υπάρχει και το δεύτερο ενικό πρόσωπο στην αφήγηση. Το κάνει αριστουργηματικά ο Tom Robins στο βιβλίο Half Asleep in Frog Pajamas (Μισοκοιμισμένοι μέσα στις βατραχοπιτζάμες μας) Εγώ προτιμώ την ουδέτερη οπτική γωνία του τρίτου ενικού προσώπου. Προτιμώ να περιγράφω κινήσεις κι απ' αυτές να πηγάζουν τα συναισθήματα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted June 9, 2011 Share Posted June 9, 2011 Εγώ γράφω σε πρώτο και τρίτο. Προτιμώ το πρώτο πρόσωπο για μικρά διηγηματα με συναισθηματική φόρτιση και το τρίτο όταν η ιστορία σηκώνει άπλωμα. Πάντως προτίμηση μου είναι το πρώτο πρόσωπο, και σαν συγγραφέας αλλά και σαν αναγνώστης.Αρκει να υπάρχει αληθοφάνεια στην αφήγηση. Τελευταία έχω πετύχει διηγηματα σε πρώτο πρόσωπο που με κουράζουν απο την δευτερη κιόλας παράγραφο διαβασματος και τα παρατάω. Δεν μπορώ να παραβλέψω οτι μερικοι διάλογοι και εσωτερικές σκέψεις είναι εντελώς αναληθοφανείς και κουραστικοι και αυτό με βγάζει αυτομάτως απο την διαδικασία ανάγνωσης. Ελπίζω μονο, οταν γράφω εγώ σε πρώτο πρόσωπο να μην έχουν οι αναγνώστες παρόμοια συναισθήματα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted June 9, 2011 Share Posted June 9, 2011 ΠΡΩΤΟ Τις καλύτερες ιστορίες μου τις έχω γράψει σε πρώτο πρόσωπο, θέλω να είμαι ο άρχοντας της ιστορίας μου και να κάνω ό,τι θέλω εκεί μέσα, να μην έχω κανέναν αφηγητή-γκιουλέκα πάνω από το κεφάλι μου. Βέβαια, έρχονται κι οι στιγμές που πρέπει να μπει και το τρίτο στο παιχνίδι, αλλά δεν το επιδιώκω. Έχω διαβάσει, πάντως, πως οι εκδότες προτιμούν το τρίτο πρόσωπο, ειδικά στα μυθιστορήματα. Δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted June 9, 2011 Share Posted June 9, 2011 Τις περισσότερες φορές στο τρίτο. Μου επιτρέπει να έχω αλλαγές οπτικής γωνίας, να αφηγούμαι την ιστορία από πολλές πλευρές, να μην χρειάζονται τεχνάσματα για να αναφερθώ σε κάτι στο οποίο ο ήρωας δεν ήταν παρών και να έχω παραπάνω από έναν βασικό ήρωα χωρίς μπέρδεμα. Έχω χρησιμοποιήσει και το πρώτο, αλλά ελάχιστα. Πάντα σε μικρές ιστορίες και συνήθως με το πρώτο πρόσωπο μού βγαίνει και ενεστώτας αντί για τον κλασικό αόριστο. Είναι λίγο αστείο, αλλά θα πω κι αυτό: Ίσως να αποφεύγω το πρώτο πρόσωπο επειδή όταν διάβαζα μικρή ιστορίες σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, αισθανόμουνα κάπως δυσάρεστα. Κάπως σαν να πετύχαινα τον ήρωα να τα αφηγείται σ' έναν φίλο του κι εγώ να κρυφακούω. Παράνοια λίγο; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted June 9, 2011 Share Posted June 9, 2011 Με πρόλαβε η Σόνυα, αλλά κι εγώ θα ήθελα να πω ότι ένα καλογραμένο δεύτερο πρόσωπο είναι μια εξωτική και σπάνια λιχουδιά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted June 9, 2011 Share Posted June 9, 2011 Έχω γράψει και στα τρία πρόσωπα (και ως παντογνώστης αφηγητής) και τείνω να προτιμώ την εστιασμένη ΟΓ τρίτου προσώπου, επειδή μου δίνει περισσότερη ευελιξία στο να περιγράψω κάποια πράγματα, πχ να αλλάξω χαρακτήρες πιο εύκολα. Το πρώτο