iraklisv Posted June 12, 2011 Share Posted June 12, 2011 Έπαψα τώρα να μιλώ με μνήμες φθισικές Με σκουριασμένα σίδερα που τά΄φαγε ο χρόνος Λόγια που έσταζαν αργά σε νόθες Κυριακές Θα προσπεράσω σαν τυφλός ζητιάνος γυρολόγος Για τα λιμάνια πού΄μειναν στο νου μου σαν λεκές Εκεί που μάταια ξόδευα τη σάρκα μου την γκρίζα Τις νύχτες που καβάλαγα διαόλους κι αστραπές Πως έχασα απ΄τα χέρια μου την ζυγαριά δεν είδα Σαν δένδρο τώρα θα σταθώ ακούνητος εδώ Και την αλμύρα που έφαγα στις θάλασσες θα φτύσω Μήτε τα μάτια μου να δουν να πλέουν στο νερό Καράβια θανατόψυχα που μ΄έμαθαν να βρίζω Θα κλαίω τώρα μοναχός τ΄αγέννητο παιδί Μιας γυναίκας πού ‘ θελε να θρέψη την ψυχή μου θα ΄ρθω της είπα κι έφυγα μ΄ένα παλιό σκαρί μα πρόλαβε ο θάνατος και ήρθε στην αυλή μου Αυτό που πάντα ήθελα σαν έρθει η στιγμή Να ρίξουν το κουφάρι μου γυμνό σε μια φουρτούνα Θα ξεραθώ απότιστος σε τούτη εδώ τη γη Γιατί σε μια αγκαλιά ποτέ μου δεν χωρούσα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lady Nina Posted June 20, 2011 Share Posted June 20, 2011 (edited) Πολύ μελαγχολικό ποίημα και πολύ όμορφο, παρά το γκρίζο του χρώμα... Είναι πολλοί οι στίχοι που με άγγιξαν, που δε θα τους απαριθμήσω -όχι τώρα, τουλάχιστον. Αυτό που θέλω μόνο να πω είναι αυτή η πικρή αίσθηση (με την καλή έννοια) που μου μένει στο στόμα, κάθε φορά που το διαβάζω. Σαν να είναι τόσο έντονες οι τύψεις του, που υλοποιούνται και μπορεί κανείς να τις ψηλαφίσει... Μπράβο Ηρακλή! Πολύ καλή η απόδοση και μου άρεσαν οι περισσότερες ομοιοκαταληξίες. Edit: Ξέχασα να πω ότι ο τίτλος μου άρεσε φοβερά! Edited June 20, 2011 by Lady Nina Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted July 13, 2011 Share Posted July 13, 2011 Eιναι οντως καλο. Δεν ειναι fantasy, αλλα το συγχωρεις. Σε γεμιζει με την πετυχημενη επιλογη λεξεων και την πυκνη γραφη, που με λιγες μονο λεξεις δινει καθαρες εικονες. Εχει ροη και γρηγορη εξελιξη. Καποιοι απο τους στιχους ειναι πολυ δυνατοι. Με εκαναν να τους ξαναδιαβασω για να τους θαυμασω π.χ. επαψα τωρα να μιλω με μνημες φθισικες-πως εχασα απο τα χερια μου την ζυγαρια δεν ειδα-και την αλμυρα που εφαγα στις θαλασσες θα φτυσω-θα ξεραθω αποτιστος σε τουτη εδω την γη. Στα ματια μου ειναι η ιστορια ενος ναυτικου, ισως και μεταφορικα εκεινου που "ταξιδευει" συνεχεια και τελικα πεθαινει, χανεται πριν πιασει ξηρα. Το υγρο στοιχειο (ειδικα η θαλασσα που θεωρειται και αλληγορια της γυναικας) συνδεεται μεταφορικα και σε ψυχολογικες αναλυσεις κατα γιουνγκ ας πουμε, με τα συναισθηματα και την σεξουαλικοτητα. Υπο αυτη την εννοια το ποιημα αποκτα διαφορες ενδιαφερουσες διαστασεις. Δεν ξερω αν ηταν στην προθεση σου κατι τετοιο, αλλα οπως και να εχει του ταιριαζει πολυ και εμενα μου βγαζει νοημα. Μου δινεις την εντυπωση πως εισαι καινουργιος στο σπορ δεν ξερω αν ισχυει αλλα σε αυτη την περιπτωση αυτο το ποιημα σε κανει να περιμενεις να δεις και αλλα αναλογα! Μονη μου διορθωση ειναι στο τριτο τετραστιχο ο τελευταιος στιχος πρεπει να ξεκινα με μικρο γραμμα και οχι με κεφαλαιο για να μην νομιζει οποιος το διαβαζει πως ειναι αλλη προταση καθως συνεχιζει. Επισης το αναλογο στο επομενο τετραστιχο με τους δυο πρωτους στιχους. Και αρα ο τριτος στιχος θα ξεκιναει με μικρο και οχι με κεφαλαιο γραμμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.