το ψιλοαποφεύγω, εκτός κι αν μιλάμε για short stories όπου οαφηγητής θα δώσει το κάτι παραπάνω στην ιστορία. Δύσκολα θα ξαναγράψω σε 2ο πρόσωπο, γιατί είναι ένας πολύ ιδιαίτερος τρόπος αφήγησης και αλλάζει τρομερά τη δυναμική του κειμένου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted June 9, 2011 Share Posted June 9, 2011 Παλαιότερα προτιμούσα το τρίτο πρόσωπο, με ΟΓ παντογνώστη αφηγητή. Εδώ και μερικά χρόνια πειραματίζομαι με το πρώτο πρόσωπο, με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα κυρίως για το λόγο που λέει κι ο Ιωάννης: δε μπορείς να σκοτώσεις τον αφηγητή. Επιπλέον, αυτό που με τρέλαινε πάντα ήταν η εξής παρανοϊκή ερώτηση: οκέι τα αφηγείσαι. Σε ΠΟΙΟΝ ΡΗΜΑΔΗ τα αφηγείσαι αυτά; Δε μπορεί να τα λές μόνο για χάρη μου έτσι; Ή μήπως μπορείς; Έχω γράψει μια νουβέλα στην οποία οι αφηγητές μιλάνε σε πρώτο πρόσωπο -στο τέλος φαινεται να μιλανε σε κάποιον γνωστό τους- σε χρόνο παρελθοντικό. Εκείνος που πεθαίνει μιλάει σε χρόνο ενεστώτα... Τελευταία με έχει ιντριγκάρει πάρα πολύ το τρίτο πρόσωπο με εστιασμένη ΟΓ . Με βοηθάει πολύ όταν πρόκειται να περιγράψω συναισθήματα, ή να πλέξω ίντριγκες... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted June 9, 2011 Share Posted June 9, 2011 δε μπορείς να σκοτώσεις τον αφηγητή. Ποιος το 'πε; Δεν έχετε δει Sunset Blvd? Δεν έχετε δει American Beauty? Δεν έχετε διαβάσει Η δε όνος είδεν άγγελον; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted June 10, 2011 Author Share Posted June 10, 2011 Παλαιότερα προτιμούσα το τρίτο πρόσωπο, με ΟΓ παντογνώστη αφηγητή. Εδώ και μερικά χρόνια πειραματίζομαι με το πρώτο πρόσωπο, με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα κυρίως για το λόγο που λέει κι ο Ιωάννης: δε μπορείς να σκοτώσεις τον αφηγητή. Επιπλέον, αυτό που με τρέλαινε πάντα ήταν η εξής παρανοϊκή ερώτηση: οκέι τα αφηγείσαι. Σε ΠΟΙΟΝ ΡΗΜΑΔΗ τα αφηγείσαι αυτά; Δε μπορεί να τα λές μόνο για χάρη μου έτσι; Είναι ένα ζήτημα αυτό, αλλά υπάρχουν λύσεις. Για παράδειγμα εγώ πάντα φροντίζω να υπάρχει κάποιος στον οποίο τα γράφει ο αφηγητής, ακόμα και αυτός είναι ο ίδιος ο εαυτός του, δηλαδή κρατάει σημειώσεις για να βοηθηθεί. Άλλες φορές το κείμενο είναι ένα γράμμα που πρόκειται να το στείλει σε κάποιον άλλο. Αλλά φυσικά μπορεί κανείς και να το αφήσει μετέωρο, και απλώς να αφηγείται. Εγώ δε νομίζω οτι το έχω κάνει αυτό, αλλά είναι ένας διαδεδομένος τρόπος στη λογοτεχνία με αφήγηση πρώτου προσώπου Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cyrano Posted June 12, 2011 Share Posted June 12, 2011 (edited) Το πρώτο πρόσωπο το χρησιμοποιώ πια κυρίως σε ιστορίες ημερολογιακού ή επιστολικού τύπου. Για (σχεδόν) όλες τις άλλες, τρίτο πρόσωπο. Δύσκολα θα ξαναγράψω σε 2ο πρόσωπο, γιατί είναι ένας πολύ ιδιαίτερος τρόπος αφήγησης και αλλάζει τρομερά τη δυναμική του κειμένου. Μεγάλη αλήθεια. Ξεκίνησα πριν από κάποια χρόνια να γράψω ένα μυθιστόρημα σε δεύτερο πρόσωπο (το παιδεύω ακόμη), κυρίως επειδή γοητεύτηκα από τα 'Θηλαστικά' του Μερό. Τελειώνοντας το πρώτο draft διαπίστωσα κάποια προβλήματα με την ΟΓ κι αποφάσισα να το ψάξω περισσότερο. Αρχικά σε διάφορα θεωρητικά βιβλία κι έπειτα στο διαδίκτυο, όπου πριν λίγες εβδομάδες έπεσα εδώ: http://members.westn...as/2p/index.htm (όποιον ενδιαφέρει, ας κάνει click στο αριστερό μέρος της σελίδας, εκεί είναι το ζουμί!). Και κατάλαβα που έχω μπλέξει... Edited June 12, 2011 by Cyrano Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Howard Crease Posted June 14, 2011 Share Posted June 14, 2011 Δεν μπορώ να φανταστώ αφήγηση σε δεύτερο πρόσωπο (ακόμα) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted June 14, 2011 Share Posted June 14, 2011 Δεν μπορώ να φανταστώ αφήγηση σε δεύτερο πρόσωπο (ακόμα) Και όμως γίνεται Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted June 15, 2011 Share Posted June 15, 2011 Αγαπώ το πρώτο πρόσωπο, την ιδέα του αφηγητή που σε πρώτο πρόσωπο μιλάει σε κάποιον μέσα στο διήγημα και ουσιαστικά περιγράφει Ο.Γ. τρίτου που δεν υπάρχει εκεί. Και συνήθως, προφανώς, γράφω έτσι. Μου αρέσει και το καθαρό πρώτο, μου αρέσει επίσης το τρίτο σε Ο.Γ. ήρωα με εναλλαγές (όχι παντογνώστη, εκτός κι αν είναι Πράτσετ ) και μου αρέσει και το πρώτο πληθυντικό με το οποίο κι έχω πειραματιστεί. Για το δεύτερο δεν ξέρω. Ανάλογα με τη διάθεση. Συνήθως αισθάνομαι πως κάποιος με μαλώνει Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Plotinus Posted June 16, 2011 Share Posted June 16, 2011 Σε κανένα, δεν έχω πρόσωπο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted June 16, 2011 Share Posted June 16, 2011 Είναι ένα ζήτημα αυτό, αλλά υπάρχουν λύσεις. Για παράδειγμα εγώ πάντα φροντίζω να υπάρχει κάποιος στον οποίο τα γράφει ο αφηγητής, ακόμα και αυτός είναι ο ίδιος ο εαυτός του, δηλαδή κρατάει σημειώσεις για να βοηθηθεί. Άλλες φορές το κείμενο είναι ένα γράμμα που πρόκειται να το στείλει σε κάποιον άλλο. Αλλά φυσικά μπορεί κανείς και να το αφήσει μετέωρο, και απλώς να αφηγείται. Εγώ δε νομίζω οτι το έχω κάνει αυτό, αλλά είναι ένας διαδεδομένος τρόπος στη λογοτεχνία με αφήγηση πρώτου προσώπου Αυτό εννοώ, Ιωάννη. Ότι όλοι οι γνωστοί τρόποι είναι απλά πολυχρησιμοποιημένοι και ως ένα σημείο εγώ τους βαριέμαι, και να τους γράφω και να τους διαβάζω. Πόσα ημερολόγια να διαβάσεις πια; Και πόσο αυτά τα ημερολόγια μοιάζουν με πραγματικά; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Plotinus Posted June 16, 2011 Share Posted June 16, 2011 (edited) Είναι ένας τρόπος και αυτός. Να γράφεις αφηρημένα. Χωρίς Υποκείμενα. Χωρίς εγώ, εσύ, εμείς, εσείς. Θα μου πεις αυτό δεν είναι αφήγηση. Κι όμως όλα είναι αφήγηση. Κάποιοι θα θυμούνται τον "θάνατο του υποκειμένου", που ακολούθησε ο θάνατος του συγγραφέα κ.α. στον μεταμοντερνισμό. Φαντάζομαι μία αφήγηση όπου τίποτα δεν υποδηλώνει την παρουσία του αφηγητή. Το νόημα χάνεται έτσι σε ένα ατέρμονο παιχνίδι σχέσεων λόγου. Ο συγγραφέας ζει σε ένα καθεστώς λόγου. Τα πρόσωπα δεν είναι αληθινά, αλλά personae, τεχνάσματα της αφήγησης. Έτσι παρεισφρέει η διακειμενικότητα, η παραπομπή, δεν υπάρχει τίποτε δικό μου, σου, του. Πρόκειται για μία απρόσωπη αφήγηση. Εάν το απρόσωπο είναι τρομακτικό, τότε αντιμετωπίζουμε κάτι παρόμοιο καθημερινά, αλλά και από καταβολής κόσμου. Το μυστήριο είναι τρομακτικό όσο και γοητευτικό (mysterium tremendum - fascinosum). Edited June 16, 2011 by Plotinus Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted June 16, 2011 Share Posted June 16, 2011 [...] Για το δεύτερο δεν ξέρω. Ανάλογα με τη διάθεση. Συνήθως αισθάνομαι πως κάποιος με μαλώνει Α, κι εσύ ε; Και νόμιζα ότι μόνο εγώ αισθάνομαι δυσάρεστα, σαν να γίνεται εισβάλει κάποιος στον ιδιωτικό μου χώρο, όταν διαβάζω κάτι γραμμένο σε δεύτερο πρόσωπο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oceanborn Posted June 16, 2011 Share Posted June 16, 2011 Νομίζω ότι σε γενικές γραμμές προτιμώ το πρώτο... Για μένα τα κείμενά μου είναι περισσότερο προσωπικές σκέψεις και συναισθήματα οπότε θα μου ήταν δύσκολο να εκφραστώ με την ίδια ευκολία στο τρίτο... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WILLIAM Posted June 17, 2011 Share Posted June 17, 2011 Σχεδόν πάντα γράφω στο τρίτο πρόσωπο. Γράφω μεγάλα μυθιστορήματα που απλώνονται σε αρκετούς χαρακτήρες και δεν θα εξυπηρετούσε το πρώτο πρόσωπο. Σε πρώτο πρόσωπο μικρές ιστορίες με έναν κύριο ήρωα. Ένα μικρό αστυνομικό που γράφω τώρα ας πούμε το έχω βάλει σε πρώτο πρόσωπο αλλά εδώ εξυπηρετεί μιας και οι σκέψεις και τα συναισθήματα των υπόλοιπων που είναι οι ύποπτοι βολεύει να μην πολυφαίνονται. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kvnstantina Posted July 4, 2020 Share Posted July 4, 2020 ΓΡΑΦΩ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ ΖΩΗΣ..ΘΕΛΩ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΜΕΣ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΜΙΑ ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΧΤΙΣΜΕΝΗ ΑΠΟ ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΑΛΛΩΝ ΙΣΩΣ...ΤΟ ΘΕΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΘΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΩ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ,ΕΧΕΙ ΑΡΚΕΤΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ..ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΩ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΑΛΛΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΚΤΕΘΩ???? 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WILLIAM Posted July 4, 2020 Share Posted July 4, 2020 Υπάρχουν στοιχεία στην ιστορία που να υποδεικνύουν εσένα σαν πρόσωπο; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Solonor Posted July 4, 2020 Share Posted July 4, 2020 6 hours ago, kvnstantina said: ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΩ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΑΛΛΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΚΤΕΘΩ???? ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.